Αλληλέγγυοι Βορείων Προαστίων

Με την λαϊκή παροιμία «παρηγοριά στον άρρωστο», οι γλωσσολόγοι και οι λεξικογράφοι αποδίδουν τα λόγια, τις απατηλές υποσχέσεις ή τις μάταιες ελπίδες που δίνουμε σε κάποιον, προσπαθώντας να του απαλύνουμε τον πόνο, μέχρι να συμβεί η αναπόφευκτη αρνητική εξέλιξη.
Η συνήθης δυσμενής κατάληξη της κατάστασης του παθόντα, ολοκληρώνει την παροιμία με την φράση: «ώσπου να βγει η ψυχή του».

Στο υποσυνείδητο των απλοϊκών ανθρώπων, τα λόγια αυτά της παρηγοριάς, έχουν καταγραφεί σαν λόγια του κώλoυ.

Γι’ αυτό και οι αθυρόστομοι δεν διστάζουν να απαντήσουν στους λογάδες της παρηγοριάς με την ανάλογη παροιμία : «Πήγα να πω τον πόνο μου και μου ‘πιασαν τον κώλo μου».

Γι’ αυτό και οι αθυρόστομοι δεν διστάζουν να απαντήσουν στους λογάδες της παρηγοριάς με την ανάλογη παροιμία : «Πήγα να πω τον πόνο μου και μου ‘πιασαν τον κώλo μου».

Υπάρχουν πολλά πράγματα, για τα οποία κάποιος πονάει.

Άλλος, γιατί υποφέρει από μια αρρώστια.

Άλλος, γιατί μια γυναίκα τον παράτησε και πήγε με ένα τρίτο πρόσωπο.

Ακόμη, άλλος, γιατί μια απρόβλεπτη θεομηνία του γκρέμισε το σπίτι ή το μαγαζί του. Και τώρα είναι στους πέντε δρόμους, χωρίς να του έχει μείνει τίποτα.

Είναι μακρύς ο κατάλογος του πόνου. Και ακόμα μακρύτερη η λίστα με τις συνταγές της παρηγοριάς.

Στον άρρωστο, όταν τον επισκεφτείς στο νοσοκομείο, αν δεν τους πεις ότι κι εσύ υποφέρεις από κάτι, για να τον κάνεις να αισθανθεί ότι δεν πάσχει μόνο αυτός, μπορεί να του πεις:

«Μια χαρά είσαι ρε μ@λάκα. Άντε, βγες από ‘δω μέσα, να πάμε καμιά βόλτα».

Το ακούει ο άρρωστος, μπορεί να είναι και ετοιμοθάνατος, αλλά, αν δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, θα χαμογελάσει για να μη σε προσβάλλει.

Σε αυτόν που τον παράτησε η γυναίκα του, αφού πρώτα του πεις ότι η πρώην του είναι μια συνηθισμένη κ@ριόλα, θα του υποσχεθείς ότι θα κανονίσεις να βγείτε με μια θεογκόμενα.

Το ακούει ο απατημένος, μπορεί να δεχτεί να βγείτε έξω, αλλά, εάν δεν του αρέσει η νέα γκόμενα που του πάσαρες, θα στενοχωρηθεί ακόμη περισσότερο, που τον άφησε σύξυλο η πρώην του.

Στον σεισμοπαθή, όμως, ή τον πλημμυροπαθή, που έχασε το σπίτι του, τι να του πεις για να τον παρηγορήσεις; Ότι εμφανίστηκαν και στο δικό σου σπίτι ρωγμές ή ότι βούλωσε κανένα σιφόνι και πλημμύρισε η βεράντα;

Θα σου πει -και με το δίκιο του- να πας να γ@μηθείς.

Αν δε, είσαι πολιτικός η δημοτικός σύμβουλος, και του υποσχεθείς ότι η Πολιτεία θα σταθεί αρωγός στο πρόβλημα, τότε μπορεί να κινδυνέψεις να τις αρπάξεις.

Αυτοί δεν είναι δικτάτορες. Έχουν φράγκα

Κιχ δεν βγάζουν τα τελευταία 24ωρα οι ζεσουισαρλίδες και οι ακόλουθοι του συνταγματικού τόξου για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την παντελή έλλειψη δημοκρατίας στο Άμπου Ντάμπι, το οποίο επισκέπτεται ο πρωθυπουργός.

Δικτάτορας για αυτούς είσαι αν λέγεσαι Κάστρο και βρίσκεσαι για μισό και πλέον αιώνα υπό αμερικανικό αποκλεισμό. Όχι όταν αγοράζεις τα ακριβότερα οπλικά συστήματα της αμερικανικής, της γαλλικής και της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, όπως κάνουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, που σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία βρίσκονταν στις φυλακές του Εμιράτου (ή εξαφανίζονται μυστηριωδώς), απλώς δεν υπάρχουν αν ο Σεΐχης μπορεί να σου μπουκώσει το στόμα με κανά δημόσιο έργο. Και δόξα τον Αλάχ οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν φάει ψωμάκι, εκμεταλλευόμενες τις συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς που επικρατούν για τους ξένους εργάτες στον Περσικό Κόλπο.

Τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων είναι μάλλον υπερεκτιμημένα όταν συζητάμε για τις σατραπείες της περιοχής (εκτός αν είσαι γκέι στο Ιράν ενώ οι ΗΠΑ ανανεώνουν το εμπάργκο) ενώ και μερικά βασανιστήρια κρατουμένων μπορούν να γίνουν ανεκτά αν υπάρχει καλή θέληση.

Η δημοκρατία, που τόσο μας λείπει στην περίπτωση της Κούβας, είναι μάλλον περιττή για τα μοναρχικά καθεστώτα της περιοχής ενώ τα δικαιώματα των γυναικών είναι δευτερεύουσας σημασίας.

ΗΠΑ: Η επερχόμενη έκρηξη του κοινωνικού ηφαιστείου

Γιώργος Μητραλιάς

Όταν στις 14 του περασμένου Αυγούστου διαπιστώναμε την «κατάρρευση του αμερικανικού δικομματισμού» (1) σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτή τη διαπίστωση και τις κατακλυσμικές πλανητικές συνέπειές της. Σήμερα, δηλαδή μόλις δυο μήνες αργότερα και λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, όχι μόνο αυτή η κατάρρευση βγάζει κυριολεκτικά μάτια, αλλά και μπορούμε πια άνετα να διαπιστώσουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό και… πολλά υποσχόμενο: την χωρίς προηγούμενο –τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου κραχ του 1929-  πολιτική αλλά και κοινωνική κρίση της βορειοαμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, που θα μπορούσε να οδηγήσει προσεχώς  σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές ιστορικών διαστάσεων!

Και ιδού εντελώς συνοπτικά για τι πρόκειται. Από πρώτη άποψη, γινόμαστε εδώ και πολλούς μήνες μάρτυρες του φαινομένου της απόρριψης των δυο προεδρικών υποψηφίων από τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δηλώνουν ότι θα τους ψηφίσουν με μισή καρδιά ή ακόμα και των ηγετικών στελεχών των δυο κομμάτων τους! Αν και αυτό το «φαινόμενο» είναι περίπου μοναδικό στην ιστορία, ωστόσο δεν περιγράφει όλη την σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα, που  είναι ακόμα χειρότερη.

Αυτή η «χειρότερη» δεινή πραγματικότητα αποτυπώθηκε πιστά πριν από λίγες μέρες στη θεαματική ρήξη που επήλθε στις σχέσεις του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με τον υποψήφιό του Ντόναλντ Τραμπ, και που οδηγεί τα αμερικανικά ΜΜΕ να κάνουν λόγο για  έκρηξη «εμφυλίου πολέμου» στην αμερικανική δεξιά! Δεν μπορούμε να μαντέψουμε το μέλλον της πολιτικής καριέρας του ίδιου του κ. Τραμπ, αλλά το βέβαιο είναι πια ότι η υποψηφιότητά του πυροδότησε μια κατακλυσμική εξέλιξη που τον ξεπερνάει και, που κατά τα φαινόμενα, κυοφορούνταν εδώ και καιρό μέσα στην αγρίως κλυδωνιζόμενη αμερικανική κοινωνία: τη γένεση ενός μαζικού ακραία αντιδραστικού, σκοταδιστικού, ρατσιστικού, απομονωτικού και μισογυνικού κινήματος με έντονα φασιστικά χαρακτηριστικά!

Παρόλο που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, είναι η μαζικότητα αυτού του σημερινού κινήματος σε συνδυασμό με την τρομακτική σε έκταση και ένταση απαξίωση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος από τη βάση του που κάνουν το παρόν «φαινόμενο» να μην έχει ιστορικό προηγούμενο. Όμως, και στην αντιπέρα όχθη, στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, η κατάσταση δεν είναι διόλου καλύτερη αν και από πρώτη άποψη, όλοι δείχνουν μονιασμένοι και συσπειρωμένοι γύρω από την Κα Κλίντον.

Οι αστοί δεν σεβάστηκαν τη βαριά κληρονομιά τους

227 χρόνια μετά, η οπισθοδρόμηση προς τη νέα Φεουδαρχία

του system failure

Ήταν 14 Ιουλίου του 1789 όταν οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης στη Γαλλία υπόσχονταν έναν άλλο κόσμο. Και πράγματι, ο αυταρχισμός και η καταπίεση της Μοναρχίας και της Φεουδαρχίας έφερναν αβίαστα μια γνήσια επιθυμία για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Το σύνθημα "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη", δεν ήταν ένα απλό σλόγκαν που αναπαράγονταν μέχρι να καταντήσει κλισέ, αλλά, συμπύκνωνε την δίψα της πλειοψηφίας για μια μεγάλη αλλαγή.

128 χρόνια αργότερα, μια άλλη επανάσταση, στην Ρωσία αυτή τη φορά, υπόσχονταν να κάνει πράξη όλα όσα είχαν διακηρυχθεί τότε, καθώς η εργατική τάξη αποκτούσε ταξική συνείδηση, αλλά και η αστική τάξη είχε ήδη οπισθοχωρήσει απέναντι στις αρχικές διακηρύξεις της.

Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες σύγκρουσης μεταξύ δύο φαινομενικά διαφορετικών κόσμων. Από τη μια ο Σοβιετικός Κομμουνισμός που επέβαλε έναν άμεσο κρατικό αυταρχισμό και μια τερατώδη γραφειοκρατία, από την άλλη, ο έμμεσος αυταρχισμός των κρατών της Δύσης μέσω της προπαγάνδας και της ψυχολογικής βίας. Πάντα πίσω απ'όλα αυτά, μια κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη που με όπλο την οικονομική ισχύ κινούσε και κινεί τα νήματα.

Πώς ο Ροκφέλερ δολοφόνησε τον ηρωικό κρητικό αγωνιστή ανθρακωρύχο Λούη Τίκα

Ο απόγονος του ηρωικού κρητικού αγωνιστή ανθρακωρύχου Λούη Τίκκα εξιστορεί: «Πώς ο Ροκφέλερ δολοφόνησε τον πρόγονό μου»

  Αναδημοσίευση από το Έθνος, 11/04/2016, της Κατερίνας Ροββά

«Αυτός μια μέρα να ξέρεις ή θα γίνει πολύ μεγάλος ή θα φάει το κεφάλι του», έλεγε ο παππούς μου για τον Λούη Τίκα.

Ο Λούης Τίκας (τρίτος από αριστερά) με το άστρο του αρχηγού των ανθρακωρύχων 
φωτογραφίζεται με εκπροσώπους του Ροκφέλερ

Τελικά συνέβησαν και τα δύο. Ο Λούης, που έμελλε να γίνει ένας θρύλος της εργατικής τάξης, ήταν αδελφός του. Ένας πάρα πολύ έξυπνος νέος που είχε γεννηθεί το 1886, με αίσθημα δικαιοσύνης, ανήσυχος, που διάβαζε ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του και η γη της Κρήτης δεν τον χωρούσε. Όταν αποφάσισε να πάει στην Αμερική για να αναζητήσει την τύχη του, ο παππούς μου δεν τον άφηνε. Η γιαγιά μου επέμενε. «Άστον να ανοίξει τα φτερά του» του έλεγε. Και πήγε.

Ήταν 25 Μαρτίου 1906». Με τα λόγια αυτά ο κ. Γιώργος Σταυρουλάκης διηγείται στο «Έθνος» την ιστορία του προγόνου του που το 1913 πρωταγωνίστησε ως αρχηγός των Ελλήνων ανθρακωρύχων μαζί με άλλες 26 εθνικότητες στην τεράστια απεργία του Συνδικάτου Ενωμένων Ανθρακωρύχων Αμερικής στο Κολοράντο. Μια απεργία που κορυφώθηκε στις 20 Απριλίου 1914 με τη Σφαγή του Λάντλοου και την άγρια δολοφονία του Λούη Τίκα, άλλων συνδικαλιστών και γυναικόπαιδων που διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες ζωής από την πολιτειακή Εθνοφρουρά.

Ήταν η εποχή που η αμερικανική οικονομία προσπαθούσε να ξεφύγει από τον κύκλο της ύφεσης, συνθλίβοντας ακόμη περισσότερο τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργατών: 14 ώρες δουλειάς, μεροκάματα που δεν εξασφάλιζαν τα αναγκαία για τη διαβίωση, απουσία μέτρων ασφαλείας, φτώχεια και βαθιά εκμετάλλευση.

ΑΝΘΟΥΠΟΛΗ – Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΒΟΥΝΟΥ

Μια μεγαλειώδης κινητοποίηση  των κατοίκων της Ανθούπολης στο Περιστέρι το Μάιο του 1956 έμεινε γνωστή σαν «Η εξέγερση του κάρβουνου».


Ήταν η εξέγερση που έβαλε τέλος στην παράνομη και ληστρική εκμετάλλευση του υπεδάφους. Χιλιάδες αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν, και έδωσαν πραγματική μάχη με όπλα αλλά δεν κατάφεραν να υποτάξουν τους εξεγερμένους. Οι εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς. Δεν ξαναλειτούργησαν!


Μια ιστορία που έμεινε και παραμένει στο περιθώριο.  Αλλά ήταν η πιο σημαντική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα σε λιγότερο από εφτά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου. Και τρομοκράτησε την άρχουσα τάξη της εποχής γιατί ήταν σημάδι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε με τη νίκη της στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Δυο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1958,  η ΕΔΑ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα.  Έτσι επέλεξαν την τακτική της αποσιώπησης του συμβάντος.

Η ιστορία εξόρυξης λιγνίτη από το υπέδαφος του Περιστερίου ξεκίνησε το 1933. Από το 1924 είχαν εγκατασταθεί εκεί οι πρώτοι πρόσφυγες. Τη πρωτοβουλία είχε  η οικογένεια του Γιώργου Ρομπάκη που πριν την Μικρασιατική περιπέτεια του 1922 είχε στην ιδιοκτησία της το ορυχείο «Ζον Γκουλντάκ» στη Μαύρη Θάλασσα. Στο Περιστέρι η επιχείρηση είχε την επωνυμία «Λιγνιτωρυχεία Αττικής Α.Ε.»


Τη περίοδο της Κατοχής 1941-44 το λιγνιτωρυχείο πωλήθηκε σε Ιταλούς  και μετονομάστηκε σε Agenta Carboni Italiani. Μετά την Κατοχή πέρασε, ως εχθρική περιουσία, στα χέρια του Ελληνικού Δημοσίου και το 1951  μισθώθηκε, με μια σκανδαλώδη σύμβαση,  στην εταιρία του Φραγκίσκου Πρεζάνη.


Το έδαφος όμως από οποίο γινόταν η εξόρυξη του λιγνίτη ήταν πλέον οικιστικός χώρος κι η λειτουργία του απειλούσε τις ζωές τους. Αυτό προκάλεσε την εξέγερση.


Σήμερα η ιστορία της Ανθούπολης ζωντανεύει στη Χαλκιδική και στον αγώνα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στα ορυχεία χρυσού.


Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία των λιγνιτωρυχείων στο Περιστέρι θα βρείτε εδώ. Αυτό που ακολουθεί είναι το χρονικό της εξέγερσης στο Περιστέρι το 1956.


Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ

Ένα κείμενο γροθιά και χαστούκι προς τον Κατρούγκαλο

Της Ελένης Μπαρμπαλιά

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ενός φίλου. Ένα κείμενο γροθιά και χαστούκι προς τον κύριο Κατρούγκαλο που τον καιρό των πλατειών το έπαιζε και ολίγον επαναστάτης στα πάνελ των αλήτικων καναλιών.

 

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ τον νέο Υπουργό Εργασίας κ. Κατρούγκαλο που με μεγάλη επιμέλεια φρόντισε να εξαφανίσει τις διατάξεις τις 15ετίας του ιδιωτικού τομέα για τους νεφροπαθείς και τα άλλα αμεα, στο τρίτο μνημόνιο μετά από 40 χρόνια. Και με αυτό τον τρόπο, ο εν λόγω κύριος, η νέα κυβέρνηση και οι διαφοροι πρόθυμοι απάλαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία από τον ενοχλητικό βάρος της έκδοσης αναπηρικών συντάξεων, ενώ ταυτόχρονα βρίσκουν και μέρος των χρήματων που έχουν δεσμευτεί για να στείλουν στους δανειστές.

«Εγώ δεν υπέγραψα»

Γράφει ο Ν.Μ.



Ήταν μεσάνυχτα Παρασκευής, όταν γύρισα σπίτι κι άνοιξα την τηλεόραση. Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωνε την απόφασή του να διεξάγει δημοψήφισμα στην Ελλάδα, για να αποφασίσουν οι πολίτες αν δέχονται ή όχι τα νέα μέτρα που ζητούσαν οι δανειστές. Το πρωί του Σαββάτου, πριν πάω για δουλειά, ο Υπουργός Εργασίας δήλωνε ότι ο ελεγκτικός μηχανισμός του κράτους είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε φαινόμενο παραβίασης των εργασιακών δικαιωμάτων, ότι τα lock out και οι αναγκαστικές άδειες είναι παράνομες και ότι η Κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει την τρομοκράτηση των εργαζομένων. Ότι πιο λογικό δηλαδή, για μια Κυβέρνηση της αριστεράς.

Μόνο που το αφεντικό μου είχε αντίθετη άποψη. Το ίδιο πρωί, αφού χτυπήσαμε κάρτα περίπου 100 εργαζόμενοι, μας ανακοίνωσε ότι δεν θα δουλέψουμε κι η εταιρία θα μείνει κλειστή για μία εβδομάδα, λόγω του δημοψηφίσματος. Φυσικά, δεν ζητήθηκε η άποψή μας.

Η μία εβδομάδα έγινε δύο. Κι εγώ όλο το διάστημα πριν το δημοψήφισμα παρότρυνα τους συναδέλφους μου να μην φοβηθούν. Όλη την εβδομάδα αγωνίστηκα κι έτρεξα μαζί με χιλιάδες συντρόφους στον αγώνα της αξιοπρέπειας και του ΟΧΙ.

Παράλληλα, βέβαια, τηλεφωνούσα επανειλημμένα στον αριθμό καταγγελιών που είχε δοθεί στην δημοσιότητα για να αναφέρω το πρόβλημα. Κρίμα που ο αριθμός δεν λειτουργούσε. Κρίμα που το τοπικό γραφείο της Επιθεώρησης Εργασίας περίμενε δύο εβδομάδες για να προσκομιστούν τα βιβλία αδειών της επιχείρησης. Πώς να προσκομιστούν, εξάλλου, αφού κανείς εργαζόμενος δεν τα είχε υπογράψει.

Ποιός θέλει να πεθάνει;

 

 

σα δε μπορείς άλλο να παλέψεις
θα πεθάνεις
 Μπρεχτ

του Κώστα Ξ. Γιαννόπουλου

Τι ζητά ο Ρωμανός που βρίσκεται στην 24^η ημέρα απεργίας πείνας; Να σπουδάσει στην φυλακή.

Τι ζητούν οι συνομήλικοί του; Σπουδές, Εργασία, ένα μέλλον στον κόσμο.

Τι προσφέρει η κυβέρνηση, το κράτος; Ανεργία, αφαίρεση των εργασιακών δικαιωμάτων, φτώχεια, περιθωριοποίηση, εξαναγκασμό στην παραβατικότητα.

Τι θέλουν οι γονείς των νέων; Δικαίωμα στη ζωή για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

Τι επιδιώκει η κυβέρνηση;  Να παραμείνει στην εξουσία. Δεν το καταφέρνει όσα και να δώσει.

Εθελοντισμός για το κέρδος του άλλου

Η άποψη περί των θετικών επιπτώσεων του εθελοντισμού δεν είναι καινούρια. Ούτε και η βιομηχανία εκμετάλλευσης που στήθηκε γύρω από τη δωρεάν εργασία με σκοπό το κέρδος.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη κουβέντα για τα επίπεδα της ανεργίας των νέων. Η απάντηση σε αυτή τη «μάστιγα» έρχεται μέσω αναλύσεων οι οποίες την αντιμετωπίζουν ως ένα ανεξάρτητο γεγονός που μοιάζει περισσότερο με φυσικό φαινόμενο, παρά με το άμεσο αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών αποφάσεων και διακρατικών δεσμεύσεων.

Σήμερα, έξι στους δέκα νέοι είναι άνεργοι. Πάνω από τους μισούς δεν πληρώνονται τα προβλεπόμενα, ενώ οι απλήρωτες υπερωρίες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Στο επίκεντρο των λύσεων που προτείνουν οι ίδιοι οι άνεργοι νέοι στον εαυτό τους είναι η εθελοντική εργασία.

Εθελοντής σε μια επιχείρηση που κερδίζει χρήματα από τη δωρεάν εργασία μου σημαίνει συλλογή εμπειριών και αύξηση των πιθανοτήτων πρόσληψης μου στο μέλλον, λένε οι άνεργοι νέοι.

Μερικοί από αυτούς το πιστεύουν. Κάποιοι το χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν την επιλογή να μετατρέψουν τον εαυτό τους σε μια εθελοντική μηχανή παραγωγής κέρδους για τους άλλους.

Η εθελοντική εργασία αποτελεί εδώ και αρκετό καιρό την απάντηση στο πρόβλημα της μείωσης του περιθωρίου κέρδους στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι που τα τέσσερα τελευταία χρόνια πήδηξε στην αντίπερα όχθη κι έγινε μέρος της συζήτησης που αφορά και το δημόσιο.

Τα μόρια που πρότεινε ο Ανδρέα Λοβέρδος στους νέους αδιόριστους καθηγητές με αντάλλαγμα τη δωρεάν εργασία τους για την κάλυψη των κενών διδασκαλίας αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες προφητείες για το άμεσο μέλλον.

Η πληρωμένη εργασία δεν θεωρείται πουθενά «απαραίτητη». Αν, σήμερα, ο δάσκαλος διδάσκει δωρεάν, αύριο θα κάνει το ίδιο κι ο γιατρός, κι ο εφοριακός και πάει λέγοντας. Εξαιρείται η αστυνομία, για ευνόητους λόγους.

ΤΟ ΚΩΛΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑΡΑ ΣΑΜΑΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ. Ο ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΟΧΙ.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ...

 

 

   Βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 κάπου στα Εξάρχεια. Μετά από φραστικό διαπληκτισμό ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί εν ψυχρώ τον δεκαεξάχρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Στη συνέχεια μπαίνει στο περιπολικό και, μαζί με τον (παρόντα στο περιστατικό) συνένοχο μπάτσο Βασίλειο Σαραλιώτη, φεύγει σαν να μην συνέβη τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψυχάει στην αγκαλιά τού (επίσης παρόντος στο περιστατικό) συνομήλικου φίλου του Νίκου Ρωμανού. Η εμπειρία θα σημαδέψει για πάντα τον Ρωμανό. Τον επόμενο ενάμισυ μήνα όλες οι μεγάλες και λιγότερο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας θα γνωρίσουν τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους: εκατοντάδες χιλιάδες αφηνιασμένοι έφηβοι θα πυρπολήσουν τράπεζες, πολυκαταστήματα και υπουργεία, θα ρίξουν κάδους με μπογιά ή σκουπίδια σε εκκλησίες, θα υψώσουν οδοφράγματα και θα μεταβάλλουν σε πεδία μάχης τις λεωφόρους και τις συνοικίες.

    Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν απλώς μια αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής των ελλήνων εφήβων απέναντι σε ένα καθεστώς που τους στερεί όχι μόνο τη φυσιολογική χαρά της ηλικίας τους, αλλά και τα πιο βασικά αγαθά μιας αξιοπρεπούς ζωής, που τους γαμάει τον χρόνο και την υγεία μέσα στα καταγώγια της παραπαιδείας (μοναδικής στην Ιστορία του πολιτισμού νεοελληνικής "πατέντας"), τους γαμάει τα όνειρα, το μέλλον και τη ζωή τους, τους απαξιώνει, τους αγχώνει, τους οδηγεί στην κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα. Η Νεοελλάδα εισέπραττε επιτέλους από τα πλάσματα που τόσο σαδιστικά κακοποιούσε (και κακοποιεί), αυτό που της άξιζε (και εξακολουθεί να της αξίζει). Για πρώτη φορά στη νεοελληνική ιστορία οι μασέλες των "οργάνων" καταστολής χτυπούν από τρόμο ενώ το απόθεμα δακρυγόνων της αστυνομίας εξαντλείται και γίνεται νέα παραγγελία από το σιωνιστοφασιστικό Ισραήλ. Οι μπατσοφυλλάδες, τόσο των διαπλεκομένων μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, όσο και του Κ.Κ.Ε. (βλ. Το λάθος τηλεφώνημα ενόςφονιά) συμμαχούν σαν καλοί νοικοκυραίοι με τους δολοφόνους, εναντίον μιας νεολαίας που όχι μόνο είναι υγιέστατα "ανεξέλεγκτη", αλλά και τους έχει προσπεράσει σαν σταματημένους.   Μπροστά στον τρόμο που για πρώτη φορά νιώθουν οι διαχειριστές της εξουσίας στην Ελλάδα, κάνουν φανερά λόγο για επιβολή στρατιωτικού "νόμου".

 

 

                      

    Τα επόμενα χρόνια ο Ρωμανός θεωρεί ότι πρέπει να εντάξει εαυτόν στο λεγόμενο αντάρτικο πόλης (αυτό που στη δημοσιογραφική και νομική αργκό αποκαλείται "τρομοκρατία"). Κατηγορείται για συμμετοχή στην οργάνωση "Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς", συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης τον Φεβρουάριο του 2013, κλοπή ενός αυτοκινήτου (προκειμένου να διαφύγει με τους συνεργούς του) και (προσωρινή) κράτηση ως ομήρου τού ιδιοκτήτη του εν λόγω αυτοκινήτου.

     Ο Νίκος Ρωμανός αθωώνεται για το "αδίκημα" (αλήθεια: εναντίον ποιού;) της συμμετοχής σε "τρομοκρατική" οργάνωση, αλλά καταδικάζεται για τη ληστεία της τράπεζας (ποινή: 15 χρόνια και 11 μήνες). O ίδιος ο εισαγγελέας Γ. Πεπόνης στην αγόρευσή του δηλώνει: «Δεν θα γίνω μπαλωματής και γεφυροποιός ώστε να θεραπεύσω τα κενά και τις πλημμέλειες της προδικασίας, αστυνομικής και ανάκρισης... Πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν...». Στη συνέχεια δήλωσε πως «από κανένα στοιχείο δεν μου προκύπτει ότι αποδεικνύεται η κατηγορία για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική ομάδα».

    Τα κείμενα του Ν. Ρωμανού μέσα από τις φυλακές δείχνουν ότι ο φίλος του δολοφονημένου Γρηγορόπουλου εξακολουθεί να θεωρεί εφικτό έναν υγιή κόσμο χωρίς Κράτος, χωρίς κοινωνική ιεραρχία (=αφεντικά και δούλους) και άρα χωρίς καταστολή. Όταν συνελήφθη στην Κοζάνη, τα σημάδια άγριας κακοποίησης ήταν εμφανή στο πρόσωπό του. Στην πρώτη ημέρα της δίκης του ξεκαθάρισε: «Είμαστε αντάρτες πόλεων...». Είναι γνωστός και από εκείνο το κείμενο που άρχιζε με στίχους του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: «και κάποτε θα σας πω πόσο πολύ σας αγάπησα... μόνο που πρέπει να με βρείτε τον ίδιο προσωπικά».

    Μέσα στη φυλακή (φυλακές Αυλώνας) ο Νίκος Ρωμανός διαβάζει και δίνει πανελλήνιες εξετάσεις. Ύστερα από πολλά ξενύχτια μελέτης (και χωρίς φροντιστήρια) εισάγεται στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (Τμήμα Υγείας). Η διαδικασία των εξετάσεων στη φυλακή μοιάζει με τις πανελλήνιες: σε ειδικό εξεταστικό κέντρο εντός των φυλακών, τα θέματα αποσφραγίζονται ενώ υπάρχει επίβλεψη από επιτηρητές. Μαζί του δίνουν εξετάσεις και επιτυγχάνουν άλλοι τρεις νεαροί κρατούμενοι.

«Ευθύνη Προστασίας» και «προστάτες»

Στις 12 Νοεμβρίου 1998, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ -και "σοσιαλιστής"- Χαβιέ Σολάνα εκφώνησε μια βαρυσήμαντη ομιλία με θέμα "Διασφαλίζοντας την ειρήνη στην Ευρώπη". Η ομιλία αυτή έγινε στα πλαίσια ενός συμποσίου για την πολιτική αναθεώρηση της συνθήκης της Βεστφαλίας (1648).

Παρένθεση. Η συνθήκη της Βεστφαλίας είναι η συνθήκη με την οποία όχι μόνο τερματίστηκε ο σκληρός και πολυαίμακτος Τριακονταετής Πόλεμος αλλά μπήκαν και τα θεμέλια για την σύγχρονη Ευρώπη, μιας και σ' αυτήν διατυπώθηκε για πρώτη φορά η έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Η βασική βεστφαλιανή αρχή είναι απλή: όλα τα έθνη-κράτη έχουν απόλυτη κυριαρχία επί των εδαφών τους και δεν επιτρέπεται ανάμειξη ξένων δυνάμεων σε εσωτερικά θέματα. Κλείνει η παρένθεση.

Με την μνημειώδη ομιλία του ο Σολάνα διέγραψε τις βεστφαλιανές αρχές, ξεχνώντας ότι όλες οι αστικές επαναστάσεις τού 18ου και του 19ου αιώνα βρήκαν πρόσφορο έδαφος και εκδηλώθηκαν χάρη σ' αυτές ακριβώς τις αρχές. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας:

- Ο ανθρωπισμός και η δημοκρατία -δυο αξίες ουσιαστικά άσχετες με την βεστφαλιανή τάξη πραγμάτων- μπορούν να χρησιμεύσουν ως σημεία αναφοράς στην επεξεργασία μιας νέας διεθνούς τάξης, καλύτερα προσαρμοσμένης στην ασφάλεια και τις προκλήσεις τής σύγχρονης Ευρώπης. (...)

- Το βεστφαλιανό σύστημα είχε τα όριά του. Για παράδειγμα, η αρχή τής κυριαρχίας στηρίχθηκε στην βάση τού ανταγωνισμού και όχι της συνεργασίας των κρατών. (...) Επίσης, η ιδέα ενός ισχυρού, κυρίαρχου κράτους υιοθέτησε αργότερα έναν εθνικισμό, ο οποίος εκφυλίστηκε σε μια καταστροφική πολιτική δύναμη. (...)

- Τελικά, ήταν ένα σύστημα που δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ειρήνη. Ούτε μπορούσε να αποτρέψει τον πόλεμο, όπως έχει αποδείξει με τόσο τραγικό τρόπο η ιστορία των τριών τελευταίων αιώνων. (...)

Ο κ. Φορτσάκης και η εκδίκηση των Mικροαστών

 

 

Tου Σταύρου Παναγιωτίδη

Ο Μαξίμ Γκόρκι έλεγε στους Μικροαστούς του:
“Φοιτητής σημαίνει μαθητευόμενος κι όχι ρυθμιστής στη ζωή. Αν κάθε νεαρός στα είκοσί του χρόνια θέλει να γίνει κανονιστής της τάξης, τότε όλα θα γίνουν άνω-κάτω. [...] Σπούδασε, γίνε μάστορας στη δουλειά σου και τότε συζήτα… ως τότε όμως, κάθε ένας έχει κάθε δικαίωμα στις συζητήσεις σου να σου πει κάνε μόκο”.¹

Οι γραμμές αυτές στηλιτεύουν το συντηρητικό, αντιδραστικό πνεύμα των ανθρώπων που ενοχλούνται από οτιδήποτε διαταράσσει το υψηλό ιδανικό της τάξης, από ό,τι απειλεί να ταράξει την επιβεβαίωση των προσωπικών τους αξιών. Στην πραγματικότητα, των ανθρώπων που ενοχλούνται από τον ριζοσπαστισμό, από την εξέλιξη που νιώθουν πως ξεφεύγει μέσα από τα χέρια τους, από την απώλεια του ελέγχου. Γιατί αυτό είναι το πάθος του μικροαστού: ο έλεγχος.

Μιλάμε για λέξεις που μπήκαν στο χαρτί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Το θεατρικό έργο του Γκόρκι ανέβηκε στο σανίδι πρώτη φορά το 1902. Από το τότε έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι, κι όσο κι αν η ηρακλήτεια ρήση αντηχεί, θυμίζοντας επιμόνως πως δεν μπορείς να πλυθείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, φαίνεται πως πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα αρνούνται αυτήν την αλήθεια, που θεωρούν πως πολύ κακώς αφήσαμε πίσω μας εκείνα τα χρόνια, που πάντα θα προσπαθούν να γυρίσουν στη θαλπωρή των γνώριμων νερών της συντήρησης και του ελέγχου.

Ένας τέτοιος αντιηρακλείτιος θόρυβος είναι αυτός που υψώνει αυτές τις μέρες πάνω από το Πανεπιστήμιο ο -κατά την ατυχία του ιδρύματος και την κακή επιλογή των φορέων του- πρύτανης του ΕΚΠΑ. Ο άνθρωπος που επικαλείται την νομιμότητα, ενώ βρίσκεται στη θέση του επειδή τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης του Ιδρύματος απαγόρευσαν παρανόμως τη συμμετοχή άλλης υποψήφιας στις εκλογές. Ο επικαλούμενος την νομιμοφροσύνη, που καταγγέλεται από την Επιθεώρηση Εργασίας πως δεν επέτρεψε την είσοδο των ελεγκτών της στο χώρο ευθύνης του και πως, κατά παράβαση της εργατικής νομοθεσίας, κλείδωσε τους εργαζόμενους μέσα στο πανεπιστήμιο, με κίνδυο ακόμη και για τη σωματική τους ακεραιότητα. Ο νομιμόφρων που ως διορισμένος κυβερνητικός επίτροπος στη ΝΕΡΙΤ δεν έχει βρει μισή κουβέντα να πει για τις αντιθεσμικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο έργο της, για την απαγόρευση μετάδοσης ομιλιών και την πολυδάπανη υπερπροβολή της δραστηριότητας του πρωθυπουργού.

Ο κύριος πρύτανης όμως, μας τα είπε ευθέως. Η μικροαστική του πρεμούρα για να εκδηλώσει το πάθος του για την τάξη και τον έλεγχο τον έκανε να εκτεθεί. “Δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει χωρίς άδεια στο Πανεπιστήμιο. Αν ερχόταν κανείς στο σπίτι σας θα τον αφήνατε να περάσει έτσι;” διερωτήθηκε ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού. Για να το άλλάξει, όταν του επισημάνθηκε πως το Πανεπιστήμιο δεν είναι το σπίτι του, λέγοντας πως “το Πανεπιστήμιο ανήκει στους καθηγητές και τους φοιτητές του”. Πολύ ενδιαφέρον αυτό, στ΄ αλήθεια. Γιατί όταν ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα ήταν εναντίον του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, όταν δεν υπήρχε ούτε ένας Σύλλογος καθηγητών, εργαζομένων και φοιτητών που να έχει ταχθεί υπέρ του νόμου, τότε η επωδός των υποστηρικτών του, όπως ο κ. Φορτσάκης, ήταν πως “τα Πανεπιστήμια δεν ανήκουν στους καθηγητές και στους φοιτητές, αλλά στην κοινωνία που τα πληρώνει”! Αν λοιπόν τα Πανεπιστήμια ανήκουν στην κοινωνία, τότε κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε έναν πολίτη την είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Αν, από την άλλη, το Πανεπιστήμιο ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, τότε ο κ. Φορτσάκης πρέπει να παραιτηθεί αμέσως, διότι είναι πρύτανης με βάση έναν νόμο στον οποίο η συντριπτική πλειονότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας έχει αντιταχθεί!

Να λοιπόν που τρία χρόνια μετά, καταλαβαίνουν όλοι γιατί η κυβέρνηση κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο. Όχι για λόγους ασφαλείας, όχι για να ελεγχθούν οι παράνομες πράξεις. Το εμπόριο ναρκωτικών δίνει και παίρνει στο κέντρο της πόλης, εκεί που κανένα άσυλο δεν υπάρχει. Ξαναμπαίνει στα σχολεία, επειδή η κυβέρνηση απέλυσε τους σχολικούς φύλακες. Αν η κυβέρνηση ήθελε φύλαξη στα πανεπιστήμια θα μπορούσε να μην απολύει διοικητικούς, να προσλαμβάνει υπαλλήλους φύλαξης και όχι να δίνει τη φύλαξη με πανάκριβη εργολαβία -35% πιο δαπανηρή από το κόστος των υπαλλήλων- σε φουσκωτούς σεκιουριτάδες με στολές και αλεξίσφαιρα που σε κοιτάνε σαν επίδοξο κλέφτη σε πολυκατάστασημα ή σαν τρομοκράτη. Το άσυλο δεν καταργήθηκε “για να μην κάνουν κουμάντο στο Πανεπιστήμιο οι μειοψηφίες”, όπως μας έλεγαν, ενώ σήμερα  κάνει κουμάντο ένας άνθρωπος μόνος του. Όχι, ο στόχος δεν ήταν η ασφάλεια του Πανεπιστημίου. Ο στόχος ήταν η ασφάλεια του συστήματος. Ο στόχος ήταν να δείχνουμε ταυτότητα για να μπούμε στο Πανεπιστήμιο. Για να μείνει η κοινωνία έξω από το Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο μακρυά από την κοινωνία.

Από την πολιτική στη δημοκρατική ανυπακοή

Tου Κώστα Δουζίνα*

«Η πολιτική ανυπακοή είναι ατομική, η δημοκρατική συλλογική. Μια κυβέρνηση που εγκαταλείπει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ή παραβιάζει βασικά δικαιώματα και προφανείς ανάγκες της συντριπτικής πλειονότητας, χάνει τη δημοκρατική της νομιμοποίηση. Η πολιτική ανυπακοή του πλήθους αποτελεί αυθεντική ηθική και δημοκρατία εν δράσει, σε αντίθεση με την ανομία της εξουσίας. Είναι αυτό που φοβάται κάθε εξουσία»

Η ανθρωπότητα γεννιέται με ανυπακοή. Ο Αδάμ και η Εύα παρακούν τον Θεό αφήνοντας τον Παράδεισο για τη Γη. Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά από τους Θεούς και δημιουργεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Σωκράτης παραβιάζει την ορθοδοξία της Αθήνας και πεθαίνοντας βάζει τον θεμέλιο λίθο της φιλοσοφίας.

Στη νεωτερικότητα, αντίσταση και ανυπακοή οδήγησαν σε όλες τις ελευθερίες που θεωρούμε δεδομένες. Η απελευθέρωση των δούλων, η καθολική ψήφος, βασικές προστασίες της εργασίας, η κατάργηση των διακρίσεων κατά των γυναικών, των φυλετικών και άλλων μειονοτήτων, για να αναφερθούμε μόνο στα βασικά, δεν θα υπήρχαν χωρίς τις «παράνομες» ενέργειες των ανυπάκουων. Αφαιρέστε από την ιστορία την αντίσταση κατά του ισχύοντος νόμου και θα βρισκόμασταν ακόμη σε δαντική Κόλαση.

Η «πολιτική ανυπακοή» είναι η σύγχρονη εκδοχή του «δικαιώματος αντίστασης» (jus resistantiae). Η έννοια έγινε γνωστή με το μαζικό κίνημα στις ΗΠΑ ενάντια στις ρατσιστικές διακρίσεις και τον πόλεμο στο Βιετνάμ που ξέσπασε με μία απλή πράξη ανυπακοής: η Αφροαμερικανίδα Rosa Parks αρνήθηκε το 1955 να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σ’ έναν λευκό άντρα, όπως όριζε ο νόμος. Σημαντικοί φιλελεύθεροι φιλόσοφοι όπως η Hannah Arendt, ο John Rawls, ο Ronald Dworkin αλλά και το Ανώτατο Δικαστήριο συμφώνησαν ότι σε συγκεκριμένες περιστάσεις η ανυπακοή όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται – και τα δικαστήρια πρέπει να προστατεύουν αυτούς που την ασκούν.

Ο Νίξον από την άλλη πλευρά κατήγγειλε τους αντιφρονούντες ως «αναρχικούς» και «εξτρεμιστές» – αιτία των ταραχών δεν ήταν το Βιετνάμ ή ο ρατσισμός, αλλά η «έλλειψη σεβασμού προς το κράτος δικαίου». Ξέρουμε από την ιστορία ότι όταν η εξουσία απαντά στους ανυπάκουους με γενικότητες περί «κράτους δικαίου» έχει χάσει το επιχείρημα και το μόνο που της απομένει είναι η καταστολή. Θα λέγαμε ότι επιθέσεις κατά της ανυπακοής δείχνουν την αμνησία και ανοησία των κυβερνώντων. Αποτελούν την κύκνεια κακοφωνία ενός συστήματος εξουσίας.