Να δεις τι σου’ χω για μετά…

Κατερίνα Γκαράνη 

Αφού τους τσακίσουμε με τον πόλεμο και επιβάλουμε νέα κατοχή με τους Άγγλους, πρώτα περιθωριοποιούμε και ποινικοποιούμε όλους τους Αριστερούς για να έχουμε τα κεφάλι μας ήσυχο. Μετά δίνουμε το 1/3 του εργατικού πληθυσμού σε ξένες χώρες σκλάβους σε εργοστάσια πληρωμένους με πενταροδέκαρες από πακέτα Μάρσαλ. Σφραγίζουμε με τη συμφωνία Κούπερ όλο τον εθνικό πλούτο δίνοντας τον απόλυτο έλεγχο στις ΗΠΑ μέχρι το 2010. 

Κατόπιν αστικοποιούμε όλο τον πληθυσμό ερημώνοντας την Ελλάδα γιατί οι Έλληνες στα βουνά και στα χωράφια είναι "άτακτοι". Βάζουμε μία Χούντα να αναπτυχθεί με πακέτα αμερικάνικα και οι πρώην τσοπάνηδες από ελεύθεροι να δουλεύουν σε αμπάρια. 

Χώνουμε την χώρα στην ΕΟΚ και αρχίζουμε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (η πρώτη δόθηκε το 1979), φέρνουμε έναν σοσιαλιστή από τις ΗΠΑ για ηγέτη και κάνει τα 2/3 του εργατικού δυναμικού δημοσίους υπαλλήλους δεκαπλασιάζοντας το μισθό τους κλείνοντας βιομηχανίες-βιοτεχνίες και σβήνοντας το αγροτικό κεφάλαιο με επιδοτούμενες χωματερές. 

Οι ντομάτες Πολωνίας και η... κορυφή του παγόβουνου

 

 

Η περί τοπικών προϊόντων φιλολογία καλά κρατεί εδώ και χρόνια, με ασκήσεις επί χάρτου, δηλώσεις, μελέτες και κάθε είδους πανηγύρεις. Με ελάχιστο αντίκρισμα βεβαίως στον απολογισμό αυτών των δράσεων, οι οποίες έχουν “καταπιεί” καθόλου ευκαταφρόνητα ποσά και εκείνο που τελικά μένει είναι η δημοσιότητα και η ανάμνηση του... πανηγυριού.

Η έχουσα μυθολογικές διαστάσεις υπόθεση, κατέρρευσε με πάταγο τον τελευταίο καιρό με αφορμή την υπόθεση της... ντομάτας. Ναι, απίστευτο κι όμως αληθινό, μέσα στο κατακαλόκαιρο με χιλιάδες επί χιλιάδων επισκέπτες, σε μεσογειακή χώρα με ιδανικές καιρικές συνθήκες, το τοπικό αυτό προϊόν κατετάγη στην κατηγορία των “ειδών εν ανεπαρκεία”. Και αντ' αυτού κατακλύσθηκε η αγορά από ντομάτες Πολωνίας (και Βελγίου πληροφορήθηκα προσφάτως), προφανώς από θερμοκήπια. Και μάλιστα σε υψηλότατες τιμές για την εποχή. Εννοείται δε ότι μόνον... ντομάτες δεν θύμιζαν και αρκετοί από τους συνεπείς επαγγελματίες έψαχναν εναγωνίως να βρουν μικροκαλλιεργητές για να σερβίρουν τουλάχιστον τη σαλάτα που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού ως “χωριάτικη” (μια άλλη πονεμένη ιστορία). Το σχετικό ρεπορτάζ αποδίδει τις ελλείψεις με βάση τις δηλώσεις παραγωγών, σε εχθρό της ντομάτας που προκάλεσε καταστροφές. Πρόκειται για μια υπόθεση η οποία απασχολεί έτσι και αλλιώς τα τελευταία χρόνια τους παραγωγούς, αλλά μια προσεκτική ανάγνωση των δηλώσεων -και των πληροφοριών που έρχονται από διάφορες περιοχές- αναδεικνύει μια άλλη πολύ σημαντική πλευρά: Η καλλιέργεια της υπαίθριας ντομάτας είναι ασύμφορη καθώς εμφανίζει αυξημένο κόστος, έχει πολλούς εχθρούς και οι τιμές για μαζική πώληση είχαν ήδη φθάσει πέρυσι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Ως εκ τούτου οι έχοντες τη δυνατότητα ασχολούνται με την τομάτα θερμοκηπίου που πλεονεκτεί καλλιεργητικά από όλες τις απόψεις. Με κριτήριο το “τι συμφέρει” (με συνυπολογισμό όλων των παραμέτρων) επικρατεί πλέον το παράδοξο της άφθονης ντομάτας το χειμώνα από θερμοκήπια σε χαμηλές σχετικά τιμές και της κραυγαλέας έλλειψης του προϊόντος κρίσιμες περιόδους το καλοκαίρι. Η τοπικότητα πάει περίπατο και κανένας δεν εμφανίζεται πρόθυμος να την υπερασπιστεί... από την τσέπη του.