Παγκόσμια μέρα ποίησης

Κόκκινη ημισέληνος τ’ Αφρίν, στάζει αίμα.

Προδομένα τα όνειρα ενός λαού χωρίς πατρίδα σκόρπισαν υπό το βάρος μιας σκακιέρας πολύ μεγαλύτερης από το δίκιο.

Κι ούτε ένα δάκρυ.

Ούτε ένα ποίημα.

Κι εδώ στη χώρα της Σαπφούς, αυλοκόλακες ενός λαού που χάνεται κι αυτός μα χωρίς ηρωισμό κανένα, γλείφουν ο ένας τον άλλον με στιχάκια για λουλούδια κι αφόρετες καπότες.

Τους έλειψαν φαίνεται οι λουλουδούδες στα τούρκικα ξεφαντώματα των σκυλάδικων.

Σειρά έχουν οι Γιεζίντι. Γαυγίζουν τα σκυλιά του πολέμου. Αυτά το μυρίζουν το αίμα και λυσάνε στη θέα του.

Τρέμει η Ατλαντίδα μην τυχόν κι αναδυθεί. Τι δουλειά έχει τέτοια εποχή μέσα στη σκατίλα των ανθρώπων;

Περιμένει την αδερφή της την Κύπρο να τη συναντήσει, εκεί στον βυθό της ιστορίας.

Και οι δήθεν ποιητές παίζουν το μεγαλομανές πουλάκι τους σε δημόσια θέα κι αντί για μούντζες δέχονται ομοβροντίες χειροκροτημάτων. Ποίηση δια πάσο νόσο και μαλακία.

Καμιά αριστοκρατία δεν χάθηκε. Απλά τα χουνέρια της μολύναν πολύ κόσμο που κάποτε ήταν απλός κι ανεπιτήδευτος.

Ήρθε κι η δικαίωση του ποιητή Φαμφάρα. Άσπρα κοράκια μαύρα κοράκια. Εκατοντάδες χιλιάδες οι ποιητάδες κι η ποίηση ορφανεμένη κι άκληρη και διψασμένη κι άφαγη, ρακένδυτη και απελπισμένη, κοιτάζει απ έξω με μάτια που πονάνε μέσα στα παράθυρα των πολυτελών εκδηλώσεων που κάνουν στ όνομα της.

Μ’ αυτό δεν είναι ποίηση φωνάζει χτυπώντας το κεφάλι της στον τοίχο κάνοντας τους περαστικούς να απορούν για τα καμώματα μιας κουζουλής ,λες και ποτέ η ποίηση ήταν φρόνιμη.

Ο Καπιταλισμός σού πάει πολύ

Αηδιάζω με όσους ειρωνικά λένε "και οι άνεργοι τι κάνουν; Γιατί δεν κατεβαίνουν στους δρόμους; Γιατί δεν επαναστατούν;".

Για να λες κάτι τέτοιο σημαίνει ότι έχεις βολέψει την κωλάρα σου κάνοντας κάργα υποχωρήσεις για μία σύμβαση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ή ότι την ημέρα της συνταξιοδότησής σου από τον δημόσιο τομέα θα αποχωρήσεις μαζί με την καρέκλα, που έχει γίνει το έξτρα μέλος του σώματός σου.

Ούτε μία φορά βέβαια δεν πέρασε από τον βλαμμένο εγκέφαλό σας ότι αν ΟΛΟΙ εσείς οι εργαζόμενοι αρνούσαστε να εργάζεστε με τον πρώτο νόμο που βάλλονταν τα εργασιακά-ανθρώπινα δικαιώματα ΟΛΩΝ και η στέρηση του δικαιώματος του πολίτη να εργάζεται και όχι να βολεύεται προσωπικώς, τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Θέλετε λοιπόν, μία εξέγερση ανθρώπων οι οποίοι ήδη δεν κάνουν βήμα πίσω κι ας πεινάνε μπας και να προστεθούν περισσότερα στα δικά σας δικαιώματα χωρίς να κουνήσετε το δάκτυλό σας.

Πάρτε το χαμπάρι, λαπάδες. Έγινε προνόμιο η εργασία από την ώρα που υπογράφηκε το 1ο Μνημόνιο και μόνο όσοι έχουν εύκολη την προσαρμογή σε κάθε νόμο και σε κάθε καθεστώς μπορούν να το έχουν. Είστε προνομιούχοι και όχι εργαζόμενοι.

Μην νομίζετε δηλαδή ότι είστε κάτι λιγότερο από αυτούς που σας πληρώνουν, είτε πολλά και σίγουρα, είτε λίγα και μη σίγουρα.
Φταίει ο Καπιταλισμός; Αλήθεια;

Η ανάπτυξη της καταστροφής

     

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης      

Στη δεκαετία του 1980 ο ανεπτυγμένος κόσμος μάθαινε έκπληκτος για ένα άγνωστο κράτος, το νησί Ναούρου, με προκλητικό πλούτο, συγκρίσιμο μόνο με το σημερινό Ντουμπάι.


Υπερπολυτελή αυτοκίνητα, ο αρχηγός της αστυνομίας είχε μια Λαμποργκίνι, μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού, ιδιόκτητα ελικόπτερα για ρομαντικές βόλτες και άφθονα ταχύπλοα και γιοτ.


Το νησί αυτό είχε ονομαστεί από τους Ευρωπαίους επισκέπτες του «Νησί της Ευτυχίας», γιατί ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, πριν βέβαια από την ανάπτυξή του.


Μια τροπική όαση με κοκοφοίνικες και πλούσια παραγωγή σε μπανάνες, μάνγκο και άλλα τροπικά φρούτα.


Η γη ήταν εξαιρετικά γόνιμη και απέδιδε πλούσιες σοδειές. Το νησί είχε πλήρη αυτάρκεια. Αφθονο ήταν το κυνήγι και το ψάρεμα.


Τα σπίτια ήταν καλύβες αχυρένιες, φτιαγμένες με τέτοια δεξιοτεχνία που άντεχαν σε όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Ζεστές τον χειμώνα, δροσερές το καλοκαίρι.


Δεν υπήρχαν αρρώστιες και οι άνθρωποι πέθαιναν από βαθιά γεράματα. Ολα αυτά πριν από την ανάπτυξη.


Το νησί αυτό έχει εμβαδόν μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 10.000.


Είναι ανεξάρτητο κράτος αλλά προτεκτοράτο της Αυστραλίας. Γι’ αυτό και δεν έχει στρατό. Την άμυνά του την έχει αναλάβει η Αυστραλία. Εχει μόνο αστυνομία, που διαθέτει 50 υπαλλήλους.
Τι συνέβη και το νησί αυτό έγινε τόσο πλούσιο; Υπήρχε εκεί αμιγής φωσφορίτης, ένα πολύτιμο γεωργικό λίπασμα. Και οι εταιρείες εξόρυξης επένδυσαν.

Πιο βαθιά στην σκλαβιά και την εξαθλίωση!

Του Προκόπη Μπίχτα

Η κατάπτυστη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση στις 2 Μαΐου 2017 με υπαλλήλους της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι άλλη μια πράξη αντισυνταγματική, πραξικοπηματική και παράνομη. Αυτή η συμφωνία ισοδυναμεί με ένα 4ο μνημόνιο και υπογράφηκε χωρίς καμμία λαϊκή εξουσιοδότηση. Όπως και τα προηγούμενα μνημόνια, δεν νομιμοποιείται.

Η υπογραφή και αυτού του μνημονίου βαρύνει ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση με πολιτικές και ποινικές ευθύνες.

Την ώρα που ολόκληροι λαοί και εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο δίνουν, επί χρόνια, το αίμα τους για την εθνική-λαϊκή κυριαρχία τους και την αξιοπρεπή ύπαρξή τους, η προδοτική «ελληνική» κυβέρνηση σπρώχνει τον ελληνικό λαό σε βαθύτερη σκλαβιά, τον καταδικάζει σε βαθύτερη εξαθλίωση και επιδιώκει να του δώσει την χαριστική βολή.

Ίσες ευθύνες έχει η αξιωματική αντιπολίτευση και όλα τα κόμματα της μνημονιακής βουλής, αφού οι διαφωνίες τους είναι πλασματικές και μόνο σκοπό έχουν να κοροϊδέψουν γι’ άλλη μια φορά αυτούς που τους ακολουθούν. Στην πραγματικότητα δεν διαφωνούν με καμμία πράξη της κυβέρνησης, γι’ αυτό δεν αντιδρούν. Δεν ζήτησαν να μην υπογραφεί αυτή η συμφωνία, δεν πήραν καμμία δέσμευση για την μη τήρησή της, δεν οργάνωσαν καμμία μαζική κινητοποίηση, δεν προέβησαν σε καμμία ουσιαστική ενέργεια και συνέχισαν την τακτική της κούφιας πολυλογίας και της αδράνειας που έχουν υιοθετήσει εδώ και χρόνια. Οι ευθύνες τους για την απογοήτευση, την απάθεια και την υποταγή του ελληνικού λαού είναι τεράστιες.

Η ζωή σου, η τιμή σου

Αν η ζωή μας είχε αξία θα το είχαμε ήδη αποδείξει πολεμώντας με νύχια και με δόντια για να την

διατηρήσουμε έστω και  ακρωτηριασμένη. 

Αναρωτιόμαστε, γράφουμε και προσπαθούμε να αναλύσουμε τι πάει στραβά σε αυτόν τον τόπο και μένουμε άπραγοι στην κατακρεούργηση της θεωρητικής αξιοπρέπειας μας. Θεωρητικής,  διότι δεν έχουμε αξιοπρέπεια εφόσον δεν έχουμε αξία ως ζωές. Έχουμε τιμή. Κοστολογηθήκαμε για την εκπαίδευσή μας, την εργασία μας, για την υγεία μας, για την ψήφο μας, για τον φόρο μας, την κηδεία μας,  κι εμείς αυτή την στιγμή δεν παλεύουμε για την υποτίμηση της αξίας μας παρά μόνο για την έκπτωση του κόστους ζωής μας απέναντι στο κράτος. Παλεύουμε για να μην πέσει κι άλλο η τιμή μας. Αυτό είναι το μέλημά μας: Ένα νομοσχέδιο και ένα μνημόνιο. Πουθενά ανάμεσα στις χιλιάδες σελίδες των προϋπολογισμών που συντάσσουν λογιστές της κακιάς ώρας δεν υπάρχει η αξία της ζωής. Μόνο η τιμή. Καταντήσαμε εμπόρευμα με πολύ μικρή ημερομηνία λήξης κατασκευασμένο με χειρίστης ποιότητας πρώτες ύλες.

Τα αποτελέσματα της εκποίησης της αξιοπρέπειάς μας είναι ήδη εμφανή και φρικαλέα. Οι συντεχνίες στοιβάζονται με συνθήματα και πανό στους δρόμους για να εξασφαλίσουν μία τιμή για την ύπαρξή του αδιαφορώντας για την ύπαρξη της αξιοπρέπειας. Να μην πέσει ο μισθός μου, να μην χάσω τα προνόμιά μου και ας καεί ο κόσμος. Πρέπει να είσαι τουλάχιστον σχιζοφρενής αν σε ικανοποιεί ότι αύριο εσύ θα έχεις λεφτά στο πορτοφόλι σου, εξασφαλισμένο το σπίτι σου και το κρεββάτι του ιδιωτικού νοσοκομείου αλλά θα περπατάς καθημερινά ανάμεσα σε ζωντανά και νεκρά συντρίμμια. Θα βγαίνεις από το ζεστό διαμερισματάκι  σου σε μια χώρα βομβαρδισμένη. Θα πίνεις καφέ και θα βλέπεις σήριαλ ενώ στο δίπλα διαμέρισμα κάποιος θα κόβει τις φλέβες του. Ήδη έχεις συνηθίσει οι σύγχρονες απλωμένες στον ήλιο μπουγάδες να μην είναι σώβρακα αλλά κουφάρια ανθρώπων.

 «Όσα περισσότερα σας κάνουμε, τόσο λιγότερο φαίνεται να πιστεύετε ότι μπορούμε να σας τα κάνουμε»

Γιόσεφ Μένγκελε

Μόνο καλά νέα και θετική ενέργεια κι αγάπη μόνο:

Επανεκλέχθηκε πρόεδρος της Σοσιαληστικής διεθνούς ο ΓΑΠ. Αυτό θα επιτρέψει γέφυρες επικοινωνίας της ελληνικής κεντροαριστερής που θα εμφανιστεί εν ευθέτω χρόνω μετά τη συνένωση των δύο νέων ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του ΣΥΡΙΖΑ, με τους ευρωπαίους σοσιαλιστές σε περίπτωση εκλογικής ανόδου των δεύτερων στο μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων το 2017.

Αυτά τα αποτελέσματα άλλωστε περιμένουν οι τυχοδιώκτες πολιτευτές του Σύριζα μπας και γυρίσουν κάπως το ματσάκι ώστε να δολοφονούν τον ελληνικό πληθυσμό με κάποιο τακτ κι όχι με το τσεκούρι όπως κάνουν μέχρι σήμερα. Κι όπως θα δούμε σε λίγο, ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε από την προκρούστεια τακτική τους. 

Ο ΓΑΠ, ο λεφτά υπάρχουν, ο τύπος που έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψει την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα γιατί αυτό θα σημαίνει μόνιμη υπανάπτυξη για τη χώρα, αφού είχε ήδη προσυνεννοηθεί να έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να το φέρει και να ξεκινήσει ο κατ εξακολούθηση βιασμός, επιτέθηκε κατά του ... λαϊκισμού.

Οι ελίτ αντάμειψαν για μια ακόμη φορά τον ΓΑΠ και απέδειξαν για μια ακόμη φορά το πόσο ξεφτυλισμένη είναι η ευρωπαϊκή αριστερά κάθε είδους, τουλάχιστον από την πτώση της ΕΣΣΔ και μετά.

Κι οι πρωτιές τελειωμό δεν έχουν.

Είμαστε η μοναδική χώρα στη σύγχρονη ιστορία που έχει φτωχοποιηθεί κατά 40% και μάλιστα χωρίς στρατιωτική μορφή πολέμου!

Φτάσαμε στη τέταρτη θέση του δείκτη εξαθλίωσης, κυνηγώντας επίμονα την πρωτιά της Βενεζουέλας που λατρεύουμε να περιγελάμε, όπως κάποτε περιγελούσαμε τη Βουλγαρία, το όνειρο του Τόμσεν για τα εισοδήματα στην Ελλάδα που κοντεύει στην ολοκλήρωση του με τα νέα μέτρα που θα ψηφίσουν οι βουλευτές των Συριζανέλ.

3,5 δις στις πλάτες μισθωτών και συνταξιούχων. Περίπου 1.700 ευρώ απώλεια εισοδήματος ετησίως ανά κεφάλι.

Ας πάρουμε έναν συνταξιούχο που με τις κλοπές συντάξεων τα μνημονιακά χρόνια έχει φθάσει στα 700 ευρώ μισθού και καλύπτει οριακά τις υποχρεώσεις που του χουν φορτώσει.

Τι ζητάν οι δανειστές; Μείωση συντάξεων από 10 εώς 30%.

Ας πάρουμε μείωση για έναν από τους εκατοντάδες χιλιάδες κακομοίρηδες κάτω από τον μέσο όρο μειώσεων, πχ 15%.

Μείωση πάνω από 100 ευρώ μηνιαίως, δύο συντάξεις κάνουν φτερά.

Μισό, δεν τελειώσαμε με τον γέροντα.

Γιατί με τη μείωση του αφορολόγητου στα 6000, ο παππούς θα πρέπει να πληρώσει και ένα 10% φορολογία εισοδήματος.

Από τα 700 ευρώ, ο γέρος θα φθάσει αυτόματα στα 530 ευρώ.

Και στη ζώνη των 700 ευρώ βρίσκονται οι περισσότεροι συνταξιούχοι σήμερα.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;

ΜΑΚΕΛΕΙΟ. ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ.

Η αριστερή αφασία έχει παραλύσει τον πληθυσμό που δεν βλέπει την τελική σφαγή του να έρχεται.

Έτσι αυτή η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει την αποστολή της.

Βομβαρδισμένοι

Το πολιτικό θέμα των ημερών είναι αν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, θα ακυρώσει την εξαγγελία του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα, για την παροχή βοηθήματος -για μια φορά- στους χαμηλοσυνταξιούχους.


Ακριβώς αυτό είναι το θέμα αυτή τη στιγμή.
Μπορώ να πω ότι ντρέπομαι ή θα θεωρηθώ λαϊκιστής;
Επιτρέπεται να επιθυμώ να ζήσουν με ένα μίνιμουμ ανθρώπινης αξιοπρέπειας οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι χαμηλά αμειβόμενοι, όλοι οι Έλληνες, τέλος πάντων;
Πείτε μου, επιτρέπεται;


Δεν απαντάει κανείς, οπότε συνεχίζω.
Έχω ένα φίλο από τη Συρία που μένει στην Ελλάδα. Παντρεμένος με Ελληνίδα, έχουν δυο παιδιά. Ουσιαστικά, είναι Έλληνας πια.
Αυτός ο φίλος μου είναι από το Χαλέπι. Το ξακουστό Χαλέπι που αυτές τις ημέρες είναι μια πόλη-φάντασμα.


Τα αδέρφια του ζουν εκεί. Ζουν, σκοτώθηκαν, δεν έχει ιδέα. Δεν μπορεί να μάθει.
Όταν πέθανε η μητέρα του, δεν υπήρχε τρόπος να πάει στη Συρία. Άλλωστε, η «κηδεία» της δεν έγινε σε νεκροταφείο αλλά σε ένα πάρκο, γιατί στα νεκροταφεία τους πυροβολούσαν. Δηλαδή, έσκαψαν στο πάρκο, την έβαλαν στο χώμα και έφυγαν τρέχοντας.


Αυτός ο φίλος μου από τη Συρία παρακολουθεί από μακριά αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα του.
Θεατής του δράματος της χώρας του, των ανθρώπων του, του λαού του.
Θεατές είμαστε κι εμείς. Όχι μόνο της ανθρώπινης τραγωδίας στη Συρία αλλά και της κατάστασης στην Ελλάδα.
Άλλοι Έλληνες παρακολουθούν την κατάσταση στην Ελλάδα από το εξωτερικό, άλλοι από την Ελλάδα.

Κρίμα τα νιάτα τους

Τ​​ο 1966, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, από τους σημαντικότερους φιλοσόφους στην ευρωπαϊκή ιστορία και κορυφαίος του 20ού αιώνα, δήλωνε την αγωνία του, αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα, και ποιο, ικανό να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο που διαμορφώνει η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, σαν αυτοσκοπός. «Πάντως το συμβατό με την καινούργια εποχή πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία».

Η δραματική, αγωνιώδης αυτή πρόβλεψη γινόταν, όταν δεν υπήρχαν ακόμα “προσωπικοί υπολογιστές” ούτε κινητά τηλέφωνα και η τηλεόραση ήταν ακόμα στα σπάργανα. Γεννούσε τότε στον Χάιντεγκερ πανικό το γεγονός και μόνο της αυτονομημένης από τις ανθρώπινες ανάγκες παραγωγής, η εξέλιξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγής σαν αυτοσκοπός. Ηταν κιόλας φανερό ότι η τεχνολογία των μέσων και ο στόχος της παραγωγής δεν απέβλεπαν πια στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Οι ανθρώπινες ανάγκες υποτάσσονταν στην προτεραιότητα καταξίωσης της παραγωγής ως αυταξίας, αυτή η προτεραιότητα απαιτούσε και τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.

Ο Χάιντεγκερ διαπίστωνε, στη συνέντευξη του 1966, ότι η εξέλιξη της παραγωγικής τεχνολογίας διαστέλλει τον άνθρωπο από την παραγωγή, «τον ξεριζώνει από τη γη του, ενώ (έλεγε) σύμφωνα με την ανθρώπινη εμπειρία και Ιστορία, όσο εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, κάθε τι ουσιαστικό και σημαντικό γεννήθηκε μόνο από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είχε μια πατρίδα και ήταν ριζωμένος σε μια παράδοση».

Η παραγωγή ως αυταξία και η αδιάκοπη τεχνολογική εξέλιξη που την υπηρετεί, ταυτίστηκαν αξιωματικά με την «πρόοδο», τον «εκσυγχρονισμό», την προϋπόθεση «καλύτερης ζωής». Οι επιφυλάξεις, ο προβληματισμός, η περίσκεψη στιγματίστηκαν σαν γνωρίσματα «συντηρητισμού», «οπισθοδρομικότητας», στείρας ατολμίας. Ηταν περισσότερο από φανερό ότι, με τη βοήθεια της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, η παραγωγή, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, υπηρετούσε ιδιωτικά, όχι κοινωνικά, συμφέροντα, αύξανε κατακόρυφα το κέρδος ιδιωτών, ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Οταν αυτό φτάσει να συμβαίνει, η δημοκρατία είναι «εκ των πραγμάτων» ή «εξ ορισμού» ανέφικτη.

Παύουν να αποφασίζουν οι πολίτες για τις ανάγκες τους, χάνεται η ίδια η συνείδηση-επίγνωση των αναγκών τους. Για τις ανάγκες των πολιτών αποφασίζουν οι «αγορές». Και οι διαχειριστές των κοινών (οι ακόμα επονομαζόμενοι «πολιτικοί») διεκπεραιώνουν απλώς τα συμφέροντα των αγορών.

Η διορατική πρόγνωση του Χάιντεγκερ επαληθεύεται με πολλήν ευκρίνεια σήμερα. Ισως όχι παντού – υπάρχουν ακόμα κοινωνίες, όπου η παντομίμα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» σώζει ακόμα τόσες επιφάσεις, ώστε να ξεγελάει όχι μόνο τους αφελείς και τους επιπόλαιους. Πάντως, από τις εμφατικές επαληθεύσεις είναι η περίπτωση της ελλαδικής πολιτείας. Ισως επειδή συνδυάζει την κατάλυση της δημοκρατίας τόσο με την άσκεφτη και ανεξέλεγκτη (γι’ αυτό και ενθουσιώδη) παραδοχή του ηγεμονικού ρόλου της «παραγωγικής» τεχνοκρατίας όσο και με τον μακροχρόνιο βυθισμό στη μειονεξία του μεταπρατισμού και μιμητισμού.

Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν

Οι καλοί σου τρόποι δε σου επέτρεπαν να μιλήσεις με γεμάτο το στόμα. Είχες μπουκώσει από τη μάσα και έμεινες μουγγός όταν σκότωσαν τον Μιχάλη. Κολύμπαγες στα σάλια σου, έγλυφες τα κόκαλα της  «αλλαγής» και ρούφαγες τον καταπραϋντικό χυλό της μεταπολίτευσης. Δεν άκουσες ποτέ τον πυροβολισμό.  Χόρευες καρβελοτσιφτετέλια στα ορθάδικα της «γαλάζιας γενειάς» και ψάρευες κουμπαριές στη Μύκονο. Δε σε ένοιαξε. Εσύ δεν ήσουν αλήτης, δεν ήσουν περιθωριακός.

Εσύ ήσουν νέος σοβαρός κομουνιστής, ήσουν περιφρουρητής του κόμματος, ήσουν πρώτος στα μαθήματα – ήσουνα πρώτος στον «αγώνα», ήσουνα πλέον νόμιμος «επαναστάτης». Δεν μύρισες ποτέ το αίμα. Φορούσες τόνους ινδικό πατσουλί και πολυλογάδικη  θεωρία και μόστραρες τη φάτσα σου στα in κουλτουροποτεία του Κολωνακίου. Δεν είδες τίποτα. Τα μάτια σου είχαν θολώσει από τις αντανακλάσεις της βιτρίνας με τα κουστούμια και τον ζεστό κοπανιστό αέρα εισαγωγής. Δεν κατάλαβες τίποτα. Διάβαζες αθλητικές φιλάδες και σφαζόσουνα στα μπιλιάρδα για μια στημένη φάση. Ονειρευόσουνα να διοριστείς μπάτσος, δάσκαλος, εφοριακός ή έστω να κάνεις ένα «κόλπο», μια αρπαχτή, μια κομπίνα με επιδότηση, ή  να ανοίξεις ένα ιατρείο στα βόρεια προάστια, να χωθείς, να αναμιχθείς, να «γίνεις», να «πετύχεις».  Δεν είχες παιδιά και εξ άλλου, αν είχες, θα τα μεγάλωνες αλλιώς εσύ, με αξίες, με ιδανικά, με τρόπους. Δεν έδωσες σημασία, η ζωή σου θα κυλούσε μια χαρά, γιατί να να σκάσεις για ένα 15χρονο ταραξία ; Ας καθότανε στα αυγά του είπες. Όχι πως το σκέφτηκες, αλλά έτσι είπαν όλοι οι άλλοι, έτσι είπες και συ, αυτόματα, όπως έκανες τον σταυρό σου από συνήθεια όταν πέρναγες από εκκλησία.

Πάχυνες και χόντρυνες τόσο, που έκανες κυτταρίτιδα στο μυαλό. Δεν ήθελες να μάθεις τίποτα, ούτε τη νύχτα που εκτέλεσαν τον Αλέξανδρο. Ζάπαρες ασύστολα τα «ελεύθερα» κανάλια της, Hi tech επίπεδης, τηλεόρασης σου, να ακούσεις τους δείκτες του χρηματιστηρίου και να καυλώσεις με το μέγεθος των καταθέσεων σου. Δεν θυμήθηκες. Είχες πλέον βηματοδότη στον εγκέφαλο και ταμειακή μηχανή στη καρδιά σου. Μέτραγες μονάχα αριθμούς, θυμόσουν μονάχα στατιστικές και δημοσκοπήσεις. Δεν αναρωτήθηκες για τίποτα. Από τη θαλπωρή του πανάκριβου τετρακίνητου τζίπ, χάζευες το κακόγουστο ολυμπιακό δέντρο μπροστά στο κοινοβούλιο και ένιωθες ασφαλής και προστατευμένος. Ωραίος, Ευρωπαίος, Ελληναράς κουβαρντάς, νοικοκυραίος και προπάντων περήφανος φιλήσυχος οικογενειάρχης. Δεν ανησύχησες για τίποτα. Η μεζονέτα σου ήταν χτισμένη σε γερά θεμέλια, βαμμένη με μονωτικό ξανθό του μεσημεριανάδικου, με χρυσά κάγκελα, πλαστικό γκαζόν και εντοιχισμένα παιδιά. Δεν συνειδητοποίησες πότε μεγάλωσαν τα παιδιά σου. Ο χρόνος ήταν χρήμα και το χρήμα, θηλασμός, νανούρισμα, παιδεία και ανατροφή. Μια ολάκερη ζωή ήσουν σε λαιμαργία νάρκη : «Ο μπαμπάς και η μαμά είναι κουρασμένοι και θέλουν να κοιμηθούν, σκάστε κωλόπαιδα και παίξτε στον καναπέ με το καινούργιο σας play box 360, ένα σκασμό λεφτά μας κόστισε, τι σκατά σας λείπει επιτέλους και γκρινιάζετε συνέχεια ;» Ποτέ δεν κατάλαβες τίποτα. Ροχάλιζες φαρμακωμένος από τα ψυχοφάρμακα και τα τηλεβαρβιτουρικά και ονειρευόσουνα νούμερα. Ήσουν ευτυχισμένος που, από το τίποτα, έγινες μικρό μηδενικό που ονειρεύονταν μεγάλα νούμερα.

Οχι ιδιαιτέρως «αριστερά» πράγματα…

Του Νίκου Μπογιόπουλου - Realnews

Ο προϋπολογισμός για το 2017 περιλαμβάνει νέα βάρη ύψους 3,3 δισ. ευρώ. Τα 2,5 δια. ευρώ αφορούν σε νέους φόρους και τα 500 εκατομμύρια περικοπές σε συντάξεις και δαπάνες πρόνοιας. Η νέα αφαίμαξη έρχεται να επιβληθεί σε μια χώρα όπου ήδη:

 . Το 37,8% των παιδιών ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

 . Πάνω από 3 εκατομμύρια μισθωτοί και συνταξιούχοι, σε σύνολο 5,4 εκατομμυρίων, διαβιούν κατά μέσο όρο με 5.546 ευρώ τον χρόνο, ήτοι 462 ευρώ τον μήνα.

 . Οι θέσεις μερικής απασχόλησης εκτινάχτηκαν στο 61,7% του συνόλου.

 . Οι απασχολούμενοι την περίοδο 2008-2015 μειώθηκαν κατά 839.000 και οι (επισήμως) άνεργοι από 376.300 άτομα τον Αύγουστο του 2008 μετρήθηκαν τον ίδιο μήνα του 2016 στα 1.126.500 άτομα.

 . Οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας μειώθηκαν από το 2008 κατά 25,8 δισ. ευρώ, ποσοστό 31,1%.

 . Οι καταναλωτικές δαπάνες, δηλαδή το «καλάθι της νοικοκυράς», μειώθηκαν την περίοδο 2008-2015 κατά 37%.

Ελαφρύς να είναι ο ολιγάρχης που θα μας σκεπάσει

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Νομίζω δεν έχει πια καμία σημασία να ασχολούμαστε με κάτι θέματα σαν αυτό με τις τηλεοπτικές άδειες.

‘Η με τη διαπλοκή, που την τσακίζουν καθημερινά όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις.
Εγώ πάντως τραγουδάω σήμερα: όταν θα πας Παππά μου στο παζάρι, να μου φέρεις έναν ολιγάρχη, ο ολιγάρχης κικιρικικί θα σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Αλλά ας σοβαρευτούμε.

Ας μιλήσουμε για το Σύνταγμα… αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.

Συγγνώμη.

Μιλάμε στη χώρα που το Σύνταγμα έχει τσαλαπατηθεί πεντακόσιες χιλιάδες φορές, οι δικαστές έχουν το απύθμενο θράσος να βαφτίζουν αντισυνταγματικό έναν νόμο.

‘Οχι μην κοιτάτε τον ίδιο τον νόμο, ρε χάπατα.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι άλλο.

Η χρήση της λέξης «αντισυνταγματικός».

Για να κριθεί ένας νόμος ως συνταγματικός πρέπει να έχεις ένα κάποιο Σύνταγμα.

Και μόνο το άκουσμα της λέξης «Σύνταγμα» στην Ελλάδα αρκεί για να κατουρηθείς από τα γέλια.

Μα, στην Ελλάδα το μόνο που έχουμε κρατήσει από το Σύνταγμα είναι η Αγία Τριάδα.

Δόξα το Θεό, έχουμε και δικαστές.

Οι ισχυροί μοιράζουν ξανά την Αφρική: Ο πλούτος, το πλιάτσικο, η εξαθλίωση - Shadow War

Η Αφρική παραμένει βασικό πεδίο σύγκρουσης στην παγκόσμια σκακιέρα και του 21ου αιώνα. Πρόκειται για μια πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικούς πόρους ήπειρο, αλλά με τους πιο εξαθλιωμένους κατοίκους, εξαιτίας του πλιάτσικου που γίνεται εδώ και δεκαετίες. Σχεδόν 130 χρόνια μετά τη Διάσκεψη του Βερολίνου, όπου οι αποικιοκρατικές δυνάμεις αποφάσισαν τον τεμαχισμό της αφρικανικής ηπείρου σε περιοχές ελέγχου,  oι ισχυροί του κόσμου φαίνεται πως ξαναμοιράζουν την Αφρική

Όπως φαίνεται και στον χάρτη του Al Jazeera, σε όλη την ήπειρο υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, μεγάλες ποσότητες μεταλλευμάτων, ουράνιο και αφθονία πολύτιμων μετάλλων, όπως ο χρυσός, αλλά και διαμαντιών.

Ο χάρτης του πλούτου

Όμως παρά τον πλούτο της, η Αφρική παραμένει στο χάος και τις συγκρούσεις που εξαπλώνονται σε όλη την ήπειρο. Στο επίκεντρο αυτών των συγκρούσεων βρίσκεται μια περιοχή ύψιστης σημασίας: Η ζώνη Σάχελ. Είναι η στεπική λωρίδα γης νότια της Ερήμου Σαχάρα και βόρεια της Σαβάνας, που διασχίζει όλη την ήπειρο από τα Δυτικά και τη Σενεγάλη μέχρι τη Βόρεια Ερυθραία. Μια περιοχή που εδώ και δεκαετίες μαστίζεται από ένοπλες συγκρούσεις.

Τα τελευταία χρόνια, όπως σημειώνει το Al Jazeera, η ζώνη Σάχελ αποτελεί βασικό πεδίο συγκρούσεων στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Όμως μήπως η καταπολέμηση της τρομοκρατίας δεν είναι παρά μια επίσημη αφήγηση, ώστε να προσφερθεί κάλυψη σε μια πολύ μεγαλύτερη μάχη; Μήπως ο πόλεμος για τους πόρους της Αφρικής στον 21ο αιώνα έχει ήδη αρχίσει; «Αυτό που βιώνουμε αυτή την περίοδο μπορεί να περιγραφεί ως ο νέος αγώνας για την Αφρική», σημειώνει ο Ζαν Μπατού, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης.

Η ελπίδα… κρεμάστηκε. Αυτοκτονίες και προπαγάνδα στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ

Ένα με δυο περιστατικά αυτοκτονίας ή απόπειρας αυτοκτονίας καταγράφει καθημερινά η Ελληνική Αστυνομία, αναφέρει η Huffington Post επικαλούμενη αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ.

Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ του Αλέξανδρου Καλαφάτη:

«Καταγράφουμε μία με δύο αυτοκτονίες κάθε μέρα», αναφέρει χαρακτηριστικά αστυνομική πηγή. Από την περασμένη Δευτέρα μέχρι την περασμένη Παρασκευή οι αστυνομικοί ενημερώνονταν καθημερινά και για ένα νέο περιστατικό είτε αυτοκτονίας είτε απόπειρας. Στο Χαλάνδρι μέσα σε ένα 24ωρο σημειώθηκαν δύο περιστατικά, στην Πάτρα ένας 45χρονος στρατιωτικός έβαλε τέλος στη ζωή του για οικονομικούς κυρίως λόγους, ενώ στο Μοσχάτο ένας 39χρονος κρεμάστηκε σε πάρκο.

Πέρα από τα ενδιαφέροντα και τραγικά στοιχεία του ρεπορτάζ θα άξιζε κανείς να ασχοληθεί και με το πως αυτό παρουσιάζεται και θα παρουσιάζεται τις επόμενες ημέρες. Μέσα ενημέρωσης, που έκρυβαν τέτοιου είδους ειδήσεις κάτω από το χαλί επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, τώρα σπεύδουν να τα φωνάξουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα – καθώς κρίνονται οι άδειές τους.

Πολιτικοί όπως η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, που υποστήριζαν ότι το να παρουσιάζεις τις αυτοκτονίες «φλερτάρει με τα όρια της νομιμότητας» και επισήμαιναν ότι δεν σχετίζονταν με το ΠΑΣΟΚικό μνημόνιο τώρα κατάπιαν τη γλώσσα τους (εκτός από αυτούς που φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για μια θεσούλα).

«Δεν είναι αυτό που νομίζεις»

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
‘Επεσε και το πρώτο ξύλο για τους πλειστηριασμούς κατοικιών στη Θεσσαλονίκη, έξω από τα δικαστήρια, που έρχεται μια βδομάδα μετά την ματαίωση άλλου πλειστηριασμού για σπίτι εξαμελούς οικογένειας.

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος φώναζε συνέχεια τα γνωστά συνθήματα «λαέ μην τους φοβηθείς, ήρθε η ώρα της ανατροπής» και το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ενώ παραλίγο να τον συλλάβουν τα ΜΑΤ όταν τους προκάλεσε με το σύνθημα «μπάτσοι, TVνεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύετε μαζί.»

Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας, διαμαρτυρήθηκε κατά της ελληνικής κυβέρνησης της οποίας ηγείται, η οποία όπως είπε καταδυναστεύει τον ελληνικό λαό μαζί με το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.

Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε αγώνα με τα ΜΑΤ σε αντίστοιχες απόπειρες πλειστηριασμών στην Αθήνα και υποσχέθηκε όταν γίνει πρωθυπουργός πως οι πλειστηριασμοί θα γίνονται ηλεκτρονικά για να μην ενοχλούνται οι πολίτες στο άκουσμα τέτοιων δυσάρεστων ειδήσεων, γιατί ότι δεν σε πληγώνει σε κάνει πιο θλιβερό, μωρό μου.

Οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων, δεν έκαναν δηλώσεις αυτή την φορά, αφού οι πλειστηριασμοί δεν πουλάνε στο προτεκτοράτο όπως οι τηλεοπτικές άδειες ή το ερωτικό φιλί του Βερύκιου με τον Κοντομηνά on camera.

Σίγουρα δεν μου αρέσει να προεξοφλώ τυχόν αντιδράσεις, αλλά δεν είμαι και χθεσινός.

Χωρίς την αντίδραση του συνόλου της κοινωνίας, τέτοιες μεμονωμένες αντιδράσεις θα έχουν την τύχη που είχαν στην Ισπανία ή την Πορτογαλία.

Πολύ ξύλο στην αρχή, ΜΑΤ να μπουκάρουν για να ξεσπιτώσουν οικογένειες, συλλήψεις, κούραση των αγωνιστών και συνέχιση των εξώσεων σαν να ήταν κάτι που συνέβαινε πάντοτε.

Μπορεί αυτό να μην είναι δεδομένο, γιατί τίποτα δεν είναι άλλωστε, αλλά σίγουρα αυτό θα συμβεί αν δεν υπάρχει πραγματική, έμπρακτη υποστήριξη από την κοινωνία.

Τουλάχιστον, ισχύει και το άλλο, πως χαμένες είναι οι μάχες που δεν δόθηκαν.

Κάποιες μάχες πρέπει να δοθούν, απλά για να δοθούν.

Μην με βλέπετε, βέβαια, που δεν εντυπωσιάζομαι.

Καλές οι μάχες, αλλά πιο καλές ακόμα είναι και οι νίκες.

Το να ματαιώσεις έναν πλειστηριασμό είναι προσωρινή νίκη.

Η πραγματική νίκη είναι να τον ακυρώσεις, να μην επαναληφθεί ποτέ.

Οι μάχες είναι σημαντικές από μόνες τους, αλλά να δοθούν όμως και όσο πιο σωστά γίνεται.

Βαρέθηκα να τρώμε και τα μούτρα μας ξανά και ξανά και να συζητάμε έξι χρόνια για την γενική απάθεια των Ελλήνων.

Θέμα: Βαθαίνει η φτώχεια στην Ελλάδα

Του Δημήτρη Σταμούλη

Τρία στα 10 νοικοκυριά χωρίς εργαζομενους 

Την τραγική κατάσταση που βιώνει ο κόσμος της φτώχειας που διαρκώς διευρύνεται στην Ελλάδα, έφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο η πρόσφατη φονική επέλαση της κακοκαιρίας από την Πελοπόννησο. Όχι μόνο γιατί οι περισσότερες καταστροφές έπληξαν φτωχογειτονιές της Καλαμάτας και άλλων περιοχών, αλλά και γιατί ανάμεσα στα θύματα βρίσκονται άνθρωποι που ζούσαν μόνοι και αβοήθητοι, σε υπόγεια, ανάπηροι, χωρίς ακόμα και την πενιχρή… «βοήθεια στο σπίτι».

Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύτηκαν η τελευταία έρευνα για τις Συνθήκες Διαβίωσης από την ΕΛΣΤΑΤ,  και τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά για το πόσο έχει γκρεμιστεί το επίπεδο ζωής του ελληνικού λαού, πού έχουν πέσει οι μισθοί, πόσο έχει εκτιναχθεί η ανεργία και η ελαστική εργασία, και πόσο έχει αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης και απόσπασης πλούτου του κεφαλαίου από τον κόσμο της εργασίας.

Οι απασχολούμενοι στην Ελλάδα βαίνουν διαρκώς μειούμενοι καθώς από τα 4,6 εκατ. εργαζόμενους του 2008, πέσαμε στα 3,61 εκατ. το 2015. Οι άνεργοι από 387.000 το 2008 εκτινάχθηκαν στα 1,19 εκατ. το 2015. Οι μακροχρόνια άνεργοι από 183.000 που ήταν το 2008 ξεπέρασαν τους 875.000 το 2015, εκ των οποίων οι 454,000 ήταν γυναίκες.

Ένα άλλο στοιχείο που αντανακλά την κατάσταση που βιώνει ο κόσμος του μόχθου είναι και αυτό που δείχνει πόσο έχει αυξηθεί ο πληθυσμός που διαμένει σε νοικοκυριά χωρίς εργαζόμενους. Από 11,1% που ήταν το 2008 και περίπου 530.000, άγγιξαν περίπου το 30% το 2015, με 222.000 να είναι από 0-17 ετών και πάνω από 1 εκατομμύριο να είναι από 18 ως 60 ετών!

Όσον αφορά τα πιο πρόσφατα ποσοστά ανεργίας, να σημειωθεί ότι σταθερό στο 23,5% παρέμεινε το επίπεδο της ανεργίας στην χώρα τον Μάιο, σε σχέση με τον Απρίλιο, σύμφωνα με στοιχεία της Γιούροστατ, παρά το ότι είχε ξεκινήσει ήδη η «πολλά υποσχόμενη» τουριστική σεζόν, ενώ και τα διάφορα προγράμματα με βάουτσερ και οκτάμηνα ρίχνουν τα ποσοστά προσφέροντας ελαστική και κακοπληρωμένη εργασία. Αντίθετα, σε επίπεδο Ευρωζώνης και «ΕΕ των 28», η ανεργία παρέμεινε σταθερή τον Ιούλιο σε σχέση με τον Ιούνιο, στο 10,1% και στο 8,6% αντίστοιχα. Να σημειωθεί ότι πρωταθλήτρια ανεργίας στην ΕΕ παραμένει εδώ και χρόνια η χώρα μας.

Ανάλογη εικόνα παρουσιάζει και η ελληνική εθνική στατιστική υπηρεσία η οποία για τον Ιούνιο του 2016 κάνει λόγο για ανεργία στο 23,4% έναντι 24,9% τον Ιούνιο του 2015.Το σύνολο των απασχολουµένων, κατά τον Ιούνιο του 2016, εκτιµάται ότι ανήλθε σε 3.674.957 άτοµα. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.124.541 άτοµα ενώ ο οικονοµικά µη ενεργός πληθυσµός ανήλθε σε 3.249.057 άτοµα. Η ανεργία των νέων 15-24 ετών ανέρχεται σε 47,7% και των ετών 25-34 σε 29,5%.

Σε δύο περιοχές, ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και επισήμως ( Ήπειρος – Δυτική Μακεδονία με 26,8%, Θεσσαλία – Στερεά Ελλάδα με 25,8%», ενώ στην Πελοπόννησο – Δυτική Ελλάδα και Ιόνια Νησιά η ανεργία είναι 23,8% και στην Αττική 22,3%.

Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο υποτακτικό (99 και φέτος)

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Πανικοβλήθηκαν σήμερα τα βλήτα των ΜΑΤ, όταν συνταξιούχοι πήγαν να τους λιντσάρουν, οπότε προχώρησαν σε περιορισμένη χρήση χημικών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταδίκασε το γεγονός και συμβούλεψε τους συνταξιούχους να κάθονται σπίτια τους άλλη φορά, γιατί διαδήλωση χωρίς δακρυγόνο είναι σαν χωριάτικη χωρίς ντομάτα.

Μάλιστα, πρόσθεσε ότι αυτά είναι τα αποτέλεσματα της μείωσης των αδειών για τα τηλεοπτικά κανάλια, ενώ σήκωσε τη γροθιά του στον αέρα, θυμίζοντας μας τη γνωστή σκηνή από το δελτίο του MEGA, όταν ο Γιάννης Πρετεντέρης ζήτησε από τον ελληνικό λαό να μην αντισταθεί, γιατί θα πονέσει λιγότερο.

Και ο Κούλης συνέχισε λέγοντας πως: «Οι συνταξιούχοι τώρα έχουν λιγότερα κανάλια για να δουν, οπότε βλέπουν λιγότερη τηλεόραση και έχουν περισσότερο χρόνο να διαδηλώσουν.»

«‘Ασε που», τόνισε, «τόσα χρόνια μνημόνια και ακόμα ψηφίζετε τα ίδια κόμματα, ενώ περιμένετε να σας ξεματιάσουν -το κακό μάτι φταίει που είστε χάπατα-, οπότε ποιος ο λόγος να κουράζεστε και να τρώτε ήλιο;»

«Η δουλειά των συνταξιούχων είναι να ξεσκατίζουν τα εγγόνια τους», είπε με στόμφο ο Σταύρος Θεοδωράκης.

«‘Οταν ήταν ακόμα το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, βγαίνανε στους δρόμους χιλιάδες συνταξιούχοι και γέμιζαν την Πανεπιστημίου με ντομάτες, μαρούλια και κουνουπίδια γιατί δεν χώραγαν στα ψυγεία τους. Πού τους έχει κρύψει ο κύριος Τσίπρας; Να μας το πει.», είπε η Φώφη Γεννηματά.

«Σας τα έλεγα εγώ δεν σας τα έλεγα; Οικουμενική τώρα. ‘Ενας άχρηστος μονάχος του είναι απλά άχρηστος. Αλλά δυο άχρηστοι μαζί κάνουνε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και άμα πουν και μένα κάνουμε παρτούζα», σχολίασε ο Βασίλης Λεβέντης.

«Ο αγωνιζόμενος ελληνικός λαός…» και μετά δεν θυμάμαι τι άλλο είπε ο Κουτσούμπας γιατί είχα σκάσει από τα γέλια.

Ακούς εκεί «ο αγωνιζόμενος ελληνικός λαός», να ‘ναι καλά ο άνθρωπος.

Κάτι είπαν και οι χρυσαυγίτες, αλλά πρέπει να είσαι παντελώς καθυστερημένος για να τους ακούς· αλλά εντάξει έχουμε πολλούς τέτοιους στην Ελλάδα οπότε ρώτα κάποιον άλλον να σου πει χαχα.

Τέλος, ο Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε την αγανάκτησή του για το συμβάν -όχι, αλήθεια αυτό έκανε- και υποσχέθηκε ότι, όταν θα εκλεγεί πρωθυπουργός, με το καλό, θα καταργήσει τα ΜΑΤ και θα απαγορεύσει τη περιορισμένη χρήση χημικών στις διαδηλώσεις.

Ελλάδα μου, μου τα ‘πρηξες.

Επίσης, πολύ μου αρέσει αυτή η έκφραση, δεν ξέρω αν το είπα:

«Περιορισμένη χρήση χημικών».

Γεμίζει το αυτί σου, όταν την ακούς.

Ακούγεται και πολύ καλύτερα από το να λες αλόγιστη χρήση.

Αλόγιστη, περιορισμένη, τι να λέμε τώρα, η μέρα με τη νύχτα.

Αχ, αυτή η ωραιοποίηση των λέξεων κάνει θαύματα.

Κάποτε έλεγαν πχ μέτρα λιτότητας.

Τώρα τα λέμε μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής ή εξυγίανση της οικονομίας.

Η μερική απασχόληση έγινε ευέλικτο ωράριο εργασίας.

Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους -άρα, μικρότερο επιτόκιο με περισσότερες δόσεις που αν έχετε αγοράσει ποτέ κάτι με δόσεις ξέρετε τι σημαίνει στο τέλος- έγινε ελάφρυνση του χρέους.

Good Morning Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau…

Συνήθως αποφεύγω τους πολύ προκλητικούς , ίσως και ακραίος τίτλους . Αλλά σήμερα είναι μια μέρα που θα παραβιάσω τον κανόνα,γιατί κάποια στιγμή είναι αναγκαίο να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αποφεύγοντας τα πολλά πολλά…

Μοναδική αφορμή για το άρθρο δεν είναι ένα γεγονός.   Είναι η βαθιά σήψη που έχει κυριέψει την ζωή μας. 

Σαπίσαμε.

Σας φαίνεται σκληρό ή εξωπραγματικό; Όχι φίλες και φίλοι. Σαπίσαμε με όλη την σημασία της λέξης. Βρωμάει ο τόπος, από  τα πτώματα και  τα κρεματόρια ιδεών, αρχών ακόμα και ανθρώπων. 

Φτιάξαμε και εδώ και διεθνώς ένα τεράστιο και τρομακτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, με αιχμαλώτους όλους μας και επόπτες και δεσμώτες πάλι όλους μας.

Ζούμε την ομορφότερη εποχή της ιστορίας

Τα πάντα είναι τέλεια γύρω μας, κι αυτό δεν μπορεί να το ανατρέψει κανείς.

Η συγκεκριμένη διαπίστωση δεν είναι πλάκα, αλλά αποτελεί την ερμηνεία μιας πανέμορφης πραγματικότητας η οποία μπορεί να εξηγηθεί με πολύ απλά επιχειρήματα.

Πρώτα από όλα, κάθε έρευνα που γίνεται τα τελευταία πέντε χρόνια δείχνει ότι οι Έλληνες λιγοστεύουν. Τα ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά, ούτε παντρεύονται, οπότε γλιτώνουν οι ίδιοι από τα έξοδα και ο τόπος από έναν λαό που του δόθηκε ένα πανέμορφο κομμάτι γης και τα έκανε σκατά.

Με την υπογεννητικότητα των Ελλήνων να απασχολεί μόνο όσους έχουν λεφτά και βλέπουν ότι δεν θα συνεχίσουν να ζουν για πολλά χρόνια σε βάρος των πολλών –γιατί θα έχουν μείνει μόνοι τους- οι ελπίδες για να κατοικηθεί αυτός εδώ ο τόπος από έναν άλλο λαό πιο άξιο από τους Έλληνες, αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΖΟΜΠΙ.

Περίμενα στην ουρά υπομονετικά με ένα μπλουζάκι που λόγω εκπτώσεων και τιμής που του είχαν βάλει θα έπρεπε να ντρέπομαι να περιμένω.. αλλά γινόταν πανζουρλισμός. Ηταν εκείνα τα κλασικά σκηνικά όπου τα πρόβατα , συγνώμη οι πελάτες ήθελα να πω, πλακώνονται ποιο θα προλάβει να πάρει το περισσότερο χορτάρι σε τιμή ευκαιρίας.   Εκεί λοιπον στην ουρά ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα... ζόμπι.

Ηταν πίσω μου δυο μούμιες μου η μούρη τους θύμιζε αμυδρά τον άνθρωπο που κάποτε υπήρξε ποριν από τα χιλιάδες τραβήγματα ... ένας λαιμός κρεμασμένος σαν πατσαβούρι κι η υπόλοιπη εμφάνιση μια κακή έκδοση από ένα αποτυχημένο καρναβάλι...

Μαίρη μου ονομαζόταν το ένα ζόμπι, άννα μου το άλλο. Είχαν πάρει ένα βουνό από διάφορα ρούχα, μπιχλιμπιδια, και περίμεναν στην ουρά, θάβοντας εν τω μεταξύ μέχρι και τα ένατου βαθμού ξαδέλφια τους... Συνειδητοποίησα τότε πως .. κι όμως δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με ζόμπι.  Συνειδητοποίησα πως κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με τα ζόμπι. Μόλις βγαίνω από το σπίτι το πρωί. Συναντάω διάφορες κατηγορίες στο μετρό, μετά στη δουλειά μου, στο καφέ που σταματάω να πάρω ένα κολατσιό, στα μαγαζιά που θα ψωνίσω, στο δρόμο που θα περάσουν δίπλα μου...

Συνεχίζοντας την μακάβρια ονειροπόληση κατάλαβα πως από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου είδα ζόμπι... Και μετά ήρθαν στο μυαλό μου ολόκληρες συνοικίες, πόλεις, κράτη που ήταν γεμάτα από τις φυλές των ζωντανών-νεκρών...

Σκέφτηκα πως τελικά οι καταραμένοι πίνακες του Ιερώνυμου Μπος δεν ήταν οπτασίες , οράματα ή κάποια ανατριαχιαστική φαντασία του καλλιτέχνη αλλά μια απλή καταγραφή αυτού που έβλεπε μπροστά του. Σκέφτηκα πως χιλιάδες "τρελλοί" που κατέληξαν σε κάποιο άσπρο θάλαμο λοβοτομημένοι, όταν φώναζαν βλέπω ένα τέρας, ... απλά το έβλεπαν.

Εχουμε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Θεωρούμε πως ότι βλέπουμε γύρω μας είναι... ζωντανό. Με αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε επαφή με όλα αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα και να μην αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει. Γιατί θεωρούμε δεδομένο πως το να ανασαίνεις, να χτυπάει η καρδιά και να το πιστοποιεί ο οποιοσδήποτε γιατρός είναι ένδειξη ζωής... Ομως στ΄αλήθεια σε τι διαφέρει η πλειοψηφία των κατοίκων της πολιτισμένης πλέον γης από τους ήρωες των ταινιών σπλάτερ?

Εξολοθρευτές

του Προκόπη Μπίχτα

Όσες καταδίκες κι αν γραφούν και ειπωθούν, εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα μας θα παρακολουθήσουν με πραγματικό πάθος τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, ακριβώς όπως παρακολουθούν την Γιουροβίζιον και τους «αγώνες» του πρωταθλήματος. Αυτοί είναι ξοφλημένοι προς το παρόν. Είναι φίλοι και σύμμαχοι ενός συστήματος που γεννά το έγκλημα, την φτώχεια και τον φόνο. Είναι συμβιβασμένοι με το έγκλημα, την φτώχεια και τον φόνο. Αδιάφοροι συνεργοί. Είναι, όπως είπαν και λένε πολλοί, ο «όχλος» που αποδέχεται και δικαιολογεί τα πάντα για ένα «ματς» κι ένα μουχλιασμένο ξεροκόμματο. Είναι το «σκουλήκι που μες τη λάσπη που τρέφεται και ζει το συντρίβει ο διαβάτης και το θάβει», όπως απήγγειλε ο Φάουστ χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του.
 

Συγκροτούν «το Πνεύμα του Λαού». Υποστηρίζουν και ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Χρυσή Αυγή κ.λ.π., βρίζοντας, φτύνοντας, γλείφοντας και «υπερηφανευόμενοι» ότι αυτοί είναι οι περισσότεροι. Το μοναδικό καύχημά τους είναι ότι αποτελούν την πλειοψηφία. 

Όταν οι Ολυμπιακοί αγώνες του Ρίο τελειώσουν θα αρχίσουν να ασχολούνται πάλι με τον «πούστη τον γείτονα», «τον ρουφιάνο τον συνάδελφο», τον περιπτερά που δεν έκοψε απόδειξη και να ζηλεύουν τον νταβατζή της γειτονιάς που είναι «μάγκας».

 

Υπάρχουν και οι άλλοι, οι «ανωτέρου επιπέδου», οι καλλιτέχνες, οι ακαδημαϊκοί, οι παντός φύσης διανοούμενοι, που κατακρίνουν την υποκρισία των Ολυμπιακών αγώνων, της Γιουροβίζιον και, γενικά, κάθε είδος θεάματος και δράσης στο οποίο οι ίδιοι δεν παίζουν κάποιον επικερδή ρόλο, που ξέρουν πολύ καλά την σημερινή, φονική πραγματικότητα, αλλά υπερασπίζονται το σύστημα είτε άμεσα και χοντροκομμένα είτε «λεπτά» και «έμμεσα», αφού τρέφονται και αναπαράγονται από αυτό. Είναι αυτοί που υπογράφουν σωρηδόν κείμενα υπέρ της παγκοσμιοποίησης, των διαφόρων δήθεν κοινωνικών, δήθεν κινημάτων, που παίρνουν τρέχοντας θέση απέναντι σε «καυτά» ζητήματα, αλλά δεν ασχολούνται με το «κοινότυπο» ζήτημα του φόνου ενός λαού. Πολλοί από αυτούς είναι «αριστεροί με αγωνιστικό παρελθόν». Πολλοί κατάγονται από «οικογένειες ανταρτών». Ποιοτικά είναι όμοιοι με τον χαφιέ του εργοστασίου με την κιτρινισμένη μούρη και τον ρουφιάνο της γειτονιάς που υποψιάζεται για τρομοκράτη κάθε γείτονα φοιτητή.