Ο χρεοκοπημένος άνθρωπος

Λέγεται πως εκείνο που «έφτιαξε» τους πρώτους ελεύθερους ανθρώπους στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αφενός μεν η ικανότητα τους να λένε «ΟΧΙ» -όταν έκριναν πως εκείνο που τους προτείνονταν δεν ταίριαζε είτε με τα συμφέροντα τους είτε με την έννοια του δικαίου όπως αυτό καθορίζονταν στην εποχή τους- και αφετέρου η στάση και η αποφασιστικότητά τους στην υπεράσπιση του «ΟΧΙ» που είχανε ξεστομίσει.

Κρατούσαν δηλαδή τον λόγο τους και όλη αυτή η συμπεριφορά τους – αρνητική και θετική μαζί– συγκροτούσε αυτό που στις μέρες μας περιέχεται στην λέξη «αξιοπρέπεια».


Λέγεται, επίσης, ότι τον Ιούλιο του 2015 ο Τσίπρας μετέτρεψε το «όχι» ενός λαού μέσα σε μια μέρα σε «ναι».


Αν, όμως, κοιτάξει κανείς χωρίς παρωπίδες την αληθινή ιστορία αυτού του τόπου, θα δει ότι ο ίδιος ο λαός –από τα χείλη του οποίου βγήκε το «όχι» του δημοψηφίσματος– πρόδωσε τον εαυτό του και δεν υπερασπίστηκε τις μέχρι εκείνη την στιγμή επιλογές του.


Ήταν νομίζω η στιγμή που χάθηκε η αξιοπρέπεια, η στιγμή που χρεοκόπησαν και οι άνθρωποι.
Μετά αρχίσανε οι ερμηνείες –κατά βάση δικαιολογίες– της ήττας.


Υπερτονίστηκε πχ ο διάλογος Αθηναίων-Μηλίων που εξιστορεί ο Θουκυδίδης και αποκρύφτηκε όλο το υπόλοιπο έργο του.


Βάλαμε τους εαυτούς μας στην θέση των εκβιασμένων και κρύψαμε την υποταγή μας πίσω από την μοίρα που επιφυλάσσουν οι «δυνατοί» για τους «αδυνάτους», χωρίς να βρίσκουμε το θάρρος να εξετάσουμε στο ιστορικό γίγνεσθαι ποια ήταν κι η μοίρα των «δυνατών» κάθε φορά που η πράξη του έργου τέλειωνε και έπεφτε η αυλαία για να αλλάξει το σκηνικό.


Μαζί με τους αρχαίους ξεθάφτηκε κι ο Λένιν.


Μάθαμε με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για το Μπρεστ-Λιτόφσκ και για όλους τους οδυνηρούς συμβιβασμούς που αναγκάστηκε να κάνει ο Βλαδίμηρος στο όνομα της αναγκαίας επιβίωσης.


Για την επανάσταση δεν είπαμε λέξη, αφού πρόκειται για ένα άλλο –τελείως διαφορετικό από εκείνο των συμβιβασμών– κεφάλαιο.


Η δουλειά μας να γίνει.


Για την επανάσταση, ας συνεχίσουν να ομιλούν οι γραφικοί, οι λοβοτομημένοι. Λίγοι είναι, κι από κάθε άποψη ακίνδυνοι για το υπάρχον status quo.

Να δεις που στο τέλος θα ξαναπλακωθούν μεταξύ τους για το τίποτα, θα ξεκατινιαστούν μες στα μικρά δωμάτια που τους χωράνε όλους, μέσα στα ψαγμένα έντυπα που τα διαβάζουνε μονάχοι.
Θλιβερά προβλέψιμοι. Όπως τότε, έτσι και τώρα.


Θα μου πεις, βέβαια, πως έχουν κι αυτοί τα δίκια τους.


Κομμάτι κι αυτοί μια κοινωνίας που έχει νοτίσει μες στην αποτυχία, στην χρεοκοπία και στην διάψευση και που οδηγείται με βήμα ταχύ στην αποκτήνωση του ολοκληρωτικά παρατημένου από τον ίδιο του τον εαυτό ανθρώπου, πώς περιμένεις να πορευτούν;


Τις προάλλες, συζητούσα με κάποιον φίλο για την τραγική κατάσταση των προσφύγων στους καταυλισμούς μέσα στον χιονιά.


Όλο και προσπαθούσε να αλλάξει την κουβέντα, μέχρι που στο τέλος δεν άντεξε και μου είπε πως δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα το ζήτημα.


Η θερμοκρασία μέσα στο σπίτι του ήταν λίγο πάνω από τους 7 βαθμούς C και εγώ του μιλούσα για τους πρόσφυγες.


Και πρόκειται για άνθρωπο που λογαριάζεται -κι εν γένει είναι- στην πλευρά των προοδευτικών.
Όμως, η πικρή αλήθεια είναι πως, όταν βυθίζεσαι μέσα στην δυστυχία, δεν αργεί να έρθει και η στιγμή που θα αδιαφορήσεις –και ίσως να οργιστείς– με την δυστυχία του άλλου.


Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μού έρχονται στο μυαλό δύο φωτογραφίες από την ναζιστική Γερμανία.


Εκείνη του εργάτη που μόνος μέσα στο πλήθος αρνείται να χαιρετίσει ναζιστικά τον Χίτλερ και πληρώνει το τίμημα, και εκείνη του μικρού παιδιού με τα κοντά παντελονάκια που προχωρά αδιάφορα στον μικρό επαρχιακό δρόμο ενώ δίπλα του τα χωράφια είναι στρωμένα με πτώματα.


Φοβάμαι πως οι δυο αυτές φωτογραφίες περιγράφουν αντίστοιχα τους λίγους –τους πολύ λίγους– και τους πολλούς που κατοικούν την χώρα και τον πλανήτη. Και δεν είναι το χειρότερο το ότι ηττηθήκαμε ούτε το ότι χάσαμε μέσα στην συντριβή μας ένα σημαντικό κομμάτι από την ανθρωπιά μας.


Το χειρότερο από όλα είναι το ότι συνηθίσαμε με αυτό.


Από την άλλη, όταν οι άνθρωποι χάνουν όλα αυτά που τους κρατούσαν σε μια θέση μέσα στην κοινωνία και πάνω στην γη γίνονται ικανοί για όλα.


Για τα χειρότερα και για τα καλύτερα. Το θέμα είναι βέβαια ποιες πιθανότητες υπάρχουν για το πρώτο και ποιες για το δεύτερο σενάριο.


Άλλωστε, δεν είναι ποτέ αρκετό το να σβήσουν οι αυταπάτες.


Ούτε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας αρκεί.


Χρειάζεται η ισχυρή θέληση να φτιάξεις κάτι καινούργιο, να προχωρήσεις μπροστά, να μάθεις από τα λάθη σου και να αλλάξεις την ζωή σου.


Χρειάζεται η ισχυρή δέσμευση για να πληρώσεις το αναγκαίο τίμημα και η διαρκής προσπάθεια.


«Αλλιώς, στα πάγια κολλάς, σέρνεσαι, βρίζεις και πονάς». Και συνηθίζεις σε έναν αργό, κυλιόμενο θάνατο.


Σαν την μύτη σου και η ζωή σου.


Σιγά σιγά, ξεχνάς την μυρωδιά που λίγα λεπτά πιο πριν σε έκανε να υποφέρεις.


Μοιραία προσαρμόζεσαι σε εκείνο που δεν τόλμησες να αρνηθείς και να αλλάξεις.


Φιλιά από την Εσπερία


Ηλίας


(Αγαπητέ Ηλία, το κείμενό σου είναι ακριβώς στην ουσία των πραγμάτων και της κατάστασης. Ηλία, στο πιο πετυχημένο -από πλευρά αναγνωσιμότητας- κείμενο του μπλογκ είχα γράψει «’Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί’ λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.». Δεν θέλω να φανώ τραγικός αλλά μοιάζουν όλα δηλητηριασμένα και η κούραση απλώνεται παντού. Ηλία, δεν μπορώ να σου γράψω αυτά ακριβώς που σκέφτομαι και νιώθω. Δεν θέλω. Πάντως, έχω την αίσθηση πως ζω σε μια κοινωνία χωρίς χαρά. Και χωρίς λύπη. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Μια κοινωνία χωρίς συναίσθημα. Μόνο καταφύγιο οι φίλοι. Αλλιώς, δεν παλεύεται με τίποτα. Μεγάλη μοναξιά. Και ακόμα μεγαλύτερη, αν σκεφτείς πως πολλοί από τους συντρόφους που ήσουν μαζί στον δρόμο τα προηγούμενα χρόνια, απλά έψαχναν μια καρέκλα και την βρήκαν. Ηλία, έχω την εντύπωση πως είναι όλα λάθος -δηλαδή είναι στραβός ο γιαλός- και εμείς προσπαθούμε μέσα σε αυτό το λάθος να κάνουμε κάτι σωστό. Ε, δεν γίνεται. Πάντως, παρ’ όλα αυτά, προσπαθούμε. Ένα «παρ’ όλα αυτά» είναι η ζωή. Πάντως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι, αν και ξέρουν πως στο τέλος τους περιμένει όλους η βέβαιη χρεοκοπία του θανάτου, δεν τολμάνε να ζήσουν. Από φόβο μάλλον. Παλέψανε οι φόβοι μου και από άνθρωπος έγινα πράγμα. Να είσαι καλά, Ηλία. Θα νικήσουμε! Χαχαχαχαχαχαχαχα!!!)

Πηγή: pitsirikos