Ο Καπιταλισμός σού πάει πολύ

Αηδιάζω με όσους ειρωνικά λένε "και οι άνεργοι τι κάνουν; Γιατί δεν κατεβαίνουν στους δρόμους; Γιατί δεν επαναστατούν;".

Για να λες κάτι τέτοιο σημαίνει ότι έχεις βολέψει την κωλάρα σου κάνοντας κάργα υποχωρήσεις για μία σύμβαση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ή ότι την ημέρα της συνταξιοδότησής σου από τον δημόσιο τομέα θα αποχωρήσεις μαζί με την καρέκλα, που έχει γίνει το έξτρα μέλος του σώματός σου.

Ούτε μία φορά βέβαια δεν πέρασε από τον βλαμμένο εγκέφαλό σας ότι αν ΟΛΟΙ εσείς οι εργαζόμενοι αρνούσαστε να εργάζεστε με τον πρώτο νόμο που βάλλονταν τα εργασιακά-ανθρώπινα δικαιώματα ΟΛΩΝ και η στέρηση του δικαιώματος του πολίτη να εργάζεται και όχι να βολεύεται προσωπικώς, τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Θέλετε λοιπόν, μία εξέγερση ανθρώπων οι οποίοι ήδη δεν κάνουν βήμα πίσω κι ας πεινάνε μπας και να προστεθούν περισσότερα στα δικά σας δικαιώματα χωρίς να κουνήσετε το δάκτυλό σας.

Πάρτε το χαμπάρι, λαπάδες. Έγινε προνόμιο η εργασία από την ώρα που υπογράφηκε το 1ο Μνημόνιο και μόνο όσοι έχουν εύκολη την προσαρμογή σε κάθε νόμο και σε κάθε καθεστώς μπορούν να το έχουν. Είστε προνομιούχοι και όχι εργαζόμενοι.

Μην νομίζετε δηλαδή ότι είστε κάτι λιγότερο από αυτούς που σας πληρώνουν, είτε πολλά και σίγουρα, είτε λίγα και μη σίγουρα.
Φταίει ο Καπιταλισμός; Αλήθεια;

Η χούντα δεν ξεκίνησε το ‘67

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για την χούντα των συνταγματαρχών. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να αντιληφθώ, η δικτατορία του Παπαδόπουλου έχει μετατραπεί σε μέτρο σύγκρισης και «δημοκρατικότητας» για όλες τις κυβερνήσεις, ενώ η λέξη «χούντα» είναι στα στόματα όλων.

Βουλευτής της Χρυσής Αυγής αναρτά φωτογραφία του ηθοποιού Κώστα Βουτσά να τσουγκρίζει αυγό με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, για να απαντήσει στις κατηγορίες του Κώστα Βουτσά εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Η στάση συγγραφέων, ποιητών, ηθοποιών, καλλιτεχνών αλλά και των απλών ανθρώπων –στην διάρκεια της χούντας- έχει συζητηθεί πολύ. Από την φωτογραφία του Μάνου Χατζιδάκι με τον Μακαρέζο μέχρι τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Βίκυ Μοσχολιού που τραγούδησαν τον ύμνο της «Επαναστάσεως». Από τον «πνευματικό κόσμο», μόνο η δήλωση του Γιώργου Σεφέρη ήταν ξεκάθαρη εναντίον της χούντας.

Γενικά, οι Έλληνες θέλουν την αντίσταση και την επανάσταση να τις κάνει ο άλλος. Αυτοί δεν καταδέχονται. Και τον κρίνουν μάλιστα για τον τρόπο που θα αντισταθεί.

Οι Έλληνες δεν είναι ικανοποιημένοι ούτε από αυτούς που έφυγαν στο εξωτερικό στην διάρκεια της δικτατορίας.

«Πήγαν στο Παρίσι για διακοπές και έλεγαν πως έκαναν αντίσταση». Έτσι λένε οι Έλληνες.

Τους ήθελαν να μην πάνε στο Παρίσι ή όπου αλλού, αλλά να κάτσουν εδώ και να υποστούν βασανιστήρια, ενώ οι Έλληνες θα ήταν αραχτοί στις πολυθρόνες και θα έβλεπαν τον «Άγνωστο Πόλεμο».

Πριν κρίνεις τον άλλον για την στάση του στην διάρκεια της δικτατορίας, πες μας τι έκανες εσύ στην διάρκεια της δικτατορίας.

Κι αν δεν είχες γεννηθεί τότε, πες μας τι έκανες μετά την χούντα. Κι αν πάλι και τότε δεν είχες γεννηθεί, πες μας τι κάνεις σήμερα.

Ξεκίνησαν τα μπλόκα των αγροτών

Με πανηγυρικό τρόπο ξεκινούν και φέτος οι πατροπαράδοτες αγροτικές κινητοποιήσεις που γίνονται κάθε χρόνο λίγο ξεκινήσει το Καρναβάλι.


Οι αγρότες με το επιμελημένα ατημέλητο στυλ τους -με τα μούσια και τα αμπέχωνα- βγαίνουν με τα τρακτέρ στους δρόμους και δίνουν μια ευχάριστη νότα στον βαρύ φετινό χειμώνα.


Στις φετινές κινητοποιήσεις συμμετέχουν για πρώτη φορά και οι χασισοπαραγωγοί της Πελοποννήσου και της Κρήτης που είδαν τη σοδειά τους να καταστρέφεται από τον χιονιά και από μπάτσους που ήθελαν περισσότερα χρήματα για να κάνουν τα στραβά μάτια.


Κεντρικό αίτημα των αγροτών είναι να χαρίσουν οι τράπεζες τα δάνεια στο Mega, ώστε να ξεκινήσουν πάλι τα δελτία ειδήσεων του Mega και να βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα για να κάνουν επανάσταση με την Όλγα Τρέμη.


Παράλληλα, οι αγρότες ζητούν να ξεκινούν όλα τα δελτία ειδήσεων την ίδια ώρα, γιατί δεν μπορούν να ξεπαγιάζουν αυτοί στα μπλόκα από τις 6 ως τις 10, για να βγουν σε όλα τα κανάλια.


Προβληματισμό έχει προκαλέσει στους αγρότες πως δεν υπάρχουν πια αγροτοσυνδικαλιστές-σταρ που να μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των τηλεθεατών.


Ο Βαγγέλης Μπούτας έχει σιτέψει και δεν συγκινεί πια τις αστές που τον φαντάζονταν να τις αρπάζει από τα μαλλιά, να τις δένει πίσω από το τρακτέρ του και να τις πηγαίνει στην καλύβα του για να τους πετάξει τα μάτια έξω, λέγοντάς τους βρισιές και προστυχόλογα.

Αποσυνάγωγοι

Γεια σου πιτσιρίκο.
Δεν ειναι ανήθικο που δεν μπορούμε να εκφραστούμε.
Είναι ανήθικο που χανόμαστε στο βούρκο, σε μια σιωπή, σε φράσεις τόσο ρηχές και απατηλές.

Συνειδητά, ασυνείδητα, και μένα δεν μου βγαίνουνε πολλά συναισθήματα και όταν βγουν, κουτσουρεμένα, μαλλιοτραβηγμένα, θα συλλογιστώ αν αυτό ήθελα να γράψω ή αν οι λέξεις με ξέβρασαν πιο πέρα από κει που πονώ, που αγαπώ πραγματικά
που νογώ αληθινά.


Δεν ειναι μικρό πράγμα να εκφραστείς.
Κάθε μέρα που περνά, γίνεται πιο επιτακτικό να δημιουργήσω, κάτι έστω, πέρα από το φαγητό και το χαρτζιλίκι.
Θα σκάσω ρε παιδιά! Εσείς;


Γυρίζω στην Αθήνα και βλέπω την κούραση, την χρεοκοπία, τη μισαλλοδοξία και έναν τρελαμένο, σιωπηλό αλληλοσπαραγμό.
Οι φίλοι μου, καμιά φορά, αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνουν, αν γίνομαι κατανοητός, ή αν είμαι σε άλλη μια «φάση» στη ζωή μου και στη δικιά τους.
Ασυγχρόνιστος.


Οι άνθρωποι έχουνε μάθει πολύ καλά τη διαίρεση, και μάλιστα τη διαίρεση της ζωής, και του χρόνου που τη διέπει.
Θα σου πούνε «να ρε φίλε, είμαι/ήμουνα σε αυτή τη φάση τώρα και σκέφτομαι /πράττω-έπραξα έτσι.» «Αφού η φάση είναι αυτή, η πράξη Χ δικαιολογείται».


«Τώρα στη φάση που είσαι παιδάκι μου, γιατί να σκοτιστείς με όλα αυτά;»
«Έχω περάσει σε μια φάση των τάδε χρόνων, χρειάζεται να αναθεωρήσω.»
«Μετά από μια ηλικία, το βλέπεις αλλιώς»
Ποσότητα και στο χρόνο, με το κιλό.
Και πού είναι η ποιότητα τελικά;


Να πάνε να γαμηθούνε οι φάσεις σου. Αφασικές μικροπρέπειες μας ζώνουν.
Μας έχουνε διαμελίσει, σε 1000+ στρατόπεδα, ας διαμελίσουμε και το χρόνο μας ρε, άντε να δούμε μετά πως θα γίνουμε κυρίαρχοι της ζωής μας.

Η μεγαλύτερη ήττα που έχουμε υποστεί, σα λαός, σαν παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που μάχονται για την επιβίωση -ας ελπίζω ότι δεν είναι μόνο αυτό-, είναι ο διαμελισμός του χρόνου.
Αυτές οι χρονικές φάσεις επιβάλλονται, τις ακούω σαν φθηνές δικαιολογίες, συγχωροχάρτια, ή σαν ένα δεύτερο γύρο, μια παράταση που θα φέρει την εξιλέωση.
Καμία τύχη, φίλτατε, αν δεν πάρουμε τα ηνία του χρόνου μας πίσω και δεν καβαλήσουμε σα κει που θέλουμε.

Κούραση

Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος που έχει αντιληφθεί την κούραση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία δεν συμβαίνει τίποτα δημιουργικό.
Ή, αν συμβαίνει κάτι δημιουργικό, το ξέρουν λίγοι και μας το κρατάνε μυστικό.


Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα σέρνονται σε μια αέναη επανάληψη του θλιβερού εαυτού τους, και το μόνο που καταφέρνουν είναι να θυμίζουν κάποιους από τους λόγους που οδήγησαν την χώρα σε κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία.


Την κούραση την διαπιστώνεις και στους επαγγελματίες της «χαράς» και της «ευτυχίας». Σέρνονται κι αυτοί.
Επίσης, οι επαγγελματίες «φωνακλάδες» της πολιτικής και της δημοσιογραφίας μοιάζουν βαριεστημένοι. Ούτε έναν πειστικό καυγά δεν μπορούν να κάνουν πια. Είναι να τους λυπάσαι.
Κούραση, κούραση, κούραση.


Βλέποντας αυτή την πανταχού παρούσα κούραση, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από ένα παλιότερο κείμενο:
«Πριν από χρόνια, ένα βράδυ, συζητούσα με έναν ηλικιωμένο κομμουνιστή.


Ήξερα πολλά για τη ζωή του και γνώριζα πως είχε υπογράψει δήλωση «μετανοίας», αν και δεν μου το είχε πει ποτέ ο ίδιος.
Κάποια στιγμή, εκεί που τα πίναμε, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε χαμηλόφωνα:

Χρονολόγιο κινητοποιήσεων και σημαντικών γεγονότων στο Standing Rock της Βόρειας Ντακότα

22 Δεκεμβρίου 2014: Η θυγατρική εταιρία πετρελαίου Dakota Access LLC κάνει αίτηση για την κατασκευή ενός αγωγού που επεκτείνεται σε 1.172 μίλια και τέσσερις πολιτείες από την Βόρεια Ντακότα μέχρι την Αϊόβα. Θα μεταφέρει 570.000 βαρέλια [65.907.000 λίτρα] αργού πετρελαίου ημερησίως με κόστος 3,7 δισεκατομμύρια δολάρια.


17 Φεβρουαρίου 2015: To ομοσπονδιακό σώμα The United States Army Corps of Engineers-USAGE το οποίο είναι υπεύθυνο για τις πλωτές οδούς στις Η.Π.Α. στέλνει ενημερωτική επιστολή προς το γραφείο Ιστορικής διατήρησης των Φυλών (Tribal Historic Preservation Office-ΤHPO) σχετικά με τις επιπτώσεις του αγωγού σύμφωνα με την Πράξη εθνικής διατήρησης της ιστορίας (National Historic Preservation Act). Το THPO κάνει αίτηση για πλήρη αρχαιολογική έρευνα της περιοχής, την οποία έστειλε πολλές φορές μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά ποτέ δεν πήρε απάντηση.


25 Μαρτίου 2015: H Επιτροπή Δημόσιας Υγείας (Public Service Commission-PSC) θεώρησε την αίτηση για τον αγωγό ολοκληρωμένη και προγραμμάτισε 3 δημόσιες ακροάσεις κατά την διάρκεια των μηνών Μαΐου και Ιουνίου 2015.


25 Σεπτεμβρίου 2015: Το THPO εξέφρασε την ανησυχία του προς τo USAGE για την λάθος αξιολόγηση των συνθηκών του έργου και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έχει γίνει παράκαμψη της ενότητας 106 της διαδικασίας η οποία πρέπει να ακολουθηθεί.
25 Ιανουαρίου 2016: Η Dakota Access LLC ανακοινώνει ότι έχει λάβει έγκριση από την επιτροπή δημόσιας υγείας-PSC της Βορείου Ντακότα, που σημαίνει ότι έχει τρεις από τις τέσσερις κρατικές εγκρίσεις για να προχωρήσει στην κατασκευή του έργου.


11 Μαρτίου 2016: Η Αϊόβα ως τέταρτη πολιτεία δίνει και την τελευταία έγκριση, ομόφωνα, για την διεξαγωγή του έργου. Την ίδια μέρα το THPO στέλνει ξανά επιστολή στο USAGE για να εκτελέσει ακόμα μια περιβαλλοντολογική έρευνα για την κατασκευή του έργου.

1 Απριλίου 2016: Μια ομάδα 200 Ινδιάνων καβάλα στα άλογα τους καταφτάνει στην περιοχή του Standing Rock για να διαμαρτυρηθεί για το γεγονός ότι ο αγωγός περνάει από την ιερή γη των Sioux, Standing Rock (Σιού-ο βράχος που Στέκεται), η οποία επεκτείνεται στην Βόρεια και Ανατολική Ντακότα.

29 Απριλίου 2016: Η φυλή των Sioux του Standing Rock κάνει αίτηση στο USAGE και απαιτεί την σωστή και εκ βαθέων περιβαλλοντολογική μελέτη για την διεξαγωγή του έργου.

26 Ιουλίου 2016: Το USAGE εγκρίνει το πέρασμα του αγωγού μέσα από το ποταμό Μιζούρι και τις λίμνες Sakakawea και Oahe στην ιερή γη των Sioux.

Ο χρεοκοπημένος άνθρωπος

Λέγεται πως εκείνο που «έφτιαξε» τους πρώτους ελεύθερους ανθρώπους στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αφενός μεν η ικανότητα τους να λένε «ΟΧΙ» -όταν έκριναν πως εκείνο που τους προτείνονταν δεν ταίριαζε είτε με τα συμφέροντα τους είτε με την έννοια του δικαίου όπως αυτό καθορίζονταν στην εποχή τους- και αφετέρου η στάση και η αποφασιστικότητά τους στην υπεράσπιση του «ΟΧΙ» που είχανε ξεστομίσει.

Κρατούσαν δηλαδή τον λόγο τους και όλη αυτή η συμπεριφορά τους – αρνητική και θετική μαζί– συγκροτούσε αυτό που στις μέρες μας περιέχεται στην λέξη «αξιοπρέπεια».


Λέγεται, επίσης, ότι τον Ιούλιο του 2015 ο Τσίπρας μετέτρεψε το «όχι» ενός λαού μέσα σε μια μέρα σε «ναι».


Αν, όμως, κοιτάξει κανείς χωρίς παρωπίδες την αληθινή ιστορία αυτού του τόπου, θα δει ότι ο ίδιος ο λαός –από τα χείλη του οποίου βγήκε το «όχι» του δημοψηφίσματος– πρόδωσε τον εαυτό του και δεν υπερασπίστηκε τις μέχρι εκείνη την στιγμή επιλογές του.


Ήταν νομίζω η στιγμή που χάθηκε η αξιοπρέπεια, η στιγμή που χρεοκόπησαν και οι άνθρωποι.
Μετά αρχίσανε οι ερμηνείες –κατά βάση δικαιολογίες– της ήττας.


Υπερτονίστηκε πχ ο διάλογος Αθηναίων-Μηλίων που εξιστορεί ο Θουκυδίδης και αποκρύφτηκε όλο το υπόλοιπο έργο του.


Βάλαμε τους εαυτούς μας στην θέση των εκβιασμένων και κρύψαμε την υποταγή μας πίσω από την μοίρα που επιφυλάσσουν οι «δυνατοί» για τους «αδυνάτους», χωρίς να βρίσκουμε το θάρρος να εξετάσουμε στο ιστορικό γίγνεσθαι ποια ήταν κι η μοίρα των «δυνατών» κάθε φορά που η πράξη του έργου τέλειωνε και έπεφτε η αυλαία για να αλλάξει το σκηνικό.


Μαζί με τους αρχαίους ξεθάφτηκε κι ο Λένιν.


Μάθαμε με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για το Μπρεστ-Λιτόφσκ και για όλους τους οδυνηρούς συμβιβασμούς που αναγκάστηκε να κάνει ο Βλαδίμηρος στο όνομα της αναγκαίας επιβίωσης.


Για την επανάσταση δεν είπαμε λέξη, αφού πρόκειται για ένα άλλο –τελείως διαφορετικό από εκείνο των συμβιβασμών– κεφάλαιο.


Η δουλειά μας να γίνει.


Για την επανάσταση, ας συνεχίσουν να ομιλούν οι γραφικοί, οι λοβοτομημένοι. Λίγοι είναι, κι από κάθε άποψη ακίνδυνοι για το υπάρχον status quo.

Κρίμα τα νιάτα τους

Τ​​ο 1966, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, από τους σημαντικότερους φιλοσόφους στην ευρωπαϊκή ιστορία και κορυφαίος του 20ού αιώνα, δήλωνε την αγωνία του, αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα, και ποιο, ικανό να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο που διαμορφώνει η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, σαν αυτοσκοπός. «Πάντως το συμβατό με την καινούργια εποχή πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία».

Η δραματική, αγωνιώδης αυτή πρόβλεψη γινόταν, όταν δεν υπήρχαν ακόμα “προσωπικοί υπολογιστές” ούτε κινητά τηλέφωνα και η τηλεόραση ήταν ακόμα στα σπάργανα. Γεννούσε τότε στον Χάιντεγκερ πανικό το γεγονός και μόνο της αυτονομημένης από τις ανθρώπινες ανάγκες παραγωγής, η εξέλιξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγής σαν αυτοσκοπός. Ηταν κιόλας φανερό ότι η τεχνολογία των μέσων και ο στόχος της παραγωγής δεν απέβλεπαν πια στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Οι ανθρώπινες ανάγκες υποτάσσονταν στην προτεραιότητα καταξίωσης της παραγωγής ως αυταξίας, αυτή η προτεραιότητα απαιτούσε και τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.

Ο Χάιντεγκερ διαπίστωνε, στη συνέντευξη του 1966, ότι η εξέλιξη της παραγωγικής τεχνολογίας διαστέλλει τον άνθρωπο από την παραγωγή, «τον ξεριζώνει από τη γη του, ενώ (έλεγε) σύμφωνα με την ανθρώπινη εμπειρία και Ιστορία, όσο εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, κάθε τι ουσιαστικό και σημαντικό γεννήθηκε μόνο από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είχε μια πατρίδα και ήταν ριζωμένος σε μια παράδοση».

Η παραγωγή ως αυταξία και η αδιάκοπη τεχνολογική εξέλιξη που την υπηρετεί, ταυτίστηκαν αξιωματικά με την «πρόοδο», τον «εκσυγχρονισμό», την προϋπόθεση «καλύτερης ζωής». Οι επιφυλάξεις, ο προβληματισμός, η περίσκεψη στιγματίστηκαν σαν γνωρίσματα «συντηρητισμού», «οπισθοδρομικότητας», στείρας ατολμίας. Ηταν περισσότερο από φανερό ότι, με τη βοήθεια της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, η παραγωγή, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, υπηρετούσε ιδιωτικά, όχι κοινωνικά, συμφέροντα, αύξανε κατακόρυφα το κέρδος ιδιωτών, ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Οταν αυτό φτάσει να συμβαίνει, η δημοκρατία είναι «εκ των πραγμάτων» ή «εξ ορισμού» ανέφικτη.

Παύουν να αποφασίζουν οι πολίτες για τις ανάγκες τους, χάνεται η ίδια η συνείδηση-επίγνωση των αναγκών τους. Για τις ανάγκες των πολιτών αποφασίζουν οι «αγορές». Και οι διαχειριστές των κοινών (οι ακόμα επονομαζόμενοι «πολιτικοί») διεκπεραιώνουν απλώς τα συμφέροντα των αγορών.

Η διορατική πρόγνωση του Χάιντεγκερ επαληθεύεται με πολλήν ευκρίνεια σήμερα. Ισως όχι παντού – υπάρχουν ακόμα κοινωνίες, όπου η παντομίμα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» σώζει ακόμα τόσες επιφάσεις, ώστε να ξεγελάει όχι μόνο τους αφελείς και τους επιπόλαιους. Πάντως, από τις εμφατικές επαληθεύσεις είναι η περίπτωση της ελλαδικής πολιτείας. Ισως επειδή συνδυάζει την κατάλυση της δημοκρατίας τόσο με την άσκεφτη και ανεξέλεγκτη (γι’ αυτό και ενθουσιώδη) παραδοχή του ηγεμονικού ρόλου της «παραγωγικής» τεχνοκρατίας όσο και με τον μακροχρόνιο βυθισμό στη μειονεξία του μεταπρατισμού και μιμητισμού.

Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν

Οι καλοί σου τρόποι δε σου επέτρεπαν να μιλήσεις με γεμάτο το στόμα. Είχες μπουκώσει από τη μάσα και έμεινες μουγγός όταν σκότωσαν τον Μιχάλη. Κολύμπαγες στα σάλια σου, έγλυφες τα κόκαλα της  «αλλαγής» και ρούφαγες τον καταπραϋντικό χυλό της μεταπολίτευσης. Δεν άκουσες ποτέ τον πυροβολισμό.  Χόρευες καρβελοτσιφτετέλια στα ορθάδικα της «γαλάζιας γενειάς» και ψάρευες κουμπαριές στη Μύκονο. Δε σε ένοιαξε. Εσύ δεν ήσουν αλήτης, δεν ήσουν περιθωριακός.

Εσύ ήσουν νέος σοβαρός κομουνιστής, ήσουν περιφρουρητής του κόμματος, ήσουν πρώτος στα μαθήματα – ήσουνα πρώτος στον «αγώνα», ήσουνα πλέον νόμιμος «επαναστάτης». Δεν μύρισες ποτέ το αίμα. Φορούσες τόνους ινδικό πατσουλί και πολυλογάδικη  θεωρία και μόστραρες τη φάτσα σου στα in κουλτουροποτεία του Κολωνακίου. Δεν είδες τίποτα. Τα μάτια σου είχαν θολώσει από τις αντανακλάσεις της βιτρίνας με τα κουστούμια και τον ζεστό κοπανιστό αέρα εισαγωγής. Δεν κατάλαβες τίποτα. Διάβαζες αθλητικές φιλάδες και σφαζόσουνα στα μπιλιάρδα για μια στημένη φάση. Ονειρευόσουνα να διοριστείς μπάτσος, δάσκαλος, εφοριακός ή έστω να κάνεις ένα «κόλπο», μια αρπαχτή, μια κομπίνα με επιδότηση, ή  να ανοίξεις ένα ιατρείο στα βόρεια προάστια, να χωθείς, να αναμιχθείς, να «γίνεις», να «πετύχεις».  Δεν είχες παιδιά και εξ άλλου, αν είχες, θα τα μεγάλωνες αλλιώς εσύ, με αξίες, με ιδανικά, με τρόπους. Δεν έδωσες σημασία, η ζωή σου θα κυλούσε μια χαρά, γιατί να να σκάσεις για ένα 15χρονο ταραξία ; Ας καθότανε στα αυγά του είπες. Όχι πως το σκέφτηκες, αλλά έτσι είπαν όλοι οι άλλοι, έτσι είπες και συ, αυτόματα, όπως έκανες τον σταυρό σου από συνήθεια όταν πέρναγες από εκκλησία.

Πάχυνες και χόντρυνες τόσο, που έκανες κυτταρίτιδα στο μυαλό. Δεν ήθελες να μάθεις τίποτα, ούτε τη νύχτα που εκτέλεσαν τον Αλέξανδρο. Ζάπαρες ασύστολα τα «ελεύθερα» κανάλια της, Hi tech επίπεδης, τηλεόρασης σου, να ακούσεις τους δείκτες του χρηματιστηρίου και να καυλώσεις με το μέγεθος των καταθέσεων σου. Δεν θυμήθηκες. Είχες πλέον βηματοδότη στον εγκέφαλο και ταμειακή μηχανή στη καρδιά σου. Μέτραγες μονάχα αριθμούς, θυμόσουν μονάχα στατιστικές και δημοσκοπήσεις. Δεν αναρωτήθηκες για τίποτα. Από τη θαλπωρή του πανάκριβου τετρακίνητου τζίπ, χάζευες το κακόγουστο ολυμπιακό δέντρο μπροστά στο κοινοβούλιο και ένιωθες ασφαλής και προστατευμένος. Ωραίος, Ευρωπαίος, Ελληναράς κουβαρντάς, νοικοκυραίος και προπάντων περήφανος φιλήσυχος οικογενειάρχης. Δεν ανησύχησες για τίποτα. Η μεζονέτα σου ήταν χτισμένη σε γερά θεμέλια, βαμμένη με μονωτικό ξανθό του μεσημεριανάδικου, με χρυσά κάγκελα, πλαστικό γκαζόν και εντοιχισμένα παιδιά. Δεν συνειδητοποίησες πότε μεγάλωσαν τα παιδιά σου. Ο χρόνος ήταν χρήμα και το χρήμα, θηλασμός, νανούρισμα, παιδεία και ανατροφή. Μια ολάκερη ζωή ήσουν σε λαιμαργία νάρκη : «Ο μπαμπάς και η μαμά είναι κουρασμένοι και θέλουν να κοιμηθούν, σκάστε κωλόπαιδα και παίξτε στον καναπέ με το καινούργιο σας play box 360, ένα σκασμό λεφτά μας κόστισε, τι σκατά σας λείπει επιτέλους και γκρινιάζετε συνέχεια ;» Ποτέ δεν κατάλαβες τίποτα. Ροχάλιζες φαρμακωμένος από τα ψυχοφάρμακα και τα τηλεβαρβιτουρικά και ονειρευόσουνα νούμερα. Ήσουν ευτυχισμένος που, από το τίποτα, έγινες μικρό μηδενικό που ονειρεύονταν μεγάλα νούμερα.

Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις όταν χαλάσεις εντελώς

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Και πολλές φορές, παίρνεις μια απόφαση που είναι αντίθετη με τις απόψεις σου και τις πεποιθήσεις σου. Αντί να βαδίσεις στον δικό σου δρόμο, παίρνεις την αντίθετη κατεύθυνση.

Λες «θα κάνω μια μικρή υποχώρηση εδώ» και θα επανέλθω.

«Μόλις δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες» θα γίνω πάλι αυτός που ήμουν.

Βέβαια, δεν είναι εύκολο πάντα να επανέλθεις. Πολλές φορές είναι αδύνατον.

Η μια υποχώρηση οδηγεί στην επόμενη.

Ο ένας συμβιβασμός φέρνει τον άλλον.

Και ξαφνικά, ξυπνάς μια μέρα και είσαι ένας άλλος.

Και το χειρότερο από όλα, είναι πως νιώθεις την ανάγκη να υπερασπιστείς αυτόν τον άλλον που έχεις γίνει.

Λογικό, γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει τη μετάλλαξή του. Μπορεί να τρελαθεί, αν παραδεχτεί πως έγινε αυτός που σιχαινόταν.

Και εκεί αρχίζουν οι δικαιολογίες.

«Το έκανα για τα παιδιά μου», «Έπρεπε να επιβιώσω», «Αφού δεν αντιστέκεται κανείς, εγώ θα κάνω τον μ@λάκα;», «Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» και τέτοια.

Επίσης, σε πιάνει μια υστερία εναντίον αυτών που δεν έκαναν τους συμβιβασμούς που έκανες εσύ. Ειδικά, αν είναι πρώην σύντροφοί σου.

Γίναμε οι κατσαρίδες της ιστορίας

Φίλε πιτσιρίκο,
Χτες θυμήθηκα μία μελαγχολική, αλλά απόλυτα πετυχημένη, ατάκα που μου έχει πει ένας καλός μου φίλος σε ανύποπτη στιγμή, αν και εκεί τη στιγμή μου φάνηκε πολύ αστεία. Αλλά μάλλον είναι από τις πιο σωστές κουβέντες που έχω ακούσει στη ζωή μου:

  

«Η γενιά μας είναι οι κατσαρίδες της σύγχρονης ιστορίας».

Αφού επιβιώνουμε στις συνθήκες που υπάρχουν αυτή την εποχή, μπορούμε να την βγάλουμε καθαρή σχεδόν σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Σαν τις κατσαρίδες, που θα επιβίωναν μέχρι και σε πυρηνικό πόλεμο.

Προφανώς και η ατάκα του φίλου μου δεν περιλαμβάνει την περίπτωση του πολέμου. Εκεί πάμε σε άλλη πίστα και κάθε σύγκριση πεθαίνει.

Αλλά, αν το καλοσκεφτείς για όλα τα υπόλοιπα, είχε δίκιο ο φίλτατος.

Ζήσαμε την ανεργία.

Πήγαμε σε αμέτρητες συνεντεύξεις, κυνηγώντας μία δουλειά της πλάκας για να βγάζουμε λεφτά λιγότερα και από όσα χρειάζονται για να επιβιώσεις.

Φάγαμε στη μάπα κάτι απίθανους τύπους στις συνεντεύξεις που κάνανε ερωτήσεις που ούτε σε κωμωδία δεν θα γραφόντουσαν.

Και μας κοιτάζανε με ένα ύφος υπερβολικά συγκαταβατικό.

Σχεδόν λύπησης, σαν να σου λέει «χάρη σου κάνω και μόνο που είσαι εδώ».

Αν και αυτοί είναι τελικά για λύπηση. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.

Παρ’όλα αυτά διατηρήσαμε την ψυχραιμία μας. Και δεν τους φέραμε το τραπέζι στο κεφάλι.

Είδαμε γονείς, συγγενείς και φίλους να χάνουν τη δουλειά τους από τη μία μέρα στην άλλη. Και μαζί την αξιοπρέπεια της αυτοσυντήρησης.

Να παρακαλάνε για δανεικά όποιον ξέρουν. Όχι για να πληρώσουν ταξιδάκι στο Μπάνσκο.

Αλλά για να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο και να πληρώσουν το νοίκι.

50 χρονών άνθρωποι να περιμένουν τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, για να πάνε σουπερ μάρκετ.

Ο άσχημος κόσμος, άσχημα καίγεται

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
O Τζον Μέιναρντ Κέινς είπε κάποτε πως ο καπιταλισμός είναι η καταπληκτική πεποίθηση πως οι χειρότεροι άνθρωποι με τα σκοτεινότερα κίνητρα, με κάποιον τρόπο, θα εργαστούν προς όφελος του συνόλου.
  

Τα επόμενα χρόνια, θα γίνεται εντονότερη η αίσθηση ότι τα προβλήματα που μαστίζουν σήμερα τον πλανήτη δεν έχουν σκοπό να επιλυθούν από καμιά πολιτική ηγεσία, από κανέναν Τραμπ, από κανένα συστημικό ή κατ’ επίφασιν αντισυστημικό κόμμα, βασικά και από κανένα κόμμα γενικά.
Γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει η ανάγκη να επιλυθούν.


Τα προβλήματα αυτά μάλιστα διογκώνονται.
Διογκώνονται, γιατί αυτό ήταν το σχέδιο εξαρχής.
Η ελίτ άρχισε να στρέφει τη «μεσαία» τάξη ενάντια στους φτωχότερους -και το ανάποδο- και άρχισε να τρίβει τα χέρια της με το αίμα τους.


Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το προσφυγικό, που φαίνεται ότι αρχίζει να περνάει σε άλλο στάδιο, μετά τα όσα εκτυλίσσονται/εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες ώρες στη Χίο.
Δεν θα κάτσω να ερευνήσω αν ήταν προβοκάτσια από ακροδεξιούς ή αν κάποιοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν εστίες έντασης.


Αυτό που δεν θέλουμε να δούμε είναι ότι αργά η γρήγορα θα γίνει μια μαζική εξέγερση μεταναστών στην Ελλάδα, γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι δεν χορταίνουν με λόγια.
Και βέβαια, θα αντιδράσουν εξίσου άσχημα οι ‘Ελληνες πολίτες όταν δουν να καταστρέφονται οι περιουσίες τους.


Δεν καταλαβαίνω γιατί μας προκαλεί εντύπωση.
Αυτό είναι βασικά και το ζητούμενο για την ελίτ, γιατί θα μπορέσει μετά να προσφέρει δώρο τα όπλα με τα οποία θα σκοτωθούμε.
Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει, η ελίτ αυτό ήθελε, θέλει και θα θέλει για όσο υπάρχει.
Αυτό είναι το περίφημο «διαίρει και βασίλευε».


Επίσης, ο Μπέντζαμιν είχε πει κάποτε πως «κάθε άνοδος του φασισμού μαρτυρεί μια αποτυχημένη επανάσταση» και θα συμπληρώσω, όχι μόνο μια αποτυχημένη επανάσταση, αλλά και μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ.


Οι Ευρωπαίοι -και οι άνθρωποι γενικότερα- αρνούνται να τα βάλουν με την οικονομία των αγορών και με την κυρίαρχη οικονομική αντίληψη και έτσι ανοίγουν τα μυαλά τους και τα πόδια τους στον φασισμό, που είναι και αυτός των αγορών και του συστήματος που αρνούνται να επικρίνουν.


Ο φασισμός, άλλωστε, είναι καπιταλισμός και δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους με όσα συμβαίνουν.

Φονιάδες των λαών

Έχει πολλή πλάκα η κατάσταση των πραγμάτων στην σημερινή Ελλάδα, φίλε Πιτσιρίκο, ιδίως όταν έχεις την πολυτέλεια να την παρακολουθείς από αρκετά μακριά.

Περισσότερο γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι θα μπορούσες κι εσύ ο ίδιος να έκανες –έστω και με βαριά καρδιά– ξανά μια από τα ίδια.

Να ήσουν πχ στο Σύνταγμα και να φώναζες «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».

Να έπαιρνες τα 60 δευτερόλεπτα δημοσιότητας που δικαιούσαι στην τηλεόραση, και να έλεγες πως «ο πρόεδρος Ομπάμα είναι ανεπιθύμητος στην Ελλάδα».

Να γέμιζες με συνθήματα το Twitter και το Facebook.

Κάποιοι ίσως και να μπορούσαν να μηδενίσουν το κοντέρ, γράφοντας πχ την Πέμπτη που το αεροπλάνο του Αμερικανού προέδρου θα απογειώνεται από το ΕΛΒΕΝ, πως ο αγώνας του προηγούμενου 48ωρου δικαιώθηκε.

Τον διώξαμε τον κερατά!

Το πρόβλημα, βέβαια, του τόπου ήταν –και εξακολουθεί να είναι– όχι οι «ανεπιθύμητοι» αλλά οι επιθυμητοί «ηγέτες». Τσίπρας, Μητσοτάκης, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΓΑΠ, Καραμανλής, Λεβέντης, Θεοδωράκης, Μιχαλολιάκος, καναλάρχες και ολιγάρχες, δημοσιογράφοι με το «δ» κεφαλαίο ή μικρό, δήμαρχοι τύπου Πατούλη, Κομίνη, Ψινάκη και Μπέου, καλλιτέχνες και λογοτέχνες του δίφραγκου και της κολιγιάς, και πόσοι άλλοι ακατανόμαστοι.

Όλοι τους επιθυμητοί από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και όχι τόσο πολύ ανεπιθύμητοι από τους υπόλοιπους.

Το να καλέσουμε –και να οργανώσουμε– τον λαό στο να μην πληρώνει συγκεκριμένους φόρους εμπεριέχει τον κίνδυνο της εισαγγελικής δίωξης.

Το να οργανώσουμε μια απεργία διαρκείας ενάντια στην πολιτική των μνημονίων «δεν είναι του παρόντος», άσε που και να το πούμε «ποιος θα μας ακούσει και ποιος θα μας ακολουθήσει».

Το να καταγγείλουμε ανοιχτά και να μποϋκοτάρουμε τις δραστηριότητες συγκεκριμένων Νενέκων είναι «απάνθρωπο» και δεν ταιριάζει «με το ήθος της αριστεράς».   

ΗΠΑ: Η επερχόμενη έκρηξη του κοινωνικού ηφαιστείου

Γιώργος Μητραλιάς

Όταν στις 14 του περασμένου Αυγούστου διαπιστώναμε την «κατάρρευση του αμερικανικού δικομματισμού» (1) σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτή τη διαπίστωση και τις κατακλυσμικές πλανητικές συνέπειές της. Σήμερα, δηλαδή μόλις δυο μήνες αργότερα και λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, όχι μόνο αυτή η κατάρρευση βγάζει κυριολεκτικά μάτια, αλλά και μπορούμε πια άνετα να διαπιστώσουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό και… πολλά υποσχόμενο: την χωρίς προηγούμενο –τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου κραχ του 1929-  πολιτική αλλά και κοινωνική κρίση της βορειοαμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, που θα μπορούσε να οδηγήσει προσεχώς  σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές ιστορικών διαστάσεων!

Και ιδού εντελώς συνοπτικά για τι πρόκειται. Από πρώτη άποψη, γινόμαστε εδώ και πολλούς μήνες μάρτυρες του φαινομένου της απόρριψης των δυο προεδρικών υποψηφίων από τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δηλώνουν ότι θα τους ψηφίσουν με μισή καρδιά ή ακόμα και των ηγετικών στελεχών των δυο κομμάτων τους! Αν και αυτό το «φαινόμενο» είναι περίπου μοναδικό στην ιστορία, ωστόσο δεν περιγράφει όλη την σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα, που  είναι ακόμα χειρότερη.

Αυτή η «χειρότερη» δεινή πραγματικότητα αποτυπώθηκε πιστά πριν από λίγες μέρες στη θεαματική ρήξη που επήλθε στις σχέσεις του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με τον υποψήφιό του Ντόναλντ Τραμπ, και που οδηγεί τα αμερικανικά ΜΜΕ να κάνουν λόγο για  έκρηξη «εμφυλίου πολέμου» στην αμερικανική δεξιά! Δεν μπορούμε να μαντέψουμε το μέλλον της πολιτικής καριέρας του ίδιου του κ. Τραμπ, αλλά το βέβαιο είναι πια ότι η υποψηφιότητά του πυροδότησε μια κατακλυσμική εξέλιξη που τον ξεπερνάει και, που κατά τα φαινόμενα, κυοφορούνταν εδώ και καιρό μέσα στην αγρίως κλυδωνιζόμενη αμερικανική κοινωνία: τη γένεση ενός μαζικού ακραία αντιδραστικού, σκοταδιστικού, ρατσιστικού, απομονωτικού και μισογυνικού κινήματος με έντονα φασιστικά χαρακτηριστικά!

Παρόλο που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, είναι η μαζικότητα αυτού του σημερινού κινήματος σε συνδυασμό με την τρομακτική σε έκταση και ένταση απαξίωση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος από τη βάση του που κάνουν το παρόν «φαινόμενο» να μην έχει ιστορικό προηγούμενο. Όμως, και στην αντιπέρα όχθη, στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, η κατάσταση δεν είναι διόλου καλύτερη αν και από πρώτη άποψη, όλοι δείχνουν μονιασμένοι και συσπειρωμένοι γύρω από την Κα Κλίντον.

«Δεν είναι αυτό που νομίζεις»

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
‘Επεσε και το πρώτο ξύλο για τους πλειστηριασμούς κατοικιών στη Θεσσαλονίκη, έξω από τα δικαστήρια, που έρχεται μια βδομάδα μετά την ματαίωση άλλου πλειστηριασμού για σπίτι εξαμελούς οικογένειας.

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος φώναζε συνέχεια τα γνωστά συνθήματα «λαέ μην τους φοβηθείς, ήρθε η ώρα της ανατροπής» και το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ενώ παραλίγο να τον συλλάβουν τα ΜΑΤ όταν τους προκάλεσε με το σύνθημα «μπάτσοι, TVνεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύετε μαζί.»

Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας, διαμαρτυρήθηκε κατά της ελληνικής κυβέρνησης της οποίας ηγείται, η οποία όπως είπε καταδυναστεύει τον ελληνικό λαό μαζί με το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.

Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε αγώνα με τα ΜΑΤ σε αντίστοιχες απόπειρες πλειστηριασμών στην Αθήνα και υποσχέθηκε όταν γίνει πρωθυπουργός πως οι πλειστηριασμοί θα γίνονται ηλεκτρονικά για να μην ενοχλούνται οι πολίτες στο άκουσμα τέτοιων δυσάρεστων ειδήσεων, γιατί ότι δεν σε πληγώνει σε κάνει πιο θλιβερό, μωρό μου.

Οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων, δεν έκαναν δηλώσεις αυτή την φορά, αφού οι πλειστηριασμοί δεν πουλάνε στο προτεκτοράτο όπως οι τηλεοπτικές άδειες ή το ερωτικό φιλί του Βερύκιου με τον Κοντομηνά on camera.

Σίγουρα δεν μου αρέσει να προεξοφλώ τυχόν αντιδράσεις, αλλά δεν είμαι και χθεσινός.

Χωρίς την αντίδραση του συνόλου της κοινωνίας, τέτοιες μεμονωμένες αντιδράσεις θα έχουν την τύχη που είχαν στην Ισπανία ή την Πορτογαλία.

Πολύ ξύλο στην αρχή, ΜΑΤ να μπουκάρουν για να ξεσπιτώσουν οικογένειες, συλλήψεις, κούραση των αγωνιστών και συνέχιση των εξώσεων σαν να ήταν κάτι που συνέβαινε πάντοτε.

Μπορεί αυτό να μην είναι δεδομένο, γιατί τίποτα δεν είναι άλλωστε, αλλά σίγουρα αυτό θα συμβεί αν δεν υπάρχει πραγματική, έμπρακτη υποστήριξη από την κοινωνία.

Τουλάχιστον, ισχύει και το άλλο, πως χαμένες είναι οι μάχες που δεν δόθηκαν.

Κάποιες μάχες πρέπει να δοθούν, απλά για να δοθούν.

Μην με βλέπετε, βέβαια, που δεν εντυπωσιάζομαι.

Καλές οι μάχες, αλλά πιο καλές ακόμα είναι και οι νίκες.

Το να ματαιώσεις έναν πλειστηριασμό είναι προσωρινή νίκη.

Η πραγματική νίκη είναι να τον ακυρώσεις, να μην επαναληφθεί ποτέ.

Οι μάχες είναι σημαντικές από μόνες τους, αλλά να δοθούν όμως και όσο πιο σωστά γίνεται.

Βαρέθηκα να τρώμε και τα μούτρα μας ξανά και ξανά και να συζητάμε έξι χρόνια για την γενική απάθεια των Ελλήνων.

El agua es nuestra, carajo!

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να βάλει για ξεπούλημα την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ έφερε στο μυαλό μας σκέψεις και εικόνες από τον περίφημο "πόλεμο του νερού" στην Βολιβία. Δεκάξι και πλέον χρόνια μετά τον ξεσηκωμό που άρχισε στην Κοτσαμπάμπα εκείνον τον Φλεβάρη τού 2000 (έναν μόλις μήνα μετά την πλήρη παράδοση του υδάτινου πλούτου της χώρας στα μονοπώλια), η νίκη τού βολιβιανού λαού σ' εκείνον τον πόλεμο παραμένει ορόσημο για τους λαϊκούς αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Βολιβία είναι μία από τις πιο φτωχές χώρες στην αμερικάνικη ήπειρο ενώ έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ιθαγενών και μιγάδων κατοίκων και κατέχει το ρεκόρ Γκίνες ως η χώρα με τα περισσότερα πραξικοπήματα, με μέσο όρο ένα πραξικόπημα τον χρόνο (!): 193 από την ανεξαρτησία της το 1825. Παρά την πληθυσμιακή κυριαρχία τους, οι ιθαγενείς ήσαν τελείως αποκλεισμένοι από τις κρατικές δομές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβαινε με την γλώσσα μέχρι πρόσφατα: το κράτος είχε ορίσει ως επίσημη γλώσσα τα ισπανικά, μη αναγνωρίζοντας τα δεκάδες ντόπια ιδιώματα και γλώσσες των ιθαγενών, τους οποίους θεωρούσε αναλφάβητους εφ' όσον δεν ήξεραν ισπανικά. Φυσικά, οι ανώτερες κοινωνικά τάξεις και οι ισπανογενείς επήλυδες νέμονταν την εξουσία και τον πλούτο τής χώρας ενώ τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν είχαν πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα.

 
Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" και σε τρία διαδοχικά κεφάλαια (*) μιλήσαμε διεξοδικά για το πώς ο καπιταλισμός οργάνωσε και υλοποίησε στην δεκαετία του '80 την επίθεσή του στην Βολιβία. Εκείνη η επίθεση ήταν πολύ φυσική, αφού η χώρα έχει πλούσια κοιτάσματα χρυσού, άλλων μετάλλων, υδρογονανθράκων κλπ. Παρ' ότι η "επέμβαση" των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ) έγινε με "χειρουργικό τρόπο" για να σωθεί η "ασθενής" οικονομία, η χώρα εξακολούθησε να βουλιάζει στα χρέη. Έτσι, στα τέλη του περασμένου αιώνα η Παγκόσμια Τράπεζα έβαλε τέλος στον "ασύδοτο δανεισμό" και απαίτησε από την βολιβιανή κυβέρνηση να προχωρήσει σε ένα ευρύτατο φάσμα ιδιωτικοποιήσεων, απειλώντας ότι θα σταματούσε η εισροή χρήματος σε αντίθετη περίπτωση. Μεταξύ άλλων, έπρεπε να δοθεί σε ιδιώτες προς αξιοποίηση και ο υδάτινος πλούτος.

Θα είχε σχεδόν πλάκα, αν δεν ήταν οι ζωές μας

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Είναι πια ολοφάνερο πως το ρολόι στην Ελλάδα κόλλησε σε εκείνη την εθνοσωτήρια, απριλιάτικη μέρα του 2010, όταν ο ΓΑΠ μας ενημέρωνε ότι λεφτά τελικά δεν υπάρχουν και ότι θα ζητούσε την συνδρομή του ΔΝΤ, που είναι γνωστό για την υπερπολύτιμη βοήθεια που προσφέρει σε χρεοκοπημένες χώρες.



Α, ναι, το ΔΝΤ στην Ελλάδα έκανε μια εξαίρεση και από εκεί που πήγαινε μόνο σε χρεοκοπημένες χώρες, να που αποφάσισε να συνδράμει στον περαιτέρω εξευρωπαϊσμό μιας χώρας.
Συνεχίζονται οι βλαμμένες αυταπάτες στην Ελλάδα.
Δεν θέλει η πλειοψηφία να μιλάει για χρεοκοπία το 2010, οπότε αυτή η συνεχής άρνηση της πραγματικότητας έχει οδηγήσει στα υπόλοιπα.
Δεν χρεοκοπήσαμε τότε, άρα δεν υπάρχουν και ευθύνες να αποδοθούν.
Και νομίζω το έχεις καταλάβει από καιρό, κομπανιέρο, ότι το μέλλον της Ελλάδας και των κατοίκων της είναι προδιαγεγραμμένο.
Επειδή εκτός από το ρολόι, κόλλησαν και οι κάτοικοι της χώρας σε εκείνη τη μέρα.
Εδώ ακόμα το φιλοσοφούν, αν πρέπει να βρίσκεται στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ.

Η λίμνη και ο σωλήνας

Μπορεί να θεωρηθεί αναχρονισμός (και με κάποια έννοια είναι) - αλλά δεν παύει να είναι γοητευτικός. Διάφορες φυλές των Σιού διαμαρτύρονται απ’ τον περασμένο Απρίλη, ενάντια στην κατασκευή ενός πετρελαϊκού αγωγού 1.172 μιλίων απ’ την βόρεια Ντακότα ως το Ιλλινόις, που στον διάβα του θα περνάει μέσα από μια λίμνη . Πυρήνας των διαμαρτυριών είναι δύο κατασκηνώσεις, η μία πιο κεντρική, με όνομα η κατασκήνωση της Ιερής Πέτρας. Οικολόγοι, αμερικάνοι αριστεροί, εναλλακτικοί, και το κίνημα Black Lives Matter είναι στο πλευρό τους.

Ως τώρα οι διαμαρτυρίες είναι ειρηνικές. Οι Σιού κατέφυγαν στο δικαστήριο· που χτες απέρριψε το αίτημά τους. Είτε προς αποφυγή εντάσεων σε προεκλογική περίοδο είτε για άλλους λόγους που δεν ξέρουμε, παρά την δικαστική έγκριση της κατασκευής του αγωγού, το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης, το υπουργείο εσωτερικών και το υπουργείο άμυνας (!!!;;;) ανακοίνωσαν αμέσως ότι παγώνουν την κατασκευή του στα επίμαχα σημεία, υπέρ επιπλέον διαβουλεύσεων.

«Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό»

Με αυτόν τον στίχο ξεκινά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ένα τραγούδι αναφοράς στον αναρχικό ήρωα της ταινίας των αδελφών Ταβιάνι Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα. Στην ταινία οι Ταβιάνι επιχειρούν να αφηγηθούν την ιστορία του Τζούλιο Μανιέρι, ενός φλογισμένου επαναστάτη, που μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα κολλεκτιβοποίησης σε ένα χωριό, οδηγείται στην ισόβια απομόνωση. Όταν μετά από δέκα χρόνια έρχεται σε επαφή με νέους αγωνιστές διαπιστώνει πως τόσο ο ίδιος όσο και οι ιδέες τους έχουν πια ξεχαστεί. Η ιστορία του Τζούλιο μοιάζει λίγο με τη μοίρα των αναρχικών στην Ελλάδα.

Η Άνοιξη των Λαών του 1848, που συγκλόνισε τις περισσότερες χώρες τις Ευρώπης και οδήγησε τους Μαρξ και Ένγκελς να γράψουν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, είχε και κάποιες παράπλευρες συνέπειες που αφορούν την ελληνική κοινωνία. Μετά την καταστολή των εξεγέρσεων στις Ιταλικές πόλεις μεγάλος αριθμός καταδιωκόμενων ριζοσπαστών καταφεύγει στην ελληνική επικράτεια. Έτσι, την εποχή που ο Μπακούνιν στήνει οδοφράγματα στην Δρέσδη, μερικοί ομοϊδεάτες του ξεκινούν το έργο των σοσιαλιστικών ιδεών στην ελληνική κοινωνία. Για μερικές δεκαετίες, και παρά την πρωτοφανή καταστολή, οι αναρχικοί πρωταγωνιστούν τόσο στους κοινωνικούς αγώνες (σταφιδική κρίση, στάσεις, εξεγέρσεις) όσο και στην οργάνωση του πρώιμου εργατικού κινήματος. Μετά όμως τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως μετά την ισχυροποίηση του κομμουνιστικού κόμματος στα απόνερα της Οκτωβριανής Επανάστασης, το ελευθεριακό ρεύμα σταδιακά εγκαταλείπει το προσκήνιο. Όταν επανεμφανίζεται σχεδόν 50 χρόνια μετά, στο τέλος της δικτατορίας, είναι πια ξένο σώμα για την ελληνική κοινωνία.

Οι απολυμένοι είναι οι καλύτεροι φίλοι των αφεντικών

Πριν ακόμη τελειώσει η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες, τα κανάλια των ιδιοκτητών που έσκασαν ως και 75 εκατ. ευρώ άρχισαν να αφηγούνται τη δακρύβρεχτη ιστορία των απολυμένων όσων σταθμών κλείνουν. Ή μάλλον την ιστορία με το «δράμα των απολυμένων των σταθμών που πέφτει μαύρο».

Μέσα σε αυτήν την ιστορία μπήκε και η ΕΣΗΕΑ, δηλαδή η Ένωση Συντακτών που δεν αναγνωρίζει ότι στο ίντερνετ δουλεύουν δημοσιογράφοι, αλλά υπάλληλοι γραφείου.

Το δράμα των απολυμένων που θα βρεθούν στο δρόμο ξεχειλίζει από τα τραπέζια των τηλεοπτικών πάνελ, από τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ που έρχονται κατευθείαν από το γραφείο της διοίκησης του σταθμού και με τόσο θέρμη σπικάρουν οι τεθλιμμένοι συνάδελφοι, και από τους τίτλους σε sites και εφημερίδες κάθε πλευράς ή ιδιοκτησίας.

Η ιστορία των απολυμένων, ή όσων κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους, και η επιλεκτική συμπεριφορά των καναλιών απέναντί τους, δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο στο τηλεοπτικό τοπίο. Είχαν προηγηθεί πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι οποίες δεν αφορούσαν επιχειρήσεις όπως η ΒΙΟΜΕ, η Χαλυβουργική ή η Coca Cola (και πάρα πολλές ακόμη), αλλά περιστρέφονταν γύρω από τα μεταλλεία στις Σκουριές.

Από τα ραδιόφωνα, τα κανάλια και τις εφημερίδες μαθαίναμε για το δράμα των μεταλλωρύχων και των οικογενειών τους επειδή θα τους κλείσουν το εργοτάξιο, αλλά δεν βλέπαμε και πολλά πράγματα για την καταστροφή του φυσικού πλούτου της περιοχής, ούτε τις καταγγελίες για τη μόλυνση των υδάτων και του εδάφους· εξαιρετικά επιλεγμένες ιστορίες και ρεπορτάζ που μάλλον είχαν σχέση με το ποιος πληρώνει για τις διαφημίσεις, παρά με άλλες πιο «ασήμαντες» προτεραιότητες.

Όσον αφορά για την Coca Cola; “Ούτε μιλιά” (εκ του “ούτε γουλιά”).

Όμως η υπόθεση με τους απολυμένους που βρίσκονται στο δρόμο από τη μια μέρα στην άλλη, έχει μακρύ παρελθόν και στον ίδιο το χώρο του Τύπου.

Τουλάχιστον δύο ντουζίνες εργαζόμενοι του Μέγκα έφυγαν τα τρία τελευταία χρόνια από το κανάλι, το οποίο από το 2012 μειώνει του μισθούς με τυφλές απανωτές ατομικές συμβάσεις. Σχεδόν 150 λιγότεροι ήταν οι εργαζόμενοι το 2012, σε σύγκριση με το 2008.