Η διαφορά ως ισότητα

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών       

  

Κάποια παιδιά γεννιούνται διαφορετικά. Και δεν εννοώ τα παιδιά που εκ γενετής έχουν κάποια αναπηρία ή δυσπλασία. Μιλάω για υγιέστατα μωρά που από τα πρώτα τους βήματα διαφέρουν από τα άλλα. Το τι τα κάνει διαφορετικά ένας θεός το ξέρει.

Για μας τους θνητούς πρέπει να επιλέξουμε κάποια εξήγηση είτε από τους γενετιστές (DNA) είτε από τους κοινωνιστές (περιβάλλον). Αυτά τα παιδιά δεν προσαρμόζονται εύκολα στον κοινωνικό τους χώρο και συχνά χαρακτηρίζονται προβληματικά, ενώ μπορεί να είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα και να μην αισθάνονται καμιά διαφορά με τα άλλα.

Και εδώ με σιγουριά μπορούμε να πούμε πως αυτό το «διαφορετικό» είναι ένας αυθαίρετος χαρακτηρισμός που ξεκινάει από την οικογένεια, διαμορφώνεται στο σχολείο και εμπεδώνεται στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, αλλά η κοινωνία μάς θέλει ομοιόμορφους. Και εδώ έχουμε φασισμό, ακόμα και σε κοινωνίες που θέλουν να λέγονται δημοκρατικές.

Ας καταφύγουμε λοιπόν στην ψυχανάλυση. Ο Λακάν στα «Γραπτά» του μιλάει για το στάδιο του καθρέφτη. Το παιδί που κοιτάζεται στον καθρέφτη δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του. Δηλαδή το πιστό του είδωλο δεν τον κάνει να καταλάβει ποιος είναι.

Αυτό το κατακτά μόνο όταν έρθει σε συναναστροφή με τους άλλους. Οπως πάλι και η προσωπικότητα ενός ατόμου αναδεικνύεται μόνο μέσα από μια συλλογικότητα. Αλλιώτικα έχουμε τυράννους, μικρούς ή μεγάλους, που θέλουν να επιβληθούν, κατά κανόνα με αξιώματα, γιατί απλά ο λόγος τους, δηλαδή το επιχείρημά τους, δεν έχει καμιά πέραση. Και έτσι αισθάνονται ασφαλείς μόνο όταν διατάζουν.

Η χούντα δεν ξεκίνησε το ‘67

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για την χούντα των συνταγματαρχών. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να αντιληφθώ, η δικτατορία του Παπαδόπουλου έχει μετατραπεί σε μέτρο σύγκρισης και «δημοκρατικότητας» για όλες τις κυβερνήσεις, ενώ η λέξη «χούντα» είναι στα στόματα όλων.

Βουλευτής της Χρυσής Αυγής αναρτά φωτογραφία του ηθοποιού Κώστα Βουτσά να τσουγκρίζει αυγό με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, για να απαντήσει στις κατηγορίες του Κώστα Βουτσά εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Η στάση συγγραφέων, ποιητών, ηθοποιών, καλλιτεχνών αλλά και των απλών ανθρώπων –στην διάρκεια της χούντας- έχει συζητηθεί πολύ. Από την φωτογραφία του Μάνου Χατζιδάκι με τον Μακαρέζο μέχρι τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Βίκυ Μοσχολιού που τραγούδησαν τον ύμνο της «Επαναστάσεως». Από τον «πνευματικό κόσμο», μόνο η δήλωση του Γιώργου Σεφέρη ήταν ξεκάθαρη εναντίον της χούντας.

Γενικά, οι Έλληνες θέλουν την αντίσταση και την επανάσταση να τις κάνει ο άλλος. Αυτοί δεν καταδέχονται. Και τον κρίνουν μάλιστα για τον τρόπο που θα αντισταθεί.

Οι Έλληνες δεν είναι ικανοποιημένοι ούτε από αυτούς που έφυγαν στο εξωτερικό στην διάρκεια της δικτατορίας.

«Πήγαν στο Παρίσι για διακοπές και έλεγαν πως έκαναν αντίσταση». Έτσι λένε οι Έλληνες.

Τους ήθελαν να μην πάνε στο Παρίσι ή όπου αλλού, αλλά να κάτσουν εδώ και να υποστούν βασανιστήρια, ενώ οι Έλληνες θα ήταν αραχτοί στις πολυθρόνες και θα έβλεπαν τον «Άγνωστο Πόλεμο».

Πριν κρίνεις τον άλλον για την στάση του στην διάρκεια της δικτατορίας, πες μας τι έκανες εσύ στην διάρκεια της δικτατορίας.

Κι αν δεν είχες γεννηθεί τότε, πες μας τι έκανες μετά την χούντα. Κι αν πάλι και τότε δεν είχες γεννηθεί, πες μας τι κάνεις σήμερα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν δυο δημοκρατίες

Στη χώρα μας υπάρχουν δυο δημοκρατίες και ενδεχομένως δυο πολιτεύματα.

Η πρώτη δημοκρατία γιόρτασε χτες τα 41 χρόνια από την πτώση της χούντας στο προεδρικό μέγαρο, παρουσία των πολιτικών αρχηγών. Η δεύτερη το έκανε στο προαύλιο του κοινοβουλίου. Για συντομία ας ονομάσουμε την πρώτη «προεδρική δημοκρατία» και τη δεύτερη «κοινοβουλευτική δημοκρατία».

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία είχε παρουσιαστεί από το σύνολο των καναλιών σαν πολυτελής φιέστα, υπήρχαν μόνο μπισκότα και τσάι. Στην προεδρική το γεύμα περιελάμβανε λαυράκι, τούρτα παγωτό και λευκό κρασί.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία παρευρέθηκε ο Μανώλης Γλέζος που κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακροπόλη. Στην προεδρική βρισκόταν ο Μεϊμαράκης παλαιό στέλεχος των ταγμάτων εφόδου της ΟΝΝΕΔ (Rangers, Κένταροι).

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μίλησε η καθηγήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, (η φοιτήτρια την οποία χτύπησε το τανκ το βράδυ της εξέγερσης του Πολυτεχνείου). Παρουσίασε τη σημερινή κατάσταση με αναφορές σε αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και δραματουργούς ενώ μαζί με τον καθηγητή φιλοσοφίας Κώστα Δουζίνα αναφέρθηκαν στην παρακαταθήκη της Αντιγόνης: Ότι το δίκαιο είναι ισχυρότερο από κάθε εξουσία.

“Μια χούντα μας χρειάζεται”…

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 48 χρόνια από την επιβολή της δικτατορία των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...

Δέκα αποδείξεις ότι η «σοβαρή Χ.Α» είναι εδώ

1) Γιατί έχουν τον Άδωνι Γεωργιάδη και στελέχη της ΟΝΝΕΔ να δηλώνουν ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο

 

2) Γιατί έχουν τον Σαμαρά να ζητά απομάκρυνση των παιδιών μεταναστών από βρεφονηπιακούς σταθμούς.

 

3) Γιατί έχουν το Ποτάμι να υποστηρίζει ψευδώς ότι η χούντα άφησε μηδενικό χρέος

 

4) Γιατί έχουν τον Θανάση Πλεύρη, τέκνο του πατέρα του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού Κωνσταντίνου Πλεύρη, να ζητά μαζί με τη Χρυσή Αυγή, να μην δοθεί η εκπαιδευτική άδεια που δικαιούται ο Ρωμανός και να απομακρυνθούν οι Σύροι πρόσφυγες από το Σύνταγμα γιατί χαλάνε την εορταστική εικόνα της πόλης.

 

5) Γιατί έχουν τον εκλεκτό του δικτάτορα Παπαδόπουλου, Μάκη Βορίδη, να προετοιμάζεται για την ηγεσία της ΝΔ.

 

6) Γιατί έχουν ανθρώπους σαν τον Μπαλτάκο να δημιουργεί το κόμμα του στρατού και της αστυνομίας ανοίγοντας κερκόπορτες για την ολοκληρωτική ανατροπή του πολιτεύματος, όπως ζητούσαν παλαιότερα και ΜΜΕ σαν το Protagon  

Φτώχεια και φυλακή του Περικλή Κοροβέση

Εχω σπουδάσει και στις δύο αυτές σχολές. Και χωρίς να φανεί πως περιαυτολογώ, είναι όμως πραγματικότητα, έχω πάρει και δύο ντοκτορά με άριστα. Αρα εκ των πραγμάτων έχω την άδεια να μιλήσω και για τα δύο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορώ να τα πω και σωστά. Συνήθως στο περίπου μιλάμε, όχι γιατί θέλουμε να αποφύγουμε την αλήθεια, αλλά για έναν και μόνο λόγο.

Καταλαβαίνουμε αυτά που χωράει το κεφάλι μας. Αλλά δυστυχώς δεν τα χωράει όλα ή δεν θέλουμε να του φορτώσουμε και πολλά. Και ας αρχίσω με τη φυλακή. Πήγα σε δύο διάσημα ιδρύματα, στις Εγκληματικές Φυλακές Αβέρωφ και Αίγινας επί χούντας. Και για τους νεότερους, η χούντα ήταν η Χρυσή Αυγή στην εξουσία και το γνήσιο παιδί των ένοπλων δωσίλογων, δηλαδή η «Δεξιά Χειρ» των ναζί κατακτητών.

Υπάρχει ο μύθος πως στη φυλακή πας επειδή τέλεσες κάποια αξιόποινη πράξη. Αυτό εν γένει είναι σωστό. Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Ποιος χαρακτηρίζει μια ανθρώπινη ενέργεια αξιόποινη δράση; Ποια συμπεριφορά θεωρείται καταδικαστέα; Ποια θρησκεία θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως; Ποιο χρώμα δέρματος θεωρείται απόδειξη ενοχής;

Σίγουρα υπάρχουν εγκληματικές πράξεις. Αλλά ποιος από όλους μας, τους ήσυχους νοικοκυραίους, δεν έφτασε σε κάποια στιγμή παροξυσμού; Οι άνθρωποι που είχα γνωρίσει στη φυλακή και εξέτιαν ποινή για ανθρωποκτονία, δεν είχαν κάτι διαφορετικό από όλους εμάς. Ολοι τους κατηγορούσαν την κακιά στιγμή. Και ίσως να είχαν δίκιο. Σε άλλους τυχαίνει η κακιά στιγμή και σε άλλους δεν συμβαίνει. Αλλά όλοι άνθρωποι είναι. Εκτός βέβαια από την εξουσία σε οποιαδήποτε μορφή της. Εκεί πάντα υπάρχει κάποιος ένοχος που πρέπει να εξοντωθεί.

Γιατί το Ποτάμι είναι τόσο φιλοχουντικό;

 

Ούτε δυο εβδομάδες δεν είχαν περάσει από τα τερατώδη ψέματα που εκστόμισε ο “φιλόσοφος” του ποταμιού Στέλιος Ράμφος για το δήθεν μηδενικό χρέος που άφησε πίσω της η χούντα και το Ποτάμι επανήλθε στην υπόγεια φιλοχουντική στάση που εκφράζει εδώ και χρόνια ο Σταύρος Θεοδωράκης.

“Η εξέγερση των φοιτητών το ’73″ διαβάσαμε σε ανακοίνωση του κόμματος” ήταν μια ηρωική πράξη που έγινε κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής”.



Δεν χρειάζεται φυσικά να μπει κανείς στον κόπο να εξηγεί στον “δημοσιογράφο – πλυντήριο της Χρυσής Αυγής”, Σταύρο Θεοδωράκη, ότι στα χρόνια της δικτατορίας δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η γενιά του Πολυτεχνείου

Μετά την χρεοκοπία της χώρας, είναι πολύ διαδεδομένη η άποψη πως για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο οποίος πέθανε το 1996). Πριν από την χρεοκοπία της χώρας, ήταν πολύ διαδεδομένη η άποψη πως για όλα τα άσχημα στην Ελλάδα έφταιγε η γενιά του Πολυτεχνείου.

Τα πράγματα μπερδεύονται λίγο όταν πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν για όλα φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου ή η γενιά του Πολυτεχνείου.

Πάντως, αυτοί φταίνε μόνο. Κανένας άλλος. Βέβαια, είναι μια πρόοδος να ευθύνεται για την κατάντια της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου ή η γενιά του Πολυτεχνείου, αφού, πριν ρίξουμε όλες τις ευθύνες σε αυτούς, για όλα έφταιγαν οι Τούρκοι.

Μάλλον κάποιοι αντιλήφθηκαν πως είναι πολύ αστείο να ρίχνουν τις ευθύνες στους Τούρκους, αφού αποχώρησαν -και μας άφησαν μόνους μας με τους Έλληνες- πριν από πάρα πολλές δεκαετίες.

Είναι εντυπωσιακό πως όλοι αυτοί που ρίχνουν όλες τις ευθύνες για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας στον Ανδρέα Παπανδρέου, ή στη γενιά του Πολυτεχνείου, θεωρούν πως οι δεξιές κυβερνήσεις μετά την κατοχή, η χούντα -που κι αυτή δεξιά ήταν-, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή δεν έχουν απολύτως καμία ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας.

Είναι λογικό να μην αναγνωρίζουν ευθύνες σε όλους αυτούς γιατί τους περισσότερους τους ψήφιζαν με πάθος· 90% έπαιρναν μαζί, μέχρι πριν την χρεοκοπία, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, και δεν τους ψήφιζα εγώ.

Οπότε, αν έχουν ευθύνη ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής, έχουν ευθύνες κι αυτοί που τους ψήφιζαν. Δηλαδή οι ίδιοι.

Την χούντα δεν την ψήφιζαν οι Έλληνες αλλά την γούσταραν τρελά.

Έρευνα: Αυτοί είναι οι 24 νεκροί του Πολυτεχνείου

Διαβάστε τα στοιχεία της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο. Δείτε σχεδιάγραμμα με το σημείο όπου έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν

Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις και ισχυρισμούς, ακόμη κι ότι δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός. Αναδημοσιεύεται η έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, με τίτλο "Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973".

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας "Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες" , "η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη 'ασυλία', στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου".
Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο "Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973". Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ.

Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη "γενεαλογία" του ζητήματος.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

• Αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Η συγκέντρωση όλων των δεδομένων αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της έρευνας στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνιση τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, οι συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, αναζητείται η γενεαλογία τους, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Ο Ταξιδιώτης

Στο παλιό μου (νοικιασμένο) σπίτι είχα κήπο. Συχνά τις νύχτες του θέρους και του χειμώνα στις σκιές των δένδρων, τραγούδια ανέβαζαν παραστάσεις και ζωγραφιές έλεγαν ιστορίες. Στο σημερινό (νοικιασμένο) σπίτι μου δεν έχω κήπο, έχω πιλοτή. Ορισμένες βραδιές, όμως, έρχονται επίσκεψη τα δένδρα και οι σκιές τους. Κάνουν τους στύλους της πιλοτής κίονες παιγνιώδεις και τ’ αραγμένα αυτοκίνητα ιστορίες απ’ όσα έχουν δει τα μάτια τους στους δρόμους του κόσμου.
Προ ημερών την ώρα που έβαζα το κλειδί στην πόρτα -ήταν και σκοτεινά διότι συνήθως η λάμπα που φωτίζει την είσοδο είναι καμένη- ήρθε να με βρει ένας παλιός Νοέμβρης. Πέρασαν τα χρόνια μου είπε περιπαικτικά, ο ίδιος παρέμενε λεπτός με τα γένια της γενιάς του, μαύρα κι αραιά σαν χνούδι σε εφηβικό εφήβαιο. Βάλαμε τα γέλια, εγώ με το αμερικάνικο στρατιωτικό τζάκετ που φορούσε, εκείνος απλώς από αγάπη. Ανάψαμε τσιγάρο κι αράξαμε ανάμεσα στα δένδρα και στις σκιές τους, οι αναμνήσεις είναι σχετικές ως προς τον χρόνο και συχνά ένα-δύο λεπτά κρατούν μια-δυο ώρες, τρεις μέρες, σαράντα χρόνια – δεν έχει φεγγάρι απόψε, ούτε πυροβολισμούς και σκοτωμούς στο Πεδίον του Αρεως, ήσυχο το Μαρούσι
ανασαίνει τον καπνό απ’ τα ξύλα και τα παλιόξυλα που θερμαίνουν πολλά απ’ τα σπίτια, τον καπνό των τσιγάρων μας ανασαίνουμε κι εμείς. Τότε η Ελλάδα είχε μέλανα ουρανό και τις μέρες και τις νύχτες. Η χούντα μαγάριζε με αίμα και ξύλο, με εξορίες και παρακολουθήσεις την επικράτεια. Χόρευε τσάμικο με καρφωμένα σημαιάκια στη μύτη της, ξεφτιλίζοντας αρχαία τραγούδια, μίλαγε ελληνικά σαν πολυβόλο που τραυλίζει κορακίστικα κι έπνιγε τις γενναίες λέξεις, την Ιστορία και τους βίους των ανθρώπων σε μια γούρνα αμορφωσιάς και επωφελούς (πολύ το χρυσίον) βλακείας. Δεν
ήταν φασίστες της προκοπής οι χουντικοί, ήταν οι καρικατούρες του τέρατος. Εθνικιστές της οκάς, επίγονοι των δωσιλόγων της Κατοχής, δούλοι και πράκτορες των Αμερικανών, τσόκαρα με περικεφαλαίες, τζουτζέδες. Ούτε πραιτωριανοί ήταν, ούτε μελανοχίτωνες, ούτε γενίτσαροι, μια μπόχα ήταν, μια βδέλλα κι ένα εξαμβλωτικό κατάλοιπο μιας χώρας που 150 χρόνια προσπαθούσε να ολοκληρώσει την Επανάσταση του 1821. Οι χουντικοί ήταν ένας κρίκος (κι όχι ο τελευταίος) στη μακρά αλυσίδα των προδοτών που ανέκαθεν δολοφονούσαν σ’ αυτήν τη μαρτυρική χώρα τους ήρωες και τους αγίους της, τα φυλαχτά της και τα όνειρά της.
Ηταν ωραίο το οδόφραγμα εκείνες τις τρεις ημέρες και τις τρεις νύχτες που συγκλόνισαν τις ψυχές μας. Απ’ τη μια μεριά ήταν η Τιτίκα και ο Γαβριάς, όλα τα ωραία μας βιβλία, τα τραγούδια του Μίκη και οι άγγελοι του Χατζιδάκι απ’ την Πύλη του Αδριανού ορμώμενοι, ήταν μια μεραρχία ευχές από μανάδες, οι κονσέρβες, τα φάρμακα και τα τσιγάρα που έφερναν οι Αθηναίοι, ήταν η γαλανόλευκη που μάτωσε και στα επόμενα χρόνια φούντωσε στις καρδιές μας κόκκινη, ήταν

Τα φούμαρα των χουνταίων…

       

 

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.
Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».

Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος µε στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα µπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να µειωθεί για µια εφταετία, ειδικά από µια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε µαντάρα και στα οικονοµικά. Με το δηµόσιο ταµείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και µετά. Και ο µεγαλύτερος µύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεµία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας. Το αντίθετο…

Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…

Χουντικοί µύθοι
Το «Π» ρίχνει κλοτσιά µια για πάντα σ’ αυτές τις µυθοπλασίες περί «καλής» οικονοµίας επί χούντας. Και, µάλιστα, µε ντοκουµέντα. Με δηµοσιεύµατα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή. Επί δικτατορίας! Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουµε αυτά τα δηµοσιεύµατα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόµα άπιστοι Θωµάδες.

Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.

Ο κ. Φορτσάκης και η εκδίκηση των Mικροαστών

 

 

Tου Σταύρου Παναγιωτίδη

Ο Μαξίμ Γκόρκι έλεγε στους Μικροαστούς του:
“Φοιτητής σημαίνει μαθητευόμενος κι όχι ρυθμιστής στη ζωή. Αν κάθε νεαρός στα είκοσί του χρόνια θέλει να γίνει κανονιστής της τάξης, τότε όλα θα γίνουν άνω-κάτω. [...] Σπούδασε, γίνε μάστορας στη δουλειά σου και τότε συζήτα… ως τότε όμως, κάθε ένας έχει κάθε δικαίωμα στις συζητήσεις σου να σου πει κάνε μόκο”.¹

Οι γραμμές αυτές στηλιτεύουν το συντηρητικό, αντιδραστικό πνεύμα των ανθρώπων που ενοχλούνται από οτιδήποτε διαταράσσει το υψηλό ιδανικό της τάξης, από ό,τι απειλεί να ταράξει την επιβεβαίωση των προσωπικών τους αξιών. Στην πραγματικότητα, των ανθρώπων που ενοχλούνται από τον ριζοσπαστισμό, από την εξέλιξη που νιώθουν πως ξεφεύγει μέσα από τα χέρια τους, από την απώλεια του ελέγχου. Γιατί αυτό είναι το πάθος του μικροαστού: ο έλεγχος.

Μιλάμε για λέξεις που μπήκαν στο χαρτί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Το θεατρικό έργο του Γκόρκι ανέβηκε στο σανίδι πρώτη φορά το 1902. Από το τότε έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι, κι όσο κι αν η ηρακλήτεια ρήση αντηχεί, θυμίζοντας επιμόνως πως δεν μπορείς να πλυθείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, φαίνεται πως πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα αρνούνται αυτήν την αλήθεια, που θεωρούν πως πολύ κακώς αφήσαμε πίσω μας εκείνα τα χρόνια, που πάντα θα προσπαθούν να γυρίσουν στη θαλπωρή των γνώριμων νερών της συντήρησης και του ελέγχου.

Ένας τέτοιος αντιηρακλείτιος θόρυβος είναι αυτός που υψώνει αυτές τις μέρες πάνω από το Πανεπιστήμιο ο -κατά την ατυχία του ιδρύματος και την κακή επιλογή των φορέων του- πρύτανης του ΕΚΠΑ. Ο άνθρωπος που επικαλείται την νομιμότητα, ενώ βρίσκεται στη θέση του επειδή τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης του Ιδρύματος απαγόρευσαν παρανόμως τη συμμετοχή άλλης υποψήφιας στις εκλογές. Ο επικαλούμενος την νομιμοφροσύνη, που καταγγέλεται από την Επιθεώρηση Εργασίας πως δεν επέτρεψε την είσοδο των ελεγκτών της στο χώρο ευθύνης του και πως, κατά παράβαση της εργατικής νομοθεσίας, κλείδωσε τους εργαζόμενους μέσα στο πανεπιστήμιο, με κίνδυο ακόμη και για τη σωματική τους ακεραιότητα. Ο νομιμόφρων που ως διορισμένος κυβερνητικός επίτροπος στη ΝΕΡΙΤ δεν έχει βρει μισή κουβέντα να πει για τις αντιθεσμικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο έργο της, για την απαγόρευση μετάδοσης ομιλιών και την πολυδάπανη υπερπροβολή της δραστηριότητας του πρωθυπουργού.

Ο κύριος πρύτανης όμως, μας τα είπε ευθέως. Η μικροαστική του πρεμούρα για να εκδηλώσει το πάθος του για την τάξη και τον έλεγχο τον έκανε να εκτεθεί. “Δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει χωρίς άδεια στο Πανεπιστήμιο. Αν ερχόταν κανείς στο σπίτι σας θα τον αφήνατε να περάσει έτσι;” διερωτήθηκε ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού. Για να το άλλάξει, όταν του επισημάνθηκε πως το Πανεπιστήμιο δεν είναι το σπίτι του, λέγοντας πως “το Πανεπιστήμιο ανήκει στους καθηγητές και τους φοιτητές του”. Πολύ ενδιαφέρον αυτό, στ΄ αλήθεια. Γιατί όταν ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα ήταν εναντίον του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, όταν δεν υπήρχε ούτε ένας Σύλλογος καθηγητών, εργαζομένων και φοιτητών που να έχει ταχθεί υπέρ του νόμου, τότε η επωδός των υποστηρικτών του, όπως ο κ. Φορτσάκης, ήταν πως “τα Πανεπιστήμια δεν ανήκουν στους καθηγητές και στους φοιτητές, αλλά στην κοινωνία που τα πληρώνει”! Αν λοιπόν τα Πανεπιστήμια ανήκουν στην κοινωνία, τότε κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε έναν πολίτη την είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Αν, από την άλλη, το Πανεπιστήμιο ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, τότε ο κ. Φορτσάκης πρέπει να παραιτηθεί αμέσως, διότι είναι πρύτανης με βάση έναν νόμο στον οποίο η συντριπτική πλειονότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας έχει αντιταχθεί!

Να λοιπόν που τρία χρόνια μετά, καταλαβαίνουν όλοι γιατί η κυβέρνηση κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο. Όχι για λόγους ασφαλείας, όχι για να ελεγχθούν οι παράνομες πράξεις. Το εμπόριο ναρκωτικών δίνει και παίρνει στο κέντρο της πόλης, εκεί που κανένα άσυλο δεν υπάρχει. Ξαναμπαίνει στα σχολεία, επειδή η κυβέρνηση απέλυσε τους σχολικούς φύλακες. Αν η κυβέρνηση ήθελε φύλαξη στα πανεπιστήμια θα μπορούσε να μην απολύει διοικητικούς, να προσλαμβάνει υπαλλήλους φύλαξης και όχι να δίνει τη φύλαξη με πανάκριβη εργολαβία -35% πιο δαπανηρή από το κόστος των υπαλλήλων- σε φουσκωτούς σεκιουριτάδες με στολές και αλεξίσφαιρα που σε κοιτάνε σαν επίδοξο κλέφτη σε πολυκατάστασημα ή σαν τρομοκράτη. Το άσυλο δεν καταργήθηκε “για να μην κάνουν κουμάντο στο Πανεπιστήμιο οι μειοψηφίες”, όπως μας έλεγαν, ενώ σήμερα  κάνει κουμάντο ένας άνθρωπος μόνος του. Όχι, ο στόχος δεν ήταν η ασφάλεια του Πανεπιστημίου. Ο στόχος ήταν η ασφάλεια του συστήματος. Ο στόχος ήταν να δείχνουμε ταυτότητα για να μπούμε στο Πανεπιστήμιο. Για να μείνει η κοινωνία έξω από το Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο μακρυά από την κοινωνία.

Σκάστε ρε!

Γράφει ο Καρτέσιος

Σκούζουν μέσα από τους τάφους τους. Ζόμπι. Τρελαμένα. Ουρλιάζουν λόγια της Χούντας. Θυμίζουν τις ασυνάρτητες κραυγές του Παπαδόπουλου. Τα επιχειρήματα του Μακαρέζου. Του Παττακού. Σκάστε άθλιες φωνές! Βουλώστε το.

Αποκαλούν ηλίθιους και ηλίθιες τους μαθητές και τους φοιτητές των καταλήψεων. Λένε για υποκινητές. Μιλάει η μούχλα. Η σαπίλα. Λένε ότι τα Πανεπιστήμια δεν λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια. Και ταυτόχρονα δήθεν κλαίγονται για τα λαμπρά μυαλά των Ελλήνων που φεύγουν διωγμένοι από τη χώρα.

Πού σπούδασαν ρε γελοίοι αυτά τα λαμπρά μυαλά για τη φυγή των οποίων τάχα μου λυπάστε; Ποια πανεπιστήμια τελείωσαν; Αυτά που λέτε διαλυμένα; Και τι γίνεται όταν πολλά από τα λαμπρά..
μυαλά που έφυγαν διωγμένα, τότε που σπούδαζαν συμμετείχαν σε καταλήψεις, σε συνελεύσεις, σε πορείες;

Θέλουν να σκοτώσουν την εφηβεία. Θέλουν να γεράσουν τα νιάτα πριν την ώρα τους. Όχι επειδή τα ζηλεύουν, αλλά επειδή τα φοβούνται. Τα τρέμουν. Γι’ αυτό τα αποκαλούν θρασίμια. Γιατί αρνούνται επίμονα να μεταμορφωθούν σε πειθήνια ανθρωπάκια, που αύριο θα βασανίζονται αδιαμαρτύρητα δουλεύοντας στις προβλήτες της COSCO.

Γιατί αντιδρούν στην καταραμένη σύνδεση σπουδών – παραγωγής. Αυτής της λαίλαπας που δολοφονεί τη γνώση. Αυτού του μονόδρομου που σε οδηγεί να σπουδάσεις εξειδικευμένος εργάτης. Το σχέδιο για την εξαφάνιση των ανθρωπιστικών σπουδών. Η δημιουργία στείρων εγκεφάλων που θα ξεκινά από το νηπιαγωγείο τη θυσία της στο κέρδος της ολιγαρχίας.

ΣΚΑΣΤΕ ΡΕ! ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ!

Όλα για την πάρτη σας πλέον. Θέλετε μέχρι την ώρα του θανάτου σας να πασταλιάζετε χρήμα. Αυτές είναι οι λύσεις σας. Να εκλιπαρεί η χώρα την επιστροφή του Κώστα Καραμανλή.

Κλείσιμο ΕΡΤ: Η Εφαρμογή του Δόγματος ΣΟΚ σε όλο του το μεγαλείο...

Η απόφαση της τρικομματικής χούντας να κλείσει την ΕΡΤ, μέσω υπουργικού διατάγματος και να μείνουν πάνω από 2.600 εργαζόμενοι στους δρόμους αποτελεί την απόλυτη εφαρμογή  του δόγματος ΣΟΚ, τακτική των άναρχων νεοφιλελεύθερων δικτατοριών.

Αφού είχαμε μπει σε κατάσταση ηρεμίας, τάξης, ασφάλειας και στο δρόμο της πολυπόθητης ανάπτυξης (στο δρόμο, όχι την ανάπτυξη, είπαμε...), αφού η τρικοματική χούντα ξεκίνησε το ξεπούλημα και το χορό των ιδιωτικοποιήσεων και οι κακοί απεργοί (δάσκαλοι, υπάλληλοι στις μεταφορές, ναυτεργάτες), κάθισαν σπιτάκι τους κάτω από το φόβο της επίταξης, ένα ΣΟΚ θα ήταν απαραίτητο για να δει ο λαός ότι οι εξουσιαστές του δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια, συνεχίζουν το απρόσκοπτο έργο της εξαθλίωσης του! Μετά τον κατακερματισμό της δημόσιας παιδείας, της δημόσιας υγείας, η δημόσια ενημέρωση και ψυχαγωγία ήταν το επόμενο κάστρο που έπρεπε να αλωθεί με συνοπτικές διαδικασίες.

Σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες, αποφασίζεται το κλείσιμο της ΕΡΤ λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς και του αβάσταχτου δημοσιονομικού βάρους. Διαφθορά που οι επί τόσα χρόνια εξουσιάζοντες δημιούργησαν στην ΕΡΤ, με το διορισμό ημετέρων και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος του οργανισμού (πχ σε δεκάδες εκατομμυριάκια ευρώ που μοιράστηκαν στους κυρίους Κόκκαλη και  Βαρδινογιάννη για τα τηλεοπτικά δικαιώματα των ποδοσφαιρικών εταιριών τους κλπ). Όσο για το δημοσιονομικό βάρος, τα τελευταία χρόνια η ΕΡΤ είναι ένας πλεονασματικός οργανισμός!

Χούντα… 2013

Του Θύμιου Καλαμούκη

Τα μέλη της κυβέρνησης δεν είναι συνταγματάρχες, ταξίαρχοι και πολύ περισσότερο στρατηγοί. Είναι στην κυβέρνηση μετά από εκλογές και όχι μετά από την κάθοδο των τανκς. Έχουμε κόμματα, εφημερίδες. Έχουμε τις βασικές ελευθερίες, λόγου, έκφρασης, συνάθροισης (αν και αυτό συζητείται…). Η χώρα δεν είναι απομονωμένη. Δεν έχουμε Μακρόνησο. Για την ακρίβεια την έχουμε, αλλά άδεια… Δεν έχουμε ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η τηλεόραση είναι έγχρωμη και το σήμα του έθνους δεν είναι ένα πουλί.

Ναι τέτοια Χούντα, δεν έχουμε. Η παραπάνω διευκρίνιση κρίνεται ως αναγκαία, επειδή κάθε φορά που συγκρίνεται η σημερινή κατάσταση με Χούντα, εγείρονται ενστάσεις και αντιδράσεις, του στυλ, «μα τι λέτε, τότε είχαμε τον στρατό στα πράγματα, τότε είχαμε εξορίες, φυλακίσεις, περιορισμούς κλπ». Ναι σωστά, τότε είχαμε όλα αυτά και άλλα τόσα. Να το ξαναπούμε λοιπόν, τέτοια χούντα δεν έχουμε. Δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε τέτοια χούντα, το 2013.

Στρατιωτική χούντα όπως αυτή της περιόδου 1967- 1974, δεν έχουμε. Έχουμε όμως μια άλλη Χούντα. Ιδιότυπη, συγκαλυμμένη και εκλεγμένη. Πως προκύπτει Χούντα, εν μέσω «Δημοκρατίας»; Από τα εξής γεγονότα.

Κάτω κοινοβουλευτική χούντα!

Όπως ήταν αναμενόμενο η κυβέρνηση της αστικής ολιγαρχίας και του μνημονίου των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη αποφάσισε την επιστράτευση των απεργών του Μετρο.

Αφού μετά την συνεχιζόμενη κατασυκοφάντηση των απεργών και την αποτυχία τους να στρέψουν την κοινωνία εναντία στους μαχόμενους απεργούς, η κοινοβουλευτική δικτατορία επιστρατεύει τα πιο ανάλγητα  πολιτικά, κατασταλτικά  και δικαστικά μέσα για να καθυποτάξει ένα δίκαιο αγώνα και να παραδειγματίσει την υπόλοιπη κοινωνία

 Δεν πέρασαν παρά λίγες μόνο μέρες  από  τις δηλώσεις στελέχους της χούντας στους ΝΥΤ ότι μετά τους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις  την σειρά της επίθεσης θα πάρουν τα μαχόμενα συνδικάτα και οι απειλές έγιναν πράξη. Δεν μένει καμιά πλέον αμφιβολία πως έχουμε μπει σε μια περίοδο κοινωνικού πολέμου που τον κήρυξε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης  με όλο του το οπλοστάσιο(νομικό, κατασταλτικό, προπαγανδιστικό)

Μας θέλουν δούλους και σκλάβους και το αποδεικνύουν καθημερινά. Κανένας αγώνας δεν μπορεί να νικήσει από μόνος του αν δεν μπούμε όλοι στην υπόθεση της ανατροπής του καθεστώτος ο καθένας από το δικό του μετερίζι.