Γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ θα σώσει τη δημοκρατία

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, κι αυτό είναι κάτι για το οποίο η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να υπερηφανεύεται.


Καθόλη τη διάρκεια της αμερικανικής προεκλογικής περιόδου πίστευα ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα αποτελούσε το δώρο της Ευρώπης στις ΗΠΑ για την κρίση του 2008 και τη φούσκα της Γουολ Στριτ που πέρασε τον Ατλαντικό.


Μπορεί η Ευρώπη να είναι η μήτρα του φασισμού και να έκαιγε ανθρώπους σε φούρνους πριν από 70 μόλις χρόνια, όμως οι ΗΠΑ είναι οι γονείς του Νεοφιλελευθερισμού που βομβάρδιζε προέδρους στα κοινοβούλια τους κι έριχνε το ένα μετά το άλλο τα αεροσκάφη τους σε διάφορες βουνοκορφές της λατινικής Αμερικής.


Θα έλεγε κανείς ότι ο Τραμπ είναι το “ευχαριστώ” της Ευρώπης στις ΗΠΑ για τις υπηρεσίες που προσέφερε από την προεδρία Κλίντον και μετά, με μια σειρά από πολιτικές που ξεκίνησαν με την πλήρη απελευθέρωση των τραπεζών να τζογάρουν τα πάντα χωρίς έλεος και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, και κατέληξαν στο αιματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής και του Αφγανιστάν και στη διάλυση της Ουκρανίας.


Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης η Ευρώπη επανανασυστήθηκε με το φασιστικό και ναζιστικό της παρελθόν, εκλέγοντας σε τοπικά και εθνικά κοινοβούλια τα αποπαίδια του Χίτλερ, τους εθνικοψεκασμένους ρατσιστές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και τους άξιους συνεχιστές του Απαρτχάιντ.


Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο κόσμος έβλεπε τους ανεξέλεγκτους ένστολους εκτελεστές αφροαμερικανών να σουλατσάρουν ελεύθεροι, την ώρα που στους δρόμους κυλούσε αίμα και η βία κύρηττε τη μια μετά την άλλη τις αμερικανικές πόλεις σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Ας μιλήσουμε για την φτώχεια με αριθμούς

Ρίχνω μια ματιά στην διμηνιαία έκδοση της ΕΛΣΤΑΤ, με τίτλο "Συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα". Λένε πως την πραγματικότητα την αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας κι αυτό είναι σωστό. Όμως, για να την περιγράψουμε χρειαζόμαστε αριθμούς. Σήμερα, λοιπόν, ας μιλήσουμε για μερικούς από τους αριθμούς τής ΕΛΣΤΑΤ.

Με την κυβέρνηση να έχει βάλει στο στόχαστρο τις "κοινωνικές μεταβιβάσεις" (δηλαδή, το ΕΚΑΣ, τις αναπηρικές συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κλπ, πλην των κανονικών συντάξεων), αξίζει να σημειώσουμε ότι το 25,5% του πληθυσμού θα βρεθεί ή θα κινδυνέψει να βρεθεί σε κατάσταση φτώχειας αν κοπούν τελείως αυτές οι μεταβιβάσεις. Δηλαδή, ένας στους τέσσερις κατοίκους αυτού του τόπου θα αναγκαστεί ή θα κινδυνέψει να αναγκαστεί να ζήσει με λιγώτερα από 376 ευρώ τον μήνα. Αν στον κίνδυνο φτώχειας συνυπολογίσουμε τον κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού, το ποσοστό εκτινάσσεται στο 36%, το οποίο σημαίνει ότι περισσότεροι από έναν στους τρεις έλληνες είτε είναι φτωχοί είτε έχουν τόσο περιορισμένους πόρους ώστε ζουν ως κοινωνικοί παρίες. Μ' αυτό το 36% αναδεικνυόμαστε σε πρωταθλητές τής ευρωζώνης.

My thoughts and prayers….

Μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα σε χώρα του δυτικού κόσμου και τον χαμό ανύποπτων πολιτών, ακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι που μπαίνουν στα social media και γράφουν «My thoughts and prayers with the people and the families of…».


Ξέρετε πόσο αξίζει να γράφεις στα social media μετά από κάθε ανθρώπινη τραγωδία «My thoughts and prayers with the people and the families of…»;
Αξίζει όσο μια κουράδα.





Μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα σε χώρα του δυτικού κόσμου, οι ηγέτες της Δύσης κηρύσσουν ξανά πόλεμο στην τρομοκρατία, ενώ κλείνουν και τα σύνορα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει να κηρύσσεις πόλεμο στην τρομοκρατία -είναι κάπως αφηρημένο-, ενώ το κλείσιμο των συνόρων είναι μάλλον ηλίθιο, αφού διαπιστώνουμε πως οι δράστες είναι πολίτες των χωρών στις οποίες γίνεται το τρομοκρατικό χτύπημα· οι δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης δεν έχουν κανένα λόγο να περνάνε τα σύνορα, αφού το χτύπημα που κάνουν γίνεται δίπλα στο σπίτι τους.

Η Σύσκεψη του Εβιάν (το προσφυγικό πριν 80 χρόνια)

Ανάμεσα στα σχόλια που άκουσα τις τελευταίες μέρες περί προσφύγων, ήταν και κάποιο που με έβαλε σε σκέψεις. Δεν μπορώ να το μεταφέρω εδώ κατά λέξη αλλά η κεντρική του ιδέα ήταν ότι η δύση αιφνιδιάστηκε από την απότομη και ογκώδη προσφυγική ροή και γι' αυτό οι αντιδράσεις της με κλείσιμο συνόρων, επαναπροωθήσεις κλπ δείχνουν και σπασμωδικές και αποσπασματικές. Με απλά λόγια, δηλαδή, η δύση βρέθηκε όχι απλώς προ απροόπτου αλλά προ μιας πρωτοφανούς καταστάσεως και γι' αυτό αντιδρά σαν να κάνει ό,τι της κατεβαίνει στο κεφάλι.

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Αν η "αποσπασματική και σπασμωδική" αντίδραση της δύσης δεν γίνεται βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου, τότε οι ηγέτες της είναι είτε ανιστόρητοι είτε ηλίθιοι είτε και τα δυο μαζί. Βλέπετε, το ίδιο φαινόμενο των απότομων και ογκωδών προσφυγικών ροών εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα στην ιστορία. Πριν 80 μόλις χρόνια, όταν οι εθνικοσοσιαλιστές τού Αδόλφου Χίτλερ ανέλαβαν την εξουσία στην Γερμανία και άρχισαν τους διωγμούς κατά των εβραίων.

[από την βρεττανική Daily Express, 17/10/1938]

Ο Σύριζα, οι Podemos και τα κινήματα κατά του άνομου χρέους στην Ευρώπη

Έπειτα από την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ελληνικής κυβέρνησης, τον Ιούλιο του 2015, στους δανειστές και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οφείλουμε να προχωρήσουμε στην εκπόνηση ενός Σχεδίου Β. Για να λύσουμε τα προβλήματα της κοινωνίας μέσω της ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες, πρέπει, ταυτόχρονα:

- να εφαρμοστούν μέτρα φορολογικής φύσεως – και αυτό όχι μόνο με σκοπό να αντλήσουμε όσο γίνεται περισσότερους πόρους από τους πλούσιους για να τους διοχετεύσουμε στα ταμεία του Κράτους, αλλά επίσης και για να μειώσουμε δραστικά τα άδικα τέλη και φόρους που βαραίνουν την πλειονότητα του πληθυσμού,
- να ληφθούν μέτρα όσον αφορά το χρέος,
- να επιβληθούν  μέτρα στον τραπεζικό τομέα,
- να καθιερωθούν μέτρα για συμπληρωματικό νόμισμα – ιδιαίτερα αν βρισκόμαστε μέσα στα πλαίσια του ευρώ, αλλά όχι αποκλειστικά σε αυτό
- φυσικά, να ακυρωθούν μια σειρά άδικων μέτρων λιτότητας,
και να ξεκινήσουμε μια διαδικασία εκπόνησης νέου συντάγματος η οποία να βασίζεται στην ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Συσκεπτόμαστε, υπό τη μορφή συνέλευσης ευρωπαίων πολιτών για το χρέος, με σκοπό όχι να συστήσουμε μια ομάδα «ειδικών» η οποία θα πηγαίνει σε όλες τις συζητήσεις προτάσσοντας το θέμα του χρέους, επαναλαμβάνοντας ασταμάτητα τα ίδια και τα ίδια, αλλά να ανταλλάζουμε και να συσκεπτόμαστε μεταξύ μας, απ’ όλες τις οργανώσεις και τα κινήματα που συμμετέχουν ταυτόχρονα στο κίνημα του χρέους και στο συνολικότερο κίνημα αντίστασης κατά του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να βοηθήσουμε στη σύγκλιση των αγώνων, τοποθετώντας ανάμεσα στα καίρια ζητήματα τους τις διεκδικήσεις και τις εναλλακτικές που αφορούν την απόρριψη των άνομων χρεών.

Εξωτερική πολιτική, ο λύκος φιλάει τα πρόβατα!

Το μόνο παράλληλο πρόγραμμα  στη μνημονιακή πολιτική, που με συνέπεια εφαρμόζει η κυβέρνηση, είναι αυτό της εξωτερικής πολιτικής.
 
Η ενσωμάτωση, από τον υπουργό εξωτερικών κ. Νίκο Κοτζιά, του συνόλου των χειρισμών του, στις ΝΑΤΟικές επιταγές, αναμένεται να οδηγήσουν τη χώρα σε εθνικά αδιέξοδα - πιθανά πιο επιβλαβή και από αυτά της οικονομικής πολιτικής!

 Με μια πρόσκληση, που  μοιάζει περισσότερο με παραγγελία που δίνει ο παραλήπτης, εγκαθίσταται στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ, μια πολυεθνική στρατιωτική δύναμη που ηγεμονεύουν οι Αμερικανοί.
   Η ενέργεια αυτή επισφραγίζει το σύνολο των κινήσεων που έχουν προηγηθεί από το ΥΠΕΞ το προηγούμενο χρονικό διάστημα.


  Μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο υπουργός Εξωτερικών, εφαρμόζει φιλοατλαντική πολιτική, που σέβεται απόλυτα και ενισχύει το συσχετισμό δυνάμεων, που επικρατεί στην περιοχή.
    Λίγες ημέρες, μετά τις εκλογές (Γενάρης 2015) ψηφίζει- διαφοροποιούμενος συριζαίικα- τις κυρώσεις της Ε.Ε κατά της Ρωσίας (για τη...δημοκρατία στην Ουκρανία), που βλάπτουν τα συμφέροντα της Ελληνικής αγροτικής παραγωγής.

    Ακολουθεί η... ενθουσιώδης συμμετοχή του κ. Ν. Κοτζιά στη γιορτή των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια της Τουρκίας, με συμπεριφορά νεοφώτιστου επαρχιώτη συγγενή έτοιμου για όλα. Ασπάζεται και τραγουδά το ΝΑΤΟικό δόγμα.  We are the champion … «Είμαστε ο κόσμος, είμαστε τα παιδιά/ Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε μια φωτεινότερη μέρα»

Το φίδι έκανε το αυγό, ή το αυγό το φίδι;

Εδώ και πολλούς μήνες παρακολουθούμε εικόνες πνιγμένων παιδιών, εξαντλημένων ανδρών και γυναικών, μωρών που καταρρέουν στους δρόμους, μπάτσων και στρατιωτικών να βασανίζουν πρόσφυγες στα σύνορα. Βλέπουμε επίσης τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προτείνουν έναν γενικό και αόριστο «περιορισμό των μεταναστευτικών ροών». Δηλαδή να πνίγουμε τους πρόσφυγες πριν πατήσουν το πόδι τους σε κάποιο ελληνικό νησί, όπως λένε κάποιοι Ευρωπαίοι υπουργοί πίσω από κλειστές πόρτες.

Κάθε μέρα που περνά μετά από μια Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό, είναι μια μέρα που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παραβιάζουν οποιαδήποτε συμφωνία έχει παρθεί. Είτε αυτή έχει να κάνει με τη μετεγκατάσταση προσφύγων και τα ανοιχτά σύνορα, είτε με την παροχή χρημάτων και τεχνογνωσίας εκεί που υπάρχει ανάγκη. Επιπλέον, την ώρα που υποτίθεται ότι οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών καταλήγουν σε ορισμένα συμπεράσματα τα οποία δηλώνουν πως αποδέχονται, μόλις επιστρέφουν στις χώρες τους κάνουν αυτό για το οποίο ζουν: να λένε αυτά που οι ψηφοφόροι τους θέλουν να ακούσουν.

Εδώ λοιπόν γεννιέται το μεγάλο ερώτημα που αφορά την Ευρώπη των κλειστών συνόρων, του ρατσισμού και των βομβαρδισμών: Οι πολίτες της ήταν πάντα τόσο ρατσιστές, ή τους έκαναν σαν τα μούτρα τους οι ηγέτες τους;

Αδυνατούσα να πιστέψω ότι στην ΕΕ των 500 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, η πλειοψηφία πιστεύει ότι ένα ή δύο εκατομμύρια πρόσφυγες δεν χωράνε πουθενά. Κι όμως, όλα όσα βλέπω να γίνονται γύρω μου, με έχουν κάνει να αλλάξω –μερικώς- άποψη για το θέμα, και να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ψηφοφόρων είναι ρατσιστές. Γι’ αυτό και οι εκλεγμένοι ηγέτες τους είναι μισάνθρωποι που δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους πρόσφυγες.

Αυτή είναι η μια από τις δύο κύριες διαπιστώσεις για την Ευρώπη τού σήμερα: Προτιμά να «ζει» το δράμα των προσφύγων της Συρίας, του Ιράκ ή του Αφγανιστάν μόνο από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, τις θεματικές εκπομπές και καμιά περιπέτεια του Χόλιγουντ, παρά να τους βλέπει στην αυλή της.

Η δεύτερη διαπίστωση αφορά την πηγή του ρατσισμού της Ευρώπης, αλλά και γενικότερα αυτού που λέμε Δύση. Αυτή είναι η φτώχεια. Ούτε η θρησκεία, ούτε το όνομα, ούτε η χιτζάμπ. Η φτώχεια είναι το μόνο πράγμα που οι ηγέτες του δυτικού κόσμου και οι υπνωτισμένοι φτωχοί ακόλουθοί τους έχουν αλλεργία. Τη χειρότερη φτώχεια του άλλου. Την εξαθλίωση που ζει ο Σύρος και ο Ιρακινός. Εάν δεν τη βλέπει δίπλα του, τότε αισθάνεται ασφαλής μέσα στη δική του «πολιτισμένη φτώχεια». Γιατί αυτό έχει μάθει, κι αυτό μόνο αποδέχεται.

Που θα οδηγήσει η απαξίωση της Αριστεράς;

Μετά την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ηγέτη της Δεξιάς, το αναμενόμενο είναι η κυβέρνηση να δέχεται μεγαλύτερη πίεση από την υπό αναμόρφωση Νέα Δημοκρατία σε ακόμα πιο επιθετικό μόρφωμα στην υπηρεσία του δυτικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Στη νέα φάση, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αδιάλλακτη ευρωπαϊκή νομενκλατούρα που κατήγαγε σημαντικότατη νίκη σε βάρος της ελληνικής Αριστερός , αλλά και την εντόπια εκπροσώπησή της.

 Φορτωμένη με το μειονέκτημα της εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων των Μνημονίων, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να τους αντιμετωπίσει με πεσμένο ηθικό και μικρότερο πολιτικό βάρος σε σχέση με αυτό που είχε πρόσκαιρα αποκτήσει η Αριστερά. Και, επίσης κάτι βασικό, χωρίς το πιο ενεργητικό κομμάτι της Αριστερός που αποκλείστηκε από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πλέον είναι ένα κόμμα με πολύ λίγα μέλη και ελάχιστα αριστερά στελέχη. Και, βέβαια, λέγοντας αριστερά στελέχη δεν αναφέρομαι περιοριστικά, ούτε κυρίως, στα στελέχη της ΛΑΕ, που έχουν μεγάλη ευθύνη για τη δυσάρεστη τροπή, αλλά σε χιλιάδες αριστερούς ακτιβιστές που αποχώρησαν ή σπρώχτηκαν στην έξοδο, οργανωμένους και ανοργάνωτους, που είχαν συνταχθεί άμεσα ή έμμεσα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλους εκείνους που δουλεύοντας επί χρόνια είχαν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, πολίτες που με τη δράση τους άλλαξαν το χαρακτήρα της πολιτικής και ενεργοποίησαν το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας κόντρα στα Μνημόνια. Όχι μόνο βετεράνους της Αριστερός που ήταν σε αναμονή «κάτι ωραίο να συμβεί», αλλά πρωτίστως νέους, πάρα πολλούς νέους που σ’ αυτή τη διαδικασία πολιτικοποιήθηκαν, συμμετείχαν, πήραν πρωτοβουλίες και στήριξαν το κοινό εγχείρημα. Όλοι αυτοί που αποδέχτηκαν να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ομπρέλα της πολυεπίπεδης κινητοποίησης και σαν κοινοβουλευτική τους έκφραση.

Χωρίς αυτό τον κόσμο, τι είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί, μπορεί ο φορέας να ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχει σχεδόν κανένα από τα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που ανατάραξε την ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική στασιμότητα. Γιατί από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έφυγαν μόνο οι Συνιστώσες που τον δημιούργησαν, και οι οποίες στην πορεία, και με δική τους ευθύνη, είχαν χάσει μεγάλο μέρος του αρχικού τους ρόλου. Βασικά και καθοριστικά για τη φυσιογνωμία του, έφυγε σχεδόν όλο το κινηματικό κομμάτι και έμεινε μόνο του το παλιό δεξιόστροφο τμήμα του μηχανισμού που απαλλάχτηκε από το εσωτερικό ανταγωνιστικό του κομμάτι και ταυτόχρονα αντικατέστησε τον διευρυμένο αγωνιστικό ΣΥΡΙΖΑ με μεταγραφές από τα υπολείμματα και τους αυτόμολους του ΠΑΣΟΚ, της Ν,Δ. και της ΔΗΜΑΡ. Και εξίσου σημαντικό, διατήρησε μεν την ίδια (περίπου) εκλογική βάση, χωρίς, όμως, τη συμμετοχή, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία που ενέπνεε ο προμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.

Ένοχοι άνθρωποι,αθώες κυβερνήσεις

Tις προάλλες και με αφορμή τις δηλώσεις του Πανούση(του υπερασπιστή της αστικής δημοκρατίας) ο υπάλληλος του κεφαλαίου και των ευρωπαίων ολιγαρχών,αυτός που λέγεται και αριστερός και πρωθυπουργός,έκανε μια αξιοσημείωτη δήλωση μια από τις πολλές αφού στα λόγια όλοι αυτοί είναι μανούλες…Είπε λοιπόν ο τύπος πως οι αντιεξουσιαστές δεν θα ορίσουν την ζωή και τον θάνατο.Δεν έχει τόση σημασία σε ποιούς απευθύνεται αλλά το τί πιστεύει αυτός και το συνάφι του όσον αφορά το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο.Της δικής μου ζωής,του δικού μου θανάτου και των υπόλοιπων κοινών πολιτών.

Τύποι σαν αυτόν και τους υπόλοιπους που κυβερνάνε ασύστολα και εγκληματικά αυτή τη χώρα μπορούν και μιλάνε εκ του ασφαλούς από τις γλυκές και προσοδοφόρες θέσεις εξουσίας που απλόχερα τους παρέχει το σύστημα αλλά και η ανοησία και τα συμφέροντα των ψηφοφόρων.Kαι το καλύτερο γι’αυτούς είναι πως έχουν την ατιμωρισία εγγυημένη.Αλλά βέβαια δεν ισχύει το ίδιο και για τους πολίτες που είναι εκ των προτέρων καταδικασμένοι να πληρώνουν αιωνίωςτις πολλαπλές χρεοκοπίες των τραπεζών και του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι εγκληματικές ευθύνες της αριστεράς που αρνείται να δει το ευρωπαϊκό ακροδεξιό τσουνάμι

Εδώ και 3-4 χρόνια, δεν περνάει μέρα χωρίς να ακούσουμε κάποιον υπεύθυνο του Σύριζα να μας καθησυχάζει και να διαλαλεί ότι στην Ευρώπη όλα βαίνουν καλώς και πάντως καλύτερα από πριν, ότι το «καλό παράδειγμα» του Σύριζα ακολουθούν ανερχόμενες δυνάμεις άλλων χωρών, ότι διευρύνονται οι ρωγμές που άνοιξε ο Σύριζα στις νεοφιλελεύθερη πανευρωπαϊκή παντοδυναμία, κλπ. κλπ. Αν όλη αυτή η ακατάσχετη μπουρδολογία δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα θα μπορούσε να προκαλέσει μόνο γέλια.

Επειδή όμως η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και μάλλον εφιαλτική, όσο ποτέ άλλοτε από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου,  η αντίδραση δεν μπορεί παρά να  είναι οργή, αγανάκτηση… και απελπισία. Γιατί;  Μα, επειδή όλη αυτή η χαζοχαρούμενη αερολογία έχει χειροπιαστές καταστροφικές συνέπειες, επειδή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήδη διαφαινόμενη σαρωτική επικράτηση της πιο μαύρης, ρατσιστικής και  συχνά νεοφασιστικής και νεοναζιστικής άκρας δεξιάς σχεδόν παντού στη Γηραιά μας ήπειρο. Και μάλιστα, χωρίς μάχη, με ό,τι απομένει από την αριστερά να σφυρίζει περίπου αδιάφορα, και να τυρβάζει περί άλλα, δηλαδή να θριαμβολογεί ανέξοδα ενώ το ευρωπαϊκό μας σπίτι έχει ήδη πιάσει φωτιά και αρχίζει να λαμπαδιάζει!...

Basic Income

 Ένας πολύ καλός φίλος μου έστειλε ένα άρθρο σχετικό με το πείραμα που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ολλανδική πόλη της Ουτρέχτης. Αναφέρομαι σε εκείνο που είχες θίξει σε παλαιότερα κείμενά σου, Πιτσιρίκο. Το ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα που θα παρέχεται από το κράτος σε κάθε πολίτη ανεξαρτήτως της περιουσίας και της κοινωνικής θέσης που αυτός κατέχει.

Σε μια οικονομία που η τεχνολογική εξέλιξη καθιστά την εργασία όλου και μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού μη αναγκαία, η υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου φαντάζει σαν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και προοπτική.

Εκτός από τους Ολλανδούς που πειραματίζονται πάνω σε αυτό το μοντέλο, κι άλλες χώρες έχουν αρχίζει να επεξεργάζονται παρόμοια σχέδια.

Στην Φιλανδία της κρίσης και της ύφεσης η πρόταση για χορήγηση μηνιαίου μισθού 800 ευρώ για κάθε ενήλικο Φιλανδό είτε εργάζεται είτε όχι βρίσκει πολλούς υποστηρικτές στην κοινωνία αλλά και​ σε​ όλα τα κόμματα. Στην Ελβετία θα ψηφίσουν για το ζήτημα αυτό μέσα στο 2016, σε ένα από τα δημοψηφίσματα που διεξάγονται πολύ συχνά και για διάφορα ζητήματα στην χώρα αυτή.

Την δεκαετία του ’60, ανάλογα ​κοινωνικά ​ πειράματα είχαν διεξαχθεί στις ΗΠΑ δεν οδήγησαν όμως σε ασφαλή συμπεράσματα για την βιωσιμότητα ​ή όχι ​ του μέτρου.

Αίμα και φράουλες

Μια επικίνδυνα αδύναμη και άρρωστη Ευρώπη κρύβεται πίσω απο τις «αγάπες» και τα κόκκινα χαλιά που έστρωσαν οι Ευρωπαίοι στον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβουτογλου.

Μια Ευρώπη που κατάντησε να κάνει κακοδιαχείριση στις κρίσεις που η ίδια δημιουργεί και είναι ανίκανη να επιλύσει.

Ετσι μετά το ΔΝΤ και την Τρόικα για την οικονομική κρίση, ανακάλυψε έναν ακόμη σωτήρα στο πρόσωπο της Τουρκίας. Αυτή τη φορά για το μεταναστευτικό.

Της ζήτησε να βάλει «πλάτη» στην ροή των προσφύγων σε μια προσπάθεια να στεγανοποιήσει τα στρατοκρατούμενα σιγά – σιγά σύνορα της, στα οποία για παν ενδεχόμενο –όχι μόνο για το προσφυγικό- ξαναυψώνει φράχτες.

Κάτι δηλαδή σαν σιδηρούν παραπέτασμα στο όνομα της Δημοκρατίας ...

Και το «μπιρ Αλλάχ» της ικανοποίησης των Τούρκων ακούστηκε εως τις Βρυξέλλες...

Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι

Δύσκολο πράγμα οι αριθμοί. Οι αριθμοί που μετράνε νεκρούς. Πτώματα. Σκοτωμένους. Οιδηματώδη και παραμορφωμένα πρόσωπα. Ανυποψίαστους με ένα πονεμένο χαμόγελο. Κρέας. Η μηχανή δουλεύει με κρέας. Η Δύση εκπολιτίζει με τον πιο λεπτεπίλεπτο τρόπο.

Όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι εξέθρεψαν με τον πιο αποκρουστικό μηχανισμό τα πιο σκοταδιστικά και αντιδραστικά ισλαμικά κινήματα ως ανάχωμα στις επαναστάσεις εναντίον της αποικιοκρατίας, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί πως το κακό θα φτάσει αργά η γρήγορα στο καθιστικό του. Εκεί που τρώει πίτσα κι εκεί που γαμάει ο ανυποψίαστος μέσος πολιτισμένος Γάλλος, βλέποντας βομβαρδισμούς και χερσαίες επιχειρήσεις και ανατινάξεις και κομμένα κεφάλια, πίνοντας σαμπάνια και γαλλικό κρασί με ροκφόρ.

θα σου κόψω το χέρι

Καμιά φορά εκεί που προχωράς δέχεσαι μια σφαίρα στον κρόταφο και πέφτεις νεκρός. Την επόμενη μέρα μαθαίνεις απ’ την εφημερίδα ότι κανείς δεν πυροβόλησε, κανείς δεν κράτησε το πιστόλι. Καμιά φορά πέφτεις νεκρός από σφαίρα και όλοι λένε ότι κανείς δε σε σκότωσε.

*

 

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στην Ελλάδα. Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στο Σύριζα. Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στην Ευρώπη.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στο Σύριζα.
Γιατί ο Τσίπρας ντρέπεται για την Ευρώπη Φρούριο και
γιατί το τμήμα δικαιωμάτων του Σύριζα έβγαλε ανακοίνωση κατά του φράχτη και
γιατί ο Μουζάλας είπε ότι το σωστό είναι να μην υπάρχει φράχτης.

Ο Α(ρι)στερίξ και οι Γερμανοί

By Johnny Brokovich

Με συγχωρείτε προκαταβολικά για την αγοραία γλώσσα και την χοντροκομμένη αλληγορία.

Μια αλληγορία, για την οποία δεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίας, αφού πολλοί την έχουν σκεφτεί και λιγότεροι την έχουν ξεστομίσει.

Ας υποθέσουμε ότι κάπου ζει μια φτωχή κοπέλα. Οι πρόγονοι της έζησαν σχετικά πλουσιοπάροχα, άνετα πάντως. ”Σχετικά” γιατί κάποιοι έφαγαν πολλά -και όχι μαζί με τους άλλους. Τώρα οι πρόγονοι γέρασαν, αποσύρθηκαν και της άφησαν πολλά χρέη.

Την έπιασε ο νταβατζής μαφιόζος και της είπε ή κάθεσαι εδώ στον οίκο ανοχής να δουλεύεις, να μου δίνεις όλα τα λεφτά που βγάζεις κι εγώ θα σου δίνω στέγη και τροφή, για όλη σου τη ζωή (γιατί δεν πρόκειται ποτέ να το ξεπληρώσει με αυτούς τους όρους) ή φεύγεις και θα είσαι για καιρό άνεργη και δεν ξέρω τί θα τρως, που θα μένεις, μπορεί να γίνεις άστεγη ζητιάνα για μήνες και ίσως και να σε κυνηγήσω.

Αμερικανάκια!!!!!!

Του Γιάννη Λαζάρου

Να το κάνουμε όπως Αμερική. Κανένα πρόβλημα κύριε Βαρουφάκη, αλλά πες μας ποιος θα κάνει τον Ινδιάνο να έχουν να σφάζουν οι στρατηγοί Κάστερ της νέας πατρίδας που μας στέλνεις. Της Ευρώπης. Διότι όλοι οι Ευρωπαίοι είχαν φοβερούς μακελάρηδες στην Ιστορία τους που μόνο με εισβολή σε γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες μπορούσαν να έχουν κυριαρχία. Από τους Ρωμαίους και τους Βίκινγκς, από τον Φίλιππο τον Β’ της Ισπανίας και τους Χιτλερομουσολίνηδες μέχρι και τελευταία τους Μπλερ και Χέλμουντ Κολ που εισέβαλαν στην ευρωπαϊκή χώρα Γιουγκοσλαβία.

Λαοί που δεν έχουν κοινή εξωτερική πολιτική πώς θα μπορούν να έχουν κοινή πολιτική; Όταν ο ένας κάνει εισβολή με όλα τα μέσα καταστρέφοντας τον διπλανό, πώς μπορεί να έχουν θύτης και θύμα κοινή ηθική; Όταν ακόμα δεν έχει κλείσει το θέμα της δικαίωσης της Ελλάδας από την κατοχή των Γερμανών, ποιος θα βγει κερδισμένος από μία κοινή πορεία ως κοινός λαός; 

Δεν σου έδωσαν τα δίκαια σου όταν σε έσφαξαν, θα σου δώσουν τα δίκαια στο μοίρασμα όταν σε θεωρούν υπαίτιο μιας “οικονομικής κρίσης” που μπορεί να είναι η αρχή της αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας, όπως είπε χθες στον κ. Δραγασάκη η γενική γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ;

Η Ευρώπη των στραβών

 

Το πραγματικό της πρόσωπο δείχνει εντονότερα τις τελευταίες μέρες η ευρωπαϊκή ένωση των υποτιθέμενων λαών που αποφασίζουν δημοκρατικά για το μέλλον τους, αλλά στο ταμείο γίνεται αυτό που θέλει μια κάστα τραπεζιτών που συγκροτούν τη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πριν λίγες μέρες αυτοί οι τραπεζίτες αποφάσισαν να ρίξουν την Ελλάδα στην αγκαλιά των γερμανικών συμφερόντων, λέγοντάς της πολύ απλά πως αν τυχόν αποφασίσει να κάνει αυτό το οποίο επέλεξε στις –κατά τα άλλα δημοκρατικές- κάλπες της, τότε το χρήμα το ξεχνάει για πάντα.

Βέβαια, η κίνηση αυτή έχει κάλυψη, αλλά η κάλυψη αυτή είναι διαρκώς προς αμφισβήτηση. Άλλωστε, τα ίδια τα κέντρα αποφάσεων της Φρανκφούρτης έβγαλαν την είδηση ότι μια μερίδα τραπεζιτών ζητούσαν εδώ και τώρα την εγκατάλειψη του -χιλιοδιασωμένου από τα χρήματα φορολογουμένων- ελληνικού τραπεζικού συστήματος στην τύχη του.

Η πολιτική και κοινωνική παρακμή της Ευρώπης

Ως γνωστόν, ήταν οι ΗΠΑ εκείνες που αναγόρευσαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 τον κόσμο του Ισλάμ σε αντίπαλο δέος της Δύσης, μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής ΄Ενωσης. Η απάντηση των φουνταμενταλιστών του Ισλάμ δεν άργησε να έρθει: πρώτα στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 με την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη και το θάνατο κοντά τριών χιλιάδων ανθρώπων και πριν λίγες μέρες με την  εγκληματική επίθεση των δύο μουσουλμάνων αδερφών στο σατυρικό περιοδικό „Charlie Hebdo“ στη Γαλλία, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς δημοσιογράφους για να ακολουθήσει η δολοφονία  αστυνομικών, επίσης από μέλη της Αλ Κάϊντα στους δρόμους των Παρισίων.

Δικαίως οι Γάλλοι πολίτες ξεσηκώθηκαν ενάντια στην τρομοκρατία, αλληλέγγυοι με τις οικογένειες των θυμάτων της άγριας επίθεσης. Εκείνο, ωστόσο, που προκαλεί άλγος είναι η υποκριτική στάση των πολιτικών ηγεσιών των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνον, οι οποίες εμφανίστηκαν για να δώσουν το παρόν στην πράγματι μεγαλειώδη διαδήλωση των Παρισίων, με στόχο την πολιτική εκμετάλλευση της κινητοποίησης των πολιτών, χειραγωγώντας για ακόμη μια φορά την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη προς όφελός τους. Επί δεκαετίες οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δολοφονούν εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους κι ανάμεσά τους χιλιάδες αθώα μικρά παιδιά στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ., χωρίς ωστόσο να υπάρξει η όποια μαζική αντίδραση στο διαρκές αυτό έγκλημα στο όνομα του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής. Ακούσαμε  το σύνθημα «Είμαστε Όλοι Σαρλύ» και είδαμε το συγκεκριμένο περιοδικό να αυξάνει τις πωλήσεις του από εξήντα χιλιάδες στα έξι εκατομμύρια αντίτυπα, πρωτοφανές γεγονός στα ιστορικά της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας.

Νάζια στους Ναζί: πως να ρίξετε στο κρεβάτι γενοκτόνους γαμόμανους

Πέτρος Αργυρίου

 Η Ναζιστική Γερμανία λαφυραγωγήθηκε, τέτοια είναι η μοίρα των ηττημένων, πόσο μάλλον όταν αυτοί έχουν διαπράξει γενοκτονίες σε πληθώρα χωρών στο όνομα της «φυλετικής ανωτερότητας».
Η συντριβή των Ναζί μπορεί να «σωφρόνισε» τους Γερμανούς για πολλές δεκαετίες, ο Ναζισμός όμως δεν πέθανε ποτέ σε κάποιες χώρες.

Ακόμη και ο «δημοκρατικός» τους αντίπαλος, οι ΗΠΑ, έσπευσε να βάλει στο χέρι τη ναζιστική τεχνογνωσία και ενσωμάτωσε Ναζί τεχνοκράτες και επιστήμονες παρέχοντας τους ασυλία και χρηματικές απολαβές.

Το ναζιστικό σκάνδαλο των ΗΠΑ κατά διαστήματα ερχόταν στο φως της δημοσιότητας με αποτέλεσμα το 1970 η «δημοκρατική Αμερική» να εκβιάσει τους Αμερικανούς πλέον υπηκόους πρώην Ναζί. Το μακρύ χέρι του αμερικανικού δικαίου εφάρμοσε το πρόγραμμα αυτοεξορία ή σύνταξη, επιτρέποντας σε αυτούς που επέλεγαν το πρώτο, να φύγουν δηλαδή από την Αμερική, να κρατήσουν το δεύτερο, τη σύνταξη του αμερικανικού δημοσίου.

Οι αμερικάνοι πρόσφατα εξάντλησαν όλη τους την αντιναζιστική τους σκληρότητα, αφού για δεκαετίες διδάσκονταν στα επιτεύγματά του Ναζισμού από τους πρώτους διδάξαντες.
Έτσι τον Οκτώβριο του 2014, το κογκρέσο αποφάσισε να δρομολογήσει τη διακοπή των συντάξεων των αμερικανοποιημένων Ναζί εγκληματιών πολέμου.

Πραγματικά έτριξαν το κόκκαλα των πρώην Ναζί από την πυγμή της αμερικανικής κυβέρνησης καθώς οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη νεκροί. Τους είχε προφτάσει ο Μέγας αντιρατσιστής, ο μεγάλος εξισωτής, ο φυσικός βιολογικός θάνατος.

Έχοντας λοιπόν αποσύρει την εύνοια από τους νεκρούς και υπέργηρους Ναζί, οι Αμερικάνοι έπρεπε να την επενδύσουν κάπου αλλού, σε νεότερους νεοναζιστές.

ΟΙ νεοναζί της Ουκρανίας, καλά τοποθετημένοι στην Ουκρανική κυβέρνηση από όπου συντονίζουν τις γενοκτονικές επιθέσεις τους κατά των ρωσόφωνων της ανατολικής Ουκρανίας καθώς ακόμη και ο επίσημος ουκρανικός στρατός διστάζει ενίοτε να βάψει τα χέρια του με αίμα ομοεθνών ήταν μια αναμενόμενη επένδυση του φιλοναζισμού των αμερικάνων στην προσπάθεια τους να στραγγαλίσουν με κάθε τρόπο τη Ρωσία.

Ο Οδυσσέας Ελύτης περί Ευρώπης

Ανυπέρβλητος ο λόγος του Ποιητή!