Γερμανικές εκλογές και το διαφαινόμενο ελληνικό κραχ

Να ασχοληθούμε επιγραμματικά με τα προφανή:

Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία είναι δραματικό για την Ελλάδα:

Ο διαφαινόμενος συνασπισμός
Χριστιανοδημοκρατών/Φιλελευθέρων/Πρασίνων με το εθνικιστικό αντιευρωπαϊκό AFD να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι ένας τοίχος από τούβλα στον οποίο θα πέσει με φόρα κάθε ψευδαίσθηση της οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης.

Όλα τα μνημονιακά αφηγήματα για μια καλύτερη ΕΕ τελειώνουν κάπου εδώ, ενώ η Γαλλική ψευδαίσθηση μάλλον θα επιχειρήσει να ξαναχρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως διαπραγματευτικό όπλο έναντι στην γερμανική αδιαλλαξία παρά ως σημαντικό βήμα για μια νέα εποχή Γαλλικής επιρροής στην Μεσόγειο.

Είναι δραματικό και μόνο το ότι το αποτέλεσμα εκλογών σε άλλη χώρα είναι τόσο δραματικό για την Ελλάδα…


Ποια ανάπτυξη;

Η μανία της αριστεράς για την υφαρπαγή της πολιτικής εξουσίας ήταν τέτοια, που πρόθυμα πήραν την δεύτερη αξιολόγηση και την κάναν καυτή πατάτα που προκάλεσε ακόμη περισσότερα οικονομικά εγκαύματα στους Έλληνες.

Η διγλωσσία και οι αμφιταλαντεύσεις της κόστισαν πολλά δις στην ελληνική οικονομία και η μνημονιακή της κατρακύλα, με όλους τους βουλευτές να είναι δεμένοι χειροπόδαρα στις καρέκλες τους και την κεντρική γραμμή, δεν έχει πάτο.

Ο πρωθυπουργός των συνθημάτων σφυρά τώρα το «καθαρή έξοδος από το μνημόνια» και διατάσει πλήρη συμμόρφωση με τα προαπαιτούμενα. Από το "σκίσιμο των μνημονίων", στον "έντιμο συμβιβασμό", στην "ελάφρυνση χρέους" και τώρα στην "καθαρή έξοδο από τα μνημόνια", μπορεί κανείς να διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα της ξύλινης μύτης μιας μαριονέτας μέσα στο λαβυρινθώδες μυαλό ενός τυχοδιώκτη, όπως αυτό αναγκάζεται να λειτουργήσει μέσα σε μια ευμετάβλητη διεθνή πραγματικότητα.

Λωτοφάγοι

Φίλε Πιτσιρίκο, αφορμή για αυτές τις σκέψεις αποτέλεσε ένα άρθρο του οικονομολόγου Βασίλη Βιλάρδου, όπου συνέκρινε την χρεοκοπία της Ελλάδας με εκείνη του Πουέρτο Ρίκο, ενός μικρού νησιού της Καραϊβικής που δεν είναι ούτε ανεξάρτητο κράτος ούτε Πολιτεία των ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα, είναι μια ειδικού τύπου αποικία των ΗΠΑ από το 1898, όπου οι Πορτορικανοί μπορούν να κινούνται ελεύθερα στις ΗΠΑ χωρίς όμως να έχουν τα δικαιώματα του Αμερικανού πολίτη και φυσικά χρησιμοποιούν στις συναλλαγές τους ένα ξένο νόμισμα, το δολάριο των ΗΠΑ.

Κατά αντιστοιχία, η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ, στερείται δημοσιονομικής, οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας αλλά οι κάτοικοι της έχουν την ελευθερία να μετακινούνται μέσα στην ΕΕ.

Έχουν την ελευθερία δηλαδή να γίνονται οικονομικοί μετανάστες.

“West side story” against “East side story”. Διαλιέεεεχτε!

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, 600.000 άνθρωποι –ως επί το πλείστον νέοι και με εξειδικευμένες γνώσεις– έχουν μεταναστεύσει, και οι υπόλοιποι έχουν μετατραπεί σε υπάκουους και απαθείς Λωτοφάγους.

Άνθρωποι που έχουν ξεχάσει τις έννοιες της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας, και που δείχνουν να μην ενοχλούνται καθόλου από την τωρινή τους κατάντια και την κατάσταση ανυποληψίας στην οποία έχουν περιέλθει.

Στο Πουέρτο Ρίκο, που έχει καταρρεύσει οικονομικά και το 50% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας και με τους νέους να δραπετεύουν μαζικά από την χώρα, έγινε πρόσφατα –το 2012, λίγο πριν από την επίσημη χρεοκοπία– ένα δημοψήφισμα στο οποίο τέθηκαν δύο ερωτήσεις.

Σάμος: Η οικονομική κατοχή μετουσιώνεται πλέον σε στρατιωτική!

«Κάθε συμβιβασμός, κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία. Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή, δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. Κι αυτό κοιτάζουν να πετύχουν οι εχθροί μας με τη φωνή των προδοτών.»

Δημήτρης Γληνός

_________________________________________

Κάποτε, για να καταργήσεις την κρατική υπόσταση μιας χώρας, ώστε να τη διοικήσεις, για να υφαρπάξεις τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, για να εξαθλιώσεις το λαό της και για να πατήσει ο στρατός σου στα εδάφη της, όφειλες να εισβάλεις σ’ αυτήν στρατιωτικά και να την καταλάβεις, με σκοπό να την κατέχεις.

Στην Ελλάδα, όμως, τα τελευταία 6 χρόνια συντελείται ένα πολύ... σπουδαίο παγκόσμιο πείραμα: Πως μπορεί να κατακτηθεί μια χώρα και να ασκηθεί κατοχή επ’ αυτής, άνευ πολέμου. Αντί στρατού, οι σύγχρονοι κατακτητές δημιούργησαν κι αξιοποίησαν την εσωτερική 5^η φάλαγγα του πολιτικού, δημοσ/φικού και μεγαλοεπιχειρηματικού προσωπικού της Ελλάδας (εκ των πιο διεφθαρμένων και ξενόδουλων παγκοσμίως), ώστε να «περιτυλίξουν» την κατοχή μια κάποια επίφαση νομιμότητας/

Φαίνεται όμως, ότι το πείραμα προσεγγίζει σταδιακά τα όριά του κι ως εκ τούτου οι σύγχρονοι κατακτητές της Ελλάδας...μαγειρεύουν, πριν να πεινάσουν.

Το πρωΐ της 17^ης του περασμένου Φλεβάρη, ξεφορτώθηκαν στο Λιμάνι Μαλαγαρίου της Σάμου, από το εμπορικό (!) πλοίο FINESSE, 2 διασωστικά - περιπολικά πλοία. Τα 2 αυτά σκάφη είναι της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας της Γερμανίας (Bundespolizei) κι αποτελούν δύναμη της Frontex, στην οποία ανήκει και η Γερμανική ακτοφυλακή (Küstenwache).

«Η ερημία του πλήθους»…

Ο Στάθης στον eniko

Οταν θα τελειώσει η κρίση, θα έχει παγιωθεί. Θα έχει εγκαθιδρύσει νέο καθεστώς. Ως την επόμενη κρίση. Το νέο τοπίο που η κρίση δημιούργησε στην Ελλάδα είναι ήδη ορατό και είναι ο χειρότερος εαυτός του προηγούμενου.
Σε αυτό το νέο τοπίο οδήγησε (εκτός απ’ τη διεθνή συγκυρία ή μάλλον παράλληλα με τη διεθνή συγκυρία) η τριακονταετής διακυβέρνηση της χώρας απ’ τον δικομματικό μονοκομματισμό. Ο ίδιος αστικός μονοκομματισμός σε τρισυπόστατη παραλλαγή, θέτει τώρα τους νέους όρους (θεσμούς) διακυβέρνησης της χώρας στις νέες συνθήκες.
Αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) είναι εν πρώτοις υποτελές (και καθόλου βέβαιον ότι θα παραμείνει αρτιμελές). Περισσότερον υποτελές παρά ποτέ, διότι καθ’ όλην την ιστορία του το νεώτερο ελληνικό κράτος ήταν εξαρτημένο από άλλες Δυνάμεις και πολύ συχνά εξαρτυμένο σε μέρος απ’ αυτές.
Κατά δεύτερον, αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) παρουσιάζει πλέον περισσότερον χαρακτηριστικά χώρου παρά χώρας, προτεκτοράτου παρά κράτους.
Ούτε λόγος μπορεί να γίνεται πλέον για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, γενικώς για αυτεξούσιον, αλλά αντιθέτως τα ζητούμενα πλέον είναι δομές καθεστώτος ανθυπατίας – αν δηλαδή ο ντόπιος άρχοντας (φέρ’ ειπείν, Στουρνάρας) θα κάνει καλά ό,τι του υπαγορεύει ο Επικυρίαρχος. Η συντριβή του
πολιτεύματος, έστω και κατά τις ελάχιστες αστικές του αξιώσεις, έχει επέλθει, αν κρίνει κανείς από τη διαρκή καθαίρεση του Συντάγματος, την άρση της Ασυλίας και την εξουδετέρωση του Κοινοβουλίου. Παράπλευρο κόστος αυτών των φαινομένων είναι η εμφάνιση του φασισμού. Διότι, όταν δεν τίθεται ως στόχος μια καλύτερη δημοκρατία, αλλά εκλαμβάνεται ως το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε η χειρότερη εκδοχή της, τότε ο δρόμος για τη δημαγωγία του φασισμού είναι ανοιχτός. Το πολίτευμα το οποίον
ορέγονται να αποκτείνουν τα φασιστικά κτήνη έχει πρώτα τρωθεί από τους καθεστωτικούς του θεράποντες – τον δικομματικό μονοκομματισμό, την άθλια προπαγάνδα μέσω των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και τον επιδοτούμενο πολιτισμό. Αυτόν που επί «εκσυγχρονισμού» κυρίως εκμαύλιζε ουτιδανούς και τους παρουσίαζε στη συνέχεια ως τους καλλιτέχνες και τους διανοουμένους του έθνους – αν και οι ίδιοι σιχαίνονται τη λέξη. Και με το δίκιο τους. Διότι αυτοί οι μίσθαρνοι εξωμώτες, διανοούμενοι του κράτους ήταν και είναι, όχι του λαού, ούτε του έθνους.
Αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) θα κυβερνηθεί εύκολα. Διότι δεν διαθέτει πλέον εργατικό δίκαιο παρά δουλικό. Για «ευέλικτους», «απασχολήσιμους», ενοικιαζόμενους μέσω ΜΚΟ, μια στρατιά ανέργων απ’ τους οποίους θα αλιεύονται ρουσφετολογικοί διορισμοί, εποχιακοί κι άλλοι δουλοπάροικοι της εργασίας. Της εργασίας-σκλαβιάς. Με τη ραχοκοκαλιά της Δημόσιας Διοίκησης σπασμένη και τους υπαλλήλους υποχείρια των (κομματικών) κρίσεων, λαμπρές μέρες δόξας περιμένουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Αλλά, αν η Ελλάδα έχει ήδη μεταβληθεί σε Ειδική Οικονομική Ζώνη με μεροκάματα Βουλγαρίας και Κίνας, ο δημόσιος πλούτος (ό,τι απέμεινε) είναι μπάτε σκύλοι αλέστε και οι φυσικοί πόροι, με την άρση της Ασυλίας, πάνε για ξέφραγο αμπέλι.