Αυτοί δεν είναι δικτάτορες. Έχουν φράγκα

Κιχ δεν βγάζουν τα τελευταία 24ωρα οι ζεσουισαρλίδες και οι ακόλουθοι του συνταγματικού τόξου για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την παντελή έλλειψη δημοκρατίας στο Άμπου Ντάμπι, το οποίο επισκέπτεται ο πρωθυπουργός.

Δικτάτορας για αυτούς είσαι αν λέγεσαι Κάστρο και βρίσκεσαι για μισό και πλέον αιώνα υπό αμερικανικό αποκλεισμό. Όχι όταν αγοράζεις τα ακριβότερα οπλικά συστήματα της αμερικανικής, της γαλλικής και της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, όπως κάνουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, που σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία βρίσκονταν στις φυλακές του Εμιράτου (ή εξαφανίζονται μυστηριωδώς), απλώς δεν υπάρχουν αν ο Σεΐχης μπορεί να σου μπουκώσει το στόμα με κανά δημόσιο έργο. Και δόξα τον Αλάχ οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν φάει ψωμάκι, εκμεταλλευόμενες τις συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς που επικρατούν για τους ξένους εργάτες στον Περσικό Κόλπο.

Τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων είναι μάλλον υπερεκτιμημένα όταν συζητάμε για τις σατραπείες της περιοχής (εκτός αν είσαι γκέι στο Ιράν ενώ οι ΗΠΑ ανανεώνουν το εμπάργκο) ενώ και μερικά βασανιστήρια κρατουμένων μπορούν να γίνουν ανεκτά αν υπάρχει καλή θέληση.

Η δημοκρατία, που τόσο μας λείπει στην περίπτωση της Κούβας, είναι μάλλον περιττή για τα μοναρχικά καθεστώτα της περιοχής ενώ τα δικαιώματα των γυναικών είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Δεν κινδυνεύουμε από αυτούς που δεν μας μοιάζουν αλλά από αυτούς που μας περιφρουρούν

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Στις 9 Οκτωβρίου 2009 -την ίδια χρονιά που αύξησε την αμερικανική παρουσία στο Αφγανιστάν κατά 17.000 στρατιώτες- ο Ομπάμα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης, επειδή οραματίστηκε έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά.

 

Μάλλον επειδή, αν συνεχίσουν έτσι οι ΗΠΑ να ασκούν την εξωτερική τους πολιτική, σε 100 χρόνια το πολύ, οι αντίπαλοι τους θα τους πολεμούν με ξύλα και πέτρες.

Το 1979 ο Φιντέλ Κάστρο οραματίστηκε τον ίδιο κόσμο, δηλαδή έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά (σου στέλνω όλη του την ομιλία στον ΟΗΕ).

Ο Κάστρο δεν βραβεύτηκε ποτέ φυσικά με το Νόμπελ Ειρήνης.

Μάλιστα, 27 χρόνια μετά διαβάζεις βλαμμένα άρθρα για τον… πολεμοχαρή Κάστρο.

Πραγματικά, λύσσαξε το παγκόσμιο φιλελευθεριάτο, όπως πολύ εύστοχα το περιέγραψε ο Άρης Χατζηστεφάνου.

Επίσης, διαβάζεις σε διάφορες βρωμοφυλλάδες της Δύσης πως πέθανε επιτέλους ένας αδίστακτος τύραννος με δεκάδες εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν θέλω να αρχίσω να συγκρίνω τον Κάστρο -έναν άνθρωπο που κυνηγήθηκε από το καθεστώς Μπατίστα και που κατάφερε τελικά να τον ανατρέψει- με όλους εκείνους τους άφαντους και άεργους πρώην ΠτΔ ή πρωθυπουργούς για τους οποίους δακρύζει το… φιλελευθεριάτο· η Ιστορία εξάλλου (θα) τους κρίνει όλους.

Ας πούμε, λοιπόν, πως ο Κάστρο ήταν όντως ένας εγκληματίας, έτσι για το χαβαλέ της συζήτησης.

Για ποιο λόγο οι ίδιοι που μιλάνε με τέτοια άνεση για τον Κάστρο, δεν βγάζουν άχνα για τις ΗΠΑ και όλους αυτούς τους Αμερικανούς Προέδρους με τα αιματοβαμμένα πουκάμισα;

Οι ΗΠΑ δεν έχουν εγκληματίσει κατά της ανθρωπότητας;

Στις 3 Οκτωβρίου 2015, οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Αφγανιστάν, σκοτώνοντας 42 αμάχους και έξι μήνες μετά η Ουάσινγκτον χαρακτήρισε το γεγονός ως ανθρώπινο λάθος ελέω… παραλείψεων -όπως βάφτισε κάποτε ως «παράπλευρες απώλειες» τις νεκρές γιαγιάδες στη Γιουγκοσλαβία.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους, ενώ στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν περισσότερες από 200.000 ψυχές.

Το Ιράκ συνεχίζει να έχει σήμερα τη μεγαλύτερη παιδική θνησιμότητα στον πλανήτη, όταν η Κούβα έχει μικρότερη παιδική θνησιμότητα και από τις ΗΠΑ.

Οι Αμερικάνοι στρατιώτες έχουν εκτελέσει -ή οδηγήσει στο θάνατο από τις κακουχίες- περισσότερους από 20 εκατομμύρια ανθρώπους σε τουλάχιστον 40 χώρες μετά τον Β’ ΠΠ και καλύτερα να μην αναφέρουμε καν τα θύματα από αυταρχικά καθεστώτα που στήριξαν οι ΗΠΑ ανά τον κόσμο ή τους εκατομμύρια θανάτους στις διαλυμένες χώρες πολλά χρόνια μετά την επέμβαση -λόγω των διαλυμένων υποδομών- ή ακόμα και τα θύματα από τη ρίψη δυο ατομικών βομβών σε αμάχους στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ένα έγκλημα πολέμου για το οποίο οι ΗΠΑ δεν λογοδότησαν ποτέ -ασχέτως σε ποια πλευρά πολεμούσαν τότε οι Ιάπωνες.

43 χρόνια μετά: Το πείραμα και το μάθημα της Χιλής

Το πιο… προφανές πραξικόπημα της CIA που έθεσε τέλος στις αυταπάτες περί «ειρηνικής συνύπαρξης» και μας «γνώρισε» τι σημαίνει ΔΝΤ

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

Ίσως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σας μιλήσω… Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου για την αφοσίωση του λαού μου… Ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. Η Ιστορία είναι δική μας, η Ιστορία γράφεται από τους λαούς… Πιστεύω ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. Πιστεύω ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία…».

Με αυτά τα λόγια ο Σαλβαδόρ Αλίεντε αποχαιρέτισε τον χιλιανό λαό. Ήταν 11 Σεπτέμβρη 1973. Ο Πρόεδρος Αλιέντε έπεφτε νεκρός μέσα στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου προεδρικού Μεγάρου, και μια από τις αιματηρότερες δικτατορίες της ανθρωπότητας αναλάμβανε τα ηνία της χώρας με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και της CIA. Και όλος ο πλανήτης θα μάθαινε μέσα από το αίμα χιλιάδων ανθρώπων, τι σημαίνει «νεοφιλελευθερισμός» και ΔΝΤ.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει περίπου μία 20ετία νωρίτερα. Το 1953, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, ένας από τους ιδρυτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος Χιλής, έχανε για τρεις, μόλις, εκατοστιαίες μονάδες τις εκλογές για την Προεδρία. Στην Ουάσινγκτον χτύπησε «καμπανάκι» και η προετοιμασία άρχισε. Από το 1961, δύο επιτροπές από αξιωματούχους της CIA, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Λευκού Οίκου (η μία στην Ουάσιγκτον, η άλλη στο Σαντιάγο της Χιλής) απεργάζονταν το πώς θα ανακόψουν την πορεία «των ανατρεπτικών στοιχείων» προς την εξουσία.

«Η παρέμβασή μας στα εσωτερικά της Χιλής , από το 1964 και μετά ήταν κραυγαλέα και αισχρή», ομολογεί ένας από τους αρμόδιους αξιωματούχους της CIA, περιγράφοντας εκτενώς την αποστολή εκατοντάδων πρακτόρων, που ανέλαβαν να προετοιμάσουν τις εξελίξεις, «θεμελιώνοντας μακροχρόνιες επιχειρηματικές σχέσεις με τα πολιτικά κόμματα, κατασκευάζοντας μηχανισμούς προπαγάνδας, εκπαιδεύοντας και οργανώνοντας αντικομμουνιστικές ομάδες σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, συνδικάτα και ενώσεις». Ακολούθησε η ανάδειξη στην Προεδρία της Χιλής του Εντουάρντο Φρέι, του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, που έγινε δεκτή με ικανοποίηση στην Ουάσιγκτον. Η CIA εκτίμησε ότι «η αντικομμουνιστική εκστρατεία υπό τον τίτλο «ένα σφυροδρέπανο στο μέτωπο του παιδιού σου» αποτέλεσε μια από τις αποτελεσματικότερες προπαγανδιστικές δραστηριότητές της». Η ικανοποίηση, όμως, δεν κράτησε πολύ.

Το 1969, ο Αλιέντε πρωτοστατεί στην ίδρυση της «Λαϊκής Ενότητας», όπου συμμετέχουν το ΚΚ Χιλής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση. Στις 4 Σεπτέμβρη 1970, η «Λαϊκή Ενότητα» επικρατεί στις προεδρικές εκλογές με τη σχετική πλειοψηφία του 36,3%. Στις 3 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, ο Αλιέντε αναδεικνύεται πρόεδρος με το Κογκρέσο να συμφωνεί συμπεριλαμβανομένου του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της χώρας.

Ιούλιος 1974: Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ή ρετουσάρισμα της Δικτατορίας;

Γράφει ο askordoulakos

«Η ένταξή μας στην ΕΟΚ αποτελεί πλέον δεδομένο. Με το σημερινό πολιτικό κατεστημένο του, ο Ελληνισμός θα υποδουλωθή οπωσδήποτε. Με άλλο, αξιοκρατικά αναδειγμένο, ο Ελληνισμός θα επιζήση, και θα επικράτηση μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια»

Από το κείμενο της εισήγησης του ιδρυτικού συνεδρίου του ΕΝΕΚ στον Βόλο, 6 Μαΐου 1979.
__________________________

Τον Ιούλιο του 1974, οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς, που τους υπέδειξαν οι ξένοι προστάτες, διότι δεν ήθελαν να βγει στο προσκήνιο ο ελληνικός λαός, που σιγά σιγά είχε πάρει φόρα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την κατάρρευση της Χούντας. Οι «σύμμαχοι» ήθελαν να τοποθετήσουν στην Ελλάδα κάποιον με λίαν βεβαρυμένο παρελθόν , ώστε να τον έχουν στο χέρι και να τους κάνει όλες τις δουλειές (σας θυμίζει κάτι;) κι αυτός ήταν ένας από τους πολλούς λόγους, για τους οποίους επιλέχθηκε ο...ενθνάρχης Καραμανλής.

Η μεταπολίτευση του Καραμανλή έθεσε τις βάσεις για τη σημερινή κατοχή της χώρας, μέσω της εκχώρησης της Ανεξαρτησίας της, τη φασιστικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και το  ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου υπέρ των ξένων τοκογλύφων. Ο Καραμανλής είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός προπάτορας του σημερινού πολιτικού προσωπικού, που εν έτει 2013 απαγορεύει τη διεύλευση και συνάρθροιση πολιτών, στα σημεία απ’ όπου θα διέλθει ο Σόιμπλε.
Η καραμανλική μεταπολίτευση αποτέλεσε τον εκτοξευτήρα  των σημερινών διεφθαρμένων νταβατζήδων και καναλαρχών (γι αυτό και τα δημοσιογραφικά τηλε-ρεμάλια λένε «εθνάρχης» κι εκσπερματώνουν...2 κουταλιές της σούπας!). ‘Εχουμε και λέμε λοιπόν...

Η αντίληψη, που είχε ο ...εθνάρχης για τη Δημοκρατία, καταγράφεται στα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή για τη θέσπιση (ενός εκ των πιο αντιδημοκρατικών Συνταγμάτων της Ελλάδας) του Συντάγματος του  1975, το οποίο ισχύει ουσιαστικά και σήμερα, αφού το νομιμοποίησε ο Ανδρέας με την περίφημη αναθεώρησή του, παρόλο, που το κατήγγειλε τότε.

Λέει λοιπόν ο Καραμανλής σχετικά με το δικαίωμα, που του παρείχε το εν λόγω Σύνταγμα, σχετικά με τις υπερεξουσίες του Πρωθυπουργού και τ΄απεριόριστα διακαιώματά του: «Το αν θα κάνω, ή όχι, χρήση αυτού του δικαιώματος είναι θέμα δικό μου και του ελληνικού λαού. Διατί ενοχλείστε; Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσία, δεν μου είπε πως θα την ασκήσω...».

Και συνεχίσει λίγο  πιο μετά:
«Αγαπητοί κ. συνάδελφοι, ένα από τα αρχαιότερα και δυσκολότερα προβλήματα στην πολιτική, είναι ο ισόρροπος συνδυασμός, μιας ισχυράς και σταθεράς Κυβερνήσεως-απαραιτήτου για την ασφάλεια και την προκοπή της χώρας- με την πραγματική ελευθερία. Το πρόβλημα υφίσταται από παλιά κι απασχόλησε όλους τους πολιτικούς φιλοσόφους: Ο ισόρροπος συνδυασμός, μεταξύ πολιτικής σταθερότητος και πραγματικής ελευθερίας... Υπεστήριξεν ο Ελ. Βενιζέλος, ότι για να κυβερνηθεί και σωθεί η Ελλάς, παρίσταται ανάγκη υπερτροφικής ενισχύσεως της εκτελεστικής εξουσίας, με δραστικόν περιορισμόν του Κοινοβουλίου...».

Βάστα Ρόμελ

Η ιστορία λέει ότι επί Γερμανικής κατοχής, οι μαυραγορίτες της εποχής έλεγαν το γνωστό «βάστα Ρόμελ». Δηλαδή εύχονταν να κρατήσει στη μάχη της Αφρικανικής ερήμου ο Γερμανός στρατηγός Ρόμελ, προκειμένου να διατηρηθεί η Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα που εξασφάλιζε τον πλουτισμό των μαυραγοριτών.

Σήμερα βλέπουμε μια αγωνία, μια προσμονή αλλά και μια βοήθεια προς το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση από διάφορες πλευρές, προκειμένου να αντέξουν όσο το δυνατόν πιο πολύ και να διατηρηθεί το κατοχικό καθεστώς που μας έχει επιβληθεί.