H Novartis στη χώρα της Μίζας

Τα χρόνια των παχιών αγελάδων, οι ορδές μεγαλογιατρών κυρίως και καθηγητάδων που τα παίρναν με διάφορους τρόπους άμεσους και έμμεσους από τις φαρμακευτικές για να προωθούν τα προϊόντα τους στους ανυποψίαστους και ιατρικά απαίδευτους Έλληνες ασθενείς, αποτελούσαν βόμβες στα θεμέλια του συστήματος υγείας.

Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σήμερα η χώρα εξακολουθεί να είναι πρώτη στην Ευρώπη στην κατανάλωση αντιβιοτικών καθώς η κατευθυνόμενη συνταγογράφηση αποτελούσε και σε κάποιο βαθμό εξακολουθεί να αποτελεί πηγή πλουτισμού για αρκετούς Έλληνες γιατρούς.

Η ιατρική διαφθορά δεν αποτελεί ίδιον της Ελλάδας.

Οι πρακτικές της φαρμακοβιομηχανίας είναι πανομοιότυπες ανά τον κόσμο.

Αυτό που είναι ιδιαίτερο στην Ελλάδα αφορά ολόκληρο το πλέγμα εξουσίας και είναι η ασυλία, η ατιμωρησία και η συγκάλυψη των ιατρικών εγκλημάτων και της εγκληματικής συνέργειας με τις φαρμακευτικές εταιρίες.

Όπως έχουμε περιγράψει στο τελευταίο μου συναφές βιβλίο «Παρά Φύση» (εκδ. ETRA 2014), την προηγούμενη δεκαετία πρόστιμα δισεκατομμυρίων πέσαν βροχή από τις αμερικάνικες αρχές σε μεγάλες φαρμακευτικές για κακές εώς αμιγώς εγκληματικές πρακτικές τους.

Και παρ ότι τα χρηματικά πρόστιμα δεν είναι αρκετά για πρακτικές που ναρκέμποροι θα ζήλευαν- κάθε ευνομούμενη όφειλε να προβαίνει σε δημεύσεις περιουσιών, φυλάκιση και ανάκληση αδειών για όλους τους εμπλεκόμενους- στην Ελλάδα δεν συμβαίνει ούτε καν το πρώτο.

Οι Γερμανοί φοροφυγάδες της Μεσσηνίας

---

Γράφει ο Πάνος Παπανικολάου

Το κείμενο αυτό καθυστέρησε κάπως, γιατί η αφορμή για να γραφτεί δόθηκε εκείνες τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου, όταν προκηρύχτηκε το δημοψήφισμα και ακολούθησαν πολλά σημαντικά γεγονότα.

Είχε προηγηθεί το πρωτοφανές: να κερδίσουμε κάτι σε κλήρωση με τη σύζυγό μου, κλασικοί γκαντέμηδες και οι δύο σε κάτι τέτοια. Σε εκδήλωση του συλλόγου αποδήμων του χωριού της λοιπόν, μας κληρώθηκαν 5 διανυκτερεύσεις δωρεάν για 2 άτομα στην υπέροχη Φοινικούντα. Φυσικά, σε τέτοιες δύσκολες εποχές που το ταμείο είναι μείον, αποφασίσαμε να κάνουμε χρήση του δώρου και επιλέξαμε τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου μιας και το βεβαρυμένο εργασιακό πρόγραμμα και των δύο δεν επέτρεπε άλλη περίοδο.

Τα δωμάτια αξιοπρεπέστατα με υπέροχη θέα και οι άνθρωποι ευγενικοί και φιλόξενοι, ο άντρας του ζευγαριού ντόπιος και η σύζυγος από την Κρήτη (δική της η προσφορά στην κλήρωση).

Από την πρώτη στιγμή μας έκανε εντύπωση πως όλη η περιοχή πάνω από την Φοινικούντα είναι γεμάτη ιδιωτικές βίλες, αλλά αυτές οι βίλες έχουν κάτι περίεργο… (το καχύποπτο μάτι του αριστεριστή, γαρ). Ο εξωτερικός τους χώρος ήταν τίγκα στο φτηνό αυτοκίνητο, και η διαμόρφωσή τους κάνει μπαμ από μακριά πως είναι συγκρότημα από γκαρσονιέρες «μεταμφιεσμένο» σε έπαυλη.
Μια κουβέντα λοιπόν με τους οικοδεσπότες μας ήταν αρκετή για να λυθεί το … μυστήριο. Πλήθος Γερμανών πριν μερικά χρόνια αγόρασαν κοψοχρονιάς χωράφια και κτήματα, και κατόπιν έκτισαν συγκροτήματα ενοικιαζόμενων δωματίων τα οποία εξ αρχής παρουσίαζαν (και παρουσιάζουν) ως «ιδιωτικές κατοικίες». Τα λειτουργούν ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ ως ενοικιαζόμενα και τα διαφημίζουν ΕΠΙΣΗΜΑ και ΑΝΟΙΧΤΑ σε Γερμανικούς τουριστικούς οδηγούς. Στο κόλπο (με το αντίστοιχο «τίμημα», υποθέτω) οι πολιτικές ηγεσίες τριών τουλάχιστον υπουργείων από 10ετίας ως ΚΑΙ σήμερα. ΠΕΧΩΔΕ κλπ αφού οι κατασκευές είναι γεμάτες πολεοδομικές παραβάσεις, Οικονομικών και Τουρισμού που κάνουν στραβά μάτια στην παράνομη ενοικίαση χωρίς άδεια, χωρίς σήμα ΕΟΤ, χωρίς βιβλία και φυσικά χωρίς φόρους και τέλη.

Το αεροδρόμιο – φάντασμα με το εξωφρενικό κόστος: Μια απίστευτη ιστορία σπατάλης και κακοδιαχείρισης στη Γερμανία της Μέρκελ

Ένα μεγάλο δημόσιο έργο βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Θα έπρεπε να έχει παραδοθεί από το 2010, όμως πέντε χρόνια μετά ακόμα οι εργασίες συνεχίζονται. Στοιχίζει στους φορολογούμενους 16 εκατ. ευρώ τον μήνα. Στην κατασκευή του συμμετέχουν κορυφαίες γερμανικές εταιρείες, όπως η Siemens και η Bosch.

Η περιγραφή αυτή θα μπορούσε να αφορά ένα εργοτάξιο κάπου στην Ελλάδα, όμως βρίσκεται στην καρδιά της Γερμανίας.

Πρόκειται για το νέο διεθνές αεροδρόμιο του Βερολίνου, που τα γερμανικά ΜΜΕ χαρακτηρίζουν «το εργοτάξιο του τρόμου».

Το έργο, κόστους 6,8 δις ευρώ, είχε προγραμματιστεί να παραδοθεί το 2010. Κατασκευαστικά λάθη και διοικητικές αδυναμίες όμως έχουν οδηγήσει στην κατάρριψη κάθε χρονοδιαγράμματος, με κάθε μήνα καθυστέρησης να κοστίζει στον Γερμανό φορολογούμενο 16 εκατ. ευρώ.

Όλα άρχισαν όταν το νέο Airbus A380 κατέκτησε τους αιθέρες, γεγονός που οδήγησε στην απόφαση να καθυστερήσει η παράδοση του έργου προκειμένου να επεκταθεί.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών, ζητήθηκε από μηχανικούς και αρχιτέκτονες να επανασχεδιάσουν το αεροδρόμιο και να επανακατασκευάσουν τοίχους, εξόδους, φώτα κινδύνου, συστήματα εξαερισμού, παράθυρα, ανελκυστήρες και σκάλες.

Το αεροδρόμιο επεκτάθηκε από τα 200.000 στις 350.000 τετραγωνικά μέτρα. Οι εργασίες κατανεμήθηκαν σε 7 κατασκευαστές και εκατοντάδες υπεργολάβους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το σύστημα πυρασφάλειας. Η ομάδα των μηχανικών ανήκε στην Siemens και την Bosch. Πρότειναν ένα σύστημα που περιελάμβανε 3.000 πόρτες πυρασφάλειας, 65.000 εκτοξευτές αφρού, χιλιάδες ανιχνευτές καπνού, έναν λαβύρινθο από κανάλια για τη διοχέτευση του καπνού και περίπου 100 χλμ καλώδια.

Ωστόσο, οι δοκιμές αποκάλυψαν καίριες αστοχίες στο σύστημα, με δυσλειτουργικούς συναγερμούς, λάθος τοποθετημένες καλωδιώσεις και επικίνδυνα σχεδιασμένους αγωγούς καπνού.

Η αποτυχία παράδοσης του έργου εντός της προθεσμίας αποτέλεσε την αρχή ενός κύκλου αλληλοκατηγοριών, με τους εκπροσώπους των Bosch και Siemens να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι οι εταιρείες τους δεν φέρουν καμία ευθύνη.

Για να μην ξεφύγει από κάθε έλεγχο η κατάσταση, ο διευθύνων σύμβουλος της κοινοπραξίας που κατασκεύαζε το έργο προσπάθησε να υποβαθμίσει την επικινδυνότητα των εγκαταστάσεων, ενώ σύστησε μια ειδική επιτροπή για να μελετήσει το πρόβλημα και να προτείνει μια λύση, έτσι ώστε το αεροδρόμιο να παραδοθεί εντός της προθεσμίας.

Τον Μάρτιο του 2012 η επιτροπή πρότεινε μια... ρηξικέλευθη λύση: 800 χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι θα βρίσκονταν σε μόνιμη βάση σε κομβικά σημεία του αεροδρομίου, και αν τυχόν κάποιος μύριζε φωτιά θα... τηλεφωνούσε στην πυροσβεστική και θα οδηγούσε τους επιβάτες στις εξόδους διαφυγής!

Τον Απρίλιο του 2012 τα ΜΜΕ καλωσόρισαν το, έστω και καθυστερημένο, άνοιγμα του αεροδρομίου. Σε μία αστραφτερή τελετή, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έκοψε την κορδέλα.

Ωστόσο, μόλις απομακρύνθηκαν οι κάμερες, η Πυροσβεστική αρνήθηκε να δώσει άδεια λειτουργίας, όταν άκουσε για τους «ανθρώπινους ανιχνευτές καπνού».

Ως αποτέλεσμα, ο μέχρι τότε διευθύνων σύμβουλος της κοινοπραξίας αποπέμφθηκε και στη θέση του τοποθετήθηκε ο πρώην ΔΣ των γερμανικών σιδηροδρόμων και της Air Berlin.

Η παράδοση του αεροδρομίου συνέχισε να υπερβαίνει το ένα χρονικό όριο μετά το άλλο, και πλέον υπολογίζεται ότι δεν πρόκειται να ανοίξει πριν το 2018 – 2019, με κόστος τριπλάσιο του προϋπολογισθέντος.

Τελικά... συμβαίνουν και εις τας Ευρώπας.

Πηγή: topontiki

Βαποράκια

"Αν δεν σε ήξερα, θα έλεγα ότι είσαι κι εσύ διαπλεκόμενος", μου είπε ένας φίλος τις προάλλες, λόγω της επιμονής μου να μη θέλω να φορτώσω την οικονομική κατάντια των ελλήνων σε συγκεκριμένους αποδιοπομπαίους τράγους (Άκης, Μαντέλης, Τσουκάτος κλπ), όπως κάνουν οι καφενόβιοι , μιμούμενοι τον Λαζόπουλο. Πράγματι, προσωπικά επιμένω να θεωρώ τους πρωταγωνιστές όλων των οικονομικών σκανδάλων ως προϊόντα τού συστήματος και όχι ως δολιοφθορείς του. Με άλλα λόγια, εκτιμώ πως ο κάθε Άκης δεν δημιούργησε το πρόβλημα αλλ' απλώς αποτελεί μέρος και δεδομένο του.

Πριν έναν περίπου μήνα, κατά την συζήτηση που έγινε στην βουλή επί της πρότασης του ΣυΡιζΑ και των ΑνΕλ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι "δεν ζητάμε μια εξεταστική επιτροπή προκειμένου να κριθούν πολιτικές αντιλήψεις με τις οποίες διαφωνούμε" αλλά "για να διερευνήσει αν πέρα από την υλοποίηση μιας κακής, νεοφιλελεύθερης και εμμονικής πολιτικής τελέστηκαν εν τέλει πράξεις που είχαν μη πολιτικά κίνητρα".

Ένας βρόμικος εν μέσω δυο καθαρών

Η παραπάνω τοποθέτηση του πρωθυπουργού δεν δείχνει μόνο μια θεώρηση διαμετρικά αντίθετη από την δική μου. Δείχνει, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα κάθε λογής προβλήματα από το ίδιο το σύστημα που τα δημιουργεί: αντί να αναζητείται η ρίζα αυτών των προβλημάτων, εξετάζεται η νομιμότητα των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν. Έρχεται, δηλαδή, η αστική εξουσία, ελέγχουσα και ελεγχομένη ταυτοχρόνως, να αποδώσει ευθύνες, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο ένα νομικό οπλοστάσιο που η ίδια έχει δημιουργήσει προς υπεράσπισή της.

Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

Πετάνε στη θάλασσα 20 σχολεία για μια …μακέτα!

 

Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι. Στην Ελλάδα, με τα 6,3 φτωχοποιημένους πολίτες, με τα μαγκάλια, τα συσσίτια, τη φορολεηλασία και τις αυτοκτονίες, το κράτος θα πληρώσει 90 εκατομμύρια ευρώ σε κάποιους μεγαλοεργολάβους για ένα έργο που ποτέ δεν έγινε και ποτέ δεν θα γίνει. Που παρέμεινε στις …μακέτες!

Πρόκειται για την υποθαλάσσια αρτηρία της Θεσσαλονίκης, ένα έργο που ναυάγησε λίγους μήνες μετά την υπογραφή της σύμβασης και την κύρωσή της από τη Βουλή. Και το ναυάγιο αυτό καλείται τώρα να το πληρώσει πανάκριβα ο καθημαγμένος φορολογούμενος Έλληνας πολίτης, με το ποσό των 90 και πλέον εκατ. ευρώ, που θα δοθεί ως αποζημίωση στους μεγαλοεργολάβους παρότι δεν έριξαν ούτε μια τσαπιά. Το ποσό βέβαια δεν είναι αστείο. Με αυτά τα λεφτά, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα μπορούσαν να κατασκευαστούν 20 καινούργια σχολεία!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το έργο, που δημοπρατήθηκε το 2003, είχε αρχικό προϋπολογισμό 472 εκατ. ευρώ και αφορούσε την παράκαμψη του κέντρου της πόλης, μέσω μιας νέας αρτηρίας μήκους 6,2 χλμ. που θα περιλάμβανε και υποθαλάσσια σήραγγα 1,24 χλμ., η οποία θα συνέδεε την ανατολική με τη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης.

Από την αρχή, το έργο αυτό είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Είχε χαρακτηριστεί από πολλούς «έργο πολυτελείας» και ανεπαρκές ως προς τη λύση του μεγάλου κυκλοφοριακού προβλήματος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μεγάλες επικρίσεις δέχτηκε και το ότι δημοπρατήθηκε με τη μέθοδο της «σύμβασης παραχώρησης» και η εκμετάλλευση θα ανατίθετο για 30 χρόνια στους μεγαλοεργολάβους, οι οποίοι θα έβαζαν χαράτσια διοδίων μέσα στο κέντρο της πόλης. Ουσιαστικά το έργο αποφασίστηκε και δρομολογήθηκε με δύο προφανείς, αλλά ανομολόγητους, στόχους. Πρώτον: Να εξασφαλιστεί η κερδοφορία μερικών μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων. Δεύτερον: Οι κυβερνώντες, αρχικά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ, να πουλήσουν παραμύθι στους ιθαγενείς – ναι έτσι θεωρούν αυτοί τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης – ότι προσφέρουν κάποιο μεγάλο έργο στην πόλη τους…

Η σύμβαση για την κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας, υπογράφηκε στις 31 Οκτωβρίου 2006 μεταξύ του δημοσίου και της κοινοπραξίας «Θερμαϊκή Οδός» που αποτελούνταν από τους ομίλους «Άκτωρ» (Μπόμπολας), «Boscalis» (Ισπανική) και «Archirodon Group» (Ελληνοολλανδική), ενώ κυρώθηκε από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2007.

Εξοπλισμοί- μίζες- εκβιασμοί και το χρέος

Είναι σύμπτωση, η οποία δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη: η υπόθεση Τσοχατζόπουλου «έσκασε» λίγο πριν τις εκλογές του 2012. Σε μια εποχή που μυρίζει εκλογές  «σκάει» και η υπόθεση Καρατζαφέρη.

Ταυτόχρονα, αυτήν ακριβώς την περίοδο ανοίγει και πάλι  γενικότερα το ζήτημα των μιζών για τα εξοπλιστικά. Κάποιος κακόπιστος που δυσκολεύεται να αποδεχτεί τις συμπτώσεις θα έλεγε πως πρόκειται για τη διατύπωση εκβιασμού που διατυπώνεται σε γενικές γραμμές ως εξής: «κοίτα τι μπορεί να σου συμβεί»…

Το παράδειγμα της φυλάκισης του Τσοχατζόπουλου υπήρξε εκκωφαντικό, για όσους είχαν λερωμένα χέρια και ίσως μπήκαν στον πειρασμό το 2012 να το παίξουν μάγκες απέναντι στους δανειστές. Ηχηρή υπενθύμιση είναι και η υπόθεση του Καρατζαφέρη για όσους τυχόν λαδωμένους  βρίσκονται ακόμη στην πολιτική σκηνή και έχουν μπει στον πειρασμό να παίξουν παιχνίδια που δεν αρέσουν σε κάποιους…

Πολλοί, ίσως αμφισβητήσουν το βάθος και το εύρος της διαφθοράς. Τα ποσά των μιζών, ωστόσο, που αναζητούνται είναι μυθικά και κάνουν τα 50 εκατομμύρια του Ακη να μοιάζουν με χαρτζιλίκι. Το ύψος των μιζών λοιπόν, προεξοφλεί και το μεγάλο εύρος της διανομή τους. Με πιο απλά λόγια, το πολιτικό προσωπικό  (ειδικά αυτοί που κυβέρνησαν)  οφείλει, είναι υποχρεωμένο να αποδείξει την αθωότητα του…  

Ποταμοί μίζας

• Σύμφωνα με έγγραφα που δημοσιεύει η Real News μόνο ένας μιζαδόρος ο Πάνος Ευσταθίου έχει μοιράσει, μεταξύ 2002-2011, μίζες  153 εκατομμύρια ευρώ  για  να προωθήσει τα προϊόντα πολεμικών βιομηχανιών που εκπροσωπούσε
• Σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος αναζητείται 1 δις που πήγε σε μίζες την τελευταία 15ετία. Σύμφωνα με το δημοσίευμα μετά από τον Καρατζαφέρη ακολουθεί και δεύτερος πολιτικός ο οποίος ελέγχεται για offshore εταιρείες και είχε σχέσεις με εξοπλιστικά προγράμματα από Ρωσία και Γαλλία

Σαπίλα μέχρι το μεδούλι

Αν λοιπόν μόνο την τελευταία δεκαπενταετία μοιράστηκαν στα εξοπλιστικά μίζες 1 δισεκατομμυρίων ευρώ, βάσιμα μπορεί να καταλήξει στα εξής:

1. δεν αγοράστηκαν ούτε κορδόνια για αρβύλες χωρίς μίζα
2. αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκαν στον κύκλο λήψης των αποφάσεων για τις προμήθειες είναι είτε μπουκωμένοι από τις μίζες είτε (δύσκολο να πιστέψει κανείς) ανίκανοι να πάρουν χαμπάρι τι ακριβώς γινόταν.

Λαδωμένες μαριονέτες

Το θέμα με τις μίζες στα εξοπλιστικά (οι μίζες για τις άλλες προμήθειες του δημοσίου καθώς και για τα μεγάλα έργα είναι άλλη υπόθεση) έχει κάποιες ακόμα διαστάσεις που επιβάλλεται να έχουμε κατά νου.