Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Μολώχ

Στάθης
Η παγκοσμιοποίηση απέτυχε σε όλα όσα διεκήρυσσε και πέτυχε σε όλα όσα επεδίωκε.

Διεκήρυσσε την κατάργηση των συνόρων. Την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, των εμπορευμάτων και της εργασίας. Διεκήρυσσε την ώσμωση των πολιτισμών (στο διεθνές περιβάλλον) και τον πολυπολιτισμό στο εσωτερικό των κοινωνιών. Διεκήρυσσε την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων διά της ελεύθερης αγοράς (και της «αοράτου χειρός» που κανονιστικώς τη διέπει). Διεκήρυσσε την κατάργηση του προστατευτισμού και την ενθάρρυνση του ανταγωνισμού. Τέλος, διεκήρυσσε την άνθιση των ατομικών δικαιωμάτων, ενώ ευαγγελίσθηκε τη συρρίκνωση των πολέμων, ακόμα και την εξαφάνισή τους – με την εξαίρεση ίσως εκείνων που θα είχαν τη διεθνή νομιμοποίηση, ως έσχατου μέσου επίλυσης των διαφορών.

Εις όλα αυτά η παγκοσμιοποίηση απέτυχε παταγωδώς. Μάλιστα αποτυγχάνει θανάσιμα (κυριολεκτικώς, ως προς τα αποτελέσματα) εδώ και τριάντα χρόνια. Παρά ταύτα, η ανθρωπότητα σαν υπνωτισμένη ή αποχαυνωμένη –και ελλείψει ίσως άλλης εναλλακτικής πρότασης– παρακολουθεί την πορεία της παγκοσμιοποίησης, αδρανής.

Η παγκοσμιοποίηση σήμερα είναι νεκρή. Και η τραγωδία μας είναι ότι η ανθρωπότητα ακολουθεί εν πολλοίς αυτή τη νεκρή, ως ένα άβουλο ζόμπι η ίδια. Κατά μία μάλιστα έννοια η παγκοσμιοποίηση ήταν νεκρή εκ γενετής στον βαθμό που θα αποτύγχανε σε όσα επαγγελλόταν και θα επιτύγχανε σε όσα επεδίωκε.


Τι πέτυχε η παγκοσμιοποίηση.

Αντί της κατάργησης των συνόρων, τα σύνορα πολλαπλασιάσθηκαν παντού στον πλανήτη και βάφτηκαν με αίμα – αλλού μεταξύ των κρατών και αλλού εντός των κρατών. Αίμα εθνικό και αίμα ταξικό. Διά της αποδόμησης του έθνους- κράτους η παγκοσμιοποίηση αναζωπύρωσε τους εθνικισμούς και τους μετέτρεψε εκ νέου σε πιόνια του ιμπεριαλισμού. Ενός ιμπεριαλισμού που εκτός των άλλων επιστρέφει στην εποχή της αποικιοκρατίας (και μέσα στην Ευρώπη) δημιουργώντας προτεκτοράτα, κράτη και κρατίδια υπό καθεστώς Εντολής, ζώνες οικονομικής τυραννίας και «ζωτικούς χώρους».

Η παγκοσμιοποίηση επέβαλε οικονομικές δικτατορίες που οδηγούν στον θεσμικό εκφυλισμό τις αστικές δημοκρατίες και καλούν εξ εφέδρων στην πολιτική σκηνή πλήθους χωρών την ακροδεξιά και τον φασισμό.

Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ο καπιταλισμός ταυτίζεται όλο και πιο πολύ με τον φασισμό. Και στα δύο επίπεδα: και στον τρόπο λειτουργίας των Εταιρειών (μονοπώλια, διαφθορά, καταστροφή του πλανήτη) και εις όσα αφορούν τη χειραγώγηση και εν συνεχεία την καταδυνάστευση των λαών. Ο φασισμός των σαλονιών και ο φασισμός της μπυραρίας έχουν βάλει τους λαούς στη μέση κι εκφράζουν καλύτερα παρά ποτέ τον καπιταλισμό (μάλιστα στην προοπτική του).

Αντί της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών η παγκοσμιοποίηση προώθησε κι εν πολλοίς έχει επιβάλει την ομογενοποιημένη σκέψη διά της πολιτικής ορθότητος, διά της ποινικοποίησης της γνώμης, διά της αποδόμησης (με τον αναθεωρητισμό) της ιστορικής μνήμης, με την άλωση των εκπαιδευτικών συστημάτων (διά της υποβάθμισης των ανθρωπιστικών σπουδών) και διά της σάχλας (όπως η αρχή του αυτοπροσδιορισμού ή ο μεταμοντερνισμός).

Την ελεύθερη διακίνηση της εργασίας η παγκοσμιοποίηση μετέτρεψε σε ελεύθερη διακίνηση της σκλαβιάς (εισαγόμενης και εξαγόμενης), σε μια εξίσωση των μισθών προς τα κάτω, εξαρθρώνοντας ταυτοχρόνως τα ασφαλιστικά συστήματα και επιβάλλοντας στις μάζες τον φόβο του χειρότερου ως τρόπο ζωής.

Όσο για την ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων, ας μην αστειευόμαστε. Στις μέρες μας συμβαίνει ο πιο έντονος καταμερισμός της παγκόσμιας παραγωγής ενώ, ταυτοχρόνως, η λεγόμενη ελεύθερη οικονομία της αγοράς είναι η πιο διευθυνόμενη οικονομία που υπήρξε ποτέ. Δείτε τη λειτουργία (της σιδηράς γραφειοκρατίας) των διεθνών οργανισμών και τη διασπορά των πολέμων.

Η ώσμωση των πολιτισμών που ευαγγελίσθηκε η παγκοσμιοποίηση εκφυλίσθηκε σε πόλεμο των πολιτισμών (προκάλυμμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, με κωμικές πρακτικές όπως η «εξαγωγή της δημοκρατίας») και με τραγικά αποτελέσματα, όπως η δήωση περιοχών και η βίαιη μετακίνηση – μετανάστευση πληθυσμών, ή ακόμα τραγικότερα όπως η διεύρυνση της «τρομοκρατίας» (χρήσιμη άλλωστε για τη διεύρυνση της αντιτρομοκρατίας). Όσο για τον περίφημο πολυπολιτισμό, αυτός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οριοθέτηση γκέτο στις μεγαλουπόλεις της Δύσης (για αιχμαλώτους εντός των τειχών) με τα πογκρόμ του μέλλοντος να ετοιμάζονται και την ταυτόχρονη καθήλωση των μεταναστών (που έρχονται) εκτός των τειχών να συντελείται…


Για τη σχέση όλων αυτών με την Ελλάδα η στήλη θα γράψει αύριο (επιφυλασσόμενη να γράψει για το καρκατσουλιό στη Βουλή, αφού συντελεσθεί).

Προς επίρρωσιν όμως των ανωτέρω ας παραθέσουμε λίγη μόνον επικαιρότητα:

1. Με την Τουρκία να βυσσοδομεί στο Αφρίν, η φράου Μέρκελ συζητά με τον Ερντογάν περί προμήθειας στην Τουρκία και νέων τανκς. Αποδεικνύοντας έτσι ότι οι (μεγάλοι, τρομάρα τους) πολιτικοί μπορούν να είναι το πολύ ντήλερ των εταιρειών (οι μεν) και του θανάτου (οι δε).

2. Η κυβέρνηση Τσίπρα διασύρεται από τους Επικυρίαρχους διαρκώς. Για την έξοδο στις αγορές, για την εποπτεία, για όλα. Μπορεί ο κ. Τσακαλώτος να έδωσε γην και ύδωρ για τη δόση, η Τρόικα όμως απαιτεί γην και αίμα (πλειστηριασμούς).

3. Σε επαίνους υπέρ της Ελλάδος επιδίδονται παράγοντες της Ένωσης, θαυμάζοντας την πρόοδο της χώρας. Και προσδιορίζουν αυτήν την πρόοδο, την ονομάζουν: Πρόοδος είναι η μείωση των μισθών και των συντάξεων! Διασυρμός μετ’ επαίνων.

4. Εκτός όμως από τους επικυρίαρχους, τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Τσίπρα διασύρει και η πραγματικότητα. Αυξήθηκε η ανεργία (που μειώθηκε). Κάτω απ’ το επίδομα ανεργίας ο μισθός της ευέλικτης εργασίας. Στο 56% της απασχόλησης η ευέλικτη εργασία.

Δεν θα συνεχίσω, παρά μόνον για να πω ένα ακόμα:

Είπε ο κ. Κοτζιάς για τους φερόμενους να εμπλέκονται στο σκάνδαλο Novartis ότι «μακάρι να αποδείξουν την αθωότητά τους». Όχι, κύριε! Οι αρχές είναι που πρέπει να αποδείξουν την ενοχή τους κι όχι οι ίδιοι την αθωότητά τους. Αυτή η ευκολία με την οποία ο κ. Κοτζιάς ποδοπατάει το τεκμήριο της αθωότητος είναι απλώς τρομακτική. Και παραπέμπει σε ένα σκοτεινό παρελθόν (που ξαναέρχεται απ’ το μέλλον)…





Μολώχ 2

Συνεχίζοντας από χθες, στο πλαίσιο όσων γράψαμε για τις διαφορές ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι της παγκοσμιοποίησης, μένει να κάνουμε μια τελευταία επισήμανση. Η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων που επαγγέλθηκε η παγκοσμιοποίηση οδήγησε στη μεγαλύτερη διεύρυνση του χάους (πλέον) μεταξύ πλούτου και φτώχιας που έχει υπάρξει ποτέ. (Ακόμα και το ΔΝΤ αρχίζει να «τρέμει» αντιλαμβανόμενο τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο).

Το ερώτημα της φτώχιας πλέον είναι το θεώρημα της διαβάθμισής της. Μέσα στις κοινωνίες κι ανάμεσα στα κράτη. (Στην Ελλάδα για παράδειγμα ο μέσος μισθός στην ελεύθερη αγορά έχει φθάσει τα 320-390 ευρώ – το «προσεχώς Βουλγάρες» έχει ήδη επισυμβεί).

Σε όλη αυτήν τη διαδικασία υπάρχουν διαφοροποιήσεις, κατά στιγμές και περιοχές, αναλαμπές που όμως εν τέλει επιβεβαιώνουν τον κανόνα, καθώς η μία κρίση (εσωτερική ή διεθνής) διαδέχεται την άλλη

σε ένα σύστημα που οι κρίσεις είναι ο τρόπος λειτουργίας του. Και που, ύστερα από κάθε κρίση εξέρχεται ακόμα πιο αυταρχικό. Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στη Γαλλία έχει παγιωθεί, ο πόλεμος στο Ιράκ κρατάει κοντά 20 χρόνια, το ίδιο και περισσότερο στο Αφγανιστάν, στη Συρία εφτά χρόνια, στη Λιβύη, στο Κέρας της Αφρικής – πόλεμοι κηρυγμένοι και ακήρυχτοι, με όλο και πιο ψευδή «ιδεολογία», από τα «χημικά του Σαντάμ» έως την Τουρκία διακηρύττουσα ότι προστατεύει τα σύνορα του ΝΑΤΟ στο Αφρίν.

Σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο η Ελλάδα έχει γίνει ένα άθυρμα. Χωρίς αυτεξούσιο, με υποθηκευμένη την εθνική περιουσία, ξεπουλώντας δομές και πόρους, με τον λαό πτωχευμένο – ένα θλιβερό προτεκτοράτο. Η Ελλάδα προσπαθεί διά του πολιτικού της συστήματος να δώσει άλλη τροπή στους μηχανισμούς που την έφεραν έως εδώ. Προσπαθεί δηλαδή να πετύχει διαφορετικά αποτελέσματα με τις ίδιες μεθόδους και τους ίδιους τρόπους. (Αν προσπαθεί, διότι μπορεί και να μην προσπαθεί). Έτσι κι αλλιώς, υπ’ αυτούς τους όρους, και οι δύο εκδοχές είναι το ίδιο ατελέσφορες. Και το ίδιο άτιμες.

Η πολιτική στη χώρα μας εξαντλείται στην ανάγνωση της συγκυρίας, τι θα γίνει με τους πλειστηριασμούς, πότε θα χτυπήσουν οι Τούρκοι, τι άλλο γελοίο θα κάνουμε με τους Σκοπιανούς, κι όχι στην προσπάθεια για την αναίρεση των αιτιών που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Η συζήτηση για κάτι τέτοιο απαγορεύεται, ανακηρύσσεται περιθωριακή άμα τη εμφανίσει. Και, ως φαίνεται, πέπρωται να διεξαχθεί μετά την καταστροφή.

***

Η Ελλάδα έχει νόμισμα – δάνειο. Το χρέος ακόμα κι αν κουρευθεί δραστικά, δεν θα τελειώσει ποτέ. Το κάθε νόμισμα που θα έρχεται από την ΕΚΤ θα είναι ένα δάνειο. Ακόμα και αν βγούμε από τα μνημόνια, ακόμα κι αν δεν επέλθει η επιτήρηση, ακόμα κι αν έρθει η ανάπτυξη, όλα αυτά δεν θα είναι παρά μια θεσπισμένη λεηλασία. Διότι η εγχώρια (κι όχι εθνική) οικονομία θα διευθύνεται από την Ξενοκρατία, η «ανάπτυξη» θα αφορά τους ολίγους και η φτώχια θα στέφει τους πολλούς (όπως στη Γερμανία ή την Κένυα). Διότι εθνική στρατηγική για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής ικανότητας με βάση τις δυνατότητες της χώρας δεν θα μπορεί να συμβεί – θα απαγορεύεται στο διηνεκές, όπως απαγορεύεται τώρα. Προεξάρχων

είναι και θα είναι ο διεθνής καταμερισμός παραγωγής (και κατανάλωσης) κι όχι οι εθνικές δυνατότητες, οι ανάγκες και οι ικανότητες του λαού.

Για να καταλάβουμε (για μια ακόμη φορά) πού έχουμε μπλέξει, προχθές παράγοντες της Ένωσης (δεν έχει σημασία ποιοι) επαινούσαν τη χώρα μας για την πρόοδο που επιτέλους έχει επιδείξει. Και προσδιόριζαν αυτήν την πρόοδο: ήτοι τη μείωση κατά 40% μισθών και συντάξεων.

Την ίδια στιγμή στο προτεκτοράτο η υπουργός Εργασίας, η οποία θέσπισε η ίδια τους μισθούς σε αυτά τα επίπεδα, δήλωνε έτοιμη να αγωνισθεί, πάλι η ίδια, για αυξήσεις. Η κυρία Αχτσιόγλου. Δεν πρόκειται για τις μεγαλοστομίες ενός ανδρείκελου, αλλά για την ίδια τη ρητορική του συστήματος – δηλαδή

για τους ευφημισμούς του Χάρου.

Κι όταν κοιμάσαι για πολύν καιρό με τον Χάρο ξυπνάς πεθαμένος…

email: stathistopontiki@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου