Τα γουρούνια δεν πολεμούν

Οι τζιχαντιστές, οι τρομοκράτες, που σκοτώνουν στα αεροδρόμια, στις πλατείες, στα χωριά, είναι ψυχοπαθείς.
Οι πιλότοι, οι στρατιώτες, που βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία, τις πόλεις, τα χωριά, είναι ήρωες.

Οι «εγκέφαλοι», αυτοί που σχεδιάζουν τις τρομοκρατικές ενέργειες, είναι φανατικοί.
Οι στρατηγοί, αυτοί που σχεδιάζουν τις αεροπορικές επιθέσεις, είναι παρασημοφορεμένοι.

Οι φονταμενταλιστές, αυτοί που χρηματοδοτούν τις σφαγές αμάχων, είναι τέρατα.
Οι πολιτικοί, αυτοί που εγκρίνουν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.

Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους ισλαμιστές, είναι έμποροι θανάτου.
Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους χριστιανούς, είναι επιχειρηματίες.

Οι δυτικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αθώα θύματα.
Οι τριτοκοσμικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αριθμοί.

~~

Χολιγουντιακή ταινία β’ διαλογής έχει γίνει ο κόσμος.
Κι οι πεποιθήσεις μας σαν να βγαίνουν από κακογραμμένο σενάριο.

Οι καλοί σκοτώνουν γιατί είναι καλοί και θέλουν να προστατέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Οι κακοί σκοτώνουν γιατί είναι κακοί και θέλουν να καταστρέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Όλοι σκοτώνουν, αλλά κάποιοι σκοτώνουν για καλό σκοπό κι άλλοι για κακό σκοπό. Κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (μας).

Κλοπή εκπαίδευσης (!)

Σήμερα λέω να διηγηθώ μια ιστορία, μάλλον αρκετά διαφορετική από εκείνες στις οποίες σας έχω συνηθίσει. Ή, μήπως, όχι και τόσο διαφορετική; Ας το κρίνετε μόνοι σας.

Μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ, κάπου στα τέλη τής προηγούμενης δεκαετίας και φτάνουμε στο Άκρον, μια πόλη διακοσίων χιλιάδων ψυχών που βρίσκεται καμμιά εξηνταριά χιλιόμετρα νότια του Κλήβελαντ. Όπως συμβαίνει σε πολλές πολιτισμένες πόλεις, έτσι και στο Άκρον όλες οι ψυχές δεν είναι ίδιες. Κάποιες απ' αυτές πρέπει να ζουν ξέχωρα από τις υπόλοιπες, σε γειτονιές διαμορφωμένες ειδικά για ψυχές που δεν έχουν μεγάλη ανάγκη από κοινωνικές παροχές, καλά σχολεία, ασφάλεια κλπ. Σε μια τέτοια γειτονιά ζη και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, η έγχρωμη Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ με τις δυο της κόρες.

Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ

Η Κέλλυ δεν έχει σύζυγο. Έχει, όμως, έναν πατέρα που μένει στην παραπάνω γειτονιά. Μια γειτονιά όπου μένουν ψυχές οι οποίες φαίνεται πως έχουν διαφορετικές ανάγκες. Μια γειτονιά όπου υπάρχουν καλά σχολεία, όπου υπάρχει καθαριότητα, όπου στον δρόμο δεν βρίσκεις ναρκωτικά ευκολώτερα απ' ότι βρίσκεις ποπ-κορν και όπου τα κορίτσια σαν τις κόρες της δεν φοβούνται να πάνε ασυνόδευτα στο σχολείο.

Όπως κάθε μάνα, έτσι και η Κέλλυ δεν μπορεί να μη σκέφτεται πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσε να στείλει τις κόρες της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Μόνο που κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τον νόμο! Απαγορεύεται διότι το σχολείο της γειτονιάς της παίρνει μικρότερες επιχορηγήσεις από τον δήμο, άρα το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών τής γετονιάς της είναι μικρότερο, οπότε, αν στείλει τις κόρες της στο καλό σχολείο, θα είναι σαν να κλέβει τον δήμο!

Όταν ο πατέρας της μπαίνει φυλακή για χρέη προς την εφορία, η Κέλλυ παίρνει την μεγάλη απόφαση: δηλώνει ως μόνιμη κατοικία της το σπίτι τού πατέρα της κι έτσι καταφέρνει να γράψει τα παιδιά της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Δεν την πειράζει που είναι υποχρεωμένη να τα πηγαινοφέρνει καθημερινά με το αυτοκίνητό της γιατί ξέρει πως εκεί θα έχουν καλύτερη εκπαίδευση και πολύ μικρότερους κινδύνους να αντιμετωπίσουν.

Η κρεατομηχανή σε καλεί και πάλι

 

Δεν ξέρω, βρε πιτσιρίκο, αν και ποτέ δεν ήμουν χαιρέκακος, σήμερα νιώθω ικανοποίηση μιας και βλέπω να περνάνε ένας ένας ξανά, από την κρεατομηχανή του τρίτου μνημονίου, όλοι οι στυλοβάτες του συστήματος.

Τα γνωστά-άγνωστα φοβισμένα κουφάρια των Ελλήνων πολιτών, που στις 20 του Σεπτέμβρη έδωσαν ένα ακόμη φιλί της ζωής στον Τσίπρα και στο κατεστημένο που άμεσα ή έμμεσα τον στήριξε, τώρα έρχονται με την σειρά τους ο καθένας, στον πάγκο του λογαριασμού.

 

Σταματώντας την κρεατομηχανή για το απαραίτητο service και για την αγορά χρόνου από την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση, το σύστημα την έκανε καινούρια και καλεί έναν-έναν τον κάθε κλάδο για το γνωστό ξεζούμισμα και θάνατό του.

 

Πάντα μια ηλικιακή ή κοινωνική ομάδα του πληθυσμού από εδώ και πέρα, θα πρέπει να θυσιάζεται για το γενικό συμφέρον όπως λένε.

Το ελληνικό εκμεταλλευτικό θαύμα και η αριστερά

Σημείωνα πριν από τρεις βδομάδες, από την στήλη, πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για την περίοδο των μνημονίων θα ήταν: η εποχή της μεγάλης εκμετάλλευσης[1].

Ερέθισμα για εκείνη την τοποθέτηση ήταν η δημοσίευση στοιχείων σχετικά με την αύξηση και την κατανομή της φορολογικής επιβάρυνσης στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης. Θυμίζω σχετικά: Τα αποτελέσματα είναι πραγματικά πέρα από κάθε φαντασία. Έτσι, η επιβάρυνση, σε ό,τι αφορά τον φόρο εισοδήματος, των 5 χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών στην εν λόγω τετραετία αυξήθηκε κατά 126%, ενώ για τα 5 υψηλότερα είχαμε μείωση 9%!

Αν βάλουμε στον υπολογισμό και τη φορολογία των ακινήτων, εμφανίζεται επιβάρυνση και των υψηλότερων κατηγοριών –κατά 9%. Μόνο που τότε η αύξηση της επιβάρυνσης των χαμηλότερων αγγίζει το 334%!

Τάξεις

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Εξακολουθεί να ισχύει μια γενική παραδοχή, εκατό τοις εκατό ανόητη, στην οποία, χοροστατούντος του Τύπου, συμφωνούν πρόθυμα οι πάντες, από την ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το ΚΚΕ, δηλαδή ότι η θεώρηση του προβλήματος της κοινωνίας είναι, και δεν μπορεί παρά να είναι, ΑΥΣΤΗΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, λες και ο ψυχισμός του ανθρώπου ή η πολιτισμική του ταυτότητα αποτελούν διαστάσεις της ύπαρξής του προορισμένες αποκλειστικά για ιδιωτική εκμετάλλευση, οπότε του Ευαγγελάτου δεν του πέφτει λόγος και μη ρωτάτε για τον Παπαδάκη.

Ετσι, οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών δελτίων και δικαστηρίων, σε όλους ανεξαιρέτως τους σταθμούς, εκπλήσσονται και αγανακτούν μπροστά στη φαινομενικά παράδοξη διαπίστωση ότι όχι μόνον οι τέσσερις της ληστείας στον Βελβεντό, αλλά συνολικά οι νεαροί που εμπλέκονται σε πράξεις τέτοιου είδους προέρχονται κατά κανόνα απ’ τη μεσαία και ανώτερη μεσαία τάξη αντί, ας πούμε, απ’ τα εξαθλιωμένα στρώματα των ανέργων και του προλεταριάτου.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η συζήτηση κρατάει από τότε που ο Παζολίνι παρατήρησε, προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια της Αριστεράς, ότι οι επαναστατημένες γενιές προέρχονταν από τα εύπορα στρώματα, τα δίχως ζωτικές οικονομικές διεκδικήσεις, ενώ εκείνοι που έπρεπε όντως να υπολογίζονται σαν θύματα ήταν τα «λαϊκά παιδιά» που υπηρετούσαν στην Αστυνομία, επομένως η σύγκρουση στα οδοφράγματα αποκτούσε μια χροιά ομολογουμένως οξύμωρη. Φυσικά, εκ των υστέρων, για όποιον δεν έχει αντίρρηση να σκεφτεί το θέμα χωρίς προκατάληψη, αυτός ο δεσμός ανάμεσα στα κίνητρα της ανατρεπτικής δραστηριότητας και στην κουλτούρα της ανώτερης μεσαίας τάξης μοιάζει αυτονόητος – και απόδειξη ότι κρίνεται παράλογος από τους νοικοκυραίους, τους τηλεπαρουσιαστές, το πολιτικό προσωπικό, τους μαρξιστές και όλους όσοι δίνουν τον τόνο στην παραληρούσα χορωδία της κοινής γνώμης.