Je suis t'arxidia sas

«"Ήρθα από την Τουρκία πριν από έξι μήνες μέσω του Αιγαίου. Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι άνδρες εδώ οι οποίοι προσφέρουν χρήματα με αντάλλαγμα σεξ".

Στην πλατεία Ομονοίας, αναφέρει το κανάλι RT Documentary, έφηβοι μετανάστες πουλάνε το κορμί τους για 10 ευρώ και παραδέχονται ανοικτά ότι έχουν γίνει βαποράκια και κλέφτες προκειμένου να εξασφαλίσουν το καθημερινό τους φαγητό».

Ένα δάκρυ για την Συρία, ένα για την Υεμένη, ένα για το Αφγανιστάν, ένα για το Μάλι, ένα για το Σουδάν...

Κλάψτε γι' αυτά που είστε σίγουροι ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε γιατί όλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι ηλικιωμένοι άντρες της Ελλάδας που βγάζουν τα βίτσια τους σε εφήβους από την Συρία, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, το Μάλι, το Σουδάν δεν είναι πατεράδες κανενός σίγουρα. Κανενός σύζυγοι, κανενός αδέλφια.

Η μοναξιά του πάγκου

«Το ξέρω, παιδί μου.
Το σέντερ φορ είναι μόνο του μπροστά.
Και η ευθύνη της μεγάλης ήττας
τα ερωτηματικά της αντικατάστασης
οι συνέπειες της απαξίωσης
θα σε βαραίνουν πολλά άγρυπνα βράδια.
Μα εσύ μην στεναχωριέσαι.
Είσαι μικρός ακόμα
Μπορείς να περιμένεις την δεύτερη ευκαιρία.
Άλλωστε, στη μοναξιά του πάγκου γεννιούνται τα πιο όμορφα όνειρα»

Ωραία! O φίλος μου ο Χάρης, δεν είναι κανένας σπουδαίος ποιητής. Αλλά αυτό βρήκε να γράψει, όταν του έλεγα για εκείνο τον πατέρα, που τον είδα, Κυριακή απόγευμα στο γήπεδο του Κόκκινου Μύλου, να δακρύζει.

Και λίγο αργότερα -δίπλα μου καθότανε αυτός ο άγνωστος στην αρχή Κύριος- να κρύβει με τα χέρια του, ένα πρόσωπο που έκλαιγε γοερά.

«Μα, γιατί; Τι σας συμβαίνει; Μπορώ να βοηθήσω;» του είπα, αγκαλιάζοντας τον φιλικά στην πλάτη.

Είχα πάρει το θάρρος να τον ρωτήσω, αφού μαζί βλέπαμε ένα παιγνίδι παιδικού πρωταθλήματος.

Λίγο νωρίτερα, σχολιάζαμε τα γκολ που έπεφταν βροχή από την αντίπαλη ομάδα της Πετρούπολης και ρίχναμε την ευθύνη στην τρύπια άμυνα των δικών μας.

«Να, ο μικρός μου» απάντησε, δείχνοντας μου το παιδί που κάθονταν στον πάγκο των αναπληρωματικών.

'Ασπρο κοστούμι στην πόλη, Κατοχή.

Τον έλεγαν «το άσπρο κοστούμι» καθώς ανηφόριζε για τους δικούς του λόγους την Πανεπιστημίου στην Κατοχή.

 Του Πάνου Θεοδωρίδη

Υπήρχαν και τότε εστιατόρια, μόνο που δεν πολυρωτούσες τι ακριβώς έτρωγες-ήταν ανθυγιεινό για το καλό σου γούστο, όσο απόμενε. Για τους πολλούς ,υπήρχαν συσσίτια και όπως οι μεσαιωνικοί άνθρωποι κουβαλούσαν στη ζώνη το κουτάλι τους, πολλοί δεν αποχωρίζονταν την καραβάνα.

Χειροποίητοι τροχοί λοταρίας, παρταόλες και παπατζήδες συμπλήρωναν την ταπετσαρία πολλών τοίχων. Θέατρα, σινεμάδες και βαριετέ, είχαν κόσμο. Όσο βάραινε η ατμόσφαιρα, πελατείες συνωστίζονταν σε γραφεία σπουδαίων προσώπων, όταν κάποιος ήξερε κάποιον και μεσολαβούσε να βγεί από τα κρατητήρια κάποιος που τσίμπησαν οι αστυφύλακες και υπέδειξαν οι ρουφιάνοι.

Αλλά ήταν όλα κανονικά. Και τα κλουβιά με ομήρους μπροστά στις μηχανές των τραίνων, και συχνά η μηχανή πίσω, για να θρυμματίζονται τα βαγόνια με τους παρακατιανούς.

Με διαφόρους τρόπους, αυτοί που είχαν συγγενείς σε χωριά, έκρυβαν κάτω από το ντιβάνι τους, υπό την κλάρα, τενεκεδάκια με αλεύρι και άλλα τρόφιμα. Στα ταπεινά σπίτια των χωριών, έβλεπες κομμότες και κηροπήγια, φουστανάκια της βόλτας κρεμασμένα με συρμάτινη κρεμάστρα από καρφί στην πόρτα, ένα βιολί σε θήκη, στο συρτάρι ένα κουτί με κολλιέ ,δαχτυλίδια και σταυρουδάκια, ανταλλαγές για ένα μπουκάλι λάδι η ένα τσουβαλάκι με δυo οκάδες σιτάρι.

Ήταν κατάρα να είσαι «εκδηλωμένος». Στην αρχή, κυνηγούσαν με τον νόμο του Βενιζέλου.Αργότερα, οι φάκελοι απόκτησαν βάθος και ποσότητες καταγγελιών, αφού οι χαφιέδες κάλυπταν την ζήτηση.

Σε όλη τη δεκαετία του 30, οι εκδηλωμένοι μετρήθηκαν και ζυγίζονταν. Οι ίδιοι φάκελοι εμπλουτίστηκαν στην Κατοχή. Σπαράγματά τους, συνέχισαν να υπάρχουν ώς την μεταπολίτευση και παραπέρα.


Ακόμη και σε αυτόν τον ζόφο της Κατοχής, υπήρχε τρόπος να σε σβήσουν, έστω προσωρινά, από την κατάδοση και την ομηρεία. 'Ηθελε λίρες, μισόγυμνα σώματα γυναικών σε όρθια πηδήματα στο πλυσταριό,εκχωρήσεις κάθε τύπου για να γλυτώσει ο συγγενής.

Άνιση η κατανομή του πλούτου, με τη 'σφραγίδα' της Citi και του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης

Εντυπωσιακά τα συμπεράσματα για τη διαμόρφωση του πλούτου και την ανισότητα στην κατανομή του. Τι δείχνει μελέτη του ομίλου της Citi σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης

Λίλυ Σπυροπούλου

Με τη «σφραγίδα» και τις «υπογραφές» πανεπιστημίων και χρηματοοικονομικών οργανισμών, η ανισότητα του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο εξακολουθεί να ισχύει, αλλά, δυστυχώς, έχει αυξηθεί περαιτέρω. Ο κορυφαίος όμιλος της Citi σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ( ειδικότερα με τη σχολή Oxford Martin), προχώρησε στην εκπόνηση μιας μελέτης, με εντυπωσιακά συμπεράσματα για τη διαμόρφωση του πλούτου και την ανισότητα στην κατανομή του.

Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων, ο πλούτος είναι πολύ πιο άνισα κατανεμημένος από το εισόδημα στις περισσότερες χώρες του κόσμου, με εξαίρεση τις ΗΠΑ και τη Σουηδία. Τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και την τεχνολογική πρόοδο, καθώς και στη δομή της αγοράς εργασίας και προϊόντων.

Το μόνο αισιόδοξο συμπέρασμα της μελέτης, αφορά τη σημαντική μείωση του συνολικού αριθμού των ατόμων που θεωρητικά βρίσκονται σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Συγκεκριμένα επ' αυτού, σε διεθνές επίπεδο, η κατάσταση είναι πολύ πιο βελτιωμένη, καθώς τα εν λόγω άτομα έχουν μειωθεί από...1,85 δις στη δεκαετία του ‘ 80, σε 800 εκατομμύρια και μάλιστα, παρά την αύξηση του πληθυσμού.

Σχετικά με την κατανομή του πλούτου, μόλις στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδος, κυκλοφόρησε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα, που πραγματεύεται και εστιάζει στην Ανισότητα και Ευημερία στον βιομηχανοποιημένο κόσμο. Πρόκειται για μια έρευνα, αποτέλεσμα συνεργασίας της Citi με το σχολή Oxford Martin, του πανεπιστημίου της Οξφόρδης (New Oxford Martin School and Citi GPS report assesses how income inequality has been increasing in rich countries and why this should be taken seriously.).

Είναι ένα από τα πολλά θέματα που διερευνά και αναπτύσσει η ομάδα της Citi Global Perspective & Solutions προκειμένου να προσφέρει στους πελάτες της Citi τις απαραίτητες πληροφορίες και γνώσεις αλλά και προβληματισμούς, ώστε να διαχειριστούν με επιτυχία τις σύγχρονες προκλήσεις.

Στα σκοτάδια του απόλυτου τίποτα...

Στέφανος Μαντζαρίδης

Ε λοιπόν, ναι! Όσο κι αν δεν θέλεις να το πιστέψεις, είμαι περήφανος που δεν χαμογέλασα στο θηρίο μπας και σώσω το τομάρι μου. Είμαι περήφανος που μέσα σ' όλα τα δεινά της ανεργίας μου, συνεχίζω να δίνω το χέρι μου σε όποιον το χρειάζεται. Που επέλεξα να θάψω βαθιά μέσα στο σεντούκι της ψυχής μου τα όνειρα μου για να τα κρατήσω ζωντανά παρά να τα σκοτώσω μαζί με την αξιοπρέπεια μου...


Ε λοιπόν, ναι! Είμαι περήφανος που δεν κατάντησα σαν εσένα. Που τυφλωμένος από την ίδια σου τη χολή ρίχνεις το ανάθεμα στον πια αδύναμο από σένα μπας και καταφέρεις να νιώσεις κάποιος. Και δε διστάζεις να κρυφτείς πίσω από τις φτερούγες του μαύρου όρνεου του φασισμού μήπως και σώσεις το τομάρι σου...

Σε βλέπω κακομοίρη μου να γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη και η οργή μέσα μου με πλημμυρίζει. Σε βλέπω που λουφάζεις σιωπηλός και φοβισμένος στη γωνίτσα σου μήπως και δεν καταφέρεις να συνεχίσεις ν' αρπάζεις τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι τους και γελάω μαζί σου. Ναι ρε, γελάω μαζί σου!

Σου πήραν τα πάντα κι έκλεισες τα μάτια. Χαμήλωσες το βλέμμα σου και γύρισες από την άλλη. Λες και δεν έβλεπες, λες και δεν άκουγες... Μα το χειρότερο είναι πως τους τα έδωσες μονάχος σου, με τα δικά σου χέρια... Μόνος σου ξεπούλησες την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά σου στο βωμό της μίζερης ζωούλας σου.

Μονάχος σου τα έδωσες, κανένας δε σου τ' άρπαξε...

Και ντρέπεσαι, ντρέπεσαι γι αυτό. Ντρέπεσαι γιατί όσο κι αν προσπαθείς να το θάψεις βαθιά, το γνωρίζεις.

Δεν τολμάς να αντικρίσεις τον καθρέφτη σου, φοβάσαι πως δεν θα σ' αναγνωρίσεις. Μετέτρεψες τη μάσκα που φοράς σε δεύτερο πρόσωπο σου. Και ξέχασες πια πως ήταν το παλιό...

Φτηνόπωρο

Του Σταύρου Αντύπα

Φθίνουσα εποχή. Στο ράφι της ιστορίας, μικροπωλητές με χαλαρές τις γραβάτες, αντικαθιστούν τα ώριμα σταφύλια της οργής με ψεύτικους και σχεδόν σαπισμένους αντικατοπτρισμούς. Δίπλα στα τσιγάρα με φόρο πολυτελείας, κονσέρβες με ημερομηνίες λήξης έναν αιώνα πίσω, απειλούν με γενοκτονία τις τάξεις εκείνες που ευδαιμονούν πάνω από μεταλλικά τασάκια με νωπά, από τις πρώτες βροχές, αποτσίγαρα.

Η πληρωμένη αφθονία μιας απρόσωπης μειοψηφίας, ερμητικά τοκισμένη με τον ιδρώτα ρυτιδιασμένων κροτάφων που έγειραν έξω από το ζύγι συμβιβασμένων βλεμμάτων, θυσιάζει τις κερασιές που ξέχασαν να ανθίσουν, κρεμώντας τα άνθη που δεν άνοιξαν ή άργησαν να κοκκινίσουν πάνω σε κοκάλινους αγκαθωτούς σταυρούς. Ένας φωτογράφος, με τρίποδο που στέκει στις δυο όχθες του ίδιου ωκεανού, στέλνει μαζικά στο ανώνυμο πλήθος άγουρων πεποιθήσεων, την πειστική εικόνα κάποιου μεσήλικα εγκληματία ψαρά που εκβίασε σε ζωντανή σύνδεση τα ήρεμα συθέμελα της παγκόσμιας τάξης.

Άφθονη και η σπουδή. Στα ιδιωτικά διδακτήρια επιχορηγούμενων κολλεγίων, άσπονδοι και αμέθυστοι καθηγητές, με πίπες επιλεκτικά σβησμένης σοφίας, ξεκινούν την χρονιά καλοχτενισμένων νεαρών μαθητών, με την ανάποδη τροχιά μιας αχώνευτης ιστορίας. Στην αλχημεία των αριθμών, οι εξισώσεις με αγνώστους σωρό, βάφονται στο χρώμα κόκκινων φανατικών για να ξεπλυθεί το μελανό χρώμα του πλούτου. Στις φαβορίτες του δολαρίου, στρώσεις αγνοουμένων ανθρακωρύχων εξισώνονται με τις λευκές κόνιδες μιας φυλής σε υπεροχή, στην κόψη των πενήντα ευρώ, η όψη μιας Ευρώπης που καίγεται ζωντανή σε φούρνο μικροκυμάτων, παίρνει την μορφή ξαναζεσταμένων φαντασμάτων με πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων.

Η Ανεργία στις «γειτονιές του κόσμου» του Γ. Ρίτσου

Οι γειτονιές είναι λυπημένες.

Οι γειτονιές έχουν χώσει το πηγούνι τους στον κόρφο τους.

Δε μιλάνε οι γειτονιές. Το βράδυ σεργιανάει στους λασπωμένους δρόμους

Έρημο, μ ένα παλιό, ξεκούρντιστο φεγγάρι στα χέρια του

Σαν τον τυφλό διακονιάρη με τη φυσαρμόνικα. Παίζει ένα τυφλό τραγούδι.

Κανένα παράθυρο δεν ανοίγει. Ο εργάτης που γυρνάει στη φαμίλια του

Δεν κοντοστέκει, δρασκελάει αργά το κατώφλι,

Κοιτάζει χάμου. Τα παιδιά τον κοιτάζουν.

Η γυναίκα μπαλώνει μια κάλτσα. Δεν τον κοιτάζει.

«Μήτε σήμερα», λέει σα ναχει φταίξει,

«δε βρήκα δουλειά μήτε σήμερα», λέει.

Και τα παιδιά δεν ξέρουν κι είναι λυπημένα,

Κι η πιατοθήκη είναι λυπημένη

Σα μια μικρή σκάλα που δε βγάζει πουθενά,

Και τα πήλινα πιάτα είναι λυπημένα

Σα φεγγάρια που δεν έχουν τι να φωτίσουν,

Και το ξύλινο αυγό του μανταρίσματος μέσα στην κάλτσα είναι σα μια γροθιά σφιγμένη, είναι σα μια γροθιά κρυμμένη σε μιαν άδεια τσέπη.

Η φτώχεια των ανθρώπων, ο πλούτος των εθνών

«Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν έχει ούτε πάρα πολύ πλούσιους ούτε πάρα πολύ φτωχούς πολίτες.»

Θαλής ο Μιλήσιος, 643-548 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

«Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους.»

Carlos Ruiz Zafón, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρακολουθoύσαμε την ταινία Lion, του Garth Davis. Ο δεκάχρονος Τηλέμαχος σοκαρισμένος έβλεπε πώς ζουν οι άνθρωποι στην Ινδία.

«Είναι πολύ φτωχή χώρα η Ινδία;» με ρώτησε.
«Η Ινδία είναι ένα απ’ τα ισχυρότερα κράτη του πλανήτη», του είπα. «Έχει διαστημικό πρόγραμμα, έχει πυρηνικά, έχει τεράστιο πλούτο, σε έκταση είναι το ένα τρίτο ολόκληρης της Ευρώπης και σε πληθυσμό η δεύτερη μεγαλύτερη, μετά την Κίνα.»
«Εδώ δείχνουν ότι είναι φτωχή!»
«Οι άνθρωποι είναι φτωχοί, οι πολλοί. Το κράτος είναι πλούσιο».
«Πώς γίνεται αυτό;»

~~

Καπιταλισμός 2017: πόλεμος, κέρδη, φτώχεια, αφανισμός

Ο κίνδυνος ενός μεγάλου πολέμου, με συμβατικά ή πυρηνικά, δεν αποκλείεται καθόλου. Γιατί το αμερικάνικο κράτος-σύστημα δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Ο πόλεμος είναι μέσα στη δομή και τον πυρήνα του. Κάθε αποχή από πολέμους το αποσυνθέτει. Γι’ αυτό βλέπει τους πάντες σαν εχθρούς.

Σήμερα, οι χαρακτηρισμένοι ως οι μεγαλύτεροι εχθροί των ΗΠΑ είναι πρωτίστως η Κίνα και η Ρωσία και συμπληρωματικά οι αναδυόμενες χώρες, Βραζιλία, Ινδία κ.λπ. Επίσης, οι χώρες που διατηρούν υψηλό βαθμό ανεξαρτησίας, όπως το Ιράν, η Βενεζουέλα, η Βόρεια Κορέα και η Μιανμάρ, που δεν έχουν καμία δυνατότητα, ούτε πρόθεση, να απειλήσουν τις ΗΠΑ. Αποτελούν, όμως, κακά παραδείγματα, με την ανεξαρτησία τους. Ένας από τους λόγους που ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ρήμαξαν τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, ακόμα και τη φτωχή Υεμένη. Επίσης, οι ανεξάρτητες χώρες θεωρούνται εκ των πραγμάτων φυσικοί σύμμαχοι της Κίνας και της Ρωσίας, γιατί προσφέρουν ζωτικό χώρο.

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να υπάρξουν με τη σημερινή τους δομή χωρίς πολεμική βιομηχανία και πολέμους, χωρίς διατήρηση της κουλτούρας του παγκόσμιου ηγεμόνα και με ορατό πια τον κίνδυνο της οικονομικής υποβάθμισής τους. Γι’ αυτό έχουν στήσει, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μια καινούργια φάμπρικα προπαγάνδας και κατασκευής εχθρών. Για να συντηρούν την πολεμική τους μηχανή, να κρατούν σε εξάρτηση τους συμμάχους τους και υπό έλεγχο την κοινωνική δυσαρέσκεια στην επικράτειά τους. Ο φόβος είναι το μεγάλο ψυχολογικό τους όπλο. Κίνα, Ρωσία, Κορέα, Ισλάμ κ.λπ. είναι οι μπαμπούλες που κρατούν τις κοινωνίες σε καταστολή και κρύβουν τη σαθρότητα του συστήματος.

 

Ισχυρό κράτος, φτωχοί άνθρωποι

Μερικά στοιχεία από την κατάσταση στο εσωτερικό των ΗΠΑ, είναι αποκαλυπτικά για την παθογένεια του συστήματος. Η καλλιέργεια της τρομοκρατίας και η κατασκευή εχθρών αποτελούν την πεμπτουσία της πολιτικής της αμερικανικής καθεστηκυίας τάξης για την άσκηση της ηγεμονίας, την καταστολή των αντιδράσεων και τον αποπροσανατολισμό του κοινωνικού σώματος.

Οι στατιστικές δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος από την υπερσυγκέντρωση του πλούτου στο 1% του πληθυσμού. Πρόβλημα που εάν συνειδητοποιηθεί η αιτία του μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις εναντίον της ολιγαρχίας. Γι’ αυτό οι κοινωνίες βομβαρδίζονται ακατάπαυστα από κατασκευασμένες πληροφορίες, παραποιημένες ειδήσεις, αλλά και γεγονότα που υπηρετούν τον ίδιο στόχο: τη διαιώνιση του συστήματος επιβολής, εκμετάλλευσης και λεηλασίας. Ο δεύτερος, λοιπόν, λόγος για να κάνουν πολέμους είναι ότι δεν έχουν λύσεις για τις επιπτώσεις των πολιτικών τους στο εσωτερικό των κοινωνιών τους.

 

Αδιέξοδα

Η μείωση των θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν οφείλεται μόνο στη μεταφορά εργοστασίων και υπηρεσιών σε χώρες του εξωτερικού. Το ισχυρίστηκε ο Τραμπ για να αποσπάσει την ψήφο των μισών ψηφοφόρων. Δεν ήθελε να πει όλη την αλήθεια, ότι οι θέσεις μειώνονται λόγω: α) της ανισόρροπης ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας με τη μεγέθυνση των αναδυόμενων οικονομιών που αποσπούν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας πίτας, β) του κορεσμού στις αναπτυγμένες χώρες που καθηλώνει την κατανάλωση, και γ) της ραγδαίας επέκτασης του αυτοματισμού, της ρομποτοποίησης. Εάν τα έλεγε αυτά, οι ψηφοφόροι του θα απογοητεύονταν. Ήδη, στην Αμερική, υπηρεσίες που απασχολούσαν εκατομμύρια ανθρώπους, στον τραπεζικό τομέα, τις επικοινωνίες, τις μεταφορές, την εκπαίδευση, την ιατρική, αλλά και στη βιομηχανία και σε όλο και περισσότερους κλάδους, εκτελούνται από αυτόματες μηχανές. Η υπόσχεση του Τραμπ ότι θα γυρίσουν τα εργοστάσια στις ΗΠΑ ακούγεται πιο ρεαλιστική και είναι πιο εύληπτη από τους απογοητευμένους πολίτες που δεν θέλουν να ακούν δυσάρεστα νέα για αδιέξοδες καταστάσεις.

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με βάση μια μελέτη του για την οικονομία των ΗΠΑ, καταλήγει στη διαπίστωση ότι στις επόμενες δύο δεκαετίες το 50% επτακοσίων δύο (702) επαγγελμάτων θα έχει αυτοματοποιηθεί. Και η διεθνής εταιρία συμβούλων McKinsey αποφαίνεται ότι σε πολλά επαγγέλματα δεν θα χρησιμοποιούνται καθόλου εργαζόμενοι. Πλέον είναι καθαρό ότι οδηγούμαστε σε μια νέα εποχή για τις αναπτυγμένες δυτικές οικονομίες που το ανθρώπινο δυναμικό δεν θα είναι τόσο αναγκαίο όσο ήταν χτες στα περισσότερα επαγγέλματα.

Η Βενεζουέλα βγάζει στην σέντρα την Ελλάδα

Πέτρος Αργυρίου

Δεν έχει τίποτα να πει νοήμων πλάσμα για τη διαπραγματευτική τακτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την οποία είχα πρωτοπεριγράψει σε σειρά κειμένων μου τον Φλεβάρη του 2015.

Οι τύποι πουλάνε τρέλα σε μας μα οι επικυρίαρχοι Γερμανοί  δεν αγοράζουν καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ελληνική κυβέρνηση πάντα θα υποχωρεί προ των μεγάλων δόσεων, παραδίνοντας όσα τους ζητήθηκε και πολλά περισσότερα.

Υπάρχει μέθοδος στην τρέλα των Συριζανελ: Ξεπουλώντας τα πάντα και στεγνώνοντας τους πάντες πλην των μεγαλολαμογιών, φτιάχνουν το νέο προλεταριάτο, το οποίο θα είναι απόλυτα εξαρτημένο από την ανθρωπιστική βοήθεια της ΕΕ.


Οι αδίστακτοι κυβερνώντες αφού ρίξαν την κυβέρνηση του απεχθέστατου Σαμαρά, αδιαφορώντας για το ότι θα παίρναν την καυτή πατάτα ενός εν ενεργεία μνημονίου -δεν κρατιόντουσαν βλέπετε να ορμήξουν στην πίτα της κεντρικής πολιτικής εξουσίας με κάθε κόστος- συνεχίζουν ανεμπόδιστοι το έργο τους.

Καταστρέψαν τις έννοιες, τις ιδέες, το αντιστασιακό φρόνημα, φέραν το new speak τους και συνέχισαν με περισσό ζήλο αλλά με «βαριά καρδιά» το έργο των προκατόχων τους. Καρδιά τόσο βαριά που σχεδόν κανείς από τους βουλευτές τους δεν είχε το φιλότιμο να σηκωθεί απ την καρέκλα του και να κάνει το αυτονόητο: να παραιτηθεί καταγγέλοντας την κυβέρνηση των ψευτοαριστερών και ψευτοεθνικιστών δοσιλόγων. Και συγκαλύπτουν, αποπροσανατολίζουν, τρολάρουν, θριαμβολογούν για την κάθε συντριβή του ελληνικού λαού:


Τώρα, προληπτικά θα νομοθετήσουν, αν τους επιτραπεί, τη μείωση του αφορόληγητου και την κατάργηση της ύπουλης «προσωπικής διαφοράς» καταδικάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη συμπολίτες μας στην απόλυτη φτώχεια παρότι, για μια ακόμη φορά, μας είχαν τάξει: Κανένα νέο μέτρα. Η πουτανιά τους είναι όχι μνημονειωδώς μνημονιακή.


Όπως ενδεικτικά θριαμβολογούσε ο Κουρής: «Κλείνει η αξιολόγηση χωρίς ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα.

Ο Τσαμπουκάς του Αλέξη … έφερε τη συμφωνία.

Δημιουργούνται 100.000 νέες θέσεις εργασίας»


Πριν τον ΓΑΠ, χλευάζαμε τη Βουλγαρία. Σήμερα, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού περνάει πιο δύσκολα εδώ από ότι το αντίστοιχο κομμάτι του πληθυσμού στη Βουλγαρία.
Κάποτε χλευάζαμε τη Βουλγαρία.

Σήμερα η επιχειρηματικότητα είναι πιο βιώσιμη στη φτωχή Βουλγαρία.

Και τώρα, πάμε καρφί για να γίνουμε Βενεζουέλα.

Σας παρακαλώ βάλτε με στη φυλακή

 

Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου      

Η είδηση ότι ένας 47χρονος άστεγος από τον Βόλο έκλεψε ένα αυτοκίνητο προκειμένου να φυλακιστεί και να σωθεί από το κρύο ξάφνιασε αρκετούς.


Πρόκειται όμως για μια συνήθη πρακτική που ακολουθείται εδώ και αιώνες, όταν κυβερνήσεις φροντίζουν οι συνθήκες στον δρόμο να είναι χειρότερες από αυτές στη φυλακή.

Ενα από τα πράγματα που μαθαίνεις στη φυλακή είναι ότι τα πράγματα είναι όπως είναι και θα είναι όπως θα είναι

Οσκαρ Ουάιλντ

Μπαίνοντας στις φυλακές του Κιλμέινχαμ στο Δουβλίνο, που σήμερα λειτουργούν ως μουσείο, σου έρχεται αυτομάτως ένα ισχυρό συναίσθημα deja vu. Είσαι σίγουρος ότι έχεις ξαναδεί αυτή την αρχετυπική πτέρυγα με τους τρεις ορόφους κελιών που κοιτάζουν σε έναν κεντρικό διάδρομο.


Το μυστήριο λύνεται όταν ακούς τον δεσμοφύλακα-ξεναγό να σου εξηγεί ότι εδώ γυρίστηκαν ορισμένες από τις διασημότερες ταινίες φυλακών, όπως το «Εις το όνομα του πατρός», το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι», η «Ληστεία α λα ιταλικά» και δεκάδες άλλες.


Η πληροφορία όμως που προσωπικά με συγκλόνισε ήταν ότι πριν από αιώνες οι κάτοικοι του Δουβλίνου παρακαλούσαν να μπουν σε αυτό το συγκρότημα φυλακών.


Κοινωνιολόγοι αλλά και οι αρχιτέκτονες διαφωνούν ακόμη και σήμερα για το αν οι φυλακές του Κιλμέινχαμ πληρούν τις προϋποθέσεις του Αγγλου φιλόσοφου Τζέρεμι Μπένθαμ για να αποτελεί ένα πανοπτικό (φυλακές που επιτρέπουν τη συνεχή επίβλεψη των κρατουμένων από τους δεσμοφύλακες).

Οι Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι που διαδίδουν «πειραγμένες» ειδήσεις για την Κούβα

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Κύπρου, Γιώργος Σμυρλής και το ίνδαλμα των Ελλήνων νεοφιλελεύθερων Θάνος Τζήμερος, ήταν δυο από τους πρώτους δράστες της επιχείρησης διασποράς ψευδών ειδήσεων σχετικά με τον Κάστρο.

 

Χρησιμοποιώντας τους λογαριασμούς του στο Twitter και το Facebook παρουσίαζαν εικόνες από την επιδημία χολέρας στην Αϊτή, αναφέροντας ότι ανήκουν σε νοσοκομεία της Κούβας

Πέρα από την προφανή απάτη το εγχείρημά τους παρουσίαζε και μερικά ακόμη σημαντικά προβλήματα: Καταρχήν για την εξάπλωση της χολέρας στην Αϊτή έχουν κατηγορηθεί άμεσα και έμμεσα δυτικές ΜΚΟ και ο ίδιος ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.

Κατά δεύτερον οι πλαστογράφοι της πραγματικότητας δεν γνώριζαν προφανώς ότι η Κούβα έστειλε στην Αϊτή χιλιάδες γιατρούς οι οποίοι περιέθαλψαν δωρεάν το 40% των ασθενών μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2010.

Η διάδοση της προπαγάνδας, που συνήθως προέρχεται από ακροδεξιές ιστοσελίδες στο Μαϊάμι έφτασε όμως και σε μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ και συγκεκριμένα στο Πρώτο Θέμα και την iefimerida.

Αντιγράφουμε για το λόγο αυτό  σχετικό κείμενο από το site Αγώνας της Κρήτης, που αποκαλύπτει την ύποπτη είδηση για την υποτιθέμενη περιουσία των 900 εκατομμυρίων του Φιντέλ Κάστρο.

«Με τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο γίνεται μία μάχη για τις εντυπώσεις και στο διαδίκτυο, και, δυστυχώς, οι πλαστές ειδήσεις που κυκλοφορούν δεν είναι λίγες.

Ας μιλήσουμε για την φτώχεια με αριθμούς

Ρίχνω μια ματιά στην διμηνιαία έκδοση της ΕΛΣΤΑΤ, με τίτλο "Συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα". Λένε πως την πραγματικότητα την αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας κι αυτό είναι σωστό. Όμως, για να την περιγράψουμε χρειαζόμαστε αριθμούς. Σήμερα, λοιπόν, ας μιλήσουμε για μερικούς από τους αριθμούς τής ΕΛΣΤΑΤ.

Με την κυβέρνηση να έχει βάλει στο στόχαστρο τις "κοινωνικές μεταβιβάσεις" (δηλαδή, το ΕΚΑΣ, τις αναπηρικές συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κλπ, πλην των κανονικών συντάξεων), αξίζει να σημειώσουμε ότι το 25,5% του πληθυσμού θα βρεθεί ή θα κινδυνέψει να βρεθεί σε κατάσταση φτώχειας αν κοπούν τελείως αυτές οι μεταβιβάσεις. Δηλαδή, ένας στους τέσσερις κατοίκους αυτού του τόπου θα αναγκαστεί ή θα κινδυνέψει να αναγκαστεί να ζήσει με λιγώτερα από 376 ευρώ τον μήνα. Αν στον κίνδυνο φτώχειας συνυπολογίσουμε τον κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού, το ποσοστό εκτινάσσεται στο 36%, το οποίο σημαίνει ότι περισσότεροι από έναν στους τρεις έλληνες είτε είναι φτωχοί είτε έχουν τόσο περιορισμένους πόρους ώστε ζουν ως κοινωνικοί παρίες. Μ' αυτό το 36% αναδεικνυόμαστε σε πρωταθλητές τής ευρωζώνης.

Θέμα: Βαθαίνει η φτώχεια στην Ελλάδα

Του Δημήτρη Σταμούλη

Τρία στα 10 νοικοκυριά χωρίς εργαζομενους 

Την τραγική κατάσταση που βιώνει ο κόσμος της φτώχειας που διαρκώς διευρύνεται στην Ελλάδα, έφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο η πρόσφατη φονική επέλαση της κακοκαιρίας από την Πελοπόννησο. Όχι μόνο γιατί οι περισσότερες καταστροφές έπληξαν φτωχογειτονιές της Καλαμάτας και άλλων περιοχών, αλλά και γιατί ανάμεσα στα θύματα βρίσκονται άνθρωποι που ζούσαν μόνοι και αβοήθητοι, σε υπόγεια, ανάπηροι, χωρίς ακόμα και την πενιχρή… «βοήθεια στο σπίτι».

Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύτηκαν η τελευταία έρευνα για τις Συνθήκες Διαβίωσης από την ΕΛΣΤΑΤ,  και τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά για το πόσο έχει γκρεμιστεί το επίπεδο ζωής του ελληνικού λαού, πού έχουν πέσει οι μισθοί, πόσο έχει εκτιναχθεί η ανεργία και η ελαστική εργασία, και πόσο έχει αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης και απόσπασης πλούτου του κεφαλαίου από τον κόσμο της εργασίας.

Οι απασχολούμενοι στην Ελλάδα βαίνουν διαρκώς μειούμενοι καθώς από τα 4,6 εκατ. εργαζόμενους του 2008, πέσαμε στα 3,61 εκατ. το 2015. Οι άνεργοι από 387.000 το 2008 εκτινάχθηκαν στα 1,19 εκατ. το 2015. Οι μακροχρόνια άνεργοι από 183.000 που ήταν το 2008 ξεπέρασαν τους 875.000 το 2015, εκ των οποίων οι 454,000 ήταν γυναίκες.

Ένα άλλο στοιχείο που αντανακλά την κατάσταση που βιώνει ο κόσμος του μόχθου είναι και αυτό που δείχνει πόσο έχει αυξηθεί ο πληθυσμός που διαμένει σε νοικοκυριά χωρίς εργαζόμενους. Από 11,1% που ήταν το 2008 και περίπου 530.000, άγγιξαν περίπου το 30% το 2015, με 222.000 να είναι από 0-17 ετών και πάνω από 1 εκατομμύριο να είναι από 18 ως 60 ετών!

Όσον αφορά τα πιο πρόσφατα ποσοστά ανεργίας, να σημειωθεί ότι σταθερό στο 23,5% παρέμεινε το επίπεδο της ανεργίας στην χώρα τον Μάιο, σε σχέση με τον Απρίλιο, σύμφωνα με στοιχεία της Γιούροστατ, παρά το ότι είχε ξεκινήσει ήδη η «πολλά υποσχόμενη» τουριστική σεζόν, ενώ και τα διάφορα προγράμματα με βάουτσερ και οκτάμηνα ρίχνουν τα ποσοστά προσφέροντας ελαστική και κακοπληρωμένη εργασία. Αντίθετα, σε επίπεδο Ευρωζώνης και «ΕΕ των 28», η ανεργία παρέμεινε σταθερή τον Ιούλιο σε σχέση με τον Ιούνιο, στο 10,1% και στο 8,6% αντίστοιχα. Να σημειωθεί ότι πρωταθλήτρια ανεργίας στην ΕΕ παραμένει εδώ και χρόνια η χώρα μας.

Ανάλογη εικόνα παρουσιάζει και η ελληνική εθνική στατιστική υπηρεσία η οποία για τον Ιούνιο του 2016 κάνει λόγο για ανεργία στο 23,4% έναντι 24,9% τον Ιούνιο του 2015.Το σύνολο των απασχολουµένων, κατά τον Ιούνιο του 2016, εκτιµάται ότι ανήλθε σε 3.674.957 άτοµα. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.124.541 άτοµα ενώ ο οικονοµικά µη ενεργός πληθυσµός ανήλθε σε 3.249.057 άτοµα. Η ανεργία των νέων 15-24 ετών ανέρχεται σε 47,7% και των ετών 25-34 σε 29,5%.

Σε δύο περιοχές, ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και επισήμως ( Ήπειρος – Δυτική Μακεδονία με 26,8%, Θεσσαλία – Στερεά Ελλάδα με 25,8%», ενώ στην Πελοπόννησο – Δυτική Ελλάδα και Ιόνια Νησιά η ανεργία είναι 23,8% και στην Αττική 22,3%.

Η φτώχεια μας, ο πλούτος τους…

Του Δάνη Παπαβασιλείου

Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών οργανισμών. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η διαφορά εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι ο πλούτος και η φτώχεια είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Ιδού λοιπόν ορισμένα στοιχεία που αποδεικνύουν, εκτός των άλλων, το πως στην περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και (φυσικά) οι φτωχοί, φτωχότεροι:

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου

• Το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου του πλούτου(1).
• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό παγκόσμιο πλούτο.
• Οι κροίσοι αυτού του κόσμου αυξήθηκαν και έγιναν πλουσιότεροι το τελευταίο 12μηνο, καθώς σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X (2) οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανήλθαν στους 2.473 (+ 6,4%), ενώ η συνολική τους περιουσία διαμορφώθηκε στα 7,68 τρισ. Δολάρια (+5,4%).
• Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (3), 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζονται μόλις 7,4 τρισ. δολάρια, ποσό δηλαδή μικρότερο από την περιουσία των μόλις 2.473 δισεκατομμυριούχων.

Η άλλη όψη των Ολυμπιακών Αγώνων

Γιώργος Κτενάς
Αν οι συνολοταυτιστικές και αυτοαναφορικές κοινωνίες που ζούμε μπορούσαν να αλλάξουν με την έκδοση ενός ανατρεπτικού και αποκαλυπτικού βιβλίου, περιοδικού ή εφημερίδας, αυτός ο κόσμος σίγουρα θα ήταν διαφορετικός. Οι αποκαλυπτικές δημοσιεύσεις είναι το μεγάλο όπλο των από κάτω, μία μορφή εκδίκησης της γυφτιάς, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι: Ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η ανάδυση της λαϊκής συνειδητότητας, απέναντι στην ετερονομία και το καθεστώς εξαίρεσης, δεν θα πέσουν από τον ουρανό. Χρειάζεται ο άνθρωπος να ενημερωθεί σωστά, ως πολιτικό υποκείμενο, αλλά πρέπει να πάρει και την απόφαση να ανατρέψει τον κόσμο γύρω του.


Ας κάνουμε εδώ ένα μικρό πείραμα: Θα δημοσιεύσουμε κάποια στοιχεία που από μόνα τους δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Μπορούν όμως να αλλάξουν τους ανθρώπους που θα τα διαβάσουν, να τους ενεργοποίησουν και εκείνοι με τη σειρά τους να αλλάξουν την κοινωνία που τους φιλοξενεί. Κάποια στοιχεία που αφορούν την τρέχουσα διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων:
– Τα τελευταία χρόνια οι θάνατοι των πολιτών από τις εφόδους της αστυνομίας, με πρόσχημα τις καθαρές πόλεις από τα ναρκωτικά (αρχικά λόγω του Μουντιάλ 2014 και στη συνέχεια λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων), έχουν ξεπεράσει τους 8.000.

Στο Ρίο το πάρτι ξεκίνησε

Εξαιρετική ήταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, αφού οι Βραζιλιάνοι διοργανωτές έδειξαν με μοναδικό τρόπο πως το τέλος της ανθρωπότητας πλησιάζει και πως το μοναδικό ερώτημα τώρα πια είναι αν μαζί με τον άνθρωπο θα εξαφανιστεί και ο πλανήτης.


Οι διοργανωτές τόνισαν το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της υπερχείλισης των υδάτων, της φτώχειας, της πείνας, της δυστυχίας, της προσφυγιάς, της μετανάστευσης και της τριχόπτωσης, προβληματίζοντας τους θεατές που είχαν πέσει στα γόνατα και προσεύχονταν στον Θεό να τους σώσει.


Πάντως, οι διοργανωτές δεν έθιξαν το πρόβλημα του καπιταλισμού -που, όσο να ‘ναι, είναι κάπως υπεύθυνος για όλα αυτά που παρουσίασαν- αλλά αυτό απόλυτα λογικό, αφού θα δυσαρεστούσαν τις πολυεθνικές για τις οποίες γίνονται πια οι Ολυμπιακοί Αγώνες.


Στην τελετή έναρξης κυριάρχησαν ο χορός και η σάμπα, με αποτέλεσμα η τελετή να θυμίζει έντονα το καρναβάλι του Μοσχάτου, με την διαφορά πως το καρναβάλι του Μοσχάτου είναι πολύ καλύτερο.


Οι Βραζιλιάνοι διοργανωτές ήθελαν να περάσουν το μήνυμα πως είναι βέβαιο ότι η ανθρωπότητα θα εξαφανιστεί, οπότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να χορεύουμε και να τραγουδάμε, αφού τίποτα δεν έχει νόημα πια.

Λιτότητα και μνημόνια ασυμβίβαστα με τα ανθρώπινα δικαιώματα

 Αποκαλυπτική η έκθεση που παρουσιάστηκε στον ΟΗΕ και «ξεχάστηκε» από τα ελληνικά ΜΜΕ
Του Παύλου Δερμενάκη*

Μία ακόμα έκθεση που καταδικάζει τις πολιτικές άγριας

λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, τα τελευταία 6 χρόνια, παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες, κατά την 31η Συνεδρίαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και συνέταξε ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας Χ. Π. Μποχοσάβσκι. Πρόκειται για τη δεύτερη ειδική έκθεση για τις πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα. Η πρώτη είχε συνταχθεί το 2013 και, όπως αναφέρεται, τα συμπεράσματα της δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν.

Το γενικό συμπέρασμα της έκθεσης συνοψίζεται στο ότι οι πολιτικές της λιτότητας και τα μνημόνια είναι ασυμβίβαστα με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συνεπώς, τόσο αυτοί που τα επιβάλλουν όσο και αυτοί που τα υλοποιούν παραβιάζουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, οδηγώντας στο περιθώρια ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Η έκθεση αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που έχει επέλθει στην Ελλάδα. Χαρακτηρίζει τη λιτότητα που επιβλήθηκε ως υπερβολική, αφού είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25% την περίοδο 2008-2013, μηδενική αύξηση το 2014 και περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ τα έτη 2015-2016.

Οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, την περίοδο 2010-2012, κρίνονται πρωτοφανείς, μειώθηκαν κατά 15,7%, ποσοστό υψηλότερο από τις αντίστοιχες μειώσεις χωρών που ήταν σε πρόγραμμα προσαρμογής, όπως η Ιρλανδία (-11,3%), η Ισπανία (-5,9%) και η Πορτογαλία (-2,7%). Η μόνη κατηγορία δημόσιων δαπανών που αυξήθηκε την περίοδο 2009-2013 αφορούσε την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών το 2013.

Παρουσιάζουμε παρακάτω τα βασικά στοιχεία της έκθεσης και τα συμπεράσματα της έκθεσης, σημειώνοντας ότι το κείμενο αυτό δεν μεταφράστηκε και πέρασε στα «ψιλά» ή απουσίασε εκκωφαντικά από τα επίσημα δίκτυα έντυπης και ηλεκτρονικής ενημέρωσης.

Δικαίωμα στην εργασία και τις συνθήκες εργασίας: Από την αρχή της κρίσης έχουν χαθεί ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα ένα πρωτοφανές ποσοστό ανεργίας στο 27,5% το 2013, που μειώθηκε ελαφρά σε 24% το Γ΄ τρίμηνο 2015.

230.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν με αποτέλεσμα την απώλεια 600.000 θέσεων εργασίας.

Η απασχόληση στο δημόσιο τομέα μειώθηκε μεταξύ 2009-2015 κατά 234.847 άτομα ή σε ποσοστό 26%.

Η ανεργία στους νέους 15-24 ετών παραμένει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα 48,8% .

Τα γουρούνια δεν πολεμούν

Οι τζιχαντιστές, οι τρομοκράτες, που σκοτώνουν στα αεροδρόμια, στις πλατείες, στα χωριά, είναι ψυχοπαθείς.
Οι πιλότοι, οι στρατιώτες, που βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία, τις πόλεις, τα χωριά, είναι ήρωες.

Οι «εγκέφαλοι», αυτοί που σχεδιάζουν τις τρομοκρατικές ενέργειες, είναι φανατικοί.
Οι στρατηγοί, αυτοί που σχεδιάζουν τις αεροπορικές επιθέσεις, είναι παρασημοφορεμένοι.

Οι φονταμενταλιστές, αυτοί που χρηματοδοτούν τις σφαγές αμάχων, είναι τέρατα.
Οι πολιτικοί, αυτοί που εγκρίνουν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.

Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους ισλαμιστές, είναι έμποροι θανάτου.
Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους χριστιανούς, είναι επιχειρηματίες.

Οι δυτικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αθώα θύματα.
Οι τριτοκοσμικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αριθμοί.

~~

Χολιγουντιακή ταινία β’ διαλογής έχει γίνει ο κόσμος.
Κι οι πεποιθήσεις μας σαν να βγαίνουν από κακογραμμένο σενάριο.

Οι καλοί σκοτώνουν γιατί είναι καλοί και θέλουν να προστατέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Οι κακοί σκοτώνουν γιατί είναι κακοί και θέλουν να καταστρέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Όλοι σκοτώνουν, αλλά κάποιοι σκοτώνουν για καλό σκοπό κι άλλοι για κακό σκοπό. Κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (μας).

Φωτιά στα σαββατόβραδα

Μυρίζει φωτιά. Τρέξε λες στον εαυτό σου χωρίς να χρειάζεσαι τα δεκανίκια των extreme sprots.

 

Ένα στενό πάνω από το σπίτι που σε φιλοξενεί.

 

Ξερνάει φωτιές το σπίτι.

 

Η ένοικος έξω, βαριά εγκαύματα μόνο στην παλάμη. Ξεφλουδίστηκε σαν φρούτο.

 

Μικρό το κακό.

 

Όχι. Δεν είναι μικρό το κακό.

 

 Είχε ζωές στο σπιτάκι.

 

Σκυλάκια σου είπε.

 

Τα σκυλάκια για κάποιους ανθρώπους είναι η μόνη ζωή που έχουν.

 

Και τους κακολογούν αυτοί που τους έκλεισαν όλη την αγάπη σε αγαπησιάρες τετράποδες γούνινες υπάρξεις πως δεν αγαπούν τους ανθρώπους.

 

Πως θα μπορούσαν;