Τι είναι το ψηφιακό νόμισμα

του Γιάννη Σπαθά

Τα τελευταία χρόνια, ακούμε και διαβάζουμε για τα ψηφιακά νομίσματα (Bitcoin, Litecoin κ.λπ.). Τι ακριβώς όμως είναι το ψηφιακό νόμισμα και πόσο ασφαλές είναι; Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα, παρουσιάζοντας τεχνικές πλευρές αλλά και σημαντικούς σταθμούς στην πορεία του την τελευταία δεκαετία.

Πώς ξεκίνησε;

Όλα ξεκίνησαν μετά την κρίση του 2008 στις ΗΠΑ. Τότε, και μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, αυξήθηκαν οι αναζητήσεις σε ακαδημαϊκούς κύκλους και τεχνολογικές κοινότητες για την δυνατότητα να υπάρξει το οικονομικό σύστημα χωρίς μια κεντρική αρχή, χωρίς δηλαδή το τραπεζικό σύστημα που θα εποπτεύει, θα πιστοποιεί και τελικά θα ελέγχει τις συναλλαγές.

Το 2009, πρωτοεμφανίστηκε στον χώρο του διαδικτύου ένα κείμενο-πρόταση για ένα καινούργιο νόμισμα, το Bitcoin, από ένα πρόσωπο που κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι στη πραγματικότητα, τον κατά το διαδίκτυο γνωστό ως Satoshi Nakamoto. Το βασικό σκεπτικό πίσω από την πρόταση ήταν πως οι ηλεκτρονικές συναλλαγές θα μπορούσαν να γίνονται απευθείας από τον έναν συναλλασσόμενο στον άλλο (Peer 2 Peer) χωρίς να υπάρχει ένας ενδιάμεσος που να πιστοποιεί τη συναλλαγή. Επίσης, ακριβώς επειδή δεν θα υπήρχε ενδιάμεσος πιστοποιητής, δεν θα υπήρχε και χρέωση επί της συναλλαγής. Αυτά τα χαρακτηριστικά, μαζί με την δυνατότητα για πλήρη ανωνυμία του κατόχου των νομισμάτων, στάθηκαν ικανά να αυξήσουν τη δημοφιλία του.

Πώς όμως πιστοποιούνται οι συναλλαγές;

Τα ψηφιακά νομίσματα υπάρχουν μόνο στον ψηφιακό κόσμο. Τα ανταλλάσσουμε με δολάρια ή ευρώ σε ειδικά ανταλλακτήρια και μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για αγορές στο διαδίκτυο. Ο κάθε χρήστης κρατάει έναν κωδικό με τον οποίο έχει πρόσβαση στα ηλεκτρονικά του χρήματα. Ήδη, μεγάλες εταιρείες όπως η Amazon, το eBay ή κρατικά ιδρύματα όπως το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, δέχονται πληρωμές με bitcoin.

Αυτοί δεν είναι δικτάτορες. Έχουν φράγκα

Κιχ δεν βγάζουν τα τελευταία 24ωρα οι ζεσουισαρλίδες και οι ακόλουθοι του συνταγματικού τόξου για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την παντελή έλλειψη δημοκρατίας στο Άμπου Ντάμπι, το οποίο επισκέπτεται ο πρωθυπουργός.

Δικτάτορας για αυτούς είσαι αν λέγεσαι Κάστρο και βρίσκεσαι για μισό και πλέον αιώνα υπό αμερικανικό αποκλεισμό. Όχι όταν αγοράζεις τα ακριβότερα οπλικά συστήματα της αμερικανικής, της γαλλικής και της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, όπως κάνουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, που σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία βρίσκονταν στις φυλακές του Εμιράτου (ή εξαφανίζονται μυστηριωδώς), απλώς δεν υπάρχουν αν ο Σεΐχης μπορεί να σου μπουκώσει το στόμα με κανά δημόσιο έργο. Και δόξα τον Αλάχ οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν φάει ψωμάκι, εκμεταλλευόμενες τις συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς που επικρατούν για τους ξένους εργάτες στον Περσικό Κόλπο.

Τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων είναι μάλλον υπερεκτιμημένα όταν συζητάμε για τις σατραπείες της περιοχής (εκτός αν είσαι γκέι στο Ιράν ενώ οι ΗΠΑ ανανεώνουν το εμπάργκο) ενώ και μερικά βασανιστήρια κρατουμένων μπορούν να γίνουν ανεκτά αν υπάρχει καλή θέληση.

Η δημοκρατία, που τόσο μας λείπει στην περίπτωση της Κούβας, είναι μάλλον περιττή για τα μοναρχικά καθεστώτα της περιοχής ενώ τα δικαιώματα των γυναικών είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Αγορές και ηθική

Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορεί να τα αγοράσει το χρήμα, αλλά στις μέρες μας δεν είναι και πολλά. Σήμερα, σχεδόν τα πάντα είναι προς πώληση. Μερικά παραδείγματα:

• Αναβάθμιση κελιού: 82 δολάρια τη νύχτα. Στη Σάντα Άνα της Καλιφόρνιας, και σε μερικές ακόμη πόλεις, όσοι δεν έχουν καταδικαστεί για βίαια εγκλήματα μπορούν να πληρώσουν για μια καλύτερη διαμονή – ένα καθαρό και ήσυχο κελί, μακριά από τα κελιά των κρατουμένων που δεν πληρώνουν.
• Πρόσβαση στη λωρίδα που προορίζεται για οχήματα υψηλής πληρότητας, παρόλο που οδηγείτε μόνος: 8 δολάρια τις ώρες αιχμής. Η Μινεάπολη και άλλες πόλεις προσπαθούν να μειώσουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση επιτρέποντας σε όσους οδηγούν μόνοι να χρησιμοποιούν τη λωρίδα που προορίζεται για οχήματα υψηλής πληρότητας [car pool]. Το αντίτιμο εξαρτάται από την ώρα.
• Οι υπηρεσίες μιας ινδής φέρουσας μητέρας: 6.250 δολάρια. Ζευγάρια στη Δύση, που αναζητούν φέρουσες μητέρες, καταφεύγουν όλο και συχνότερα στην Ινδία, όπου αυτή η πρακτική είναι νόμιμη, και η τιμή κάτω από το 1/3 της τρέχουσας τιμής στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Το δικαίωμα μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες: 500.000 δολάρια. Ξένοι που επενδύουν 500.000 δολάρια και δημιουργούν τουλάχιστον δέκα θέσεις απασχόλησης σε μια περιοχή με υψηλή ανεργία δικαιούνται πράσινη κάρτα που τους εξασφαλίζει μόνιμη διαμονή.
• Το δικαίωμα κυνηγιού ενός μαύρου ρινόκερου, που αποτελεί προστατευόμενο είδος: 150.000 δολάρια. Η Νότια Αφρική επιτρέπει στους κτηματίες να πουλούν σε κυνηγούς το δικαίωμα να σκοτώσουν έναν περιορισμένο αριθμό ρινόκερων. Έτσι, οι κτηματίες αποκτούν ένα κίνητρο για να εκτρέφουν και να προστατεύουν τα είδη που κινδυνεύουν να εκλείψουν.
• Ο αριθμός του κινητού τηλεφώνου του γιατρού σας: τουλάχιστον 1.500 δολάρια τον χρόνο.Όλο και περισσότεροι γιατροί προσφέρουν πρόσβαση στο κινητό τους τηλέφωνο, καθώς και ραντεβού αυθημερόν, σε ασθενείς που είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν από 1.500 έως 25.000 δολάρια τον χρόνο. Η υπηρεσία αυτή αποκαλείται «συνδρομητική ιατρική».
• Το δικαίωμα εκπομπής ενός τόνου άνθρακα στην ατμόσφαιρα: 13 ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαχειρίζεται μια αγορά εκπομπών άνθρακα που επιτρέπει στις εταιρείες να αγοράζουν και να πωλούν το δικαίωμα στη ρύπανση.
• Εγγραφή του παιδιού σας σε ένα πανεπιστήμιο κύρους: ; Παρόλο που η τιμή δεν αναφέρεται, διοικητικά στελέχη κορυφαίων πανεπιστημίων είπαν στη Wall Street Journal ότι δέχονται φοιτητές που δεν είναι ακριβώς αστέρια, αρκεί οι γονείς τους να είναι εύποροι και διατεθειμένοι να κάνουν σημαντικές χρηματικές δωρεές.

Σεούλ, 2/6/2012: Ο Μάικλ Σαντέλ δίνει διάλεξη για το «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα».

Πλήρης πρόταση για μια πολιτική του πολιτισμού

Η εικόνα ενός καλλιτέχνη που κλαίγεται γιατί το κράτος δεν αναγνώρισε την αξία του ώστε να τον χρηματοδοτήσει είναι άχαρο θέαμα. Αν προσθέτει κιόλας ότι τον είχε δει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός εν ενεργεία, Ναύαρχος εν αποστρατεία, Τελετάρχης Λεγεώνας της Τιμής ή άλλος αξιωματούχος και υπαινίσσεται ότι αυτό τον καθιστά δικαιούχο κρατικών προνομίων, θα πρέπει να ντρέπεται.

του Κωνσταντίνου Πουλή

Η εικόνα ενός καλλιτέχνη που κλαίγεται γιατί το κράτος δεν αναγνώρισε την αξία του ώστε να τον χρηματοδοτήσει είναι άχαρο θέαμα. Αν προσθέτει κιόλας ότι τον είχε δει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός εν ενεργεία, Ναύαρχος εν αποστρατεία, Τελετάρχης Λεγεώνας της Τιμής ή άλλος αξιωματούχος και υπαινίσσεται ότι αυτό τον καθιστά δικαιούχο κρατικών προνομίων, θα πρέπει να ντρέπεται.

Δεν υπάρχει τρόπος να μην καλλιεργηθεί περιβάλλον ευνοιοκρατίας όταν πρέπει ένα κρατικό όργανο να αποφασίζει σε ποιον καλλιτέχνη θα μοιράζει φράγκα. Επειδή σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να εξηγήσει ότι τα φεστιβάλ στο εξωτερικό λειτουργούν μια χαρά -και να, ορίστε ο Πήτερ Μπρουκ, που του δώσαν να διευθύνει τη Βασιλική Όπερα στο Κόβεντ Γκάρντεν στα είκοσι δύο του- έχω μια πιο ωραία ιδέα, μάλιστα κλεμμένη από τον Πήτερ Μπρουκ. Ο σκηνοθέτης, λέει, δεν επιτρέπεται να είναι θύμα των περιστάσεων. Αν δεν μπορεί να πείσει δύο ηθοποιούς να τον ακολουθήσουν, δεν είναι σκηνοθέτης. Αν τα καταφέρει, τότε μπορεί να βρει μια γωνιά σε ένα καφενείο ή μια φυλακή ή τον διάδρομο ενός νοσοκομείου για να δείξει την παράστασή του, και μετά αν είναι καλός η μία δουλειά θα φέρει την άλλη.

Μπορεί βέβαια η μία δουλειά να μη φέρει τίποτα. Δεν πειράζει. Τόσοι άνεργοι υπάρχουν. Μήπως θα λυθεί έτσι το πρόβλημα της ανεργίας των ηθοποιών; Ή μήπως πιστεύουμε ότι έτσι θα απορροφηθούν οι καλύτεροι; Αμφιβάλλω.

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Δυτικού Πολιτισμού

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού 

Η σύγκρουση δύο διαφορετικών Πολιτισμών
Δρ Μάνος Δανέζης 

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής ΕΚΠΑΗ 

Πολιτισμική κατάρρευση

Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Η οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.

Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα» όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα.

Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.

Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου - 17ου αιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.
Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.
Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».

Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».

Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.

Πάρε τα λεφτά και τρέχα

Λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου στη Γερμανία, με τίτλο «Το τέλος των μετρητών», ο Νόρμπερτ Χέρινγκ, οικονομικός αναλυτής της εφημερίδας «Χάντελσμπλατ», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους οι τράπεζες κήρυξαν τον πόλεμο στα μετρητά.

 “In God We Trust. All Others Pay Cash (Στον Θεό έχουμε πίστη. Οι υπόλοιποι πληρώνουν μετρητά)”

Αγνώστου

 Ο Νόρμπερτ Χέρινγκ δεν είναι από τους ανθρώπους που το βάζουν εύκολα κάτω. Και η ταμίας της τράπεζας, στο κέντρο της Φρανκφούρτης, το κατάλαβε με τον χειρότερο τρόπο.

Οταν του είπε ότι δεν μπορούσε να του δώσει 15.000 ευρώ από τον λογαριασμό του, χωρίς γραπτή προειδοποίηση τριών εργάσιμων ημερών, αυτός απείλησε ότι δεν θα φύγει από την τράπεζα μέχρι να πάρει τα χρήματά του.

Στον διευθυντή του υποκαταστήματος, που προσπαθούσε να τον ηρεμήσει, δήλωνε (ψευδώς) ότι χρειαζόταν τα χρήματα για να αγοράσει αυτοκίνητο. Και όταν αυτός τον ρώτησε (με ελαφρώς ανακριτική διάθεση) τι μάρκα θα πάρει… ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Στην πραγματικότητα η «φασαρία» που έκανε ο οικονομικός αναλυτής της «Χάντελσμπλατ» ήταν ένα από τα τελευταία στάδια πολυετούς έρευνας που πραγματοποιεί για την προσπάθεια των μεγάλων τραπεζών να εξαφανίσουν το συντομότερο δυνατό τα μετρητά.

Νεοφεουδαλισμός, το άκρων άωτον του καζινοκαπιταλισμού

Η υπόθεση είναι αναντίρρητη:  Η ανισοκατανομή του πλούτου τα τελευταία χρόνια αυξάνεται.

 

Μόλις το 1% του παγκοσμίου πληθυσμού κατέχει πλέον το 48% του παγκοσμίου πλούτου.

Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη σήμερα κατέχουν όσο συνολικά οι 3.5 δισεκατομμύρια φτωχότεροι άνθρωποι του πλανήτη.

 

Τι στο διάολο έχει συμβεί;

Η «παγκοσμιοποίηση» αύξησε τον παγκόσμιο πλούτο. Και σταδιακά αύξησε την ανισοκατανομή του καθώς το όπλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, απομάκρυνε ανεπιθύμητα κρατικά εμπόδια όπως κρατικούς ελέγχους, εποπτεία και περιοριστικούς νόμους και ρυθμίσεις.

 

Αυτή η διαδικασία είχε μια εσωτερική εναρκτήρια στιγμή:

Την κρυπτονεοφιλελεύθερη περίοδο Clinton, καταργείται ο νόμος Glass-Steagall που διαχώριζε τις τράπεζες από τις ασφαλιστικές εταιρίες.

 

Η πτώση αυτού του τείχους οδηγεί σε μεγατραπεζικά συσσωματώματα όπου τα στεγαστικά δάνεια κι οι υποθήκες γίνονται μια σούπα και παραγοντοποιούνται, κάτι που τελικά οδήγησε στη φούσκα των στεγαστικών και την οικονομική κρίση του 2006, κρίση που ξεπεράστηκε χάρη στη δυνατότητα της FED να τυπώνει πακτωλό δολαρίων χωρίς να υπόκειται σε πληθωριστική τιμωρία όπως θα συνέβαινε για οποιαδήποτε άλλη χώρα πλην των ΗΠΑ.

 

Η απίστευτη περίπτωση του ανθρώπου που γύρισε την πλάτη σε 33 εκατ. ευρώ

Όταν ο Τζέισον Μπράουν αποφάσισε να εγκαταλείψει χλιδή, «dolce vita» και να «σπάσει» συμβόλαιο ύψους 33 εκατ. ευρώ, όλοι τον αποκάλεσαν τρελό. Στην πραγματικότητα είναι ένας ωραίος τρελός...

Η ιστορία είναι γεμάτη από πράξεις ανθρώπων που φαινομενικά δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα, ενώ είναι τόσο έντονη η αλλοτρίωση όλων μας από τις σύγχρονες «αξίες» που εκείνο που ενδεχομένως θα έπρεπε να είναι το προφανές, αντιμετωπίζεται ως παράδοξο, ανεξήγητο, παλαβό.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης (μετά από παραίνεση του Παναγιώτη Ρήλλου)

Τι θα περίμενε κανείς, λοιπόν, από έναν αθλητή που έχει συνηθίσει να αμείβεται με ποσά πέρα από κάθε φαντασία; Η «λογική» επιτάσσει μια κάποια έκλυτη ζωή, υπερβολές, καταχρήσεις, εξώφυλλα (συνήθως με πιπεράτες αφορμές), μοντέλες, τραγουδιάρες, τατού-μανίκια, γρήγορα αυτοκίνητα. Αν στα παραπάνω προσθέσεις και μια μικρή δόση φιλανθρωπίας, έχεις βρει το συνδυασμό που κερδίζει. Το απόλυτο πρότυπο.

Ισημερινός – Ράφαελ Κορρέα: Τα Βήματα για τη σωτηρία ενός λαού (Λογιστικός Έλεγχος, Διαγραφή Χρέους, Ψηφιακό νόμισμα;)

*Του Παναγιώτη Σπυρόπουλου
 
Ο Ισημερινός ή Εκουαδόρ είναι μια χώρα στη βορειοδυτική Νότια Αμερική, που συνορεύει με την Κολομβία προς Βορρά, με το Περού στα ανατολικά και νότια και βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό στα δυτικά, με πληθυσμό 14.573.101 κατοίκους.

Αναπολώντας τα κόμικς της νιότης μας, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το μικρό κρατίδιο  (με πληθυσμό μεγαλύτερο κατάτι από της Ελλάδας) ως μια «γαλατική συμμορία» που αντιστέκεται ενάντια στα γεράκια της σύγχρονης Panx Romana – ΗΠΑ και των αυλικών της (γειτόνισσα Κολομβία), με κύριο εκφραστή αυτής της αντίστασης τον πρόεδρο Ραφαέλ Κορρέα, έναν προικισμένο ακαδημαϊκό οικονομολόγο (με 2 μεταπτυχιακούς τίτλους και διδακτορικό), ο οποίος έχει άξιο συμπαραστάτη το πολύπαθο λαό του Ισημερινού.

Για την Ιστορία, τι προηγήθηκε...

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας, η χώρα έγινε έρμαιο ακραίων εθνικιστικών κυβερνήσεων τη δεκαετία του ‘60 και ‘70 του προηγούμενου αιώνα, οι οποίες σε συνεργασία με την Αμερικανική κυβέρνηση, δηλαδή την αναπόφευκτη ανάμειξη της CIA στα εγχώρια, ευνόησαν τη διείσδυση πετρελαϊκών εταιριών προς εκμέταλλευση του «μαύρου χρυσού»της περιοχής και ταυτόχρονα υποβάθμιση των λαϊκών στρωμάτων, διασπάθηση του δημοσίου χρήματος, επιβολή λιτότητας, με αποτέλεσμα οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν τα στρατιωτικά καθεστώτα από τη δεκαετία του 80 και μετά να φανούν ανίκανες στη διαχείριση του δημοσίου χρέους, βλέποντας ως μόνη λύση τον υπερδανεισμό και την προσφυγή στο ΔΝΤ.

Το 1999 η χώρα αντιμετώπισε μια «βαθειά» τραπεζική ύφεση, με την ολοκληρωτική κατάρρευση των μεγάλων τραπεζών, η οποία συνοδεύτηκε από νέα μέτρα λιτότητας, μεγαλύτερο έλεγχο από παράγοντες του ΔΝΤ στη χάραξη πολιτικής και το κυριότερο την υιοθέτηση του δολαρίου ως επίσημο νομίσμα, το οποίο συνέβαλε σε περισσότερη υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής και πλήρη εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Προτεκτοράτο και με τη βούλα δηλαδή. Το μεταναστευτικό ρεύμα των κατοίκων της περιοχής προς άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν ένα φαινομενο με συντριπτικές διαστάσεις τις δεκαετίες ‘90 και ‘00.

Κι όμως, έχουμε μεγάλη ρευστότητα…

Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο όρος “έλλειψη ρευστότητας”, ο οποίος οδηγεί σε αποσυντονισμό έως ασφυξία την ζωή των σύγχρονων ανθρώπων, με τραγικά αποτελέσματα ανέχειας και θανάτων, αναφέρεται όχι σε οξυγόνο, νερό ή τροφή αλλά σε χαρτονομίσματα, τότε καταλαβαίνει την μέγιστη πλάνη μέσα στην οποία ζει και εξελίσσεται η ανθρωπότητα εδώ και χρόνια, φτάνοντας ήδη στην έσχατη κατάντια. Κατανοεί το μέγιστο μπέρδεμα μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη η ζωή αυτού του “πολιτισμένου” γραναζιού που λέγεται “σύγχρονος άνθρωπος – άτομο – καταναλωτής”. Το ότι έχει αναγάγει σε φυσικό πόρο το χρήμα και έχει απαξιώσει τις αξίες, κυρίως την αξία της ανθρώπινης ζωής (του), την οποίαν θυσιάζει καθημερινά για να αποκτήσει έναν παντελώς ψεύτικο πόρο διαβίωσης.