Αξιολόγηση; Όχι δα

Οι Έλληνες σε όλα τα επίπεδα, έχουν βυθιστεί στον αναλφαβητισμό τους όσον αφορά την ανάγνωση της πολυσύνθετης εξωτερικής πραγματικότητας που εδώ και χρόνια ορίζει την πραγματικότητα στο εσωτερικό της χώρας.

Ας τα κάνουμε λιανά:

Δύο βουβάλια μαλώνουνε και ο βάτραχος φουσκώνει το στήθος του περήφανα γιατί μαλώνουνε για το ποιος και πως θα τον πατήσει περισσότερο

Δεν υπάρχει ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις: Οι διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ Ταμείου και Σόιμπλε και οι Έλληνες είναι απλά οι βαστάζοι, οι αχθοφόροι που περιμένουν τις εντολές.

Τα έχουμε πει όλα, θα τα πούμε ξανά και ξανά:

Η ελληνική κυβέρνηση αρέσκεται να χαϊδεύεται από τις άλλες παλλακίδες του Σόιμπλε που τhς λένε ότι τα πράματα θα στρώσουν, ο Σόιμπλε δεν είναι και τόσο κακός, θα δεις.

Ο Σόιμπλε είναι τόσο κακός γιατί είναι ο καλύτερος υπουργός οικονομικών. Επί των ημερών του η Γερμανία απέκτησε θηριώδη πλεονάσματα εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Ο Σόιμπλε είναι η δημοσιονομική πειθαρχεία: It’s his way or the high way.

Ο Σόιμπλε είναι ο βασιλιάς της Ευρώπης γατάκια.

Από την άλλη είναι τα ταμείο, μια στρεβλή οικονομική εκδοχή του κόσμου.

Το ταμείο ορθότατα επιμένει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο: Κι ο Σόιμπλε στ’ αρχίδια του. Γιατί ο Σόιμπλε είναι πρώτα από όλα Γερμανός. Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και παπαριές.

Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να υποχωρήσει καμία από τις δύο πλευρές. Το ταμείο θα χανε τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που του χουν απομείνει. Κι ένας σοβαρός Γερμανός πολιτικός δεν θα κανε ποτέ κωλοτούμπα.

Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση για τον ΕνΦΙΑ

Όταν η -κατά ΣυΡιζΑ- αριστερά κέρδιζε την εξουσία πριν ενάμισυ περίπου χρόνο, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της περίμενε την κατάργηση του ΕνΦΙΑ. Ακόμη και μη ψηφοφόροι της περίμεναν την αντικατάσταση αυτού του οριζόντιου φόρου ιδιοκτησίας με έναν άλλον φόρο που θα έμοιαζε με τον αλήστου μνήμης φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, δηλαδή με έναν φόρο που θα επιβάρυνε τους πράγματι έχοντες και δεν θα επιβαλλόταν σε μικροϊδιοκτήτες.

Σήμερα, ενάμισυ χρόνο αργότερα, όλες αυτές οι προσδοκίες δεν έχουν απλώς διαψευσθεί αλλά έχουν μεταβληθεί από όνειρα σε εφιάλτες. Ο ΕνΦΙΑ όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά επεκτάθηκε και σε χωράφια και σε στάνες και σε αυθαίρετα κοτέτσια. Παίζοντας με τις λέξεις, η κυβέρνηση της αριστεράς υποσχέθηκε εξορθολογισμό των βαρών μέσω της μείωσης των αντικειμενικών αξιών αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να κοροϊδέψει άλλη μια φορά τον κόσμο: ενώ πριν την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών προϋπολογίζονταν έσοδα 2,65 δισ. από τον ΕνΦΙΑ (ακριβώς όσα και επί της κακής σαμαροβενιζελικής συγκυβέρνησης), μετά τον "εξορθολογισμό" αναμένεται να βεβαιωθούν πάνω από 3 δισ.

Γιατί τα λέω όλα τούτα σήμερα; Τα λέω διότι σε λίγες μέρες θα βγουν τα ειδοποιητήρια για τον ΕνΦΙΑ του 2016 και πολύς κόσμος θα κινδυνέψει με εγκεφαλικό, κυρίως για δυο λόγους: (α) καταργείται η μείωση του φόρου κατά 20%, η οποία προβλεπόταν για τα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και (β) πέφτει από 300.000 σε 200.000 ευρώ το όριο για την επιβολή πρόσθετου φόρου. Κυρίως, όμως, τα λέω επειδή θυμήθηκα μια ιστοριούλα, όχι και τόσο παλιά αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Ραντεβού στα … αυταπατάδικα

Πες μου που πουλάν αυταπάτες να σου πάρω δυο. Η πρώτη είναι ότι η Μέρκελ θεωρούνταν πολύ κακός άνθρωπος, ενώ τελικά είναι συμπαθέστατη, γλυκύτατη και αγωνίζεται για τα δίκια της Ελλάδας. Η δεύτερη, ότι η Αριστερά είναι μόνο θεωρία και ότι στην πράξη δε μπορεί να βελτιώσει σε τίποτα τις ζωές των πολιτών. Αυτές τις δύο αυταπάτες ομολόγησε ο κ. Τσίπρας κατά την ομιλία του στη Βουλή.


Αυτές τις δύο διορθώσεις αυταπατών του προσπαθεί συστηματικά να μας επιβάλει. Ο κ. Τσίπρας δηλώνει με κάθε του λέξη ότι κακώς πίστευε πως η Μέρκελ ήταν κατά των ελληνικών συμφερόντων, ενώ με κάθε του πράξη και υπογραφή προσπαθεί να μας πείσει ότι … η ρεαλιστική αριστερά της Εξουσίας μπορεί να είναι μόνο πούρος νεοφιλελευθερισμός.


Υπάρχει και μια τρίτη αυταπάτη. Εκείνη των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν να τον θεωρούν αριστερό κόμμα. Μνημονιακοί παλαιοπασόκοι αποδείχτηκαν, αλλά ποιος μπορεί να στερήσει από τον καθένα την αυταπάτη του πως είναι αριστερός; Είναι απάνθρωπο και φασιστικό. Πιο φασιστικό κι από το να κλείνεις τον εθνικό κήπο επειδή έτσι γουστάρεις.


Όμως εδώ ο Κούλης του Μητσοτάκη πιστεύει ότι είναι έξυπνος και διαθέτει χιούμορ. Κυρίως, πιστεύει ότι διαθέτει πολιτική σκέψη, οπότε στις αυταπάτες των απλών οπαδών θα κολλήσουμε; Η μόνη αλήθεια που μας απέμεινε είναι ότι πάμε ντουγρού στον αγύριστο και μάλιστα με χαρές και τραγούδια μέσα στο λεωφορείο του Εφιάλτη μας.


Είχε ενδιαφέρον η συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό. Υπήρξαν πολλές καλές στιγμές. Η καλύτερη, ότι Τσίπρας, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης και Λοβέρδος δεν είχαν κάποιο σοβαρό λόγο να διαφωνήσουν. Ήταν αυτή τους η αμηχανία στη συμφωνία επί όλων των βασικών θεμάτων που έφερε τον εκνευρισμό τής ανάγκης για διαφοροποίηση στα ελάχιστα και τις λεπτομέρειες.

Αποκαλύψεις Τόμσεν-Βελκουλέσκου. Τι λες τώρα;

Τίποτε το συγκλονιστικό δεν προέκυψε από τη διαρροή μέσω Wikileaks διαλόγου Τόμσεν Βελκουλέσκου.

Μετά τις σκόπιμες παπαριές που το ΔΝΤ έχει κάνει εις βάρος της ελληνικής οικονομίας, τώρα, για να έχει λόγο ύπαρξης, πρέπει να κάνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο χωρίς φυσικά να ξεχνά την πάγια πρακτική του να ακρωτηριάζει το κοινωνικό κράτος καταστρέφοντας παράλληλα τη μεσαία τάξη. Στο δεύτερο συμφωνούν οι εταίροι και πρέπει να φαίνεται ότι διαφωνεί  η ελληνική κυβέρνηση. Το πρώτο επιτυγχάνεται μόνο με δραστικό κούρεμα του ελληνικού θεόρατου βουνού χρέους.

Και σε αυτό συμφωνεί η ελληνική κυβέρνηση αλλά διαφωνούν οι εταίροι οι οποίοι πλέον συμφωνούν σε μια άτολμη επιμήκυνση της αποπληρωμής και βαριά βαριά μείωσης των επιτοκίων που όπως θα δούμε στη συνέχεια μικρή μόνο βελτίωση θα επιφέρει στης τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις της χώρας.

Το ΔΝΤ έχει ένα και μόνο στόχο: να βγαίνουν τα νούμερα.

Και τα νούμερα δε βγαίνουν.

Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούμε τον όρο «Ελληνική κυβέρνηση» χαριστικά καθώς οι μνημονιακές κυβερνήσεις είναι απλά τα εκτελεστικά όργανα των δανειστών.

Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς

​Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας αποτελεί το καλύτερο «δώρο» για τους απανταχού πολίτες της, όπου και αν βρίσκονται αυτοί.

Να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, δηλαδή πριν ξεκινήσω, πως το προσφυγικό θα μας έβρισκε σε κάθε περίπτωση και αρκεί κανείς να παρατηρήσει τα κράτη που το αντιμετωπίζουν (άλλα είναι στη Σένγκεν και άλλα όχι, άλλα είναι στην ΕΕ και άλλα όχι κτλ).
  

Δεν καταλαβαίνουν οι απελπισμένοι άνθρωποι από τείχη και φράχτες.


Από ‘κει και πέρα, η Ελλάδα έκανε κάποιες επιλογές.


‘Ολοι μας κάναμε κάποιες επιλογές και μερικά γεγονότα είναι αποτέλεσμα αυτών των επιλογών.
‘Ισως το πρωταρχικότερο δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας, μετά την χρεοκοπία, ήταν η παραμονή ή όχι στην αποκαλούμενη ως «ευρωπαϊκή οικογένεια».


Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η έξοδος από το ευρώ τρόμαξε περισσότερο τους πολίτες απ’ ότι τους τρόμαξε η ανεργία, η έλλειψη δικαιοσύνης, η αποπληρωμή ενός ανύπαρκτου χρέους ή η παρουσία απατεώνων και νεοναζί στο κοινοβούλιο.

Ο Αλέξης που έγινε Αλέκος

Μεταξύ κατεργαραίων δεν υπάρχει μόνον ειλικρίνεια. Υπάρχουν και άγραφοι κανόνες. Κάποτε ένας φίλος βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να τον πιάσει σχεδόν στα πράσα η κοπέλα του με άλλη. Στο μίνι συμβούλιο που ακολούθησε μεταξύ των ανδρών της παρέας η «κόκκινη γραμμή» ήταν κοινή: Ποτέ μα ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο μην το παραδεχθείς μπροστά της.

Μέρα με τη μέρα ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται κατεργάρης. Και δεν θα παραδεχθεί ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο ότι μας κεράτωσε. Ότι υπήρξε για πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας μια ελπίδα και απέτυχε παταγωδώς. Και φυσικά δεν επρόκειτο ποτέ να το κάνει στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, γιατί γνωρίζει ότι τότε ακριβώς θα άρχιζε και η αντίστροφη μέτρηση για το πολιτικό του τέλος.

Εικονικές διευκολύνσεις, πραγματικοί εκβιασμοί

 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

 

Οι δανειστές ελάφρυναν τα προαπαιτούμενα του Δεκεμβρίου, αλλά φόρτωσαν στην πρώτη αξιολόγηση το πακέτο των πιο σκληρών μεταρρυθμίσεων- Ατελέσφορες ασκήσεις «συναίνεσης» από την κυβέρνηση

«Ευρύ διάλογο με την κοινωνία», υποσχόταν η ανακοίνωση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚΟΙΠ) της περασμένης Τετάρτης, που ενέκρινε τις βασικές κατευθύνσεις της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, βάσει της εισήγησης του υπουργού Εργασίας. Πού ακριβώς, μεταξύ ποιων θα γίνει ο διάλογος, σε ποιο χρονικό πλαίσιο, ποιοι θα εκπροσωπήσουν την «κοινωνία» παραμένει μυστήριο. Το μόνο πεδίο διαλόγου που άνοιξε η κυβέρνηση είναι αυτό της σύγκλησης του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Η χρήση των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης ως υποκατάστατου της κοινωνίας, με στόχο τη διαμόρφωση «εθνικής γραμμής» είναι πια παλιομοδίτικο τρικ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει απέναντί της μια μνημονιακή αντιπολίτευση (ουσιαστικά σ’ αυτήν μόνο απευθύνεται) σε κατάσταση αποσύνθεσης. Το να της ασκήσει πιέσεις «εθνικής» στήριξης είναι εύκολο, εκκλησία κλέβει από μιαν άποψη. Όμως, ακόμη κι αν η στήριξη αυτή εξασφαλιζόταν -πράγμα αμφίβολο- θέλει πολύ φαντασία να τη μεταφράσεις σε στήριξη της κοινωνίας. Εκτός αν το ζητούμενο είναι η «εθνική συναίνεση» ενάντια στην κοινωνία.

Επί της ουσίας γι’ αυτό πρόκειται. Η χάραξη «εθνικών κόκκινων γραμμών» στο ασφαλιστικό, για παράδειγμα, είναι μια άνευ ουσίας διαδικασία. Με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση έχουν αποδεχθεί πλήρως τις «κόκκινες γραμμές» των δανειστών, δηλαδή περικοπές ύψους 3,5 δισ. ευρώ στην κρατική χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι το 2017, όπως επίσης την οριστική εξάλειψη του κοινωνικού χαρακτήρα του και τη μετάβαση σε ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα από το οποίο θα προκύψουν δραστικές περικοπές στις συντάξεις.
 

Η ελληνική βιομηχανία σε μία κλωστή (+audio)

Την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου ξεκινάει η διαδικασία πλειστηριασμού περουσιακών στοιχείων της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας». Μια υπόθεση μεγαλύτερη από τις τύχες μιας εταιρείας, ή ενός από τους σημαντικότερους κλάδους της ελληνικής παραγωγής. Μια υπόθεση που θα αποδείξει αν, τελικά, η Ελλάδα θέλει να έχει δική της παραγωγή

 

 

του Θάνου Καμήλαλη



Η αυριανή διαδικασία είναι απλά η αρχή για την εκποίηση της συνολικής περιουσίας της μεγαλύτερης από πλευράς παραγωγικής δυναμικότητας εταιρείας κλωστοϋφαντουργίας στην Ε.Ε, περιουσίας που αγγίζει τα 161 εκατ. ευρώ.  Όπως τονίζουν οι εργαζόμενοι, η Ελλάδα παραμένει ο μοναδικός παραγωγός βαμβακιού στην Ε.Ε ενώ κατέχει την 8η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή σύσπορου βάμβακος με ανταγωνιστικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Παράλληλα, θα δημιουργήσει ένα αρνητικό δεδικασμένο για άλλες πτωχευμένες επιχειρήσεις, απαγορεύοντας ουσιαστικά την επανεκκίνηση τους, σε περίπτωση που η τράπεζα – πιστωτής δεν θα το επιθυμεί.

Οι εργατοώρες σου για ένα επίδομα τάφου

 

του Γιάννη Λαζάρου

 

Αναρωτιέται κανείς αν τελικά ήταν κανονικά διορισμένες οι κυβερνήσεις της χώρας απευθείας από τους δανειστές χωρίς το πρόσχημα της εκλογικής πλειοψηφίας πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα από αυτά που ήρθαν και έρχονται. 

Τι χειρότερο για τον ελληνικό λαό θα μπορούσε να κάνει ένα ευρωπαϊκό  επιτελείο μάνατζερς στο υπουργείο του Κατρούγκαλου, από αυτά που κάνουν οι ίδιοι οι εκλεγμένοι; 

 

Έχει συνειδητοποιήσει κανείς από τα πολιτικά όντα που κατοικοεδρεύουν στην χώρα πως το ασφαλιστικό που αλλάζουν τα κωθώνια για την σταθεροποίηση του συστήματος συντάξεων, όπως κοροϊδεύουν τον κόσμο, ότι είναι όλο στον αέρα; Έχει συνειδητοποιήσει κανείς ότι "εθνική σύνταξη" έτσι όπως την έχουν προσδιορίσει με νόμο οι προηγούμενοι εκλεγμένοι κυβερνήτες δεν είναι σύνταξη αλλά κοινωνικό επίδομα; Έχει καταλάβει κάποιος από τα οικονομικά μυαλά που παπαγαλίζουν ηλιθιότητες καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι το κοινωνικό επίδομα για ένα κράτος δεν είναι ποτέ σταθερό και ποτέ σίγουρο; 

 

Δεν υπάρχει εθνική σύνταξη από την στιγμή που δεν μπορεί να καλυφθεί απευθείας από τον Φορέα από τον οποίο χρηματοδοτείται και για τον Φορέα που πρέπει να χρηματοδοτήσει. Για τον λόγο αυτό όλα τα επιδόματα που δινόταν μέσω συντάξεων ήταν τα πρώτα που συνταγματικά μπορούσαν να κοπούν και κόπηκαν. Κατά τον ίδιο τρόπο "εθνική σύνταξη" είναι ένα σπίτι που δεν έχει ούτε θεμέλιο, ούτε τσιμέντο, ούτε μπετόβεργα, ούτε τίποτε. Είναι ένας πραγματικά αόρατος αριθμός που δεν είναι υποχρέωση κανενός συντάγματος να τον καλύψει. 

Κλάψε, ευαίσθητε Αλέξη

Οχι, δεν ήταν ένα αθώο λεκτικό λάθος η αναφορά του Α. Τσίπρα σε «συμπαθή νεκρά παιδιά» στο Αιγαίο. Ήταν μια παραδοχή ότι για την εν ψυχρώ καθημερινή δολοφονία αυτών των παιδιών είναι και αυτός (συν)υπεύθυνος. Για τους πρόσφυγες που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο δεν ευθύνονται μόνο οι πόλεμοι και οι αντι-μεταναστευτικές πολιτικές της  Ευρωπαϊκής'Ενωσης.

Ευθύνεται και ο φράχτης του 'Εβρου, τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διατηρεί στη θέση του από το Γενάρη, χωρίς να έχει καμία πρόθεση να τον ρίξει. Είναι γνωστό ότι εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ οι πρόσφυγες δεν μπορούν να φτάσουν νόμιμα στη χώρα προορισμού τους, ενώ το κατοχυρωμένο από τον ΟΗΕ δικαίωμα της ασφαλούς άφιξης εκείνου που αιτείται ανθρωπιστική προστασία μοιάζει ασήμαντη λεπτομέρεια. Εκεί φτάσαμε δυστυχώς! Συνεπώς, αυτοί οι άνθρωποι υποχρεώνονται να μπουν «παράνομα» μέσα στο έδαφος μιας χώρας και να ζητήσουν να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες.

Ο λαός πληρώνει για «ένα βαρέλι δίχως πάτο»

Απαντήσεις σε κρίσιμα ζητήματα για την 3η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Τις μέρες αυτές ένα από τα κομβικά θέματα της Ελληνικής οικονομίας είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το θέμα αυτό αντιμετωπίστηκε από πλευράς «κυβέρνησης» με το νέο νόμο που αφορά το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και τη συμμετοχή του στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών και την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για τον τρόπο συμμετοχής του ΤΧΣ σε αυτές. Παράλληλα, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των τεστ αντοχής των τραπεζών (stress tests) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και οι νέες κεφαλαιακές ανάγκες των 4 συστημικών τραπεζών που πρέπει να καλυφθούν.

Ορισμένα βασικά θέματα που προκύπτουν από τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις συνέπειές τους για το λαό, θα προσπαθήσουμε να σχολιάσουμε στο παρόν άρθρο.

1. Τέταρτος εφαρμοστικός νόμος (για ΤΧΣ και ανακεφαλαιοποίηση) από την κυβέρνηση Τσίπρα πέρασε «νύχτα» με διαδικασία κατεπείγοντος. Για μία ακόμα φορά η κυβέρνηση Τσίπρα, που θα καταργούσε τα μνημόνια και τις εξευτελιστικές διαδικασίες που επέβαλαν στη χώρα συνεχίζει στην ίδια πεπατημένη με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ψηφίζοντας μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους με μορφή κατεπείγοντος. Έτσι, για ένα τόσο σημαντικό θέμα που αφορά τη διαχείριση των χρημάτων του ελληνικού λαού (το ΤΧΣ διαχειρίζεται κεφάλαια περίπου 65 δισ.) το νομοσχέδιο «συζητήθηκε» με τη μορφή του κατεπείγοντος, άρα ούτε διάλογος έγινε ούτε αλλαγές, βεβαίως. «Ψηφίστηκε» όπως προτάθηκε, δηλαδή, όπως το είχαν εγκρίνει προκαταβολικά οι δανειστές.

2. Παραδόθηκε το τραπεζικό σύστημα στους δανειστές. Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο βαθμό συγκέντρωσης μεταξύ όλων των χωρών της Ευρωζώνης, σύμφωνα με έκθεση της ΕΚΤ. Το ενεργητικό των 4 συστημικών τραπεζών αντιστοιχούσε, στο τέλος του 2014, στο 94% του συνολικού ενεργητικού των τραπεζών στη χώρα. Αυτές, λοιπόν, τις 4 τράπεζες, που λόγω θέσης έχουν τεράστια σημασία για την οικονομία της χώρας, η κυβέρνηση τις παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες στους δανειστές.

Η νεκρική σιγή των νέων

Υποθέτει κανείς πως είτε δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, είτε έχουν διαβρωθεί από τις συνθήκες που επικρατούσαν, ειδικά στην Ελλάδα – διαφορετικά δεν εξηγείται η αδιαμαρτύρητη αποδοχή του εγκλήματος που συντελείται εις βάρος τους

«Μία κοινωνία προβάτων διοικείται νομοτελειακά, με την πάροδο του χρόνου, από μία κυβέρνηση λύκων» (Juvenal, Ρωμαίος σατυρικός).

Άρθρο 

Χωρίς καμία αμφιβολία, τα περισσότερα μέτρα που υπαγορεύονται στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς επίσης κάποια από τα «ισοδύναμα» που επιλέγει η κυβέρνηση, είναι εις βάρος των νέων – γεγονός που αποτελεί το άκρον άωτο του εγωισμού και της ιδιοτέλειας μίας γενιάς, η οποία θέλει να μεταφέρει τα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε στα παιδιά της, καθώς επίσης στα δικά τους παιδιά.

Στο παράδειγμα του ασφαλιστικού, το οποίο μετά την «κλοπή» των αποθεματικών των ταμείων έχει μετατραπεί σε μία χρηματοπιστωτική πυραμίδα, αφού οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις παλαιότερες κρατήσεις των συνταξιούχων, αλλά από αυτούς που εργάζονται σήμερα (όλα όσα συζητούνται περί «μαθηματικών τύπων» είναι απλά ανοησίες), οι νέες προτάσεις επικεντρώνονται στην πώληση των παγίων περιουσιακών τους στοιχείων – για να μην υπάρξουν καινούργιες μειώσεις, παρά το ότι οι τιμές των ακινήτων ευρίσκονται σήμερα στο ναδίρ.

Πού πας;

 

Κι όμως, είναι αστείο. Κάποιοι φύγαμε γιατί δεν έβγαινε στην Ελλάδα. Δεν βγαίναν τα όνειρα, δεν έβγαινε η καθημερινότητα, δεν έβγαινε η ζωή γενικώς. Για κάποιους, λόγω background, ήταν πιο εύκολο, για άλλους δυσκολότερο. 

 

Άλλοι πάλι πήραν την απόφαση να μείνουν πίσω. Δεν βρέθηκαν και πολλοί …Βελουχιώτηδες ανάμεσά τους.

 

Κάποιοι δεν μπορούσαν να φύγουν, κάποιοι δεν ήθελαν.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κριτική στην απόφαση του οποιουδήποτε ανθρώπου να μείνει ή να φύγει.

 

Όμως, αν αποφασίσεις να πεις ότι εκείνοι που έφυγαν “κιότεψαν και δεν έμειναν να αγωνιστούν”, θα πρέπει εσύ τουλάχιστον να μην έχεις αφήσει διαδήλωση για διαδήλωση και απεργία για απεργία.

Δεν εργάζεσαι 3 μήνες απλήρωτος και μετά κατηγορείς τους άλλους που έφυγαν.

 

Ούτε μένεις πίσω στηρίζοντας τον κάθε Χατζηδιαβάτη “αριστερό” ή τον κάθε “μπαρμπα-Γιώργη” δεξιό πολιτικό.

 

Ούτε ανοίγεις την τηλεόραση στις 20.00 να δεις “τι διάολο λένε πάλι τα βρωμοκάναλα”.

 

Λυπάμαι, Νικηταράδες μου, αλλά κάτι σίγουρα έκανα λάθος σαν γιατρός στην Ελλάδα, γι” αυτό και την έκανα για την Εσπερία.

Αριστερή μνημονιακή κυβέρνηση ορθόδοξα διαμαρτυρόμενη

Κοιτάξτε το λιμάνι του Πειραιά. Θα δείτε σίγουρα την τρικυμία. Τρικυμία εν κρανίω.

 

Τρεις βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλω καν να θυμάμαι το ονόμα τους, μια καρακάτι, καρακαλτάκα, δεν ξέρω τι, διαδηλώνουν για το ξεπούλημα μιας μεγάλης έκτασης γης στη Δραπετσώνα, μαζί με το … λιμάνι του Πειραιά.

 

Για πράγματα που υπογράψαν.

 

Για πράγματα που επιβάλλουν. Πίσω τους απλωμένο το πανό «ΣΥΡΙΖΑ: τα λιπάσματα ανήκουν στον … λαό».

 

Φυσικά. Ο λαός φυτοζωεί. Και θέλει λίπασμα.

 

Αντί για αυτό θα φάει μόνο πούτσα. Χωρίς λιπαντικό.

 

Μακαρόνια Φίλη, μαρμελάδες και γεμιστά Φωτίου.

 

Έτσι είναι είναι η ζωή: Κάποιος μπορεί να τη βλέπει μισοάδεια και κάποιος μισογεμιστή.

Οι άνθρωποι ζουν στον παράλληλο σύμπαν του παραλλήλου προγράμματος τους.

Διαδηλώνουν κατά του εαυτού τους. Τζέκιλ και Χάιντ.

Πορτογαλία: μνημονιακά, χωρίς μνημόνιο

Χτες, δυο βδομάδες μετά τις ελληνικές εκλογές, στο άλλο άκρο τής Ευρώπης, ξαναπαίχτηκε το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στην Πορτογαλία, πρώτευσε ο κεντροδεξιός κυβερνητικός συνασπισμός (που υλοποίησε το μνημόνιο) με 40%, δεύτεροι ήρθαν οι σοσιαλιστές (που έφεραν το μνημόνιο) με 31-κάτι% και ακολούθησε η συνασπισμένη αριστερά με σχεδόν 9,5% ενώ η συμμαχία κομμουνιστών-πράσινων μάζεψε λίγο πάνω από 7,5%.

Ως γνωστόν, αφού έζησε το δικό της τριετές μνημόνιο και το εφάρμοσε με τρόπο που την ανέδειξε σε "καλό μαθητή" της τρόικας, η Πορτογαλία βρίσκεται πλέον εκτός μνημονίων. Επειδή έχω βαρεθεί να μου δείχνουν τους πορτογάλους ως παράδειγμα προς μίμηση για το τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι έλληνες, ας δούμε τι ακριβώς έκαναν εκείνοι και πού ακριβώς έχουν φτάσει σήμερα.

Όλα άρχισαν κάπου στα τέλη τού 2010, όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση αντιμετώπισε τεράστιες -και, εν πολλοίς, άλυτες- δυσκολίες στην σύνταξη του προϋπολογισμού. "¨Εκπληκτοι" οι κυβερνώντες διαπίστωσαν ότι η χώρα είχε χάσει την ανταγωνιστικότητά της, ότι το έλλειμμα ξεπερνούσε το 10% και το δημόσιο χρέος είχε σκαρφαλώσει στο 75% του ΑΕΠ. Κάπου εκεί και ενώ το ελληνικό πρόβλημα βρισκόταν στο φόρτε του, οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν τα πορτογαλικά ομόλογα σε "junk" (σκουπίδια) και οι αγορές έκλεισαν για την χώρα. Έτσι, τον Μάιο του 2011, οι αποχωρούντες από την εξουσία σοσιαλιστές και οι επερχόμενοι κεντροδεξιοί συνυπέγραψαν την προσφυγή τής Πορτογαλίας σε εξωτερική βοήθεια από το EFSF. Το μνημόνιο άρχισε.

Praça do Rossio (Πλατεία Ρόσσιο), Σεπτέμβριος 2012

Ψυχραιμία!

Θυμάμαι στα νιάτα μου έναν συμπαθή ευτραφή τύπο που έμπαινε στα café και στα bar φώναζε «Ψυχραιμία» και αποχωρούσε. Όλοι τον αποκαλούσαμε «ο ψυχραιμίας» κι αρχίζω να φοβάμαι ότι θα ακολουθήσω την καριέρα του. Θα λέω μόνο «ψυχραιμία», δεν υπάρχει κάτι άλλο να πεις.

Έγινε της πουτάνας όταν η ΚΕΦΕ της ΝΔ απέρριψε την υποψηφιότητα του Άδωνη Γεωργιάδη για την ηγεσία του κόμματος επειδή καθυστέρησε να την καταθέσει 8 λεπτά. Ε, λοιπόν, στον πούτσο μου. Εκτός από τη ληξιπρόθεσμη κατάθεση της αίτησης υπήρχαν άλλοι 100 λόγοι να απορριφθεί η αίτηση του Γεωργιάδη από κάποιο σοβαρό κόμμα. Απλώς η ΝΔ δεν είναι σοβαρό κόμμα.

Ο εν λόγω έχει εκφράσει ακροδεξιές απόψεις, έχει ασκήσει ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ως υπουργός που έστειλαν κόσμο στο θάνατο, έχει δηλώσει ότι δεν πειράζει κι αν σκοτωθεί κάνας περαστικός σε επιχείρηση της αστυνομίας και τώρα τον μετατρέπουν σε αδικημένο ήρωα που θέλουν να τον φάνε τα τζάκια.

Έχουμε παλαβώσει τελείως. Στελέχη της ΝΔ, υποψήφιοι πρόεδροι και μη, τα οποία θέλουν να μας πείσουν ότι εκπροσωπούν μία κεντροδεξιά ΝΔ, ένα μετριοπαθές ευρωπαϊκό πολιτικό φορέα, ένα κόμμα που θέλει να αγκαλιάσει την κοινωνία, υπερασπίζονται το δικαίωμα ενός ακροδεξιού, ακραίου νεοφιλελεύθερου να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, αυτό είναι ομολογία ότι η ΝΔ είναι ένα ακροδεξιό και βαθιά νεοφιλελεύθερο κόμμα.

Εντάξει, όχι ότι χρειαζόμαστε κι άλλες αποδείξεις, αλλά δε μπορείς από τη μία να υμνείς τις ιδρυτικές αρχές της ΝΔ κι από την άλλη όχι μόνο να έχεις στις τάξεις σου Βορίδηδες και Αδώνηδες, όχι μόνο να τους έχεις υπουργοποιήσει, αλλά να ξεσκίζεσαι ωρυόμενος για το δικαίωμά τους να γίνουν και αρχηγοί σου.

Κατανοώ την υπεράσπιση του δικαιώματος του Γεωργιάδη να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία της ΝΔ από ανθρώπους άλλων πολιτικών χώρων. Κάποιοι τρολάρουν κανονικά, αλλά κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν το τρολάρισμα ευχόμενοι στην πραγματικότητα να γίνει δεκτή η υποψηφιότητα του Γεωργιάδη και στη συνέχεια να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να βγει και αρχηγός. Άλλωστε μέσα στον τόσο λαϊκισμό δεν είναι απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο. Για τους πολιτικούς αντιπάλους είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξαϋλωθεί η ΝΔ. Τα ακραία tweets και οι τηλεοπτικές δηλώσεις του Γεωργιάδη θα αποκτήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιχειρηματολογία των άλλων κομμάτων εναντίον της ΝΔ.

Απλά Τσιπραστείος (συνέντευξη Τσίπρα στον Κλίντον)

Δεν ήταν και κάποιο μυστικό ότι ο Τσίπρας και η ομάδα του προσέγγιζαν προεκλογικά την αμερικανική πλευρά για να τη χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο στις γερμανικές πιέσεις.

 

Η προσέγγιση όμως επί του αμοραλιστικού εδάφους της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε πλήρη εξάρτηση.

 

Όπως αποδεικνύει απόρρητο έγγραφο του Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον Χρήστου Παναγόπουλου τον Ιουλίου του 2015 που διέρρευσε η Καθημερινή λίγες μέρες μόλις πριν, η ελληνική πλευρά λειτούργησε ως κράχτης των αμερικανικών θέσεων.

 

Έχοντας χάσει τον πόλεμο για την ηγεμονία της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής (να υπενθυμίσουμε ότι ήμασταν από τους πρώτους αν όχι οι πρώτοι που επισημάναμε τον ακήρυχτο αυτό πόλεμο ανάμεσα σε Γερμανία-Αμερική), οι Αμερικάνοι χρησιμοποίησαν την ελληνική πλευρά ως κολαούζο για να υπενθυμίζουν πως είναι ο αρχίμπατσος της Δύσης, αυτός που καθορίζει το γεωπολιτικό παιχνίδι.

 

Όταν η Ελλάδα διατυμπάνιζε τη γεωπολιτική της σπουδαιότητα, στην ουσία βροντοφώναζε πως το γεωπολιτικό δόγμα της Δύσης και η εφαρμογή του ανήκουν στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

 

Σταδιακά, οι αρχικές ελληνικές θέσεις εγκαταλείπονται πλήρως και υιοθετούνται οι αμερικανικές. Γεωπολιτική σημασία, μια αόριστη αναδιάρθρωση χρέους που παραπέμπεται στη καλή πρόθεση των Γερμανών και πλήρης τίμηση των «υποχρεώσεων και δεσμεύσεων» της ελληνικής πλευράς.

 

Στο παιχνίδι μπήκαν και οι Γάλλοι που προετοίμασαν τεχνικά κείμενα προκειμένου η Ελλάδα να μην καταφύγει σε στάση πληρωμών ώστε να μη φαν πιστόλι οι φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα και να μην πέσει και η Γαλλία τουλάχιστον προς το παρόν στα νύχια της Γερμανίας.

 

Με άλλα λόγια ο Τσίπρας λειτούργησε ως ο υπηρέτης τριών αφεντάδων και οδήγησε τη χώρα σε παράδοση στους Γερμανούς για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του δυτικού συστήματος.

Μάρκος Μπόλαρης: Ενα ακόμη μνημονιακό κάθαρμα

Από το 2004 βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Μάρκος Μπόλαρης κατέλαβε επανειλημμένα κυβερνητικές θέσεις. Ένθερμος υποστηρικτής της μνημονιακής πολιτικής από το 2010, το 2012, ως υφυπουργός Υγείας, με υπουργό τον Ανδρέα Λοβέρδο, συμμετείχε στην εξαπόλυση διωγμού και στον δημόσιο εξευτελισμό οροθετικών γυναικών.

Το κάθαρμα αυτό τιμήθηκε από τον Τσίπρα, με την τοποθέτησή του σε εκλόγιμη θέση στη λίστα της Α΄ Θεσσαλονίκης και από χθες είναι υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Δεν πρόκειται για επιλογή των ΑΝΕΛ, όπως ο φασίστας Δημήτρης Καμμένος που υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Για επιλογή του Μεγάλου Ηγέτη, του γελαστού παιδιού, πρόκειται.

Ευθέως; κατηγορεί τον Τσίπρα ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γ. Κασιμάτης.

 

Μία άλλη άποψη εκφράζει ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου για τους λόγους που επέβαλαν οι δανειστές την θέλησή τους και οδήγησαν τον Τσίπρα σε εκλογές.

Ο κ. Γ. Κασιμάτης αναφέρει.

Οι εκλογές δε γίνονται γιατί υπήρχε κάποιος από τους λόγους λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, που ορίζει το Σύνταγμα της Ελλάδας. Οι εκλογές μεθοδεύτηκαν και αποφασίστηκαν από τους δανειστές μας και από τη συνεργαζόμενη κυβέρνηση: για να ανατρέψουν στα μάτια των λαών της Ευρώπης το μεγαλειώδες ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στο απάνθρωπο και παράνομο καθεστώς δανεισμού που επέβαλαν στη χώρα μας και για να “νομιμοποιήσουν” την απάνθρωπη και   άνομη “συμφωνία” που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.


  Σίγουρα, ούτε το ένα, ούτε το άλλο δεν μπορούν να επιτύχουν. Το καθεστώς παραμένει παράνομο και απάνθρωπο, ο δανεισμός επαχθής, άνομος και άκυρος, η “συμφωνία” παραβιάζει και πάλι την εθνική μας κυριαρχία και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ενώ το “ΟΧΙ” του Ελληνικού Λαού στέκει ακλόνητο.

 Στον ψευδεπίγραφο προεκλογικό λόγο των πολιτικών κομμάτων εξουσίας της τελευταίας πενταετίας και των χειραγωγημένων κυρίαρχων ΜΜΕ και των υπηρετών τους δεν ακούστηκε ούτε λέξη για τα βασικά ζητήματα του καθεστώτος δανεισμού, το οποίο επιβλήθηκε παράνομα στην Ελλάδα, απομυζά συστηματικά τον εθνικό της πλούτο και την εθνική της οικονομία και εξαρθρώνει το ανεκτίμητο ζωντανό της κεφαλαιο, τη νεολαία, και ολόκληρο τον κοινωνικό της ιστό.

Τι είναι το μνημόνιο, θεία;

Καλησπέρα Πιτσιρίκο,

Την αποφράδα εκείνη ημέρα των εκλογών επισκέφθηκα την αδερφή μου. Την ώρα του φαγητού σκάει διά στόματος του δεκάχρονου ανιψιού μου, που έχει πάρει το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου, η εξής ερώτηση: «τι είναι το μνημόνιο, θεία»;

Φορώντας το πιο αδιάφορο κι ανέκφραστο προσωπείο -και με τελείως αποχρωματισμένη φωνή-, του απαντώ με δέκα λέξεις:

«Μνημόνιο είναι μια οικονομική συμφωνία μεταξύ κρατών, τίποτε το αξιόλογο».  Α μάλιστα, λέει ο μικρός σκύβοντας το κεφάλι.
Ξέρεις κάτι, αγόρι μου; Ντρέπομαι αλλά για πρώτη φορά «το θειάκι» σου είπε ψέματα.
Όχι, αγόρι μου, δεν είναι αυτό το μνημόνιο.

Μνημόνιο είναι ο λόγος που η μαμά δεν πηγαίνει πια στη δουλειά. Όχι, δεν την απέλυσαν, αυτή ήθελε να σταματήσει για να περνάει περισσότερο χρόνο με σένα.

Μνημόνιο είναι ο λόγος που ο μπαμπάς λείπει όλη τη μέρα από το σπίτι, και, όταν γυρίζει, δεν παίζει μαζί σου. Όχι, δεν είναι κουρασμένος απλά είσαι μεγάλος πια για ποδοσφαιράκι.
Μνημόνιο είναι ο λόγος που δεν πηγαίνεις πια τόσο συχνά στον παππού και στη γιαγιά στο χωριό. Όχι, δεν φταίει που η βενζίνη κοστίζει πολύ αλλά που εκεί σου κάνουν όλα τα χατίρια και σε κακομαθαίνουν.