Η διαδικασία είναι ουσία

 

Ενώ η ελληνική Βουλή έχει καταντήσει τα τελευταία χρόνια χώρος προδοσίας της λαϊκής κυριαρχίας, ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης κατηγορεί την πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, για θεσμική τυπολατρία, στα όρια του προσχήματος.    Ο Νίκος Βούτσης δεν θεωρεί απαραίτητο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να σέβονται το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος γιατί κι αυτό είναι θεσμική τυπολατρία.
Και βγαίνει να κάνει δηλώσεις στο παράνομο και χρεοκοπημένο Mega -που ανήκει στους ολιγάρχες που θα διέλυε ο ΣΥΡΙΖΑ- εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου για «θεσμική τυπολατρία», αρνούμενος να παραδεχτεί πως το πραγματικό θέμα του είναι ότι η Κωνσταντοπούλου, σε αντίθεση με αυτόν, ψήφισε όχι στα προαπαιτούμενα μέτρα.

Οι απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν στα χνάρια των απατεώνων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, και ψηφίζουν νέο Μνημόνιο, αφού μάλιστα έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου.
Τώρα, όλοι αυτοί οι απατεώνες μαζί -από τον Τσίπρα και τον Βούτση μέχρι τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη- θα ψηφίσουν παρέα το νέο Μνημόνιο.

Ο Δραγασάκης ήθελε το μνημόνιο του Σόιμπλε

 

Μετά την τρομερή αποκάλυψη του Βήματος πως «Ο Λαφαζάνης ήθελε το Grexit του Σόιμπλε», και αφού κανένα από τα συστημικά ή αντισυστημικά (πάλαι ποτέ) μέσα δεν το κάνουν, σήμερα προχωράω σε μία μεγάλη αποκάλυψη.

 

Κανάλια, εφημερίδες αλλά και… σύντροφοι φροντίζουν να μάθουμε πως όσοι θέλουν απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, υποστηρίζουν το σχέδιο του Σόιμπλε. Ο Λαφαζάνης είναι γι’ αυτούς ο πρωτεργάτης, ηγούμενος της Αριστερής Πλατφόρμας. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και ο συλλογισμός απλός.

 

Οι παλιοί τον θυμούνται, ας τον μάθουν και οι νέοι.

 

Ο μπαλούρδος είναι όργανο. Το μπουζούκι είναι όργανο. Άρα, ο μπαλούρδος είναι μπουζούκι.

«Κάθε μονομερής αλλαγή των συμφωνηθεισών διαδικασιών θα μπορούσε να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου» λέει ο σύντροφος Γιάννης Δραγασάκης, σε συνέντευξή του στη Ριάλια Νιους.

Η δημοσιογραφία του κώλου χρειάζεται και το κοινό του κώλου

 

Του Λευτέρη Χαραλομπόπουλου

 

Σε μια από τις πιο γνωστές και εμβληματικές φράσεις του, ο Ουμπέρτο Έκο σημειώνει πως οι σύγχρονες δικτατορίες δεν επιβάλλονται με τα τανκς, αλλά με τις τηλεοράσεις (κι αν το προεκτείνουμε λίγο, με τα media). Μολονότι στο φοβερό και τρομερό βενζινάδικο-gate δεν μιλάμε για τη δύναμη της επιβολής ενός καθεστώτος, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε ότι πρόκειται για μια (ακόμη) νίκη της αισθητικής του αυριανισμού επί της δημοσιογραφίας και για την επιβολή της «χούντας» του κίτρινου τύπου…

 

Ουδείς άνθρωπος με κανονική σκέψη, κριτική αντίληψη και στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση θα ασχολούνταν κανονικά με την ιστορία του σκασμένου λάστιχου, ακόμη κι αν «σκόνταφτε» πάνω της. Όμως, η ιστορία του κιτρινισμού της είδησης -και τελικά της ίδιας της δημοσιογραφίας- δεν είναι ούτε τωρινό, ούτε μονοσήμαντο ή εύκολα αντιμετωπίσιμο φαινόμενο. Πρόκειται για έναν πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας, που τελικά επιβάλει όχι μόνο άποψη στον δημόσιο διάλογο (και βίο), αλλά και την ίδια την αισθητική του.

Που πας αγάπη μου με σανδάλι και μπιφτεκάκι στη Βουλή;

Σήμερα αγαπημένοι/ες μου θα μιλήσουμε για μόδα και γκουρμέ συνταγές. Και επειδή δηλώνουμε άγνοια για το θέμα θα αφεθούμε στους ειδικούς. Τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Πάσχο Μανδραβέλη, την Έλλη Στάη κ.ά.

Ο Ερίκ Τουσέν, έγραφε προ ημερών ο αρθρογράφος του ΔΟΛ, «εμφανίστηκε στην παρουσίαση της Επιτροπής (για το λογιστικό έλεγχο του χρέους) με σακίδιο, παντελόνι παραλλαγής και σανδάλια».
Λίγες ημέρες αργότερα ο αρθρογράφος της Καθημερινής ερχόταν να συμπληρώσει την ενδυματολογική κριτική.

Πάντως η εμφάνιση Τουσέντ στην Βουλή δείχνει τον σεβασμό προς την χώρα και τον κορυφαίο δημοκρατικό της θεσμό… pic.twitter.com/7TawqfjB3S

  

— Paschos (@Mandravelis) April 5, 2015

Στα «μεσημερινιανάδικα» της αστικής δημοσιογραφίας ήρθε να προσθέσει τη φωνή της και το thetoc.gr της Ελλης Στάη, το οποίο αποκάλυπτε τι έφαγαν τα μέλη της επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους: «Όπως αποδείχθηκε το γεύμα δεν ήταν τόσο ελαφρύ ούτε μέσα στο κλίμα της ημέρας (Σάββατο του Λαζάρου) καθώς περιελάμβανε κυρίως κρεατικά (μπιφτεκάκια, σουβλάκια, φιλέτο κοτόπουλο) τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια, ντάκο με τυρί και ντομάτα, αλλά και σαλάτες συνοδεία λευκού και ερυθρού οίνου».

Η αντρική γραμμή του Αντώνη Σαμαρά - Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Εγώ είμαι της αντρικής γραμμής» ήταν η πιο σημαντική πολιτική διατύπωση του Αντώνη Σαμαρά μέσα στη Βουλή. Η στερεοτυπική αντίληψη που τοποθετεί ακόμη και την ίδια την κόρη του Σαμαρά μαζί με όλες τις γυναίκες μέσα σε μια μάζα από γυναικάκια που υστερούν σε ευθύτητα και ειλικρίνεια, δεν είναι ένα είδος επιπόλαιου κουτσαβακισμού της στιγμής. Ένας σεξισμός από αυτούς που είναι κρυμμένοι στην καθημερινότητά μας και δραπετεύουν ακολουθώντας ασυναίσθητα το δρόμο της καθομιλουμένης. Δεν είναι ούτε η αστεία διάσταση που πήρε στο διαδίκτυο όπου τα σχόλια του τύπου «δύο πράγματα φαίνονται από το διάστημα, το Σινικό Τείχος και το πουλί του Σαμαρά» έδιναν και έπαιρναν.

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Οι λέξεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτες από στερεότυπα όπως το άλλο που επίσης ανέφερε στη Βουλή για να εισπράξει παρατήρηση από την Πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, πως «γέμισε η Αθήνα λαθρομετανάστες».

Λάσπη στον ανεμιστήρα ή για λίγους και ενοχλητικούς;

Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2012 δυο από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας παρουσίασαν δυο σχεδόν πανομοιότυπα κείμενα με τα οποία μας ζητούσαν, εμμέσως πλην σαφώς, να συμφηλιωθούμε με το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης που θα συμπεριελάμβανε και τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

 

Το πρώτο, στην Καθημερινή, είχε τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη Δημοκρατία» και έφερε την υπογραφή του Στέφανου Κασιμάτη. Το δεύτερο, με τίτλο «Χρυσή ευκαιρία», το υπέγραφε ο Γιάννης Πρετεντέρης – ο πρώτος Έλληνας δημοσιογράφος που άνοιξε το στούντιο μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού για να δώσει το λόγο σε ναζιστές.

Είναι σίγουρα διασκεδαστικό να βλέπεις δυο πρώην δοσιλογικές εφημερίδες να κυκλοφορούν άρθρα με σχεδόν πανομοιότυπους τίτλους με τα οποία «ευχαριστούσαν» το ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής.

Ελεγξέ το – διάγραψέ το

Γιατί ο λογιστικός έλεγχος προκαλεί τρόμο στους εγχώριους δοσίλογους;

 

Άρης Χατζηστεφάνου

«Είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος», Ερίκ Τουσέν

«Ο πελάτης δεν έχει υποχρέωση να πληρώσει εάν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό» διαβάζουμε σε κάθε κατάστημα. Γιατί λοιπόν ανεχόμαστε να πληρώνουμε ένα δημόσιο χρέος χωρίς να βλέπουμε ποτέ τον αναλυτικό λογαριασμό; Και κυρίως, γιατί το αίτημά μας αυτό εξοργίζει ανθρώπους από την άκρα Δεξιά μέχρι την επαναστατική Αριστερά;

Σε ένα εστιατόριο κάποιο γκαρσόνι αφήνει εμβρόντητη μια πενταμελή οικογένεια ανακοινώνοντάς της ότι πρέπει να πληρώσει έναν υπέρογκο λογαριασμό, ο οποίος αντιστοιχεί στο 120% του συνολικού εισοδήματός της. Οταν διαμαρτύρονται, τους κατηγορεί για λαϊκισμό, ενώ τους προσφέρει ένα διακανονισμό. Πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί, το χρέος της οικογένειας προς το εστιατόριο έχει ξεπεράσει το 180% του εισοδήματός της. Κάποιοι από τους πελάτες που κάθονται σε διπλανά τραπέζια αρχίζουν κι αυτοί να διαμαρτύρονται καλώντας -πολύ σωστά- την οικογένεια να σηκωθεί και να φύγει χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ. Οταν όμως η οικογένεια ζητά τον λογαριασμό, προκειμένου να αποδείξει το μέγεθος της απάτης και να δικαιολογήσει την αποχώρησή της, όλοι στρέφονται εναντίον της. Το γκαρσόνι την κατηγορεί για τριτοκοσμικό λαϊκισμό και την καλεί να επανέλθει στην πραγματικότητα, ενώ οι πελάτες, που προηγουμένως διαμαρτύρονταν, τώρα φωνάζουν ότι το να ζητάς τον λογαριασμό αποτελεί ανεπίτρεπτο ρεφορμισμό.

Οι βιαστές

Ο Στάθης στον eniko

• Η συκοφαντία είναι τέχνη αρχαιοτάτη
• Σκοτώνει ακαριαία όπως το δηλητήριο της κόμπρας ή αργά και μεθοδικά, αλλά το ίδιο αποτελεσματικά όσον οι μελετημένες δόσεις του αρσενικού.
• Ιδιαιτέρως εναντίον των γυναικών έκπαλαι η συκοφαντία, αλλά και στις ημέρες μας είναι ακόμα πιο θανατηφόρα, διότι γαργαλάει κι ενεργοποιεί ανδρικούς ατταβισμούς, αρχετυπικούς και δασύτριχους
• Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου βρίσκεται στο στόχαστρο τέτοιων συκοφαντιών από την πρώτη στιγμή της εισόδου της στον πολιτικό στίβο, όταν απέδειξε αμέσως ότι είναι αυτόφωτη,
• με τις επιχειρήσεις λάσπης εναντίον της να κορυφώνονται, όταν η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ορίσθηκε απ’ το κόμμα της μέλος στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ.
• Η πρώτη (και κατ’ εμέ κορυφαία) συκοφαντία εναντίον της κυρίας Κωνσταντοπούλου δεν αφορούσε στην πολιτική της στάση, αλλά στην επιστημονική της συγκρότηση, την επαγγελματική της υπόσταση και την ηθική της ακεραιότητα. Ετσι ώστε
• η φθορά της κυρίας Κωνσταντοπούλου ως φυσικού και δημοσίου προσώπου να κάνει εύκολη την ακύρωσή της ως πολιτικού.
• Κατηγορήθηκε λοιπόν η Ζωή ως συνήγορος βιαστών. Κι επιπροσθέτως ότι, ως συνήγορος, μετήλθε αμφιλεγόμενων δικονομικών μεθόδων, προκειμένου να παρατείνει χρονικώς την εκδίκαση της υπόθεσης που είχε αναλάβει.
• Κατήγορος: η οργάνωση γυναικών του ΠΑΣΟΚ, ο κατάλληλος δηλαδή ευαίσθητος χώρος (γυναίκες γαρ) του πιο «ευαίσθητου» σε θέματα ισονομίας και ισηγορίας κόμματος από γενέσεως νεοελληνικού κράτους – του ΠΑΣΟΚ.
• (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η φυτιλιά της κατηγορίας αποδόθηκε σε «συντρόφισσες» της Ζωής από τον ΣΥΡΙΖΑ, φυτιλιά την οποίαν «ανέδειξαν» στη συνέχεια οι γυναίκες του ΠΑΣΟΚ, ούτως ώστε η κατηγορία να φανεί πιο πειστική.)
• Αυτοί όμως που εξαπέλυσαν τέτοιες κατηγορίες όφειλαν να γνωρίζουν (καθώς μάλιστα συχνά-πυκνά αναφέρονται στον «νομικό πολιτισμό») ότι ένας «βιαστής» δικαιούται συνήγορο υπεράσπισης.
• Οφειλαν επίσης να γνωρίζουν (πόσω μάλλον καθώς μονίμως, συνεχώς κι ανελλιπώς καταφέρονται εναντίον του λαϊκισμού) ότι δεν υπήρχε κανείς