Τι είναι το μνημόνιο, θεία;

Καλησπέρα Πιτσιρίκο,

Την αποφράδα εκείνη ημέρα των εκλογών επισκέφθηκα την αδερφή μου. Την ώρα του φαγητού σκάει διά στόματος του δεκάχρονου ανιψιού μου, που έχει πάρει το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου, η εξής ερώτηση: «τι είναι το μνημόνιο, θεία»;

Φορώντας το πιο αδιάφορο κι ανέκφραστο προσωπείο -και με τελείως αποχρωματισμένη φωνή-, του απαντώ με δέκα λέξεις:

«Μνημόνιο είναι μια οικονομική συμφωνία μεταξύ κρατών, τίποτε το αξιόλογο».  Α μάλιστα, λέει ο μικρός σκύβοντας το κεφάλι.
Ξέρεις κάτι, αγόρι μου; Ντρέπομαι αλλά για πρώτη φορά «το θειάκι» σου είπε ψέματα.
Όχι, αγόρι μου, δεν είναι αυτό το μνημόνιο.

Μνημόνιο είναι ο λόγος που η μαμά δεν πηγαίνει πια στη δουλειά. Όχι, δεν την απέλυσαν, αυτή ήθελε να σταματήσει για να περνάει περισσότερο χρόνο με σένα.

Μνημόνιο είναι ο λόγος που ο μπαμπάς λείπει όλη τη μέρα από το σπίτι, και, όταν γυρίζει, δεν παίζει μαζί σου. Όχι, δεν είναι κουρασμένος απλά είσαι μεγάλος πια για ποδοσφαιράκι.
Μνημόνιο είναι ο λόγος που δεν πηγαίνεις πια τόσο συχνά στον παππού και στη γιαγιά στο χωριό. Όχι, δεν φταίει που η βενζίνη κοστίζει πολύ αλλά που εκεί σου κάνουν όλα τα χατίρια και σε κακομαθαίνουν.

Κωλοπαίδια!

Αυτή η χώρα μισεί τα παιδιά της.

Χρόνια το παρακολουθώ και το πιστεύω ακράδαντα.

Μην ακούτε τις πομφόλυγες «κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου» ή «σαν την ελληνίδα μάνα δεν υπάρχει»

Ψέματα.

Παρακολουθείς και βλέπεις χρόνια τώρα.

Οι μαθητές, έφηβοι;

Τρέχουν σα τους Βέγγους από φροντιστήριο σε σχολείο, σε γυμναστήριο και μπαλέτο, σε ξένες γλώσσες και ωδεία για να εκπληρώσουν τα όνειρα των γονιών τους.

Κανείς δεν τα ρώτησε ποια είναι τα δικά τους όνειρα.

Φορτώνονται και την ηθική πίεση πως οι γονείς τους ξοδεύονται για να τα σπουδάσουν.

Αν αντισταθούν; Διαπομπεύονται μαζικά, «τσογλάνια που σηκώσανε κεφάλι, τι σκατά θέλουν πάλι τα κωλόπαιδα; Να χάσουν μαθήματα, να κάθονται.»

Λες και της εφηβείας ο σκοπός είναι να δουλεύεις σα δούλος, να χάνεις τα νιάτα σου για ένα αμφίβολο μέλλον.

Οι μεγαλύτερης ηλικίας νέοι;

Στην πυρά ομαδόν.

«Δεν ξέρουν τι θέλουν, κάθονται και τους ταΐζει η μαμά, δήθεν σπουδάζουν και κόβουν βόλτες.»

Αν εξεγερθούν; «Είναι αληταριά,θέλουν ξύλο,τσακίστε τους,μπουντρουμιάστε τους.»

Απίθανο επίσης ,και άξιο μελέτης, είναι το πώς οι μεγαλύτεροι χρεώνουν απίστευτες ευθύνες στους νέους ενώ, χαλαρά, απαλλάσσουν τους εαυτούς τους με γελοίες δικαιολογίες από κάθε ευθύνη.

Ζούμε στη χώρα που θεωρείται φυσιολογικό να συλλαμβάνεται ένας έφηβος επειδή συμμετείχε στην κατάληψη του σχολειού του αλλά να κάνει πάρτυ στη Μύκονο υπόδικος φοροφυγάς.

Γιατί;

Γιατί μισούν τόσο πολύ τους νέους;

Μάνος Χατζιδάκης: Δεν εκτιμώ αστυνομικούς που πυροβολούν παιδιά με μολότωφ

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. Στη διάρκεια του δείπνου, κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια.

 
Το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, τον είχε αθωώσει καθώς είχε δεχθεί ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον του βόμβα μολότωφ. Οι συνδαιτημόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότωφ.

Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση˙ χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος: «Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού.

“Τo τελευταίο μάθημα”

Με αφορμή το πρυτανικό μοντέλο που εκπροσωπεί ο κ.Φορτσάκης, η στήλη έγινε αποδέκτης του παρακάτω μηνύματος που υπογράφεται  από τον αναγνώστη μας κ.Αντώνη Πρεκατέ, δάσκαλο από τα Τρίκαλα. Του δίνουμε τον λόγο:

«Το τελευταίο μάθημα του Αριστόβουλου Μάνεση (δημοκράτη καθηγητή και συνταγματολόγου) στις φοιτήτριες και στους φοιτητές του. Με θάρρος ανέβηκε στην έδρα και είπε τα λόγια του Ν.Ι.Σαρίπολου (κορυφαίου συνταγματολόγου):
''Εάν βεβαίως η Ελευθερία εδιώκετο από όλη την Οικουμένη, ήθελε διασωθεί εν Ευρώπη. Εάν και απ' την Ευρώπη ολόκληρη εφυγαδεύετο, έπρεπε αυτή να βρει καταφύγιο στην κοιτίδα της ,την ωραία μας Ελλάδα. Εάν δε και απ' αυτή εξωθείτο, τότε η ιερά τούτη έδρα, η πανεπιστημιακή, άξια αυτής, ήθελε γίνει κρυπτήριο και κρυφιομύστες αυτής (σσ: οι μεμυημένοι, οι έμπιστοι της φύλαξης), οι στην πανεπιστημιακή έδρα της σοφίας λειτουργοί. Εάν δε τέλος και ενταύθα ο απηνής διωγμός κατελάμβανε αυτή, τότε ήθελον παραλάβει εγώ κάτω απ' την καθηγητική τήβεννό μου και καταβεί μελανείμων (σσ: ντυμένος στα μαύρα) την έδρα αυτή ως διοπετές τι παλλάδιο (σσ: που έρχεται απ' το Δία, κάτι το πολύ ιερό) κι έτσι κατακρύπτων αυτή (σσ: την Ελευθερία) έως ότου πιο αισιόδοξες και λαμπρές μέρες έρθουν, για να αποδώσω την φυγάδα στην πατρίδα''.

Η έκκληση του Αριστόβουλου Μάνεση στους φοιτητές του, στο τελευταίο του μάθημα, ήταν:
 ''Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς διατηρήστε άγρυπνη και ανυπότακτη τη σκέψη σας, περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και το ανάστημά σας. Και αν η εξουσία που τη συμφέρει να έχει παθητικούς πολιτικά υπηκόους, αδιάφορους, σας πει ότι έτσι κάνοντας δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε ότι καλός πολίτης είναι μόνο ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της αυτό που είπε ο Περικλής στον ''Επιτάφιο''. ΟΠΟΙΟΣ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ, ΑΛΛΑ ΑΧΡΕΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ”.

ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Υπάρχει ένα ζήτημα πολύ σοβαρό.  Κάτι που με τρελλαίνει πιο πολύ από όλα τα άλλα παρανοϊκά που συμβαίνουν γύρω μας, στην μεγάλη πορεία της κατάντιας όλου του λαού μας. Δεν είναι ούτε οι μνημονιακοί δημοσιογράφοι, ούτε η μνημονιακή κυβέρνηση, ούτε οι μνημονιακοί αφεντάδες… τίποτα από όλα αυτά.

 

Με τρελλαίνουν ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Είναι μια νέα φάρα ανθρώπων που αν δεν το έχετε καταλάβει είναι οι προστάτες της αθλιότητας σε κάθε κοινωνικό επίπεδο. Είναι οι άνθρωποι που χαίρονται που το παιδί τους βρήκε επί τέλους μια ΔΟΥΛΙΤΣΑ, και θα παίρνει ΕΝΑ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΑΚΙ. Το σπούδασαν, έβγαλε τα μάτια του για να το καταφέρει, θυσίασαν τα νιάτα τους για να δώσουν στα παιδιά τους όλα τα απαραίτητα εφόδια για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Ξαφνικά έρχεται ένας μ@λάκας και τους ανακοινώνει πως για τα επόμενα 20? 30? 40? χρόνια τα παιδιά τους  ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ. Τους ανακοινώνουν πως τα παιδιά τους θα εργάζονται με δυο τρία κατοστάρικα, 12-14 ώρες την ημέρα, σαν καρπαζοεισπράκτορες, θα χρειαστεί να δουλεύουν ακόμα και χωρίς να πληρώνονται, χωρίς δυνατότητες καν να φτιάξουν μια δική τους οικογένεια, θα ζουν σ΄ενα κόσμο σάπιο που οι θεοί είναι τα διάφορα αι χάσου και οι διάφορες γκαγκάδες, κι εκείνοι ονειρεύονται το παιδί να βρει μια ΟΠΌΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΟΥΛΙΤΣΑ για να έχει ένα ΠΙΑΤΟ ΦΑΓΑΚΙ…..

Αν υπάρχει μια κατηγορία πολιτών που θα έπρεπε να έχουν φέρει το κόσμο ανάποδα και να κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να ζήσουν τα παιδιά τους σ΄ενα κόσμο καλύτερο είναι ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.  Εχω συγκρουστεί με πολλούς φίλους αυτό το καιρό γιατί δεν πιέζω τα παιδιά να βρουν μια δουλίτσα και το παίζουν χλιδάνεργοι.

Υπερασπίσου το παιδί

 Τελείωσα ένα προηγούμενο κείμενο (Το σύμπλεγμα της Μέδουσας στην ελληνική κοινωνία) με τη φράση «μετά θα έρθει η σφαγή των παιδιών».
Κάποιος φίλος με μάλωσε για αυτήν τη «σφαγή», λέγοντας μου ότι είμαι υπερβολικός και ότι «προσπαθώ να παρασύρω τους αναγνώστες σε συναισθηματικούς δρόμους», όπως οι εφημερίδες που δημοσιεύουν φωτογραφίες από νεκρά παιδιά στη Συρία, για να πουλήσουν περισσότερα φύλλα, λες και ο πόλεμος από μόνος του δεν είναι φρικιαστικός.
Δεν μπόρεσα να του απαντήσω, γιατί δεν είμαι ετοιμόλογος (μάλλον προς το αργόστροφος τείνω).
Το ίδιο βράδυ, καθώς σκεφτόμουν όσα μου είπε, μου ήρθε στο μυαλό μια φράση κάποιου Έλληνα (από τους αρχαίους).
«Ο πόλεμος είναι το χείριστο των κακών, γιατί σε αυτόν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.»
Και μετά, καθώς έπινα λίγο κρασί και συνέχιζα να σκέφτομαι (Τι κακό κι αυτό; Η σκέψη, εννοώ…) κατάλαβα ότι πράγματι είχα κάνει ένα λάθος σε εκείνο το κείμενο.

Η σφαγή των παιδιών δεν θα έρθει μετά. Η σφαγή –μεταφορική, αλλά και κυριολεκτική- έχει αρχίσει.

200 σχολεία θα κλείσουν φέτος, 9.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί θα διδάξουν. Οι τάξεις θα απαρτίζονται από 25+ μαθητές.
Αυτά τα παιδιά, τα «παιδιά του λαού», αν τελειώσουν το σχολείο κάποτε, θα βρεθούν σε πανεπιστήμια μόνο κατ’ όνομα. Αν υπάρχουν, γιατί αρκεί μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι το παιδί σου δεν μπορεί να σπουδάσει.
 Αν δεν σπουδάσουν –ή ακόμα κι αν τα καταφέρουν- θα μάθουν ότι η εργασία τους αξίζει 400 ευρώ το μήνα. Χρήματα που δεν θα τους φτάνουν, όχι μόνο για να ζήσουν αξιοπρεπώς, αλλά ούτε για να επιβιώσουν.
Θα είναι άνθρωποι χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, υποχείρια της «πολιτικής αστάθειας» και της «οικονομικής κρίσης».


Η πνευματική σφαγή των παιδιών έχει αρχίσει.
Παιδιά αυτόχειρων που αναρωτιούνται γιατί ο μπαμπάς πήδηξε από το μπαλκόνι.
Παιδιά ανέργων που αναρωτιούνται γιατί η μαμά δεν τα καλοπιάνει.
Παιδιά μεταναστών (Ελλήνων μεταναστών, ηλίθιε χρυσαυγίτη) που περιμένουν το καλοκαίρι στις υπερβόρειες χώρες –αλλά εκείνο ποτέ δεν έρχεται.

Η πνευματική σφαγή των παιδιών έχει αρχίσει.
Παιδιά που δεν θα ακούσουν ποτέ στο ραδιόφωνο κλασική ή ελληνική μουσική, μόνο κορεάτικη ραπ και εγχώρια τσιφτελοπόπ.
Παιδιά που θα νομίζουν ότι η ελληνική κουλτούρα είναι τα Jumbo και η Στανίση.
Παιδιά που δεν θα δουν ντοκιμαντέρ, παρά μόνο τούρκικα σίριαλ.
Παιδιά χωρίς κρατικά ωδεία, αλλά με άφθονα talent show και reality games, όπου θα αλληλοσπαράσσονται για να μεγιστοποιήσουν την τηλεθέαση.
Παιδιά κλειδωμένα μέσα στο σπίτι για να αποφύγουν τον τρόμο που περιγράφουν οι φυλλάδες στα πρωτοθέματα τους.

Έχω εξαντλήσει όλες τις πηγές μου

Όχι λοιπόν δεν θ´ αντέξουμε. Αυτή είναι η δικιά μου άποψη.

Ανεργος κι εγώ 18 μήνες τώρα, πέρασα όλα τα στάδια παρακολουθώντας τηλεόραση, ψάχνοντας αγγελίες, στέλνοντας βιογραφικά, ακολουθώντας διαδηλώσεις, συμμετέχοντας σε συνελεύσεις και πάλι ξανά από την αρχή, τηλεόραση, αγγελίες, βιογραφικά, διαδηλώσεις....

Όχι δεν θα αντέξω / αντέξουμε ούτε μέχρι το καλοκαίρι.

Στην τσέπη μου δεν υπάρχει ούτε φράγκο και σε όλους γνωστούς συγγενείς και φίλους όλο και κάτι χρωστάω. Το έχω εξαντλήσει κι αυτό. Έχω εξαντλήσει όλες τις πηγές μου.

Τώρα πλέον δεν ανησυχώ. Πέφτω και κοιμάμαι ήσυχος, ανακουφισμένος που την έβγαλα καθαρή κι αυτή τη μέρα. Από βδομάδα θα μου κόψουν το κινητό, και τον επόμενο μήνα το Ίντερνετ και το σταθερό τηλέφωνο. Για τα χρέη στις τράπεζες, στην εφορία και στα ταμεία, καρφί δε μου καίγεται.

Βαλκανίλα και καγκουριά

Τις νύχτες η Αθήνα είναι σιωπηλή και αργόσυρτη, σχεδόν ακίνητη. Οι πιάτσες ταξί φυτρώνουν παντού, μικρές κίτρινες αποικίες. Παρ’ όλ’ αυτά, κίνηση βουβή, αραιή. Η άνοιξη καταφέρνει να ζωηρέψει την πόλη μόνο πέριξ του Σαββάτου, και μόνο στις ορισμένες ζώνες διασκέδασης. Πολλά μπαρ φτάνουν τη happy hour με φτηνά ποτά έως τις 9 και 10, για να πείσουν την πελατεία να κεραστεί κάτι· οι νεότεροι ψωνίζουν μπίρες και κρασιά χύμα από το περίπτερο, τα πίνουν σε σκαλάκια και παγκάκια, σε αστικά ξέφωτα.

Στις λεωφόρους έχουν ελαττώσει τις περατζάδες ακόμη και οι κάγκουρες, η πολυπληθής πλην ανομοιογενής φυλή των λαϊκών που ιππηλατούν στην πόλη πάνω σε παπιά με κομμένες εξατμίσεις ή σε πειραγμένα αυτοκινητάκια φορτωμένα μπάσα, με σαμπγούφερ που πιάνουν όλο το πορτμπαγκάζ. Στις αντλίες παραγγέλνουν βενζίνη τρία ή πέντε ευρώ, όσο για μια βόλτα το σαββατόβραδο.

Στις κεντρικές συνοικίες, ακόμη και στα θεματικά πάρκα της διακσέδασης, Γκάζι και Ψυρρή, το χρώμα και η αύρα έχουν αλλάξει, τα αλλάζει ραγδαία η κρίση και η φτώχεια. Μια βαλκανίλα τα σκεπάζει όλα, ημιορατή ακόμη, σαν τούλινος μαδύας, που όμως επιμένει και εντείνεται, σταθερά.

Δεν εννοώ μόνο τα μικρομπακάλικα και τα πρόχειρα στέκια φαγητού με τις εξωτικές αλλόγλωσες επιγραφές, τα πακιστάνικα κουρεία, τα τηλεφωνικά-ιντερνετικά μαγαζάκια. Είναι κι αυτά ασφαλώς, ανεπτυγμένα σε διάρκεια σχεδόν μιας εικοσαετίας. Εννοώ περισσότερο μια υποχώρηση του επιδεικνυόμενου πλούτου δυτικού τύπου, στα αυτοκίνητα, στα ρούχα, στα αξεσουάρ, στον τρόπο που ξεχώριζαν οι πολίτες ευρωζώνης από τους τριτοκοσμικούς και τους ανατολικοευρωπαίους. Τα διακριτικά γνωρίσματα συγχέονται, διότι η αγοραστική δύναμη των ανέργων είναι παντού ίδια, μηδαμινή. Η βαλκανική αύρα, ίσως και ανατολικομεσογειακή, απλώνεται πολύχρωμη, μελαγχολική, με υποβόσκουσα επιθετικότητα, πλανάται πάνω σε ρημαγμένες βιτρίνες και φαλιρισμένα μαγαζιά, σε θορυβώδη γκράφιτι και μαρκαρίσματα, σε καφενεία ανάγκης με φωναχτές επιγραφές «καφές 1€», σε φούρνους που ξεφυτρώνουν διαρκώς, στα κλειστά περίπτερα και τις πολλαπλασιαζόμενες τυφλές ζώνες του κέντρου. Ιδίως μετά το δειλινό, όταν τα χρώματα ξεβάφουν και τα φώτα είναι λιγοστά.

Καστοριάδης: Λόμπι και Χόμπι

Οι νέοι ζουν σε μια κοινωνία όπου όλες οι «αξίες» έχουν αντικατασταθεί από το «βιοτικό επίπεδο». Ούτε θρησκεία, ούτε ιδέες, ούτε αλληλεγγύη. (Καστοριάδης, δεκαετία του '80)

Τίθεται το ερώτημα αν μπορούν ακόμα οι δυτικές κοινωνίες να κατασκευάσουν το είδος εκείνο του ατόμου που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

Το πρώτο και κύριο εργαστήριο κατασκευής σύμμορφων προς την κοινωνία ατόμων είναι η οικογένεια. Η κρίση της σύγχρονης οικογένειας δεν έγκειται μόνο ούτε κυρίως στη στατιστική της διάλυση· το βασικό είναι ο θρυμματισμός και η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων -άντρας, γυναίκα, γονείς, παιδιά- και η συνέπειά τους: ο άμορφος αποπροσανατολισμός των νέων γενεών.

'Όσα είπαμε προηγουμένως για τα κινήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων ισχύουν και για αυτόν τον τομέα (αν και, στην περίπτωση της οικογένειας, η διαδικασία χρονολογείται από πολύ παλιότερα. Έχει αρχίσει, προκειμένου για τις πιο «εξελιγμένες» χώρες, εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα). Η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων αντανακλά τη ροπή των ατόμων προς την αυτονομία και περιέχει σπέρματα χειραφέτησης. Έχω όμως επισημάνει από παλιά την αμφισημία των συνεπειών της. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο δικαιούμαστε ν' αμφιβάλλουμε κατά πόσον η διαδικασία αυτή οδηγεί στην εκκόλαψη νέων τροπών ζωής και όχι στον αποπροσανατολισμό και την ανομία.

Ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο ρόλος της οικογένειας περνά σε δεύτερη μοίρα, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ρόλος άλλων θεσμών ανατροφής και διάπλασης, δεν έχει τίποτα το αδιανόητο. Πολλές αρχαϊκές φυλές, όπως άλλωστε και η Σπάρτη, διαμόρφωσαν τέτοια συστήματα. Στη Δύση, από μια περίοδο και μετά, το ρόλο αυτό τον έπαιξε όλο και περισσότερο από τη μια το εκπαιδευτικό σύστημα και από την άλλη η περιρρέουσα κουλτούρα -γενική και ειδική (τοπική: χωριό· η δεμένη με τη δουλειά: εργοστάσιο κ.λπ.).

Κατασκευάζοντας βολικούς τρομοκράτες

Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη, η τόσο αθώα κοινή γνώμη, από το νεαρό της ηλικίας των ληστών/αναρχικών/τρομοκρατών του Βελβεντού.

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτή η περίφημη «κοινή γνώμη».

Είναι το άθροισμα της ανθρώπινης βλακείας; Δεν μπορεί, αφού η βλακεία –όπως απέδειξε ο Αϊνστάιν- είναι άπειρη. Και δεν μπορείς να προσθέσεις το άπειρο με το άπειρο.

Είναι, μήπως, η «κοινή γνώμη» ο μέσος όρος της λογικής, της ευφυΐας, της ευσυνειδησίας, της αυτογνωσίας και της εντιμότητας του ανθρώπινου πληθυσμού;

Κι αυτό είναι λανθασμένο, αφού ο άνθρωπος δεν είναι στατιστικό στοιχείο, δεν υπάρχει μέσος άνθρωπος.

Ο μέσος άνθρωπος, όπως και η κοινή γνώμη –αυτή η «κοινή γνώμη» που τόσο εύκολα «συγκλονίζεται»- είναι επινόηση των πεφωτισμένων που προσπαθούν να προστατέψουν όσα έχουν αρπάξει.

Μην πηγαίνει το μυαλό σας στον Νταν Μπράουν και στις συνομωσιολογίες τύπου «Σοφοί της Σιών» ή «Ροδοσταυρίτες».

Λέγοντας πεφωτισμένοι δεν αναφέρομαι σε κάποιο μεταφυσικό τέρας της αποκαλύψεως ή σε μια καταχθόνια φυλή ή σε κάποιους που ζουν σε μεσαιωνικές κατακόμβες (με όλες τις ανέσεις, ακόμα και πισίνα) και κάνουν παράξενες χειραψίες.

Η πραγματικότητα είναι πιο απλή (πάντα είναι απλή η πραγματικότητα) και βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να τα έχουμε ανοικτά.

Τάξεις

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Εξακολουθεί να ισχύει μια γενική παραδοχή, εκατό τοις εκατό ανόητη, στην οποία, χοροστατούντος του Τύπου, συμφωνούν πρόθυμα οι πάντες, από την ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το ΚΚΕ, δηλαδή ότι η θεώρηση του προβλήματος της κοινωνίας είναι, και δεν μπορεί παρά να είναι, ΑΥΣΤΗΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, λες και ο ψυχισμός του ανθρώπου ή η πολιτισμική του ταυτότητα αποτελούν διαστάσεις της ύπαρξής του προορισμένες αποκλειστικά για ιδιωτική εκμετάλλευση, οπότε του Ευαγγελάτου δεν του πέφτει λόγος και μη ρωτάτε για τον Παπαδάκη.

Ετσι, οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών δελτίων και δικαστηρίων, σε όλους ανεξαιρέτως τους σταθμούς, εκπλήσσονται και αγανακτούν μπροστά στη φαινομενικά παράδοξη διαπίστωση ότι όχι μόνον οι τέσσερις της ληστείας στον Βελβεντό, αλλά συνολικά οι νεαροί που εμπλέκονται σε πράξεις τέτοιου είδους προέρχονται κατά κανόνα απ’ τη μεσαία και ανώτερη μεσαία τάξη αντί, ας πούμε, απ’ τα εξαθλιωμένα στρώματα των ανέργων και του προλεταριάτου.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η συζήτηση κρατάει από τότε που ο Παζολίνι παρατήρησε, προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια της Αριστεράς, ότι οι επαναστατημένες γενιές προέρχονταν από τα εύπορα στρώματα, τα δίχως ζωτικές οικονομικές διεκδικήσεις, ενώ εκείνοι που έπρεπε όντως να υπολογίζονται σαν θύματα ήταν τα «λαϊκά παιδιά» που υπηρετούσαν στην Αστυνομία, επομένως η σύγκρουση στα οδοφράγματα αποκτούσε μια χροιά ομολογουμένως οξύμωρη. Φυσικά, εκ των υστέρων, για όποιον δεν έχει αντίρρηση να σκεφτεί το θέμα χωρίς προκατάληψη, αυτός ο δεσμός ανάμεσα στα κίνητρα της ανατρεπτικής δραστηριότητας και στην κουλτούρα της ανώτερης μεσαίας τάξης μοιάζει αυτονόητος – και απόδειξη ότι κρίνεται παράλογος από τους νοικοκυραίους, τους τηλεπαρουσιαστές, το πολιτικό προσωπικό, τους μαρξιστές και όλους όσοι δίνουν τον τόνο στην παραληρούσα χορωδία της κοινής γνώμης.