Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Καναρίνια και γάτες

(Γεια σου, πιτσιρίκο,)

Όταν ήμουν μικρός, μου είχαν πάρει καναρίνι για κατοικίδιο. Σκεφτόμουν για λογαριασμό του τη μιζέρια της ζωής στο κλουβί, να τρως ό,τι σου βάζουν, να πίνεις ό,τι σου βάζουν και, όταν σου κλείνουν το φως, να νομίζεις ότι νύχτωσε και να κοιμάσαι.

Θυμάμαι ένα πρωί που βρήκα το κλουβί ανοιχτό γιατί εγώ το είχα ξεχάσει. Και το πουλί ήταν μέσα.

Με το γνωστό κενό βλέμμα, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Η πόρτα έκλεισε και δεν ξανάνοιξε.

Δεν ξαναπήρα ποτέ καναρίνια από τότε.

Το γύρισα στις γάτες που τη μία στιγμή σε λατρεύουν και την άλλη σε παρατάνε σύξυλο και εξαφανίζονται. Όμως πάντα σε θυμούνται.

Και σε ανύποπτο χρόνο, όταν αυτές το αποφασίσουν, τις ξαναβλέπεις μπροστά σου.

Είναι αυτό ακριβώς που τις κάνει ξεχωριστές: ότι αποφασίζουν. Δεν δέχονται ως νομοτέλεια το γεμάτο μπολ.

Και αν τους το γεμίσεις με κάτι που δεν τους αρέσει, θα το αγνοήσουν και θα φύγουν λέγοντας με τον τρόπο τους, «αυτά να τα φας εσύ, εγώ αξίζω παραπάνω».

Την Κυριακή, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να κλείσει μόνη της την ανοιχτή πόρτα του κλουβιού.

Αποφάσισε να επιλέξει το μπολ κι ας σιχαίνεται το περιεχόμενό του.

Όμως λατρεύει αυτόν που το γεμίζει. Λατρεύει το καθαρό και χαμογελαστό του πρόσωπο.

Αυτός δεν μπορεί να κάνει λάθος, δεν μπορεί να μας σερβίρει φόλα. Κι ας μυρίζει, κι ας φαίνεται, κι ας γράφει ξεκάθαρα πάνω στη συσκευασία ότι είναι φόλα.

Αφού μας το σερβίρει αυτός θα το φάμε.

Κι αν δηλητηριαστούμε, θα βρει αυτός αντίδοτα. Άλλωστε, μας είπε ότι εναλλακτική δεν υπάρχει.
Θυμάμαι ένα σύνθημα που είχε πάρει κάπου το μάτι μου. «Τα σκατά, όση ζάχαρη και να βάλεις, λουκουμάδες δεν γίνονται».

Λάθος, ανώνυμε φίλε, εσύ που το έγραψες! Γίνονται!

Μόνο που το μυστικό δεν είναι στην ποσότητα της ζάχαρης αλλά στον ζαχαροπλάστη.

Ένας τέτοιος μάγος σεφ εμφανίστηκε το 1981.

Τώρα αποθεώνουμε τον συνεχιστή του.

Καλή θέληση (ή αδιαφορία) να υπάρχει λοιπόν και η φόλα γίνεται γκουρμεδιά.

Το μόνο πρόβλημα είναι όταν κάποιοι ενοχλητικοί επιμένουν να σου θυμίζουν ότι εξακολουθεί να είναι φόλα και ότι η φόλα είναι παράνομη, απεχθής και μη βιώσιμη.

Και όχι μόνο στο θυμίζουν αλλά στο τεκμηριώνουν επιστημονικά και νομικά.

Και σου φωνάζουν ότι όχι μόνο δεν είσαι υποχρεωμένος να τη φας επειδή στη σερβίρουν αλλά οφείλεις να την επιστρέψεις στον «σεφ» και να του φέρεις το υγειονομικό και να του κλείσεις και το μαγαζί και να διεκδικήσεις και αποζημίωση!

Αλλά είναι δύσκολα πράγματα αυτά, όταν είσαι εκπαιδευμένος να τρως ότι σου δίνει το αφεντικό.
Χρόνια, δεκαετίες εκπαίδευσης.

Το αφεντικό δεν το παρακούς ποτέ.

Δάγκωσε λοιπόν αυτούς που σου λεν να το παρακούσεις, να γίνεις εσύ αφεντικό του εαυτού σου.

Διώξε τους μακριά, να μην τους ακούς, να μη σε ενοχλούν να μη σου θυμίζουν την υποχρέωσή σου να αντιστέκεσαι στις «φόλες».

Καλή είναι κι η φόλα. Φάτη και σκάσε.

Μιλώντας για φόλες λοιπόν, πήραμε την πρώτη γεύση από το κυβερνητικό τσίρκο που έβγαλε η κάλπη της Κυριακής.

Ένα τσίρκο με business class «αριστερούς», σεσημασμένους πασόκους και καμένους ακροδεξιούς.

Τις επόμενες μέρες, ο «κυρίαρχος» λαός θα περιμένει από τον ταχυδακτυλουργό που στις 12 Ιουλίου υπέγραψε ότι «οι ελληνικές αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως» να βγάλει από το καπέλο τη «διευθέτηση του χρέους».

Μόνο που το καπέλο έχει ακόμα περισσότερο χρέος.

Θα περιμένει να δει την πάταξη της διαπλοκής από το αναβαπτισμένο πασοκογενές «νέο».
Θα περιμένει να δει αριστερή διακυβέρνηση να εφαρμόζεται από ακροδεξιούς κυβερνητικούς εταίρους.

Η νέα Βουλή θα είναι μια Βουλή σιωπής. Μια Βουλή άβουλη και μουγκή, μια Βουλή κλητήρων.
Η ελπίδα δεν εξελέγη.

Άνθρωποι σαν την απερχόμενη πρόεδρο της Βουλής, τους συνεπείς βουλευτές, που τίμησαν τον θεσμικό τους ρόλο, δεν θα βρίσκονται πλέον στα έδρανα.

Όμως, το έργο τους και η παρακαταθήκη που αφήνουν δεν θα πάνε χαμένα.

Γιατί αυτά είναι ό,τι διασώθηκε από την ελπίδα που θα ερχόταν στις 25 Ιανουαρίου αλλά τελικά κηδεύτηκε στις 12 Ιουλίου.

Οι άνθρωποι που ξεχώρισαν για τη μαχητικότητα και την ειλικρίνειά τους, που δεν συμβιβάστηκαν με το κλουβί, που δεν προτίμησαν το μπολ με τη φόλα, θα βρίσκονται εδώ έξω μαζί μας.
Και όταν έρθει η στιγμή, θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.

Ένας κύκλος κλείνει και ένας άλλος ανοίγει.

Και αυτή τη φορά δεν θα ξανακλείσει τόσο άδοξα.

Γιώργος

(Αγαπητέ Γιώργο, γράφεις όμορφα. Η αναφορά σου στο πουλί και το κλουβί -που με έχουν απασχολήσει πολύ στη ζωή μου-, μου θύμισε ένα κείμενο που είχα γράψει «Περί ελευθερίας»: «Ένα από τα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου –και δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα- είναι αυτό που συμβαίνει όταν ένα πουλί βρίσκεται στο κλουβί και ανοίγει η πόρτα του κλουβιού. Τα περισσότερα πουλιά δεν περνάνε ποτέ την πόρτα του κλουβιού. Ούτε καν προσέχουν πως είναι ανοιχτή. Ή κάνουν πως δεν το προσέχουν. Ελάχιστα πουλιά περνούν την πόρτα και πετούν μακριά. Στην ελευθερία. Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτά είναι τα πουλιά που δεν γεννήθηκαν σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Όχι πάντα. Υπάρχουν και κάποια άλλα πουλιά που περνούν την πόρτα, πετούν λίγο δεξιά κι αριστερά, και επιστρέφουν στο κλουβί. Αυτά τα πουλιά μου μαυρίζουν τα σπλάχνα.». Να είσαι καλά Γιώργο. Και να μου γράφεις.)

Πηγή: pitsirikos

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου