Υψηλή πολιτική και δημοσιογραφική διαπλοκή, μόνο στα ... Ιμαλάια

Το παράδειγμα της εφημερίδας μικρής κυκλοφορίας Ακρόπολη δεν είναι άνευ προηγουμένου. Οι εκβιαστές της, με μεγάλη πολιτική και κοινωνική κινητικότητα, επικαλούνταν στενές σχέσεις με την πολιτική εξουσία για να εκβιάζουν όποιον έβρισκαν στο διάβα τους, θέτοντας τους το δίλλημα να πληρώσουν για να φτιάξει η εφημερίδα το προφίλ τους, ειδάλλως να τους το καταστρέψει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «δημοσιγράφοι» κι εκδότες λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο: τουλάχιστον μία οικονομική εφημερίδα τη δεκαετία του 90 εκβίαζε εισαγμένους στο ΧΑ επιχειρηματίες απειλώντας τους πως αν δεν πλήρωναν για να κάνει η εφημερίδα εκτιμήσεις ανόδου για τις μετοχές των εταιριών τους, θα τις κατακρήμνιζαν στα Τάρταρα με δυσοίωνες εκτιμήσεις για τις τιμές τους, δημιουργώντας έτσι αυτοεκπληρούμενες προφητείες που είχαν τη δική τους συμβολή στη φούσκα του χρηματιστηρίου.

Λίγο μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου της Ακρόπολης, ο διαφθορέας της Κύπρου, Ανδρέας Βγενόπουλος, το χρησιμοποίησε για να συκοφαντήσει τον Κώστα Βαξεβάνη, περιγράφοντας πως ο δεύτερος τον εκβίασε για να του κάνει την αγιογραφία.

Πολλά έχει κάποιος να καταλογίσει στον Βαξεβάνη μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ηγεσία, αρκεί όμως να διαβάσει το περιοδικό του για να κατανοήσει πως το περιεχόμενο του είναι καταγγελτικό και δεν αρέσκεται στις αγιογραφίες.

Κυβερνητικό επικοινωνιακό παιχνίδι ή έρχονται αποκαλύψεις ικανές «να δολοφονήσουν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα»;

Οι μέρες είναι «πονηρές» γ’ αυτό δεν μπορεί να ξέρουμε αν είναι τυχαίο ή οφείλεται σε κυβερνητικό επικοινωνιακό σχεδιασμό τα δημοσιεύματα από έντυπα που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ για συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έρχονται και οι οποίες μπορούν «να δολοφονήσουν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα». όπως γράφει το  περιοδικό Hot Doc αναφερόμενο στις αποκαλύψεις που φέρεται διατεθειμένος να κάνει ένας υπόδικος στις φυλακές Κορυδαλλού. Πρόκειται για τον Ελβετό  τραπεζίτη Ζαν Κλοντ Οσβαλντ του οποίου η εμπλοκή στο τεράστιο σκάνδαλο της Ζήμενς είναι αναμφισβήτητη.

Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα απ’ την σειρά. Προηγουμένως είχαμε κάνει ανάρτηση για δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα» που προανάγγειλε ότι σύντομα θα υπάρξουν συγκλονιστικές αποκαλύψεις για πρόσωπα που θησαύρισαν εμπλεκόμενα στο σύστημα της μιντιακής διαπλοκής.

Η αντρική γραμμή του Αντώνη Σαμαρά - Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Εγώ είμαι της αντρικής γραμμής» ήταν η πιο σημαντική πολιτική διατύπωση του Αντώνη Σαμαρά μέσα στη Βουλή. Η στερεοτυπική αντίληψη που τοποθετεί ακόμη και την ίδια την κόρη του Σαμαρά μαζί με όλες τις γυναίκες μέσα σε μια μάζα από γυναικάκια που υστερούν σε ευθύτητα και ειλικρίνεια, δεν είναι ένα είδος επιπόλαιου κουτσαβακισμού της στιγμής. Ένας σεξισμός από αυτούς που είναι κρυμμένοι στην καθημερινότητά μας και δραπετεύουν ακολουθώντας ασυναίσθητα το δρόμο της καθομιλουμένης. Δεν είναι ούτε η αστεία διάσταση που πήρε στο διαδίκτυο όπου τα σχόλια του τύπου «δύο πράγματα φαίνονται από το διάστημα, το Σινικό Τείχος και το πουλί του Σαμαρά» έδιναν και έπαιρναν.

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Οι λέξεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτες από στερεότυπα όπως το άλλο που επίσης ανέφερε στη Βουλή για να εισπράξει παρατήρηση από την Πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, πως «γέμισε η Αθήνα λαθρομετανάστες».

Μπορείτε να καταδικάσετε το δημοσιογράφο, αλλά όχι και την αλήθεια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας. Ακόμη και αν αυτή η δημοσίευση αφορά την απόφαση του δικαστηρίου να με καταδικάσει για συκοφαντική δυσφήμηση του Ανδρέα Βγενόπουλου, σε μια από τις πολλές μηνύσεις που μου έχει κάνει. Ναι, τρεις δικαστές, αποφάσισαν πως έπρεπε να καταδικαστώ με 26 μήνες φυλάκιση για όσα έγραψα για τον Βγενόπουλο. Την ώρα που άλλοι δικαστικοί λειτουργοί ερευνούν το Βγενόπουλο με βάση ακριβώς όσα έχω γράψει.

Θα μπορούσα να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους όλο αυτό είναι μια νομική σχιζοφρένεια, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια λειτουργία της Δικαιοσύνης υποκριτική και επικίνδυνη. Όχι γιατί καταδίκασε εμένα, αλλά γιατί η ίδια αυτοαναιρείται και εκτίθεται. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υπουργός που καταχράστηκε την εμπιστοσύνη μας, έκρυψε τη λίστα Λαγκάρντ, είπε ψέματα γι’ αυτή και τελικώς σύμφωνα με το δικαστήριο παραποίησε στοιχεία της, δικάστηκε με 12 μήνες φυλάκιση. Σε εμένα επιφύλασσαν ποινή δυόμισι φορές πάνω για συκοφαντική δυσφήμηση, κάτι που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν αποτελεί καν ποινικό αδίκημα.

Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

"Αγαπητέ Σταύρο, δεν ήσουν ποτέ καλός δημοσιογράφος" απαντά ο Βαξεβάνης, στον Σταύρο Θεοδωράκη

Με ανάρτηση του στο Κουτί της Πανδώρας, ο Κώστας Βαξεβάνης απαντά στην ανακοίνωση του Ποταμιού που εμπλέκει το όνομα του στις «σπατάλες» της παλιάς ΕΡΤ. Υπενθυμίζεται πως ο Σταύρος Θεοδωράκης παρουσίαζε την εκπομπή «Πρωταγωνθιστές» στην ΕΡΤ από το 2000 εώς το 2004 και πως ο Κώστας Βαξεβάνης παρουσίαζε το «Κουτί της Πανδώρας» μέχρι το 2012.

«Αγαπητέ Σταύρο ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος». Έτσι ξεκινάει το κείμενο απάντηση του Κώστα Βαξεβάνη. Το παραθέτουμε ολόκληρο, όπως και την ανακοίνωση του Ποταμιού, που το προκάλεσε.

Η απάντηση του Βαξεβάνη

Αγαπητέ Σταύρο,
Ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος και έτσι δεν μου κάνει εντύπωση που σε μια ανακοίνωση μερικών σειρών έχεις τόσες ανακρίβειες για γνωστά και εμφανή γεγονότα. Έτσι λοιπόν κατανοώ το έλλειμα και απλώς σημειώνω:

1.Δεν είμαι και δεν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήμουν κανενός κόμματος αν και είμαι και δηλώνω Αριστερός. Αλλά πάνω απ όλα είμαι δημοσιογράφος.Δηλαδή η πολιτική μου άποψη δεν με εμποδίζει να ασκώ τη δημοσιογραφία ανεξάρτητα και μαχητικά. Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις φωτογραφία μου, όπως δικιές σου, ούτε με το Σημίτη, ούτε με το Γιάννο,ούτε με τον Άκη, ούτε με την οικογένεια Παπανδρέου.Όχι γιατί δεν θα μπορούσα να έχω τέτοιες φωτογραφίες ως δημοσιογράφος, αλλά γιατί η αντίληψή μου δεν μου επέτρεπε να ακίζομαι ναρκισσιστικά με την εξουσία.Αντιθέτως έχω πολλές από πολέμους και αρκετές με χειροπέδες που μου φόρεσαν γιατί υπερασπίστηκα τη δημοσιογραφία. Εν ολίγοις είμαι δημοσιογράφος και όχι κονφερανσιέ. Είμαι Αριστερός αλλά όχι δημοσιοσχεσίτης της εξουσίας.

Δεν βγήκατε για να κάνετε τον τερματοφύλακα απέναντι στη διαπλοκή αλλά για να βάλετε γκολ

Του Κώστα Βαξεβάνη

Υπάρχουν δυο πολιτικές πρακτικές οι οποίες δηλώνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στην πρώτη, ο Στρατούλης απολογείται στα κανάλια για αυτά που του καταλογίζουν. Στη δεύτερη, τα κανάλια, απολογούνται γι’ αυτά που αποφασίζει και κάνει ο Στρατούλης. Αυτή η δεύτερη εκδοχή, είναι νομίζω η επιθυμία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Οι ντουντούκες της διαπλοκής, οι φορείς της διαφθοράς και οι εκφραστές μιας ξεπερασμένης άδικης Ελλάδας, να αρχίσουν να βγάζουν ανακοινώσεις διαμαρτυρίας γι αυτά που τους κάνει η κυβέρνηση.

Δυστυχώς πιστεύω πως συμβαίνει το πρώτο. Υπουργοί και υφυπουργοί, εμφανίζονται στα κανάλια με την αγωνία να εξηγήσουν τις καλές προθέσεις τους και λιγότερο την πολιτική τους, με το άγχος να αρέσουν με όσα λένε και λιγότερο με όσα κάνουν. Όπως ακριβώς όμως συνέβαινε προεκλογικά το 2012, πριν ολοκληρώσουν την πετυχημένη τους τηλεοπτική εικόνα, τα κανάλια έχουν διαμορφώσει τη δικιά τους γι αυτούς. Όσο η κυβέρνηση δεν προβαίνει στο ευεργετικό πογκρόμ για την κοινωνία, όσο δεν υποβάλει σε «δόγμα του σοκ» από την ανάποδη το σύστημα της ολιγαρχίας και της διαφθοράς, τόσο αυτό θα ανακαλύπτει τον τρόπο να επιβιώνει. Και δυστυχώς και τον τρόπο να γίνεται συμπαθές σε αυτούς που φοβούνται μην τυχόν και γίνουν αντιπαθείς στην τηλεόραση.

Μαφιοζοποιημένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ελλάδα 2014

1. Μπαίνει η αστυνομία στο σπίτι του εφοπλιστή Πάλλη για να βρει τα όπλα της Χρυσής Αυγής.

2. Δεν βρίσκει όπλα, αλλά βρίσκει στο γραφείο του αποδεικτικά στοιχεία ότι ο Πάλλης δωροδοκούσε με 7000 ευρώ τον Μιχελάκη για να κάνει επερωτήσεις για λογαριασμό του στη βουλή.

3. Σχηματίζεται δικογραφία και στέλνεται στη βουλή για άρση ασυλίας Μιχελάκη και άσκηση δίωξης για κακούργημα.

4. Η δικογραφία "ξεχνιέται" στο συρτάρι του υπουργού δικαιοσύνης για καιρό.

5. Ο Βαξεβάνης ξεσκεπάζει το θέμα.

6. Ο υπουργός δικαιοσύνης στέλνει πίσω στην εισαγγελία την δικογραφία για διευκρινίσεις ως ελλιπή... λέει!


7. Ξαναστέλνεται η δικογραφία στη βουλή. Φτάνει η στιγμή για να εξεταστεί η άρση ασυλίας για κακούργημα. Την ίδια μέρα, αιφνιδίως κλείνει η βουλή για καλοκαίρι ένα μήνα νωρίτερα από το συνηθισμένο.

8. Περνάνε 5 μήνες. Ξαναπάει το θέμα στη βουλή. ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΟΧΙ ΣΤΗ ΑΡΣΗ ΑΣΥΛΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΧΕΛΑΚΗ! Δηλαδή στα @@ τους αν λαδώνεται ή όχι από τον Πάλλη για να κάνει επερωτήσεις! Δεν θέλουν να γίνει δίκη για να μάθουν αν λαδώνεται ή όχι από τον Πάλλη για να κάνει για λογαριασμό του επερωτήσεις! Τον αθωώνουν οι συνάδελφοί του! Ο Μπουμπούκος, ο Πλεύρης, ο Ντινόπουλος, η Βούλτεψη και όλοι αυτοί! Γιατί έτσι γουστάρουν! Γιατί αυτοί είναι οι δικαστές που απονέμουν δικαιοσύνη χωρίς δίκη ρε μαλάκα χαχόλε νοικοκυραίε!

Μια σύμπτωση,ένα παράπονο και λίγη ψυχανάλυση

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Μια σύμπτωση ψάχνει το παράπονο για να βγει. Η σύμπτωση ήταν το αποτέλεσμα της δράσης δύο διαδυκτιακών φίλων. Του Πιτσιρίκου και της Niemandsrose. Και αφού μου μένει λίγος χρόνος, μια που σήμερα δεν έγινε μια από τις πολλές μου δίκες λόγω στάσης των δικηγόρων, είπα να γράψω για αυτή τη σύμπτωση.

Έγραψε λοιπόν ο φίλος @pitsirikos ένα άρθρο με τίτλο: «Πώς να εξοντώσετε έναν κανονικό δημοσιογράφο» ( δείτε το εδώ http://goo.gl/gLDKbH ) στο οποίο αναφέρεται σε μένα και την προσπάθεια που γίνεται να εξοντωθώ μέσα από μηνύσεις και αγωγές. Τον ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψε. Πάντα με φέρνουν σε δύσκολη θέση τα καλά λόγια για μένα αν και μερικές φορές ανησυχώ γιατί πλέον μόνο σε μνημόσυνα τα ακούς. Θέλω να πιστεύω πως είμαι ακόμη ζωντανός.

Λίγες ώρες μετά,η @Niemandsrose  μου έστειλε ένα μήνυμα στο twitter με το οποίο με καλούσε να υπογράψω ένα κείμενο το οποίο διακινούν 75 άνθρωποι. Είναι μια διαμαρτυρία γιατί ο Γιώργος Κουρής απειλεί να κάνει αγωγή τον Ανδρέα Πετρουλάκη για ένα κείμενο που έγραψε. Η καλή μου φίλη καλούσε εμένα,με 40 μηνύσεις και αγωγές (όχι απειλές για αγωγές αλλά αγωγές) να υπογράψω ένα κείμενο συμπαράστασης στον Πετρουλάκη. Δεν το έχω διαβάσει αλλά δηλώνω εκ των προτέρων πως το υπογράφω. Γίνεται μια προσπάθεια να ποινικοποιηθεί η δημοσιογραφία, να διωχθεί η άποψη όπως τις μαύρες δεκαετίες του 50 και του 60, να φιμωθούν όσοι ανησυχούν και διατυπώνουν δυό λέξεις στο διαδύκτιο. Το υπογράφω ό,τι και να έχει γράψει ο Πετρουλάκης,γιατί υπερασπίζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω, το δικαίωμα των ανθρώπων να διατυπώνουν την άποψή τους και να κρίνονται γι αυτό από την κοινωνία όχι από τα δικαστήρια. Η αντίληψή μου αυτή δεν σχετίζεται με το τι λέει ο καθένας,με το αν διαφωνώ ή συμφωνώ μαζί του,αλλά με το βαθύ δημοκρατικό δικαίωμα,με τον ουσιαστικό πολιτισμό που αποτελεί αυτό το δικαίωμα, να το κάνει.

Αλλά υπάρχει το παράπονο που διατύπωσα στη φίλη Niemandsrose. Η φίμωση του Τύπου, η προσπάθεια ποινικοποίησης της γνώμης δεν εκφράζεται τόσο από την πρόθεση να γίνει αγωγή κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη, αλλά από την πραγματικότητα να γίνονται κάθε μέρα μηνύσεις και αγωγές εναντίον δημοσιογράφων που κάνουν τη δουλειά τους. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί κάποιους εξαιτίας της πρόθεσης αλλά όχι εξαιτίας της πραγματικότητας;

Όπως σωστά γράφει ο Πιτσιρίκος, έχω γύρω στις 40 μηνύσεις και αγωγές. Δεν έβρισα κανένα,δεν συκοφάντησα κανένα,ό,τι γράφω είναι δεμένο με στοιχεία και έγγραφα. Στις δίκες που γίνονται αθωώνομαι. Με έσυραν στα δικαστήρια για τη λίστα Λαγκάρντ και όταν αθωώθηκα άσκησαν έφεση στην απόφαση. Ούτε έμπορος ναρκωτικών να ήμουνα. Σκοπός τους δεν είναι να με καταδικάσουν. Σκοπός είναι να με εξοντώσουν. Σαράντα αγωγές σημαίνουν έξοδα 80.000 ευρώ, δεκάδες αναβολές, εργατοώρες στα δικαστήρια, απόσπαση απ τη δουλειά. Φιλοδοξούν πως όλα αυτά θα δημιουργήσουν την απαιτούμενη κούραση η οποία θα με κάνει πιο μαλακό και στρογγυλό για να μην τρέχω κάθε μέρα στα δικαστήρια.

Στην Ευελπίδων ο κουλουράς κάθε μέρα με κερνάει κουλούρι,αρνείται να το πληρώσω γιατί «είμαι ένα παιδί που το ταλαιπωρούν» (γι αυτό το «παιδί» που λέει τον ευχαριστώ πιο πολύ απ ό,τι για το κουλούρι) και οι δικηγόροι στα δικαστήρια μου απευθύνονται σαν να είμαι ένας απ αυτούς. Οι νομικές μου γνώσεις πλέον δεν περιορίζονται σε όσα έμαθα ως δημοσιογράφος, αλλά επεκτείνονται και σε όσα αναγκάζομαι να μάθω για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

Σε μια συζήτηση προχθές, ένας φίλος μου είπε «γιατί δε τα λες αυτά στον κόσμο, να τα μάθει, να μπορεί να σε υποστηρίξει». Σκέφτηκα αυτό που μου είπε και τρόμαξα. Τρόμαξα γιατί διαπίστωσα πως παρότι η άποψή μου είναι πως πρέπει να λέω στον κόσμο όσα συμβαίνουν γιατί αυτός είναι η μόνη προστασία μου, παρουσίασα όπως διαπιστώνω μια υποχώρηση σε αυτή την πρακτική. Δεν τα έλεγα πια όλα στον κόσμο και δεν ζητούσα τη βοήθειά του όσο έπρεπε. Είχαν καταφέρει να με αυτολογοκρίνουν. Είχαν σπείρει για μένα όλα τα επιχειρήματα περί γραφικού,γκρινιάρη,επιθετικού με τέτοια ένταση και έκταση που κατάφεραν να με κάνουν να φοβάμαι μήπως και επιβεβαιώσω αυτή την άδικη εικόνα.

Γιατί δεν κάνουμε κάτι;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός.

Η καταπίεση δεν δημιουργεί απαραίτητα επαναστάτες. Ή τουλάχιστον δεν τους δημιουργεί την ώρα που περιμένει κάποιος πως θα εμφανιστούν. Μπορεί κάλλιστα να φτιάχνει δούλους και υποτακτικούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς συνεχίζει να κυβερνά με μέτρα που απομακρύνουν κάθε ανάπτυξη, με τον Βενιζέλο να του υπαγορεύει πολιτικές και τον Κουβέλη να του χαϊδεύει με κατανόηση το χέρι.

Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες αυτής της χώρας να ανέχον
ται την κοροϊδία ή, ακόμα περισσότερο, να θέλουν να πιστεύουν πως όσοι κατέστρεψαν τη χώρα μπορεί ίσως την τελευταία στιγμή να την σώσουν; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που δεν τρομάζουν ακόμη βλέποντας τον Μάκη Γιακουμάτο και τη Θεοδώρα Τζάγκρη στα τηλεπαράθυρα να διαμορφώνουν πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως οι επόμενοι που θα έρθουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;