Να δεις τι σου’ χω για μετά…

Κατερίνα Γκαράνη 

Αφού τους τσακίσουμε με τον πόλεμο και επιβάλουμε νέα κατοχή με τους Άγγλους, πρώτα περιθωριοποιούμε και ποινικοποιούμε όλους τους Αριστερούς για να έχουμε τα κεφάλι μας ήσυχο. Μετά δίνουμε το 1/3 του εργατικού πληθυσμού σε ξένες χώρες σκλάβους σε εργοστάσια πληρωμένους με πενταροδέκαρες από πακέτα Μάρσαλ. Σφραγίζουμε με τη συμφωνία Κούπερ όλο τον εθνικό πλούτο δίνοντας τον απόλυτο έλεγχο στις ΗΠΑ μέχρι το 2010. 

Κατόπιν αστικοποιούμε όλο τον πληθυσμό ερημώνοντας την Ελλάδα γιατί οι Έλληνες στα βουνά και στα χωράφια είναι "άτακτοι". Βάζουμε μία Χούντα να αναπτυχθεί με πακέτα αμερικάνικα και οι πρώην τσοπάνηδες από ελεύθεροι να δουλεύουν σε αμπάρια. 

Χώνουμε την χώρα στην ΕΟΚ και αρχίζουμε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (η πρώτη δόθηκε το 1979), φέρνουμε έναν σοσιαλιστή από τις ΗΠΑ για ηγέτη και κάνει τα 2/3 του εργατικού δυναμικού δημοσίους υπαλλήλους δεκαπλασιάζοντας το μισθό τους κλείνοντας βιομηχανίες-βιοτεχνίες και σβήνοντας το αγροτικό κεφάλαιο με επιδοτούμενες χωματερές. 

Γερμανικές εκλογές και το διαφαινόμενο ελληνικό κραχ

Να ασχοληθούμε επιγραμματικά με τα προφανή:

Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία είναι δραματικό για την Ελλάδα:

Ο διαφαινόμενος συνασπισμός
Χριστιανοδημοκρατών/Φιλελευθέρων/Πρασίνων με το εθνικιστικό αντιευρωπαϊκό AFD να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι ένας τοίχος από τούβλα στον οποίο θα πέσει με φόρα κάθε ψευδαίσθηση της οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης.

Όλα τα μνημονιακά αφηγήματα για μια καλύτερη ΕΕ τελειώνουν κάπου εδώ, ενώ η Γαλλική ψευδαίσθηση μάλλον θα επιχειρήσει να ξαναχρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως διαπραγματευτικό όπλο έναντι στην γερμανική αδιαλλαξία παρά ως σημαντικό βήμα για μια νέα εποχή Γαλλικής επιρροής στην Μεσόγειο.

Είναι δραματικό και μόνο το ότι το αποτέλεσμα εκλογών σε άλλη χώρα είναι τόσο δραματικό για την Ελλάδα…


Ποια ανάπτυξη;

Η μανία της αριστεράς για την υφαρπαγή της πολιτικής εξουσίας ήταν τέτοια, που πρόθυμα πήραν την δεύτερη αξιολόγηση και την κάναν καυτή πατάτα που προκάλεσε ακόμη περισσότερα οικονομικά εγκαύματα στους Έλληνες.

Η διγλωσσία και οι αμφιταλαντεύσεις της κόστισαν πολλά δις στην ελληνική οικονομία και η μνημονιακή της κατρακύλα, με όλους τους βουλευτές να είναι δεμένοι χειροπόδαρα στις καρέκλες τους και την κεντρική γραμμή, δεν έχει πάτο.

Ο πρωθυπουργός των συνθημάτων σφυρά τώρα το «καθαρή έξοδος από το μνημόνια» και διατάσει πλήρη συμμόρφωση με τα προαπαιτούμενα. Από το "σκίσιμο των μνημονίων", στον "έντιμο συμβιβασμό", στην "ελάφρυνση χρέους" και τώρα στην "καθαρή έξοδο από τα μνημόνια", μπορεί κανείς να διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα της ξύλινης μύτης μιας μαριονέτας μέσα στο λαβυρινθώδες μυαλό ενός τυχοδιώκτη, όπως αυτό αναγκάζεται να λειτουργήσει μέσα σε μια ευμετάβλητη διεθνή πραγματικότητα.

Αύριο ποιοι θα έχουν σπίτια και περιουσίες στην Ελλάδα;

Του Δημήτρη Τσιμούρα


«Πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο χαρούμενα να παίζουν οι ορχήστρες του Τιτανικού!
Να κρατήσουν οι χοροί, περισσότερα να γίνουν τα φεστιβάλ. Φτιάξτε τους και φεστιβάλ αχιβάδας και… αστροναύτες φτιάξτε τους!

Βραβεύστε τους, γλεντήστε τους, παραμυθιάστε τους, αναπλάστε τους, θολώστε τους το μυαλό, ΕΣΠΑ υπάρχουν! Να μην σκέφτονται!

Αερολογήστε όσο θέλετε! Υποσχεθείτε τους για το… μέλλον τα πάντα!

Προσοχή! Αυστηρά να τηρείται η νομιμότητα από τους ιθαγενείς και προπαντός να μην καταλάβουν ότι αύριο δεν θα έχουν τίποτα στην κατοχή τους».


Αύριο λοιπόν ποιοι θα έχουν σπίτια και περιουσίες στην Ελλάδα; Ένα ερώτημα που σε καμιά περίπτωση οι εκπρόσωποι των δανειστών στη χώρα μας, κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση, για ευνόητους λόγους όχι μόνο δεν θα ήθελαν να πάρει διαστάσεις αλλά δεν θα ήθελαν καν να τεθεί.

Όμως, παρόλο που στην ουσία το ερώτημα δεν τίθεται είναι υπαρκτό και αμείλικτο. Έτσι, κι ενώ ο κλοιός καθημερινά σφίγγει γύρω απ’ τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αυτοί αλλού προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή μας. Στήνουν… καυγάδες», μεγεθύνουν θέματα που δεν μας αφορούν άμεσα, δίνουν υποσχέσεις για το… μέλλον!

Πότε με τα ψέματα, πότε με τη μισή αλήθεια, πότε μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, σκιάζουν το δρόμο που μας υποχρεώνουν, ως… σωτήρες, να βαδίζουμε, για να μην έχουμε την αίσθηση πού μας οδηγεί, για να μην μπορούμε να δούμε την άλλη άκρη του τούνελ!


Μας λένε ψέματα ότι τάχα πέρασαν τα δύσκολα, ότι… περάσαμε τον κάβο, για να μας κρατήσουν καθηλωμένους σε αναμονή. Κατασκευασμένες ελπίδες και προσμονές, πάντα φυσικά στα πλαίσια της μνημονιακής τους… νομιμότητας», την οποία όλοι αυτοί, ασχέτως με το τι έλεγαν πριν, μας την προβάλουν ως τη μοναδική «λύση»!

Στοιχεία του ΟΟΣΑ δυναμιτίζουν την δόλια μυθολογία του Ευρώ

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ανατομία  μελέτης του ΟΟΣΑ, από το ευρωπαϊκό επιτελείο  οικονομικής ανάλυσης GEFIRA , που προβάλλεται από το αμερικανικό οικονομικό δελτίο Zero Hedge, κατακρημνίζει τον τερατώδη προπαγανδιστικό μύθο υπέρ του Ευρώ.


Αποδεικνύει, με παραστατικά διαγράμματα, ότι η επιβολή του κοινού νομίσματος υπήρξε καταστροφική για την βιομηχανία και την ανάπτυξη όλων των χωρών της Νοτίου Ευρώπης. Και ευεργετική για τη Γερμανία.


Με τίτλο « Η υιοθέτηση του Ευρώ υπήρξε κατηγορηματικά επιζήμια για τις οικονομίες της Νοτίου Ευρώπης», το άρθρο του οργάνου GEFIRA, στο  Zero Hedge, καταθέτει τα εξής:


«Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το κοινό νόμισμα εμποδίζει τις λιγότερο παραγωγικές οικονομίες να εξαπατούν, αδυνατίζοντας το  εθνικό τους νόμισμα και τις  ενισχύει να γίνουν αποτελεσματικότερες και πιο ανταγωνιστικές. Τα  στοιχεία βιομηχανικής παραγωγής αποδεικνύουν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Ιταλία, η Γαλλία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία, όχι μόνο σταμάτησαν να παράγουν περισσότερο, αλλά τώρα παράγουν λιγότερο από το 1990 ! Η παρακμή άρχισε αμέσως μετά την εισαγωγή του ευρώ το 2002 !

Η φτώχεια μας, ο πλούτος τους…

Του Δάνη Παπαβασιλείου

Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών οργανισμών. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η διαφορά εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι ο πλούτος και η φτώχεια είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Ιδού λοιπόν ορισμένα στοιχεία που αποδεικνύουν, εκτός των άλλων, το πως στην περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και (φυσικά) οι φτωχοί, φτωχότεροι:

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου

• Το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου του πλούτου(1).
• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό παγκόσμιο πλούτο.
• Οι κροίσοι αυτού του κόσμου αυξήθηκαν και έγιναν πλουσιότεροι το τελευταίο 12μηνο, καθώς σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X (2) οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανήλθαν στους 2.473 (+ 6,4%), ενώ η συνολική τους περιουσία διαμορφώθηκε στα 7,68 τρισ. Δολάρια (+5,4%).
• Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (3), 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζονται μόλις 7,4 τρισ. δολάρια, ποσό δηλαδή μικρότερο από την περιουσία των μόλις 2.473 δισεκατομμυριούχων.

Σαββατιάτικα (113) - των λουκέτων

*** Κατσέλης, Elite (παπούτσια), Φιλκεράμ-Τζόνσον *** Tζήμερος: "Ο Φύσσας ήταν ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του". *** Θάνο μου, δεν συμφωνώ με όσους σε αποκαλούν "μουνόπανο". *** Τα μουνόπανα έχουν μια χρησιμότητα. *** Εσύ δεν κάνεις ούτε για να "ανακουφίζεις" με το χέρι τους κουλούς (αν με πιάνεις). *** Αν περιμένατε να διατηρήσει επίπεδο ένα κείμενο που αρχίζει με Τζήμερο, τι να σας πω κι εσάς; *** Αντέννα: "Νέα έκρηξη Μάγδας Φύσσα κατά Ρουπακιά". *** Πού να μάθει τρόπους η Φύσσα μωρέ; *** Στα Ταμπούρια; *** Ενώ ο Ρουπακιάς... είδατε με πόσο τακτ είπε στους δημοσιογράφους "γαμιέστε κουφάλες". *** Συμφωνείτε ότι τα 17χρονα δεν πρέπει να ψηφίζουν γιατί δεν ξέρουν; *** Δηλαδή, τα 70χρονα που ψηφίζουν, ξέρουν; *** Χαρτοποιία Θράκης (Diana), Χαρτοποιία Delica, Αθηναϊκή Χαρτοποιία (Softex) *** Λαζόπουλος: "Η Αγγλία δεν έφυγε από την Ευρώπη, έφυγε από την Ευρώπη της Γερμανίας". *** Και τώρα θα φτιάξει δική της Ευρώπη, Λάκη; *** Θα φτιάχναμε

Πού την βρήκες τόση σκληράδα, αγόρι μου;

κι εμείς μια δικιά μας με τους Podemos αλλά μας τα έκανε ρόιδο ο Ιγκλέσιας. *** Πάμπλο, τελικά δεν podemos. *** Αν πρέπει να διαλέξω Ιγκλέσιας, προτιμώ τον Χούλιο που είναι σταθερή αξία. *** Ρε παιδιά, αληθεύει ότι ο Μαρινόπουλος κατέθεσε προχτές μαζεμένους τους ισολογισμούς του από το 2012; *** Λέτε να υπάρχει καμμιά έκπτωση άμα τους πας μαζεμένους και δεν το ξέρω; *** Και τόσα χρόνια πώς έπαιρνε φορολογικές ενημερότητες; *** Ρωτάω κι εγώ κάτι μαλακίες ώρες-ώρες... *** Shelman, Neoset, Bodyline *** Τώρα που κόβεται το ΕΚΑΣ, σκέφτεται κανένας πώς θα τα βγάζει πέρα αυτό το δόλιο το κορίτσι ή είσαστε όλοι αναίσθητοι; *** Φωφάκι μου, μη στενοχωριέσαι κι εγώ είμαι εδώ. *** Αν ζοριστείς, πες μου. *** Εσείς ξέρατε ότι στην Ελλάδα υπάρχει Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κόμμα κι έχει για πρόεδρο κάποιον Αλφρέντο Σαλτιέλ; *** Και τόσον καιρό μού το κρύβατε; *** Σαλτιέλ: "Κάθε πολίτης μακάρι να έχει και να χαίρεται μια εργασία στην οποία αναλώνει ούτως η άλλως το 70 με 75% της καθημερινότητας του". *** 75% της καθημερινότητας; *** Παναπεί 18 ώρες; *** Αυτά σπούδασες στην Αγγλία που σε στείλαμε, βρε μαλακισμένο; *** Kαπνοβιομηχανία Γεωργιάδη, Γαλακτοβιομηχανία Αγνό, Τσιμέντα Χαλκίδας *** Την ερώτηση του Χατζηνίκου για τον Χριστοφοράκο την άκουσα, η απάντηση του Κούλη μού διέφυγε. *** Κυριάκουλας: "Το γιατί κλείνουν οι τράπεζες δεν μπορούμε να το αναλύσουμε τώρα αλλά το ερώτημα είναι με ποια κυβέρνηση έκλεισαν οι τράπεζες". *** Αχ, βρε Κούλη μου, τόσο αποτυχημένη ντρίμπλα ούτε ο Καραταΐδης δεν είχε κάνει. ***

Επί του παρόντος, άδικη ύφεση! Η «δίκαιη ανάπτυξη» ευχολόγιο!

Και το όνομα αυτού… «δίκαιη ανάπτυξη»! Εμφανίζεται ως το αντίβαρο στα αλλεπάλληλα μνημονιακά πολυνομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τη λαίλαπα των νέων και παλιών μέτρων. Το διαβάσαμε στη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 4 Ιουνίου 2016, στην ομιλία του στο Μουσείο της Ακρόπολης στις 16 Ιουνίου και στη συνέντευξη του Ν. Παππά στην Αυγή στις 18 Ιουνίου.


Του Λεωνίδα Βατικιώτη


Είναι ο διάδοχος του «παράλληλου προγράμματος», που διαδέχθηκε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που κι αυτό με τη σειρά του είχε διαδεχθεί το «αριστερό πρόγραμμα», κοκ. Η απόσταση που χωρίζει τη «δίκαιη ανάπτυξη» από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο μεγάλη ώστε τον ίδιο όρο, «δίκαιη ανάπτυξη», είχε χρησιμοποιήσει και ο Α. Σαμαράς προ διετίας για να προσδώσει ένα θετικό πρόσημο στην πολιτική του και να εξωραΐσει το περιεχόμενό της. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Το ίδιο θα συμβεί και με τη «δίκαιη ανάπτυξη» του ΣΥΡΙΖΑ, που σύντομα θα αποδειχθεί μια ακόμη κενολογία… Για την ακύρωση ωστόσο της «δίκαιης ανάπτυξης» έχει φροντίσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική που εφαρμόζει.

Ποια ανάπτυξη;

Το 2015 η οικονομία συρρικνώθηκε, για όγδοη συνεχή χρονιά, κατά 0,2%, ενώ συρρίκνωση αναμένεται και για φέτος, κατά 0,3%, με βάση τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, που περιλαμβάνονται στην έκθεση για τη νομισματική πολιτική 2015-2016, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 15 Ιουνίου. Μιλώντας επομένως για ανάπτυξη η κυβέρνηση μετατρέπει την επιθυμία της σε πραγματικότητα καθώς το μόνο που έχει καταφέρει, αποδεδειγμένα, είναι η συνέχιση της υφεσιακής πολιτικής. Και για να κρύψει αυτή την καταστροφική πολιτική που υλοποιείται εδώ και τώρα, σε πραγματικό χρόνο, επικαλείται την ανάπτυξη που στο μέλλον θα έρθει… Όπως ακριβώς έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.


Ακόμη όμως κι αν πάψει να συρρικνώνεται το εθνικό προϊόν, το μερίδιο της εργασίας ποτέ δεν πρόκειται να επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν την κρίση. Και γι’ αυτό φρόντισε πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ. Προς επίρρωση μια σειρά από μέτρα που έχει ψηφίσει τον τελευταίο χρόνο, κι ειδικότερα μετά την ατιμωτική συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015, τα οποία διασφαλίζουν ότι η υπέρβαση της κρίσης θα συντελείται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των δυνάμεων της εργασίας. Ενδεικτικά και μόνον:

Η βία δεν είναι μία

Στο Βραχάτι Κορινθίας, ένας πατέρας σκότωσε τον 49χρονο γιο του -που είχε ψυχολογικά προβλήματα- και μετά αυτοκτόνησε. Στο σημείωμα που άφησε ο πατέρας, αναφέρει πως σκότωσε τον γιο του, για να απαλλάξει τον μικρότερο γιο του από την φροντίδα του αδελφού του.


Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να γίνει ένα σπουδαίο θεατρικό έργο αλλά ποιος να το γράψει -ο Άρθουρ Μίλλερ δεν ζει πια- και, το κυριότερο, ποιος να το δει και ποιος να το νιώσει; Οι μεταλλαγμένοι άνθρωποι των αγορών; Οι αγοραίοι;


Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, όταν μαθαίνω κάποιες τραγικές ιστορίες, έρχομαι για κάποιες στιγμές στην θέση των προσώπων αυτών των ιστοριών.
Δεν το κάνω επίτηδες, μου συμβαίνει. Και δεν το συνιστώ.


Προφανώς, για να μου συμβαίνει αυτό, ανακαλώ προσωπικές εμπειρίες, πρόσωπα και καταστάσεις που έχω ζήσει. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που, λίγο πριν πεθάνει, ήθελε να μας παντρέψει και να μας τακτοποιήσει οικονομικά. Τρομερή η αγωνία του για το μέλλον μας λίγο πριν πεθάνει.


Στο Βραχάτι Κορινθίας, ο πατέρας καταλαβαίνει πως το τέλος του πλησιάζει, σκοτώνει τον ένα του γιο -για να προστατεύσει τον άλλο του γιο- και αυτοκτονεί.


Και η κοινωνία τι κάνει;
Καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Και καθάρισε.

Ο δάσκαλος της τάξης σας εύχεται καλό καλοκαίρι

Για τη μαυρίλα της εκπαίδευσης έχουν γραφτεί εκατομμύρια κείμενα. Τα χρόνια που περνάμε στο σχολείο, έχουν καταλυτική επίδραση στον ψυχικό μας κόσμο.
  

Ο μαθητής –ενταγμένος ή όχι – στο πλαίσιο που ορίζει το σχολικό περιβάλλον, περνά μπόλικα χρονάκια στην αίθουσα και στο προαύλιο.


Αποκτά στάσεις και δεξιότητες που είναι καθοριστικές για την κατοπινή του συμπεριφορά ως πολίτης.


Ακόμη και γράμματα να μη μάθει, θα μάθει να συνυπάρχει με τον τρόπο του και αναγκαστικά θα αλληλεπιδράσει με τα υπόλοιπα μέλη της σχολικής κοινότητας.


Για τη μιζέρια και την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας έχουν γραφτεί εκατομμύρια κείμενα.


Είναι ένα θέμα όπου όλοι έχουν την άποψή τους (συνήθως αποψάρα), στηριζόμενη τις περισσότερες φορές στις άμεσα βιωμένες προσωπικές εμπειρίες που είχε ο καθένας ως μαθήτρια– μαθητής και στις έμμεσες εμπειρίες που είχε ή έχει, ως γονέας ή συγγενής μαθητή.


Με αφορμή το τέλος της σχολικής χρονιάς, επιτρέψτε μου (έτσι για αλλαγή ), να γράψω για μια άλλη από τις πολλές όψεις της σχολικής καθημερινότητας.


Ένα πουλάκι μου είπε πως, μέσα στα σκατά της δημόσιας εκπαίδευσης, κάποιοι μαθητές και κάποιες μαθήτριες ένοιωθαν ασφαλείς στην τάξη τους, περισσότερο κάποιες φορές από όσο ένιωθαν στα σπίτια τους.


Μου είπε επίσης πως κάποια παιδιά βίωσαν προτόγνωρα συναισθήματα αποδοχής και ενισχύθηκε η τσαλαπατημένη από το οικιακό περιβάλλον τους αυτοεκτίμηση.


Μου ψιθύρισε -το πουλάκι ντε- ότι κάποιοι μαθητές (άκουσον – άκουσον ) μορφώθηκαν.

Η έξοδος από τα μνημόνια κι άλλοι αστικοί μύθοι

Πηγή: EReNSEP

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Γερμανός υπουργός οικονομικών δήλωσε ότι η Ελλάδα το 2014 θα έβγαινε από τα μνημόνια, αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Σύσσωμα τα συστημικά ΜΜΕ αγκάλιασαν την εν λόγω δήλωση ως απόδειξη του ότι η πιστή εφαρμογή των μνημονίων οδηγεί σε έξοδο από αυτά.

Η εν λόγω προσέγγιση είναι κυρίαρχη στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, όπως και σε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 και έπειτα. Εδράζεται στη συλλογιστική ότι η πιστή εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής περιστολής εν μέσω ύφεσης και παρά την ύφεση, θα επαναφέρει σε έναν “ενάρετο” δημοσιονομικό δρόμο την εθνική οικονομία, άρα θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών που κατόπιν θα έρθουν να επενδύσουν στη χώρα, οπότε θα υπάρξει μεγέθυνση και δημοσιονομική “εξυγίανση”.

Πρόκειται για αφήγηση που ανήκει στις πιο σκοτεινές σελίδες της νεοφιλελεύθερης σκέψης και της πολιτικής -έως πολιτικάντικης- προπαγάνδας παγκοσμίως.

Πρώτον, και για την αλήθεια των πραγμάτων, η γερμανική κυβέρνηση και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν εκταμίευσαν ούτε ένα ευρώ, πολλούς μήνες πριν τις εκλογές του 2015, προς την κυβέρνηση Σαμαρά διότι γνώριζαν ότι το “success story” της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια δια των μνημονίων δε διέθετε την παραμικρή δόση αλήθειας. Η πρόσκαιρη στατιστική μεγέθυνση της περιόδου Σαμαρά υπέκρυπτε υφεσιακό υπόβαθρο για την ελληνική οικονομία και μη διατηρήσιμη συμπίεση δαπανών και φορολογική αφαίμαξη.

Δεύτερον, οι δηλώσεις Σόιμπλε δεν αναφέρουν ότι και μετά το τυπικό πέρας των μνημονίων θα εξακολουθεί να υφίσταται ο ίδιος ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος έως ότου αποπληρωθεί το 75% των δανείων που η όποια χώρα έχει λάβει από το μηχανισμό στήριξης. Δηλαδή η Ευρωζώνη είναι ένα μνημόνιο διαρκείας.

Ρωσία, η μάχη των μαχών

Ο πρόεδρος Putin σχεδιάζει να εθνικοποιήσει την κεντρική του τράπεζα, η οποία ελέγχεται από τους Rothschild και τη Fed, αφού λήξει το συμβόλαιο της τέλη του 2016 – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα τις δυτικές επιθέσεις που δέχεται η χώρα.

«Η κεντρική μας τράπεζα, η οποία είναι εχθρός μας, βρίσκεται στο δρόμο να καταστρέψει την οικονομία της χώρας μας – επειδή ακολουθεί εντολές από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Θα πρέπει να επιστρέψουμε σε μία κλασσική οικονομία, στην εθνικοποίηση του ρουβλίου και στο τέλος του καθεστώτος των συναλλαγματικών αποθεμάτων – στο «De-offshoring», όπως το αποκαλεί ο πρόεδρος Putin.

Όταν εθνικοποιηθούν το ρούβλι και η κεντρική τράπεζα, τότε οι ρωσικές εταιρείες θα έχουν όσα χρήματα χρειάζονται» (Jewgeni Fjodorow, πρόεδρος της επιτροπής οικονομικής πολιτικής του ρωσικού Κοινοβουλίου – πηγή).

Ανάλυση

Πριν από δύο περίπου χρόνια, μετά το δυτικό πραξικόπημα στην Ουκρανία (άρθρο), το οποίο στη συνέχεια, το 2015, οδήγησε στην επιβολή του δόγματος του σοκ από το ΔΝΤ στη δύστυχη χώρα (ανάλυση), η Ρωσία εισέβαλλε βίαια στην Κριμαία – ενώ κλιμακώθηκαν οι εχθροπραξίες στα ανατολικά της χώρας.

Αντιδρώντας τότε η Δύση στα γεγονότα αυτά, επέβαλλε αυστηρές οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στη Ρωσία, με στόχο την αποχώρηση της από την Κριμαία, καθώς επίσης τη στήριξη των αυτονομιστών της ανατολικής Ουκρανίας – ενώ παράλληλα δρομολόγησε έναν ανηλεή χρηματοπιστωτικό πόλεμο εναντίον του προέδρου Putin, σκοπεύοντας να τον ανατρέψει με την πρόκληση εσωτερικών αναταραχών και εξεγέρσεων, οι οποίες θα αποσταθεροποιούσαν τη Ρωσία.

Οι κυρώσεις αυτές έθεσαν στο στόχαστρο τους ολόκληρους κλάδους της ρωσικής οικονομίας, καθώς επίσης ορισμένα στελέχη του στενού κύκλου του Putin, τα οποία στηρίζουν την εξουσία του – πρόσφατα με το σκάνδαλο του Παναμά, μέσω του οποίου έγιναν προσπάθειες ενοχοποίησης του. Ο στόχος ήταν και είναι να χάσει την αξιοπιστία του απέναντι στους Ρώσους Πολίτες – την οποία έχει κερδίσει με την άνοδο της οικονομίας της χώρας, στα έτη της προεδρίας του (γράφημα).

Οι ολέθριες επιπτώσεις της λιτότητας στην υγεία

Τα τελευταία 7 χρόνια η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή και παρατεταμένη οικονομική κρίση η οποία έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας. Κυρίως έχει επηρεάσει την Δημόσια υγεία με επιπτώσεις στους δείκτες,  τόσο της νοσηρότητας όσο και της θνητότητας,  με επιπτώσεις και την σωματική αλλά και την ψυχική υγεία του πληθυσμού. Οι παράγοντες που καθόρισαν αυτές τις επιπτώσεις στην δημόσια υγεία είναι πολύ συγκεκριμένοι και έχουν άμεση σχέση με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν από το 2010 και μετά.


Πρώτος παράγοντας και πολύ καθοριστικός ήταν και είναι η μεγάλη μείωση των δαπανών, κυρίως της δημόσιας υγείας, μια μείωση που οδήγησε με την σειρά της στις τραγικές ελλείψεις που διαπιστώνουμε κάθε μέρα στις δημόσιες δομές υγείας. Σε φάρμακα, σε νοσοκομειακά υλικά κτλ. Ελλείψεις που έχουν άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών κάτι που παρατηρούμε καθημερινά πλέον στα νοσοκομεία.

Το 2009 οι δαπάνες για την δημόσια υγεία ήταν στα 17 δισεκατομμύρια  περίπου,  ενώ το 2014 στα 9 δισεκατομμύρια. Ή σε ποσοστό του ΑΕΠ, το 2009 ήταν στο 8% του ΑΕΠ, το 2014 λίγο λιγότερο από το 5% του ΑΕΠ.

Δεύτερος παράγοντας  είναι η μεγάλη ανεργία και η μεγάλη αύξηση των ανασφάλιστων πολιτών. Από 4% το 2009 στο 27% σήμερα! Η Ελλάδα είναι η δεύτερη μετά τη Βουλγαρία χώρα με τα χαμηλότερα ποσοστά ασφαλιστικής κάλυψης υγείας του πληθυσμού.Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, η ασφαλιστική κάλυψη για την υγεία το 2013 είχε μειωθεί κατά 21% στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, καλύπτοντας το 79% του πληθυσμού από 100%. 

Λιτότητα και μνημόνια ασυμβίβαστα με τα ανθρώπινα δικαιώματα

 Αποκαλυπτική η έκθεση που παρουσιάστηκε στον ΟΗΕ και «ξεχάστηκε» από τα ελληνικά ΜΜΕ
Του Παύλου Δερμενάκη*

Μία ακόμα έκθεση που καταδικάζει τις πολιτικές άγριας

λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, τα τελευταία 6 χρόνια, παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες, κατά την 31η Συνεδρίαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και συνέταξε ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας Χ. Π. Μποχοσάβσκι. Πρόκειται για τη δεύτερη ειδική έκθεση για τις πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα. Η πρώτη είχε συνταχθεί το 2013 και, όπως αναφέρεται, τα συμπεράσματα της δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν.

Το γενικό συμπέρασμα της έκθεσης συνοψίζεται στο ότι οι πολιτικές της λιτότητας και τα μνημόνια είναι ασυμβίβαστα με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συνεπώς, τόσο αυτοί που τα επιβάλλουν όσο και αυτοί που τα υλοποιούν παραβιάζουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, οδηγώντας στο περιθώρια ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Η έκθεση αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που έχει επέλθει στην Ελλάδα. Χαρακτηρίζει τη λιτότητα που επιβλήθηκε ως υπερβολική, αφού είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25% την περίοδο 2008-2013, μηδενική αύξηση το 2014 και περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ τα έτη 2015-2016.

Οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, την περίοδο 2010-2012, κρίνονται πρωτοφανείς, μειώθηκαν κατά 15,7%, ποσοστό υψηλότερο από τις αντίστοιχες μειώσεις χωρών που ήταν σε πρόγραμμα προσαρμογής, όπως η Ιρλανδία (-11,3%), η Ισπανία (-5,9%) και η Πορτογαλία (-2,7%). Η μόνη κατηγορία δημόσιων δαπανών που αυξήθηκε την περίοδο 2009-2013 αφορούσε την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών το 2013.

Παρουσιάζουμε παρακάτω τα βασικά στοιχεία της έκθεσης και τα συμπεράσματα της έκθεσης, σημειώνοντας ότι το κείμενο αυτό δεν μεταφράστηκε και πέρασε στα «ψιλά» ή απουσίασε εκκωφαντικά από τα επίσημα δίκτυα έντυπης και ηλεκτρονικής ενημέρωσης.

Δικαίωμα στην εργασία και τις συνθήκες εργασίας: Από την αρχή της κρίσης έχουν χαθεί ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα ένα πρωτοφανές ποσοστό ανεργίας στο 27,5% το 2013, που μειώθηκε ελαφρά σε 24% το Γ΄ τρίμηνο 2015.

230.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν με αποτέλεσμα την απώλεια 600.000 θέσεων εργασίας.

Η απασχόληση στο δημόσιο τομέα μειώθηκε μεταξύ 2009-2015 κατά 234.847 άτομα ή σε ποσοστό 26%.

Η ανεργία στους νέους 15-24 ετών παραμένει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα 48,8% .

Νεοφεουδαλισμός, το άκρων άωτον του καζινοκαπιταλισμού

Η υπόθεση είναι αναντίρρητη:  Η ανισοκατανομή του πλούτου τα τελευταία χρόνια αυξάνεται.

 

Μόλις το 1% του παγκοσμίου πληθυσμού κατέχει πλέον το 48% του παγκοσμίου πλούτου.

Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη σήμερα κατέχουν όσο συνολικά οι 3.5 δισεκατομμύρια φτωχότεροι άνθρωποι του πλανήτη.

 

Τι στο διάολο έχει συμβεί;

Η «παγκοσμιοποίηση» αύξησε τον παγκόσμιο πλούτο. Και σταδιακά αύξησε την ανισοκατανομή του καθώς το όπλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, απομάκρυνε ανεπιθύμητα κρατικά εμπόδια όπως κρατικούς ελέγχους, εποπτεία και περιοριστικούς νόμους και ρυθμίσεις.

 

Αυτή η διαδικασία είχε μια εσωτερική εναρκτήρια στιγμή:

Την κρυπτονεοφιλελεύθερη περίοδο Clinton, καταργείται ο νόμος Glass-Steagall που διαχώριζε τις τράπεζες από τις ασφαλιστικές εταιρίες.

 

Η πτώση αυτού του τείχους οδηγεί σε μεγατραπεζικά συσσωματώματα όπου τα στεγαστικά δάνεια κι οι υποθήκες γίνονται μια σούπα και παραγοντοποιούνται, κάτι που τελικά οδήγησε στη φούσκα των στεγαστικών και την οικονομική κρίση του 2006, κρίση που ξεπεράστηκε χάρη στη δυνατότητα της FED να τυπώνει πακτωλό δολαρίων χωρίς να υπόκειται σε πληθωριστική τιμωρία όπως θα συνέβαινε για οποιαδήποτε άλλη χώρα πλην των ΗΠΑ.

 

Ζητείται

Του Στάθη στον eniko

1.Το πολιτικό σύστημα. Ουδέποτε άλλοτε απ’ τη Μεταπολίτευση και ύστερα τα κόμματα – θεσμοί της δημοκρατίας – δεν ήταν σε τόσον κακή κατάσταση τα ίδια, τόσον ανωφελή για την κοινωνία και τόσον ανάξια της συγκυρίας. α) Η Ν. Δ. απαξιωμένη απ’ τη θητεία της στην εφαρμογή των μνημονίων, αλλά και από την προγενέστερη διαδρομής της εν μέσω διαπλοκής και υποτέλειας, σχεδόν ημιθανής, σχεδόν αυτοδιαλύεται. Αν ανασυνταχθεί και αν συνέλθει, θα είναι ένα κόμμα ζόμπι, την ύπαρξη του οποίου θα έχουν επιτρέψει η αδράνεια και η παθολογία των άλλων κομμάτων.
            β) Το ΠΑΣΟΚ, ο έτερος εταίρος στον δικομματικό μονοκομματισμό που καθήλωσε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης μεταξύ της Σκύλλας της δημαγωγίας και της Χάρυβδης του «εκσυγχρονισμού», κατασπαράχθηκε, προσπαθώντας να εφαρμόσει τα μνημόνια, από το τέρας που δημιούργησε η ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό. Τώρα προσπαθεί να αναστηθεί μέσω της ανασύστασης του χώρου της Κεντροαριστεράς (όρος που χρησιμοποιείται μόνον στην Ελλάδα και που στην πραγματικότητα αποτυπώνει μόνον διαπροσωπικές σχέσεις κομματαρχών και πολιτικών «φυλάρχων») που περιστρέφονται πρόθυμοι γύρω από τα κέντρα της πραγματικής εξουσίας. Στον ίδιο
χώρο κινείται πλέον και γ) η ΔΗΜΑΡ. Ορμώμενη απ’ το πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ. κι αφού τροφοδότησε επί σειρά ετών με στελέχη τα άλλα κόμματα, κρατώντας πάντα προνομιακές σχέσεις με τον Τύπο, κατέληξε σήμερα σε ένα μη κόμμα, που το μισό προσπαθεί να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο μισό να εμφυσήσει ζωή στον Λάζαρο της Κεντροαριστεράς. δ) Το Ποτάμι. Ένα κόμμα δημιούργημα της μιντιακής αυταπάτης ότι μπορεί να κατασκευάσει κόμματα χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, ένα μόρφωμα των ρηχών καιρών. ε) Οι ΑΝΕΛ: μια διάσπαση της Δεξιάς με λαϊκό και αντιμνημονιακό παρονομαστή, που απεποιήθη τον εαυτόν της και τις αιτίες που τη γέννησαν. Χωρίς ιδιαιτέρως ικανό πολιτικό προσωπικό (πλην εξαιρέσεων), το κόμμα αυτό αγωνίζεται πλέον, απλώς να βρει λόγο ύπαρξης δίπλα στον νεομνημονιακόν ΣΥΡΙΖΑ. στ) Ο κ. Λεβέντης κατά κόσμον (στον κόσμο της) Ένωση Κεντρώων. Πτωχοπροδρομισμοί, και χατζατζαριλίκια. Που τα «δικαιούται» κάθε λαός σε κρίση. ζ) Το ΚΚΕ. Έχει αναχωρήσει. Δεν ανακατεύεται με τα πίτουρα για να μην το φάνε οι κότες. Έχει χάσει τη μισή εκλογική του δύναμη (μάλλον ανεπιστρεπτί), αλλά επιμένει ότι ώσπου να του δώσει την εντολή ο λαός για τον σοσιαλισμό, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει – επί της ουσίας. Μερεμέτια μπορούν να γίνονται με τους εργατικούς αγώνες (στους οποίους συνεχώς καλεί το ΚΚΕ) αλλά με πενιχρά αποτελέσματα (χωρίς να φταίνε για αυτό ούτε οι αγώνες ούτε το ΚΚΕ). Το τέλειο αδιέξοδο μιας αντιφατικής στρατηγικής. Όπως τα αποτελέσματά της αποδεικνύουν. η) Η Χρυσή Αυγή. Το χρήσιμο για την αστική τάξη τέρας, μια μαύρη εφεδρεία της εξουσίας που αξιοποιεί μια μαύρη συμμορία φασιστών, εγκληματιών, ρατσιστών, ανελλήνιστων, εθνικιστών με μακρά θητεία στιςεθνικές προδοσίες. Σήμερα διχάζεται ανάμεσα στη γραμμή που θέλει τη μετεξέλιξη του μορφώματος (που σιχαίνεται ακόμα και η Μαρί Λεπέν) σε ένα ακροδεξιό κοινοβουλευτικό κόμμα και στη γραμμή που θέλει οι επίγονοι του χιτλερισμού να διατηρήσουν τα κινηματικά τους χαρακτηριστικά, τα τάγματα εφόδου και την εθνικοσοσιαλιστική τους ιδεολογία, έστω και στα κρυφά. θ) Ο ΣΥΡΙΖΑ, η
ελπίδα που χάθηκε. Η Αριστερά που γονάτισε και αυτομόλησε στη Δεξιά. Πασχίζει τώρα να εφαρμόσει επαχθή μέτρα (νομιμοποιώντας και τα προηγούμενα μνημόνια), μιλώντας ταυτοχρόνως μια γλώσσα που προκαλεί πλεόν θυμηδία, οργή, θυμό, απελπισία. Ο ΣΥΡΙΖΑ

Πορτογαλία: μνημονιακά, χωρίς μνημόνιο

Χτες, δυο βδομάδες μετά τις ελληνικές εκλογές, στο άλλο άκρο τής Ευρώπης, ξαναπαίχτηκε το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στην Πορτογαλία, πρώτευσε ο κεντροδεξιός κυβερνητικός συνασπισμός (που υλοποίησε το μνημόνιο) με 40%, δεύτεροι ήρθαν οι σοσιαλιστές (που έφεραν το μνημόνιο) με 31-κάτι% και ακολούθησε η συνασπισμένη αριστερά με σχεδόν 9,5% ενώ η συμμαχία κομμουνιστών-πράσινων μάζεψε λίγο πάνω από 7,5%.

Ως γνωστόν, αφού έζησε το δικό της τριετές μνημόνιο και το εφάρμοσε με τρόπο που την ανέδειξε σε "καλό μαθητή" της τρόικας, η Πορτογαλία βρίσκεται πλέον εκτός μνημονίων. Επειδή έχω βαρεθεί να μου δείχνουν τους πορτογάλους ως παράδειγμα προς μίμηση για το τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι έλληνες, ας δούμε τι ακριβώς έκαναν εκείνοι και πού ακριβώς έχουν φτάσει σήμερα.

Όλα άρχισαν κάπου στα τέλη τού 2010, όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση αντιμετώπισε τεράστιες -και, εν πολλοίς, άλυτες- δυσκολίες στην σύνταξη του προϋπολογισμού. "¨Εκπληκτοι" οι κυβερνώντες διαπίστωσαν ότι η χώρα είχε χάσει την ανταγωνιστικότητά της, ότι το έλλειμμα ξεπερνούσε το 10% και το δημόσιο χρέος είχε σκαρφαλώσει στο 75% του ΑΕΠ. Κάπου εκεί και ενώ το ελληνικό πρόβλημα βρισκόταν στο φόρτε του, οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν τα πορτογαλικά ομόλογα σε "junk" (σκουπίδια) και οι αγορές έκλεισαν για την χώρα. Έτσι, τον Μάιο του 2011, οι αποχωρούντες από την εξουσία σοσιαλιστές και οι επερχόμενοι κεντροδεξιοί συνυπέγραψαν την προσφυγή τής Πορτογαλίας σε εξωτερική βοήθεια από το EFSF. Το μνημόνιο άρχισε.

Praça do Rossio (Πλατεία Ρόσσιο), Σεπτέμβριος 2012

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.

Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.

Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.

Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.
Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.

Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.
Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ;

 

 

Πόσο γελοίο είναι να ακούει κανείς για κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, σ΄ενα κόσμο φτιαγμένο από ανθρώπους που η μόνη κοκκινη γραμμή που δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι η εμμονή με το τομάρι του.  Σ’ενα κόσμο που έχει καταργήσει την ουσία κι ασχολείται με τα σκουπίδια. Ενα κόσμο που έχει μετατρέψει το θαύμα της ζωής σε αγγαρεία…

Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο τα λόγια στερεύουν… Γιατί αν κάποιος στη ζωή του βάλει τις πραγματικές κόκκινες γραμμές, τότε όλες οι άλλες καταντάνε μια φάρσα.  Αν αρχίσεις να βλέπεις το μεγάλο κάδρο νοιώθεις ξαφνικά πως είσαι ένας κατά λάθος θαμώνας σε κάποια συγκέντρωση που δεν σε αφορά. Η τρύπα του λαγού είναι τόσο βαθειά που είτε αποφασίζεις να μπεις και να δεις που φτάνει, είτε κάθεσαι στην επιφάνεια χωρίς νόημα.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

«Έχω δύο μεγάλους εχθρούς, τον Στρατό των Νοτίων μπροστά μου και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πίσω μου. Από τους δύο, αυτός που βρίσκεται πίσω είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μου.»
Δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν στο Κογκρέσο, την 4η Μαρτίου του 1865, πριν το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου.

Του Αντώνη Καββαδία*

Μετά από 40 χρόνια αστικής διακυβέρνησης, η Αριστερά καλείται από τη νωπή λαϊκή εντολή να τα αλλάξει όλα. Ο στόχος εκ των πραγμάτων δύσκολος, καθώς καλείται να αντιμετωπίσει το θηρίο του βαθέος κράτους που σχεδιάστηκε και δομήθηκε έτσι ώστε να μην επηρεάζεται από τις εναλλαγές του τέως δικομματισμού στην εξουσία, μπροστά στην απόλυτη προσήλωσή του για σκληρή νεοφιλελευθεροποίηση του τόπου. Το ερώτημα, σαφές και αυτονόητο: Ποια είναι τα όρια μεταξύ της προηγούμενης αντίληψης περί «κράτους - λάφυρο» και του ορατού κινδύνου, το εγχείρημα μιας πραγματικά αριστερής διακυβέρνησης να βρεθεί όμηρος μιας κομματικά και πολιτικά τοποθετημένης ελίτ που ελέγχει τις βασικές υποδομές άσκησης εξουσίας;

Αν παραδεχτούμε ότι η οικονομική κρίση που βιώνουμε δημιουργήθηκε και σχεδιάστηκε μέσα από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καρτέλ, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το εγχώριο τραπεζικό σύστημα είναι αυτό που κινούσε τα μνημονιακά νήματα για την επιβολή μιας κινεζοποιημένης οικονομίας στη χώρα. Η τετράμηνη παράταση που πήρε η κυβέρνηση είναι το διάστημα κατά το οποίο θα αποσαφηνιστεί προς τα πού θα γείρει η πολιτική πλάστιγγα. Στο προεκλογικό του πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει την πλήρη άσκηση των δικαιωμάτων ψήφου του Δημοσίου στις τράπεζες. Ήδη, μια κάστα στελεχών που παραμένουν δίνει τη δική της μάχη, όχι απλώς για την επιβίωσή της, αλλά πολύ περισσότερο για τη συνέχιση μιας οικονομικής πολιτικής που θα καθιστά το τραπεζικό κεφάλαιο απόλυτο αφεντικό σε κάθε εξέλιξη. Τα παραδείγματα πολλά και ανησυχητικά.

Οι φτωχότεροι Έλληνες πλήρωσαν 337% περισσότερους φόρους!

ΑΠΕ-ΜΠΕ 
  

Σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Hans Böckler, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα της κρίσης μεγάλωσε δραματικά.

 

«Ελλάδα. Αλληλεγγύη και προσαρμογή στα χρόνια της κρίσης» είναι ο τίτλος μακροσκελούς έρευνας που εκπόνησαν ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή Αγροτικής Οικονομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σταύρο Ζωγραφάκη για λογαριασμό του γερμανικού Ιδρύματος Μακροοικονομικών Μελετών Hans Böckler.

Στόχος της έρευνας ήταν η μελέτη της επίδρασης της κρίσης και των πολιτικών αντιμετώπισής της στη μείωση των εισοδημάτων καθώς επίσης στην όξυνση των φορολογικών και γενικότερα οικονομικών ανισοτήτων στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με την έρευνα, εξαιρετικά σημαντικές ήταν οι διαφοροποιήσεις ως προς τις φορολογικές επιβαρύνσεις που επιβλήθηκαν κατά την περίοδο της κρίσης μεταξύ πλουσιότερων και φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.