Το κόστος του χρήματος αυξάνεται, το πάρτι στα χρηματιστήρια τερματίζεται

Διόρθωση με ημερομηνία λήξης ή αρχή μιας νέας κρίσης με άγνωστο τέλος; Αυτό είναι το ερώτημα που προκύπτει από την πτώση των τιμών των μετοχών τις τελευταίες εβδομάδες σε όλα σχεδόν τα μεγάλα χρηματιστήρια του κόσμου.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Οι ρυθμοί της πτώσης είναι καταιγιστικοί: Ο αμερικανικός δείκτης Dow Jones από 26.617 μονάδες στις 26 Ιανουαρίου κατρακύλησε στις 23.857 στις 27 Μαρτίου (πτώση 11%), ο αμερικανικός δείκτης υψηλής τεχνολογίας Nasdaq από τις 7.467 στις 29 Ιανουαρίου έπεσε στις 27 Μαρτίου στις 7.009 (-6%), ο γερμανικός Daxx από 13.464 στις 22 Ιανουαρίου μειώθηκε στις 11.971 στις 27 Μαρτίου (-11%), ο γαλλικός CAC από 5.535 στις 23 Ιανουαρίου έφτασε στις 5.132 στις 27 Μαρτίου (-8%) και ο ιαπωνικός Nikkei από 23.816 στις 22 Ιανουαρίου «προσγειώθηκε» …απότομα στις 21.317 μονάδες στις 26 Μαρτίου (-11%).

Κάθε πτώση των τιμών των μετοχών στη διάρκεια αυτού του διμήνου υποκινήθηκε από κάποια αφορμή. Τη μια ήταν οι ανακοινώσεις του Τραμπ για την επιβολή δασμών στις εισαγωγές προϊόντων αλουμινίου και χάλυβα, παλιότερα οι απειλές επίθεσης στη Βόρεια Κορέα, με αφορμή τις πυρηνικές και πυραυλικές της δοκιμές, και η κορυφαία όλων και πιο πρόσφατη αφορμή ήταν η ανακοίνωση της αμερικανικής στατιστικής υπηρεσίας για άνοδο των μισθών στις ΗΠΑ τον Ιανουάριο κατά 2,9%!!! Η ενστικτώδης αντίδραση των αγορών, που αποκάλυψαν τον κανιβαλισμό του κεφαλαίου κατά της εργασίας, ισοδυναμούσε με τιμωρία και μήνυμα του κεντρικού νευραλγικού συστήματος του επιχειρηματικού κόσμου προς όλα τα …«άκρα»: Μην τολμήσετε να επιχειρήσετε την πορεία αναστροφής της πτώσης των μισθών, που τείνει να μετατραπεί σε σιδερένιο νόμο όπως φαίνεται και στο διάγραμμα το οποίο παραθέτουμε που μαρτυρά ότι οι απώλειες στα ωρομίσθια κατά τη διετία 2009-2010, δεν έχουν έκτοτε καλυφθεί, παρά την ανάπτυξη της οικονομίας.

Η Βόρεια Κορέα στο κέντρο του πιο σκληρού πόκερ!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αμερικανός πρόεδρος ξεπερνούσε τα όρια. Το έχει πράξει κατ’ επανάληψη όταν, για παράδειγμα, στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Twitter πληκτρολογεί άναρθρες ιαχές, απειλές και μεγαλοστομίες κενού περιεχομένου, που δεν συνάδουν καν σε ενήλικα.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στην ομιλία του όμως στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Σεπτεμβρίου οι απειλές που εκτόξευσε και το ύφος του αποδοκιμάστηκαν όχι μόνο από κορυφαίους πολιτικούς χωρών όπως η Βενεζουέλα και το Ιράν, οι οποίοι διατηρούν εχθρικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και από την υπουργό Εξωτερικών της Σουηδίας, Μάργκοτ Βάλστρομ η οποία μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο BBC δήλωσε πως «ήταν μια λάθος ομιλία, τη λάθος στιγμή, ενώπιον του λάθος ακροατηρίου». Πολύ πιο καυστικός ήταν όμως ο πρόεδρος της Αυστρίας (καθηγητής Οικονομικών και επικεφαλής του κόμματος των Πρασίνων πριν εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα της χώρας του) που τη χαρακτήρισε «ομιλία στους ψηφοφόρους της αμερικανικής επαρχίας». Καθόλου τιμητικό σχόλιο για έναν πρόεδρο που διεκδικεί και τον τίτλο του πλανητάρχη… Στο στόχαστρο του Τραμπ (πέραν του Ιράν κ.α.) βρέθηκε η Βόρεια Κορέα, την οποία ο αμερικανός πρόεδρος απείλησε με «ολοκληρωτική καταστροφή» αν αναγκαστεί να υπερασπιστεί τη δική του χώρα. Μάλιστα με μια κίνηση εντελώς ανοίκεια για τους κανόνες των διεθνών σχέσεων, που με βεβαιότητα άφησε χιλιάδες διπλωμάτες με το στόμα ανοιχτό για την παροιμιώδη άγνοια που περιβάλλει τον 45ο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο Τραμπ πρόσβαλε προσωπικά τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας χαρακτηρίζοντάς τον «rocket man». Επιλογή που εξόργισε ακόμη και την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ και βασική του αντίπαλο στις περυσινές εκλογές Χίλαρι Κλίντον η οποία αποδοκίμασε τη ρητορική του…

Η ομιλία του Τραμπ, ακόμη κι έτσι, έφερε στην επιφάνεια την ανησυχία αλλά κυρίως την αμηχανία που προκαλεί η Βόρεια Κορέα στη διεθνή κοινότητα με τις αλλεπάλληλες πυραυλικές δοκιμές της και το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Η αμηχανία είναι αποτέλεσμα ενός πολύ απλού γεγονότος: Ότι κανένας πολιτικός, διπλωμάτης, ακαδημαϊκός ή επιστήμονας σήμερα δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά για τις επιδιώξεις του Κιμ Γιονγκ Ουν. Ποιοί είναι οι απώτεροι στόχοι του βορειοκορεάτικου καθεστώτος, είναι με άλλα λόγια το ερώτημα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων (όση είναι η αξία των εξοπλισμών που πυροδοτούν οι ΗΠΑ αξιοποιώντας τις απειλές του Κιμ Γιονγκ Ουν) που όσο παραμένει αναπάντητο, τότε στο τραπέζι θα κατατίθενται τα πιο διαφορετικά σενάρια. Η σημασία που έχει η απόκριση σε αυτό το ερώτημα υπογραμμίζεται αν λάβουμε υπ’ όψη ότι εντελώς διαφορετική απάντηση αρμόζει σε ένα επιθετικό σχέδιο που στο τελικό του στάδιο θα είχε την κατάληψη της Νότιας Κορέας με τη χρήση στρατιωτικών μέσων και διαφορετική αντιμετώπιση χρήζει ένα σχέδιο που αναπτύσσεται με μοναδικό στόχο την αμυντική θωράκιση της ίδιας της χώρας, της Βόρειας Κορέας. Δεν είναι όμως μόνο η Πιονγκγιάνγκ που παίζει με κλειστά χαρτιά στο πόκερ της κορεατικής χερσονήσου, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο σκληρά κι απρόβλεπτα διπλωματικά παιχνίδια της μετα-ψυχροπολεμικής εποχής. Με δεύτερες σκέψεις και κρυφά σχέδια κάθονται στο τραπέζι κι όλοι οι άλλοι παίκτες: Κίνα, Ρωσία, Νότια Κορέα και φυσικά οι ίδιες οι ΗΠΑ, που ενώ εμφανίζονται ως η εγγύηση απέναντι στον πυρηνικό όλεθρο είναι η μοναδική χώρα που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικές βόμβες, εναντίον μάλιστα άμαχου πληθυσμού στις 6 Αυγούστου 1945 κι ενώ η Ιαπωνία είχε παραδοθεί. Σαν να βάλαμε τον έμπορο ναρκωτικών διευθυντή σε κλινική αποτοξίνωσης ναρκομανών…

Σε θέση άμυνας η Βόρεια Κορέα

Η Βόρεια Κορέα ανεξαρτήτως των στρατηγικών σχεδίων που έχει κατά νου ο 33χρονος ηγέτης της και το επιτελείο του, ξεκινάει από ένα αλάνθαστο δεδομένο: Ότι βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Οι ΗΠΑ κυρίως έχουν κατ’ επανάληψη και δημοσίως εντάξει τη χώρα στα μη αρεστά τους καθεστώτα. Και ξέρει όλη η υφήλιος ποια ήταν η τύχη των άλλων ηγετών που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτή την κατηγορία, του Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης και του Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ: Ατιμωτικός θάνατος και βίαιη ανατροπή του καθεστώτος τους, που το διαδέχτηκε εμφύλιος κι ένα απερίγραπτο χάος με την άνοδο των Σιιτών στο Ιράκ οι οποίοι διάκεινται φιλικά στην Τεχεράνη και τον διαμελισμό της Λιβύης που την καθιστά καταφύγιο του τζιχαντισμού και ασφαλές πέρασμα χιλιάδων μεταναστών που κατευθύνονται προς τη Μεσόγειο.

Οι Δυτικοί το γνώριζαν όλα αυτά πριν ανατρέψουν τα καθεστώτα και παρόλα αυτά δε δίστασαν. Το Ιράν που έχει γλιτώσει μέχρι στιγμής από την αμερικανική επιθετικότητα το οφείλει στην απροθυμία του να συνεργαστεί μαζί τους. Ξέφυγε επομένως επειδή δεν υποτάχτηκε. Γιατί επομένως ο Κιμ να επιδοθεί σε κινήσεις καλής θέλησης, όταν ξέρει ποια είναι η τύχη που τον περιμένει;

Μάλιστα, από τις ελάχιστες δημόσιες τοποθετήσεις της βορειοκορεάτικης ηγεσίας γίνεται εμφανές ότι η δραματική εμπειρία των άλλων χωρών που είχαν πέσει σε δυσμένεια από τη Ουάσινγκτον έχει ληφθεί καλά υπόψη από την Πιονγκγιάνγκ. Σύμφωνα με τη βρετανικής εφημερίδα Γκάρντιαν, (31 Ιουλίου 2017) ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, πατέρας του σημερινού ηγέτη, όταν ρωτήθηκε γιατί δαπανά τόσα ποσά από τους ελάχιστους πόρους που διαθέτει η χώρα του είχε απαντήσει ότι «πρέπει να ξέρουν ότι έχω πυραύλους επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μου μιλήσουν οι Αμερικάνοι». Ενώ ο σημερινός ηγέτης της Βόρειας Κορέας έχει δηλώσει πώς «αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην του επιτεθούν οι ΗΠΑ και ο μοναδικός τρόπος για να μη τον μετακινήσουν από την εξουσία». Κι η αλήθεια είναι πώς μέχρι στιγμής αυτές οι επιλογές, παρά την ανασφάλεια που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους, έχουν αποδώσει πλήρως αποτρέποντας τα αμερικανικά αποσταθεροποιητικά σχέδια, που δεν τελείωσαν το 1953 με το τέλος του πολέμου, δεδομένου ότι ο τερματισμός των μαχών του πολέμου της Κορέας έγινε με ανακωχή. Έκτοτε δεν έχει υπογραφεί συμφωνία ειρήνης, με ευθύνη πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ν. Κορέας.

Οι μνήμες δε από τον πόλεμο και συγκεκριμένα από την αμερικανική βαρβαρότητα (δεδομένου ότι η απόφαση εισβολής μπορεί να είχε την κάλυψη του ΟΗΕ αλλά το 88% των στρατιωτών προέρχονταν από τις ΗΠΑ) είναι τόσο συγκλονιστικές ώστε το σημερινό καθεστώς αντλεί νομιμοποίηση και κύρος από την αντίσταση που πρόβαλε απέναντι στους Αμερικανούς. Οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών ήταν τόσο σαρωτικοί ισοπεδώνοντας το 75% της Πιονγκγιάνγκ και πολλών άλλων πόλεων ώστε στο τέλος οι πιλότοι δεν έβρισκαν όρθια κτίρια για στόχους. Οι ΗΠΑ μάλιστα, μετά την είσοδο και της Κίνας στον πόλεμο, είχαν επισήμως αποφασίσει να ρίξουν πυρηνικά αν υποστούν μεγάλες απώλειες ή δεχθούν επίθεση από άλλη, μη Κορεάτικη δύναμη… Δεν είναι επομένως η Βόρεια Κορέα η πρώτη που χρησιμοποιεί την πυρηνική απειλή…

Επιπλέον, αν ο κίνδυνος από τις δοκιμές της Βόρειας Κορέας είναι υποθετικός και μελλοντικός οι επιπτώσεις από τις αλλεπάλληλες κυρώσεις που ψηφίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εναντίον της Β. Κορέας, πάντα με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, (απαγορεύοντας πχ τις εξαγωγές με στόχο να χάσει η Πιονγκγιάνγκ τα έσοδα από το σκληρό συνάλλαγμα και να μην μπορεί να αγοράσει εξοπλισμό) είναι άμεσες και υπαρκτές. Επιβεβαιώνουν δε ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εποφθαλμιούν την ακεραιότητα της Β. Κορέας ενώ πλήττουν το επίπεδο ζωής των κατοίκων της. Όπως συνέβαινε δηλαδή και με το Ιράκ, απώτερη επιδίωξη των κυρώσεων είναι να στρέψουν τον πληθυσμό, που φτωχοποιείται ραγδαία, εναντίον της πολιτικής του ηγεσίας.

Διαδηλωτές στο Αμβούργο: «Κλείστε τον καπιταλισμό»

Όταν η Μέρκελ έκανε πριν από μερικά χρόνια τις τελευταίες συνεννοήσεις για την πραγματοποίηση της συνόδου των G20 στο Αμβούργο, πίστευε ότι είχε κλείσει μια λαμπρή προεκλογική φιέστα για τις επερχόμενες γερμανικές εκλογές. Το να είσαι οικοδεσπότης στο κλαμπ των ισχυρότερων ηγετών του πλανήτη που συνομιλούν πίσω από κλειστές πόρτες, είναι ένας πολύ γερμανικός τρόπος επίδειξης ισχύος.

Καθώς, όμως, ο ουρανός του Αμβούργου μαύριζε από τις συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία –η οποία χρειάστηκε να καλέσει ενισχύσεις όταν οι 20.000 ένστολοι άρχισαν να χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης– το προεκλογικό χαρτί της καγκελαρίου μουτζουρώθηκε. Και δεν ήταν αυτοί οι μόνοι καπνοί που σκέπαζαν το όνειρο της Μέρκελ. Ακόμη και το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ την κατηγορούσε εμμέσως ότι συμμετέχει σε ένα μη θεσμικό και ανεξέλεγκτο γκρουπ εξουσίας που αντικαθιστά τον ΟΗΕ.

Σε διαφορετικό μήκος κύματος, αλλά εξίσου επιθετικός, ο αγγλοσαξωνικός Εκόνομιστ την παρουσίαζε σαν απειλή για την παγκόσμια οικονομία, λόγω των τεράστιων πλεονασμάτων που συγκεντρώνει η Γερμανία στρεβλώνοντας όχι μόνο την ευρωπαϊκή αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Το βρετανικό περιοδικό, μάλιστα, την καλούσε (άκουσον άκουσον) να αυξήσει άμεσα τις δημόσιες δαπάνες και τους μισθούς(!), παρουσιάζοντας την πολιτική του Βερολίνου ως εξίσου καταστροφική με τον οικονομικό απομονωτισμό του Ντόναλντ Τραμπ. Και όλα αυτά συνέβαιναν πριν ακόμη ξεκινήσουν οι επαφές των ηγετών.

Η πρώτη μεγάλη είδηση ήρθε με την κατάπαυση του πυρός για τη Συρία, που συμφώνησε ο Τραμπ με τον Πούτιν στο περιθώριο της συνόδου. Ύστερα από μια εικονική διαμάχη για τις υποτιθέμενες παρεμβάσεις Ρώσων χάκερ στις αμερικανικές εκλογές (την οποία ο Τραμπ έδωσε για τα μάτια του φιλελεύθερου, υστερικά αντιρωσικού, αμερικανικού Τύπου) οι δυο ηγέτες διαφώνησαν για τη Βόρεια Κορέα, αλλά φάνηκε να βρίσκουν ένα μονοπάτι συνεννόησης στη Μέση Ανατολή.

Η εξέλιξη αναμένεται να κλιμακώσει τη σύγκρουση στα δυο μέτωπα της οικονομικής ελίτ των ΗΠΑ: από τη μια των δυνάμεων που εκπροσωπεί ο Τραμπ και ζητούν μορατόριουμ στην αντιπαράθεση με τη Μόσχα για να εστιάσουν την επιθετικότητά τους στην Κίνα και από την άλλη των κυρίαρχων τμήματων του στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου που θέλουν να κρατήσουν ανοιχτά τα μέτωπα και στη Μέση Ανατολή αλλά και στην Ανατολική Ευρώπη.

Ο αριστερός καθεστωτισμός

Για χρόνια, ο αριστερός τύπος φώναζε και δικαίως για τις διατλαντικές και διειρηνικές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου.

 

Όταν ήρθε η ώρα, η αριστερά ψήφισε στο ευρωκοινοβούλιο το δούρειο ίππο της διατλαντικής συμφωνίας, τη CETA, σαν το καλό και φρόνιμο παιδί που είναι όταν βρίσκεται αυτή στην εξουσία.

Ακριβώς δηλαδή όπως έκανε και με τα μνημόνια.

«Η CETA και η TTIP είναι συμφωνίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των μεγάλων πολυεθνικών. Το 1% του πλούτου από αυτή τη συμφωνία θα πλουτίσει περισσότερο και το 99% θα υποφέρει, αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια με την επικράτηση μιας οικονομικής ολιγαρχίας που έχει επιβάλει τη θέλησή της και στην πολιτική…

Το γαλατικό χωριό το παίξαμε πέρυσι, στις περυσινές διαπραγματεύσεις και δυστυχώς δεν είχαμε θετική κατάληξη, γιατί ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τελείως αρνητικός. Και τώρα, θα γινόμασταν πάλι το θέμα, ήταν έτοιμοι»

Έτσι προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ο πολύς Στέλιος Κούλουγλου.

Όταν ο Trump με μια υπογραφή σκότωσε τις εμπορικές συμφωνίες, ο μόνος από την αριστερά που δήλωσε στήριξη για κάτι που αποτελούσε σημαία της αριστεράς ήταν ο Bernie Sanders.

Ο αριστερός τύπος στην Ελλάδα έκανε γαργάρες.

Οι «προοδευτικοί» στις ΗΠΑ πάλι οργιάζουν: Αστέρες λένε ότι θέλουν να βομβαρδίσουν το λευκό οίκο, αξιωματούχοι του Ομπάμα προτρέπουν σε σταρτιωτικό πραξικόπημα, περιοδικά προτείνουν τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ, ξύλο κι τραμπουκισμοί που μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνικό χάος παρουσιάζονται ως κοινωνική επανάσταση και κινήματα.

Τέτοιες εικόνες τέτοιας κλίμακας δεν είχαμε όταν είχε επανεκλεγεί ο καργιόλης ο George W. Bush και μάλιστα με υπόνοια εκλογικής νοθείας.

Κι αυτό γιατί ο Trump, μπορεί να είναι καργιόλης κι αυτός, αλλά παιδί του κομματικού σωλήνα δεν είναι.

Όταν ο Trump σηκώνει τείχος με το Μεξικό κι υπογράφει έναν όντως επικίνδυνο κι άσχετο ταξιδιωτικό αποκλεισμό για 7 χώρες γίνεται τις πουτάνας, αλλά μισή γραμμή δεν γράφεται πλέον για τα τείχη εντός της Ευρώπης και για την απόφαση της ΕΕ να «σταματήσει τη ροή προσφύγων και μεταναστών από τη Λιβύη»

Της πουτάνας γίνεται όταν η Λεπέν αναπτύσσει αντιμεταναστευτικές θέσεις ,αλλά όταν ο Μακρόν κλέβει τη ρητορική της λέγοντας πως η Γαλλία είναι κοσμικό κράτος κι οι μετανάστες οφείλουν να το σεβαστούν, δηλώνοντας άμεσα όπως κρυφά ο Ολάντ είχε δηλώσει πως υπάρχει πολιτισμικό ζήτημα, για τον προοδευτικό τύπο είναι Δευτέρα.  

Κλιμακώνεται η ένταση στα Βαλκάνια

Του Γιώργου Τζαφέρη

Στοίχιση ντόπιων πίσω από Δύση ή Ρωσία εν αναμονή Τραμπ

Η ένταση και η αστάθεια στα Δυτικά Βαλκάνια όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά διαρκώς κλιμακώνεται επικίνδυνα. Η Κροατία απαιτεί και τρίτη αναγνωρισμένη οντότητα εντός του βοσνιακού κράτους. Η Σερβία δεν αναγνωρίζει την απόσχιση του Κοσόβου και δηλώνει έτοιμη για πόλεμο, ενώ ταυτόχρονα νιώθει την αλβανική πίεση στην κοιλάδα του Πρέσεβο. Η Βοσνία, ήδη παραλυμένη ως οντότητα, κινδυνεύει με οριστική διάλυση αν η αυτόνομη Σερβική Δημοκρατία της προχωρήσει σε δημοψήφισμα για ένωση με τη μητέρα Σερβία. Η Αλβανία υποδαυλίζει κάθε εστία εθνικισμού, δουλεύοντας μεθοδικά πάνω στο όραμα της Μεγάλης Αλβανίας. Η ΠΓΔΜ σπαράσσεται από μια διετή πολιτική κρίση, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ομοσπονδιοποίηση του κράτους. Το Μαυροβούνιο βρίσκεται υπό την απειλή πραξικοπήματος σε περίπτωση που ολοκληρωθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ. Τέλος, το κρατίδιο του Κοσόβου, που κυριαρχείται από μαφίες και εμπόρους κάθε είδους παράνομης δραστηριότητας, παίζει το ρόλο του εμπρηστή που μπορεί να ανάψει το φυτίλι…


Ταυτόχρονα με όλα αυτά, ασταθείς κυβερνήσεις, κατεστραμμένες οικονομίες και διαφθορά σε όλους τους θεσμούς, φτώχεια και εξαθλίωση παρούσες ακόμη και σε πλειοψηφικά ποσοστά κάποιες φορές. Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ Ρωσίας και Δύσης (με τις ΗΠΑ να επανέρχονται δυναμικά, παραγκωνίζοντας την ΕΕ) έχει φτάσει στο σημείο εξαγοράς όλων σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, που πρόθυμα στοιχίζονται σε έναν από τους δύο πόλους για να επιβιώσουν στην εξουσία, με αποτέλεσμα το διχασμό και σε κοινωνικό επίπεδο. Η μετα-γιουγκοσλαβική διευθέτηση με τις συμφωνίες του Ντέιτον και η επιβολή των πολυεθνικών κρατών στα ήδη υπάρχοντα σύνορα της πάλαι ποτέ ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας φαίνεται πως δεν μπορεί να αντέξει άλλο, ακόμη κι αν την αστυνομεύουν χιλιάδες στρατιώτες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και του ΟΗΕ.

Ηλίθιος κλόουν;

Οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης είναι αυτοί που δεν κέρδισαν τίποτα από τα ανοιχτά σύνορα και από το ελεύθερο εμπόριο – αλλά, αντίθετα, έχασαν τις θέσεις εργασίας τους, το κοινωνικό τους κράτος, τις συντάξεις τους και τους αξιοπρεπείς μισθούς τους δανειζόμενοι υπερβολικά, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύουν τα σπίτια τους και η ίδια η ζωή τους.

.

«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο οικονομικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το σύστημα. 

Αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας ή της Ισπανίας, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. – με τους πάνω από 2 εκ. κρατουμένους στις φυλακές να έχουν εντελώς ξεχαστεί, με τους μακροχρόνια ανέργους να παύουν πλέον να καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές, να έχουν γίνει «αόρατοι» δηλαδή, με 47 εκ. αμερικανούς να επιβιώνουν από τα κουπόνια διατροφής, καθώς επίσης με 30 εκ. Πολίτες να έχουν εκδιωχθεί δικαστικά από τα σπίτια τους» (πηγή).

.

Ανάλυση

Οι Η.Π.Α. έχουν έναν καινούργιο, δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο. Εν τούτοις, χιλιάδες πολίτες καίνε αμερικανικές σημαίες – αυτή τη φορά στο εσωτερικό της υπερδύναμης και όχι σε κάποια χώρα, από τις αυτές που έχουν υποστεί αμέτρητα δεινά εκ μέρους της.

Ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών διαδηλώνει σε όλες τις πόλεις εναντίον του κ. Trump, τα ΜΜΕ τον προσβάλλουν ανοιχτά και χυδαία, αποκαλώντας τον «κακόβουλο, ηλίθιο κλόουν», ενώ ολόκληρη η δημοκρατική Δύση έχει σοκαριστεί – με τη γερμανίδα καγκελάριο να δηλώνει ότι, εύχεται ο νέος πρόεδρος να σεβαστεί τους κανόνες του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας, γεγονός που υποδηλώνει πως τον θεωρεί  άκρως επικίνδυνο.

Την ίδια στιγμή, οι θλιβεροί εκπρόσωποι μίας ΕΕ που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης, τον προσκαλούν για να συζητήσουν μαζί του – γεγονός που υποδηλώνει το φόβο τους για τις μελλοντικές εξελίξεις, ειδικά όσον αφορά την άμυνα της ηπείρου μας που βιάστηκε να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία, καθώς επίσης να συμμετέχει στην περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ.

Από την άλλη πλευρά οι μισθοφόροι της CIA στη Συρία έχουν τρομοκρατηθεί από την εκλογή του κ. Trump, γνωρίζοντας ότι είναι εναντίον του πολέμου, καθώς επίσης της σύγκρουσης με τη Ρωσία – ο Καναδάς και το Μεξικό ετοιμάζονται για συζητήσεις σχετικά με τη NAFTA, η επικεφαλής της Fed είναι βέβαιη πως δεν θα εκλεγεί ξανά, ενώ η Κίνα αύξησε την πώληση αμερικανικών ομολόγων, οδηγώντας την απόδοση τους μέσα σε λίγες ώρες από το 1,7% στο 2,08% και υποτιμώντας παράλληλα το νόμισμα της (γράφημα).

Επεξήγηση γραφήματος: Αύξηση των δεκαετών επιτοκίων δανεισμού των Η.Π.Α. και ανατίμηση του δολαρίου απέναντι στο γουάν.

.

Η αιτία δεν είναι βέβαια μόνο η εκλογή του νέου προέδρου, ο οποίος θεωρεί την Κίνα ως βασικό εχθρό της χώρας του και όχι τη Ρωσία, αλλά το γεγονός ότι, ο απερχόμενος 44ος πρόεδρος των Η.Π.Α. αύξησε το δημόσιο χρέος στη διάρκεια της οκταετούς θητείας του κατά 10 τρις $ – όσο δηλαδή όλοι μαζί οι 43 προηγούμενοι, σε 220 περίπου χρόνια, ενώ πενταπλασίασε σχεδόν τον ισολογισμό της Fed! Εάν δε πράγματι ο κ. Trump αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, όπως έχει ανακοινώσει, μειώνοντας ταυτόχρονα τη φορολογία και στηρίζοντας την πραγματική οικονομία, τότε οι Η.Π.Α. δεν πρόκειται να αποφύγουν τον υψηλό πληθωρισμό – οπότε λογικά το δολάριο θα καταρρεύσει.

Το Αμερικανικό κατεστημένο έδωσε την καλύτερή του παράσταση ως τώρα ...

... και λέγεται 'Προεδρία Τραμπ'

του system failure

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι και διάφοροι "ειδικοί" σχολιαστές των Αμερικανικών συστημικών ΜΜΕ έδειχναν σοκαρισμένοι όταν κατάλαβαν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Κι όμως, τα ίδια ΜΜΕ ήταν αυτά τον προωθούσαν και μάλιστα περισσότερο ακόμα και από την αγαπημένη τους Χίλαρι Κλίντον, καθόλη τη διάρκεια της κούρσας για την προεδρία, σύμφωνα με διάφορες μετρήσεις. Οι αγορές στην αρχή έκαναν βουτιά, αλλά, “παραδόξως”, ανέκαμψαν πολύ γρήγορα, όπως έγινε και μετά την ψήφο υπέρ του Brexit. Τίποτα το συνταρακτικό δεν συνέβη. Φαίνεται σαν να πρόκειται για άλλη μια καλή σκηνοθεσία από τους τερατώδεις μηχανισμούς του κατεστημένου.

Αν πραγματικά θέλετε να καταλάβετε ποιος αποτελούσε πραγματική απειλή για το κατεστημένο, θα έπρεπε να γυρίσετε πίσω και να παρακολουθήσετε όλη την πορεία των υποψηφίων για τα προκριματικά του Δημοκρατικού κόμματος. Στην αρχή, θα βλέπατε ότι τα συστημικά ΜΜΕ θεωρούσαν σίγουρη τη νίκη της Χίλαρι και μάλιστα ότι θα επικρατούσε πολύ άνετα ενάντια στον Σοσιαλιστή, εσωκομματικό της αντίπαλο, Μπέρνι Σάντερς. Σχεδόν έκαναν πλάκα μαζί του. Αλλά μετά, τα πράγματα έγιναν σοβαρά, καθώς ο Μπέρνι άρχισε να δημιουργεί ένα μαζικό κίνημα έξω από το διεφθαρμένο 'πεδίο ελέγχου' των μιντιακών μηχανισμών.

Ειδικά η Αμερικανική νεολαία έδινε μια εκπληκτική ώθηση στον Μπέρνι, με πολύ γρήγορο ρυθμό, με τη μαζική της παρουσία στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις και μέσα από τα social media. Επίσης, τα ανεξάρτητα μίντια στο διαδίκτυο συνεισέφεραν σημαντικά στο να κάνουν τον Μπέρνι γνωστό σε όσο το δυνατόν περισσότερους Αμερικανούς. Διότι το σύστημα είναι όντως πολύ ισχυρό, αλλά όχι ανίκητο. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει.

Μετά, θα βλέπατε τα πρώτα σημάδια φόβου και αμηχανίας στα πρόσωπα και τις φωνές των μιντιακών φερέφωνων, όταν άρχισαν να παρακολουθούν προσεκτικά την απότομη άνοδο του Μπέρνι εναντίον της Χίλαρι. Έπειτα, θα πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι άρχισαν να καταγράφουν τη δυναμική του Μπέρνι, όχι μόνο απέναντι στην Χίλαρι Κλίντον, αλλά και απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτό έγινε πολύ πριν η Χίλαρι κερδίσει τελικά τον Μπέρνι στα προκριματικά των Δημοκρατικών. Για ποιο λόγο λοιπόν τα μίντια άρχισαν να καταγράφουν προσεκτικά τη δυναμική που είχε ο Μπέρνι απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ; Η απάντηση είναι απλή: επειδή ήθελαν να ξέρουν αν έπρεπε να δράσουν σοβαρά για να τον βγάλουν εκτός παιχνιδιού.

Σαββατιάτικα (132) - τα τραμπικά

*** Εστία: "Ο Τραμπούκος εις τον Λευκόν Οίκον" *** Όχι τον Τραμπ, ρε πούστη μου, απάνω που πηγαίναμε για 51η πολιτεία των ΗΠΑ! *** Πώς να πάει τώρα καλά η σχέση μας με τις ΗΠΑ αφού έχουμε αριστερή κυβέρνηση; *** Εδώ που τα λέμε, ας κάνουμε καλή σχέση με καμμιά γκόμενα και δεν πηδιούνται οι ΗΠΑ...  *** Αυτή την μαλακία που λέτε ότι ο Τραμπ είναι ένας αυτοδημιούργητος και πετυχημένος επιχειρηματίας που δούλεψε σκληρά, την σκεφτήκατε μόνοι σας ή την ακούσατε κάπου; *** Καθ' όσον η μόνη επιτυχία τού Τραμπ είναι ότι κληρονόμησε μισό δισ. από τον πατέρα του. *** Εσείς, τί έχετε κληρονομήσει, βρε αποτυχημένοι; *** Έθνος: "Ο Τραμπαρίφας στο τιμόνι των ΗΠΑ" *** Γιατί απογοητευθήκατε που ο Τραμπ

Άσε την Νομική, αγόρι μου; Εσύ είσαι γι' άλλα!

διαδέχεται τον Ομπάμα; *** Τόσο πολύ τιμήθηκε ο προεδρικός θεσμός από τον Ομπάμα και λυπάστε για την κατάντια του; *** Τρία πράγματα είχε υποσχεθεί ο Μπαράκ πριν οχτώ χρόνια, κανένα δεν έκανε. *** Κλείσιμο του Γκουαντάναμο, απόσυρση από το Αφγανιστάν, εθνικό σύστημα υγείας. *** Ο κύριος Τίποτα. *** Εδώ πάει αυτό, Θόδωρε! *** Σοβαρά τώρα, ενοχληθήκατε που θα πάρει ο Ντόναλντ την θέση τού Μπαράκ; *** Εδώ δεν ενοχληθήκατε όταν ο Γιωργάκης διαδέχθηκε τον Σημίτη στον ΠαΣοΚ, η Σαράφογλου την Τρέμη στο Μέγκα κι ο Μαντζουράκης τον Μπάγιεβιτς στον Ολυμπιακό. *** Ελεύθερος Τύπος: "Τυφώνας Τραμπίνα" *** Αφού ο Τραμπ είναι πάμπλουτος, δεν θα ήταν πιο ταιριαστό να τον έλεγαν Σκρουτζ αντί για Ντόναλντ; *** Είναι διασταυρωμένο ότι οι ομογενείς ψήφισαν Τραμπ; *** Εμ, γιατί νομίζατε ότι εδώ και δεκαετίες τους κοροϊδεύουμε "αμερικανάκια"; *** Το περιμένατε να τα κάνει τόσο σκατά η Χίλλαρυ; *** Αφού δεν μπόρεσε να νικήσει ούτε αυτόν τον χοντρομαλάκα, ποιον περιμένει να νικήσει; *** Τον Μίστερ Μπην; *** A propos, μήπως γνωρίζετε αν οι πίπες που έταξε η Μαντόννα στους ψηφοφόρους τής Χίλλαρυ, ισχύουν τώρα με την ήττα; *** Γιατί κοροϊδεύετε το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ, που δεν βγάζει πάντοτε πρόεδρο αυτόν που θέλουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι; *** Ρε σεις, αυτά τα έχουμε κάνει πρώτοι εμείς πάνω από μισό αιώνα νωρίτερα! *** Για να μη θυμηθώ πόσους έχουμε κάνει πρωθυπουργούς δίχως να τους ψηφίσει ποτέ κανείς. *** Μη λέμε συνέχεια ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα γιατί θα καταντήσουμε αηδία. *** Αυγή: "Τραμπολίνο στο σκοτάδι" *** Αλέξη, φοβάμαι ότι η νίκη τού Τραμπ αχρηστεύει την επίσκεψη Ομπάμα. *** Τζάμπα κι άδικα θα γίνει της πουτάνας μεθαύριο. *** Μια επίσκεψη τής μαμάς τής Περιστέρας περισσότερο νόημα θα είχε για σένα. *** Φέρε τον Τραμπ αν μπορείς, να σε πω μάγκα. *** Μουρούτι: "Οφείλω να συγχαρώ δημόσια την

'Νταξ... έκοψε τελείως τον κάβο ο Κουρής

Όλια Αποστολοπούλου που επέμενε ότι έρχεται επελαύνοντας ο Τραμπ." *** Την γυναίκα σου συγχαίρεις δημοσίως, ρε Γιώργο; *** Αλλά αφού δεν μπορείς να την συγχαρείς για την επιλογή συζύγου... *** Τέτοια ντρίμπλα ούτε ο Χατζηπαναγής, ρε συ! *** Λέοναρντ, μήπως το παράκανες; *** Εντάξει, δεν είναι ό,τι καλύτερο ο Τραμπ πλανητάρχης αλλά δεν είπαμε να πεθάνουμε κιόλας! *** First we take Manhattan, then -με την φτώχεια που μας δέρνει- we take Amstel και πολύ μας πάει. *** Ριζοσπάστης: "Τι Τραμπ, τι Κλίντον" *** Εσείς ήρθατε στην Πάτρα να προσκυνήσετε την ζώνη τής Παναγίας; *** Δηλαδή, τους 150.000 που έτρεξαν, τους θεωρείτε μαλάκες; *** 150.000 και υπό βροχή, παρακαλώ!. *** Βγήκε ο κόπος τού Εφραίμ που την κουβάλησε από το Βατοπέδι. *** Φαήλος: "Κατεδαφίστε το Πολυτεχνείο, μνημείο τραμπουκισμού, ασχήμιας και βρομιάς, χαβούζα της προοδευτικής αλητείας και προθάλαμος της τρομοκρατίας." *** Τα είπες όλα, αγόρι μου. *** Δυστυχώς, δεν θα σε ακούσει κανείς. *** Αν έχεις λίγο χιούμορ, θα σου πω εγώ πώς να τους βραχυκυκλώσεις. *** Υποσχέσου ότι θα αυτοκτονήσεις μέσα στο Πολυτεχνείο, αν του δώσουν το όνομά σου. *** Κι άστους να ψάχνονται! *** Εσπρέσσο: "Το καυτό κορμί της Μελάνια κέρδισε την σταφιδιασμένη Χίλλαρυ" *** Ρε σεις, αληθεύει ότι η Ελευσίνα ανακηρύχτηκε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2021; *** Έχει πολιτισμό η Ελευσίνα; *** Εγώ νόμιζα ότι είχε μόνο χωριάτες που παζαρεύουν τα τσιμέντα και πουλιά που πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο. *** Μα πολιτιστική πρωτεύουσα ο τόπος όπου πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες και το καινούργιο πάν' να δουν διυλιστήριο; *** Παιδιά, μη σας απογοητεύσω αλλά εκδηλώσεις τύπου "γιορτή του σπληνάντερου" δεν είναι πολιτισμός. *** Δημοκρατία: "Ο Τραμπάκουλας πλανητάρχης" *** Ράμφος: "Το '74, όταν έφυγε η χούντα, άφησε μηδέν δημόσιο χρέος, απολύτως μηδέν."

Μην κάνετε σαν παρθένες, σοκ θα ήταν να κέρδιζε η Χίλαρι

Διαβάζεις παντού για σοκ και δέος που προκάλεσε η εκλογή του Τραμπ και καταλαβαίνεις πως ακόμα δεν πήραμε χαμπάρι πως ο κόσμος μας έχει ήδη βαρέσει κανόνι.       

      
Σοκαρισμένος ο κόσμος, λέει, από την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ. Well, κύριοι, η ιδέα του "President Trump" με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν είναι το μόνο πράγμα που θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε να χωνεύουμε.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ίσως αυτή η αδιανόητη μέχρι πριν λίγο καιρό εξέλιξη να μην είναι καν το πιο σημαντικό στοιχείο που τεκμαίρεται από τη φαινομενικά αλλοπρόσαλλη επιλογή. Αν δεις όσα έχουν προηγηθεί σε επίπεδο πολιτικής σε διαφορετικά σημεία της γης και τα βάλεις σε μία σειρά, έντρομος θα διαπιστώσεις πως το αναπτυγμένο κομμάτι του πλανήτη γυρνά την πλάτη του σ' εκείνους και σε εκείνα που του υποσχέθηκαν παλιότερα δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο το οποίο ολοένα και πιο έντονα αφορά διαρκώς μικρότερο μέρος της κοινωνίας.

Η νίκη του Τραμπ πιθανότατα θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια μαύρη μέρα για τη δημοκρατία, αν και η προσωπική πεποίθησή μου είναι πως με βάση καθαρά πολιτικούς όρους, μια επικράτηση της Κλίντον θα έπρεπε να σημάνει το ίδιο. Ο "βαψομαλλιάς" νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αναμφισβήτητα ό,τι πιο εκκεντρικό, αδιανόητα υπερβολικό και επικίνδυνο κόλπο "σκαρφίστηκε" ένα εκλογικό σώμα για να εκφράσει τα συναισθήματά του για το σήμερα. Η Κλίντον, όμως, ήταν εκείνη που συγκέντρωσε στο πρόσωπό της τις παθογένειες του "συστήματος" στο οποίο οι ψηφοφόροι έβγαλαν επιδεικτικά τη γλώσσα.

Σήμερα τα ξημερώματα συμπληρώθηκε το "full house" με μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε άσχετες μεταξύ τους γωνιές του πλανήτη, το αποτέλεσμα της οποίας μαρτυρά πως οι φορείς της παγκοσμιοποίησης και του κόσμου που παραδίδει έχουν ξοφλήσει μια για πάντα και οδηγούν τη Δημοκρατία σε ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της φιάσκο.

Το 67% του "ΟΧΙ" στο αστείο ελληνικό δημοψήφισμα, το "BREXIT" και τώρα οι εκλογές στις ΗΠΑ συγκεντρώνουν μια σειρά από ταυτόσημα χαρακτηριστικά τα οποία θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να αγνοηθούν. Και τα τρία αποτελέσματα θεωρήθηκαν σοκαριστικά. Και τα τρία ήρθαν παρά το γεγονός ότι σχεδόν εξ ολοκλήρου τα βαρβάτα μιντιακά συγκροτήματα διαφήμιζαν και έσπρωχναν απροκάλυπτα την άλλη πλευρά (θυμηθείτε λίγο το παράδειγμα της Ελλάδας). Και στις τρεις περιπτώσεις η κάθε μορφής ελίτ (με τον όρο να μην συνεπάγεται απαραίτητα κάτι κακό) πήραν θέση υπέρ του αντίπαλου, πολιτικά ορθού, δέους, κουνώντας το δάχτυλο στους αμόρφωτους, χαμηλής νοημοσύνης και αντιληπτικότητας "άλλους" που τελικά αποδείχτηκαν περισσότεροι. Και -φυσικά- και στις τρεις περιπτώσεις τα γκάλοπ και οι δημοσκοπήσεις που προεξοφλούσαν άνετες νίκες για τις "συστημικές" και προβαλλόμενες ως αναγκαίο κακό επιλογές, έπεσαν πολύ μακριά από την πραγματικότητα . Όπως έγραψε και μια φίλη στο facebook, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς "Χριστός εναντίον Βαραββά" για να κάνουμε σαν παλαβοί μπροστά σε τέτοια διλήμματα.

ΗΠΑ: Η επερχόμενη έκρηξη του κοινωνικού ηφαιστείου

Γιώργος Μητραλιάς

Όταν στις 14 του περασμένου Αυγούστου διαπιστώναμε την «κατάρρευση του αμερικανικού δικομματισμού» (1) σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτή τη διαπίστωση και τις κατακλυσμικές πλανητικές συνέπειές της. Σήμερα, δηλαδή μόλις δυο μήνες αργότερα και λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, όχι μόνο αυτή η κατάρρευση βγάζει κυριολεκτικά μάτια, αλλά και μπορούμε πια άνετα να διαπιστώσουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό και… πολλά υποσχόμενο: την χωρίς προηγούμενο –τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου κραχ του 1929-  πολιτική αλλά και κοινωνική κρίση της βορειοαμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, που θα μπορούσε να οδηγήσει προσεχώς  σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές ιστορικών διαστάσεων!

Και ιδού εντελώς συνοπτικά για τι πρόκειται. Από πρώτη άποψη, γινόμαστε εδώ και πολλούς μήνες μάρτυρες του φαινομένου της απόρριψης των δυο προεδρικών υποψηφίων από τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δηλώνουν ότι θα τους ψηφίσουν με μισή καρδιά ή ακόμα και των ηγετικών στελεχών των δυο κομμάτων τους! Αν και αυτό το «φαινόμενο» είναι περίπου μοναδικό στην ιστορία, ωστόσο δεν περιγράφει όλη την σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα, που  είναι ακόμα χειρότερη.

Αυτή η «χειρότερη» δεινή πραγματικότητα αποτυπώθηκε πιστά πριν από λίγες μέρες στη θεαματική ρήξη που επήλθε στις σχέσεις του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με τον υποψήφιό του Ντόναλντ Τραμπ, και που οδηγεί τα αμερικανικά ΜΜΕ να κάνουν λόγο για  έκρηξη «εμφυλίου πολέμου» στην αμερικανική δεξιά! Δεν μπορούμε να μαντέψουμε το μέλλον της πολιτικής καριέρας του ίδιου του κ. Τραμπ, αλλά το βέβαιο είναι πια ότι η υποψηφιότητά του πυροδότησε μια κατακλυσμική εξέλιξη που τον ξεπερνάει και, που κατά τα φαινόμενα, κυοφορούνταν εδώ και καιρό μέσα στην αγρίως κλυδωνιζόμενη αμερικανική κοινωνία: τη γένεση ενός μαζικού ακραία αντιδραστικού, σκοταδιστικού, ρατσιστικού, απομονωτικού και μισογυνικού κινήματος με έντονα φασιστικά χαρακτηριστικά!

Παρόλο που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, είναι η μαζικότητα αυτού του σημερινού κινήματος σε συνδυασμό με την τρομακτική σε έκταση και ένταση απαξίωση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος από τη βάση του που κάνουν το παρόν «φαινόμενο» να μην έχει ιστορικό προηγούμενο. Όμως, και στην αντιπέρα όχθη, στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, η κατάσταση δεν είναι διόλου καλύτερη αν και από πρώτη άποψη, όλοι δείχνουν μονιασμένοι και συσπειρωμένοι γύρω από την Κα Κλίντον.

Πάτα το κουμπί, Τραμπ

Η έκφραση «Πάτα το κουμπί, Κιμ», με την οποία ευχόμαστε να πατήσει ο δικτάτορας της Β. Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, το κουμπί εκτόξευσης πυρηνικών πυραύλων, έχει γίνει συνώνυμη της φράσης «ματαιότης ματαιοτήτων». Στις ΗΠΑ πάντως, όλο και περισσότεροι φοβούνται μήπως πατήσει ο δικός τους πρόεδρος το κουμπί. Πάλι…

Στον πυρηνικό πόλεμο όλοι οι άνθρωποι αποτεφρώνονται ισότιμα
Ντέξτερ Γκόρντον

Aυτά είναι τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσουν ο Τραμπ ή η Κλίντον για να εξαπολύσουν επίθεση με πυρηνικά όπλα», τιτλοφορούσε πρόσφατο άρθρο του το δίκτυο Bloomberg.

Με σειρά σχεδιαγραμμάτων και αναφορές σε πρώην αξιωματούχους εθνικής ασφάλειας, υποστήριζε ότι ελάχιστα πράγματα μπορούν να σταματήσουν τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ αν έχει λάβει την απόφασή του.

Το κείμενο υπονοούσε ότι μόνο ένα ολοκληρωμένο πραξικόπημα θα μπορούσε να ακυρώσει την εντολή, καθώς ο πρόεδρος διαθέτει μηχανισμούς για να παρακάμψει αντιδράσεις στελεχών του Πενταγώνου αλλά ακόμη και μια περιορισμένη ανταρσία από τους χειριστές των πυρηνικών όπλων.

Τι συμβαίνει στην Αμερική; Τρελάθηκαν όλοι;

Οι συντηρητικοί συντάσσονται ένθερμα με τον Ντόναλντ Τραμπ, τον αλλοπρόσαλλο πολυεκατομμυριούχο και οι προοδευτικοί νέοι υποστηρίζουν με εντυπωσιακές συγκεντρώσεις τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, που λανσάρεται ως σοσιαλιστής! Ανεξάρτητα από το ποιος θα πάρει τελικά το χρίσμα των Δημοκρατικών και ποιος των Ρεπουμπλικάνων, γιατί πέρα από τον ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό των πολιτών, υπάρχει και το σύστημα με τους μεγαλοχορηγούς, την τηλεόραση και τις ασφαλιστικές δικλείδες των κομμάτων, γεγονός είναι ότι οι προτιμητέοι των κύκλων εξουσίας για πρώτη φορά ζορίζονται τόσο πολύ απέναντι στα αουτσάιντερ που αναδείχτηκαν σε πρωταγωνιστές και σοβαρούς διεκδικητές από την ίδια την κοινωνία.

Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό στη μεγαλύτερη και πλουσιότερη δύναμη στον κόσμο; Αμέτρητα άρθρα γράφονται για το φαινόμενο της δυσαρέσκειας του κόσμου που δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα της υπερδύναμης. Οι αξίες στα χρηματιστήρια είναι στα ύψη, η ανεργία σε χαμηλό επίπεδο και η Αμερική παραμένει πρώτη στην καινοτομία. Γιατί, λοιπόν, οι πιο ενεργοί και δραστήριοι πολίτες προτιμούν υποψήφιους που εμφανίζονται σαν ριζοσπάστες αρνητές της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων; Για πρώτη φορά, σ’ αυτή την κλίμακα, οι ηγεσίες των κομμάτων, οι μεγαλοχορηγοί και οι τηλεοράσεις δεν ελέγχουν εξ ολοκλήρου την επιλογή των υποψηφίων για το χρίσμα. Για πρώτη φορά, δύο υποψήφιοι με μεγάλο προσωπικό ρεύμα καταγγέλλουν τόσο εμφατικά το πολιτικό κατεστημένο, ακόμα και το ίδιο τους το κόμμα, και εξαγγέλλουν αλλαγές που ξεφεύγουν από τα όρια του επιτρεπτού.

Είναι φανερό ότι δεν πρόκειται απλώς για μια στροφή σε πολιτικούς που τα λένε έξω από τα δόντια. Εκφράζει περισσότερο μια αποστροφή σε μια κατάσταση πραγμάτων και σε ένα κατεστημένο που νοσούν βαθιά και έχουν κάνει τη ζωή των πολιτών πολύ χειρότερη απ’ ό,τι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει από τα στατιστικά στοιχεία και τις εκτιμήσεις των ειδικών αναλυτών, των κρατικών φορέων και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.

Είναι γνωστό ότι κοντά πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι τρώνε με κουπόνια, αλλά αυτοί που συρρέουν στις συγκεντρώσεις του Τραμπ και του Σάντερς γεμίζοντας στάδια των είκοσι χιλιάδων ανθρώπων και υπολογίζονται σε πολλά εκατομμύρια ψηφοφόρους δεν ανήκουν -στην πλειοψηφία τους- σ’ αυτούς που δεν έχουν να φάνε. Ανήκουν κυρίως στα μεσαία στρώματα που αποτελούν τον κορμό της αμερικάνικης κοινωνίας, από νοικοκυραίους, υπαλλήλους και ελεύθερους επαγγελματίες, μέχρι φοιτητές και αποφοίτους πανεπιστημίων με πτυχία και περγαμηνές.

Αυτός ο κορμός έχει φτάσει και έχει ξεπεράσει τα όρια της αγανάχτησης. Από τα δυσβάσταχτα δάνεια για τις σπουδές, σαν μαζικό καρκίνωμα περιγράφονται, που σε ακολουθούν μέχρι τα βαθιά γεράματα ή από την πολύχρονη στασιμότητα των μισθών και από ένα εκτεταμένο πλέγμα κοινωνικών προβλημάτων που αποτελούν βραχνά δημιουργώντας τεράστια ανασφάλεια στους πολίτες. Όλες οι κατακτήσεις και τα επιτεύγματα είναι εύθραυστα. Η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς βρίσκεται στο ναδίρ. Τεράστια τμήματα του πληθυσμού έχουν προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, εξάρτησης από νόμιμες και παράνομες ναρκωτικές ουσίες, επιπτώσεις από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, πτώση ηθικού από το φιάσκο στην εξωτερική πολιτική, φόβο για τους ξένους και πολλά άλλα. Και, στην καρδιά των προβλημάτων, η υπόνοια ότι όλο το οικονομικό οικοδόμημα της Αμερικής δεν είναι τόσο στέρεο όσο το παρουσιάζουν οι επίσημοι, σπρώχνει τη σιωπηλή πλειοψηφία στα κάγκελα!