Tης ΓΙΩΤΑΣ ΣΕΧΙΔΟΥ*
Με αφορμή τα σποτάκια της Βουλής για το χρέος, θεώρησα χρήσιμο αναφερθώ στο κείμενο που είχε αναρτήσει στις 11.4.2011 ο κ. Βαρουφάκης, δικαιολογώντας, τότε, την μη συνυπογραφή από μέρους του των θέσεων που εκφράζονται στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ (ίσως εκείνη του η στάση, μάλιστα, εξηγεί πάρα πολύ καλά τη σημερινή του στάση έναντι των δανειστών αλλά και την συνολική στάση – την αμφιταλαντευόμενη- της κυβέρνησης).
Ανέφερε τότε ο κ. Βαρουφάκης:
«Δυστυχώς, την στάση πληρωμών δεν την απειλήσαμε τότε που έπρεπε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα νέο απεχθές δάνειο 110 δισ, μετά Μνημονίου, και το EFSF για Ιρλανδία και Πορτογαλία (με τα αντίστοιχα δικά τους Μνημόνια). Όσο όμως απεχθές και να ήταν το νέο δάνειο των 110 δισ, άλλαξε τα δεδομένα. Σε άρθρο μου με ημερομηνία 10/6/10 (βλ. Και τώρα τι;) εξήγησα ότι το παίγνιο άλλαξε. Ότι η υπογραφή του Μνημονίου έθεσε τέλος στο σενάριο της στάσης πληρωμών. Γιατί; Για πολλούς λόγους από τους οποίους, για λόγους χώρου, θα σταθώ σε έναν: Επειδή το Μνημόνιο του περασμένου Μαΐου σήμανε μια τεράστια "επένδυση" τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού κεφαλαίου της ΕΕ ώστε να αποτραπεί η ελληνική στάση πληρωμών. Να το πω απλά: Αν θελήσουμε να πάμε (μονομερώς) κόντρα σε αυτή την ευρωπαϊκή "επένδυση" πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της ΕΕ - και μάλιστα από τα έξω. Με άλλα λόγια: Μόνο φεύγοντας από την ΕΕ θα μπορούσαμε, μετά τον Μάιο του 2010, να κηρύξουμε μονομερώς στάση πληρωμών.