Κι όμως, είναι αστείο. Κάποιοι φύγαμε γιατί δεν έβγαινε στην Ελλάδα. Δεν βγαίναν τα όνειρα, δεν έβγαινε η καθημερινότητα, δεν έβγαινε η ζωή γενικώς. Για κάποιους, λόγω background, ήταν πιο εύκολο, για άλλους δυσκολότερο.
Άλλοι πάλι πήραν την απόφαση να μείνουν πίσω. Δεν βρέθηκαν και πολλοί …Βελουχιώτηδες ανάμεσά τους.
Κάποιοι δεν μπορούσαν να φύγουν, κάποιοι δεν ήθελαν.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κριτική στην απόφαση του οποιουδήποτε ανθρώπου να μείνει ή να φύγει.
Όμως, αν αποφασίσεις να πεις ότι εκείνοι που έφυγαν “κιότεψαν και δεν έμειναν να αγωνιστούν”, θα πρέπει εσύ τουλάχιστον να μην έχεις αφήσει διαδήλωση για διαδήλωση και απεργία για απεργία.
Δεν εργάζεσαι 3 μήνες απλήρωτος και μετά κατηγορείς τους άλλους που έφυγαν.
Ούτε μένεις πίσω στηρίζοντας τον κάθε Χατζηδιαβάτη “αριστερό” ή τον κάθε “μπαρμπα-Γιώργη” δεξιό πολιτικό.
Ούτε ανοίγεις την τηλεόραση στις 20.00 να δεις “τι διάολο λένε πάλι τα βρωμοκάναλα”.
Λυπάμαι, Νικηταράδες μου, αλλά κάτι σίγουρα έκανα λάθος σαν γιατρός στην Ελλάδα, γι” αυτό και την έκανα για την Εσπερία.