Εμβόλια γρίπης: Νέα ανατρεπτικά ευρήματα

Κατά το παρελθόν έχουμε ανατρέψει τον ισχυρισμό για την απόλυτη ασφάλεια των εμβολίων.

Όπως περιγράφεται στο βιβλίο μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί», οι συζητήσεις των ειδημόνων κεκλεισμένων των θυρών, είναι πολύ διαφορετικές από τους τηλεοπτικούς ισχυρισμούς ορισμένων από τους πιο προβεβλημένους απ’ αυτούς.

Ο λόγος είναι απλός: Τα εμβόλια παράγονται συχνά μέσα σε αυγά κότας και εντός αυτού του «βιολογικού εργοστασίου» δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόλυτη ασφάλεια ενώ δεν υπάρχει και απόλυτα ασφαλής τρόπος τα εμβόλια να ληφθούν σε απόλυτα «βιολογικά καθαρή» μορφή, γεγονός που επαληθεύεται από σχετικά συχνές αποσύρσεις παρτίδων εμβολίων επιμολυσμένων συνήθως από άλλους ιούς.

Δυστυχώς όμως η ασφάλεια δεν είναι το μόνο πρόβλημα με τα εμβόλια καθώς έχουμε πλέον σημαντικά ευρήματα και για την αποτελεσματικότητα ορισμένων απ’ αυτά, κυρίως εμβόλια κατά της γρίπης.

Τα τελευταία χρόνια και υπό το πρόσχημα «πανδημιών», η σχολαστικότητα στις δοκιμές εμβολίων έχει παραγκωνιστεί με αποτέλεσμα να έχουμε όλο και περισσότερα πιθανώς επικίνδυνα και αναποτελεσματικά εμβόλια, ενώ το φαρμακευτικό καρτέλ ελέγχει όλο και περισσότερο την κατεύθυνση και το αποτέλεσμα των ιατρικών. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ότι το σκάνδαλο Novartis/ΚΕΕΛΠΝΟ είναι μόνο μια πτυχή του πόσο βαθειά το φαρμακευτικό καρτέλ έχει διαβρώσει την Ιατρική, βρισκόμενο μονίμως και πρωτίστως σε αναζήτηση όλο και μεγαλύτερων υπερκερδών. Φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να με βραβεύσει γιατί χρόνια πριν αποκάλυψα το τόσο μεγάλο σκάνδαλο των Καινών Επιδημιών.

Τσόμσκι: «Ακόμη και ο Όργουελ θα είχε εκπλαγεί σήμερα»

Στα 90 του χρόνια ο Νόαμ Τσόμσκι έφυγε από το MIT (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης) μετά από 60 χρόνια. Εκεί όπου έκανε την επανάσταση στη σύγχρονη γλωσσολογία και έγινε η κριτική συνείδηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Σήμερα ο σπουδαιότερος εν ζωή Αμερικανός διανοούμενος ζει στην Αριζόνα, στα όρια της ερήμου Σονόρα στο Τουσόν. Η ισπανική εφημερίδα Ελ Παις επισκέφτηκε τον Τσόμσκι στο Τμήμα Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Ο Τσόμσκι φοράει παντελόνι τζιν και εντυπωσιάζει με τα μακριά λευκά μαλλιά του. Όπως λέει τού αρέσει αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα. Το φως της ερήμου, ήταν ένας από τους λόγους που τον έκαναν να μετακομίσει στο Τούσον. «Είναι ξηρό και καθαρό», λέει.

-«Ζούμε σε μια περίοδο απογοήτευσης;» τον ρωτάει ο δημοσιογράφος.

-«Πριν από 40 χρόνια», λέει ο Τσόμσκι, «ο νεοφιλελευθερισμός, υπό την ηγεσία του Ρέιγκαν και της Θάτσερ εξαπέλυσε επίθεση στον κόσμο. Και αυτό είχε αποτέλεσμα. Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε ιδιωτικά χέρια συνοδεύτηκε από μια απώλεια ισχύος στον πληθυσμό. Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε μια επισφαλή ζωή με χειρότερες θέσεις εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα μίγμα θυμού, φόβου και απόδρασης. Δεν εμπιστεύονται πλέον ούτε τα ίδια τα γεγονότα. Μερικοί το ονομάζουν λαϊκισμό, αλλά αυτή η πραγματικότητα αποκρύπτεται από τους θεσμούς. Η απογοήτευση από τις θεσμικές δομές έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στα ίδια τα γεγονότα. Εάν δεν εμπιστεύεστε κανέναν, γιατί πρέπει να εμπιστευτείτε τα γεγονότα; Αν κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα, γιατί να πιστεύω σε κάποιον;»

-«Ούτε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης;»

-«Η πλειοψηφία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Τραμπ», λέει ο Τσόμσκι. «Παρακολουθήστε την τηλεόραση και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Δεν υπάρχει τίποτα παρά ο Τραμπ, ο Τραμπ και ο Τραμπ. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν πέσει θύματα στη στρατηγική που σχεδίασε ο Τραμπ. Κάθε μέρα τους δίνει ένα κίνητρο ή ένα ψέμα για να βρεθεί στο επίκεντρο και να καταλάβει το κέντρο της προσοχής. Εν τω μεταξύ, η άγρια πλευρά των Ρεπουμπλικάνων αναπτύσσει την άκρα δεξιά πολιτική της, μειώνοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και εγκαταλείποντας την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η οποία είναι ακριβώς αυτή που μπορεί να τελειώσει όλους μας».

Παγκόσμια μέρα ποίησης

Κόκκινη ημισέληνος τ’ Αφρίν, στάζει αίμα.

Προδομένα τα όνειρα ενός λαού χωρίς πατρίδα σκόρπισαν υπό το βάρος μιας σκακιέρας πολύ μεγαλύτερης από το δίκιο.

Κι ούτε ένα δάκρυ.

Ούτε ένα ποίημα.

Κι εδώ στη χώρα της Σαπφούς, αυλοκόλακες ενός λαού που χάνεται κι αυτός μα χωρίς ηρωισμό κανένα, γλείφουν ο ένας τον άλλον με στιχάκια για λουλούδια κι αφόρετες καπότες.

Τους έλειψαν φαίνεται οι λουλουδούδες στα τούρκικα ξεφαντώματα των σκυλάδικων.

Σειρά έχουν οι Γιεζίντι. Γαυγίζουν τα σκυλιά του πολέμου. Αυτά το μυρίζουν το αίμα και λυσάνε στη θέα του.

Τρέμει η Ατλαντίδα μην τυχόν κι αναδυθεί. Τι δουλειά έχει τέτοια εποχή μέσα στη σκατίλα των ανθρώπων;

Περιμένει την αδερφή της την Κύπρο να τη συναντήσει, εκεί στον βυθό της ιστορίας.

Και οι δήθεν ποιητές παίζουν το μεγαλομανές πουλάκι τους σε δημόσια θέα κι αντί για μούντζες δέχονται ομοβροντίες χειροκροτημάτων. Ποίηση δια πάσο νόσο και μαλακία.

Καμιά αριστοκρατία δεν χάθηκε. Απλά τα χουνέρια της μολύναν πολύ κόσμο που κάποτε ήταν απλός κι ανεπιτήδευτος.

Ήρθε κι η δικαίωση του ποιητή Φαμφάρα. Άσπρα κοράκια μαύρα κοράκια. Εκατοντάδες χιλιάδες οι ποιητάδες κι η ποίηση ορφανεμένη κι άκληρη και διψασμένη κι άφαγη, ρακένδυτη και απελπισμένη, κοιτάζει απ έξω με μάτια που πονάνε μέσα στα παράθυρα των πολυτελών εκδηλώσεων που κάνουν στ όνομα της.

Μ’ αυτό δεν είναι ποίηση φωνάζει χτυπώντας το κεφάλι της στον τοίχο κάνοντας τους περαστικούς να απορούν για τα καμώματα μιας κουζουλής ,λες και ποτέ η ποίηση ήταν φρόνιμη.

9 θέσεις για την γεωπολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας

Όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται το πόσο κρίσιμα έχουν γίνει τα πράγματα όσον αφορά τη συνέχεια της ύπαρξης του Ελληνικού κράτους.

Επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εναλλακτικών μορφών πολέμου με κυριότερο προς το παρόν τον πόλεμο της πληροφορίας, οφείλω να διασαφηνίσω ορισμένα πράματα για όσους Έλληνες ενδιαφέρονται για τη χώρα τους στο βαθμό που μου επιτρέπει η αντίληψη μου:

1) Η ελληνοτουρκική κρίση δεν είναι κυβερνητικό τέχνασμα για να αποπροσανατολιστεί η ελληνική κοινή γνώμη από την οικονομία και το Σκοπιανό. Σκοπιανό και ελληνοτουρκικά συνδέονται και βρίσκονται υπό την μεγάλη ομπρέλα των εθνικών θεμάτων. Υπάρχει άξονας Τουρκίας-Αλβανίας-Σκοπίων. Δεν θα ήταν προς όφελος της κυβέρνησης να ανοίξει περισσότερο τα πολύ υπαρκτά πλέον εθνικά θέματα. Αντιθέτως, θα ήθελε να επιμείνει στην αφήγηση της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια παρότι αυτή ούτε καθαρή ούτε έξοδος δύναται να είναι.

2) Το κορίτσια ο στόλος δεν αποτελεί άξονα υπέρ της Ελλάδας, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ο ισχυρότατος 6ος στόλος δεν έχει ως προτεραιότητα του την προάσπιση των Κυπριακών δικαιωμάτων εξόρυξης αλλά πιθανές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Το γεωτρύπανο της Exxon τρυπάει Οκτώβριο. Το τουρκικό πλοίο θα έχει τρυπήσει πολύ νωρίτερα δημιουργώντας τετελεσμένα έναντι των οποίων τόσο η ελληνική όσο και η κυπριακή κυβέρνηση δεν έχουν κανέναν απολύτως σχεδιασμό. Παρότι οι φωνές στα κυρίαρχα αμερικανικά μήντια για επανακαθορισμό προς το χειρότερο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων έχουν πληθύνει, προς το παρόν η αμερικανική ηγεσία θεωρεί τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις too big to fail. Η Ελλάδα αποτελεί πολύ μικρότερο ψάρι κι πιο εύκολα αναλώσιμο από την Τουρκία.

3) Τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και η Ρωσία δεν επιθυμούν Ελλάδα και Κύπρος να γίνουν ενεργειακοί κόμβοι μιας και θα χάσουν μεγάλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής ενεργειακής Αγοράς. Είναι λοιπόν προς όφελος τους προς το παρόν μια διαρκής αστάθεια στη Μεσόγειο.

Να μην μας τρομάζουν τα ρομπότ αλλά ο καπιταλισμός,έλεγε ο Stephen Hawking

 

Ο επιστήμονας σχολίασε την τάση αυτοματοποίησης - μηχανοποίησης της παραγωγής, σε διαδικτυακή «Ask Me» συνέντευξη στο ιστότοπο Reddit. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, σε μερικές δεκαετίες τα ρομπότ μπορεί να είναι και φθηνότερα και πιο αποδοτικά στην εργασία από ό,τι είναι οι άνθρωποι, κάτι το οποίο θα οδηγήσει την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων στην ανεργία.

Φωτο: ©Reuters

Ποιός θα διαχειρισθεί και θα αποφασίσει για τη διανομή του παραγόμενου πλούτου;

Ο Στίβεν Χόκινγκ πίστευε ότι ένα τέτοιο μελλοντικό σενάριο δεν θα οδηγήσει στην ευημερία των πολιτών, αλλά σε οικονομική ανισότητα, η οποία όπως δήλωσε, τον ανησυχεί περισσότερο από την τεχνητή νοημοσύνη, επισημαίνοντας ότι το ζήτημα είναι ποιος θα καρπώνεται τον παραγόμενο πλούτο. Όπως σημείωσε η τάση είναι υπέρ του σεναρίου ο ιδιοκτήτης της μηχανής να καρπώνεται τον πλούτο που παράγεται. Η παραγόμενη νέα υπεραξία θα οδηγεί σε πλούτο που ανήκει θεωρητικά σε όλους τους πολίτες

«Αν οι μηχανές παράγουν όλα όσα χρειαζόμαστε το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από το πως όλα αυτά θα μοιράζονται στους ανθρώπους. Θα μπορούσαμε να ζούμε ευτυχισμένοι εάν ο πλούτος που παράγει η μηχανή μοιράζεται σε όλους, ή θα μπορούσαμε να καταλήξουμε φτωχοί εάν οι ιδιοκτήτες της μηχανής συγχωνεύσουν τα κέρδη τους ενάντια στην αναδιανομή του πλούτου. Μέχρι στιγμής, η τάση είναι υπέρ της δεύτερης επιλογής, με την τεχνολογία να αυξάνει την ανισότητα» δήλωσε χαρακτηριστικά

Ο τελευταίος αιρετικός

Ο Δημήτρης Καρύδας, αποχαιρετά τον Τζίμη Πανούση...

Πάνε χρόνια πολλά, πίσω σε εποχές δύσκολες να μεγαλώνεις. Η Αθήνα μόλις ξύπναγε από τον λήθαργο της δικτατορίας και έμπαινε σε μια άλλη φάση. Και οι έφηβοι της εποχής αναζητούσαν απεγνωσμένα διεξόδους: Ξένη μουσική άκουγες μόνο από τον θρυλικό Γιάννη Πετρίδη που είχε αναλάβει αποκλειστικά τη μύηση μιας άμαθης νεολαίας. Βιβλία λίγα, δίσκοι «εισαγωγής» ακόμη λιγότεροι και το χαρτζιλίκι λιγοστό για να πάρεις τέτοια πνευματικά καλούδια.

Πρέπει να ήταν πίσω στο 1979 (ίσως και ένα χρόνο αργότερα θα σας γελάσω) όταν περνώντας ένα μεσημέρι από τα Προπύλαια είδα μια γκροτέσκα φιγούρα. Με κελεμπία μαύρη, μούσια και ένα σπινθηροβόλο πονηρό βλέμμα. Ανεβασμένος πάνω σε ένα ρείθρο του πεζοδρομίου διαλαλούσε την πραμάτεια. Μια πειρατική κασέτα που είχε τον τίτλο «Μουσικές Ταξιαρχίες» (αν δεν ξέρετε τι είναι οι κασέτες μουσικές ρίξτε μια ματιά στο google για περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες). Η φίλη που ήταν παρέα μου προφανώς ήταν πιο ενημερωμένη: «Φοβεροί οι τύποι», μου είπε και έσκασε το κατοστάρικο (σε παλιές δραχμές) που ήταν το αντίτιμο για την ταπεινή κασέτα. Την ακούσαμε το βράδυ στο σπίτι της και έπαθα σοκ: Δεν ήταν τα μπινελίκια που με σόκαραν, ούτε οι βλαστήμιες. Πράγματα πρωτόγνωρα για την εποχή. Αλλά η καυστικότητα των στίχων, η ανελέητη σάτιρα, η ικανότητα αυτού που έγραφε τα τραγούδια να μπαίνει στο πετσί της ελληνικής πραγματικότητας, να τη διαλύει και να τη κτίζει από την αρχή.

Γρήγορα η κασέτα των Μουσικών Ταξιαρχιών έγινε το must των λυκειακών εκδρομών. Διότι όπως και να το κάνουμε δεν άκουγες κάθε μέρα στίχους του τύπου «Στα γυμνάσια θηλέων βγήκαν όλες οι μαθήτριες στο κλαρί, μετατρέψανε τις τάξεις σε πορνεία και οι καθηγητές τους γίναν μαστροποί». Στην πορεία μάθαμε ότι ο τύπος με τα….ράσα που πούλαγε την παράνομη κασέτα (διότι καμία δισκογραφική εταιρεία δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει κάτι τέτοιο) χέρι με χέρι για να αποφύγει το χέρι της λογοκρισίας λεγόταν Δημήτρης Πανούσης, Τζίμης ή Τζιμάκος.  Μερικούς μήνες αργότερα, κατάφερε να μαζέψει τη μισή Αθήνα στο Skylamb της Πλάκας όπου οι Μουσικές Ταξιαρχίες πήγαν να αντικαταστήσουν για μια εβδομάδα ένα άλλο μακαρίτη, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Μέσα τα ατίθασα νιάτα της εποχής διασκεδάζαμε με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και απέξω γινόταν διαδήλωση από ιερείς και θρησκευτικές οργανώσεις που ζητούσαν επιτακτικά να κατέβει η βλάσφημη παράσταση.

Τον Τζιμάκο στη διαδρομή τον συνέλαβαν αρκετές φορές με κορυφαία εκείνη την ιστορία της Καρδίτσας όταν ενοχλημένος επαρχιακός αστυνομικός σταμάτησε την παράσταση για προσβολή στα Θεία. Δεν καταδικάστηκε ποτέ ακόμη και μέχρι το 1984 που υπήρχε λογοκρισία και οι πρώτοι δίσκοι του έβγαιναν με….μπιμπ στα επίμαχα σημεία. Δηλαδή με πολλά μπιπ διότι ο Τζιμάκος δεν δίσταζε ούτε μπροστά στον Θεό, ούτε μπροστά στον Σατανά. Και στη διαδρομή έγινε ο τρόμος του κατεστημένου, ο τέλειος οργανωτής μιας καλοστημένης φάρσας που κράτησε πολλές δεκαετίες. Ο Τζιμάκος και ας πέρναγαν τα χρόνια ήταν πάντοτε ο πρύτανης της πρόκλησης. Τυπικά όταν πια έγινε γνωστός στις παραστάσεις του ήξερες ότι θα γελάσεις. Θα γελάσεις με την καρδιά σου. Και μετά τα ατίθασα νιάτα της δεκαετίας του ’80 που είχαν περάσει στη μεριά του κατεστημένου και ήξεραν πια ότι εκείνο το παλιό σύνθημα πως θα αλλάξουμε τον κόσμο είχε πάει περίπατο γύριζαν σπίτι και κοίταγαν τον καθρέφτη τους. Και άρχιζαν να αναρωτιούνται «μήπως ο μπαγάσας ο Τζιμάκος τον Νοέλληνα τον έχει γράψει και για μένα;».

Ο Τζιμάκος καθρέφτης

Του Ηρακλή Οικονόμου

Χάνοντας τον Τζίμη Πανούση, χάνουμε και τον καθρέφτη μας – τον μοναδικό που μας είχε απομείνει μες στο σπίτι.

Γιατί αυτή ήταν η βασική λειτουργία του· ήταν εκπληκτικός περφόρμερ, μεγάλος τραγουδιστής, ευφυέστατος τραγουδοποιός και συγγραφέας, αλλά πάνω απ’ όλα καθρέφτης.

Σε έναν πολιτισμό που έχει μάθει να ζει με λέξεις, αυτός αντιπαρέθετε την πραγματικότητα.

Αφαιρούσε απ’ αυτήν όλα τα ωραία διακοσμητικά στοιχεία που της φοράμε για να αντέχουμε τον εαυτό μας, και μας έδινε στο πιάτο τη βαθύτερη ουσία μας, ωμή.

Κι εμείς, εν μέρει από μαζοχισμό, εν μέρει από ναρκισσισμό, αν και δεν καταλαβαίναμε χριστό, μάθαμε να εκτιμούμε αυτόν που έμπαινε στον κόπο να μας τη σερβίρει.

Γι’ αυτό και τα τραγούδια του ήταν τόσο τραχιά και άβολα, τόσο λίγο «καλλιτεχνικά», γιατί γούσταρε να μας δίνει πραγματικότητα φάτσα κάρτα, χωρίς ντεκορασιόν.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Πανούση έναντι των άλλων ομότεχνών του ήταν καταρχήν φιλοσοφικό: ότι δεν έδινε καμία σημασία στην άποψη και στην εικόνα του υποκειμένου για τον εαυτό του. Ήταν υλιστής ο άνθρωπος, φιλοσοφικά, και αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα σαν κάτι που υπάρχει ανεξάρτητα από το τι νομίζουμε εμείς γι’ αυτήν. Και την ανθρώπινη ουσία την «έπιανε» πέρα από τους τίτλους και τους ρόλους που εφευρίσκουμε για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, για να χτίζουμε ταυτότητα και να περνάμε καλά.

Δεν έχω αλλάξει. Και δεν πιστεύω ότι αλλάζουνε οι άνθρωποι. Απλώς κοιτάμε με μια ρομαντική (κακώς εννοούμενα ρομαντική) διάθεση το παρελθόν. Το αναπολούμε νοσταλγικά. Ο κόσμος είναι ο ίδιος, εγώ είμαι ο ίδιος… Ο άνθρωπος διαμορφώνεται μέχρι 8-10 χρονών. Σου λέει «α, ο τάδε ήτανε Αριστερός και άλλαξε…». Δεξιός ήταν, από τότε που γεννήθηκε. Απλώς ήτανε μόδα η Αριστερά. Αυτό μου το είχε πει ο Διονύσης.

Ο Σαββόπουλος;

Θεός φυλάξοι!

Το ρίξανε αγιασμό.

Μετά μπογιά.

Και χθες το ρίξαν.

Στο σημαντικό γλυπτό ο «φύλακας» αναφέρομαι.

Η τέχνη δεν δύναται πάντα να συμφωνεί με όλους.
Αλλά ο σκοταδισμός μερικών ορθοδόξων παπάδων, αυτών των τύπων που θα ζήλευε ο Darth Vader, μιας και δεν του είναι μπορετό να γελάσει, των αρνητών της ζωής, θα έπρεπε να μας βρίσκει όλους απέναντι.

Θα ταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό να βλέπεις εθνικοβάνδαλους να μοιράζονται πρακτικές αναρχομπάχαλων και να φορούν κουκούλες για να ρίξουν ένα άγαλμα. Φυσικά ο ένας χωρίς τον άλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει εύκολα. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της ανομίας που στην Ελλάδα είναι ο υπέρτατος νόμος.

Χρησιμοποιώ όσο μου επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μου την επιστημονική σκέψη.
Σκέφτομαι άρα είμαι άθρησκος.

Και θεωρώ κακοτεχνίες και κακέκτυπα τους περισσότερους νεοελληνορθόδοξους ναούς.
Αυτά δεν σημαίνει ότι θα πάρω βαριοπούλα και θα τους γκρεμίσω γιατί έτσι.
Και μετά τι; Ποιος θα γκρεμίσει τι και ποιανού γιατί έτσι;

Η προφητική αδημοσίευτη συνέντευξη του Τζίμη Πανούση

«Κυβέρνηση θα γίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, και θα είναι χειρότερος… Όταν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα γίνει μνημονιακός. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κάθε φορά παίζουν το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου», είχε δηλώσει προφητικά το 2013 ο Τζίμης Πανούσης σε αδημοσίευτη συνέντευξή του στον στιχουργό και δημοσιογράφο Νίκο Μωραΐτη.

«Ήταν Δεκέμβριος του 2013 όταν του πήρα αυτή τη συνέντευξη. Τότε τον είδα τελευταία φορά, στο καμαρίνι του.

Δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε στο έντυπο το οποίο μου την ανέθεσε, γιατί θεωρήθηκε ακραία.

Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ακραία, είναι απλά… Πανούσης.

Όπως τον αγαπήσαμε ή τον παραδεχτήκαμε – ακόμη και εκείνοι που δεν συμφωνούσαμε στα πάντα μαζί του.

Θεωρώ ότι στο mikropragmata.lifo.gr θα βρει ένα ωραίο σπίτι για «καλό κατευόδιο» στον μεγάλο αιρετικό.

Με εκτίμηση»,

Νίκος Μωραΐτης


Η συνέντευξη:

— Τι είναι αυτό που σας έκανε φέτος να πείτε «θα βγω στη σκηνή να τα πω»;

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ: Οι λόγοι είναι καθαρά ιδεολογικοί. Θέλω να συμφιλιωθεί ο κόσμος με το Μνημόνιο, γιατί αυτή η ένταση δημιουργεί μόνο ψυχολογικά προβλήματα! Ποια εθνική κυριαρχία; Μετά το Χρυσό Αιώνα του Περικλέους δεν ήμασταν ποτέ ελεύθεροι. Ήρθαν Ρωμαίοι, Ενετοί, Τούρκοι, Άγγλοι, Αμερικανοί, Γερμανοί. Και, τελοσπάντων, αν θέλαμε ποτέ να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε με αυτούς τους τύπους που είναι στα πράγματα τώρα. Είμαστε έρμαια μίας κομματικής συμμορίας.

— Την κυβέρνηση εννοείτε;

ΤΖ.Π.: Δε μιλάω για την κυβέρνηση, κυβέρνηση θα γίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ και θα είναι χειρότερος. Όλοι τους είναι μέλη μίας πολιτικής μαφίας, από τα ίδια χρήματα των φορολογουμένων πληρώνονται. Κι έτσι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Αν σκεφτείτε, ο Γιωργάκης ήταν πολύ καλύτερος από τον Αντωνάκη, έκανε και ένα opengov! Τώρα θα έρθει και ο Αλεξάκης, που είναι σαν το νεαρό Τσοχατζόπουλο.

Μαξ Νορντάου – Τα κατά συνθήκη ψεύδη

Ακολουθούν αποσπάσματα από την 7η έκδοση (1927 – Εκδοτικός Οίκος Ι.Ν. Σιδέρης) του βιβλίου Τα κατά συνθήκη ψεύδη (1883) του Σίμων Ζούντφελτ (περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο Mαξ Νορντάου) σε μετάφραση του Στ. Ι. Ζωγραφίδη. Ο Νορντάου σπούδασε ιατρική και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1880, όπου άσκησε το επάγγελμά του, αφού είχε για λίγο εργαστεί ως ανταποκριτής εφημερίδας στη Βιέννη.

Αργότερα ονομάστηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έγινε παγκοσμίως γνωστός ως αμφιλεγόμενος κοινωνικός κριτικός. Με το βιβλίο του αυτό, που έχει μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, επιτέθηκε με σφοδρότητα στην αστική υποκρισία, στους επαγγελματίες πολιτικούς, στα κόμματα και στον κοινοβουλευτισμό και γενικότερα στους πολιτιστικούς θεσμούς της δυτικής κοινωνίας του 19ου αιώνα. Το κατηγορώ του συγγραφέα, όπως εκφράζεται συνολικά στο βιβλίο του, παρά τις εύλογες διαφωνίες που μπορεί να εγείρει, παραμένει επίκαιρο και μπορεί να γίνει αφορμή για αναστοχασμό.

Σαν τον Φάουστ του Γκαίτε η ανθρωπότητα αναζητά την Επιστήμη και την Ευτυχία. Ίσως όμως ποτέ να μην βρέθηκε σε τόση απόσταση από αυτήν όσο σήμερα. Είναι αλήθεια πως κανείς δεν μπορεί να πει στο παρόν: Ω! Είσαι ωραίο, θέλω να μείνεις. […] Ο πλούσιος φοβάται, ο φτωχός προσπαθεί και ελπίζει μια βελτίωση στις οικονομικές συνθήκες για των οποίων τη διάρκεια κανείς δεν πιστεύει, ακόμη ούτε και εκείνοι που δεν έχουν το σθένος να ομολογήσουν την αγωνία και το φόβο τους.

Απ’ όλα τα ιστορικά δεδομένα μόνες οι επαναστάσεις είναι εκείνες που με την σφοδρότητά τους καθώς και τα αποτελέσματά τους μας βοηθούν να κρίνουμε με βεβαιότητα, για το ύψος και τα αίτια της δυσαρέσκειας των ανθρώπων που υπήρξαν οι υποκινητές. Έχουμε τις διάφορες επαναστάσεις, της Ρώμης, του Σπάρτακου, της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που κινήθηκαν από κάποιο ηθικό νόημα. Κι ακόμη τα μεγάλα κινήματα του Μεσαίωνα που έχουν μια υπόσταση ηθική βαθύτερη. Συνεπώς η ανθρωπότητα του Μεσαίωνα ήταν και αυτή δυσαρεστημένη και ερεθισμένη. Όμως εύρισκε κάποια ξεκούραση στην πίστη. Εκείνος που προσδοκά με πεποίθηση μια μελλοντική ευτυχία, παραβλέπει ένα παροδικό κακό και μόλις που το προσέχει.

Ο διάβολος κι ο σχοινοβάτης

Δούλευα σ’ ένα υπαίθριο μπαρ της Νάξου, τον Κήπο. Έμοιαζε λίγο μ’ εκείνον του Επίκουρου. Απολαμβάναμε τη ζωή και αμπελοφιλοσοφούσαμε.

Πότιζα τον πελάτες μου για να τους εκμαιεύσω ιστορίες. Οι συγγραφείς είναι ανήθικα άτομα, παντού βλέπουν κείμενα. Σε συνδυασμό με την ιδιότητα του οινοχόου γίνονται επικίνδυνοι.

Οι περισσότεροι ξεκινούσαν ν’ ανοίγονται μετά το τρίτο ποτό. Στο τέταρτο τα έλεγαν όλα, όσα δεν είχαν πει ούτε στον εξομολόγο τους. Όμως ο Ντέμιαν μάλλον δεν πήγαινε συχνά στην εκκλησία.

Πριν να πιει, πριν καν να παραγγείλει, μου έδωσε το χέρι του και συστήθηκε, στα ελληνικά με αμερικανική προφορά. «Με λένε Ντέμιαν. Δαμιανό δηλαδή.»

Σκέφτηκα ότι ήταν πολιτικός, αυτοί κάνουν χειραψίες όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Όμως ήταν κάτι χειρότερο… Πωλητής. Τότε δεν το ήξερα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο σατανικό από έναν πωλητή.

Μου είπε την ιστορία των προγόνων του πριν καν τελειώσει το πρώτο ποτό.

~~

Ο παππούς του ήταν απ’ τον Πόντο. Με τη γενοκτονία βρέθηκε στον Πειραιά κι από κει πήρε ένα πλοίο για Αγγλία. Σύντομα έφτασε στην Αμερική, τη γη των πωλητών. Δαιμόνιος ως Πόντιος έκανε μια μικρή περιουσία. Παντρεύτηκε μια Ιρλανδέζα, μετανάστρια κι εκείνη, αφού πρώτα εξωμότησε κι έγινε καθολικός.

«Θα μπορούσε να ‘χε γίνει και μουσουλμάνος ή σατανιστής», μου είπε ο Ντέμιαν. «Δεν πίστευε σε τίποτα πέρα απ’ το χρήμα.»

Όποιος πιστεύει στο χρήμα συνήθως καταφέρνει να το συσσωρεύσει. Αλλά τα λεφτά δεν βοηθάνε όταν πέφτει πάνω σου ένα αμάξι. Σκοτώθηκε νέος, λίγο μετά τη γέννηση του μοναδικού του γιου -και πατέρα του Ντέμιαν.

Ο πατέρας ήταν διαφορετικός. Ξόδεψε όλη την περιουσία του σε λίγα χρόνια και μετά έβαλε ένα όπλο στο στόμα. Ο Ντέμιαν έμεινε ξεκρέμαστος.

«Δεκαπέντε χρονών παράτησα το σχολείο. Δεν μ’ ενδιέφερε να σπουδάσω και να κλειστώ σ’ ένα εργαστήριο. Ήθελα να βγάλω λεφτά.»
«Το γονίδιο του παππού;»
«Μάλλον», είπε ο Ντέμιαν και ζήτησε το δεύτερο ποτό. «Έτσι έγινα πωλητής.»
«Τι πουλάς;»
«ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Μπορώ να πουλήσω τα πάντα. Ξεκίνησα σε μαγαζί με συσκευές, ξέρεις, αυτές για το σπίτι.»
«Οικιακές.»
«Ναι. Αλλά δεν ήθελα να είμαι υπάλληλος. Δεν ήθελα να πουλάω τον χρόνο μου και το ταλέντο μου στους άλλους για να πλουτίζουν.»

10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν γεράσεις

Ο Γιώργος Ζορμπάς (που μάθαμε ως Αλέξη απ’ το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη) έγραφε σ’ ένα γράμμα που είχε στείλει στον συγγραφέα και φίλο του:

«Τίποτα δεν φοβάμαι. Έχω παλέψει με θεριά. Έχω πολεμήσει και με τ’ αληθινά θεριά, τους ανθρώπους. Τα ‘βαλα και με τα μεγάλα θεριά, τη θάλασσα και τη γη. Και το μεγαλύτερο θεριό, τη γυναίκα, την αγάπησα.

Θεούς και διαβόλους δεν φοβάμαι. Για τον θάνατο ούτε που με νοιάζει.

Τίποτα δεν φοβάμαι. Μόνο ένα: Τα γεράματα.

Φοβάμαι μην έρθει η στιγμή που δεν θα μπορώ ούτε να κατουρήσω. Που θα περιμένω την νύφη μου να με ταΐσει. Που δεν θα μπορώ να σταθώ όρθιος.

Μόνο αυτό φοβάμαι. Που θα ‘μαι γέρος κι ανήμπορος.»

Ο Ζορμπάς έζησε μέχρι τα 76, άλκιμος κι ανυπόταχτος. Πέθανε όρθιος στην Κατοχή. Τελευταία ανάσα την πήρε μπρος στο παράθυρο, αναθυμούμενος πόσες ωραίες πράσινες πέτρες βρήκε, πόσες γυναίκες αγκάλιασε, πόσα παιδιά έκανε. Τυχερός άνθρωπος.


~~

Βγαίνω απ’ το σπίτι και βλέπω ένα διπλωμένο σώμα στο παρτέρι μπρος στην πολυκατοικία. Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι είναι ένας γέρος. Πήγε να κάτσει στο πεζούλι, έπεσε πίσω κι έμεινε εκεί, ανήμπορος να κινήσει.

«Βόηθα με», μου λέει σαν στέκομαι μπρος του.

Τον πιάνω απ’ το χέρι να τον σηκώσω, αλλά αυτός δεν βάζει καθόλου δύναμη, δεν έχει δύναμη να βάλει. Για ν’ αποφύγω την εξάρθρωση του ώμου του και τα χειρότερα, πάω από πίσω να τον σπρώξω.

Σαν με βλέπει να φεύγω τρομάζει.

«Μη φεύγεις!» κάνει με τρόμο. «Βόηθα με να σηκωθώ».

«Δεν φεύγω, μη φοβάστε», του λέω.

Πάω πίσω και προσπαθώ να τον σηκώσω. Είναι βαρύς, παρότι λιπόσαρκος. Παράξενο είναι, πόσο δύσκολα σηκώνεις έναν άνθρωπο που έχει πέσει.

Τελικά τα καταφέρνω να τον φέρω σε καθιστή στάση. Τον στρίβω ώστε ν’ ακουμπάει σ’ ένα δέντρο, να μη φύγει πάλι πίσω. Το πουκάμισο του έχει σκιστεί, το παντελόνι του έχει καφέ λεκέδες. Είναι πολύ γέρος, το δέρμα του φεγγίζει.

Φτηνόπωρο

Του Σταύρου Αντύπα

Φθίνουσα εποχή. Στο ράφι της ιστορίας, μικροπωλητές με χαλαρές τις γραβάτες, αντικαθιστούν τα ώριμα σταφύλια της οργής με ψεύτικους και σχεδόν σαπισμένους αντικατοπτρισμούς. Δίπλα στα τσιγάρα με φόρο πολυτελείας, κονσέρβες με ημερομηνίες λήξης έναν αιώνα πίσω, απειλούν με γενοκτονία τις τάξεις εκείνες που ευδαιμονούν πάνω από μεταλλικά τασάκια με νωπά, από τις πρώτες βροχές, αποτσίγαρα.

Η πληρωμένη αφθονία μιας απρόσωπης μειοψηφίας, ερμητικά τοκισμένη με τον ιδρώτα ρυτιδιασμένων κροτάφων που έγειραν έξω από το ζύγι συμβιβασμένων βλεμμάτων, θυσιάζει τις κερασιές που ξέχασαν να ανθίσουν, κρεμώντας τα άνθη που δεν άνοιξαν ή άργησαν να κοκκινίσουν πάνω σε κοκάλινους αγκαθωτούς σταυρούς. Ένας φωτογράφος, με τρίποδο που στέκει στις δυο όχθες του ίδιου ωκεανού, στέλνει μαζικά στο ανώνυμο πλήθος άγουρων πεποιθήσεων, την πειστική εικόνα κάποιου μεσήλικα εγκληματία ψαρά που εκβίασε σε ζωντανή σύνδεση τα ήρεμα συθέμελα της παγκόσμιας τάξης.

Άφθονη και η σπουδή. Στα ιδιωτικά διδακτήρια επιχορηγούμενων κολλεγίων, άσπονδοι και αμέθυστοι καθηγητές, με πίπες επιλεκτικά σβησμένης σοφίας, ξεκινούν την χρονιά καλοχτενισμένων νεαρών μαθητών, με την ανάποδη τροχιά μιας αχώνευτης ιστορίας. Στην αλχημεία των αριθμών, οι εξισώσεις με αγνώστους σωρό, βάφονται στο χρώμα κόκκινων φανατικών για να ξεπλυθεί το μελανό χρώμα του πλούτου. Στις φαβορίτες του δολαρίου, στρώσεις αγνοουμένων ανθρακωρύχων εξισώνονται με τις λευκές κόνιδες μιας φυλής σε υπεροχή, στην κόψη των πενήντα ευρώ, η όψη μιας Ευρώπης που καίγεται ζωντανή σε φούρνο μικροκυμάτων, παίρνει την μορφή ξαναζεσταμένων φαντασμάτων με πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων.

Ο άνθρωπος που συρρικνώθηκε σε παιδί

by SaneJoker    

Ακούω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη με μια κιθάρα να τραγουδά. Έχει κοντά γκρίζα μαλλιά και μούσι πια, τα μάτια του κουρασμένα, αλλά η φωνή του ξεκούραστη σαν να ‘ναι είκοσι χρονών.

Λένε πως η όσφρηση είναι η αίσθηση που συνδέεται απευθείας με την μνήμη. Ο Προυστ δεν θα διαφωνούσε, αφού η μαντλέν που προκάλεσε το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», θα υπολειπόταν σε γεύση, αν πρώτα δεν τη μύριζε.

Όμως και η μουσική έχει κάποιες φορές τέτοιες ιδιότητες, μνημο-διεγερτικές.


Ακούω το «Δεν μπορώ» και θυμάμαι έναν άλλο εαυτό μου, είκοσι χρόνια πριν. Στραβόγιαννο στη Σούδα, να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει φάλτσα, μαζί μ’ έναν ναύτη-σειρά απ’ το Ζαγκλιβέρι, «ο χειμώνας με πληγώνει».

Κι αναρωτιέμαι: Ποιος ήταν εκείνος ο εικοσάχρονος στη Σούδα; Και τι σχέση έχει ο μεσήλικας Αλκίνοος μ’ εκείνον τον μακρυμάλλη που ακούγαμε στο στρατόπεδο;

«Αλλά έχω γράψει γι’ αυτό», μου ‘ρχεται στο μυαλό. «Για τους κλώνους μας.»

Βρίσκω το κείμενο στα πρόχειρα, δεν το είχα κοινοποιήσει τότε. Όμως ακόμα κι ο εαυτός μου πριν έξι μήνες, μοιάζει να ζούσε τη ζωή κάποιου άλλου.

~~

Το κείμενο κάποιου κλώνου:
Επιστρέφω σπίτι το βράδυ, μετά από εννιάμιση ώρες κυριακάτικης εργασίας. Μπήκε ο Μάρτης, βγήκε ο ήλιος κι όλοι αποφάσισαν να βγουν για καφέ.

Οι μυς στο πίσω μέρος των ποδιών, απ’ τον αστράγαλο ως τον κώλο, έχουν γίνει μια συμπαγή μάζα, λίγο πριν την κράμπα.

Τρώω ό,τι βρίσκω στον πάγκο της κουζίνας, ανάκατα. Κέικ μήλου, ρύζι, λαχανοντολμάδες, σοκολάτα, μια μπανάνα, δυο τυροπιτάκια, μακαρόνια. Αν έβρισκα και χταπόδι με ροδάκινο κομπόστα θα τα καταβρόχθιζα κι αυτά.

Δεν νιώθω κουρασμένος. Έχω τόση ένταση ακόμα που δεν μπορώ να νιώσω και πολλά πράγματα, πέρα από πείνα. Βάζω κρασί για να χαλαρώσω το κεφάλι μου. Να γράψω κάτι είναι αδύνατον. Το μόνο που θέλω είναι να σταματήσω να κάνω. Συγγραφέας μετά από εννιάμιση ώρες δουλειάς υψηλού μόχθου δεν γίνεσαι -ούτε γεννιέσαι.

~~

Στη δουλειά συνάντησα κι έναν διάσημο-επαγγελματία συγγραφέα. Φαινόταν νευρωτικός και αλλοπρόσαλλος, κάπως απροσάρμοστος, έτσι όπως οφείλουν να είναι οι συγγραφείς.

Τον αναγνώρισα μόλις μπήκε στο μαγαζί, κι αυτός μάλλον το κατάλαβε («με αναγνώρισαν!») Έκατσε στο τραπέζι με την παρέα του, πήρε να πιει μια σουρωτή με λεμόνι. Ήταν ντυμένος σαν συγγραφέας, είχε τον σωματότυπο συγγραφέα, το σουλούπι συγγραφέα, το πρόσωπο συγγραφέα, την έκφραση συγγραφέα, σχεδόν γραφικός -αυτό που όλοι έχουν κατά νου όταν σκέφτονται «συγγραφέας».

Αλλά ήθελα να είμαι βέβαιος ότι τον είχα αναγνωρίσει σωστά. Τον πλησίασα και του είπα σιγά, να μην ακούσουν οι γύρω:
«Συγνώμη. Είστε ο Κορτώ;»
«Ναι!» έκανε αυτός δυνατά, και μου ‘δωσε το χέρι. «Ευχαριστώ.»

Δεν κατάλαβα γιατί με ευχαρίστησε.

~~

Καταρρέω στον καναπέ για να δω μια ταινία. Για κάποιο λόγο, που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε κι έχει σημασία να το κάνω, όταν είμαι υπερβολικά κουρασμένος θέλω να βλέπω ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Βάζω να δω το Moon, μια κλειστοφοβική ταινία του 2009, που έχει σκηνοθετήσει ο Ντάνκαν Τζόουνς (τυχαίνει να είναι γιος του Ντέιβιντ Μπάουι).

Ο Σαμ Μπελ, εργάζεται (μόνος) με τριετές συμβόλαιο στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όπου κάνει εξόρυξη ηλίου-3. Λίγες μέρες πριν έρθει ο καιρός για να επιστρέψει στη Γη και στην οικογένεια του αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ο πραγματικός Σαμ Μπελ, αλλά ένας απ’ τους εκατοντάδες (αναλώσιμους) κλώνους του Σαμ Μπελ, που η Εταιρεία χρησιμοποιεί και θανατώνει όταν τελειώσουν τη δουλειά τους.

Η ταινία, παρότι «θεατρική» (παίζει μόνο ένας ηθοποιός κι ένα ρομπότ-σερβιτόρος) είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Όμως τα μάτια μου κλείνουν καθώς προσπαθώ να την παρακολουθήσω.

Κλείνω το δεξί μάτι, κοιτώ με το αριστερό, μετά κλείνω το αριστερό, κοιτώ με το δεξί, σαν πελαργός που στέκεται στα μάτια του εναλλάξ.

Και καθώς βρίσκομαι ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, δελφίνι του καναπέ που κοιμίζει το ένα ημισφαίριο, μου ‘ρχεται η ανάμνηση, σαν να τη ζω και πάλι.

~~

Ήμουν παιδί, ίσως δέκα χρονών, κι έκανα διακοπές στη Θάλαττα, στο σπίτι της γιαγιάς. Καθώς παίζαμε στα χωράφια και στις ρεματιές με τον αδελφό μου και τ’ άλλα παιδιά, μου μπήκε ένα κλαδί στο μάτι.

Δεν θυμάμαι πολλά. Μόνο ότι βρέθηκα, το βράδυ, με το ‘να μάτι κλεισμένο μ’ επίδεσμους. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι-καναπέ όπου κοιμόταν η γιαγιά μου. Πάνω απ’ το κεφάλι μου έκαιγε και μύριζε το καντήλι -που ποτέ δεν έσβηνε. Απέναντι, πάνω στο ψυγείο, ήταν η τηλεόραση. Μια ασπρόμαυρη, από ‘κείνες που πατούσες τα κουμπιά της για ν’ αλλάξεις κανάλι -και τα έστριβες για να φτιάξεις την εικόνα ή τον ήχο.

Έπαιζε, σε κάποιο κρατικό, τότε δεν υπήρχαν ιδιωτικά (δορυφορικά, ιντερνετικά), την ταινία «Ο άνθρωπος που συρρικνώθηκε». Ήταν ένα τελείως b-movie επιστημονικής φαντασίας, όπου κάποιος περνούσε μέσα από ένα ραδιενεργό σύννεφο και ξεκινούσε να μικραίνει.

Στην αρχή κόνταινε λιγάκι, μετά γινόταν σαν νάνος, μετά σαν κούκλα, κι όλο μίκραινε, γινόταν σαν έντομο, πολεμούσε με μια αράχνη που προσπαθούσε να τον φάει, μετά μίκραινε κι άλλο, σαν μόριο -και μάλλον θα περνούσε σε κβαντικό επίπεδο κάποια στιγμή.

Περίμενα μέρες να δω αυτή την ταινία. Ο οδηγός της τηλεόρασης ήταν το μόνο περιοδικό που διαβάζαμε, πέρα απ’ τα κόμιξ. Αλλά μ’ ένα μάτι είναι δύσκολο να δεις. Κάθε τόσο κουραζόταν, δάκρυζε, κι αναγκαζόμουν να το κλείνω, ζητώντας απ’ τον αδελφό μου να μου λέει τι γίνεται.

~~

Σαράντα χρονών και κάτι πια, ξαπλωμένος στον καναπέ, με το ένα μάτι ανοιχτό, βλέποντας μια ταινία επιστημονικής φαντασίας και πάλι, θυμάμαι εκείνο το παιδί και προσπαθώ να καταλάβω τι σχέση έχω μαζί του.

Είμαι το ίδιο άτομο;

Αν το δω πραγματιστικά, όνομα-επίθετο-γονείς κλπ, τότε είμαι εκείνος, τριάντα χρόνια μετά.

Αν το δω σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να είναι ένα εμφύτευμα μνήμης. Να μην έχω ζήσει ποτέ μια τέτοια κατάσταση, αλλά αφού τη θυμάμαι να τη θεωρώ πραγματική.

Αν το δω ψυχολογικά, τότε πρέπει να αναρωτηθώ για τη διαφορά ανάμεσα στον παιδικό εαυτό κι αυτό που υπάρχει μετά από τριάντα χρόνια.

Όμως φιλοσοφικά έχει περισσότερο ενδιαφέρον (ως συνήθως). Αυτό το παιδί, εφόσον υπήρξε, είναι το ίδιο πρόσωπο με μένα; Οι εμπειρίες και οι κακουχίες, οι ηδονές και οι καταστάσεις, κι όλα όσα είδα-έκανα-έζησα, δημιούργησαν έναν νέο άνθρωπο, κάτι διαφορετικό;

Το σώμα μου άλλαξε. Το παιδί-εγώ λίγο μοιάζει με τον ενήλικα-εγώ. Όσο μου μοιάζει ο γιος μου.

Κι ο χρόνος που πέρασε; Λέμε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι σε δύο διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή. Διαφορετικός χώρος, διαφορετικά όντα, αυτό λέει η λογική. Μήπως θα μπορούσε τότε να λέει και: «Διαφορετικός χρόνος-διαφορετικά όντα»;

Υπάρχει ένας σαραντάρης που βλέπει ταινία επιστημονικής φαντασίας, με το ένα μάτι ανοικτό.

Υπάρχει ένας δεκάχρονος που προσπαθεί να δει ταινία επιστημονικής φαντασίας με το ένα μάτι ανοικτό.

Είναι το ίδιο πρόσωπο;
~~

Αύγουστος πλέον και συνεχίζω το κείμενο μετά την αναλαμπή του Αλκίνοου.

Ίσως ο χρόνος να είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αυταπάτη. Ένα φίλτρο για να κατανοήσουμε την ασύλληπτη πολυπλοκότητα που μας υπερβαίνει.

Αν όλοι μου οι εαυτοί υπήρχαν ταυτόχρονα, απ’ το βρέφος ως τον ετοιμοθάνατο γέρο, πώς θα ένιωθα;

Λένε πως όταν πεθαίνεις βλέπεις όλη σου τη ζωή να περνάει μπρος απ’ τα μάτια σου. Συνήθως το φανταζόμαστε σαν snapshot, ενσταντανέ, στιγμιότυπα.

Όμως πώς θα ήταν αν εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή βλέπαμε-ακούγαμε-νιώθαμε-σκεφτόμασταν-ονειρευόμασταν-παθαίναμε (κλπ) όλα όσα είδαμε-ακούσαμε-μυρίσαμε-υποψιαστήκαμε-σκεφτήκαμε-νιώσαμε (κλπ), σε όλη μας τη ζωή;

Κι αν ακόμα βλέπαμε-ακούγαμε-παθαίναμε (κλπ) κι όλα εκείνα τα παράλληλα σύμπαντα, όσα θα συνέβαιναν αν κάναμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που κάναμε, αν ερωτευόμασταν διαφορετικό άνθρωπο, αν περνούσαμε σε διαφορετική σχολή, αν στρίβαμε σε διαφορετικό δρόμο, αν τρώγαμε μανιτάρια κι όχι πατάτες εκείνη τη βραδιά;

Τότε η τελευταία αναλαμπή θα ήταν μεγάλη όσο ολόκληρο το σύμπαν. (Κι ίσως αυτό που γνωρίζουμε ως σύμπαν να μην είναι τίποτα άλλο απ’ την τελευταία αναλαμπή κάποιου θεού).

~~

Ο Μαρκ Τουέην είχε πει ότι δεν τον φοβίζει ο θάνατος. Γιατί ήταν νεκρός δισεκατομμύρια χρόνια πριν γεννηθεί, και πραγματικά δεν το ‘χε πάρει χαμπάρι.

Όμως, αγαπητέ και νεκρέ Τουέην, κατάλαβες ότι ζεις όσο ζούσες, γι’ αυτό μπόρεσες να γράψεις κι αυτό το ευφυολόγημα.

~~

Τελευταία εικόνα: Βρίσκομαι σ’ ένα γηροκομείο. Βλέπω τους υπέργηρους να κρατιούνται απ’ τη ζωή όσο μπορούν.

Είναι εκεί, απέναντι μου, ένας γέρος, ξαπλωμένος κι ανήμπορος, λιωμένος κι άνοος, μωρό σχεδόν, που απλώνει το χέρι του και πιάνεται απ’ το κάγκελο του κρεβατιού. Το σφίγγει μ’ όλη του τη δύναμη. Δεν θέλει να φύγει.

Όλοι οι εαυτοί μας, από παιδιά ως ετοιμοθάνατοι, απεχθάνονται τον θάνατο. Ίσως γιατί ο θάνατος-πριν κι ο θάνατος-μετά θα διαρκέσει δισεκατομμύρια χρόνια. Ανάμεσα υπάρχει ένα στιγμιότυπο ζωής.

Όπου κουραζόμαστε, ερωτευόμαστε, βλέπουμε ταινίες μ’ ένα μάτι, ακούμε μουσική και κάνουμε φίλους, παίζουμε και γερνάμε.

Ξεκινάμε από μια στιγμή πάθους, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, και μετά ξεκινάμε να συρρικνωνόμαστε πάλι, ως που να γίνουμε παιδιά, μωρά, κουκίδες.

Μια στιγμή διαρκεί, αλλά κάποιες φορές φαντάζει αιώνια.

Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι

Στα πρεζόνια, τα εξαρτημένα από την δόση τους, οι έμποροι σκληρών ναρκωτικών, πριν δώσουν την σκόνη, φροντίζουν να αρπάξουν ό,τι μπορούν. 

Ζητάνε ότι θέλουν και συνήθως το παίρνουν.

Δεν κάθονται, βέβαια, οι ίδιοι να διαπραγματευτούν με το πρεζόνι. Το βαποράκι είναι αυτό που κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Ο εξαρτημένος, αυτός που χρειάζεται την τζούρα για να ταξιδέψει στα σύννεφα, δεν διαφέρει και πολύ από τον άφραγκο που έχει ανάγκη λίγα χρήματα για να τα βγάλει πέρα.

Η διαφορά είναι ότι την πρέζα, στον ναρκομανή, την προμηθεύει ένας έμπορος ναρκωτικών ενώ τα χρήματα, στον μπατίρη ιδιώτη, τα πασάρει μια εμπορική Τράπεζα.

Δάνεια, όμως, δεν παίρνουν μόνο οι Ιδιώτες. Παίρνουν και τα Κράτη.

Και αυτά, τα χρεωκοπημένα κράτη δηλαδή, σαν τους τους εξαρτημένους χρήστες είναι.

Οι ρόλοι, πολύ λίγο αλλάζουν.

Την θέση του ναρκέμπορου παίρνει το ΔΝΤ, καμία Ευρωπαϊκή ή Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΟΣΑ που είναι ο πιο καλός από τους τρείς.

Είναι αυτός, από την φαμίλια του εμπόρου, που συμβουλεύει τους χρήστες να μην κατεβάζουν σκέτο το ναρκωτικό, αλλά να κάνουν, με την χρήση ειδικών οργάνων, και ασκήσεις αναπνοής για να μη πέφτουν τάβλα μετά την ένεση.

Ο ΟΟΣΑ, για τις ανάλογες ασκήσεις, δίνει εργαλεία από μια εργαλειοθήκη.

Σαν τον υδραυλικό, που στην δική του εργαλειοθήκη έχει κάβουρες, μιτοτσίμπιδα και σφίχτες για να μαζεύει τις διαρροές, ο ΟΟΣΑ εκτός απο σφίχτες έχει και τσεκούρια.

Για να κόβουν συντάξεις και δαπάνες από το σπάταλο κράτος που δανείζει το μεγάλο αφεντικό.

Κι αν νομίζετε ότι βαποράκια και αβανταδόροι ή τσιλιαδόροι και ρουφιάνοι υπάρχουν μόνο στο κύκλωμα των σκληρών ναρκωτικών, κάνετε μεγάλο λάθος.

Βαποράκια έχει και το ΔΝΤ. Για να μοιράζει τις δικές του δόσεις.

Ποιοι παίζουν αυτό τον ρόλο στο κύκλωμα των κρατικών χρεών;

Από Διοικητές τραπεζών που σπρώχνουν δάνεια σε χρεωκοπημένες επιχειρήσεις, μέχρι δημοσιογράφους τηλεοπτικών καναλιών και εφημερίδων που πουλάνε φήμες για καταστροφές.

Και από αρχηγούς κομμάτων μέχρι επικεφαλής στατιστικών υπηρεσιών που σπέρνουν τον πανικό.

Ότι χωρίς την δόση του, ένα Κράτος θα σωριαστεί και δεν θα μπορεί να πάρει τα πόδια του.

Γιάννης Αγγελάκας στα στενά του Λονδίνου: “O φόβος ήταν πάντα καταστολή. Υπάρχει καλύτερη καταστολή;”

Συνέντευξη στους Χάρις Γεωργίου και Χρήστο Διαμάντη

Επιμέλεια κειμένου: Χάρις Γεωργίου | Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης

O₂, Academy Islington. Σε ένα κατάμεστο συναυλιακό χώρο, ζήσαμε τη γιορτή εκτός συνόρων. Γιάννης Αγγελάκας και 100°C live στο Λονδίνο, με καινούρια κομμάτια, ροκ διάθεση και τον κόσμο να τρελαίνεται με τα ήσυχα τραγούδια για ανέμελα λιβάδια. Έλληνες φοιτητές και μετανάστες να πλημμυρίζουν το χώρο, σε μία ξέφρενη μέθεξη, μιας και κάτι τέτοιες βραδιές έχουν γεύση νοσταλγική από την Ελλάδα που γουστάρουμε, την Ελλάδα του ροκ εν ρολ, την Ελλάδα που έχει κάτι να πει.

Σε αυτή την παράξενη πόλη, λοιπόν, δύο μέρες μετά από  αυτό το live σε ένα καφέ στην καρδιά του Λονδίνου, κάπου στο Σόχο, συναντήσαμε το Γιάννη Αγγελάκα και τον Sonny Touch, που μαζί πριν 2 χρόνια ξεκίνησαν να στήνουν τα περισσότερα τραγούδια του κανούριου δίσκου. Ο Sonny ζει πλέον μόνιμα στο Λονδίνο.  Συζητήσαμε για τα ταξίδια, το Magic Bus, τη μουσική, το σήμερα.

Η σερβιτόρα θα μας πλησιάσει και θα καταλάβει ότι είμαστε Έλληνες.

«Έλληνες είστε ρε παιδιά;» Και κάπως έτσι, θα ξεκινήσει η συζήτηση.

Είμαστε πολλοί εδώ. Συναντήσαμε αρκετούς Έλληνες.

Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στην Ελλάδα, πώς να ζήσεις; Σκέψου όλα αυτά τα παιδιά που είναι τόσα χρόνια άνεργοι. Φεύγουν, τί να κάνουν, ψάχνουν κάπου αλλού να κερδίσουν τη χαμένη τους νιότη, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και την εξέλιξη τους.

Είναι και ωραία πόλη το Λονδίνο.

Ωραία είναι, ναι, αλλά λένε ότι είναι πανάκριβα και σκληρά για να ζεις εδώ, μην ξεχνάτε ότι είμαστε στη γενέτειρα του καπιταλισμού.

Πότε ξεκίνησες να έρχεσαι εδώ;

Πρώτη φορά ήρθα το ’93 σαν επισκέπτης και μετά το ’94 ήρθαμε και παίξαμε με τις Τρύπες. Ε, μετά ερχόμασταν είτε με τις Τρύπες είτε μόνος μου συνέχεια. Στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’90 ήταν πιο ζωηρά τα πράγματα. Υπήρχε ζωντανή μουσική σκηνή, το trip-hop, το hip hop, dub, reggae, μαύρη μουσική, οι άνθρωποι πιο χαλαροί. Γνώρισα ένα Λονδίνο που ήταν στις καλές του.

Και πρωτοπαίξατε το ’94;

Ναι, θυμάμαι το ’93 που είχα έρθει, περνούσαμε με μια φίλη μου μπροστά από το θρυλικό Marquee, και λέω «Θέε μου,  το Marquee!». Και μου λέει η φίλη μου «Πού ξέρεις; Μπορεί να παίξεις κι εσύ μια μέρα εδώ.» Και με το που γυρνάω Θεσσαλονίκη, είχαν κλείσει συναυλία οι Τρύπες στο Marquee. Σαν να είχα κάνει μια εύχη στο τυχερό μου αστέρι. Έκτοτε παίξαμε αρκετές φορές εκεί.

Πώς ήταν σαν εμπειρία;

Σαν να ζεις στο όνειρο.

Το κοινό;

Τότε ήταν κυρίως φοιτητές, δεν είχαμε τόσους μετανάστες. Ωραία ήταν, όμως τώρα τα παιδιά έρχονται με περισσότερη ένταση και πιο αποφασισμένα να το γλεντήσουν, βλέπεις, άλλο φοιτητές, άλλο μετανάστες. Τώρα τριγυρνάμε και παίζουμε πολύ συχνά στο εξωτερικό. Έχουν στηθεί μικρές Ελλάδες παντού και γίνονται περισσότερα live.

Είχες έρθει με Magic Bus;

Όχι. Στο Παρίσι είχα πάει με Magic Bus, από Θεσσαλονίκη. Είχαμε κάνει 24 ώρες ταξίδι, κάτι ερείπια λεωφορεία, αλλά δε μας ένοιαζε. Ήταν μία γραμμή που ξεκινούσε από Λονδίνο, σταμάταγε Παρίσι, μάζευε  χίπηδες φρικιά και πήγαινε Ινδία. Και περνούσε και από Θεσσαλονίκη. Εκεί που στάθμευε υπήρχε ένα youth hostel, που έμεναν μερικές μέρες οι χίπηδες που άφηνε το Magic Bus και όλα τα αλητάκια, όλα τα ανήσυχα τυπάκια της πόλης μας τότε, συχνάζαν στην Πρίγκηπος Νικολάου – Σβώλου, λέγεται τώρα – που ήταν το youth hostel. Κι έτσι τα διψασμένα, τρελά ελληνάκια μαθαίναν τι γίνεται. Έπαιρναν δίσκους από τους χίπηδες, τους άκουγαν να παιζουν κιθάρα, βολτάρανε στην παραλία, επικοινωνούσαν μαζί τους. Αυτά μου τα λένε οι πιο παλιοί από μένα, μουσικοί – ροκάδες, οι οποίοι μου διηγούνταν πως μυήθηκαν στη ροκ. Και έτσι μπήκε το ροκ εν ρολ στη Θεσσαλονίκη και έχουμε τις πρώτες ροκ μπάντες από τη δεκαετία του ’60.

Πώς το βλέπεις το Λονδίνο τώρα σε σχέση με τότε;

Κάποια στιγμή είχαμε έρθει το 2007- 2008 με τον  Coti και τον Βελιώτη και δε μου άρεσε. Το βρήκα σε σχέση με τη δεκαετία του ‘90 πολύ αγχωμένο.

Αυτό που παρατηρούμε εμείς είναι μία απίστευτη οργάνωση σε όλα. Ας πούμε είχαμε πάει σε μία πορεία ενάντια στον Trump, και ακόμα και αυτή ήταν οργανωμένη, χωρίς επεισόδια, χωρίς αναταραχές.

Μιλάμε για οργανωμένη κοινωνική αστική ζωή εδώ και εκατονταετίες. Τάξεις, κινήματα, εργάτες, παμπ τις εποχές που στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ούτε σαν σκέψη αυτά. Τώρα μου περιγράφουν κάτι παιδιά που ζουν στην Αγγλία χρόνια, ότι κάθε τάξη εδώ δουλεύει συνειδητά για την ανώτερη, η ανώτερη για την ακόμα πιο πάνω και ούτω καθεξής. Υπάρχει πυραμίδα, η οποία δεν αμφισβητείται. Τραγικός βιωμένος καπιταλισμός.

Τα πάντα είναι περιχαρακωμένα, προγραμματισμένα. Φαντάζομαι ακόμα και οι πορείες θα ήταν μέχρι τις 9 και 10. Να πάρει κάνας φωτογράφος κάνα πλάνο, να γίνεται θέμα στα μέσα, και μετά τέλος.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σχεδὸν ὅλοι θὰ συμφωνήσουν ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ βαθιὰ διαταραγμένη κοινωνία. Μία ἀπὸ τὶς πλέον εὐρέως διαδεδομένες ἐκδηλώσεις τῆς παραφροσύνης ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας εἶναι ἡ ἀριστεροφροσύνη. Γι’ αὐτὸ μία ἀνάλυση τῆς ψυχολογίας τῆς Ἀριστερᾶς μπορεῖ νὰ χρησιμεύσει ὡς εἰσαγωγὴ στὴν ἀνάλυση τῶν προβλημάτων τῆς σύγχρονης κοινωνίας ἐν γένει.

Τί εἶναι ὅμως ἡ ἀριστεροφροσύνη; Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πρώτου ἥμισυ του 20ού αἰώνα ἡ Ἀριστερὰ μποροῦσε κατ’ οὐσίαν νὰ ταυτισθεῖ μὲ τὸν σοσιαλισμό. Σήμερα τὸ κίνημα εἶναι κατακερματισμένο καὶ δὲν εἶναι σαφὲς ποιὸς κανονικὰ μπορεῖ νὰ ἀποκαλεῖται ἀριστερός. Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ὅταν ὁμιλοῦμε περὶ ἀριστερῶν ἀναφερόμαστε κυρίως στοὺς σοσιαλιστές, στοὺς κολεκτιβιστές, στοὺς ὑπέρμαχους τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας», στὶς φεμινίστριες, στοὺς «γκέι», στοὺς πράττοντες (ἀκτιβιστές) ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία, στοὺς πράττοντες ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων τῶν ζώων καὶ οὕτω καθεξῆς. Δὲν εἶναι ὅμως ἀριστερὸς καθένας ποὺ συνδέεται μὲ κάποιο αὐτὰ τὰ κινήματα. Ἐμεῖς ὅμως δὲν ἀσχολούμαστε μὲ τὴν Ἀριστερὰ τόσο ὡς κίνημα ἢ ὡς ἰδεολογία ὅσο ὡς ἕναν ψυχολογικὸ τύπο ἢ καλύτερα ὡς μία ποικιλία συναφῶν τύπων. Ἔτσι, αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε λέγοντας «ἀριστεροφροσύνη» θὰ ἀναδειχθεῖ σαφέστερα κατὰ τὴν πορεία τῆς ἀνάλυσης τῆς ἀριστερῆς ψυχολογίας (βλ. ἐπίσης τὶς παραγράφους 227-230).

Μολαταύτα, ἡ ἀντίληψή μας περὶ ἀριστεροφροσύνης θὰ παραμείνει κατὰ πολὺ λιγότερο σαφὴς ἀπὸ ὅ,τι θὰ ἐπιθυμούσαμε, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν φαίνεται νὰ μπορεῖ νὰ διορθωθεῖ. Τὸ μόνο ποὺ προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε ἐδῶ εἶναι νὰ ἐπισημάνουμε ἁδρὰ καὶ χονδρικὰ τὶς δυὸ ψυχολογικὲς τάσεις ποὺ πιστεύουμε ὅτι εἶναι οἱ βασικὲς κινητήριες δυνάμεις τῆς σύγχρονης ἀριστεροφροσύνης. Κατὰ κανέναν τρόπο δὲν ἰσχυριζόμαστε πὼς λέμε ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ἀριστερὴ ψυχολογία. Ἐπίσης, ἡ ἀνάλυσή μας πρόκειται νὰ ἐφαρμοσθεῖ μόνο στὴν σύγχρονη Ἀριστερά. Ἀφήνουμε ἀνοικτὸ τὸ ζήτημα τοῦ κατὰ πόσον θὰ μποροῦσε ἡ ἀνάλυσή μας νὰ ἐφαρμοσθεῖ στοὺς ἀριστερούς του 19ου καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ού αἰώνα.

Τὶς δυὸ ψυχολογικὲς τάσεις ποὺ ἀποτελοῦν τὴν βάση τῆς σύγχρονης ἀριστεροφροσύνης τὶς ἀποκαλοῦμε «αἰσθήματα κατωτερότητας» καὶ «ὑπερκοινωνικοποίηση». Τὰ αἰσθήματα κατωτερότητας ἀποτελοῦν χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς σύγχρονης Ἀριστερᾶς στὸ σύνολό της, ἐνῶ ἡ ὑπερκοινωνικοποίηση χαρακτηρίζει μόνο ἕνα συγκεκριμένο τμῆμα της, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ τμῆμα εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικό.

Τὰ αἰσθήματα κατωτερότητας

Μὲ τὸν ὄρο «αἰσθήματα κατωτερότητας» δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὰ αἰσθήματα κατωτερότητας ὑπὸ τὴν αὐστηρὴ ἔννοια τοῦ ὄρου ἀλλὰ ἕνα ὁλόκληρο φάσμα συγγενῶν χαρακτηριστικῶν: τὴν χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση, τὰ αἰσθήματα ἀδυναμίας, τὶς καταθλιπτικὲς τάσεις, τὴν ἠττοπάθεια, τὴν ἐνοχή, τὸ μίσος γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτὸ κτλ. Ὑποστηρίζουμε ὅτι οἱ σύγχρονοι ἀριστεροὶ παρουσιάζουν τὴν τάση νὰ ἔχουν τέτοια αἰσθήματα (πιθανῶς λιγότερο ἢ περισσότερο καταπιεσμένα) καὶ ὅτι τὰ αἰσθήματα αὐτὰ εἶναι καθοριστικὰ γιὰ τὴν κατεύθυνση ποὺ θὰ λάβει ἡ σύγχρονη ἀριστεροφροσύνη.

Ὅταν κάποιος ἐκλαμβάνει ὡς ὑποτιμητικὸ σχεδὸν ὁτιδήποτε λέγεται γι’ αὐτὸν (ἢ γιὰ τὶς ὁμάδες μὲ τὶς ὁποῖες ταυτίζεται) συμπεραίνουμε ὅτι ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητας ἢ χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση. Ἡ τάση αὐτὴ εἶναι ἔκδηλη σὲ ὑποστηρικτὲς τῶν δικαιωμάτων τῶν μειονοτήτων, ἀσχέτως ἐὰν ἀνήκουν στὶς ὁμάδες μειονοτήτων τῶν ὁποίων τὰ δικαιώματα ὑποστηρίζουν. Εἶναι ὑπερευαίσθητοι μὲ τὶς λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ χαρακτηριστοῦν οἱ μειονότητες. Οἱ ὄροι «νέγρος», «ἀνατολίτης», «ἀνάπηρος» ἢ «γυναικάκι», οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται ἀντιστοίχως σὲ ἕναν Ἀφρικανό, σὲ ἕναν Ἀσιάτη, σὲ ἕνα ἄτομο μὲ ἀναπηρία ἢ σὲ μία γυναίκα στὴν ἀρχὴ δὲν εἶχαν ὑποτιμητικὴ σημασία. Οἱ λέξεις «broad» (γκόμενα) καὶ «chick» (γυναικάκι) ἦταν ἁπλῶς τὰ θηλυκὰ ἀντίστοιχα τοῦ «guy» (τύπος), «dude» (λιμοκοντόρος) ἢ «fellow» (μακαντάσης). Τὴν ἀρνητικὴ σημασία σὲ αὐτοὺς τοὺς ὅρους τὴν ἔχουν προσδώσει οἱ ἴδιοι οἱ ἀκτιβιστές. Μερικοὶ πράττοντες ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων τῶν ζώων ἔχουν φθάσει μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἀπορρίπτουν τὴν λέξη «pet» (κατοικίδιο) καὶ νὰ ἐπιμένουν νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ τὸν ὄρο «animal companion» (ζῶο συντροφιᾶς). Οἱ ἀριστεροὶ ἀνθρωπολόγοι κάνουν μεγάλες προσπάθειες γιὰ νὰ ἀποφύγουν νὰ ποῦνε ὁτιδήποτε γιὰ τοὺς πρωτόγονους λαοὺς ποὺ θὰ μποροῦσε πιθανῶς νὰ ἑρμηνευτεῖ ὡς ἀρνητικό. Θέλουν νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν λέξη «πρωτόγονος» [primitive] μὲ τὴν λέξη «μὴ ἐγγράμματος»[1] [nonliterate]. Κάνουν σχεδὸν σὰν παρανοϊκοὶ γιὰ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ ὑπαινίσσεται πὼς κάποιος πρωτόγονος πολιτισμὸς εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν δικό μας. (Δὲν ἔχουμε σκοπὸ νὰ ὑπονοήσουμε ὅτι οἱ πρωτόγονοι πολιτισμοὶ εἶναι ὄντως κατώτεροι ἀπὸ τὸν δικό μας. Ἁπλῶς ἐπισημαίνουμε τὴν ὑπερευαισθησία τῶν ἀριστερῶν ἀνθρωπολόγων).

Φασισμός=Ναζισμός=Κομμουνισμός. Όχι δα!

Σήμερα στην Εσθονία ξεκινά η πανευρωπαϊκή μέρα ανάμνησης των θυμάτων των κομμουνιστικών και ναζιστικών καθεστώτων σε μια συνέχεια μιας πάγιας απόπειρας ιστορικού αναθεωρητισμού της ΕΕ που αποτελεί ξεκάθαρη ιστορική διαστρέβλωση.

Η απάντηση σε αυτή την ιστορική προσβολή έρχεται από τα απομεινάρια και τα λείψανα της Αριστεράς και δυστυχώς είναι δομημένη με τα κατάλοιπα της πάλαι ποτέ σοβιετικής προπαγάνδας. Στην Ελλάδα άλλωστε, το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστερής ηγεσίας ήταν Σοβιετική μαριονέτα όσο το μεγαλύτερο κομμάτι της δεξιάς ηγεσίας ήταν δυτική μαριονέτα, με το δεύτερο φυσικά να έχει πράξει ειδαχθέστατα εγκλήματα εις βάρος του πρώτου.

Όπως στο παρελθόν ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός συνέπραξε με την αριστερά στην ταύτιση του ιστορικού φασισμού με τον Ναζισμό προκειμένου να δαιμονοποιηθεί πλήρως το παρελθόν των ηττημένων και να εξωραϊσθεί το παρόν και το μέλλον των νικητών, έτσι και σήμερα, με το μεγαλύτερο κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχει μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αφομοιωθεί ή αυτόβουλα υπηρετήσει τον νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό, ο δεύτερος επιχειρεί για τους ίδιους λόγους να ταυτίσει κομμουνισμό και ναζισμό για να κρύψει τα δικά του διαρκή εγκλήματα.

Ο ιστορικός Ναζισμός και ο ιστορικός Φασισμός, έχουν συμπράξει, αλληλεπιδράσει, είχαν κοινά σημεία στοιχεία μεταξύ τους αλλά σε επίπεδο ιδεολογίας δεν ταυτίζονται.

Πόσο μάλλον ο κομμουνισμός με τον ναζισμό, ασχέτως αν κατ΄ εξαίρεση έχουν όπως θα δούμε συμπράξει και αλληλεπιδράσει. 

Σε αυτό το μέτωπο κατά της νεοφιλέλευθερης προπαγάνδας, στέκομαι μαζί με την αριστερά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα καθίσω να καταπιώ αμάσητη την δικιά της προπαγάνδα.

Όπως έχει γραφεί, το blog αυτό είναι κατά της προπαγάνδας, από όπου κι αν προέρχεται. Κι απ το θεό τον ίδιο.

Ανίερες συμμαχίες 1: η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ

Στις 3 Μαρτίου του 1918 υπογράφεται η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ ανάμεσα στην Μπολσεβικική Ρωσία και τις κεντρικές δυνάμεις (Γερμανία ,Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βουλγαρία) με την οποία εκχωρήθηκαν σε αυτές το ένα τέταρτο της επικράτειας της Τσαρικής Ρωσίας και τα 9/10 των ανθρακωρυχείων της.

Οι διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει από την πλευρά των Μπολσεβίκων με τη θέση «ειρήνη άνευ προσαρτήσεων-άνευ αποζημιώσεων», μέσα όμως από διάφορα στάδια και υπό την πίεση της οξείας οικονομικής και επισιτιστικής κρίσης στη Ρωσία και την προέλευση των γερμανικών στρατευμάτων, παρά τις πολλές εσωτερικές ενστάσεις, οι Μπολσεβίκοι καταλήγουν σε αυτή την ατιμωτική συμφωνία από τις συνέπειες της οποίας θα σωθούν από την έκβαση του 1^ου παγκοσμίου πολέμου και την ήττα των κεντρικών δυνάμεων.

Ιδιαίτερα ευαίσθητος στις παράλογες γερμανικές απαιτήσεις υπήρξε ο Λένιν.

Νωρίτερα ο ίδιος έχει μεταφερθεί από την Ελβετία στη Ρωσία με τη βοήθεια των Γερμανών ενώ οι επαναστατικές δραστηριότητες των μπολσεβίκων έχουν χρηματοδοτηθεί από εταιρία «off shore» που έκανε rebranding σε φάρμακα, μολύβια και προφυλακτικά γερμανικής εταιρίας και τα πουλούσε σε χώρες που είχαν κηρύξει εμπάργκο κατά της Γερμανίας.

Για ποιο λόγο όμως η Γερμανική ηγεσία χρηματοδοτεί τους μπολσεβίκους;

Θα βρούμε αντιστοιχία με τους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους στην οθωμανική αυτοκρατορία:

Οι Μεγάλες Δυνάμεις, φοβούμενες μήπως οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες εμπνεύσουν κοινωνικές επαναστάσεις τύπου γαλλικής επανάστασης στο εσωτερικό της Ευρώπης, είναι αρχικά πολύ διστακτικοί. Μόνο όταν έχουν ζυγίσει πως τα οφέλη τους από την εν μέρει διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι μεγαλύτερα από τον κίνδυνο εσωτερικής ανάφλεξης άλλαξαν την στάση τους.

Ο Κοντονής, η “ανανεωτική Αριστερά”, ο “ευρωκομμουνισμός” και το άνευ ορίων θράσος

Χωρίς αιδώ και με απέραντο θράσος εμφανίζεται ο Κοντονής στα μέσα ενημέρωσης ως γνήσιος εκφραστής της λεγόμενης “ανανεωτικής Αριστεράς” και υπερασπιστής της αμόλυντης “ευρωκομμουνιστικής” ορθοφροσύνης απέναντι στους υποτιθέμενους ή μη “δογματικούς” και “Σταλινικούς” της Αριστεράς.

Το μόνο που δεν μας είπε, ακόμα, υποκριτικά ο αθεόφοβος, είναι ότι αποτελεί και τον φυσικό διάδοχο του μακαρίτη του Γιάννη Μπανιά.

Έλεος κκ. Κοντονήδες του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ.

Τα μνημόνια, οι περικοπές συντάξεων, η υποτέλεια, η κατεδάφιση εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα της χώρας, οι ολοκληρωτικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι, τα ΜΑΤ και οι χημικοί πόλεμοι, η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση έχουν τόση σχέση με κάθε μορφής Αριστερά όσα ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Νίκος Καρούζος: “Η κόλαση λοιπόν είν’ η πατρίδα μας.”

Μαρια Λυδία Κυριακίδου

---

[Βιογραφικό σημείωμα]

Ο Νίκος Καρούζος αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες Ποιητές του 20ου αιώνα, γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1926 στο Ναύπλιο και έφυγε απ’ τη ζωή στις 28 Σεπτεμβρίου του 1990 στην Αθήνα.
Παραθέτοντας κάποια βιογραφικά στοιχεία του, μπορούμε να διακρίνουμε πως η ζωή του ήταν από πολλές απόψεις συνταρακτική και γεμάτη τρικυμίες, ενώ παράλληλα αρνούνταν τις συμβάσεις, ανεξάρτητα από την πρόελευσή τους Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και μέλος του ΕΑΜ και διώχθηκε μετακατοχικά, ενώ η μητέρα του υπήρξε θυγατέρα κληρικού και δσκάλου.
Ο ίδιος ο Ποιητής εντάχθηκε στην νεολαία της ΕΠΟΝ και γνώρισε το σκληρό πρόσωπο της εξορίας, τόσο στην Ικαρία (1947), όσο και στην Μακρόνησο (1951). Οι διώξεις είχαν ως αποτέλεσμα να υποστεί νευρικό κλονισμό και να απολυθεί από την Μακρόνησο το 1953, δίχως ποτέ να υπογράψει δήλωση μετάνοιας. Αντίθετα απ’ ότι θα περίμενε κανείς, λόγω της προηγούμενης διαδρομής του, ο ίδιος δήλωνε ιδεολογικά Αναρχοκομμουνιστής κι όχι Κομμουνιστής, αν και αναγνώριζε πως η Οκτωβριανή Επανάσταση βοήθησε τα μέγιστα στα δικαιώματα υπέρ των εργατών τον 20ο αιώνα.
Αμφισβητούσε δε πως ο θεσμός του κράτους μπορεί να συμβάλει υπό την όποια μορφή του, στην πορεία προς το σοσιαλισμό και την αταξική κοινωνία. Επιπλέον, δεν δέχονταν για τον εαυτό του το χαρακτηρισμό του στρατευμένου ποιητή, δίχως όμως να κατακρίνει γενικότερα τη στράτευση.