Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς

​Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας αποτελεί το καλύτερο «δώρο» για τους απανταχού πολίτες της, όπου και αν βρίσκονται αυτοί.

Να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό, δηλαδή πριν ξεκινήσω, πως το προσφυγικό θα μας έβρισκε σε κάθε περίπτωση και αρκεί κανείς να παρατηρήσει τα κράτη που το αντιμετωπίζουν (άλλα είναι στη Σένγκεν και άλλα όχι, άλλα είναι στην ΕΕ και άλλα όχι κτλ).
  

Δεν καταλαβαίνουν οι απελπισμένοι άνθρωποι από τείχη και φράχτες.


Από ‘κει και πέρα, η Ελλάδα έκανε κάποιες επιλογές.


‘Ολοι μας κάναμε κάποιες επιλογές και μερικά γεγονότα είναι αποτέλεσμα αυτών των επιλογών.
‘Ισως το πρωταρχικότερο δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας, μετά την χρεοκοπία, ήταν η παραμονή ή όχι στην αποκαλούμενη ως «ευρωπαϊκή οικογένεια».


Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η έξοδος από το ευρώ τρόμαξε περισσότερο τους πολίτες απ’ ότι τους τρόμαξε η ανεργία, η έλλειψη δικαιοσύνης, η αποπληρωμή ενός ανύπαρκτου χρέους ή η παρουσία απατεώνων και νεοναζί στο κοινοβούλιο.

Η ελληνική κοινωνία αγάπησε περισσότερο το ευρώ και την ΕΕ, απ’ ότι την ίδια τη ζωή.
Και η ζωή είναι αδυσώπητη όταν την κερατώνεις.


Εν πάση περιπτώσει, σκέψεις είναι στην τελική, και απλά αναρωτιέμαι τι μας έκανε να παρακαλάμε γονατιστοί μην και χάσουμε το ευρουδάκι.


Ένα επιχείρημα των «Μένουμε Ευρώπη» ήταν πως η παραμονή στην ΕΕ συνεπαγόταν τον εκδημοκρατισμό της χώρας.


Νεοναζί στην Ουκρανία που στήριξε με νύχια και με δόντια η ΕΕ, ακροδεξιά κόμματα στην εξουσία σε Ουγγαρία, Αυστρία κτλ με τα οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργάζεται η ΕΕ, άνοδος όλων των εθνικιστικών/νεοναζιστικών κομμάτων σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ και τέλος «αριστεροί» τύπου Σλοβακίας -το μέλλον προμηνύεται απολαυστικό.


Το κερασάκι στην τούρτα: η περαιτέρω καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά μετά την κρίση του 2007, μαζί με τα μνημόνια και την απαγόρευση στους πρόσφυγες να πάνε όπου θέλουν (κάτι που συνιστά συμπεριφορές που θυμίζουν άλλες εποχές), δημοκρατικά πάντοτε.


Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η έξοδος από την ΕΕ θα σήμαινε αυτόματα τον εκδημοκρατισμό της χώρας, αλλά, αν δεν έχουμε τα κότσια ούτε για αυτό, τότε δεν μας αξίζει η δημοκρατία, όσο σκληρό και αν ακούγεται -πάντα το πρώτο βήμα προς την ελευθερία είναι να αποδράσεις από τη φυλακή και το επόμενο είναι να προετοιμαστείς για να την κατεδαφίσεις.
‘Ενα άλλο επιχείρημα για την παραμονή στην ΕΕ ήταν η οικονομική ανάπτυξη.


Από τότε που μπήκαμε στην ΕΕ, ανέβηκε το ΑΕΠ της χώρας σαν τρελό, αλλά μαζί με αυτό ανέβηκε και το χρέος.


Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΕ το 1981 έχοντας ΑΕΠ γύρω στα 50 δισ. και χρέος στο 25% του ΑΕΠ (κάπου 9 δισ).


Το 2001, που υιοθετήσαμε και το ευρώ, το ΑΕΠ είχε ξεπεράσει τα 100 δισ. αλλά και το χρέος είχε φτάσει στο 100% (σε πραγματικά νούμερα εικοσαπλασιάστηκε).


Την εποχή του τιτάνα Καραμανλή τζούνιορ, το ΑΕΠ άγγιξε εξωπραγματικά νούμερα (350 δισ), όπως βέβαια και το διαχρονικό μας χρέος (το οικονομικό «θαύμα»).


Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά, η ελληνική οικονομία κατέρρευσε με τα σύμφωνα διαβίωσης των δανειστών -που τα λέμε μνημόνια γιατί είναι πιο πιασάρικο-, ενώ το χρέος των 300+ δισ. δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ποτέ.


Η Ελλάδα βιώνει την χειρότερη και μεγαλύτερη περίοδο ύφεσης που έχει ζήσει ποτέ κράτος εν καιρώ ειρήνης με το ΑΕΠ της να έχει υποχωρήσει πάνω από 25% τα τελευταία έξι χρόνια, έχει την μεγαλύτερη ανεργία όλων των εποχών (το 24% του Δεκεμβρίου με χιλιάδες ‘Ελληνες εκτός της χώρας με κάνει να νοιώθω αισιοδοξία -τι να σου πω- όταν το 1929 στις ΗΠΑ η ανεργία ήταν στο 23%) και γενικά όλοι οι οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες «πετάνε».


‘Αλλο επιχείρημα των «Μένουμε Ευρώπη»: η παραμονή στην Ευρώπη θα μας εξασφάλιζε εγγυήσεις όσον αφορά την Τουρκία, καθώς τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία θα ήταν πλέον τα σύνορα της Ευρώπης με την Τουρκία (κλαίω).


Νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς -καλύτερα να το λέγαμε αυτό σε περισσότερα χρόνια που ίσως να έχει ξεκαθαρίσει το Κυπριακό- αλλά αυτή τη στιγμή η ΕΕ θα κάνει τα πάντα για να φιλήσει τον πισινό του Ερντογάν.


Το ωραίο πάντως είναι ότι βγήκε Τούρκος υπουργός σήμερα και είπε ότι δεν θα επαναπροωθηθούν οι πρόσφυγες που εισήλθαν στην Ελλάδα μέχρι σήμερα -μόνο οι επόμενοι-, σηματοδοτώντας ουσιαστικά την μακροχρόνια παραμονή τους σε μια χώρα στην οποία δεν θέλουν να μείνουν.


Γενικότερα, οι Τούρκοι κάνουν ό,τι θέλουν -άλλη μια μεγάλη διπλωματική νίκη του προτεκτοράτου μας, αν και προσωπικά απεχθάνομαι τα σύνορα και τον διαχωρισμό σε κράτη, αλλά αυτό σηκώνει διαφορετική συζήτηση.


Αν συνυπολογίσουμε σε όλα αυτά την μείωση της αυτάρκειας σε τρόφιμα από το 130% το 1981 σε 90% σήμερα, την απαίτηση επιστροφής αγροτικών επιδοτήσεων ύψους 425 εκατομμυρίων, την εξαγορά του χρέους μας από την ΕΕ (με αποτέλεσμα την απογείωση του) και την επιθετική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (με απώτερο σκοπό την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους), τότε μπορούμε να πούμε με απόλυτα σιγουριά πως το ευρώ και η ΕΕ ήταν ευλογία για αυτόν τον τόπο.
Το πολύ σε μια δεκαετία που θα έχουν βάλει χέρι στον δημόσιο πλούτο της χώρας (με τη δικαιολογία ότι τους χρωστάμε), ελάτε να πούμε τι ωραία που είμαστε στην ΕΕ.


Δυστυχώς αυτή η συζήτηση θα γίνει όταν τα άντερα μας θα είναι κρεμασμένα απο την πείνα και δεν θα κοιτάμε αν τα κεφάλια στη Βουλή είναι ξυρισμένα ή όχι (ο νοών νοείτο).


(Και αυτό) μας βροντοφώναξαν οι Ισλανδοί όταν αρνήθηκαν να μπουν στη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ υπογράφοντας μνημόνιο, μάλιστα απέσυραν και την υποψηφιότητα τους πέρσι.


Αν η ελληνική κοινωνία θέλει ευρώ και να παραμείνει σε αυτή την Ευρώπη, τότε να ξέρει ότι τα μνημόνια πάνε πακέτο.


Ξέρω ότι το κείμενο αυτό θα ταίριαζε περισσότερο πριν το καλοκαίρι του δημοψηφίσματος και πριν το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου, αλλά δεδομένου ότι ακόμα συζητάμε τα ίδια πράγματα που συζητούσαμε το 2009, είμαι σίγουρος ότι παραμένει επίκαιρο.


Να τα θυμάστε όλα αυτά όταν στη ζυγαριά θα είναι από τη μια οι συντάξεις ή τα hot spots ή τα μέτρα… δημοσιονομικής προσαρμογής και από την άλλη το Grexit.


Δε μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου.


Δεδομένου ότι αυτό που συνέβη μετά το δημοψήφισμα ήταν να επικρατήσει ουσιαστικά το «ΝΑΙ σε όλα» και να μπουν στον πάγο όλες οι κουβέντες περί ρήξης, έχω εκνευριστεί που δεν αναρωτιέται σχεδόν κανένας πια, αλλά δεν θέλω να μπω και ‘γω σε αυτό το λούκι.   
Η Συρία είναι ή δεν είναι το αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ;


Καθόμαστε και συζητάμε για λύσεις με αυτούς που προκάλεσαν το πρόβλημα, φοβερό;


Το χειρότερο είναι ότι κινούμαστε στο πλαίσιο τους με τα hot spots, τους φράχτες κτλ, χωρίς να βλέπουμε ότι όλο αυτό γίνεται για να αποσταθεροποιηθεί εντελώς μια ευρύτερη περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.


Γενικότερα -σκέψη είναι μπορεί να κάνω και λάθος- βλέπω ότι το προσφυγικό προσπαθεί να προετοιμάσει το χώμα για αίμα, για νέες γενοκτονίες.


Νομίζω ότι αυτό εννοούσε και ο Ηλίας στο κείμενο για την Συρία, κάνω λάθος;


Επίσης η τεράστια προβολή από τα ΜΜΕ με τους δεκάδες ξεπλένηδες που πάνε να φωτογραφηθούν πλάι στους πρόσφυγες, έχει ως απώτερο σκοπό να μας καθησυχάσει για τα μαστίγια που μας περιμένουν και φυσικά να μας αποπροσανατολίσει από τον κοινό εχθρό που έχουμε οι άνεργοι, οι πρόσφυγες κτλ, που δεν είναι άλλος από την παγκόσμια ολιγαρχία και τα κέρδη της (Τα ‘χουν πει τόσες φορές άλλοι πριν από μας που δεν νομίζω ότι και που το λέω προσθέτω κάτι καινούριο, αλλά τι να κάνω. Η άλλη λύση είναι να μην τα λες καθόλου).


Το είχε θέσει εξάλλου πολύ πιο εύστοχα ο Ουμπέρτο ‘Εκο: «Τίποτα δεν δίνει σ’ έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου».


Πάντως τα πράγματα δεν θα πάνε καλύτερα από ‘δω και πέρα, κάποια από αυτά τα έχεις πει και εσύ στο παρελθόν: δεν πρόκειται να υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας -μάλιστα θα μειώνονται συνεχώς ειδικά αν επέλθει τα επόμενα χρόνια η πρωτοφανής τεχνολογική επανάσταση που προμηνύεται-, ο πλούτος συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερα χέρια (ήδη 62 άνθρωποι κατέχουν το 50% του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου), ζούμε την μεγαλύτερη προσφυγική κρίση της ιστορίας (πάνω από 60 εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν εκτοπιστεί σε άλλες χώρες λόγω πολέμων κτλ), στην Ευρώπη ανεβαίνουν συνεχώς τα ξενοφοβικά και νεοναζιστικά κόμματα, είναι μερικές δεκάδες οι πόλεμοι ανά την υφήλιο (οι περισσότεροι από ποτέ άλλοτε) και σε πάνω από τις μισές χώρες του πλανήτη είναι αδύνατον ή εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσει ένας άνθρωπος (πολιτικές λιτότητας, γενικότερη φτώχεια, πόλεμος, δικτατορικά καθεστώτα, παντελής έλλειψη υποδομών).


Δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποκλειστεί από την κοινωνία και ο αριθμός αυξάνεται αντί να μειώνεται, οπότε πρέπει να είναι κάποιος εντελώς καθυστερημένος ώστε να ελπίζει ότι αργεί η σειρά του ή ότι δεν θα έρθει ποτέ.


Ζούμε σε έναν πλανήτη όπου παράγεται 1,5 φορά το φαγητό που χρειάζονται οι 8 δισεκατομμύρια κάτοικοι του αλλά αντιθέτως η πείνα θερίζει· μάλιστα πεθαίνουν πάνω από 10 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο από αυτήν (20 παιδιά ως πέντε χρονών ανά λεπτό).


Στο μεταξύ το πλουσιότερο 1% των ΗΠΑ καταναλώνει το 20% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων (δηλαδή περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι).


Το χειρότερο απ’ όλα είναι ο τρόπος με τον οποίον παράγεται το φαγητό που δεν πρόκειται παράλληλα να καταναλωθεί από την πλειονότητα του ανθρώπινου πληθυσμού.


Προκειμένου να ταξιδέψει χιλιάδες μίλια για να πουληθεί ακριβότερα αλλού ή για να συσκευαστεί στις εγκαταστάσεις της εταιρείας που βρίσκεται σε άλλη ήπειρο, καταναλώνονται ένα κάρο πόροι.
Γιατί να μην παράγουμε τους πόρους που χρειαζόμαστε τοπικά, πλην των ελάχιστων εξαιρέσεων όπως πχ ένα ορυκτό που βρίσκεται μόνο σε μια χώρα;


Ζούμε σε έναν πλανήτη όπου σχεδόν 6 δισ. άνθρωποι «επιβιώνουν» με λιγότερα από 10 δολλάρια τη μέρα, αλλά μόνο 1 στους 3 αντιμετωπίζονται ως πραγματικά φτωχοί γιατί η Παγκόσμια Τράπεζα δεν θεωρεί φτωχό κάποιον που ζει με 10 δολλάρια τη μέρα· και μόνο που μια τράπεζα μετράει τους φτωχούς δείχνει πόσο αρρωστημένος είναι ο κόσμος μας.


Ζούμε σε έναν πλανήτη όπου τα «κρίσιμα» ζητήματα είναι η βλακεία του χρέους, οι υπόλοιπες οικονομικές έννοιες και οι νέοι φόροι που πρέπει να πληρώσουμε, πόσο τον έχει ο Τραμπ και αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να δοθεί το πέναλτυ στον Μακ.


Την ίδια στιγμή ένας-ένας φτωχοποιούμαστε, μην και χάσουν 62 κακομοίρηδες έστω ένα δολλάριο.
Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να έχουν την ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας, να μεγαλώνουν συνεχώς οι περιοχές που ονομάζουμε γκέτο.


‘Ηδη σε κάποιες χώρες, πχ στη Βραζιλία, χτίστηκαν τείχη ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές περιοχές, ενώ σε κάποιες άλλες έβαλαν φράχτες και φρεγάτες για να τους τρομάξουν.


Ωραία τα παραμύθια για τους εγκληματίες διακινητές, αλλά κουβέντα για αυτούς που τους οδήγησαν στα χέρια τους.

Ως πότε θα αντέξουν οι φράχτες και τα τείχη;


Ποια πιστεύουμε ότι είναι η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό των απανταχού ολιγαρχών όσον αφορά αυτό το πρόβλημα που φυσικά οι ίδιοι δημιούργησαν;


Δεν ξέρω, αλλά ότι διαδρομή και αν ακολουθήσει το μυαλό μου πάντα καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα -μάλιστα πολύ πριν διαβάσω εκείνο το πολύ ωραίο σου κείμενο με τίτλο «Περισσεύετε»: ναι, περισσεύουμε και απλά ψάχνουν τρόπο να μην λερώσουν τα χέρια τους.


Προσπαθούν μέσω της εξάπλωσης της φτώχειας και των τεχνητών κρίσεων (κρίση είναι να πεθάνει το κοπάδι σου, όχι να μην βγαίνουν τα νούμερα της Deutsche Bank) να πετύχουν την συναίνεση μας, να μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας για ένα πιάτο φαΐ.

Μην τους κάνουμε τη χάρη.
Μου άρεσε πολύ μια κουβέντα αλληλέγγυων συνανθρώπων μας -που την είχα ακούσει και παλιότερα- σε σχέση με τους πρόσφυγες:
«Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.»


Ισχύει σε όλα αυτό.


Με εκτίμηση


Άρης


(Αγαπητέ Άρη, αυτό που έχω καταλάβει στη ζωή είναι πως, αν δεν πάρεις εσύ την τύχη σου στα χέρια σου, θα είσαι πάντα παιχνίδι στα χέρια των άλλων και θα σε κάνουν ό,τι θέλουν. Κάθε αρνάκι από το ποδαράκι του κρέμεται. Επίσης, ο εαυτός σου είναι εκεί που θα τον τοποθετήσεις εσύ. Οι Έλληνες δεν θέλησαν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Κρίμα, γιατί θα ήταν και μια ωραία ευκαιρία να μην γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 σαν ραγιάδες. Οι ραγιάδες του ευρώ. Είναι πολύ αστείο, αν το σκεφτείς λίγο. Άρη, επειδή σήμερα αυτοί, αύριο εμείς, να ζήσουμε. Να ζήσουμε και για αυτούς που δεν μπόρεσαν. Όσο προλαβαίνουμε. Γιατί στο «σήμερα αυτοί, αύριο εμείς», το πιο βέβαιο είναι ο θάνατος. Πάντως, επιμένω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι και πως θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Κι αυτό δεν παλεύεται με τίποτα. Τι να κάνεις αν ο άλλος γουστάρει να είναι σκλάβος; Ακόμα και τον Τσε Γκεβάρα, τον πρόδωσαν οι εξαθλιωμένοι Βολιβιανοί χωρικοί για τους οποίους ήταν διατεθειμένος και να πεθάνει. Και πέθανε. Επειδή τον πρόδωσαν. Πολύ διδακτική ιστορία. Να είσαι καλά, Άρη.)


Πηγή: pitsirikos