Το Unfollow και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα

            

Ο πόλεμος ανάμεσα στους ολιγάρχες μαίνεται -ενώ συμμετέχουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι- αλλά εγώ θέλω να γράψω για το Unfollow. 

To Unfollow αποκάλυψε συνομιλία ανάμεσα στον καταδικασμένο για την υπόθεση του Noor 1 και έναν ανακριτή και αξιωματικό του Λιμενικού, στην οποία ακούγεται πως ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, επικοινώνησε με τον καταδικασμένο για να τον επηρεάσει και να καταθέσει σε βάρος του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Δημοσιογραφικά, αυτό είναι επιτυχία.

Αυτό που μετριάζει την δημοσιογραφική επιτυχία -για κάποιους την ακυρώνει- είναι ότι ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος εργάζεται σε ΜΜΕ που ανήκουν στον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Αν το ηχητικό απόσπασμα είχε αποκαλυφθεί από το Unfollow πριν υπάρξει συνεργασία κάποιων στελεχών του περιοδικού με τα ΜΜΕ του Μαρινάκη, όλα θα ήταν διαφορετικά.

Βέβαια, δεν ξέρω αν θα υπήρχε πρόσβαση σε αυτό το ηχητικό απόσπασμα σε μια τέτοια περίπτωση, ενώ δεν γνωρίζω πως ηχογραφήθηκε η συνομιλία και πώς έφτασε στο Unfollow.

Όταν υπάρχει μια ηχογραφημένη συνομιλία, αν ο ένας από τους δυο το ξέρει, μπορεί να οδηγήσει τον άλλον να πει οτιδήποτε -ειδικά αν ο ένας από τους δυο είναι ισοβίτης-, ενώ υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να έχει γίνει μοντάζ στο ηχητικό που φτάνει στα χέρια σου.

Το Unfollow δεν φτιάχτηκε για να καταλήξει σε συνεργασία με ΜΜΕ που ανήκουν σε ολιγάρχες.

Το Unfollow δημιουργήθηκε για να γίνει ένα ανεξάρτητο έντυπο δημοσιογράφων που θα ανοίξει έναν άλλον δρόμο για την δημοσιογραφία στην Ελλάδα.

Βέβαια, για να συμβεί αυτό, το Unfollow θα έπρεπε να επιβιώσει, να είναι αυτάρκες και να μπορεί να ταΐσει αυτούς που δουλεύουν σε αυτό.

Δυστυχώς, μετά το δημοψήφισμα και την δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το Unfollow είδε το κοινό του να μειώνεται δραματικά.

Μνήμη του λαού μου που σε λένε Σκάι

Μια νέα και σπουδαία κοινότητα παραφιλικών ατόμων σχηματίζεται στην ένδοξη και ευλογημένη χώρα μας παίρνοντας σάρκα και οστά.

Οι λεγόμενοι συμφορόφιλοι αποτελούν πλέον μετρήσιμο μέγεθος και υπολογίσιμο σώμα ψηφοφόρων.

Οι συμφορόφιλοι αντλούν ηδονή από τα ατυχήματα, τις εκρήξεις, τους πολέμους, τους βιασμούς, τα δελτία ειδήσεων, το άμπερ αλέρτ και το σίλβερ αλέρτ.

Μόλις δουν τροχαίο σταματούν και περιεργάζονται το ερωτικό αντικείμενο του πάθους τους. Κομμένα κεφάλια, χέρια, πόδια, μαλλιά και γάγγλια κολλημένα σε λαμαρίνες τους προσφέρουν κρυφή και φανερή ευχαρίστηση.

Οι συμφορόφιλοι δεν θα ερεθιστούν μ’ ένα γυμνό ανθρώπινο σώμα αλλά με τη συμφορά που το βρήκε.

Οι συμφορόφιλοι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τη διαστροφή τους χωρίς την τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι ο διανοητικός τους δονητής που υποβοηθά τη φαντασία τους.

Η τηλεόραση μονίμως ανοιχτή μέσα σ’ ένα σπίτι ή ένα μαγαζί παιανίζει συμφορές που ήρθανε και συμφορές που έρχονται.

Βοήθεια από το μέλλον

     

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης      

Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων και των περιοδικών, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, βρίσκονται σε κατακόρυφη πτώση που θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά τους. Μερικές εφημερίδες εγκατέλειψαν την έντυπη μορφή τους και περιορίστηκαν στον ηλεκτρονικό Τύπο που απαιτεί λιγότερα έξοδα.

Αλλες πετσόκοψαν το προσωπικό τους, με αποτέλεσμα η ανεργία στους δημοσιογράφους να καλπάζει. Το κάποτε γκλαμουράτο επάγγελμα του δημοσιογράφου σήμερα είναι από τα πιο επισφαλή και η μονιμότητα στην εργασία τείνει να εξαφανιστεί. Οι προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο και έχει καθιερωθεί η εργασία με το κομμάτι. Τα περίφημα «μπλοκάκια» (εργασία για το μηδέν) δεν εξασφαλίζουν ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ούτε σύνταξη. Εργασία χωρίς δικαιώματα και τα εργάσιμα χρόνια πάνε στον βρόντο.

Ο πολύς κόσμος έχει μια λαθεμένη εικόνα για αυτό το επάγγελμα. Συχνά τους ταυτίζει με τους σταρ του Χόλιγουντ που υποδύονται δημοσιογράφους (ωραίοι, ψηλοί, με καμπαρντίνα και ρεπούμπλικα και γυναίκες καλλονές που συναγωνίζονται τα τοπ-μόντελ). Ακόμα οι τηλεοπτικές περσόνες, με τα λουστραρισμένα ανέκφραστα πρόσωπα και τα ψεύτικα χαμόγελά τους γίνονται η εικόνα του δημοσιογράφου.

Υψηλή πολιτική και δημοσιογραφική διαπλοκή, μόνο στα ... Ιμαλάια

Το παράδειγμα της εφημερίδας μικρής κυκλοφορίας Ακρόπολη δεν είναι άνευ προηγουμένου. Οι εκβιαστές της, με μεγάλη πολιτική και κοινωνική κινητικότητα, επικαλούνταν στενές σχέσεις με την πολιτική εξουσία για να εκβιάζουν όποιον έβρισκαν στο διάβα τους, θέτοντας τους το δίλλημα να πληρώσουν για να φτιάξει η εφημερίδα το προφίλ τους, ειδάλλως να τους το καταστρέψει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «δημοσιγράφοι» κι εκδότες λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο: τουλάχιστον μία οικονομική εφημερίδα τη δεκαετία του 90 εκβίαζε εισαγμένους στο ΧΑ επιχειρηματίες απειλώντας τους πως αν δεν πλήρωναν για να κάνει η εφημερίδα εκτιμήσεις ανόδου για τις μετοχές των εταιριών τους, θα τις κατακρήμνιζαν στα Τάρταρα με δυσοίωνες εκτιμήσεις για τις τιμές τους, δημιουργώντας έτσι αυτοεκπληρούμενες προφητείες που είχαν τη δική τους συμβολή στη φούσκα του χρηματιστηρίου.

Λίγο μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου της Ακρόπολης, ο διαφθορέας της Κύπρου, Ανδρέας Βγενόπουλος, το χρησιμοποίησε για να συκοφαντήσει τον Κώστα Βαξεβάνη, περιγράφοντας πως ο δεύτερος τον εκβίασε για να του κάνει την αγιογραφία.

Πολλά έχει κάποιος να καταλογίσει στον Βαξεβάνη μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ηγεσία, αρκεί όμως να διαβάσει το περιοδικό του για να κατανοήσει πως το περιεχόμενο του είναι καταγγελτικό και δεν αρέσκεται στις αγιογραφίες.

Περί ελπίδας

Στην πασίγνωστη φωτογραφία φαίνεται ο Αουγκουστ Λαντμέσερ, ο άνθρωπος που έγραψε Ιστορία αρνούμενος να υψώσει το χέρι του ναζιστικά μαζί με τον όχλο γύρω του

 

Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας      

«Ωραία τα κείμενά σου Γιώργο, αλλά πολύ “μαύρα”, ρε παιδί μου, πολύ απαισιόδοξα... Ο κόσμος θέλει ελπίδα!», μου έλεγε πριν από λίγες μέρες ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος -και δεν ήταν ο πρώτος.

Μάταια προσπάθησα να του εξηγήσω πως η κατασκευή και το εμπόριο των ελπίδων, το ελπιδεμπόριο που λέει κι ένας φίλος, είναι δουλειά των πολιτικών και των διαφημιστών της «σχολής» Μπερνέζ, όχι των δημοσιογράφων: δουλειά δικιά μας, έτσι τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ στα είκοσι τόσα χρόνια που την κάνω, είναι να αποδομούμε τους μύθους, όχι να τους παράγουμε, ούτε να τους μεγεθύνουμε.

Αλλιώς είμαστε φτηνοί μακιγιέρ, παρατρεχάμενοι πλασιέ της κάθε μικρής και μεγάλης εξουσίας.
Οχι ότι δεν έχω κάνει κι εγώ τις «κουτσουκέλες» μου: μόνο αναμάρτητος δεν είμαι. Ολοι έχουμε ανάγκη την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, την προοπτική ότι κάτι, κάποτε θα αλλάξει -η ζωή θα ήταν απολύτως ανυπόφορη χωρίς αυτήν την προσδοκία, σ’ αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω.
Μπορεί, κοντολογίς, να μην παράγω προσδοκίες, αλλά τις καταναλώνω ευχαρίστως, όπως όλος ο κόσμος, και ενίοτε τις αναπαράγω.

Το έκανα το περασμένο καλοκαίρι με το δημοψήφισμα, το έκανα παλιότερα με τα κινήματα των πλατειών σε Ελλάδα και Ισπανία και, βέβαια, με άλλα αντίστοιχα γεγονότα που κατά καιρούς με ενέπνευσαν, όπως π.χ. οι λαϊκοί ξεσηκωμοί στον αραβικό κόσμο, την Ισλανδία, την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα...

Γαμώτο, ξέχασα το διαβατήριο

Ανανέωση: Λίγες ώρες από τη στιγμή που γράφτηκε το κείμενο επιβεβαιώθηκε ότι το διαβατήριο που βρέθηκε δίπλα σε έναν από τους δράστες ήταν πλαστό. 

Τις τελευταίες ώρες κυκλοφορεί στο Ιντερνετ η γελοιογραφία ενός Άραβα σκιτοσγράφου, που σατιρίζει την ευκολία με την οποία τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αποδέχτηκαν άμεσα την πληροφορία ότι ένας από τους δράστες των φρικτών επιθέσεων στο Παρίσι ήταν Σύρος πρόσφυγας, που πέρασε από τα ελληνικά σύνορα. Γαμώτο, γράφει η λεζάντα, ξέχασα το διαβατήριο.

Το σκίτσο θα μπορούσε εύκολα να ενταχθεί στις δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας, που κυκλοφορούν τα τελευταία 24ωρα αφού υπονοεί ότι η παρουσία ενός συριακού διαβατηρίου στον τόπο της επίθεσης είναι τουλάχιστον ύποπτη. Είναι πολύ πιθανό να είναι θεωρία συνωμοσίας.

Παραδόξως τα σχετικά ερωτηματικά δεν ξεκίνησαν από τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο ούτε περιορίστηκαν στους γνωστούς συνωμοσιολόγους.

Τα κοκτέιλς, τα φρι πρες και τα ρεζιλίκια

 

Του Χάρη Ζάβαλου

Eλλάδα.

Μια χώρα που και να θες, δεν βαριέσαι ποτέ. Μια χώρα σαν καμιά άλλη. Με κατοίκους βδελύγματα, όπως μάθαμε από τον παγκοσμίου φήμης συγγραφέα (κάποτε στα έιτις έγραψε κάτι που διαβαζόταν και από τότε γράφει ξανά το ίδιο και το ίδιο με αποτέλεσμα να μην διαβάζει κανείς ούτε το όνομα του στο θυροτηλέφωνο).

Βέβαια πάντα υπάρχουν καλοθελητές που είναι διαθέσιμοι να αναδημοσιεύσουν ακόμα και τέτοια απαράδεκτα κείμενα με μπόλικη συλλογική ευθύνη και γονιδιακή καταδίκη.

Εφόσον είσαι Έλληνας στην καταγωγή και έχεις γεννηθεί σε αυτή τη γωνία της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, σύμφωνα με τον εν λόγω ειδήμονα, οφείλεις να εξαφανιστείς. Είτε είσαι καλός, είτε δεν είσαι. Σαν να διαβάζεις τον «Αγών μου» του Α. Χίτλερ και αντί για τους Εβραίους να βάλεις στη θέση τους Έλληνες.

Θα ήταν αστεία αυτά τα κείμενα, αν δεν ήταν εξοργιστικά και αν δεν δημοσιεύονταν από σεσημασμένα έντυπα που γαυγίζουν 5 χρόνια τώρα «ότι η κρίση είναι πρωτίστως ηθική και όχι οικονομική», συμπληρώνοντας «όλα θα άλλαζαν βέβαια αν είχες πάρει εκείνη την απόδειξη για το πεϊνιρλί πριν 12 χρόνια. Αλλά τι να περιμένει κανείς από ανήθικους ημιανθρώπους όπως είναι οι Έλληνες;»Είδες πως σατανικά κολλάει έτσι;

Σε αυτή τη βάρβαρη «φυλή», διαβάζουμε σε έντυπα και sites που ο φυλετικός διαχωρισμός έχει εγκατασταθεί σαν μούχλα, ότι μόνο οίκτος δεν αξίζει.

ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΛΛΑΖΕΙ

του Παναγιώτη Κούστα

 

Μετά την ψήφιση του νόμου για την «επαναλειτουργία» της ΕΡΤ που απλώς μετονομάζει τη ΝΕΡΙΤ, την αποτυχία να αποτραπεί το δίδυμο Τσακνή-Ταγματάρχη από το απόλυτα διορισμένο Δ.Σ. της νέας Α.Ε. και τη σημερινή «επιστροφή των εργαζομένων» στο Ραδιομέγαρο μέσω του «εντύπου», το πολιτικό πλαίσιο του αγώνα έχει αντικειμενικά αλλάξει δραστικά. Δεν πρόκειται μόνο για την μη θεσμοθέτηση των κατακτήσεων του αγώνα, δηλαδή την αυτοδιαχείριση και τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά και για την ολοκλήρωση της καταστροφής με την στήριξη των «κομβικών» προσώπων από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.

Η θητεία του Διονύση Τσακνή στην ΑΕΠΙ εγγυάται την «οχύρωση» της ΕΡΤ σε μια ληστρική προς την κοινωνία «λατρεία της πνευματικής ιδιοκτησίας» που ενισχύει τελικά μόνο τις εταιρείες παραγωγής κι όχι τους καλλιτέχνες. Ο βίος του Λάμπη Ταγματάρχη, εντός και εκτός του Ραδιομεγάρου, εγγυάται ότι η επαναλειτουργούσα ΕΡΤ δεν θα αμφισβητήσει την μονοκρατορία των Καναλαρχών, ούτε θα απειλήσει την Οικογένεια Κλικλίκου στην οποία χαρίστηκε το ψηφιακό φάσμα. Τελικά το μόνο τμήμα αυτού του αγώνα που δικαιώθηκε είναι η επιστροφή των απολυμένων εργαζόμενων της ΕΡΤ στην εργασία τους.

Όμως, όπως έχω αναφέρει -από την πρώτη συνέλευση που μίλησα- ποτέ δεν με αφορούσε αυτό το κομμάτι του αγώνα. Θυμίζω ότι η φράση ήταν «δεν είμαι εδώ για να ξαναβρεί κανένας τη δουλίτσα του, δεν με ενδιαφέρει ΠΟΙΟΣ θα δουλεύει στην ΕΡΤ, αλλά το ΠΩΣ θα δουλεύει η ΕΡΤ και ποια θα είναι η σχέση της με την κοινωνία».

Ή ο Λάμπης Ταγματάρχης ή…εγώ

Επιτέλους ας αφήσουμε στην άκρη τα μισόλογα, σε ό,τι έχει να κάνει με τον διευθύνοντα σύμβουλο της νέας ΕΡΤ και ας δούμε το θέμα πλαγιομετωπικά. Είναι ζήτημα κυβερνητικών επιλογών ή μήπως είναι και εγκλωβισμός μέσα σ΄ένα σύστημα, που συνεχίζει να αναπαράγεται; Που αποσκοπεί η ανακύκλωση υλικών; Να το αναγάγουμε στη λογική του παραλόγου: Διεφθαρμένοι = πετυχημένοι; Είναι μήπως και έτσι; Ο Ταγματάρχης, ο Μάης, αύριο ίσως γιατί όχι και ο Θωμόπουλος...

Το ζήτημα είναι άκρως και μόνο πολιτικό.

Τι μπορεί να σηματοδοτεί άραγε, ένας – δυό άνθρωποι, ναι μεν με περγαμηνές, εντός εισαγωγικών δε;  Από την ημέρα που ανακοινώθηκαν τα ονόματα του Δ.Σ. του νέου Οργανισμού της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης της Ελλάδος, μόνο αρνητικά σχόλια ακούγονται και γράφονται. Καζάνι κοχλάζον...Γιατί εκλογές, μόνο, μεταξύ των εργαζομένων  προκειμένου να αναδείξουν δύο εκπροσώπους για το εφταμελές Δ.Σ και όχι για το σύνολο του; Γιατί διορισμοί διοικητών π.χ. στα νοσοκομεία;

Οι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν προβλήματα, καταστάσεις και την αξιοσύνη του κάθε υποψήφιου; «Εμπιστοσύνη» το κάθε Κόμμα στον πολίτη, εκχωρεί ή προσδίδει – ωραιοποιημένα -, μόνο την ώρα της κάλπης; Γιατί άραγε;

Τι θέλει να μας πει ετούτη εδώ η κυβέρνηση; Πως είναι μια Αριστερών προδιαγραφών και αποφάσεων, ή ότι σέρνεται στο παλιό και διεφθαρμένο άρμα, λοχαγός άλλων εποχών; Τι έχει να προσφέρει σήμερα με την συμβουλευτική του...δεινότητα ο Λάμπης Ταγματάρχης,    ( ο κάθε Ταγματάρχης ),  υπέρμαχος του σχεδίου Μόσιαλου και τόσα – τόσα άλλα, που δεν μας αφήνουν να χαρούμε την «δικαίωση» του αγώνα των ανθρώπων, οι οποίοι με ξεκάθαρους τρόπους και κόπους, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στην αντικειμενική ενημέρωση, 23 μήνες;

Κυβερνητικό επικοινωνιακό παιχνίδι ή έρχονται αποκαλύψεις ικανές «να δολοφονήσουν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα»;

Οι μέρες είναι «πονηρές» γ’ αυτό δεν μπορεί να ξέρουμε αν είναι τυχαίο ή οφείλεται σε κυβερνητικό επικοινωνιακό σχεδιασμό τα δημοσιεύματα από έντυπα που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ για συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έρχονται και οι οποίες μπορούν «να δολοφονήσουν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα». όπως γράφει το  περιοδικό Hot Doc αναφερόμενο στις αποκαλύψεις που φέρεται διατεθειμένος να κάνει ένας υπόδικος στις φυλακές Κορυδαλλού. Πρόκειται για τον Ελβετό  τραπεζίτη Ζαν Κλοντ Οσβαλντ του οποίου η εμπλοκή στο τεράστιο σκάνδαλο της Ζήμενς είναι αναμφισβήτητη.

Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα απ’ την σειρά. Προηγουμένως είχαμε κάνει ανάρτηση για δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα» που προανάγγειλε ότι σύντομα θα υπάρξουν συγκλονιστικές αποκαλύψεις για πρόσωπα που θησαύρισαν εμπλεκόμενα στο σύστημα της μιντιακής διαπλοκής.

Μηχανορραφίες Μέσω Ειδήσεων

Συντάκτης: 

Νίκος Σβέρκος

     

Οποιος κατέχει τα ηνία στα δίκτυα ενημέρωσης, έχει και μεγαλύτερη δύναμη», λένε όσοι γνωρίζουν τα της πολιτικής επικοινωνίας, που τα εργαλεία της δεν εξαντλούνται σε προεκλογικές περιόδους. Κάθε άλλο. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η δύναμη στα κέντρα λήψης αποφάσεων δεν στηρίζεται μόνο στο μέγεθος μιας οικονομίας, αλλά και στον τρόπο που χειρίζεται τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ.

Είναι άλλωστε κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες ότι τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2008, τη χρονιά που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, λειτουργεί με ένα μιντιακό σύστημα με «καλολαδωμένα γρανάζια», που μπορούν να μεταφέρουν άμεσα την πληροφορία και να τη μοιράσουν σε λίγες ώρες σε όλα τα μέσα ενημέρωσης της ηπείρου.

Ο μηχανισμός αυτός στηρίζεται στη μυστικότητα των πηγών των δημοσιογράφων, αρχή απαραβίαστη για τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Ωστόσο, εδώ χρησιμοποιείται αντίστροφα, προστατεύοντας τον μηχανισμό, που παραμένει παρασκηνιακός: Ουδείς δημοσιογράφος στην πρωτεύουσα του Βελγίου είναι διατεθειμένος να «ρισκάρει» την εργασία του. Και έτσι διατηρείται η «ομερτά».

Η δημοσιογραφία του κώλου χρειάζεται και το κοινό του κώλου

 

Του Λευτέρη Χαραλομπόπουλου

 

Σε μια από τις πιο γνωστές και εμβληματικές φράσεις του, ο Ουμπέρτο Έκο σημειώνει πως οι σύγχρονες δικτατορίες δεν επιβάλλονται με τα τανκς, αλλά με τις τηλεοράσεις (κι αν το προεκτείνουμε λίγο, με τα media). Μολονότι στο φοβερό και τρομερό βενζινάδικο-gate δεν μιλάμε για τη δύναμη της επιβολής ενός καθεστώτος, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε ότι πρόκειται για μια (ακόμη) νίκη της αισθητικής του αυριανισμού επί της δημοσιογραφίας και για την επιβολή της «χούντας» του κίτρινου τύπου…

 

Ουδείς άνθρωπος με κανονική σκέψη, κριτική αντίληψη και στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση θα ασχολούνταν κανονικά με την ιστορία του σκασμένου λάστιχου, ακόμη κι αν «σκόνταφτε» πάνω της. Όμως, η ιστορία του κιτρινισμού της είδησης -και τελικά της ίδιας της δημοσιογραφίας- δεν είναι ούτε τωρινό, ούτε μονοσήμαντο ή εύκολα αντιμετωπίσιμο φαινόμενο. Πρόκειται για έναν πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας, που τελικά επιβάλει όχι μόνο άποψη στον δημόσιο διάλογο (και βίο), αλλά και την ίδια την αισθητική του.

Περί ελευθερίας της έκφρασης και του Τύπου

Πολύς λόγος γίνεται ξανά τις τελευταίες εβδομάδες για την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, και ποια είναι τα όριά τους.

Πριν μιλήσω γι’ αυτά θα ήθελα να εξηγήσω τη θέση μου σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά και να δώσω σε όποιον τον ενδιαφέρει να καταλάβει τι είναι αυτό το οποίο προσπαθώ να προστατέψω μέσα από τούτο εδώ το blog· πάντα στον πολύ μικρό βαθμό που μου αναλογεί.

Θεωρώ ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει την προσωπική του άποψη, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη των γραπτών του (ή προφορικών του).

Λαμβάνοντας υπόψη τις τελευταίες ειδήσεις που απασχόλησαν τον μέσο αναγνώστη-τηλεθεατή στην Ελλάδα, θεωρώ πως οι εκκλήσεις πολλών, κατά τα άλλα «φίλων της ελευθερίας» ή ριζοσπαστών, να επικροτήσουμε την παρέμβαση της αστυνομίας στην υπόθεση της άθλιας ανάρτησης για τον δολοφονημένο Βαγγέλη Γιακουμάκη, ήταν λάθος.

"Αγαπητέ Σταύρο, δεν ήσουν ποτέ καλός δημοσιογράφος" απαντά ο Βαξεβάνης, στον Σταύρο Θεοδωράκη

Με ανάρτηση του στο Κουτί της Πανδώρας, ο Κώστας Βαξεβάνης απαντά στην ανακοίνωση του Ποταμιού που εμπλέκει το όνομα του στις «σπατάλες» της παλιάς ΕΡΤ. Υπενθυμίζεται πως ο Σταύρος Θεοδωράκης παρουσίαζε την εκπομπή «Πρωταγωνθιστές» στην ΕΡΤ από το 2000 εώς το 2004 και πως ο Κώστας Βαξεβάνης παρουσίαζε το «Κουτί της Πανδώρας» μέχρι το 2012.

«Αγαπητέ Σταύρο ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος». Έτσι ξεκινάει το κείμενο απάντηση του Κώστα Βαξεβάνη. Το παραθέτουμε ολόκληρο, όπως και την ανακοίνωση του Ποταμιού, που το προκάλεσε.

Η απάντηση του Βαξεβάνη

Αγαπητέ Σταύρο,
Ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος και έτσι δεν μου κάνει εντύπωση που σε μια ανακοίνωση μερικών σειρών έχεις τόσες ανακρίβειες για γνωστά και εμφανή γεγονότα. Έτσι λοιπόν κατανοώ το έλλειμα και απλώς σημειώνω:

1.Δεν είμαι και δεν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήμουν κανενός κόμματος αν και είμαι και δηλώνω Αριστερός. Αλλά πάνω απ όλα είμαι δημοσιογράφος.Δηλαδή η πολιτική μου άποψη δεν με εμποδίζει να ασκώ τη δημοσιογραφία ανεξάρτητα και μαχητικά. Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις φωτογραφία μου, όπως δικιές σου, ούτε με το Σημίτη, ούτε με το Γιάννο,ούτε με τον Άκη, ούτε με την οικογένεια Παπανδρέου.Όχι γιατί δεν θα μπορούσα να έχω τέτοιες φωτογραφίες ως δημοσιογράφος, αλλά γιατί η αντίληψή μου δεν μου επέτρεπε να ακίζομαι ναρκισσιστικά με την εξουσία.Αντιθέτως έχω πολλές από πολέμους και αρκετές με χειροπέδες που μου φόρεσαν γιατί υπερασπίστηκα τη δημοσιογραφία. Εν ολίγοις είμαι δημοσιογράφος και όχι κονφερανσιέ. Είμαι Αριστερός αλλά όχι δημοσιοσχεσίτης της εξουσίας.

Μια σύμπτωση,ένα παράπονο και λίγη ψυχανάλυση

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Μια σύμπτωση ψάχνει το παράπονο για να βγει. Η σύμπτωση ήταν το αποτέλεσμα της δράσης δύο διαδυκτιακών φίλων. Του Πιτσιρίκου και της Niemandsrose. Και αφού μου μένει λίγος χρόνος, μια που σήμερα δεν έγινε μια από τις πολλές μου δίκες λόγω στάσης των δικηγόρων, είπα να γράψω για αυτή τη σύμπτωση.

Έγραψε λοιπόν ο φίλος @pitsirikos ένα άρθρο με τίτλο: «Πώς να εξοντώσετε έναν κανονικό δημοσιογράφο» ( δείτε το εδώ http://goo.gl/gLDKbH ) στο οποίο αναφέρεται σε μένα και την προσπάθεια που γίνεται να εξοντωθώ μέσα από μηνύσεις και αγωγές. Τον ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψε. Πάντα με φέρνουν σε δύσκολη θέση τα καλά λόγια για μένα αν και μερικές φορές ανησυχώ γιατί πλέον μόνο σε μνημόσυνα τα ακούς. Θέλω να πιστεύω πως είμαι ακόμη ζωντανός.

Λίγες ώρες μετά,η @Niemandsrose  μου έστειλε ένα μήνυμα στο twitter με το οποίο με καλούσε να υπογράψω ένα κείμενο το οποίο διακινούν 75 άνθρωποι. Είναι μια διαμαρτυρία γιατί ο Γιώργος Κουρής απειλεί να κάνει αγωγή τον Ανδρέα Πετρουλάκη για ένα κείμενο που έγραψε. Η καλή μου φίλη καλούσε εμένα,με 40 μηνύσεις και αγωγές (όχι απειλές για αγωγές αλλά αγωγές) να υπογράψω ένα κείμενο συμπαράστασης στον Πετρουλάκη. Δεν το έχω διαβάσει αλλά δηλώνω εκ των προτέρων πως το υπογράφω. Γίνεται μια προσπάθεια να ποινικοποιηθεί η δημοσιογραφία, να διωχθεί η άποψη όπως τις μαύρες δεκαετίες του 50 και του 60, να φιμωθούν όσοι ανησυχούν και διατυπώνουν δυό λέξεις στο διαδύκτιο. Το υπογράφω ό,τι και να έχει γράψει ο Πετρουλάκης,γιατί υπερασπίζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω, το δικαίωμα των ανθρώπων να διατυπώνουν την άποψή τους και να κρίνονται γι αυτό από την κοινωνία όχι από τα δικαστήρια. Η αντίληψή μου αυτή δεν σχετίζεται με το τι λέει ο καθένας,με το αν διαφωνώ ή συμφωνώ μαζί του,αλλά με το βαθύ δημοκρατικό δικαίωμα,με τον ουσιαστικό πολιτισμό που αποτελεί αυτό το δικαίωμα, να το κάνει.

Αλλά υπάρχει το παράπονο που διατύπωσα στη φίλη Niemandsrose. Η φίμωση του Τύπου, η προσπάθεια ποινικοποίησης της γνώμης δεν εκφράζεται τόσο από την πρόθεση να γίνει αγωγή κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη, αλλά από την πραγματικότητα να γίνονται κάθε μέρα μηνύσεις και αγωγές εναντίον δημοσιογράφων που κάνουν τη δουλειά τους. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί κάποιους εξαιτίας της πρόθεσης αλλά όχι εξαιτίας της πραγματικότητας;

Όπως σωστά γράφει ο Πιτσιρίκος, έχω γύρω στις 40 μηνύσεις και αγωγές. Δεν έβρισα κανένα,δεν συκοφάντησα κανένα,ό,τι γράφω είναι δεμένο με στοιχεία και έγγραφα. Στις δίκες που γίνονται αθωώνομαι. Με έσυραν στα δικαστήρια για τη λίστα Λαγκάρντ και όταν αθωώθηκα άσκησαν έφεση στην απόφαση. Ούτε έμπορος ναρκωτικών να ήμουνα. Σκοπός τους δεν είναι να με καταδικάσουν. Σκοπός είναι να με εξοντώσουν. Σαράντα αγωγές σημαίνουν έξοδα 80.000 ευρώ, δεκάδες αναβολές, εργατοώρες στα δικαστήρια, απόσπαση απ τη δουλειά. Φιλοδοξούν πως όλα αυτά θα δημιουργήσουν την απαιτούμενη κούραση η οποία θα με κάνει πιο μαλακό και στρογγυλό για να μην τρέχω κάθε μέρα στα δικαστήρια.

Στην Ευελπίδων ο κουλουράς κάθε μέρα με κερνάει κουλούρι,αρνείται να το πληρώσω γιατί «είμαι ένα παιδί που το ταλαιπωρούν» (γι αυτό το «παιδί» που λέει τον ευχαριστώ πιο πολύ απ ό,τι για το κουλούρι) και οι δικηγόροι στα δικαστήρια μου απευθύνονται σαν να είμαι ένας απ αυτούς. Οι νομικές μου γνώσεις πλέον δεν περιορίζονται σε όσα έμαθα ως δημοσιογράφος, αλλά επεκτείνονται και σε όσα αναγκάζομαι να μάθω για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

Σε μια συζήτηση προχθές, ένας φίλος μου είπε «γιατί δε τα λες αυτά στον κόσμο, να τα μάθει, να μπορεί να σε υποστηρίξει». Σκέφτηκα αυτό που μου είπε και τρόμαξα. Τρόμαξα γιατί διαπίστωσα πως παρότι η άποψή μου είναι πως πρέπει να λέω στον κόσμο όσα συμβαίνουν γιατί αυτός είναι η μόνη προστασία μου, παρουσίασα όπως διαπιστώνω μια υποχώρηση σε αυτή την πρακτική. Δεν τα έλεγα πια όλα στον κόσμο και δεν ζητούσα τη βοήθειά του όσο έπρεπε. Είχαν καταφέρει να με αυτολογοκρίνουν. Είχαν σπείρει για μένα όλα τα επιχειρήματα περί γραφικού,γκρινιάρη,επιθετικού με τέτοια ένταση και έκταση που κατάφεραν να με κάνουν να φοβάμαι μήπως και επιβεβαιώσω αυτή την άδικη εικόνα.

Άκου, θείο… Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Αντί προλόγου, μια διευκρίνιση: Είναι μάλλον εύκολο να απαντήσει κανείς στον Γιώργο Τράγκαδημοσιογραφικά. Ειδικά το UNFOLLOW, ένα περιοδικό που βασίζει τα θέματά του στο ρεπορτάζ, ανοίγει θέματα που για άλλους είναι ταμπού, μιλάει σταθερά και με στοιχεία εναντίον της εγχώριας πλουτοκρατίας και αντιπολιτεύεται με στοιχεία, γιατί πιστεύει στο ρόλο της δημοσιογραφίας. Αντίθετα ο «θείος» (όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, αλλά και να τον αποκαλούν), κάπου ανάμεσα σε πρόσκαιρες συμμαχίες και σε διασπορά φόβων ότι έρχονται οι Τούρκοι να μας πάρουν τα σπίτια και οι Πακιστανοί να μας κολλήσουν Έμπολα (ή το αντίστροφο, δεν έχει σημασία…), κάνει κάθε μέρα PR στα ερτζιανά, διανθισμένο συνήθως με άναρθρες κραυγές.

Το δύσκολο είναι να παρακολουθήσει κανείς τις πολιτικές του μεταμορφώσεις. Διότι σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει πρώτα να αφουγκραστεί προς ποια ακριβώς κατεύθυνση φυσάει τη δεδομένη στιγμή ο άνεμος. Άλλοτε αντιμνημονιακός, άλλοτε αντι-αντιμνημονιακός, ο Τράγκας δεν πιάνεται, είναι ένα δημοσιογραφικό χέλι. Με τόση γλίτσα πάνω του που ξεγλιστράει από όπου κι αν πας να τον πιάσεις. Μοιάζει να είναι με όλους και με κανέναν, γιατί πρωτίστως είναι με τον εαυτό του! Το μόνο που έχει μείνει αταλάντευτο στην πενηντάχρονη (κατά δήλωσή του) σχέση του Τράγκα με το επάγγελμά του, είναι η πυξίδα που δείχνει προς το προσωπικό του συμφέρον. Τι να κάνουμε; Έτσι αντιλαμβάνονται τη «δημοσιογραφία» οι εργολάβοι της ενημέρωσης…

Άκου, θείο…

Την ώρα που σε φαντάζομαι καθισμένο στο Σούνιο να περιμένεις την τουρκική απόβαση, για την οποία εσχάτως μας λες ότι ευθύνεται ο «μικρός» (ο Τσίπρας δηλαδή), μου δίνεις την αφορμή να γράψω κάτι που το λέω καιρό σε συζητήσεις με φίλους (θυμάσαι τι είναι οι φίλοι ε; οι κανονικοί, όχι οι «δημοσιογραφικοί» που τους αλλάζεις σαν τα πουκάμισα), αλλά δεν το είχα γράψει ως τώρα.

Για την οικονομική κρίση, θείο, που την ακολούθησε η ακόμα βαθύτερη κοινωνική κρίση του Μνημονίου, δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί αυτουργοί, υπάρχουν και ηθικοί. Ναι, ευθύνονται οι πολιτικοί που έφεραν τη χώρα ως εδώ. Πρώτοι από όλους, όμως, ευθύνονται οι δημοσιογράφοι σαν κι εσένα που ούτε το άρθρο του Συντάγματος περί ελευθεροτυπίας σεβάστηκαν ποτέ, ούτε τους κανόνες δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Φταίνε ασφαλώς και η δικαιοσύνη και οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουν κι αυτοί που –ενώ ήξεραν– σταθερά έκρυβαν από τον πολίτη την πραγματική κατάσταση της χώρας, με δημοσιογραφικές παλινωδίες του τύπου «σήμερα με αυτούς, αύριο είναι μια άλλη μέρα, βλέπουμε…». Φταίνε αυτοί που, ενώ έλεγαν ότι είναι δημοσιογράφοι, αντί να ελέγχουν την εξουσία, χρησιμοποιούσαν τις πληροφορίες τους για να συμμετέχουν στο φαγοπότι. Με δυο λόγια: Φταις κι εσύ, θείο!

Ο ψευτόμαγκας του Μεταξουργείου και τα δημοσιογραφικά λαμόγια του καθεστώτος

Γράφει ο Γιώργος ΒαμβούκαςΚαθηγητής Οικονομικών

Αγαπητοί μου φίλοι, στη σημερινή μας επιφυλλίδα θα αναφερθώ σε ένα φαιδρό περιστατικό, που έγινε προχθές (22.10.2014) στο κανάλι Extra Channel, στη μεταμεσονύκτια εκπομπή “Απαγορευμένη Ζώνη”, που ήμουν καλεσμένος του Γιώργου Τράγκα.

Σε τηλεφωνική συνομιλία που είχα μαζί του, μου είχε υποσχεθεί ότι στην τρίωρη εκπομπή του, θα μίλαγα ελεύθερα και άνευ σκόπιμων διακοπών. Πήγα στην εκπομπή του με την ελπίδα ότι θα τηρούσε το λόγο του. Τελικά, οι υποψίες μου ότι δεν θα τηρούσε το λόγο του επαληθεύτηκαν.

Ο φωνόμαγκας με σκόπιμες παρεμβάσεις, δεν με άφηνε να εξηγήσω στους τηλεθεατές, ότι, το δικομματικό καθεστώς με πλαστά στοιχεία, παραπληροφορεί τον ελληνικό λαό για την πραγματική κατάσταση των Δημοσίων Οικονομικών. Τα σχετικά στιγμιότυπα με την άνανδρη συμπεριφορά του κουτσαβάκια Τράγκα, έχουν ανέβει στο youtube και μπορεί ο ίδιος να θαυμάσει τη μετάλλαξή του, από φανατικό αντιμνημονιακό σε δουλόφρονα μνημονιακό.

Μερικοί από τους μνημονιακούς καλεσμένους του φωνόμαγκα, αυθαίρετα υποστήριζαν ότι οι δαπάνες των τοκοχρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους είναι 11 δις ευρώ (€). Μάλιστα, ο ένας εξ αυτών είναι συνάδελφος καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ο οποίος απεδείχθη περισσότερο άσχετος απ’ όσο τον φανταζόμουνα.