Μεσογειακή διατροφή και καρκίνος

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Η εξέλιξη του καρκίνου», σας ενημερώσαμε πως οι τρέχουσες εξελίξεις στην κατανόηση του καρκίνου καταρρίπτουν ένα από τα βασικά προηγούμενα δόγματά του, όπως είχα προβλέψει σε προηγούμενο βιβλίο μου.

Αυτές οι εξελίξεις θέτουν εν αμφιβόλω τις κυρίαρχες για δεκαετίες χονδροειδείς τακτικές αντιμετώπισης του.

Σε αυτό το άρθρο θα μελετήσουμε όπως δεσμευτήκαμε τις δυνατότητες που παρέχει η μεσογειακή διατροφή στην αντιμετώπιση και πρόληψή του καρκίνου.

Βιταμίνη C.

Πριν από 40 χρόνια, ο κάτοχος δύο Nobel Linus Pauling πρότεινε υψηλές δόσεις βιταμίνης C ως αντικαρκινικό παράγοντα.

Όταν λίγο αργότερα η Mayo Clinic, δεν κατάφερε να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα της σχετικής έρευνας, η αντικαρκινική υπόθεση της βιταμίνης C, «πέθανε» για τη συμβατική ιατρική. 

 Με βάση όμως ατομικές περιπτώσεις όπου δείχνουν μεγαδόσεις ενδοφλέβια χορηγούμενης βιταμίνης C να έχουν «σκοτώσει» κάποια μόνο είδη καρκινικών κυττάρων αλλά και να προστατεύουν τα υγιή από τις επιπτώσεις της χημειοθεραπείας καθώς και να επιμηκύνουν τη διάρκεια και την ποιότητα ζωής καρκινοπαθών, το ενδιαφέρον για τη βιταμίνη C αναβίωσε.

«Διατροφικά σκατά»… με το νόμο

Η κυβέρνηση «ανατινάσσει» το κανονιστικό πλαίσιο για τα τρόφιμα

του Γιώργου Μουργή

 

Το νομοθέτημα νεοφιλελεύθερης κοπής που εισήχθη για διαβούλευση τον περσινό δεκαπενταύγουστο και ψηφίστηκε από τη Βουλή, με τις υπογραφές Γ. Σταθάκη και Θ. Τζάκρη, (αρμόδιους υπουργούς τότε) τίθεται σε εφαρμογή πλέον από τον σημερινό αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας A. Χαρίτση. Στο όνομα της ανάπτυξης για τις επιχειρήσεις εστίασης και υγειονομικού ενδιαφέροντος, καταργώντας ουσιαστικά έτσι την ευρωπαϊκή Αρχή Προφύλαξης των πολιτών στο πολυεπίπεδο ζήτημα διατροφής και κατανάλωσης, καθώς εισάγει την Αρχή Απόδειξης της βλαπτικότητας που επικρατεί στις ΗΠΑ. Με απλά λόγια, νόμοι διατροφικής προφύλαξης θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους, βορά των πολυεθνικών συμφερόντων και βιομηχανιών τροφίμων. Ο πολίτης καλείται πλέον να αποδείξει τη βλαπτικότητα αυτού που επέλεξε να καταναλώσει και όχι οι Αρχές Προστασίας.

Το βασικό χαρακτηριστικό στο σχέδιο νόμου: «Νέο Θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις» είναι η κατάργηση της άδειας λειτουργίας – καταλληλότητας στο όνομα δήθεν της απλοποίησης του συστήματος αδειοδότησης ή εξάλειψης της γραφειοκρατίας για άμεσες επενδύσεις. Αρκεί πλέον μια γνωστοποίηση για την έναρξη σε όλους τους τομείς επιχειρηματικής δραστηριοποίησης εργαστηρίων, μεταποίησης, βιομηχανιών τροφίμων, ποτών και καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Καταργείται κάθε μορφή ελέγχου, προϋπόθεση έναρξης, με την εκ των υστερών σε πραγματικό χρόνο λειτουργίας διενέργεια από τις αρμόδιες αρχές. Αρχές που λειτουργούν ούτως ή άλλως υποστελεχωμένες, χωρίς καμιά δυνατότητα αληθινού ελέγχου, όχι μόνο για το τι φτάνει στο πιάτο μας, αλλά και στο πώς παράγεται ή παρασκευάζεται. Αναφορικά με την έκδοση άδειας λειτουργίας-καταλληλότητας, ειδικά στην επιχειρηματική διατροφική αλυσίδα, το σχέδιο νόμου Σταθάκη – Τζάκρη θέτει σε πραγματικό κίνδυνο τη δημόσια υγεία και τη διατροφική ασφάλεια, με ολέθριες συνέπειες στην προστασία του περιβάλλοντος, όπως προκύπτει από τις διατάξεις του νόμου. Όσο κι διέψευδε, τότε, η Θ.Τζάκρη ότι δεν χρησιμοποιήθηκε το οπλοστάσιο της ΤΤΙΡ, το γεγονός ότι για αυτό το νομοσχέδιο ζητήθηκε η συνδρομή της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων διεθνών θεσμών, λέει πολλά…

Το εμβόλιο που δεν δουλεύει

Η πόλωση είναι το αγαπημένο παιχνίδι των συστημάτων εξουσίας που επιτυγχάνουν έτσι το διαίρει και βασίλευε εντός των πληθυσμών που επιδιώκουν να ελέγξουν και να εξαρτήσουν στην εξουσία τους.

Το ίδιο ισχύει και στο θέμα των εμβολίων. Το ιατροφαρμακευτικό καρτέλ, ένα από τα πιο ισχυρά καρτέλ παγκοσμίως, επί δεκαετίες επιχειρεί να πείσει πως τα εμβόλια –όλα τα εμβόλια- είναι απολύτως ασφαλή, αποτελεσματικά και απολύτως αναγκαία προκειμένου να αυξήσει τις πωλήσεις του, προσθέτοντας νέα προϊόντα στα ήδη υπάρχοντα ενώ από την άλλη πλευρά έχει αναπτυχθεί ένα αντιεμβολιαστικό κίνημα το οποίο προσπαθεί να πείσει πως τα εμβόλια –όλα τα εμβόλια- είναι επικίνδυνα, αναποτελεσματικά και απολύτως αχρείαστα ενώ ο πληθυσμός, βρισκόμενος ανάμεσα σε συμπληγάδες, καλείται να πάρει θέση και να υποστεί τις συνέπειες.

Στην αρθρογραφία μου και τα βιβλία μου τα τελευταία χρόνια, κυρίως στο «Το τι δεν σας λένε οι γιατροί» έχει εξεταστεί η αποτελεσματικότητα, η ασφάλεια και η αναγκαιότητα πολλών εμβολίων με τα συμπεράσματα να αμφισβητούν όλα τα παραπάνω.

Ειδικότερα στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» παρουσίασα για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, το πως με μια σειρά νομοθεσιών που ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, στρώθηκε το χαλί για την «Αναγέννηση των εμβολίων», προκειμένου να τονωθεί η αντίστοιχη βιομηχανία που επί δεκαετίες βρισκόταν εμπορικά σε «χαμηλές πτήσεις»

Το επόμενο βήμα ήταν η δόλια παρουσίαση από διεθνείς οργανισμούς υγείας καινούργιων «επιδημιών» ως πανδημιών, προκειμένου , μέσω απευθείας αναθέσεων από κυβερνήσεις, να γίνουν εκατοντάδες εκατομμυρίων πωλήσεις εμβολίων και φαρμάκων με τον χαρακτήρα του κατ επείγοντος.

Τα εμβόλια είναι προϊόντα βιομηχανίας και ως εκ τούτου, κάποιες παρτίδες τους είναι ιστορικώς αποδεδειγμένα ελαττωματικές εώς βλαπτικές: Χιλιάδες εμβόλια αποσύρονται κάθε χρόνο.  Ο περιορισμός των μηχανισμών ελέγχων των φαρμάκων και των εμβολίων τα τελευταία χρόνια, απλά επιδεινώνει μια ήδη άσχημη κατάσταση.  

H Novartis στη χώρα της Μίζας

Τα χρόνια των παχιών αγελάδων, οι ορδές μεγαλογιατρών κυρίως και καθηγητάδων που τα παίρναν με διάφορους τρόπους άμεσους και έμμεσους από τις φαρμακευτικές για να προωθούν τα προϊόντα τους στους ανυποψίαστους και ιατρικά απαίδευτους Έλληνες ασθενείς, αποτελούσαν βόμβες στα θεμέλια του συστήματος υγείας.

Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σήμερα η χώρα εξακολουθεί να είναι πρώτη στην Ευρώπη στην κατανάλωση αντιβιοτικών καθώς η κατευθυνόμενη συνταγογράφηση αποτελούσε και σε κάποιο βαθμό εξακολουθεί να αποτελεί πηγή πλουτισμού για αρκετούς Έλληνες γιατρούς.

Η ιατρική διαφθορά δεν αποτελεί ίδιον της Ελλάδας.

Οι πρακτικές της φαρμακοβιομηχανίας είναι πανομοιότυπες ανά τον κόσμο.

Αυτό που είναι ιδιαίτερο στην Ελλάδα αφορά ολόκληρο το πλέγμα εξουσίας και είναι η ασυλία, η ατιμωρησία και η συγκάλυψη των ιατρικών εγκλημάτων και της εγκληματικής συνέργειας με τις φαρμακευτικές εταιρίες.

Όπως έχουμε περιγράψει στο τελευταίο μου συναφές βιβλίο «Παρά Φύση» (εκδ. ETRA 2014), την προηγούμενη δεκαετία πρόστιμα δισεκατομμυρίων πέσαν βροχή από τις αμερικάνικες αρχές σε μεγάλες φαρμακευτικές για κακές εώς αμιγώς εγκληματικές πρακτικές τους.

Και παρ ότι τα χρηματικά πρόστιμα δεν είναι αρκετά για πρακτικές που ναρκέμποροι θα ζήλευαν- κάθε ευνομούμενη όφειλε να προβαίνει σε δημεύσεις περιουσιών, φυλάκιση και ανάκληση αδειών για όλους τους εμπλεκόμενους- στην Ελλάδα δεν συμβαίνει ούτε καν το πρώτο.

Θάνατος της Επιστήμης ή Επιστήμη του Θανάτου;

Μια συνταρακτική έρευνα δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην έγκυρη επιστημονική επιθεώρηση BMJ (πρώην The British Medical Journal). Σύμφωνα λοιπόν με τούτη την έρευνα, που διεξήχθη από ερευνητές της ιατρικής σχολής Johns Hopkins των ΗΠΑ, οι θάνατοι που οφείλονται σε ιατρικά λάθη (λανθασμένη συνταγογράφηση, λανθασμένη διάγνωση, χειρουργικές αστοχίες κλπ) υπολογίζονται σ' έναν αριθμό άνω των 250.000 (!!) ετησίως μόνο στις ΗΠΑ, γεγονός που τα ανεβάζει στην "περίοπτη" τρίτη θέση των αιτίων θανάτου, μετά από τις καρδιοπάθειες και τους καρκίνους, που σκοτώνουν ετησίως από 600.000 ανθρώπους περίπου έκαστο.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το ιατρικό λάθος τείνει να υποτιμάται από τις στατιστικές, αφού στα πιστοποιητικά θανάτου ή στους λογαριασμούς των ασφαλιστικών εταιρειών συνήθως αναγράφεται η "σοβούσα αιτία θανάτου" (underlying cause of death), δηλαδή η αιτία που οδήγησε εξαρχής τον ασθενή στα... νύχια της ιατρικής βιομηχανίας. Έτσι, ακόμα κι όταν ο γιατρός έχει το θάρρος και την υπευθυνότητα να καταγράψει στο πιστοποιητικό θανάτου πιθανά ιατρικά λάθη, αυτά δεν συνυπολογίζονται από τις στατιστικές του CDC (αμερικανικός οργανισμός Ελέγχου και Πρόληψης των Νόσων).

Έτσι, αναφέρεται ενδεικτικά η περίπτωση γυναίκας η οποία πέθανε μετά από ένα μάλλον αχρείαστο επεμβατικού τύπου διαγνωστικό τεστ, όταν η βελόνα της βιοψίας τρύπησε το συκώτι της. Επειδή όμως οι γιατροί επιχείρησαν ανεπιτυχώς καρδιακή ανάνηψη, ως αιτία θανάτου καταγράφηκε η "καρδιοπάθεια". Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι σύμφωνα με τη μελέτη, οι θάνατοι στους οποίους αναφέρεται θεωρούνται απολύτως προβλέψιμοι και αποφευκτοί.

Οι ολέθριες επιπτώσεις της λιτότητας στην υγεία

Τα τελευταία 7 χρόνια η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή και παρατεταμένη οικονομική κρίση η οποία έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας. Κυρίως έχει επηρεάσει την Δημόσια υγεία με επιπτώσεις στους δείκτες,  τόσο της νοσηρότητας όσο και της θνητότητας,  με επιπτώσεις και την σωματική αλλά και την ψυχική υγεία του πληθυσμού. Οι παράγοντες που καθόρισαν αυτές τις επιπτώσεις στην δημόσια υγεία είναι πολύ συγκεκριμένοι και έχουν άμεση σχέση με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν από το 2010 και μετά.


Πρώτος παράγοντας και πολύ καθοριστικός ήταν και είναι η μεγάλη μείωση των δαπανών, κυρίως της δημόσιας υγείας, μια μείωση που οδήγησε με την σειρά της στις τραγικές ελλείψεις που διαπιστώνουμε κάθε μέρα στις δημόσιες δομές υγείας. Σε φάρμακα, σε νοσοκομειακά υλικά κτλ. Ελλείψεις που έχουν άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών κάτι που παρατηρούμε καθημερινά πλέον στα νοσοκομεία.

Το 2009 οι δαπάνες για την δημόσια υγεία ήταν στα 17 δισεκατομμύρια  περίπου,  ενώ το 2014 στα 9 δισεκατομμύρια. Ή σε ποσοστό του ΑΕΠ, το 2009 ήταν στο 8% του ΑΕΠ, το 2014 λίγο λιγότερο από το 5% του ΑΕΠ.

Δεύτερος παράγοντας  είναι η μεγάλη ανεργία και η μεγάλη αύξηση των ανασφάλιστων πολιτών. Από 4% το 2009 στο 27% σήμερα! Η Ελλάδα είναι η δεύτερη μετά τη Βουλγαρία χώρα με τα χαμηλότερα ποσοστά ασφαλιστικής κάλυψης υγείας του πληθυσμού.Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, η ασφαλιστική κάλυψη για την υγεία το 2013 είχε μειωθεί κατά 21% στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, καλύπτοντας το 79% του πληθυσμού από 100%. 

λαμπε ρατ: θάρρος και αλήθεια

θάρρος και αλήθεια

Δεν δείχνουμε το μεγαλείο μας όταν βρισκόμαστε στο ένα άκρο, αλλά όταν αγγίζουμε συνάμα και τα δύο. BlaisePascal.

Το πραγματικό θάρρος είναι ακόμα να κρατά κανείς τα μάτια ανοιχτά στο φως όπως και στο θάνατο. Εκείνο που αξίζει είναι να παραμένει κανείς αληθινός, κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα, και την ανθρωπιά και την απλότητα. Και πότε λοιπόν είμαι πιο αληθινός αν όχι όταν είμαι ο κόσμος; Albert Camus

Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν θέλω να μπλέκομαι με γιατρούς και με νοσοκομεία. Δεν είμαι ο μόνος. Αυτή η οσμή γάζας και αμμωνίας απωθεί και φοβίζει. Η ζωή όμως δεν χαρίζεται. Βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά και της αρέσει να φυτρώνει παντού και αναπάντεχα. Οι ώρες που πέρασα πρόσφατα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που εφημέρευε ήταν ακριβώς μια έκφανση – ενσάρκωση αυτής της ορμητικής εισβολής της ζωής στο προσκήνιο. Και ο τρόπος με τον οποίο τη βίωσα και την προσέλαβα, εγώ, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι στο παρασκήνιο, με συνήθειες, ρουτίνες, φοβίες και αγωνίες, ήταν για μένα αποκαλυπτήρια ενός καλά κρυμμένου εαυτού και έμπρακτη επιβεβαίωση μιας άλλης προοπτικής για το μέσα-στον-κόσμο-είναι.

Θα αντιπαρέλθω γρήγορα όσα, μικροαστικά και επιφανειακά, ακούγονται συνήθως για τα δημόσια νοσοκομεία, δηλαδή την ταλαιπωρία που υφίστανται σε αυτά οι ασθενείς και την ταξικότητά τους. Προφανώς και ισχύουν, αλλά δεν είναι νομίζω η ουσία, όχι τουλάχιστον για μένα. Γιατί; Γιατί σταδιακά βυθίστηκα στο βίωμά μου, αφέθηκα, ρίζωσα. Και κατάλαβα ότι το δημόσιο νοσοκομείο είναι ένας τόπος ιερός, μόνο που η ιερότητά του έχει σάρκα και οστά, και τοποθετείται σε ίση απόσταση από τη γαλήνη και την απελπισία.

Πως έχασα τον πόλεμο κατά των υπερμικροβίων

Πως έχασα τον πόλεμο κατά των υπερμικροβίων

 

(Σήμερα, 18 Νοέμβρη, είναι η Ευρωπαϊκή μέρα κατά των αντιβιοτικών. Διαβάστε το γιατί καθώς και το γιατί είναι πολύ αργά, σε άρθρο μου που αναδημοσιεύω από προηγούμενο τεύχος του Holistic Life)

 

Εκεί έξω μαίνεται ένας ακόμη πόλεμος, αόρατος στο γυμνό οφθαλμό. 

 

Είναι ο πόλεμος κατά των υπερμικροβίων.

 

Και τον χάνουμε.

 

Και ο λόγος που τον χάνουμε είναι η ανθρώπινη απληστία σε συνδυασμό με την έλλειψη ιατρικής και όχι μόνο κουλτούρας που διαμόρφωσαν συνθήκες πολύ δυσοίωνες για την παγκόσμια δημόσια υγεία.

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Κορίνθου : Όχι στις «συσκέψεις εργασίας» στα κομματικά γραφεία !

Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Κορίνθου δέχθηκε πρόσκληση για συνάντηση εργασίας στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρακάτω παραθέτουμε την απάντηση του Κ.Ι.Α. Κορίνθου.
Αγαπητοί κύριοι

Μετά από δέκα μήνες στην κυβέρνηση γνωρίζετε πολύ καλά όλους τους ανθρωποκτόνους νόμους που ψήφισαν οι προηγούμενοι, τους οποίους καταγγέλατε εντονότατα ως αντιπολίτευση και τους οποίους εξακολουθείτε να διατηρείτε.

Γνωρίζετε πολύ καλά την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Γνωρίζετε πολύ καλά το τεράστιο πρόβλημα των ανασφάλιστων, το οποίο και όντας αντιπολίτευση είχατε δεσμευτεί ότι θα επιλύσετε.

Γνωρίζετε πολύ καλά την τεράστια συμμετοχή στο φάρμακο που αδυνατεί ακόμη και ο ασφαλισμένος χαμηλοσυνταξιούχος να καλύψει.

Γνωρίζετε πολύ καλά την ιδιωτική εταιρία ΕΣΑΝ που σύσσωμος ο ιατρικός κόσμος και εσείς φυσικά, καταγγέλατε ως επικίνδυνη εμπορευματοποίηση της Υγείας.

Γνωρίζετε πολύ καλά το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν ανασφάλιστοι και ασφαλισμένοι, ογκολογικοί άρρωστοι.

Γνωρίζετε πολύ καλά το τεράστιο πρόβλημα με τις απλήρωτες εφημερίες κρατικών γιατρών όπως και τις τεράστιες καθυστερήσεις στις πληρωμές των ιατρών παρόχων του ΕΟΠΥΥ.

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι δαπάνες για την υγεία από 7% του ΑΕΠ που ήταν το 2010 έχουν κατρακυλήσει στο 4,5 % του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος των ευρωπαικών χωρών είναι 8% του ΑΕΠ.
Γνωρίζετε πολύ καλά όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα όχι μόνο γιατί είναι γνωστά στον καθένα αλλά γιατί τα χρησιμοποιήσατε και ως σημαία για την κατάληψη της εξουσίας.

Αγαπητοί κύριοι σε λίγους μήνες συμπληρώνετε ένα χρόνο στην Κυβέρνηση της χώρας, αυτοδίκαια λοιπόν μπαίνετε στο κάδρο των υπεύθυνων της εξόντωσης της υγείας, ψυχικής και σωματικής ενός ολόκληρου λαού.

Ο καρκίνος είναι πάνω απ' όλα ευθύνη

Σάλο έχει ξεσηκώσει η διακηρυγμένη πρόθεση του κατά τ' άλλα συμπαθούς υπουργού Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή να περιορίσει εκ μέρους της πολιτείας τα νοσήλεια για την αντιμετώπιση των καρκίνων όσων καρκινοπαθών δεν έχουν υποβληθεί τακτικά σε διαγνωστικά τεστ για τον καρκίνο προ της εκδήλωσής του, ως κίνητρο για να εισαχθεί στον πληθυσμό η κουλτούρα των επαναλαμβανόμενων διαγνωστικών ελέγχων που μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους ζωής αλλά και του δυσβάσταχτου οικονομικού κόστους που οι καρκίνοι προκαλούν στα δημόσια ταμεία.

 

Παρά τις ύστερες διευκρινιστικές δηλώσεις του υπουργού και παρότι είμαι και εγώ υπέρ της ενδυνάμωσης μιας τέτοιας κουλτούρας,  να καταδειχθούν τα σημεία εκείνα που καθιστούν την συγκεκριμένη εκδοχή μιας τέτοιας προσέγγισης προκλητική και στα όρια του φασισμού.

 

Πρωτίστως, γιατί χρησιμοποιεί ως κίνητρο όπως τόσο συχνά αρέσκεται να κάνει η ιατρική και η πολιτική όχι μόνο το φόβο αλλά στυγνούς εκβιασμούς.

 

Ο κος Κουρουμπλής απειλεί να εξοντώσει όχι μόνο τους πιο φτωχούς από τους «ανεύθυνους» καρκινοπαθείς αλλά και τις οικογένειες τους και τους αγαπημένους τους. Ακόμη και αν δεν σε σκοτώσουν οι καρκίνοι και οι «θεραπείες» τους, θα σε σκοτώσουν τα κόστη τους.

 

Ο νεοφιλελευθερισμός μιας τέτοιας λογικής είναι πρόδηλος: Η πολιτική ευθύνη είναι συλλογική ενώ η ευθύνη υγείας είναι ατομική.

 

Μαζί τα φάγαμε άρα εσείς θα τα πληρώσετε, μόνος σου αρρώστησες άρα εσύ και οι δικοί σου θα τα πληρώσουν.

 

Ξεχνά φυσικά ο κος υπουργός πως πολλοί καρκίνοι παγκοσμίως είναι επαγγελματικοί ή και βιομηχανικοί: Είναι οι μεγάλες εταιρίες και η έλλειψη ελέγχων στις πρακτικές τους που εισάγουν χιλιάδες καρκινογόνα στα μικρο και μακροπεριβάλλοντα.

Ο,ΤΙ ΤΟΥ ΦΑΝΕΙ ΤΟΥ ΛΩΛΟΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗ

Γράφει ο Καρτέσιος   

Ο άνθρωπος είναι η προσωποποίηση του λαϊκισμού, γνωστό από παλιά. Και έχει και το πρόβλημα ότι τώρα που όλοι βρίσκουν ευκαιρία για δημοσιότητα εκφράζοντας την άποψή τους για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός δεν μπορεί να το κάνει γιατί ακόμη ΠΑΣΟΚ είναι. Όμως αυτά δεν μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογίες για να καταντά επικίνδυνος. Αν ο Τσίπρας θέλει οπωσδήποτε ΠΑΣΟΚους στην κυβέρνησή του, ας του αλλάξει υπουργείο πριν η ασχετοσύνη τού ΛωλοΚουρουμπλή δημιουργήσει κι άλλα προβλήματα στο χώρο της Υγείας, αλλά πλέον και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αναφέρομαι στην είδηση – που πραγματικά ελπίζω να είναι τρολιά και να διαψευστεί με αγανάκτηση – σύμφωνα με την οποία «Υποχρεωτικές θα γίνουν για όλους του Έλληνες οι ιατρικές εξετάσεις για τέσσερις διαδεδομένες μορφές καρκίνου σύμφωνα με τον υπουργό Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή. Εάν οι πολίτες αμελήσουν τα επιβεβλημένα τσεκ – απ, τότε υπάρχει σκέψη να καλούνται να πληρώνουν μέρος του κόστους της θεραπείας τους. Το σχέδιο που επεξεργάζεται το υπουργείο Υγείας και θα θέσει σε διαβούλευση στους αρμόδιους φορείς αφορά τη μαστογραφία και το τεστ pap για τις γυναίκες, το PSA (προστατικό αντιγόνο) και την κλινική εξέταση του προστάτη για τους άνδρες, ενώ και για τα δύο φύλα θα επιβληθεί η διενέργεια κολονοσκόπησης και τεστ κοπράνων. Ο κ. Κουρουμπλής σημειώνει: «Προσανατολιζόμαστε στο να θεσπίσουμε ως υποχρεωτικές τις προαναφερθείσες εξετάσεις και όσοι δεν είναι συνεπείς θα αντιμετωπίζουν ως ποινή την υποχρέωση να συμμετέχουν στο κόστος της νόσου, εφόσον αρρωστήσουν».

Μίλα μου για μεταρρυθμίσεις

Του Πολύφημου 

Από το 2010, και την πρώτη χρεοκοπία της Ελλάδας τα πέντε τελευταία χρόνια, μάθαμε ότι η χώρα και η οικονομία της χρειάζονται «μεταρρυθμίσεις».

Μάλιστα, οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πρέπει να έχουν και συγκεκριμένο χαρακτήρα, γι’ αυτό και πολλές φορές χρησιμοποιούνται λέξεις όπως διαρθρωτικές, στοχευμένες, ολοκληρωτικές, έξυπνες, γρήγορες, κι άλλοι χαριτωμένοι επιθετικοί προσδιορισμοί για να τους δοθεί το απαραίτητο κύρος και βάρος στα κενά τους λεγόμενα.

Όταν οι δανειστές ή οι κυβερνήσεις (αριστεράς ή δεξιάς) αναφέρονται δημόσια σε μεταρρυθμίσεις, τονίζουν την εξαιρετική ανάγκη αυτές να εφαρμοστούν άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις.

Δυστυχώς, όμως, ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό. Δεν μας λένε ποιες πραγματικά είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις και κυρίως ποια είναι η δική τους ερμηνεία στη λέξη «μεταρρύθμιση»· η οποία έχει συνήθως θετική κατάληξη, εκτός κι αν μιλάμε για την οικονομία της Ελλάδας.

Αυτές είναι μερικές από τις «μεταρρυθμίσεις» που οι δανειστές και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις υπηρετούν, μαζί με την πραγματική τους σημασία.

Συστηματική μαστογραφία ή συστηματική ερευνητική πλαστογραφία;

Είναι στη φύση της επιστήμης μια εργασία και συχνότερα μια θεωρία να ανατρέπει αρκετά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τώρα.

Και είναι αρκετά διαδεδομένο όταν κάτι τέτοιο εμφανίζεται ειδικότερα στην ιατρική να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και πολύ συχνότερα με εχθρικότητα που επιδιώκει όχι μόνο να ακυρώσει την αξιοπιστία της έρευνας αλλά και των ίδιων των επιστημόνων που τολμήσαν να αμφισβητήσουν το κατεστημένο.

Και τις δύο αυτές τις τάσεις μπορούμε να τις βρούμε σε σχετικά πρόσφατο πόρισμα της Ελβετικής Ιατρικής Επιτροπής που πρότεινε την κατάργηση προγραμμάτων μαστογραφίας για το μέλλον και τη σταδιακή διακοπή των υπαρχόντων προγραμμάτων για την Ελβετία.

Η Ελβετική Ιατρική Επιτροπή, ένα ανεξάρτητο σώμα, είχε καλούς λόγους για να προτείνει κάτι που φαντάζει αιρετικό σε σχέση με όσα μας έμαθαν να γνωρίζουμε.

Ακριβώς γιατί όσα γνωρίζαμε βασίζονται σε δεδομένα της περιόδου 1961-1991. Εύλογα λοιπόν η Επιτροπή σκέφτηκε να εξετάσει νεότερα δεδομένα.

Τα συμπεράσματα της Επιτροπής ήταν αναπάντεχα ακόμη και για τα ίδια τα μέλη της:

«Μείναμε κατάπληκτοι από το πόσο μη προφανές ήταν το ότι τα οφέλη της μαστογραφίας ξεπερνούσαν κατά πολύ τις επιζήμιες πτυχές της»

Η Επιτροπή φυσικά δεν αναφέρεται στην ίδια τη μέθοδο της μαστογραφίας αλλά στα μαζικά συστηματικά «προληπτικά» προγράμματά της.

Ποιες είναι όμως αυτές οι επιζήμιες πτυχές της συστηματικής μαστογραφίας που αμφισβήτησαν τουλάχιστον για τα μέλη της Επιτροπής την μέχρι σήμερα κυρίαρχη αντίληψη για το αναγκαίο και το επιτακτικό μαζικών προγραμμάτων μαστογραφίας;

Οι συγγραφείς της εργασίας περιγράφουν με σαφήνεια τους λόγους αυτής της μεταστροφής στην συνολική αποτίμηση της συστηματικής μαστογραφίας:

Η μέχρι σήμερα αποδιδόμενη από τους ειδικούς μείωση της θνησιμότητας από καρκίνους του μαστού λόγω μαστογραφίας κατά 20% υποτιμούσε τις αρνητικές επιπτώσεις της επαναλαμβανόμενης μαστογραφίας και των παρενέργειες τους, όπως υποτιμούσε τις ακόλουθες βιοψίες και τη υπερδιάγνωση των καρκίνων του μαστού που θα δεν γίνονταν ποτέ κλινικά προφανείς χωρίς τις συστηματικές μαστογραφίες. Η Εθνική Καναδική Μελέτη για την Εξέταση του Μαστού παρέχει σχετικά αξιόπιστα στοιχεία για την έκταση της υπερδιάγνωσης στη μαστογραφία:

«Μετά από 25 χρόνια υπερπαρακολούθησης, βρήκε πως 106 από τους 484 καρκίνους (21.9%) που διαγνώστηκαν μέσω μαστογραφίας ήταν υπερδιαγνώσεις. Αυτό σημαίνει ότι 106 από τις 44.925 υγιείς γυναίκες στην ομάδα εξέτασης διαγνώστηκαν και δέχτηκαν μη απαραίτητη αντικαρκινική αντιμετώπιση, κάτι το οποίο οδήγησε σε αχρείαστες χειρουργικές επεμβάσεις, ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες ή κάποιο συνδυασμό αυτών των προσεγγίσεων. 

Επιπρόσθετα, μια επιθεώρηση από το (κορυφαίο ανεξάρτητο) Cochrane δέκα δοκιμών που αφορούσαν περισσότερες από 600000 γυναίκες, έδειξε πως δεν υπήρχε κανένα πειστήριο για την επίπτωση της μαστογραφίας στην συνολική θνησιμότητα: Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η μικρή μείωση στους θανάτους από καρκίνους του μαστού μετριαζόταν από θανάτους από άλλες αιτίες. Στη χειρότερη, η μείωση ακυρωνόταν από θανάτους από συνυπάρχουσες συνθήκες ή από τις επιζήμιες επιπτώσεις της μαστογραφίας και της συνδεδεμένης με αυτή υπεραντιμετώπισης (των υπερδιαγνωσμένων καρκίνων)

Η έκθεση της Ελβετικής Ιατρικής Επιτροπής αναγνώρισε πως «η συστηματική μαστογραφία μπορεί να αποτρέπει ένα θάνατο από καρκίνο του μαστού για κάθε χίλιες γυναίκες που εξετάζονται, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν τεκμήρια που να υποδεικνύουν πως η συνολική θνησιμότητα επηρεάζεται.

Ταυτόχρονα, τονίζει τις επιζήμιες πτυχές τις μαστογραφίας –συγκεκριμένα, ψευδώς θετικά αποτελέσματα εξετάσεων και τον κίνδυνο της υπερδιάγνωσης. Για κάθε καρκίνο του μαστού που αποτράπηκε σε γυναίκες των ΗΠΑ για την διάρκεια ενός δεκαετούς προγράμματος ετήσια επαναλαμβανομένων μαστογραφιών που ξεκινούσαν από την ηλικία των 50 ετών, 490 ως 670 γυναίκες είναι πιθανόν να έχουν μια ψευδώς θετική μαστογραφία μετά από επαναλαμβανόμενες εξετάσεις, 70 ως 100 μια περιττή βιοψία και 3 ως 14 έναν υπερδιεγνωσμένο καρκίνο του μαστού που δεν θα εκδηλωνόταν ποτέ κλινικά»

Για να μη δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις, οφείλουμε να διασαφηνίσουμε ξανά μερικά σημεία: Η Ελβετική έκθεση δεν αμφισβητεί τη μαστογραφία ως διαγνωστικό μέσο αλλά τη συστηματική μαζική «προληπτική» της χρήση. Κι αυτό λόγω του κινδύνου λάθος διαγνώσεων που οδηγεί σημαντικό αριθμό υγειών γυναικείων στη βάσανο των αντικαρκινικών πρωτοκόλλων με τις γνωστές συνέπειες.

Η έκθεση επίσης τονίζει την υπερβολική πίστη γυναικών στα προγράμματα συστηματικής μαστογραφίας που επηρεάζει αποφάσεις που θα έπρεπε να παίρνονται μέσω ενημερωμένης συναίνεσης.

Η επίθεση που δέχτηκε η έκθεση και οι συγγραφείς της από το αντικαρκινικό κατεστημένο ήταν λυσσαλέα. Ειδικοί του καρκίνου τη χαρακτήρισαν ως αντιδεοντολογική.

Καθώς μάλιστα μονάχα ένας από τα επτά μέλη της ήταν ογκολογικός χειρουργός με τους υπόλοιπους έξι να έχουν άλλες ιατρικές και όχι μόνο ειδικότητες, ειδικοί του καρκίνου έσπευσαν λίγο πολύ να χαρακτηρίσουν ως άσχετους αυτούς που τολμούσαν να μπουν στα χωράφια τους.

Σε e-mail του στο Medscape Medical News, ο καθηγητής ακτινολογίας του Harvard Daniel Kopans τους αποκάλεσε ως «τύπους χωρίς καμιά ειδικότητα». «Για ποιο λόγο θα θέλατε εμένα σε μια επιτροπή που θέτει τις κατευθυντήριες γραμμές για την χειρουργική εγκεφάλου;» αναρωτήθηκε δημοσίως ο καθηγητής σχολιάζοντας το γεγονός του ότι η επιτροπή, για να αποφύγει (ορθώς) σύγκρουση συμφερόντων, απαρτίστηκε κυρίως από μη ειδικούς του καρκίνου.

«Αυτό (η έκθεση της ιατρικής επιτροπής) είναι απλά ένα κομμάτι ενός μείζονος ιατρικού σκανδάλου» … « ενός σταθερού και συντονισμένου κύματος επιστημονικά αβασίμων αναλύσεων για τη μαστογραφία που δημοσιεύονται σε μεγάλα ιατρικά περιοδικά» δήλωσε ο Kopans χρησιμοποιώντας μάλιστα και τον πολύ βαρύ χαρακτηρισμό «ψευδοεπιστημικό» για τους αμφισβητίες επιστήμονες και τις μελέτες τους.
Το Αμερικανικό Κολλέγιο Ακτινολογίας και η Εταιρία Απεικόνισης Μαστού, σε κοινό τους ανακοινωθέν δήλωσαν σε κλίμα τρομοκρατίας για την ελβετική μελέτη πως:

«Οι θανάσιμες επιπτώσεις των προτάσεων των συντακτών για τη μαστογραφία στην Ελβετική Κυβέρνηση μπορεί να πάρει χρόνια μέχρι να γίνουν εμφανείς»

Η απάντηση της επιτροπής στην επίθεση που δέχτηκε ήταν το λιγότερο έντιμη:
«Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκε εναντίον (της μελέτης) είναι ότι ερχόταν σε σύγκρουση με την παγκόσμια συναίνεση κορυφαίων ειδικών στο πεδίο (της μαστογραφίας)- μια κριτική που μας έκανε να εκτιμήσουμε την μη προκατειλημμένη προοπτική μας που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε εκτεθεί κατά το παρελθόν στις προσπάθειες των ειδικών να κατασκευάσουν ακριβώς μια τέτοια συναίνεση για το θέμα της μαστογραφίας.

Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως η έκθεση ανησύχησε τις γυναίκες, αλλά αναρωτιόμαστε πως θα ήταν δυνατόν να αποφύγουμε το να ανησυχήσουν οι γυναίκες όταν τα δεδομένα είναι αυτά που είναι»
Σίγουρα αρκετές γυναίκες ανησυχούν διαβάζοντας και αυτό ακριβώς το άρθρο και θέλουν μια γνωμάτευση για αν πρέπει ή όχι προληπτικά να μπαίνουν σε προγράμματα συστηματικών «προληπτικών» μαστογραφιών.

Καθώς δεν είναι καθόλου δική μου αρμοδιότητα κάτι τέτοιο και καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι ειδικοί θα χαρακτηρίσουν οποιαδήποτε προτροπή προς το αντίθετο ως κάτι το βλακώδες κι επικίνδυνο, οφείλουμε απλά να καταθέσουμε την τελική γνωμοδότηση των «μη ειδικών» της Ελβετικής Ιατρικής Επιτροπής προς την ελβετική κυβέρνηση:

«Είναι εύκολο να προωθηθεί η (συστηματική) μαστογραφία αν η πλειονότητα των γυναικών πιστεύουν ότι αποτρέπει ή μειώνει τον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού και σώζει πολλές ζωές μέσω της έγκαιρης ανίχνευσης επιθετικών όγκων. Θα ήμασταν κι εμείς υπέρ αν αυτές οι πεποιθήσεις ήταν έγκυρες. Δυστυχώς, δεν είναι και πιστεύουμε πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να λεχθεί στις γυναίκες. Από δεοντολογικής πλευράς, ένα πρόγραμμα δημόσιας υγείας που δεν παράγει ξεκάθαρα περισσότερα οφέλη από επιζήμιες συνέπειες είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί. Το να να παρέχουμε ξεκάθαρη και μη προκατειλημμένη πληροφορία, το να να προωθούμε την κατάλληλη μέριμνα και το να αποτρέπουμε την υπερδιάγνωση και υπεραντιμετώπιση θα ήταν μια καλύτερη επιλογή.»
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως έχετε το δικαίωμα να γνωρίζετε. Σε σύνθετα ζητήματα υγείας αποφεύγετε τους γιατρούς που σας τα παρουσιάζουν όλα ρόδινα ή απλά κι ακόμη περισσότερο αυτούς που αρνούνται να συνεργαστούν μαζί σας μην αποκαλύπτοντας σας όλους τους πιθανούς κινδύνους και παρενέργειας οποιασδήποτε ιατρικής διαδικασίας.

(Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε για το διμηνιαίο free press περιοδικό εναλλακτικών προσεγγίσεων υγείας Holistic Life, Μαίου/Ιουνίου. Τα σημεία διανομής του μπορείτε να τα βρείτε στο http://holisticlife.gr/simia-dianomis)

Πηγή: agriazwa

Οι μύθοι για την Κούβα

 

Πολλοί μύθοι κυκλοφορούν για τη ζωή στην Κούβα: για τη φτώχεια και την απελπισία του κόσμου, τον ουτοπιστικό ρομαντισμό του Τσε Γκεβάρα· την αντοχή του Φιντέλ Κάστρο που πέθανε ή πεθαίνει, που επιμένει να διοικεί ενώ δεν τον θέλει ο λαός· τα σπίτια τους που καταρρέουν γιατί δεν έχουν χρήματα να τα διορθώσουν ή να χτίσουν καινούργια· τα αυτοκίνητά τους που είναι παμπάλαια γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν καινούργια λόγω φτώχειας και εξαιτίας του αποκλεισμού που έχει επιβάλει από τη δεκαετία του '60 στη χώρα η Βόρειος Αμερική, όπως αποκαλούν όλοι οι Νοτιοαμερικανοί τις ΗΠΑ· και για το ότι όπου να 'ναι το καθεστώς θα πέσει.

 

Μια επίσκεψη όμως στην Κούβα, όχι απλά τουριστική, δίνει μιαν άλλη γεύση της πραγματικότητας. Προ καιρού την επισκέφθηκα μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί.

 

Σύμφωνα με τους συναδέλφους μας κουβανούς καθηγητές με τους οποίους συνεργαστήκαμε, οι δύο κεντρικοί στόχοι, μετά την επικράτηση της επανάστασης, το 1959, ήταν και εξακολουθούν να είναι η παιδεία και η υγεία. Ετσι διαβάζουμε σήμερα σε ένα πανό έξω από την κωμόπολη San Jose: «Χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός» καθώς διαφημίζουν την ιδεολογία τους όπως συνηθίζουν και όχι την οδοντόπαστά τους.