Το πεντακοσάρικο και τα εκατομμύρια

Μια ζωή θυμάμαι όλους όσους από διάφορα πόστα διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου να διατείνονται πως προστατεύουν (ή θα προστατεύσουν, αν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο) τους μικρούς και αδυνάτους και ότι θα στραφούν μόνο κατά των εχόντων και κατεχόντων (αξεπέραστε Κωστάκη Καραμανλή!). Κι αν κάτι τέτοια τα πιστεύαμε όταν τα λέγανε παλιότερα οι συντηρητικοί πολιτικοί της δεξιάς, είτε της μείζονος (ΕΡΕ, ΝΔ) είτε της ελάσσονος (Ένωση Κέντρου, ΠαΣοΚ), φανταστείτε πόσο εύκολα χάψαμε αμάσητο το ίδιο παραμύθι όταν το ακούσαμε πρώτη φορά από αριστερά. Δυστυχώς, το μόνο που μας έμεινε ήταν μια δυσπεψία κι ένας κόμπος στον οισοφάγο που δεν λέει να πάει ούτε πάνω ούτε κάτω.

Ισπανοί αστυνομικοί εκκενώνουν με την βία κατασχεμένη κατοικία, σε μια χώρα όπου ημερησίως γίνονται
πάνω από 100 κατασχέσεις. Αξίζει τον κόπο να δείτε το 14λεπτο βίντεο της επιχείρησης στο Youtube.

Το ποιοι είναι οι έχοντες και κατέχοντες παραμένει ζήτημα προς διερεύνηση. Από την άλλη, για ποιούς αριστερούς λέμε τώρα; Οι άνθρωποι έχουν πλάκα. Ποιόν αδύναμο προστατεύουν όταν κυνηγάνε ακόμη και τα πεντακοσάρικα; Ναι, ναι! Μόνο όσοι χρωστάνε μέχρι 500 ευρώ γλιτώνουν το κυνήγι! Το λένε στα ίσα (υπογραμμίσεις δικές μου):

- Δεν επιβάλλεται κατάσχεση ακινήτων, καθώς και κατάσχεση κινητών στα χέρια του οφειλέτη, κατά των οφειλετών που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές από κάθε αιτία (για την καταβολή των οποίων ευθύνεται ως πρωτοφειλέτης, συνυπόχρεος, εγγυητής κλπ) συνολικού ποσού 500 ευρώ, πλην του μέτρου της κατάσχεσης στα χέρια τρίτων.
- Αναγκαστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί μέχρι και 6/4/2014 (προηγούμενη ημέρα ισχύος των διατάξεων αυτών) για ληξιπρόθεσμες οφειλές κατά το χρόνο επιβολής τους, μικρότερες του ανωτέρω ποσού των πεντακοσίων (500) ευρώ, αίρονται μόνο εφόσον υποβληθεί αίτηση από τον οφειλέτη.

Να, σας βλέπω που προσέξατε την ημερομηνία κι ετοιμάζεστε να μου τρίψετε στην μούρη ότι το 2014 δεν ήταν η αριστερά στην κυβέρνηση. Σωστή η παρατήρηση αλλά επιτρέψτε μου να πω τούτο: Πάτε καλά, μωρέ;

Πάτε καλά, μωρέ; Μέχρι πότε θα μασουλάμε την τσίκλα ότι και καλά αυτά τα είχανε νομοθετήσει οι άλλοι; Αν είναι έτσι, τί σκατά ψηφίσαμε πρόπερσι αριστερά; Και, κυρίως, γιατί πανηγυρίσαμε όταν την βγάλαμε κυβέρνηση; Για να εφαρμόσει αυτή τα μέτρα και τους νόμους που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενοι; Αν είναι έτσι, γιατί δεν αφήναμε εκείνους να τελειώσουν την δουλειά που και την είχαν αρχίσει και καλύτερα την ξέρουν λόγω εμπειρίας; Εγώ γιατί είχα καταλάβει ότι βγάλαμε την αριστερά για να αλλάξει όσα στραβά είχε κάνει η δεξιά; Τόσο μεγάλο λάθος έκανα;

Κατασχέσεις για οφειλές πάνω από 500 ευρώ... 500 ευρώ! Όσος είναι ο φόρος που αναλογεί σε όποιον ψιλικαντζή δηλώσει κέρδη από το μαγαζάκι του 2.272 ευρώ ή σε όποιον έχει μοναδικό μηνιαίο εισόδημα 280 ευρώ από νοίκι ενός διαμερίσματος που κληρονόμησε από τους γονείς του. Καθ' όσον, κύριε, διακόσια ογδόντα είναι αυτά και δεν μπορείς να τα φας όλα. Κάνει να παίρνει και το κράτος. Και καλά θα κάνεις να τα δώσεις, διότι όταν το κράτος δεν παίρνει τα 500, παίρνει το διαμερισματάκι και μετά εσύ δεν θα παίρνεις νοίκι. Κατανοητόν;

Και μιας κι ο λόγος για τις κατασχέσεις, σίγουρα ξέρετε τι χαμός γίνεται στις δικαστικές αίθουσες όπου γίνονται πλειστηριασμοί. Δεν μπορεί να μη τρίψατε έστω μια φορά με ικανοποίηση τα χέρια σας βλέποντας το κράξιμο ή και το ξύλο ακόμη που τρώνε πολλές φορές κάτι κοράκια και κάτι συμβολαιογράφοι. Ε, λοιπόν, αυτά να τα ξεχάσετε. Η αριστερή μας κυβέρνηση έχει σχεδόν έτοιμο το σύστημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (ο νόμος δημοσιεύθηκε ήδη στο ΦΕΚ), ώστε ο καθένας πλέον να μπορεί να "κορακιάζει" από την βολή του υπολογιστή του και να μη παίζει το κεφάλι του κορώνα-γράμματα προκειμένου να αρπάξει κοψοχρονιά το σπίτι κάποιου φουκαρά.

Η μεγάλη εβδομάδα της Ρουμανίας

Το «πεζοδρόμιο» υποχρέωσε τη νέα κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση


Του Γιώργου Τζαφέρη


Χωρίς να έχει μειωθεί στο ελάχιστο η ένταση και οι αντιθέσεις που προκαλούν το συνεχές ενδιαφέρον μας για τα Δυτικά Βαλκάνια, τις τελευταίες ημέρες είναι η Ρουμανία, μια χώρα των Ανατολικών Βαλκανίων, που βρέθηκε στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Προηγήθηκαν εδώ και δύο σχεδόν μήνες βουλευτικές εκλογές από τις οποίες προέκυψε αλλαγή της κυβέρνησης, με τη συμμετοχή των πολιτών όμως σε αυτές να μην ξεπερνάει το 40%. Η νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε αποτελείται από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD), το οποίο επιστρέφει ουσιαστικά στην εξουσία μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, και ένα μικρό κόμμα της Κεντροδεξιάς, το Συνασπισμό Φιλελεύθερων Δημοκρατών (ALDE).
Η πρώτη εμπλοκή αφορούσε την άρνηση του προέδρου της χώρας (και ηγετικού στελέχους της δεξιάς παράταξης) να δώσει εντολή σχηματισμού στον ηγέτη του PSD, ο οποίος ήταν υπόδικος για σκάνδαλα διαφθοράς – όπως και χιλιάδες ακόμη κρατικοί αξιωματούχοι, δικαστικοί λειτουργοί και πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν την περασμένη δεκαετία στην πολιτική ζωή. Η συμβιβαστική λύση βρέθηκε (αφού ο πρόεδρος αρνήθηκε και δεύτερη φορά να δεχτεί μια γυναίκα μουσουλμάνα που υπέδειξε το PSD ως πρωθυπουργό) στο πρόσωπο ενός σχετικά άφθαρτου στελέχους του κόμματος, του Σορίν Γκριντεάνου, ο οποίος και σχημάτισε τη νέα κυβέρνηση.

AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη

Συντάκτης: Θεώνη Καπλανίδου
Πηγή: Εναλλακτικός

Όποιο ψήφισμα κι αν ανοίξεις, θα δεις από κάτω τον διεθνή οργανισμό, τύπου ΜΚΟ, με την επωνυμία «AVAAZ». Εκστρατείες συλλογής υπογραφών για το περιβάλλον, τον γορίλα, το κλίμα, τον καρκίνο, αλλά και για το το Νομπέλ στην Ελλάδα, για το “Μένουμε Ευρώπη”, για τους πλειστηριασμούς σπιτιών, για να φύγει ο Λάκης από τον ALPHA, για την κατάργηση των Τμημάτων Ένταξης των ΑΜΕΑ, κι ένα σωρό άλλα «ευαίσθητα» θέματα «κοινωνικής συνείδησης», που στοχεύουν στην συναισθηματική ενεργοποίηση του αποδέκτη και το αίσθημα του δικαίου.

Το νέο φρούτο του “κλικ-ακτιβισμού” αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας σχετικά με την ενεργοποίηση αποκλειστικά κατευθυνόμενων και με ύποπτους στόχους παγκόσμιων «δικτύων αλληλεγγύης», δικτύων, δηλαδή, που κάτω από ταμπέλες ευαίσθητων κοινωνικών θεμάτων επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη ενώ ταυτόχρονα, με τον έντεχνο τρόπο της συνυπογραφής σε ένα αίτημα, εκτονώνουν την ενεργητική δράση σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία και αποτρέπουν κοινωνικές ομάδες από την ανάληψη πρωτοβουλιών και ενεργών δράσεων απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό θέμα. Ένα από τα πιο δραστήρια και διάσημα τέτοια παγκόσμια δίκτυα της νεο-προπαγάνδας είναι και το AVAAZ.

Μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο για την εν λόγω οργάνωση, μας βγάζει πολλά “λαβράκια”. Κατ’ αρχήν έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε από ποιους έχει ιδρυθεί αυτή η οργάνωση και ασφαλώς από ποιους χρηματοδοτείται. Σύμφωνα με την Wikipedia, “To Avaaz.org συν-ιδρύθηκε από το Res Publica μιας διεθνή ομάδα αστικής πίεσης, και το Moveon.org, μια online κοινότητα που έχει πρωτοπορήσει στη διαδικτυακή πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιδρυτική ομάδα αποτελείται επίσης και από επιχειρηματίες από έξι χώρες που είναι κορυφαίοι παγκοσμίως στην κοινωνική επιχειρηματικότητα και σε αυτούς περιλαμβάνονται ο ιδρυτικός πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής Ricken Patel, και οι Tom Perriello, Tom Pravda, Eli Pariser, Andrea Woodhouse, Jeremy Heimans, και David Madden.” Στην ουσία πρόκειται για την αφρόκρεμμα του αμερικανικού κατεστημένου, ενώ ύποπτο είναι και το παρασκήνιο των χρηματοδοτήσεων στις οποίες εμπλέκεται το ίδρυμα Ροκφέλερ και ο πολύς Τζωρτζ Σώρρος.

Κούραση

Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος που έχει αντιληφθεί την κούραση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία δεν συμβαίνει τίποτα δημιουργικό.
Ή, αν συμβαίνει κάτι δημιουργικό, το ξέρουν λίγοι και μας το κρατάνε μυστικό.


Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα σέρνονται σε μια αέναη επανάληψη του θλιβερού εαυτού τους, και το μόνο που καταφέρνουν είναι να θυμίζουν κάποιους από τους λόγους που οδήγησαν την χώρα σε κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία.


Την κούραση την διαπιστώνεις και στους επαγγελματίες της «χαράς» και της «ευτυχίας». Σέρνονται κι αυτοί.
Επίσης, οι επαγγελματίες «φωνακλάδες» της πολιτικής και της δημοσιογραφίας μοιάζουν βαριεστημένοι. Ούτε έναν πειστικό καυγά δεν μπορούν να κάνουν πια. Είναι να τους λυπάσαι.
Κούραση, κούραση, κούραση.


Βλέποντας αυτή την πανταχού παρούσα κούραση, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από ένα παλιότερο κείμενο:
«Πριν από χρόνια, ένα βράδυ, συζητούσα με έναν ηλικιωμένο κομμουνιστή.


Ήξερα πολλά για τη ζωή του και γνώριζα πως είχε υπογράψει δήλωση «μετανοίας», αν και δεν μου το είχε πει ποτέ ο ίδιος.
Κάποια στιγμή, εκεί που τα πίναμε, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε χαμηλόφωνα:

Κρίμα τα νιάτα τους

Τ​​ο 1966, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, από τους σημαντικότερους φιλοσόφους στην ευρωπαϊκή ιστορία και κορυφαίος του 20ού αιώνα, δήλωνε την αγωνία του, αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα, και ποιο, ικανό να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο που διαμορφώνει η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, σαν αυτοσκοπός. «Πάντως το συμβατό με την καινούργια εποχή πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία».

Η δραματική, αγωνιώδης αυτή πρόβλεψη γινόταν, όταν δεν υπήρχαν ακόμα “προσωπικοί υπολογιστές” ούτε κινητά τηλέφωνα και η τηλεόραση ήταν ακόμα στα σπάργανα. Γεννούσε τότε στον Χάιντεγκερ πανικό το γεγονός και μόνο της αυτονομημένης από τις ανθρώπινες ανάγκες παραγωγής, η εξέλιξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγής σαν αυτοσκοπός. Ηταν κιόλας φανερό ότι η τεχνολογία των μέσων και ο στόχος της παραγωγής δεν απέβλεπαν πια στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Οι ανθρώπινες ανάγκες υποτάσσονταν στην προτεραιότητα καταξίωσης της παραγωγής ως αυταξίας, αυτή η προτεραιότητα απαιτούσε και τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.

Ο Χάιντεγκερ διαπίστωνε, στη συνέντευξη του 1966, ότι η εξέλιξη της παραγωγικής τεχνολογίας διαστέλλει τον άνθρωπο από την παραγωγή, «τον ξεριζώνει από τη γη του, ενώ (έλεγε) σύμφωνα με την ανθρώπινη εμπειρία και Ιστορία, όσο εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, κάθε τι ουσιαστικό και σημαντικό γεννήθηκε μόνο από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είχε μια πατρίδα και ήταν ριζωμένος σε μια παράδοση».

Η παραγωγή ως αυταξία και η αδιάκοπη τεχνολογική εξέλιξη που την υπηρετεί, ταυτίστηκαν αξιωματικά με την «πρόοδο», τον «εκσυγχρονισμό», την προϋπόθεση «καλύτερης ζωής». Οι επιφυλάξεις, ο προβληματισμός, η περίσκεψη στιγματίστηκαν σαν γνωρίσματα «συντηρητισμού», «οπισθοδρομικότητας», στείρας ατολμίας. Ηταν περισσότερο από φανερό ότι, με τη βοήθεια της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, η παραγωγή, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, υπηρετούσε ιδιωτικά, όχι κοινωνικά, συμφέροντα, αύξανε κατακόρυφα το κέρδος ιδιωτών, ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Οταν αυτό φτάσει να συμβαίνει, η δημοκρατία είναι «εκ των πραγμάτων» ή «εξ ορισμού» ανέφικτη.

Παύουν να αποφασίζουν οι πολίτες για τις ανάγκες τους, χάνεται η ίδια η συνείδηση-επίγνωση των αναγκών τους. Για τις ανάγκες των πολιτών αποφασίζουν οι «αγορές». Και οι διαχειριστές των κοινών (οι ακόμα επονομαζόμενοι «πολιτικοί») διεκπεραιώνουν απλώς τα συμφέροντα των αγορών.

Η διορατική πρόγνωση του Χάιντεγκερ επαληθεύεται με πολλήν ευκρίνεια σήμερα. Ισως όχι παντού – υπάρχουν ακόμα κοινωνίες, όπου η παντομίμα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» σώζει ακόμα τόσες επιφάσεις, ώστε να ξεγελάει όχι μόνο τους αφελείς και τους επιπόλαιους. Πάντως, από τις εμφατικές επαληθεύσεις είναι η περίπτωση της ελλαδικής πολιτείας. Ισως επειδή συνδυάζει την κατάλυση της δημοκρατίας τόσο με την άσκεφτη και ανεξέλεγκτη (γι’ αυτό και ενθουσιώδη) παραδοχή του ηγεμονικού ρόλου της «παραγωγικής» τεχνοκρατίας όσο και με τον μακροχρόνιο βυθισμό στη μειονεξία του μεταπρατισμού και μιμητισμού.

Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις όταν χαλάσεις εντελώς

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Και πολλές φορές, παίρνεις μια απόφαση που είναι αντίθετη με τις απόψεις σου και τις πεποιθήσεις σου. Αντί να βαδίσεις στον δικό σου δρόμο, παίρνεις την αντίθετη κατεύθυνση.

Λες «θα κάνω μια μικρή υποχώρηση εδώ» και θα επανέλθω.

«Μόλις δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες» θα γίνω πάλι αυτός που ήμουν.

Βέβαια, δεν είναι εύκολο πάντα να επανέλθεις. Πολλές φορές είναι αδύνατον.

Η μια υποχώρηση οδηγεί στην επόμενη.

Ο ένας συμβιβασμός φέρνει τον άλλον.

Και ξαφνικά, ξυπνάς μια μέρα και είσαι ένας άλλος.

Και το χειρότερο από όλα, είναι πως νιώθεις την ανάγκη να υπερασπιστείς αυτόν τον άλλον που έχεις γίνει.

Λογικό, γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει τη μετάλλαξή του. Μπορεί να τρελαθεί, αν παραδεχτεί πως έγινε αυτός που σιχαινόταν.

Και εκεί αρχίζουν οι δικαιολογίες.

«Το έκανα για τα παιδιά μου», «Έπρεπε να επιβιώσω», «Αφού δεν αντιστέκεται κανείς, εγώ θα κάνω τον μ@λάκα;», «Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» και τέτοια.

Επίσης, σε πιάνει μια υστερία εναντίον αυτών που δεν έκαναν τους συμβιβασμούς που έκανες εσύ. Ειδικά, αν είναι πρώην σύντροφοί σου.

Γίναμε οι κατσαρίδες της ιστορίας

Φίλε πιτσιρίκο,
Χτες θυμήθηκα μία μελαγχολική, αλλά απόλυτα πετυχημένη, ατάκα που μου έχει πει ένας καλός μου φίλος σε ανύποπτη στιγμή, αν και εκεί τη στιγμή μου φάνηκε πολύ αστεία. Αλλά μάλλον είναι από τις πιο σωστές κουβέντες που έχω ακούσει στη ζωή μου:

  

«Η γενιά μας είναι οι κατσαρίδες της σύγχρονης ιστορίας».

Αφού επιβιώνουμε στις συνθήκες που υπάρχουν αυτή την εποχή, μπορούμε να την βγάλουμε καθαρή σχεδόν σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Σαν τις κατσαρίδες, που θα επιβίωναν μέχρι και σε πυρηνικό πόλεμο.

Προφανώς και η ατάκα του φίλου μου δεν περιλαμβάνει την περίπτωση του πολέμου. Εκεί πάμε σε άλλη πίστα και κάθε σύγκριση πεθαίνει.

Αλλά, αν το καλοσκεφτείς για όλα τα υπόλοιπα, είχε δίκιο ο φίλτατος.

Ζήσαμε την ανεργία.

Πήγαμε σε αμέτρητες συνεντεύξεις, κυνηγώντας μία δουλειά της πλάκας για να βγάζουμε λεφτά λιγότερα και από όσα χρειάζονται για να επιβιώσεις.

Φάγαμε στη μάπα κάτι απίθανους τύπους στις συνεντεύξεις που κάνανε ερωτήσεις που ούτε σε κωμωδία δεν θα γραφόντουσαν.

Και μας κοιτάζανε με ένα ύφος υπερβολικά συγκαταβατικό.

Σχεδόν λύπησης, σαν να σου λέει «χάρη σου κάνω και μόνο που είσαι εδώ».

Αν και αυτοί είναι τελικά για λύπηση. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.

Παρ’όλα αυτά διατηρήσαμε την ψυχραιμία μας. Και δεν τους φέραμε το τραπέζι στο κεφάλι.

Είδαμε γονείς, συγγενείς και φίλους να χάνουν τη δουλειά τους από τη μία μέρα στην άλλη. Και μαζί την αξιοπρέπεια της αυτοσυντήρησης.

Να παρακαλάνε για δανεικά όποιον ξέρουν. Όχι για να πληρώσουν ταξιδάκι στο Μπάνσκο.

Αλλά για να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο και να πληρώσουν το νοίκι.

50 χρονών άνθρωποι να περιμένουν τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, για να πάνε σουπερ μάρκετ.

Η απύθμενη ματαιότητα της ψήφου

Με αφορμή την εκλογή Τραμπ και την πρόσφατη εμπειρία του βρετανικού δημοψηφίσματος, μια από τις κεντρικές πολιτικές αφηγήσεις θέλουν την ψήφο των απανταχού ενηλίκων στον πλανήτη μας να καθοδηγείται από το Facebook, τους φασίστες, τους ανίδεους και την αγράμματη πλέμπα.


Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, ο μέσος ψηφοφόρος δεν είναι ικανός να διαχωρίσει τους ελκυστικούς φτηνούς δημαγωγούς από τους “αντιπαθείς” πραγματιστές που θέλουν το καλό μας προκρίνοντας μη αρεστές μονοδρομιακές πολιτικές.


Οι πρώτοι -μάς λένε οι ειδικοί μέσω των παραδοσιακών ΜΜΕ- αραδιάζουν ψέματα που αρέσουν στον κόσμο χρησιμοποιώντας γενικές αλήθειες που προκαλούν οι πολιτικές χωρίς καμία εναλλακτική. Παραδέχονται, για παράδειγμα, ότι οι τρέχουσες πολιτικές προκαλούν το βαθύτερο εισοδηματικό χάσμα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, όμως εάν υπόσχεσαι ότι θα το καταργήσεις τότε είσαι λαϊκιστής.


Οι δεύτεροι -μας ξαναλένε οι ίδιοι “ειδικοί”- προκρίνουν τη θεωρία της μη εναλλακτικής ως τη μοναδική βιώσιμη λύση για τις φτωχές μάζες, ζητώντας παράλληλα από αυτές να κάνουν λίγο παραπάνω υπομονή διότι οι “απέναντι” δεν σταματούν στη διαπίστωση του χάσματος πλουσίων-φτωχών, αλλά στοχοποιούν αδύναμους ή δυνατούς ανάλογα με την ιδεολογική τους προέλευση.


Με βάση αυτήν την επικρατούσα θεώρηση/διαπίστωση, τα λεγόμενα των “αριστερών λαϊκιστών” στοχοποιούν τους επενδυτές και την ανάπτυξη, ενώ οι κραυγές των ακροδεξιών βάζουν στο στόχαστρό τους, τους μετανάστες, τις μειονότητες, τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους κοκ.
Αναλύοντας τα αποτελέσματα πολιτικών που βρήκαν γόνιμο εκλογικό έδαφος κατά τις τελευταίες μάχες της κάλπης, διαπιστώνουμε ότι η μεν “αριστερή” κυβερνώσα ρητορική τρακάρει πάνω στον τοίχο της παραδοχής της μη εναλλακτικής -που γεννά θεόρατα εισοδηματικά χάσματα- ενώ η ακροδεξιά ρητορία συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της λεγόμενης ΤΙΝΑ απαλλάσσοντας τις ελίτ από οποιουδήποτε είδους ενοχές, καθώς για τα κακά που προκαλεί η αδηφαγία της τήν πληρώνουν οι φτωχότεροι και οι απανταχού ξεριζωμένοι του πλανήτη. Δηλαδή τα γνωστά “εύκολα” εξιλαστήρια θύματα που αδυνατούν να αντιδράσουν.

My thoughts and prayers….

Μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα σε χώρα του δυτικού κόσμου και τον χαμό ανύποπτων πολιτών, ακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι που μπαίνουν στα social media και γράφουν «My thoughts and prayers with the people and the families of…».


Ξέρετε πόσο αξίζει να γράφεις στα social media μετά από κάθε ανθρώπινη τραγωδία «My thoughts and prayers with the people and the families of…»;
Αξίζει όσο μια κουράδα.





Μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα σε χώρα του δυτικού κόσμου, οι ηγέτες της Δύσης κηρύσσουν ξανά πόλεμο στην τρομοκρατία, ενώ κλείνουν και τα σύνορα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει να κηρύσσεις πόλεμο στην τρομοκρατία -είναι κάπως αφηρημένο-, ενώ το κλείσιμο των συνόρων είναι μάλλον ηλίθιο, αφού διαπιστώνουμε πως οι δράστες είναι πολίτες των χωρών στις οποίες γίνεται το τρομοκρατικό χτύπημα· οι δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης δεν έχουν κανένα λόγο να περνάνε τα σύνορα, αφού το χτύπημα που κάνουν γίνεται δίπλα στο σπίτι τους.

Για την γκόμενα έχεις εναλλακτική, για τη χώρα σου όχι

Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία και την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, είναι πια εμφανές πως η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται μπροστά στα μάτια μας.    

Δεν είναι μόνο το Brexit, δεν είναι μόνο οι χρεοκοπημένες ιταλικές τράπεζες, δεν είναι μόνο η άνοδος των εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, δεν είναι μόνο κάποιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αρνούνται να υιοθετήσουν το ευρώ.
Είναι όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που φωνάζει πως τελειώνει.
Βγάζει μάτι πια πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί.
Δεν μπορεί μωρέ η άχαρη.
Κι αυτό που θα κυριαρχήσει στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης -μετά το δημοψήφισμα για το Brexit- είναι τα δημοψηφίσματα για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι έκπληξη.


Από την ημέρα που δημιουργήθηκε το euro, ξεκίνησαν οι ισχυρές αμφιβολίες για την επιτυχία του εγχειρήματος, ενώ δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί που υποστήριζαν πως το euro θα διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν γνωστά και στους Έλληνες πολιτικούς, και στις ελληνικές κυβερνήσεις και στα ελληνικά κόμματα.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έστελνε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και ψήφιζε το πρώτο Μνημόνιο, τα γνώριζε.
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς ψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο, τα γνώριζε.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ψήφιζε το τρίτο Μνημόνιο, τα γνώριζε.

Σιχάθηκαν την ΕΕ οι Ευρωπαίοι

Γιώργος Δελαστίκ

Πηγή: Εφημερίδα Πριν 12/06/2016


Μουτζώνουν την ΕΕ με χέρια και με πόδια οι λαοί της Ευρώπης, όπως δείχνει μια δημοσκοπική έρευνα του αμερικανικού Ινστιτούτου Πιου (Pew), η οποία διενεργήθηκε σε 10.500 πολίτες κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε δέκα χώρες από τις αρχές Απριλίου ως τα μέσα Μαΐου του 2016. Οι δημοσκοπήσεις, το έχουμε γράψει πολλές φορές, δεν αποτυπώνουν τίποτα περισσότερο από μια στιγμιαία εικόνα, και τα αποτελέσματα τους μπορεί να αλλάξουν άρδην. Αυτή η εικόνα πάντως της σημερινής ΕΕ παρουσιάζει ομολογουμένως μεγάλο ενδιαφέρον.


Τη χειρότερη γνώμη για την ΕΕ την έχουν -ποιος άλλος-;- οι Έλληνες. Το 71% του δείγματος που χρησιμοποίησε η Πιού έχει πλέον αρνητική άποψη για την ΕΕ και μόνο το 27% του ελληνικού λαού συνεχίζει να έχει θετική. Με άλλα λόγια, οι τρεις στου τέσσερις Έλληνες έχουν επιτέλους αρνητική εικόνα για την ΕΕ. Χρειάστηκε μια τόσο μακροχρόνια κρίση, η οποία συνεχίζεται ακόμη, και μια βαθύτατα χυδαία και προσβλητική συμπεριφορά των Γερμανών του Τέταρτου Ράιχ που οικοδομείται με βάση το ευρώ για να αρχίσουν να καταλαβαίνουν οι Έλληνες πως μας αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι. Το ενθαρρυντικό είναι πάντως ότι σε όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου -και αναφερόμαστε στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και, φυσικά, στην Ελλάδα- σημειώνεται ραγδαία κατάρρευση της δημοφηλίας της ΕΕ., Αυτό είναι ταυτόχρονα παρήγορο φαινόμενο, που, αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει αναπόδραστα στη διάλυση της ΕΕ, έστω και αν αυτή επέλθει από τη Δεξιά των μεγάλων χωρών της Ευρώπης και τα αντίστοιχα τμήματα των αστικών τάξεων που βρίσκονται πίσω τους. Εξαιρετικά ενθαρρυντικό είναι επιπροσθέτως το γεγονός ότι δεύτερη μετά την Ελλάδα στις αρνητικές γνώμες κατά της ΕΕ είναι απροσδόκητα η Γαλλία, χώρα ιδιαίτερα ωφελημένη από την εύνοια που επιδεικνύουν οι Γερμανοί απέναντι της.

Η αλλοίωση της Δημοκρατίας

«Ζούμε στο τέλος μιας εποχής, που καθορίσθηκε από ψευδαίσθηση δημοκρατίας και επίφαση νομιμότητας.»

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Υπάρχει αρκετή σύγχυση για το τι περιγράφεται από την όρο Δημοκρατία. Αλλοίωση όρων – σκόπιμη ή μη δεν έχει νόημα – οδηγεί σε ελλειμματικούς διαλόγους και προφανώς σε ανάλογης ποιότητας αποφάσεις.

Είναι εύκολο να προσδιορίζουμε την Δημοκρατία μέσω της αναφοράς σε «σοφούς» ή μέσω κειμένων. Το δύσκολο είναι να κατανοήσουμε ένα από τα πλέον ριζοσπαστικά και επαναστατικά πολιτεύματα που έχει επινοήσει ο άνθρωπος για να αποφασίζουν οι πολίτες το παρόν και το μέλλον στις κοινωνίες.

Το πρώτο εμπόδιο είναι ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε μια Δημοκρατία. Υπάρχουν αποφάσεις που είναι ωφέλιμες ή όχι για το σύνολο. Υπάρχουν επιχειρήματα, και γύρω από αυτά γίνεται – ή θα πρέπει να γίνεται – η συζήτηση περί της ωφελιμότητας και των συνεπειών που θα έχει μια απόφαση.

Την αίσθηση του «λάθος ή σωστό» προσπαθούν να σχηματίσουν στους πολίτες, με το να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, διάφοροι μηχανισμοί. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, άνθρωποι που επηρεάζουν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης, στερεότυπα και προκαταλήψεις, βιώματα, εκπαιδευτική διαδικασία, συνομωσιολογίες και ανορθολογικές διαδικασίες , παραπληροφόρηση, όλα αυτά δημιουργούν ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον για να γίνει σωστά και με ψυχραιμία η λογική επεξεργασία επιχειρημάτων και να ολοκληρωθεί η ανταλλαγή θέσεων και απόψεων.

Κορνήλιος Καστοριάδης – μεταρρύθμιση ή μετασχηματισμός;

Απόσπασμα από το βιβλίο Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα (τόμος ΙΙΙ – Θουκυδίδης, η ισχύς και το δίκαιο). Σεμινάριο της 19ης Δεκεμβρίου 1984 σ.113-118 (εκδόσεις Κριτική)_____________________________________________
Προτού προχωρήσω περισσότερο, θα ήθελα να σταθώ σε ένα ζήτημα που συζητιέται εδώ και πάνω από έναν αιώνα και γενικά παρουσιάζεται με τη μορφή διλήμματος: μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Στο πρόταγμα μιας αυτόνομης κοινωνίας που έχω κατά νου, η μετάβαση σε αυτή την κοινωνία συνεπάγεται ριζικό μετασχηματισμό. Μέχρι πού φτάνει αυτός ο μετασχηματισμός; Λέω ευθύς εξαρχής ότι το ερώτημα είναι παραπλανητικό αν διατυπωθεί ως απλά αντίθεση μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης. Όπως σημείωνα πρόσφατα, αν ισχυριστούμε ότι μια αλλαγή δεν είναι ποτέ «ριζική» με την έννοια της tabula rasa, διατυπώνουμε μάλλον μια τεράστια κοινοτοπία και μάλιστα ταυτολογία. Τέλος πάντων· καλύτερα όμως να το λέμε. Σε τελική ανάλυση, χρειάστηκε να έρθει ο Husserl – ύστερα από 2.500 χρόνια φιλοσοφίας – για να διατυπωθεί μια εντυπωσιακά κοινότοπη ιδέα, ότι δηλαδή η συνείδηση είναι συνείδηση κάποιου πράγματος, ότι δεν υπάρχει σκέψη χωρίς αντικείμενο της σκέψης μου. Κάθε μετασχηματισμός, όσο ριζικός κι αν είναι, θα είναι πάντα ένας μετασχηματισμός ή, αν προτιμάτε, μια «μεταρρύθμιση» της κοινωνίας, δεδομένου ακριβώς του γεγονότος ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια tabula rasa. Θα υπάρχουν, παραδείγματος χάριν, πάντοτε κάποια συγκεκριμένα άτομα – έτσι όπως είναι διαμορφωμένα από την προηγούμενη κοινωνία, τα οποία μιλούν μια γλώσσα που προϋπήρχε και η οποία, παρά τους μετασχηματισμούς που μπορεί να υποστεί, εξακολουθεί να μεταφέρει σημασίες της προηγούμενης περιόδου -, τα άτομα δε αυτά θα εισάγουν αυτό τον ριζικό μετασχηματισμό, ο οποίος επομένως δεν θα είναι ποτέ απολύτως ριζικός, ἀπλώς ριζικός, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης. Κατά μια άλλη έννοια, βεβαίως, έχω ήδη υπενθυμίσει ότι θα ήμασταν άθλιοι σοφιστές αν προσποιούμασταν ότι ξεχνάμε τις τεράστιες διαφορές που υφίστανται ανάμεσα σε ένα σύστημα όπου ο βασιλιάς της Γαλλίας παίρνει με το συμβούλιό του την τάδε απόφαση, η οποία τροποποιεί τις αρμοδιότητες κάποιου τοπικού κοινοβουλίου, και σε όσα συμβαίνουν στη Γαλλία ανάμεσα στο 1789 και το 1795, η ανάμεσα στην  επί αιώνες αλληλοδιαδοχή των φαραωνικών δυναστειών και σε όσα είδαμε να διαδραματίζονται στην αρχαία Ελλάδα. Προφανώς, στοχεύουμε σε μια διαφορά αυτή της τάξεως, και ο ριζικός μετασχηματισμός που αναζητάμε είναι αυτού του τύπου. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μπορεί να υπάρξει αυθεντικός και εξίσου ριζικός μετασχηματισμός τέτοιου τύπου προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: όχι προς την εγκαθίδρυση μιας αυτόνομης κοινωνίας, αλλά προς την επάνοδο ή μάλλον την άνοδο μιας ανήκουστης μέχρι στιγμής στην ιστορία κατάστασης ετερονομίας. Ας μη μιλήσουμε εδώ για την περίπτωση της Ρωσίας, η οποία είναι πολύ περίπλοκη από αυτή την άποψη. Ας αναλογιστούμε όμως τον αναμφίβολα ριζικό μετασχηματισμό ο οποίος ξεκινά στη Γερμανία μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 1933 και δεν συνιστά επιστροφή στο παρελθόν· η κατάσταση ετερονομίας που δημιουργήθηκε στη Γερμανία υπό το ναζιστικό καθεστώς είναι ένα καινούργιο ιστορικό ζώο. Είναι επομένως προφανές ότι το ζήτημα δεν συνίσταται στο να προσδώσουμε θετικό πρόσημο στην ιδέα του ριζικού μετασχηματισμού αυτή καθαυτή. Μιας και μιλάμε για κοινοτοπίες, ας δούμε κατά πρώτον για ποιον μετασχηματισμό πρόκειται. Ας μάθουμε να δυσπιστούμε απέναντι στις λέξεις και ας προσπαθήσουμε να προσέχουμε πάντα το περιεχόμενο.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Πόλεμος από αφυπνισθέντες πατριωτες  για το τι θα γίνει με το προσφυγικό. Βλέπουν τη μεγάλη συνομοσία που σκοπεύει να μας αφανίσει από το χάρτη ως έθνος. Βλέπουν την απώλεια την εθνικής μας ταυτότητας.  Και αν κάποιος έβρισκε από θαύμα κάποια χρονομηχανή και ταξίδευε μόλις μερικά χρόνια πριν θα βρισκόταν σε ένα τοπίο που δεν συνεβαίνε απολύτως τίποτα!

Η ανθρωπότητα, εκτός των τειχών μας,  συγκλονιζόταν ήδη από πολέμους , πείνα ,δυστυχία, τα αμερικανικά και ευρωπαικά αρπακτικά ήδη είχαν ξεκινήσει τη μεγάλη σφαγή στην ανατολή, ο βορράς τζόγαρε στις χρηματηστηριακές κονσόλες το μέλλον των λαών της Ευρώπης, η Λατινική Αμερική στέναζε κάτω από νέου τύπου φεουδαρχίες, στην Αφρική εμφύλιοι σπαραγμοί, πείνα, αρρώστιες, χιλιάδες πρόσφυγες προς αναζήτηση ενός ίχνους ελευθερίας. Το πρώην ανατολικό μπλοκ, διαλυμένο σε χίλια κομμάτια γεννούσε άλλες ορδές δυστυχισμένων που ζητούσαν ένα μεροκάματο, ένα κομμάτι ψωμί στα ανεπτυγμένα και δήθεν ελεύθερα δυτικά κράτη. Το ισλαμικό κράτος ξεκίναγε το ιερό πόλεμο ανάμεσα στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων στρατολογώντας τους εξαθλιωμένους και πληγωμένους κατοίκους ,τους γεμάτους όργή και μίσος τη ψυχή τους για τους "άπστους"και την πολύχρονη σκλαβιά τους.

Στην Ελλάδα του ήλιου και της πορτοκαλέας, κυριαρχούσε το καταπληκτικό μοντέλο του απόλυτα στ@ρχιδιστικού ραγιαδο - καπιταλισμού. Ινδάλματα γελοίες τηλεπερσόνες και σκυλούδες της εθνικής. Ουρές στις τράπεζες για δάνεια για μεζονέτες, αυτοκίνητα, διακοπές, κινητά και όλα τα καλούδια που οι πελάτες της μεταπολιτευτικής αηδίας είχαν εθιστεί ανεπανόρθωτα. Τα ταμεία ήδη ρημαγμένα και κατακλεμένα, ο εθνικός πλούτος ξεπουλημένος και αποθηκευμένος σε λουσάτους λογαριασμούς. Τότε που ήταν όλοι αυτοί οι πατριώτες που σήμερα σκίζουν τα ιμάτια από αγάνακτιση ?

Είδατε ποτέ σε όλη την ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας πολίτες, στη πλειοψηφία πάντοτε μιλώντας, να αγωνίζονται με συνθήματα που να αφορούν το κοινό καλό? Την  ανάπτυξη της πατρίδας , την αναβάθμιση της παιδείας, τη προώθηση του πολιτισμού , τη διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας, τη τιμωρία των καταχραστών του εθνικού πλούτου? Είδατε ανθρώπους να γεμίζουν τις πλατείς απαιτώντας δικαιοσύνη, διαφάνεια, ανάτπυξη, πρόοοδο?  Είδατε να γεμίζουν πάνελ στη τηλεόραση με αναλυτές που μιλάγανε για το τι ακριβώς θα είναι η εξωτερική μας πολιτική, η διπλωματία μας, που θα αναλύουν με ποιους τρόπους θα αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις στις μεγάλες αλλαγές  που συμβαίνουν σε διεθνές επίπεδο, είδατε πολίτες να απαιτούν απαντήσεις από τη πολιτεία γιατί η επαρχία ερημώνει,  γιατί η γη δεν καλλιεργείται πια, γιατί η παιδεία έχει γίνει μπουρδέλο, γιατί επιστημονκή έρευνα πατώνει, γιατί η μόρφωση , ο πολιτισμός, οι τέχνες έχουν περάσει σε τελευταία κλίμακα ενδιαφέροντος, σ΄αυτό το καραγκιοζιλίστικο κράτος που στηρίζεται σε λαδώματα, μίζες και φιλοτομαριστές πελάτες?

Το φίδι έκανε το αυγό, ή το αυγό το φίδι;

Εδώ και πολλούς μήνες παρακολουθούμε εικόνες πνιγμένων παιδιών, εξαντλημένων ανδρών και γυναικών, μωρών που καταρρέουν στους δρόμους, μπάτσων και στρατιωτικών να βασανίζουν πρόσφυγες στα σύνορα. Βλέπουμε επίσης τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προτείνουν έναν γενικό και αόριστο «περιορισμό των μεταναστευτικών ροών». Δηλαδή να πνίγουμε τους πρόσφυγες πριν πατήσουν το πόδι τους σε κάποιο ελληνικό νησί, όπως λένε κάποιοι Ευρωπαίοι υπουργοί πίσω από κλειστές πόρτες.

Κάθε μέρα που περνά μετά από μια Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό, είναι μια μέρα που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παραβιάζουν οποιαδήποτε συμφωνία έχει παρθεί. Είτε αυτή έχει να κάνει με τη μετεγκατάσταση προσφύγων και τα ανοιχτά σύνορα, είτε με την παροχή χρημάτων και τεχνογνωσίας εκεί που υπάρχει ανάγκη. Επιπλέον, την ώρα που υποτίθεται ότι οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών καταλήγουν σε ορισμένα συμπεράσματα τα οποία δηλώνουν πως αποδέχονται, μόλις επιστρέφουν στις χώρες τους κάνουν αυτό για το οποίο ζουν: να λένε αυτά που οι ψηφοφόροι τους θέλουν να ακούσουν.

Εδώ λοιπόν γεννιέται το μεγάλο ερώτημα που αφορά την Ευρώπη των κλειστών συνόρων, του ρατσισμού και των βομβαρδισμών: Οι πολίτες της ήταν πάντα τόσο ρατσιστές, ή τους έκαναν σαν τα μούτρα τους οι ηγέτες τους;

Αδυνατούσα να πιστέψω ότι στην ΕΕ των 500 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, η πλειοψηφία πιστεύει ότι ένα ή δύο εκατομμύρια πρόσφυγες δεν χωράνε πουθενά. Κι όμως, όλα όσα βλέπω να γίνονται γύρω μου, με έχουν κάνει να αλλάξω –μερικώς- άποψη για το θέμα, και να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ψηφοφόρων είναι ρατσιστές. Γι’ αυτό και οι εκλεγμένοι ηγέτες τους είναι μισάνθρωποι που δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους πρόσφυγες.

Αυτή είναι η μια από τις δύο κύριες διαπιστώσεις για την Ευρώπη τού σήμερα: Προτιμά να «ζει» το δράμα των προσφύγων της Συρίας, του Ιράκ ή του Αφγανιστάν μόνο από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, τις θεματικές εκπομπές και καμιά περιπέτεια του Χόλιγουντ, παρά να τους βλέπει στην αυλή της.

Η δεύτερη διαπίστωση αφορά την πηγή του ρατσισμού της Ευρώπης, αλλά και γενικότερα αυτού που λέμε Δύση. Αυτή είναι η φτώχεια. Ούτε η θρησκεία, ούτε το όνομα, ούτε η χιτζάμπ. Η φτώχεια είναι το μόνο πράγμα που οι ηγέτες του δυτικού κόσμου και οι υπνωτισμένοι φτωχοί ακόλουθοί τους έχουν αλλεργία. Τη χειρότερη φτώχεια του άλλου. Την εξαθλίωση που ζει ο Σύρος και ο Ιρακινός. Εάν δεν τη βλέπει δίπλα του, τότε αισθάνεται ασφαλής μέσα στη δική του «πολιτισμένη φτώχεια». Γιατί αυτό έχει μάθει, κι αυτό μόνο αποδέχεται.