γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος
Πως θα ήταν δυνατό οι τέχνες να μην ασχοληθούν με την επιδραστική και καθοριστική προσωπικότητα του επαναστάτη που έπαιξε τον πιο κυρίαρχο ρόλο, μεταπολεμικά, στο όραμα, στις παγκόσμιες αξίες και αρχές; Ήδη από τις πρώτες μέρες της θρυλικής ζωής του, η φωτογραφική τέχνη τον απεικόνισε όπως ακριβώς ήταν και όσο και να πολεμήθηκε, η αξία του όλο και γιγαντωνόταν. Εξάλλου, η φωτογραφία όχι μονάχα δεν του «πήρε την ψυχή» – κάτι που θα έκανε ένας μαρμάρινος αδριάντας – μα του την επιβεβαίωσε. Στο κινηματογράφο, – αφήνοντας στην λήθη μια πρώτη αναπαράσταση του 1969 με τον τίτλο «Che!», μια κατά παραγγελία μπαρούφα της 20th Century Fox που θύμιζε από άποψη προσέγγισης τις δικές μας χουντικές δημιουργίες, ο Che Guevara βρήκε την κινηματογραφική του αφιέρωση διπλά: μια γήινη, ανθρωποκεντρική και βαθιά ηθικο-πολιτική προσέγγιση των «Ημερολογίων μοτοσυκλέτας» του Walter Salles και τη «δίπτυχη» ταινία που ο Steven Soderbergh παρουσίασε με σεβασμό και ευθύνη για τις φλεγόμενες μέρες της δεκαετίας του 60’ που ο μπερές του και το βλέμμα του έγιναν συνώνυμο της λαϊκής απείθειας και της ενεργητικής συμμετοχής στις, όπου γης, εξεγέρσεις. Για τα χρόνια των επαναστάσεων. Κούβα, Βολιβία.
O Steven Soderbergh και ο Benicio del Toro – που αγόρασε ο ίδιος τα δικαιώματα για το σενάριο, έκανε ουσιαστική έρευνα εφτά ετών, συναντήθηκε με συντρόφους και συγγενείς του Τσε, ταξίδεψε στην Κούβα, διάβασε με την σειρά του τα αγαπημένα βιβλία που διάβαζε ο επαναστάτης και δεν μπόρεσε – όπως δήλωσε – από το να τον αγαπήσει – εκπόνησαν ένα σπουδαίο έργο που όμως έντεχνα πολεμήθηκε και αποσιωπήθηκε – με αφελέστατη τεκμηρίωση είναι αλήθεια – αλλά σίγουρα δεν κατάφεραν να το σβήσουν από την κινηματογραφική ιστορία. Άλλωστε, όσο υπάρχουν επαναστάτες, θα υπάρχουν και καλλιτέχνες που θα βρίσκουν στο βλέμμα και την σκέψη τους, τους λόγους και τις αφορμές να στηρίζουν την ιδιότητα τους και να επικοινωνούν στην ανθρωπότητα το κάθε φορά άξιο να ειπωθεί.
