Να δεις τι σου’ χω για μετά…

Κατερίνα Γκαράνη 

Αφού τους τσακίσουμε με τον πόλεμο και επιβάλουμε νέα κατοχή με τους Άγγλους, πρώτα περιθωριοποιούμε και ποινικοποιούμε όλους τους Αριστερούς για να έχουμε τα κεφάλι μας ήσυχο. Μετά δίνουμε το 1/3 του εργατικού πληθυσμού σε ξένες χώρες σκλάβους σε εργοστάσια πληρωμένους με πενταροδέκαρες από πακέτα Μάρσαλ. Σφραγίζουμε με τη συμφωνία Κούπερ όλο τον εθνικό πλούτο δίνοντας τον απόλυτο έλεγχο στις ΗΠΑ μέχρι το 2010. 

Κατόπιν αστικοποιούμε όλο τον πληθυσμό ερημώνοντας την Ελλάδα γιατί οι Έλληνες στα βουνά και στα χωράφια είναι "άτακτοι". Βάζουμε μία Χούντα να αναπτυχθεί με πακέτα αμερικάνικα και οι πρώην τσοπάνηδες από ελεύθεροι να δουλεύουν σε αμπάρια. 

Χώνουμε την χώρα στην ΕΟΚ και αρχίζουμε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (η πρώτη δόθηκε το 1979), φέρνουμε έναν σοσιαλιστή από τις ΗΠΑ για ηγέτη και κάνει τα 2/3 του εργατικού δυναμικού δημοσίους υπαλλήλους δεκαπλασιάζοντας το μισθό τους κλείνοντας βιομηχανίες-βιοτεχνίες και σβήνοντας το αγροτικό κεφάλαιο με επιδοτούμενες χωματερές. 

Δυό φαντάροι, μία Λίρα.

 

Είναι απίθανο να φανταστούμε μια κυβέρνηση που έδωσε την Μακεδονία χωρίς ανταλλάγματα πέρα από μια επιθυμούμενη πολιτική εύνοια των ΗΠΑ, να έχει πάρει τους δύο φαντάρους τσάμπα.

Η αιφνιδιαστική απελευθέρωση τους και μάλιστα μια ημερομηνία συμβολική δεν έχει να κάνει με τις βλέψεις του Ερντογάν στα ελληνοτουρκικά.

Έχει να κάνει με ένα πολύ μεγαλύτερο γεωπολιτικό και οικονομικό παίγνιο.

Ο Πάστορας Μπράνσον από μια σχετική αφάνεια διετίας έχει αναχθεί σε πρώτο θέμα ενόψει των επερχόμενων εκλογών στις ΗΠΑ και τον εσωτερικό πόλεμο ανάμεσα στον αμερικανό πρόεδρο και το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, ο οποίος τις τελευταίες μέρες έχει πάρει νέα τροπή με τον πρόεδρο να περνάει για πρώτη φορά έμπρακτα στην αντεπίθεση.

Ο Trump αφαίρεσε την διαβάθμιση ασφαλείας από τον πρώην διοικητή της CIA John Brennan. Έπονται κι άλλοι υψηλόβαθμοι πρώην αξιωματούχοι.

Είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης για τον Trump να ισχυροποιηθεί.

Η πίεση του προς τον Ερντογάν οδήγησε την τουρκική Λίρα σε νέα κατρακύλα.

Ήταν μεγάλη έκπληξη λοιπόν ότι τη στιγμή που ο Ερντογάν ανακοινώνει δασμούς σε αμερικανικά προϊόντα ως αντίποινα για την ασφυκτική πίεση στην λίρα, αυτή να ανακτά το ένα έβδομο της αξίας της.

9 θέσεις για την γεωπολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας

Όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται το πόσο κρίσιμα έχουν γίνει τα πράγματα όσον αφορά τη συνέχεια της ύπαρξης του Ελληνικού κράτους.

Επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εναλλακτικών μορφών πολέμου με κυριότερο προς το παρόν τον πόλεμο της πληροφορίας, οφείλω να διασαφηνίσω ορισμένα πράματα για όσους Έλληνες ενδιαφέρονται για τη χώρα τους στο βαθμό που μου επιτρέπει η αντίληψη μου:

1) Η ελληνοτουρκική κρίση δεν είναι κυβερνητικό τέχνασμα για να αποπροσανατολιστεί η ελληνική κοινή γνώμη από την οικονομία και το Σκοπιανό. Σκοπιανό και ελληνοτουρκικά συνδέονται και βρίσκονται υπό την μεγάλη ομπρέλα των εθνικών θεμάτων. Υπάρχει άξονας Τουρκίας-Αλβανίας-Σκοπίων. Δεν θα ήταν προς όφελος της κυβέρνησης να ανοίξει περισσότερο τα πολύ υπαρκτά πλέον εθνικά θέματα. Αντιθέτως, θα ήθελε να επιμείνει στην αφήγηση της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια παρότι αυτή ούτε καθαρή ούτε έξοδος δύναται να είναι.

2) Το κορίτσια ο στόλος δεν αποτελεί άξονα υπέρ της Ελλάδας, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ο ισχυρότατος 6ος στόλος δεν έχει ως προτεραιότητα του την προάσπιση των Κυπριακών δικαιωμάτων εξόρυξης αλλά πιθανές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Το γεωτρύπανο της Exxon τρυπάει Οκτώβριο. Το τουρκικό πλοίο θα έχει τρυπήσει πολύ νωρίτερα δημιουργώντας τετελεσμένα έναντι των οποίων τόσο η ελληνική όσο και η κυπριακή κυβέρνηση δεν έχουν κανέναν απολύτως σχεδιασμό. Παρότι οι φωνές στα κυρίαρχα αμερικανικά μήντια για επανακαθορισμό προς το χειρότερο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων έχουν πληθύνει, προς το παρόν η αμερικανική ηγεσία θεωρεί τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις too big to fail. Η Ελλάδα αποτελεί πολύ μικρότερο ψάρι κι πιο εύκολα αναλώσιμο από την Τουρκία.

3) Τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και η Ρωσία δεν επιθυμούν Ελλάδα και Κύπρος να γίνουν ενεργειακοί κόμβοι μιας και θα χάσουν μεγάλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής ενεργειακής Αγοράς. Είναι λοιπόν προς όφελος τους προς το παρόν μια διαρκής αστάθεια στη Μεσόγειο.

Μολώχ

Στάθης
Η παγκοσμιοποίηση απέτυχε σε όλα όσα διεκήρυσσε και πέτυχε σε όλα όσα επεδίωκε.

Διεκήρυσσε την κατάργηση των συνόρων. Την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, των εμπορευμάτων και της εργασίας. Διεκήρυσσε την ώσμωση των πολιτισμών (στο διεθνές περιβάλλον) και τον πολυπολιτισμό στο εσωτερικό των κοινωνιών. Διεκήρυσσε την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων διά της ελεύθερης αγοράς (και της «αοράτου χειρός» που κανονιστικώς τη διέπει). Διεκήρυσσε την κατάργηση του προστατευτισμού και την ενθάρρυνση του ανταγωνισμού. Τέλος, διεκήρυσσε την άνθιση των ατομικών δικαιωμάτων, ενώ ευαγγελίσθηκε τη συρρίκνωση των πολέμων, ακόμα και την εξαφάνισή τους – με την εξαίρεση ίσως εκείνων που θα είχαν τη διεθνή νομιμοποίηση, ως έσχατου μέσου επίλυσης των διαφορών.

Εις όλα αυτά η παγκοσμιοποίηση απέτυχε παταγωδώς. Μάλιστα αποτυγχάνει θανάσιμα (κυριολεκτικώς, ως προς τα αποτελέσματα) εδώ και τριάντα χρόνια. Παρά ταύτα, η ανθρωπότητα σαν υπνωτισμένη ή αποχαυνωμένη –και ελλείψει ίσως άλλης εναλλακτικής πρότασης– παρακολουθεί την πορεία της παγκοσμιοποίησης, αδρανής.

Η παγκοσμιοποίηση σήμερα είναι νεκρή. Και η τραγωδία μας είναι ότι η ανθρωπότητα ακολουθεί εν πολλοίς αυτή τη νεκρή, ως ένα άβουλο ζόμπι η ίδια. Κατά μία μάλιστα έννοια η παγκοσμιοποίηση ήταν νεκρή εκ γενετής στον βαθμό που θα αποτύγχανε σε όσα επαγγελλόταν και θα επιτύγχανε σε όσα επεδίωκε.

Τ' ακούς τα τύμπανα του πολέμου;

Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για την επίλυση του σκοπιανού. Όπως συνηθίζει, η κυβέρνηση Συριζανέλ πετάει τόνους προπαγανδιστικής αισιοδοξίας αποκρύβοντας τις προθέσεις της άλλης πλευράς.

«Πρώτα τ’ όνομα και για τον αλυτρωτισμό του σκοπιανού συντάγματος έχει ο θεός» είναι η διαπραγματευτική θέση μιας κυβέρνησης που έχοντας ξεπουλήσει την εμπιστοσύνη που της δόθηκε από τον ελληνικό λαό, προσπαθεί να βρει ακόμη περισσότερα ερείσματα από τον ξένο παράγοντα.

Η θέση της μετριοπαθούς σε σύγκριση με προηγούμενες σκοπιανής κυβέρνησης είναι «Μακεδονία στον όρο και το σύνταγμα απείραχτο».

Ενδεικτική η πρόσφατη δήλωση Ζάεφ για το εσωτερικό κοινό του: «Οι μακεδόνες έχουμε διαφορετικούς όρους και συνθήκες. Αλλάξαμε το σύνταγμα μια φορά το 1993 κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα."

Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας με τον οποίο βρισκόμαστε ήδη σε διαπραγμάτευση για μια συμφωνία θαλασσίων συνόρων, επαναφέρει το ζήτημα διεκδικήσεων των Τζάμηδων.
Η Ελλάδα, συνεχίζει να πουλάει μαζί με τον εαυτό της και κάτι που δεν είναι δικό της: Την προοπτική ένταξης στην ΕΕ.

Δεδομένου του ρόλου της Ελλάδας εντός της ΕΕ ως μέλος φάντασμα, αυτή η παλαιάς κοπής διπλωματία είναι επικίνδυνη για την ίδια την Ελλάδα, δεδομένου ότι αποτελεί πλέον μια ανάμνηση πρόσφατων μεν αλλά ανεπιστρεπτί παρελθουσών συνθηκών.

 
Η κυβέρνηση Συριζανέλ δεν θέλει ή κάνει πως δεν βλέπει πως έχει διαμορφωθεί άξονας Τουρκίας-Αλβανίας-Σκοπίων και πως στις διαπραγματεύσεις πέρα από τις αμερικάνικες βλέψεις κεντρικό ρόλο παίζουν οι τουρκικές φιλοδοξίες.

Ενδεικτικά παραθέτουμε τις δηλώσεις Ερντογάν μία μέρα πριν τις δηλώσεις Ράμα στις 5 Φεβρουαρίου: «Οι Τούρκοι και οι Μακεδόνες είναι αδέλφια και η Τουρκία θα βρίσκεται πάντα πίσω από την πΓΔΜ. Αυτό που έχουμε ξεχάσει το 1912 μπορεί τώρα να διορθωθεί» ενώ ο Ζόραν Ζάεφ στη χθεσινή του επίσκεψη στην Τουρκία ανταπέδωσε, χαρακτηρίζοντας την Τουρκία ως τον μεγαλύτερο υποστηρικτή των Σκοπίων στο θέμα του ονόματος και κάλεσε για περισσότερες τουρκικές επενδύσεις υποσχόμενος μηδενικούς φόρους για την επόμενη δεκαετία, κάνοντας την χώρα του δούρειο ίππο για περαιτέρω οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια.

Je suis t'arxidia sas

«"Ήρθα από την Τουρκία πριν από έξι μήνες μέσω του Αιγαίου. Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι άνδρες εδώ οι οποίοι προσφέρουν χρήματα με αντάλλαγμα σεξ".

Στην πλατεία Ομονοίας, αναφέρει το κανάλι RT Documentary, έφηβοι μετανάστες πουλάνε το κορμί τους για 10 ευρώ και παραδέχονται ανοικτά ότι έχουν γίνει βαποράκια και κλέφτες προκειμένου να εξασφαλίσουν το καθημερινό τους φαγητό».

Ένα δάκρυ για την Συρία, ένα για την Υεμένη, ένα για το Αφγανιστάν, ένα για το Μάλι, ένα για το Σουδάν...

Κλάψτε γι' αυτά που είστε σίγουροι ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε γιατί όλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι ηλικιωμένοι άντρες της Ελλάδας που βγάζουν τα βίτσια τους σε εφήβους από την Συρία, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, το Μάλι, το Σουδάν δεν είναι πατεράδες κανενός σίγουρα. Κανενός σύζυγοι, κανενός αδέλφια.

Η ζωή εν τάφω για την ελληνική οικονομία

του Κώστα Λαπαβίτσα

Οικονομική στασιμότητα, κοινωνική ανισότητα, πολιτική χρεοκοπία

Ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας είναι η σταθερότητα του νεκροταφείου. Μόλις στις 20 Νοεμβρίου, για παράδειγμα, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι ο κύκλος εργασιών της βιομηχανίας μειώθηκε κατά 0,8% τον Σεπτέμβριο. Ο δείκτης υποχωρεί εδώ και περίπου ένα εξάμηνο. Η πολυθρύλητη βιομηχανική ανάκαμψη, στην οποία τόσες κυβερνητικές ελπίδες ακούμπησαν στο τέλος του 2016 και τις αρχές του 2017, απλώς δεν υπάρχει.

Εύκολα θα μπορούσε κανείς να παραθέσει πλήθος άλλων δεικτών, όπως για τις λιανικές πωλήσεις, τις εξαγωγές και εισαγωγές, τις επενδύσεις, την κατανάλωση, και ούτω καθεξής, αλλά δεν συντρέχει λόγος. Η πραγματικότητα είναι προφανής και είναι αυτή ακριβώς που οποιοσδήποτε λογικός οικονομολόγος θα προέβλεπε ήδη από το 2013-14. Η ελληνική οικονομία έχει σταθεροποιηθεί σε σχέση με το 2009-10, χωρίς να διαφαίνεται καμία σημαντική δυναμική ανάπτυξης.

Μεγάλα κοινωνικά στρώματα έχουν εξουθενωθεί και αποδέχονται καρτερικά την κατάσταση. Η κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα το 2015 σκότωσε την ελπίδα για τα λαϊκά, τα εργατικά, τα αγροτικά και τα μικρομεσαία στρώματα. Με κανένα τρόπο όμως δεν συναινούν σε ό, τι συμβαίνει, όπως δείχνει η εξαιρετική τελυταία έρευνα της Public Issue. Αποδέχονται τη μνημονιακή πραγματικότητα χωρίς να αντιδρούν δυναμικά, αλλά δεν συναινούν και έχουν βουβή αποστροφή. Το παράδοξο αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις πολιτικές εξελίξεις.

Πιο συγκεκριμένα, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση σε όσους πέρασαν την κρίση με τις μικρότερες απώλειες, δηλαδή κυρίως στα ανώτερα στρώματα. Δεν υπάρχει πλέον ούτε αιδώς, ούτε διστακτικότητα στο να προβάλλει κανείς την ευμάρειά του. Μια απλή βόλτα στο κέντρο των Αθηνών αρκεί για να δείξει το ανελέητο ταξικό στρώμα που έφτιαξαν τα μνημόνια, το οποίο χαίρεται την άνεσή του και δε ντρέπεται να τη δείξει στους άνεργους, τους φτωχούς, τη μεγάλη μάζα που συνεχώς προσθέτει και διαιρεί τα λεπτά του κάθε ευρώ.

Τα παραμάγαζα της Δυτικής Προπαγάνδας

Όταν το μονοπώλιο της ενημέρωσης των κρατικών καναλιών έσπασε, πρώτα με τα δημοτικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις κι έπειτα με τα ιδιωτικά, η εξέλιξη χαιρετίστηκε ως θρίαμβος της πολυφωνίας.

Σήμερα, κάνοντας μια απλή περιήγηση στα ιδιωτικά κανάλια, κάποιος εύκολα θα διαπιστώσει πως έχουν πανομοιότυπο «καλάθι ειδήσεων».

Είναι προφανές πως τα κανάλια παίρνουν γραμμή.

Στα διεθνή, η ελληνική τηλεόραση είναι υποκατάστημα των μεγάλων δυτικών δικτύων προπαγάνδας.

Στον πρώτο πόλεμο-τηλεοπτική υπερπαραγωγή, στον δεύτερο πόλεμο του κόλπου, τα ελληνικά κανάλια για βδομάδες παίζαν τα fake news του χημικού/βιολογικού οπλοστασίου μαζικής καταστροφής του Σαντάμ.

Την μοίρα του Ιράκ δεν την μάθαμε ποτέ μετά την εισβολή. Έπρεπε να καταλάβουν οι τζιχαντιστές το μισό Ιράκ για να εικάσουμε σε τι ελεεινή κατάσταση είχε περιέλθει το Ιράκ χάρη στον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Η εισβολή στο Αφγανιστάν έπαιζε για μήνες. Το ότι μετά την εισβολή το μεγαλύτερο τμήμα του Αφγανιστάν ελέγχεται από συμμορίες ναρκεμπόρων δεν το μάθαμε ποτέ. (Συνολικά εδώ)
Την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή μάθαμε να τη λέμε Αραβική Άνοιξη και να την χειροκροτάμε σαν χρήσιμοι ηλίθιοι.

Με βουλιμία στράφηκαν τα ελληνικά ΜΜΕ κατά του κοινωνικού κράτους του Καντάφι. Το ότι η Λιβύη διαλύθηκε μετά την επέμβαση κι είναι εδώ και χρόνια ζώνες επιρροής φυλάρχων, τοπικών παραγόντων δύναμης και εγχώριων και εισαγόμενων τζιχαντιστών δεν το μάθαμε ποτέ. ‘Επρεπε να κάνει το BBC ρεπορτάζ για το δουλεμπόριο αφρικανών στη Λιβύη για να ξαναμπεί η Λιβύη στον ειδησεογραφικό χάρτη.

"ΜΕ ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΤΟ ΡΕΜΑ"

Δεν είχαμε κανένα ακραίο καιρικό φαινόμενο στην Αττική.

Η έντονη βροχόπτωση δεν είναι τσουνάμι, δεν είναι ηφαίστειο, δεν είναι ανεμοστρόβιλος.

Το ακραίο φαινόμενο είναι η πάλαι πότε χυδαία σχέση του Έλληνα με τους πολιτικούς του άρχοντες.

16 νεκροί για το τίποτε.

16 νεκροί από την Ελλάδα της ψηφοθηρίας.

Σχεδόν όλη η Ελλάδα είναι άναρχα κτισμένη.

Είμαστε όντως για τα μπάζα.

Μέρα πένθους; Μέρα θλίψης;

ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ: Μέρα οργής.

Έχουμε μια καλή εικόνα από το μέλλον.

16 νεκροί από βροχόπτωση πανάθεμα με.

'Ασπρο κοστούμι στην πόλη, Κατοχή.

Τον έλεγαν «το άσπρο κοστούμι» καθώς ανηφόριζε για τους δικούς του λόγους την Πανεπιστημίου στην Κατοχή.

 Του Πάνου Θεοδωρίδη

Υπήρχαν και τότε εστιατόρια, μόνο που δεν πολυρωτούσες τι ακριβώς έτρωγες-ήταν ανθυγιεινό για το καλό σου γούστο, όσο απόμενε. Για τους πολλούς ,υπήρχαν συσσίτια και όπως οι μεσαιωνικοί άνθρωποι κουβαλούσαν στη ζώνη το κουτάλι τους, πολλοί δεν αποχωρίζονταν την καραβάνα.

Χειροποίητοι τροχοί λοταρίας, παρταόλες και παπατζήδες συμπλήρωναν την ταπετσαρία πολλών τοίχων. Θέατρα, σινεμάδες και βαριετέ, είχαν κόσμο. Όσο βάραινε η ατμόσφαιρα, πελατείες συνωστίζονταν σε γραφεία σπουδαίων προσώπων, όταν κάποιος ήξερε κάποιον και μεσολαβούσε να βγεί από τα κρατητήρια κάποιος που τσίμπησαν οι αστυφύλακες και υπέδειξαν οι ρουφιάνοι.

Αλλά ήταν όλα κανονικά. Και τα κλουβιά με ομήρους μπροστά στις μηχανές των τραίνων, και συχνά η μηχανή πίσω, για να θρυμματίζονται τα βαγόνια με τους παρακατιανούς.

Με διαφόρους τρόπους, αυτοί που είχαν συγγενείς σε χωριά, έκρυβαν κάτω από το ντιβάνι τους, υπό την κλάρα, τενεκεδάκια με αλεύρι και άλλα τρόφιμα. Στα ταπεινά σπίτια των χωριών, έβλεπες κομμότες και κηροπήγια, φουστανάκια της βόλτας κρεμασμένα με συρμάτινη κρεμάστρα από καρφί στην πόρτα, ένα βιολί σε θήκη, στο συρτάρι ένα κουτί με κολλιέ ,δαχτυλίδια και σταυρουδάκια, ανταλλαγές για ένα μπουκάλι λάδι η ένα τσουβαλάκι με δυo οκάδες σιτάρι.

Ήταν κατάρα να είσαι «εκδηλωμένος». Στην αρχή, κυνηγούσαν με τον νόμο του Βενιζέλου.Αργότερα, οι φάκελοι απόκτησαν βάθος και ποσότητες καταγγελιών, αφού οι χαφιέδες κάλυπταν την ζήτηση.

Σε όλη τη δεκαετία του 30, οι εκδηλωμένοι μετρήθηκαν και ζυγίζονταν. Οι ίδιοι φάκελοι εμπλουτίστηκαν στην Κατοχή. Σπαράγματά τους, συνέχισαν να υπάρχουν ώς την μεταπολίτευση και παραπέρα.


Ακόμη και σε αυτόν τον ζόφο της Κατοχής, υπήρχε τρόπος να σε σβήσουν, έστω προσωρινά, από την κατάδοση και την ομηρεία. 'Ηθελε λίρες, μισόγυμνα σώματα γυναικών σε όρθια πηδήματα στο πλυσταριό,εκχωρήσεις κάθε τύπου για να γλυτώσει ο συγγενής.

Γερμανικές εκλογές και το διαφαινόμενο ελληνικό κραχ

Να ασχοληθούμε επιγραμματικά με τα προφανή:

Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία είναι δραματικό για την Ελλάδα:

Ο διαφαινόμενος συνασπισμός
Χριστιανοδημοκρατών/Φιλελευθέρων/Πρασίνων με το εθνικιστικό αντιευρωπαϊκό AFD να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι ένας τοίχος από τούβλα στον οποίο θα πέσει με φόρα κάθε ψευδαίσθηση της οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης.

Όλα τα μνημονιακά αφηγήματα για μια καλύτερη ΕΕ τελειώνουν κάπου εδώ, ενώ η Γαλλική ψευδαίσθηση μάλλον θα επιχειρήσει να ξαναχρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως διαπραγματευτικό όπλο έναντι στην γερμανική αδιαλλαξία παρά ως σημαντικό βήμα για μια νέα εποχή Γαλλικής επιρροής στην Μεσόγειο.

Είναι δραματικό και μόνο το ότι το αποτέλεσμα εκλογών σε άλλη χώρα είναι τόσο δραματικό για την Ελλάδα…


Ποια ανάπτυξη;

Η μανία της αριστεράς για την υφαρπαγή της πολιτικής εξουσίας ήταν τέτοια, που πρόθυμα πήραν την δεύτερη αξιολόγηση και την κάναν καυτή πατάτα που προκάλεσε ακόμη περισσότερα οικονομικά εγκαύματα στους Έλληνες.

Η διγλωσσία και οι αμφιταλαντεύσεις της κόστισαν πολλά δις στην ελληνική οικονομία και η μνημονιακή της κατρακύλα, με όλους τους βουλευτές να είναι δεμένοι χειροπόδαρα στις καρέκλες τους και την κεντρική γραμμή, δεν έχει πάτο.

Ο πρωθυπουργός των συνθημάτων σφυρά τώρα το «καθαρή έξοδος από το μνημόνια» και διατάσει πλήρη συμμόρφωση με τα προαπαιτούμενα. Από το "σκίσιμο των μνημονίων", στον "έντιμο συμβιβασμό", στην "ελάφρυνση χρέους" και τώρα στην "καθαρή έξοδο από τα μνημόνια", μπορεί κανείς να διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα της ξύλινης μύτης μιας μαριονέτας μέσα στο λαβυρινθώδες μυαλό ενός τυχοδιώκτη, όπως αυτό αναγκάζεται να λειτουργήσει μέσα σε μια ευμετάβλητη διεθνή πραγματικότητα.

Φάκελος Fraport: Απαιτήσεις 74 εκατ. από το Δημόσιο

του Θάνου Καμήλαλη

Τα πολυσέλιδα έγγραφα, όπως εσωτερικές επιστολές και ολόκληρη η προσφυγή στην επιτροπή επίλυσης τεχνικών διαφορών, που έχει στην κατοχή του το TPP, δείχνουν ένα πολύ βασικό θέμα. Η Fraport πατώντας στους σχετικούς όρους της σύμβασης παραχώρησης (που όπως είχε αποκαλύψει το ΤPP, της προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες να απαιτεί συνεχής αποζημιώσεις από το ελληνικό Δημόσιο για συντήρηση, επισκευές, απαλλοτριώσεις, επενδύσεις κ.α.) ζητεί από το ελληνικό κράτος μια εξαιρετικά μεγάλη αποζημίωση, 74 εκατ. ευρώ (60, συν ΦΠΑ) για εργασίες που υποστηρίζει ότι κρίθηκαν αναγκαίες, όταν ανέλαβε τη διαχείριση των αεροδρομίων, στη «μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση στη χώρα» όπως έχει χαρακτηριστεί. Οι (πρώτες) απαιτήσεις της Fraport έρχονται μόλις 14 ημέρες αφού ανέλαβε τα περιφερειακά αεροδρόμια. Το ποσό αυτό πάνω από τρεις φορές μεγαλύτερο από τα 22,4 εκατ. εγγυημένο μίσθωμα που θα καταβάλλει ετησίως η εταιρεία στο Δημόσιο. Και δυστυχώς, ίσως είναι μόνο η αρχή.

Συγκεκριμένα, οι απαιτήσεις της Fraport βασίζονται στη ρήτρα 6.4.3 της Σύμβασης Παραχώρησης, που ψηφίστηκε, παρά τις αντιδράσεις φορέων που την χαρακτήριζαν αποικιοκρατική, από το ελληνικό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2016 (ν.4389). Το συγκεκριμένο άρθρο, προβλέπει ότι εάν η εταιρεία παρουσιάσει έξοδα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ (προσκομίζοντας τιμολόγια) για «ζημιές που θα προκύψουν σε οποιοδήποτε από τα μεταβιβασθέντα στοιχεία», τότε το Δημόσιο θα αποζημιώσει τον παραχωρησιούχο για το κόστος της αποκατάστασης. Πηγές του TPP σημειώνουν εδώ και μήνες ότι αυτό δίνει την ευκαιρία στην εταιρεία να εμφανίσει ζημιές, ή να ανεβάσει το κόστος της επισκευής ή αντικατάστασης περιουσιακών στοιχείων των αεροδρομίων, επιβαρύνοντας έτσι τα δημόσια οικονομικά. Σημειώνεται επίσης, ότι τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις πηγαίνουν στον ειδικό λογαριασμό του ΤΑΙΠΕΔ κι από εκεί κατευθείαν στην «εξυπηρέτηση» του δημοσίου χρέους της χώρας. Τα έξοδα, βγαίνουν από τα κρατικά ταμεία…

Ο διευθύνων σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ,Αντώνης Λεούσης (Κ), ο διευθύνων σύμβουλος της Fraport Greece Alexander Zinell (Α) και ο Δημήτρης Κοπελούζος, πρόεδρος του Ομίλου Κοπελούζου 

Από την πλευρά του, σε πλήθος εγγράφων το Δημόσιο χαρακτηρίζει τις απαιτήσεις της εταιρείας ως «αβάσιμες και μη στοιχειοθετημένες». Τόνιζει για παράδειγμα ότι «κατόπιν και της εμπεριστατωμένης ενημερώσεως μας από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, όλα τα πάγια περιουσιακά στοιχεία των αεροδρομίων ήταν καλοσυντηρημένα, σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία και στη δέουσα λειτουργική κατάσταση […]»

Σε επικοινωνία με το TPP, πηγές της εταιρείας χαρακτηρίζουν το ζήτημα ως μια «κανονική διαδικασία, που προβλέπεται στη Σύμβαση», ενώ από το υπουργείο Μεταφορών δεν υπήρξε κάποιο σχόλιο.

Το χρονικό που έμεινε κρυφό

Ας τα πάρουμε όμως όλα με τη σειρά. Στις 26 Απριλίου η Fraport Greece στέλνει δύο επιστολές στο ελληνικό Δημόσιο, με τις οποίες ενημερώνει για οικονομικές απαιτήσεις της σχετικά με τις δύο ομάδες των 14 περιφερειακών αεροδρομίων (οι επιστολές αποστέλλονται από την Fraport Περιφερειακά Αεροδρόμια Α και την Fraport Περιφερειακά Αεροδρόμια Β). Οι δύο επιστολές, σχεδόν ολόιδιες και με μόνη διαφορά το ύψος των εκτιμώμενων ζημίων και τα αναφερόμενα αεροδρόμια, κοινοποιούνται στα υπουργεία Οικονομικών, Μεταφορών και Εθνικής Άμυνας.

Ντέιβιντ Χάρβει: Τα κινήματα δεν αρκούν, για να πολεμήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό

Ο Ντέιβιντ Χάρβει, με αφορμή σειρά σεμιναρίων που έδωσε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια με θέμα «Κυριαρχία, κοινωνικά κινήματα και το δικαίωμα στην πόλη» έδωσε συνέντευξη στην ιταλική ηλεκτρονική εφημερίδα Contropiano.

Πώς βλέπετε την πορεία του καπιταλισμού; Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει ακόμη η τάση προς την παγκοσμιοποίηση; Ή έχουμε να κάνουμε με μια περίοδο εσωστρέφειας, επιστροφής στον προστατευτισμό και γενικά μια αύξηση του ανταγωνισμού ανάμεσα σε καπιταλιστικές μακρο-περιοχές;

Ίσως μπορούμε να ξεκινήσουμε αναλύοντας την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, γιατί το κεφάλαιο εμφανίζεται με τρεις μορφές: η πρώτη είναι οι παραγωγικές δραστηριότητες, η δεύτερη είναι τα εμπορεύματα και η τρίτη μορφή το χρήμα. Καθεμία από αυτές έχει μια διαφορετική ικανότητα γεωγραφικής κινητικότητας: η παραγωγή μετακινείται πολύ αργά, τα εμπορεύματα μπορούν να μετακινηθούν, σήμερα, πολύ γρήγορα. Αυτό όμως που μπορεί να μετακινηθεί σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι σίγουρα το χρήμα. Όταν λέμε πως πρέπει να μπει φρένο σε ό,τι κινείται, οι περισσότεροι περιορισμοί στους οποίους αναφερόμαστε αφορούν τη μορφή εμπόρευμα, και σε ένα βαθμό την παραγωγή. Το δύσκολο είναι να επιβάλεις περιορισμούς στη ροή του χρήματος. Έτσι όταν ο Τραμπ μιλά για εμπορικές συμφωνίες και για αλλαγές, εννοεί τα εμπορεύματα και τον χάλυβα, αφού δεν υπάρχει τρόπος να περιορίσει κανείς την παγκόσμια ροή του χρήματος.

Εγώ πιστεύω ότι τα τελευταία περίπου σαράντα χρόνια σημειώθηκε ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε παραγωγή αξίας, που είναι η κοινωνικά απαραίτητη εργασία για την κατασκευή και την δημιουργία των πραγμάτων, και στην έκφραση-εκδήλωση αυτής της αξίας στη νομισματική της μορφή. Τότε υπήρχε ένας περιορισμός επειδή η νομισματική μορφή εξαρτιόταν από τα αποθέματα χρυσού, αλλά το 1971 η ισοτιμία χρυσού καταργήθηκε, και από τότε το χρήμα είναι αποδεσμευμένο από κάθε είδους έλεγχο σε σχέση με την αξίας του, με αποτέλεσμα το νομισματικό σύστημα σήμερα να έχει κυριαρχήσει.

Συνεπώς, αν σε αυτό αναφερόσαστε, η παγκοσμιοποίηση δεν έκλεισε τον κύκλο της, αλλά σήμερα βρίσκεται σε ένα ασταθές περιβάλλον, εξού και η ερώτηση: και ποια είναι η αξία που στηρίζει όλο το χρήμα που κυκλοφορεί; Είναι πολύ πιθανόν να υπάρξει κάποιου είδους νομισματική κρίση, και πράγματι βλέπουμε διαρκώς εκφάνσεις της κρίσης αυτής, που θα έχει πολύ δραματικά αποτελέσματα, και στη ζήτηση, που με τη σειρά της θα έχει επιπτώσεις και στην λεγόμενη «πραγματική οικονομία», και που θα προκαλέσει μαζική ανεργία σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Σήμερα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται, είναι η κυκλοφορία όλο και περισσότερου νομίσματος από τις κεντρικές τράπεζες, η λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση, και άλλα παρόμοια.

Τι κρύβει ο πόλεμος εναντίον των μετρητών...

1) Τι κρύβει ο πόλεμος εναντίον των μετρητών...

Κυβέρνηση και δανειστές στην Ελλάδα ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο ποιος θα διαλύσει περισσότερο την οικονομία, θα εξαθλιώσει και θα υποδουλώσει τους πολίτες.

Κατ’ αρχήν η ανοχή από τους Ευρωπαίους δανειστές μιας φορομπηχτικής δημοσιονομικής προσαρμογής από μια κυβέρνηση της "παλαβής" αριστεράς για μικροπολιτικές σκοπιμότητες ώστε να μεταθέσουν τη λύση του ελληνικού προβλήματος μετά τις γαλλογερμανικές εκλογές, είναι ηθικά απαράδεκτη. Η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει με αυτό το επίπεδο φόρων και εισφορών. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα εξόδου από την κρίση  με αυτό το κράτος και αυτό το ασφαλιστικό με 3 εκατ. συνταξιούχους και 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Μοναδικό αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθεί η χώρα από το 2010 και μετά και ιδίως μετά το 2015 είναι η αφαίμαξη των καταθέσεων δια της φορολογίας, όχι για την ανάπτυξη όπως θα ήταν φυσιολογικό αλλά για τη συντήρηση και μετάθεση της κατάρρευσης του πελατειακού κράτους και πελατειακού ασφαλιστικού με τις αυθαίρετες και πρόωρες συντάξεις.

Από το καλοκαίρι του 2015 και μετά στην  Ελλάδα με αφορμή τα capital controls λαμβάνει χώρα ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο πείραμα εξανδραποδισμού και καταδυνάστευσης μέσω του ελέγχου των μετρητών.

Η επιβολή των capital controls με αιτία τη φυγή των καταθέσεων λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και τις τράπεζες, αποτελεί μόνο το πρώτο βήμα, στη συνέχεια η κυβέρνηση με την καθοδήγηση ή ανοχή των δανειστών προσπαθεί να ολοκληρώσει την εξάλειψη των μετρητών από την αγορά. Σαν αιτιολογία προβάλλεται δήθεν, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και ο περιορισμός της μαύρης οικονομίας.

Βιτρίνα η Ελλάδα, βιτρίνα και η Δικαιοσύνη της

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Θα ξεκινήσω παραφράζοντας τον Βολταίρο -επειδή πλέον είμαι απόλυτα σίγουρος- πως θα αφήσουμε αυτή τη χώρα ακριβώς όπως την βρήκαμε: βαθιά ανόητη, άδικη και χρεοκοπημένη.

Μετά την χυδαία απόφαση για την Ηριάννα και τον Περικλή, κάποιοι μιλούν για ανθρώπους και κάποιοι άλλοι για βιτρίνες.

Αυτό ήταν το πρόβλημα, οι σπασμένες βιτρίνες -που ξαναφτιάχνονται- και όχι οι διαλυμένες ζωές δυο ανθρώπων.

Αλλά ας «πρόσεχαν», έτσι;

Δεν πειράζει, βιτρίνα η σημερινή Ελλάδα, βιτρίνα και η δικαιοσύνη της.

Τι απίστευτα γελοία απόφαση, πάντως.

13 χρόνια χωρίς αναστολή και ελαφρυντικά στους δυο νέους.

Φιμώνοντας στο όνομα του Ισλάμ

Το 2013 εναντιώθηκα δημοσίως στο λεγόμενο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο».

Σήμερα, αυτό το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται.

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, δύο ελληνίδες συγγραφείς σύρθηκαν στα δικαστήρια στα πλαίσια αυτού του φασιστικού νομοσχεδίου.

Ποιο το έγκλημα τους; Έγραψαν άσχημα πράματα για το Ισλάμ. Πράματα "ρατσιστικά".

Την πρώτη, τη Σώτη Τριανταφύλλου, τη θεωρώ υπερεκτιμημένη και πολλές φορές επιπόλαια αλλά, προς την τιμή της, δεν φοβάται ποτέ να πει τη γνώμη της.

Η Σώτη λοιπόν έγραψε για την βαρβαρότητα του Ισλάμ.

Και η Λώρη Κέζα κλήθηκε την προηγούμενη Πέμπτη από την Υπηρεσία αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής για ένα μετριοπαθέστατο άρθρο της στο Βήμα για τη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ.

Ο άνθρωπος που θέλησε να φιμώσει και τις δυο τους είναι ο Παναγιώτης Δημητράς, του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Ρατσιστικών Εγκλημάτων» και της «Ένωσης Ουμανιστών Ελλάδος».

Υπάρχουν αναφορές ότι το Ελληνικό Παρατηρητήριο χρηματοδοτείται από τα Open Society Foundations του διεθνή κερδοσκόπου George Soros. Παρότι ο ίδιος το αρνείται, ο Δημητράς έχει συνεργαστεί με τα Open Society.

Μια άλλη ΜΚΟ του, μητρική του Ελληνικού Παρατηρητηρίου, η Εταιρία Επικοινωνιακής και Πολιτικής Έρευνας (ΕΤΕΠΕ), έχει χρηματοδοτηθεί με 30.000 από το υπουργείο εξωτερικών επί θητείας της Ντόρας και βρίσκεται στην λίστα των ΜΚΟ του Άλεξ Ρόντος, προσωπικού φίλου του George Soros.

Στην ΕΤΕΠΕ θα βρούμε και τον Γρηγόρη Βαλιανάτο, ο οποίος έχει δημόσια παραδεχθεί την χρηματοδότηση άλλης ΜΚΟ του από τον Soros.

Η ΣΙΧΑΜΕΝΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ...

Υπάρχει μια φράση που δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω. Οχι το νοημα της. Δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται πράξη. " Ξεπέρασε το" Η φράση κλειδί της επιβίωσης. Ο χρυσός κανόνας της ύπαρξής μας. "Ξεπέρασε το" Οτι και νάναι αυτό, πάει πέρασε. Αρχίζω να πιστεύω πως μου λείπει κάποιο βασικό ανθρώπινο γονίδιο γιατί "κολλάω" Κολλάω άσχημα και δεν μπορώ να το ξεπεράσω...

Βλέπω μια είδηση π.χ. για ένα κτήνος που βίαζε το παιδάκι του για χρόνια, και τα σχετικά ρεπορτάζ που αναλύουν όλες τις λεπτομέρειες μέχρι που το μαχαίρι να φθάσει τόσο βαθειά στο μυαλό που να πονάς... Να πονάς αφόρητα... Κοιτάζω δίπλα μου, και ο διπλανός μου κουνάει για λίγο το κεφάλι και το ξεπερνάει, κατεβάζει την επόμενη μπουκιά στο άνετο και αλλάζει θέμα.

Εγώ μένω κολλημένη εκεί, μια αηδία θα μου αφαιρέσει την ικανότητα να "γεύομαι" το οτιδήποτε για μέρες. Μια σιχασιά θα συνοδεύει τις καλημέρες και στο τέλος μια θλίψη θα με ακολουθεί  για πολύ καιρό... Κι οι ειδήσεις φρίκης συσσωρεύονται. Ερχονται κι άλλες κι άλλες από το πρωινό ξύπνημα μέχρι να κλείσει κάποιος τα μάτια το βράδυ, ειδήσεις φρίκης, απανθρωπιάς, αίμα, θάνατος, απίστευτα διεστραμμένη ανθρωπότητα...

Κι ο διπλανός τρώει την επόμενη μπουκιά σαν να μην τρέχει τίποτα...

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.. είναι γονιδιακό το θέμα. Υπάρχουν οι ξεκάθαρα σταρχιδιστές που σίγουρα γενιούνται με πρόσθετα γονίδια, υπάρχουν οι μεσαίοι συνήθεις άνθρωποι που τους τσιμπάει κάπου και περνάει κι υπάρχουν οι λιγότεροι που υποφέρουν... Που δεν έχουν  αίσθηση του χιούμορ, δεν μπορουν να "το ξεπεράσουν" και καταλήγουν καταθλιπτικοί, αυτοκτονικοί, ή στη καλύτερη περίπτωση απίστευτα οργισμένοι.. Υπάρχει και μια τελευταία μοντέρνα κατηγορία που έχουν πείσει τον εαυτό τους πως όλα αυτά δεν υπάρχουν είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, και αισθάνονται - λένε - μακριά από όλα αυτά τα τιποτένια πραγματάκια που βασανίζουν τις ανώριμες προσωπικότητες...

Οι ευαίσθητοι και το πράμα της Χάιδως

Του Προκόπη Μπίχτα

 Κάθε τόσο εμφανίζονται στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο φωτογραφίες πληγωμένων και νεκρών παιδιών από τους πολέμους στην Μέση Ανατολή και την Αφρική.


Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή μαίνεται. Μαίνεται και στην Αφρική. Πόλεμος υπάρχει και στην Ουκρανία, αν και χαμηλότερης έντασης. Πόλεμος, έστω και χωρίς στρατιωτικά μέσα ακόμα, υπάρχει και στην Ελλάδα. Πόλεμος με νεκρούς, ανάπηρους, εσωτερικούς πρόσφυγες.

Όλοι ξέρουν ότι στους πολέμους υποφέρουν και σκοτώνονται άντρες, γυναίκες και παιδιά. Όλοι ξέρουν τον πόνο και την συμφορά. Όμως, οι περισσότεροι αδιαφορούν με την ηλιθιότητα του ζώου που νομίζει ότι δεν το αφορά ό,τι συμβαίνει έξω από το παχνί του. Αδιαφορούν επειδή τα αντανακλαστικά τους έχουν αμβλυνθεί τόσο πολύ που είναι ανίκανοι να αισθανθούν και, ακόμα περισσότερο να δράσουν. Το φιλοθεάμον κοινό περιμένει κάποια εικόνα ματωμένου παιδιού για να σοκαριστεί, να τρέξει λίγη αδρεναλίνη στο νερωμένο αίμα του, να νοιώσει, επιτέλους, «κάτι», να δει ότι “υπάρχουν και χειρότερα” και να συμβιβαστεί με την αθλιότητά του. Να σοκαριστεί και να δακρύσει μέχρι να πέσουν οι επόμενες εικόνες με τις, λόγω επαγγέλματος, ομορφοποιημένες να πλένουν τα πόδια τους στην Μύκονο.


Ο θρίαμβος της αναισθησίας, της υποκρισίας και του κρετινισμού σε όλο του το μεγαλείο.
Όμως η άρχουσα τάξη και τα όργανά της ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αφού κατέχουν άριστα την ικανότητα της λουμπενοποίησης και χειραγώγησης των μαζών.


Αυτές οι εικόνες φωνάζουν στο άτομο «κοίτα τι συμβαίνει εκεί, μακριά» και το άτομο ξεχνά ότι ματωμένα και νεκρά παιδιά υπάρχουν και στον τόπο του, πάρα πολλά, σαν αποτέλεσμα πολιτικών των πουλημένων κυβερνήσεών του. Ο υπολειτουργών εγκέφαλος του Έλληνα τηλεθεατή «συγκινείται» από την εικόνα του δυστυχισμένου παιδιού της Συρίας (θύμα δήθεν του “χασάπη Άσαντ” σε κάθε περίπτωση) και ξεχνά ότι, από τότε που άρχισαν οι πολιτικές λιτότητας στην χώρα του, έχει αυξηθεί η βρεφική θνησιμότητα κατά 43% και οι γεννήσεις ελλιποβαρών βρεφών κατά 19% από τότε που άρχισαν οι πολιτικές λιτότητας. Τα υποσιτιζόμενα παιδιά στην Ελλάδα ανέρχονται περίπου στις 600.000, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF (*).


Αυτές οι εικόνες συσπειρώνουν το πιο καθυστερημένο μέρος του πληθυσμού στην εκάστοτε κυβέρνηση «για να μην πάθουμε τα ίδια με τους άλλους». Είναι ένας παλιός, καθόλου πρωτότυπος τρόπος στροφής της εξηλιθιοποιημένης μάζας στον συντηρητισμό και λειτουργεί πάντοτε όταν το επίπεδο συνείδησης της πλειοψηφίας είναι χαμηλό.


Οι εικόνες αυτές «στολίζουν» κι ενδυναμώνουν την προσπάθεια επίρριψης των ευθυνών «στον άλλο». Είναι ενταγμένες στην προσπάθεια διαφόρων συμφερόντων να πείσουν ότι δεν φταίει η υπάρχουσα πολιτική και οι σύμμαχοί της, αλλά οι αντίπαλοι.


Σύμφωνα με την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, η συνεχής επανάληψη ενός ερεθίσματος αμβλύνει τις αντιδράσεις. Με την συνεχή δημοσίευση εικόνων καταστροφής και θανάτου, το άτομο παύει να αντιδρά σε αυτά. Αναισθητοποιείται απέναντι στον πόνο των ανθρώπων και, παρά πέρα, στον πόνο κάθε ζώσας ύπαρξης. Θεωρεί σαν “κανονικές” τις απάνθρωπες πολιτικές και πρακτικές – κι αυτό είναι το επιδιωκόμενο από την κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί ανάλογες πολιτικές.


Στο αρχαίο θέατρο θεωρούταν «ύβρις» και απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να επιδεικνύονται νεκροί στην σκηνή. Η αιτίες της απαγόρευσης ήσαν, αφ’ ενός ο σεβασμός στους νεκρούς και, αφ’ ετέρου, η προφύλαξη των θεατών από την άμβλυνση των αντανακλαστικών τους απέναντι στο έγκλημα και την διαφθορά. Σήμερα, η επίδειξη ακρωτηριασμένων και νεκρών σωμάτων έχει μπει – και αυτή – στην υπηρεσία της σκοπιμότητας των σιχαμένων εκμεταλλευτών, η οποίοι, εδώ και πολλά χρόνια, οφείλουν την ύπαρξή τους μόνο στην αποβλάκωση των ιστορικών εχθρών τους. Όμως η ιστορία έχει δείξει ότι η αποβλάκωση των μαζών είναι πάντα πρόσκαιρη.


(*) Η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιεύει τέτοιου είδους στοιχεία κάθε τρία χρόνια, ενώ για την τιμή της πατάτας ενημερώνει ακαριαία.
Πηγή στοιχείων για την βρεφική θνησιμότητα και τα ελλιποβαρή βρέφη: The Lancet. UK medical journal.

 Πηγή: δρομος ανοιχτος

Καθώς η επανάσταση αποτελεί σοβαρό στόχο και αξίωμα, Οι ταινίες «Che: The Argentine» & «Guerilla» αποτελούν αναγκαίο must-see

γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος 

Πως θα ήταν δυνατό οι τέχνες να μην ασχοληθούν με την επιδραστική και καθοριστική προσωπικότητα του επαναστάτη που έπαιξε τον πιο κυρίαρχο ρόλο, μεταπολεμικά, στο όραμα, στις παγκόσμιες αξίες και αρχές; Ήδη από τις πρώτες μέρες της θρυλικής ζωής του, η φωτογραφική τέχνη τον απεικόνισε όπως ακριβώς ήταν και όσο και να πολεμήθηκε, η αξία του όλο και γιγαντωνόταν. Εξάλλου, η φωτογραφία όχι μονάχα δεν του «πήρε την ψυχή» – κάτι που θα έκανε ένας μαρμάρινος αδριάντας – μα του την επιβεβαίωσε. Στο κινηματογράφο, – αφήνοντας στην λήθη μια πρώτη αναπαράσταση του 1969 με τον τίτλο «Che!», μια κατά παραγγελία μπαρούφα της 20th Century Fox που θύμιζε από άποψη προσέγγισης τις δικές μας χουντικές δημιουργίες, ο Che Guevara βρήκε την κινηματογραφική του αφιέρωση διπλά: μια γήινη, ανθρωποκεντρική και βαθιά ηθικο-πολιτική προσέγγιση των «Ημερολογίων μοτοσυκλέτας» του Walter Salles και τη «δίπτυχη» ταινία που ο Steven Soderbergh παρουσίασε με σεβασμό και ευθύνη για τις φλεγόμενες μέρες της δεκαετίας του 60’ που ο μπερές του και το βλέμμα του έγιναν συνώνυμο της λαϊκής απείθειας και της ενεργητικής συμμετοχής στις, όπου γης, εξεγέρσεις. Για τα χρόνια των επαναστάσεων. Κούβα, Βολιβία.

O Steven Soderbergh και ο Benicio del Toro – που αγόρασε ο ίδιος τα δικαιώματα για το σενάριο, έκανε ουσιαστική έρευνα εφτά ετών, συναντήθηκε με συντρόφους και συγγενείς του Τσε, ταξίδεψε στην Κούβα, διάβασε με την σειρά του τα αγαπημένα βιβλία που διάβαζε ο επαναστάτης και δεν μπόρεσε – όπως δήλωσε – από το να τον αγαπήσει – εκπόνησαν ένα σπουδαίο έργο που όμως έντεχνα πολεμήθηκε και αποσιωπήθηκε – με αφελέστατη τεκμηρίωση είναι αλήθεια – αλλά σίγουρα δεν κατάφεραν να το σβήσουν από την κινηματογραφική ιστορία. Άλλωστε, όσο υπάρχουν επαναστάτες, θα υπάρχουν και καλλιτέχνες που θα βρίσκουν στο βλέμμα και την σκέψη τους, τους λόγους και τις αφορμές να στηρίζουν την ιδιότητα τους και να επικοινωνούν στην ανθρωπότητα το κάθε φορά άξιο να ειπωθεί.

Καταρ-αμένη φτώχεια!!!

Αν το Κατάρ ήταν μια φτωχότερη χώρα, θα είχε την τύχη του Ιράκ μετά το εμπάργκο που του ανακήρυξαν η Σ.Αραβία, τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος και το Μπαχρέιν.

Ο τουρισμός πολυτελείας του θα κατέρρεε από την έλλειψη τροφίμων, τα κατώτερα στρώματα και οι μετανάστες εργάτες του θα ψόφαγαν από την πείνα κι η Κατάρ airlines θα εγκαταλειπόταν εν ριπή οφθαλμού.

Το Κατάρ όμως είναι σε όλα του μια μικρή Σαουδική Αραβία.

Το εμπάργκο θα του κοστίσει πολύ, δε θα το συνθλίψει όμως.

Ήδη το Κατάρ, βαθύτατα τροφικά εξαρτώμενο από τις εισαγωγές, μέχρι τώρα κυρίως από την Σαουδική Αραβία, αγόρασε επειγόντως 4000 αγελάδες από ΗΠΑ και Αυστραλία τις οποίες θα αερομεταφέρει στα εδάφη του με συνολικό κόστος 8 εκατομμυρίων δολλαρίων, καλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο το 1/3 των αναγκών του σε γαλακτοκομικά.  

Ποιο το έγκλημα του Κατάρ για να πληρώνει το γάλα χρυσάφι; Πέρα από τα εγκλήματα μιας θεοκρατικής εξουσίας κατά βασικών ατομικών ελευθεριών των γυναικών και τη στενή σχέση του με τους τζιχαντιστές, εγκλήματα που από κοινού διαπράττει με τη Σαουδική Αραβία, το έγκλημα του Κατάρ ήταν ότι επιδίωξε να αυτονομηθεί και να επιδιώξει μια υποτυπώδη Ιρανοκαταριανή προσέγγιση.