H Βουλή των σαλτιμπάγκων*

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

Προηγούμενο Σάββατο (5-6/8/17) η εφημερίδα μας είχε αφιερώσει το θέμα της στον πολιτικό λόγο των μελών του Κοινοβουλίου. Την ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα υπέγραφε η πάντοτε έγκυρη συνάδελφος Ντίνα Δασκαλοπούλου.

Πράγματι αυτός ο πολιτικός πολιτισμός βρίσκεται στο έλεος της χυδαιότητας. Για μένα όμως το ερώτημα είναι αλλού: Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να διαθέσει έναν άλλο πολιτικό λόγο; Μήπως αυτός ο λόγος εκφράζει και αποσαφηνίζει το πολιτικό μας σύστημα; Το πολίτευμά μας είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ενα σύστημα διακυβέρνησης που επινοήθηκε στην Αγγλία και από εκεί επεκτάθηκε σε όλο τον πλανήτη. Από την αρχή αυτό το σύστημα δέχτηκε κριτικές με πιο γνωστό επικριτή τον Ρουσό. «Οι Αγγλοι είναι ελεύθεροι μια μέρα στα πέντε χρόνια».

Και ο μεγάλος φιλόσοφος είχε δίκιο. Αν και χύθηκε αίμα για την καθολική ψηφοφορία, που στην αρχή ήταν μόνο ανδρική, σχετικά πρόσφατα καθιερώθηκε η γυναικεία ψήφος, δηλαδή ήταν ένα αίτημα και μια νίκη του λαϊκού κινήματος, εν τούτοις δεν ήταν ποτέ δημοκρατία, όπως είχε αποσαφηνιστεί στην αρχαία Αθήνα, αλλά μια εκλεγμένη ολιγαρχία.

Δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουν άμεσα οι πολίτες για την τύχη τους σε όλα τα επίπεδα. Καθημερινά και άμεσα. Ενα δικαίωμα που δεν εκχωρείται και δεν μεταβιβάζεται. Στην ουσία καταργεί την εξουσία, μια που κανείς δεν την έχει και την έχουν όλοι. Η εξουσία, δηλαδή το δικαίωμα, ζωής και θανάτου που έχει κάποιος (μονάρχης, δικτάτορας κ.λπ.) στη Δημοκρατία γίνεται δημόσιο αγαθό.

Αυτό θεωρητικά βέβαια, αν και άπαξ τουλάχιστον στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν πραγματικότητα για δύο αιώνες. Είναι γνωστό το απόφθεγμα Τσόρτσιλ: «Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί κάτι καλύτερο». Ο γνωστός αντιδραστικός πολιτικός, αν και κυνικός, θα μπορούσε να το διατυπώσει και αλλιώς: «Αυτό το πολίτευμα είναι το χειρότερο για σας, αλλά το καλύτερο για μας. Για αυτό και δεν ψάχνουμε για κάτι άλλο».

Ραντεβού στα … αυταπατάδικα

Πες μου που πουλάν αυταπάτες να σου πάρω δυο. Η πρώτη είναι ότι η Μέρκελ θεωρούνταν πολύ κακός άνθρωπος, ενώ τελικά είναι συμπαθέστατη, γλυκύτατη και αγωνίζεται για τα δίκια της Ελλάδας. Η δεύτερη, ότι η Αριστερά είναι μόνο θεωρία και ότι στην πράξη δε μπορεί να βελτιώσει σε τίποτα τις ζωές των πολιτών. Αυτές τις δύο αυταπάτες ομολόγησε ο κ. Τσίπρας κατά την ομιλία του στη Βουλή.


Αυτές τις δύο διορθώσεις αυταπατών του προσπαθεί συστηματικά να μας επιβάλει. Ο κ. Τσίπρας δηλώνει με κάθε του λέξη ότι κακώς πίστευε πως η Μέρκελ ήταν κατά των ελληνικών συμφερόντων, ενώ με κάθε του πράξη και υπογραφή προσπαθεί να μας πείσει ότι … η ρεαλιστική αριστερά της Εξουσίας μπορεί να είναι μόνο πούρος νεοφιλελευθερισμός.


Υπάρχει και μια τρίτη αυταπάτη. Εκείνη των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν να τον θεωρούν αριστερό κόμμα. Μνημονιακοί παλαιοπασόκοι αποδείχτηκαν, αλλά ποιος μπορεί να στερήσει από τον καθένα την αυταπάτη του πως είναι αριστερός; Είναι απάνθρωπο και φασιστικό. Πιο φασιστικό κι από το να κλείνεις τον εθνικό κήπο επειδή έτσι γουστάρεις.


Όμως εδώ ο Κούλης του Μητσοτάκη πιστεύει ότι είναι έξυπνος και διαθέτει χιούμορ. Κυρίως, πιστεύει ότι διαθέτει πολιτική σκέψη, οπότε στις αυταπάτες των απλών οπαδών θα κολλήσουμε; Η μόνη αλήθεια που μας απέμεινε είναι ότι πάμε ντουγρού στον αγύριστο και μάλιστα με χαρές και τραγούδια μέσα στο λεωφορείο του Εφιάλτη μας.


Είχε ενδιαφέρον η συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό. Υπήρξαν πολλές καλές στιγμές. Η καλύτερη, ότι Τσίπρας, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης και Λοβέρδος δεν είχαν κάποιο σοβαρό λόγο να διαφωνήσουν. Ήταν αυτή τους η αμηχανία στη συμφωνία επί όλων των βασικών θεμάτων που έφερε τον εκνευρισμό τής ανάγκης για διαφοροποίηση στα ελάχιστα και τις λεπτομέρειες.

Ζητείται

Του Στάθη στον eniko

1.Το πολιτικό σύστημα. Ουδέποτε άλλοτε απ’ τη Μεταπολίτευση και ύστερα τα κόμματα – θεσμοί της δημοκρατίας – δεν ήταν σε τόσον κακή κατάσταση τα ίδια, τόσον ανωφελή για την κοινωνία και τόσον ανάξια της συγκυρίας. α) Η Ν. Δ. απαξιωμένη απ’ τη θητεία της στην εφαρμογή των μνημονίων, αλλά και από την προγενέστερη διαδρομής της εν μέσω διαπλοκής και υποτέλειας, σχεδόν ημιθανής, σχεδόν αυτοδιαλύεται. Αν ανασυνταχθεί και αν συνέλθει, θα είναι ένα κόμμα ζόμπι, την ύπαρξη του οποίου θα έχουν επιτρέψει η αδράνεια και η παθολογία των άλλων κομμάτων.
            β) Το ΠΑΣΟΚ, ο έτερος εταίρος στον δικομματικό μονοκομματισμό που καθήλωσε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης μεταξύ της Σκύλλας της δημαγωγίας και της Χάρυβδης του «εκσυγχρονισμού», κατασπαράχθηκε, προσπαθώντας να εφαρμόσει τα μνημόνια, από το τέρας που δημιούργησε η ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό. Τώρα προσπαθεί να αναστηθεί μέσω της ανασύστασης του χώρου της Κεντροαριστεράς (όρος που χρησιμοποιείται μόνον στην Ελλάδα και που στην πραγματικότητα αποτυπώνει μόνον διαπροσωπικές σχέσεις κομματαρχών και πολιτικών «φυλάρχων») που περιστρέφονται πρόθυμοι γύρω από τα κέντρα της πραγματικής εξουσίας. Στον ίδιο
χώρο κινείται πλέον και γ) η ΔΗΜΑΡ. Ορμώμενη απ’ το πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ. κι αφού τροφοδότησε επί σειρά ετών με στελέχη τα άλλα κόμματα, κρατώντας πάντα προνομιακές σχέσεις με τον Τύπο, κατέληξε σήμερα σε ένα μη κόμμα, που το μισό προσπαθεί να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο μισό να εμφυσήσει ζωή στον Λάζαρο της Κεντροαριστεράς. δ) Το Ποτάμι. Ένα κόμμα δημιούργημα της μιντιακής αυταπάτης ότι μπορεί να κατασκευάσει κόμματα χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, ένα μόρφωμα των ρηχών καιρών. ε) Οι ΑΝΕΛ: μια διάσπαση της Δεξιάς με λαϊκό και αντιμνημονιακό παρονομαστή, που απεποιήθη τον εαυτόν της και τις αιτίες που τη γέννησαν. Χωρίς ιδιαιτέρως ικανό πολιτικό προσωπικό (πλην εξαιρέσεων), το κόμμα αυτό αγωνίζεται πλέον, απλώς να βρει λόγο ύπαρξης δίπλα στον νεομνημονιακόν ΣΥΡΙΖΑ. στ) Ο κ. Λεβέντης κατά κόσμον (στον κόσμο της) Ένωση Κεντρώων. Πτωχοπροδρομισμοί, και χατζατζαριλίκια. Που τα «δικαιούται» κάθε λαός σε κρίση. ζ) Το ΚΚΕ. Έχει αναχωρήσει. Δεν ανακατεύεται με τα πίτουρα για να μην το φάνε οι κότες. Έχει χάσει τη μισή εκλογική του δύναμη (μάλλον ανεπιστρεπτί), αλλά επιμένει ότι ώσπου να του δώσει την εντολή ο λαός για τον σοσιαλισμό, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει – επί της ουσίας. Μερεμέτια μπορούν να γίνονται με τους εργατικούς αγώνες (στους οποίους συνεχώς καλεί το ΚΚΕ) αλλά με πενιχρά αποτελέσματα (χωρίς να φταίνε για αυτό ούτε οι αγώνες ούτε το ΚΚΕ). Το τέλειο αδιέξοδο μιας αντιφατικής στρατηγικής. Όπως τα αποτελέσματά της αποδεικνύουν. η) Η Χρυσή Αυγή. Το χρήσιμο για την αστική τάξη τέρας, μια μαύρη εφεδρεία της εξουσίας που αξιοποιεί μια μαύρη συμμορία φασιστών, εγκληματιών, ρατσιστών, ανελλήνιστων, εθνικιστών με μακρά θητεία στιςεθνικές προδοσίες. Σήμερα διχάζεται ανάμεσα στη γραμμή που θέλει τη μετεξέλιξη του μορφώματος (που σιχαίνεται ακόμα και η Μαρί Λεπέν) σε ένα ακροδεξιό κοινοβουλευτικό κόμμα και στη γραμμή που θέλει οι επίγονοι του χιτλερισμού να διατηρήσουν τα κινηματικά τους χαρακτηριστικά, τα τάγματα εφόδου και την εθνικοσοσιαλιστική τους ιδεολογία, έστω και στα κρυφά. θ) Ο ΣΥΡΙΖΑ, η
ελπίδα που χάθηκε. Η Αριστερά που γονάτισε και αυτομόλησε στη Δεξιά. Πασχίζει τώρα να εφαρμόσει επαχθή μέτρα (νομιμοποιώντας και τα προηγούμενα μνημόνια), μιλώντας ταυτοχρόνως μια γλώσσα που προκαλεί πλεόν θυμηδία, οργή, θυμό, απελπισία. Ο ΣΥΡΙΖΑ

Τσουβαλιάζουν το πόθεν έσχες Φλαμπουράρη με άλλα 129 για να τον «αθωώσουν»

Τώρα λένε από την επιτροπή της Βουλής ότι δεν είναι 70 αλλά 129 οι βουλευτές που θα «διορθώσουν» τις δηλώσεις τους              

Πρωτοφανείς πρακτικές που εγείρουν έντονους προβληματισμούς και ερωτηματικά για την σκοπιμότητα τους απεργάζονται τα επιτελεία Βουλής και Μεγάρου Μαξίμου αναφορικά με το «πόθεν έσχες» του κ. Αλέκου Φλαμπουράρη.

Αρχικά ο υπουργός Επικρατείας «πιάστηκε» να έχει δηλώσει στο πόθεν έσχες που κατέθεσε στην Βουλή τον Απρίλιο του 2015 μετοχές κατασκευαστικής εταιρείας αν και ο σχετικός νόμος απαγορεύει σε υπουργό να εμφανίζεται βασικός μέτοχος εταιρείας.

Καναρίνια και γάτες

(Γεια σου, πιτσιρίκο,)

Όταν ήμουν μικρός, μου είχαν πάρει καναρίνι για κατοικίδιο. Σκεφτόμουν για λογαριασμό του τη μιζέρια της ζωής στο κλουβί, να τρως ό,τι σου βάζουν, να πίνεις ό,τι σου βάζουν και, όταν σου κλείνουν το φως, να νομίζεις ότι νύχτωσε και να κοιμάσαι.

Θυμάμαι ένα πρωί που βρήκα το κλουβί ανοιχτό γιατί εγώ το είχα ξεχάσει. Και το πουλί ήταν μέσα.

Με το γνωστό κενό βλέμμα, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Η πόρτα έκλεισε και δεν ξανάνοιξε.

Δεν ξαναπήρα ποτέ καναρίνια από τότε.

Το γύρισα στις γάτες που τη μία στιγμή σε λατρεύουν και την άλλη σε παρατάνε σύξυλο και εξαφανίζονται. Όμως πάντα σε θυμούνται.

Και σε ανύποπτο χρόνο, όταν αυτές το αποφασίσουν, τις ξαναβλέπεις μπροστά σου.

Είναι αυτό ακριβώς που τις κάνει ξεχωριστές: ότι αποφασίζουν. Δεν δέχονται ως νομοτέλεια το γεμάτο μπολ.

Η διαδικασία είναι ουσία

 

Ενώ η ελληνική Βουλή έχει καταντήσει τα τελευταία χρόνια χώρος προδοσίας της λαϊκής κυριαρχίας, ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης κατηγορεί την πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, για θεσμική τυπολατρία, στα όρια του προσχήματος.    Ο Νίκος Βούτσης δεν θεωρεί απαραίτητο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να σέβονται το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος γιατί κι αυτό είναι θεσμική τυπολατρία.
Και βγαίνει να κάνει δηλώσεις στο παράνομο και χρεοκοπημένο Mega -που ανήκει στους ολιγάρχες που θα διέλυε ο ΣΥΡΙΖΑ- εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου για «θεσμική τυπολατρία», αρνούμενος να παραδεχτεί πως το πραγματικό θέμα του είναι ότι η Κωνσταντοπούλου, σε αντίθεση με αυτόν, ψήφισε όχι στα προαπαιτούμενα μέτρα.

Οι απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν στα χνάρια των απατεώνων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, και ψηφίζουν νέο Μνημόνιο, αφού μάλιστα έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου.
Τώρα, όλοι αυτοί οι απατεώνες μαζί -από τον Τσίπρα και τον Βούτση μέχρι τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη- θα ψηφίσουν παρέα το νέο Μνημόνιο.

Μην ξεγράφετε τη Ζωή

   

Μετά την παρέμβαση της Προέδρου της Βουλής τα ξημερώματα του Σαββάτου, οι επιθέσεις στο πρόσωπό της εντάθηκαν από κάθε μεριά του κοινοβουλίου. Τόσο από το καταρρέον καθεστώς των προηγούμενων δεκαετιών που απειλείται ευθέως, όσο και από τους συντρόφους της που πιστεύουν πως η στάση της τους κρέμασε. Σόρυ που σας χαλάω τη σούπα, αλλά δεν είναι έτσι. Και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε πρώτα εμείς, γιατί η πολύ παρέα εντός βουλής με τους ΝεοΠοταμοΠασόκους τυφλώνει πολλούς βουλευτές.

Η παρέμβαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα μείνει στην ιστορία για μία σειρά από λόγους. Αλλά ο σημαντικότερος είναι ένας.

Αυτή είναι η Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους

Στη δημοσιότητα έδωσε η Βουλή την Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους το βράδυ της 17ης Ιουνίου. Την Πέμπτη το απόγευμα το πόρισμα. Στις 9 το βράδυ η τηλεόραση του TPP θα το παρουσιάσει με καλεσμένη την Σοφία Σακοράφα 

Σύνοψη

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα, τον Ιούνιο του 2015, μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Έχει να διαλέξει ανάμεσα στο να συνεχίσει τα αποτυχημένα προγράμματα μακροοικονομικής προσαρμογής που της επέβαλαν οι δανειστές και στο να προχωρήσει, σπάζοντας τα δεσμά του χρέους, σε μια αληθινή αλλαγή. Πέντε χρόνια αφότου ξεκίνησαν τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής, η χώρα παραμένει βυθισμένη σε κρίση –οικονομική και κοινωνική, οικολογική και δημοκρατική. Το μαύρο κουτί του χρέους μένει σφραγισμένο, και μέχρι πρότινος κανένας επίσημος φορέας, ελληνικός ή ξένος, δεν επεδίωξε να φέρει στο φως την αλήθεια για το πώς και γιατί η χώρα καθυποτάχθηκε στο καθεστώς της Τρόικας. Το χρέος, στο όνομα του οποίου ισοπεδώθηκαν τα πάντα, παραμένει ο γνώμονας της νεοφιλελεύθερης προσαρμογής, που οδήγησε στη βαθύτερη και πιο μακρόχρονη ύφεση σε ευρωπαϊκό έδαφος και σε καιρό ειρήνης.

Τη λίστα των δημοσιογράφων που «εκπαίδευε» το ΔΝΤ ζητά η Βουλή

Τα ονόματα των δημοσιογράφων που «εκπαίδευε» το ΔΝΤ προκειμένου να προωθούν τις θέσεις του καταλλήλως θα ζητήσει η Βουλή. Την σχετική καταγγελία έκανε χθες ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης καταθέτοντας στην επιτροπή αλήθειας για το χρέος.

 

Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη οι δημοσιογράφοι αυτοί παρακολουθούσαν «σεμινάρια» στην Ουάσιγκτον για να προβάλλουν τις απόψεις του ΔΝΤ αλλά και της Κομισιόν. Αντίστοιχα «μαθήματα» γινόντουσαν και στην Ελλάδα, όπως απάντησε, ο κ. Ρουμελιώτης σε σχετική ερώτηση του μέλους της επιτροπής, Λεωνίδα Βατικιώτη. 

Μόνο για τις τράπεζες το όφελος από τη χρήση καρτών για αγορές

 

Αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες εξυπηρετεί το μέτρο που προωθεί το υπουργείο Οικονομικών και προβλέπει να γίνονται με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα όλες οι συναλλαγές για αγοραπωλησίες εμπορευμάτων αξίας άνω των 70 ευρώ. Με το μέτρο αυτό ολόκληρη η ρευστότητα της αγοράς θα περνάει μέσα από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία μάλιστα θα πολλαπλασιάσουν τα έσοδά τους από τις προμήθειες των συναλλαγών με το πλαστικό χρήμα.

Ειδικότερα, ο μποναμάς της Κυβέρνησης προς τις τράπεζες είναι τεραστίίων διαστάσεων. Με προμήθεια που ξεκινάει από το 1,5% και σε ορισμένες περιπτώσεις εγγίζει το 3%, οι τράπεζες μέσω του πλαστικού χρήματος θα βάλουν χέρι σε όλο το εμπόρευμα της αγοράς. Ταυτόχρονα, ελέγχοντας τις αγοραπωλησίες που γίνονται, δεν θα αφήνουν περιθώριο στους εμπόρους να έχουν ανεξόφλητες οφειλές για τα επιχειρηματικά τους (ή άλλης μορφής) δάνεια. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε συναλλαγή που θα ολοκληρώνεται, πρώτα θα πληρώνεται η τράπεζα (προμήθειες, δάνεια) και ακολούθως όλοι οι υπόλοιpοι (δημόσιο, υποχρεώσεις προς προμηθευτές, πάγιες δαπάνες κλπ). Οι επιπτώσεις θα είναι ανυπολόγιστες.

Η απειλή της λογικής

       του Θανάση Σκαμνάκη

Στη συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα μου φάνηκε ότι έβλεπα στιγμιότυπα από τα προσεχώς. Όλοι σε αυτή τη συνεδρίαση πρόβαραν τον προσεχή ρόλο, ανεξάρτητα αν θα είναι οι ίδιοι ή οι αντικαταστάτες τους που θα τον υλοποιήσουν. Ο πρωθυπουργός, λες κι ήταν όλων των παρατάξεων και της εθνικής συμφωνίας, ντουφέκαγε κατά το παρελθόν, ο μάγκας της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον θιγμένο ανδρισμό αυτοπροτεινόταν για σωτήρας εθνικής συνεννόησης, το θολό ποτάμι δήλωνε έτοιμο να συμπράξει σε νέα γερμανική εποποιΐα και οι υπόλοιποι είχαν κατανείμει ατάκες. Κι εκεί πάνω έκατσε σαν εμμονή ένα παιχνίδι λογικής συνεπαγωγής.

Η αντρική γραμμή του Αντώνη Σαμαρά - Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Εγώ είμαι της αντρικής γραμμής» ήταν η πιο σημαντική πολιτική διατύπωση του Αντώνη Σαμαρά μέσα στη Βουλή. Η στερεοτυπική αντίληψη που τοποθετεί ακόμη και την ίδια την κόρη του Σαμαρά μαζί με όλες τις γυναίκες μέσα σε μια μάζα από γυναικάκια που υστερούν σε ευθύτητα και ειλικρίνεια, δεν είναι ένα είδος επιπόλαιου κουτσαβακισμού της στιγμής. Ένας σεξισμός από αυτούς που είναι κρυμμένοι στην καθημερινότητά μας και δραπετεύουν ακολουθώντας ασυναίσθητα το δρόμο της καθομιλουμένης. Δεν είναι ούτε η αστεία διάσταση που πήρε στο διαδίκτυο όπου τα σχόλια του τύπου «δύο πράγματα φαίνονται από το διάστημα, το Σινικό Τείχος και το πουλί του Σαμαρά» έδιναν και έπαιρναν.

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Οι λέξεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτες από στερεότυπα όπως το άλλο που επίσης ανέφερε στη Βουλή για να εισπράξει παρατήρηση από την Πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, πως «γέμισε η Αθήνα λαθρομετανάστες».

Θυμωμένο κρασί

Δύο εύθυμες αμετροέπειες και μία θανάσιμη. Ας αρχίσουμε απ’ τις εύθυμες - σκοτεινοί οι καιροί, λίγο απ’ το χιούμορ της κρίσης (διότι και η κρίση παράγει χιούμορ) μας χρειάζεται. Θα μου πείτε, μαύρο το χιούμορ της κρίσης! - μεγάλο το δίκιο σας, μαύρο! αλλά χιούμορ.

Αν δεν είχε χιούμορ η κρίση, θα παρήγαγε το Ποτάμι; Ποτάμι δε εστί Σταύρος Θεοδωράκης! Για αυτό και ο αρχηγός όταν ομιλεί για το κόμμα του ομιλεί σε πρώτο πρόσωπο. Του στυλ: «εγώ επαναστάτησα. Εγώ έχω σχέδιο. Αν δεν πάρω πάνω από 10%, θα πάω σπίτι μου. Στα 60 μου θα φύγω». Θα επρόκειτο για αφόρητη αυτοαναφορικότητα, του πρωταγωνιστή της «πιο πετυχημένης», πάντα κατά τον ίδιο, «τηλεοπτικής εκπομπής», αν δεν ήταν μια τρυφερή δήλωση προς τα υπόλοιπα μέλη του Ποταμιού. Οτι δηλαδή όλοι συναποτελούν μικρά επιμερισμένα Εγώ του αρχηγού! Τι συλλογικό! Κολεκτιβίστικο. Ούτε ο Λένιν (πατέρας κι αυτός του Ποταμιού - πάντα κατά Σταύρον) θα μπορούσε να φαντασθεί τέτοια κομμούνα των υποεγώ του κ. Θεοδωράκη.

Κατά δεύτερον η Αλέκα! Μιλώντας κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή (εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται) κατόρθωσε το ακατόρθωτο από ιδρύσεως του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας: να καταχειροκροτηθεί στη Βουλή αγορητής του ΚΚΕ από σύσσωμη την κοινοβουλευτική ομάδα της Δεξιάς (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) - τέτοια μεγαλεία! Εξαλλη βεβαίως απ’ το πολύ χειροκρότημα η κυρία Παπαρήγα, άρχισε να φωνάζει προς τα δεξιά έδρανα: «αφήστε τα αυτά», σωστόν! δεν είναι τώρα ώρα να πέφτουν οι φερετζέδες.

Δεν έπρεπε να το πάθει αυτό η Αλέκα, διότι η ταπεινότης μου, που απλώς το καταγράφει, πάλι τα εξ αμάξης θα ακούσει, «άξιος ο μισθός μου» κι άλλα χουλιγκανικά παρόμοια χρυσαυγίτικου ύφους. Με βγάζει στη σέντρα η Αλέκα. Αναγκάζει τη Δεξιά να τη χειροκροτεί ενθουσιώδης, ώστε να εκθέτει στα μάτια του λαού ως ταξικούς αποστάτες, όσους δεν πίστευαν στα μάτια τους με αυτά που έβλεπαν...

Αλλά ας αφήσουμε τα εύθυμα κι ας πάμε στα θανάσιμα - όταν η αμετροέπεια προδίδει φονιάδες. Ευάγγελος Βενιζέλος: «Το πρώτο μνημόνιο είχε πράγματι κενά. Μας το υπαγόρευσαν». Το λέει αυτό αυτός ο υπερτιμημένος ευήθης, και δεν συνειδητοποιεί ότι έτσι κατηγορεί τον εαυτόν του (όπως προσφυώς σημειώνει ο Χάρρυ Κλυνν) για εσχάτη προδοσία.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ.2011 Βαλυράκης σε Βενιζέλο: ΟΠΑΠ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος οργανισμός στον κόσμο, εργαλείο ενός δις, μην τον πουλάς.

Αρχές Αυγούστου 2011 και ο τότε Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος προσπαθεί να περάσει άλλο ενα πολυνομοσχέδιο- σκούπα, με τίτλο «Τροποποίηση της συνταξιοδοτικής νομοθεσίας του Δημοσίου - Ρυθμίσεις για την ανάπτυξη και τη δημοσιονομική εξυγίανση - θέματα αρμοδιότητας Υπουργείων Οικονομικών, Πολιτισμού και Τουρισμού και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης».

Τα αποτελέσματα των πολυνομοσχεδίων του τότε Αντιπροέδρου και «τσάρου» της Ελληνικής Οικονομίας τα βιώνουμε σήμερα.

Κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου, στις 2 Αυγούστου, τον λόγο πήρε ο κυβερνητικός βουλευτής Σήφης Βαλυράκης και -λόγω της ειδικής σχέσης του με τον ΟΠΑΠ- , απευθυνόμενος στον Βενιζέλο δήλωσε ότι ο ΟΠΑΠ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος οργανισμός στον κόσμο, με εξαίρεση έναν αντίστοιχο στο Χονγκ-Κονγκ και το μερίδιο του Δημοσίου ως ετήσιο έσοδο μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ....

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είπε επίσης στον Βενιζέλο ότι είναι πιο συμφέρον για το Δημόσιο να αγοράσει μετοχές του ΟΠΑΠ, παρά να πουλήσει, καθως η χρηματιστηριακή του αξία ήταν χαμηλή (το 2011, που να έβλεπε σήμερα.)

Συνέχισε λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «ο ΟΠΑΠ δίνει στο ελληνικό δημόσιο 150 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Η χρηματιστηριακή του αξία είναι της τάξεως του ενός δισεκατομμυρίου. Εάν βγάζοντας 1 δισεκατομμύριο ευρώ από το δημόσιο χρέος, γλιτώνουμε για μια εικοσαετία, περίπου 50 εκατομμύρια χρεολύσια το χρόνο και με 3,5% επιτόκιο, 35 εκατομμύρια ετήσια, το όφελος ανεβαίνει στα 85 εκατομμύρια. Μέχρι τα 150, όμως, που σας δίνει σήμερα, είναι ένας λογαριασμός.