Όταν το μονοπώλιο της ενημέρωσης των κρατικών καναλιών έσπασε, πρώτα με τα δημοτικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις κι έπειτα με τα ιδιωτικά, η εξέλιξη χαιρετίστηκε ως θρίαμβος της πολυφωνίας.
Σήμερα, κάνοντας μια απλή περιήγηση στα ιδιωτικά κανάλια, κάποιος εύκολα θα διαπιστώσει πως έχουν πανομοιότυπο «καλάθι ειδήσεων».
Είναι προφανές πως τα κανάλια παίρνουν γραμμή.
Στα διεθνή, η ελληνική τηλεόραση είναι υποκατάστημα των μεγάλων δυτικών δικτύων προπαγάνδας.
Στον πρώτο πόλεμο-τηλεοπτική υπερπαραγωγή, στον δεύτερο πόλεμο του κόλπου, τα ελληνικά κανάλια για βδομάδες παίζαν τα fake news του χημικού/βιολογικού οπλοστασίου μαζικής καταστροφής του Σαντάμ.
Την μοίρα του Ιράκ δεν την μάθαμε ποτέ μετά την εισβολή. Έπρεπε να καταλάβουν οι τζιχαντιστές το μισό Ιράκ για να εικάσουμε σε τι ελεεινή κατάσταση είχε περιέλθει το Ιράκ χάρη στον δυτικό ιμπεριαλισμό.
Η εισβολή στο Αφγανιστάν έπαιζε για μήνες. Το ότι μετά την εισβολή το μεγαλύτερο τμήμα του Αφγανιστάν ελέγχεται από συμμορίες ναρκεμπόρων δεν το μάθαμε ποτέ. (Συνολικά εδώ)
Την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή μάθαμε να τη λέμε Αραβική Άνοιξη και να την χειροκροτάμε σαν χρήσιμοι ηλίθιοι.
Με βουλιμία στράφηκαν τα ελληνικά ΜΜΕ κατά του κοινωνικού κράτους του Καντάφι. Το ότι η Λιβύη διαλύθηκε μετά την επέμβαση κι είναι εδώ και χρόνια ζώνες επιρροής φυλάρχων, τοπικών παραγόντων δύναμης και εγχώριων και εισαγόμενων τζιχαντιστών δεν το μάθαμε ποτέ. ‘Επρεπε να κάνει το BBC ρεπορτάζ για το δουλεμπόριο αφρικανών στη Λιβύη για να ξαναμπεί η Λιβύη στον ειδησεογραφικό χάρτη.