του Θανάση ΣκαμνάκηΣτη συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα μου φάνηκε ότι έβλεπα στιγμιότυπα από τα προσεχώς. Όλοι σε αυτή τη συνεδρίαση πρόβαραν τον προσεχή ρόλο, ανεξάρτητα αν θα είναι οι ίδιοι ή οι αντικαταστάτες τους που θα τον υλοποιήσουν. Ο πρωθυπουργός, λες κι ήταν όλων των παρατάξεων και της εθνικής συμφωνίας, ντουφέκαγε κατά το παρελθόν, ο μάγκας της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον θιγμένο ανδρισμό αυτοπροτεινόταν για σωτήρας εθνικής συνεννόησης, το θολό ποτάμι δήλωνε έτοιμο να συμπράξει σε νέα γερμανική εποποιΐα και οι υπόλοιποι είχαν κατανείμει ατάκες. Κι εκεί πάνω έκατσε σαν εμμονή ένα παιχνίδι λογικής συνεπαγωγής.
Είπε στην ομιλία του ο Γραμματέας του ΚΚΕ: «Ορισμένες, όπως λέγονται, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (σ.σ. το «όπως λέγονται» δεν ξέρει κανείς σε τι αναφέρεται, στο δυνάμεις, στο εξωκοινοβουλευτική ή στο Αριστερά;), άλλοι, ακόμα και ανεγκέφαλοι, η ΧΑ επίσης (σ.σ. οπότε να οι λεγόμενοι που συνωθούνται με τους ανεγκέφαλους και τη ΧΑ στο ίδιο μέτωπο) μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή, σε άλλο νόμισμα, στο πλαίσιο φυσικά αυτού του συστήματος, της καπιταλιστικής ΕΕ […] Γι’ αυτό και η διαφορά μας είναι η μέρα με τη νύχτα με όσους προβάλλουν τη γραμμή εξόδου από το ευρώ ξεκομμένα, αποσπασμένα, χωρίς να λένε τι θα γίνει, χωρίς να δίνουν απάντηση και λύση στο πρόβλημα της εξουσίας […] Αλλιώς και με άλλο νόμισμα το σύστημα θα εξακολουθήσει να παραδέρνει στις κρίσεις του».
Κάθε ιδέα αυτής της διατύπωσης περιέχει πολλούς αδιευκρίνιστους ή συσκοτισμένους παράγοντες σχετικά με τις προτάσεις ενός τουλάχιστον τμήματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η οποία έχει πρόταση εξόδου από το ευρώ συνδεδεμένη με ρήξη με την ΕΕ και ενταγμένη σε ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Έχω μια πιο αφελή ίσως απορία. Αν είναι έτσι, καμία πρόταση που δεν λύνει το πρόβλημα της εξουσίας δεν είναι δυνατό να υπάρξει, καθώς δεν αλλάζει το σύστημα και συνεπώς τον παραδαρμό στις κρίσεις.
Και πάνω που θέλω να συμφωνήσω, καθώς με απαλλάσσει από δυσκολίες σκέψης και πολιτικής τακτικής, έρχεται η επόμενη παράγραφος και με ξαναπάει πίσω: «Το κόμμα μας έχει καταθέσει πρόταση νόμου για την κατάργηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων […] Και αντί (σ.σ. η κυβέρνηση) να φέρει στη Βουλή για ψήφιση τέτοια νομοσχέδια που πραγματικά ανακουφίζουν το λαό και ανοίγουν άλλο δρόμο ασχολούνται (σ.σ. τα στελέχη της κυβέρνησης) να δίνουν συνεντεύξεις». Και σε αυτό θέλω να συμφωνήσω. Αλλά με εμποδίσει η τυπική λογική μου.
Αν η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει τίποτα, καθώς το σύστημα θα εξακολουθήσει να παραδέρνει στις κρίσεις του, πώς και γιατί ένας νόμος κατάργησης των Μνημονίων ανοίγει άλλο δρόμο και δεν αναπαράγει το σύστημα; Δεν μου είναι ορατό γιατί το πρώτο είναι απατηλό και φιλοκαπιταλιστικό ενώ το δεύτερο είναι γνήσιο και σοσιαλιστικό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι δυνάμεις του κόμματος δεν συστρατεύονται με όσους διεκδικούν την κατάργηση των διοδίων ή την μη ιδιωτικοποίηση των «φιλέτων» της Κέρκυρας, διότι προφανώς δεν αλλάζει έτσι ο καπιταλισμός. Και αυτό, ως φαίνεται, είναι γνήσια επαναστατικό!
πηγή: prin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου