Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν;

«Ναι» είναι η απάντηση στο ποιητικό αυτό ερώτημα.
Και τα στέλνουν στις κιμαδομηχανές για να γίνουν λουκάνικα.
Φτηνά λουκάνικα όμως. Για σκύλους λυσσασμένους.

Τα λυσσασμένα σκυλιά λατρεύουν το κρέας ψόφιων αλόγων.

Τρώγοντάς το, γαυγίζουν περισσότερο. Φορές-φορές τσακώνονται και μεταξύ τους.

Οι πονηροί αλογοτρόφοι τα γδύνουν τα άλογα, πριν τα σκοτώσουν.

Τους βγάζουν τα χαϊμαλιά και τα ακριβά σαμάρια. Τα στέλνουν γυμνά στο σφαγείο.

Καμία σχέση, βέβαια, δεν έχει η παραπάνω εμπορική πραγματικότητα με την ομώνυμη ταινία του Sydney Pollack.

Στην ταινία- που αποτυπώνεται η ανέχεια της δεκαετίας του ’30- ζευγάρια διαγωνίζονταν σε αγώνες χορευτικής διάρκειας, μέχρι τελικής πτώσης.

Με έπαθλο ένα ασήμαντο ποσόν.

Και γίνονταν θέαμα σε πλούσιους Αμερικάνους, που τα έβλεπαν να χορεύουν και πόνταραν στο ποιο ζευγάρι θα αντέξει περισσότερο.

Έχει, όμως, μεταφορική σχέση η πρακτική της θανάτωσης των γέρικων αλόγων και της κατάληξής τους στην διατροφική αλυσίδα, με τα όσα διαδραματίζονται στην Βουλή με την παραπομπή του Γιάννου Παπαντωνίου.

Όχι, ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν μεταλλάχτηκε σε γέρικο άλογο.

Ο όμορφος πρώην Υπουργός ήταν ο ιπποκόμος μιας γενιάς αλόγων, που ρίχτηκαν με όρεξη στον Ιππόδρομο της δεκαετίας των εκσυγχρονιστών.

Ήταν άλογα από πολλές ράτσες.

ΤΑ ΒΟΘΡΟΚΑΝΑΛΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΘΡΟΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ…

«Τον Ανδρέα στις καλές του μέρες θύμισε ο Αλέξης. Χυδαίος και ψεύτης ο Κυριάκος»!! (11-10-2016, πρωτοσέλιδο της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Κόντρα Νιους, ιδιοκτησίας Γεωργίου Κουρή, το σχετικό άρθρο μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει «Πολυβόλο» τον Αλέξη Τσίπρα, που «γάζωσε τη διαπλοκή μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας».)

Το σύστημα και τα φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από την προπαγάνδα κάθε καθεστώτος χωρίς αμφιβολία δίνουν το στίγμα των γενικότερων προθέσεών του, προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της επιβολής και τους ευρύτερους σχεδιασμούς του. Σε κάθε περίπτωση θα τονίσουμε ότι το σύστημα αυτό μπορεί να «διαβαστεί» μόνο υπό το πρίσμα της λειτουργικής ενότητάς του, παρακάμπτοντας τον πλαστό διαχωρισμό των μηχανισμών και των προσώπων που κάνουν την βρώμικη δουλειά και εκείνων που τιμούν την θεσμική τους ιδιότητα. Είναι αυτό που λένε «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο».

Ο Γιώργος Κουρής εκδίδει το 1958 την «Φωνή της Κεφαλλονιάς» η οποία στηρίζει με πάθος τους «αποστάτες» της Ένωσης Κέντρου το 1965, επιτίθεται άγρια κατά του Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου («Ανδρέσοφ τον αποκαλούσε), ενώ επαινούσε το «καμάρι της Κρήτης» τον «λεβέντη Κώστα Μητσοτάκη». Στη Μεταπολίτευση αγοράζει με δάνειο 22 εκατ. δραχμών μεγάλη έκταση στην Παλλήνη με δάνειο που πήρε από την ΕΤΒΑ την περίοδο της χούντας. Το τυπογραφείο του δεν πηγαίνει καλά και ανήμερα των Χριστουγέννων του 1978 «τυχαία» γίνεται παρανάλωμα του πυρός.

Και η ζωή συνεχίζεται. Ιδρύει νέα εταιρεία με άτομα που, όπως «ακούγεται», ανήκουν στο περιβάλλον Μητσοτάκη, πουλάει τον εξοπλισμό της εταιρείας και καταφέρνει, όπως «ακούγεται», να «ρίξει» οικονομικά (ίσως ο μόνος που το κατόρθωσε) τον Μητσοτάκη, καθώς δεν του αποπληρώνει χρέη.

Και φθάνουμε στο 1980, όταν εκδίδει την περιβόητη ΑΥΡΙΑΝΗ, η κυκλοφορία της οποίας λόγω του χαμηλού αντιτίμου της φθάνει τον Ιούλιο στα 56.000 φύλλα ημερησίως, ενώ τον Σεπτέμβριο απογειώνεται στα 100.000 φύλλα βάζοντας στο «σημάδι» την σύζυγο τού τότε πρωθυπουργού Γ. Ράλλη που ήταν αντιπρόσωπος της εταιρείας ενδυμάτων Lacoste. Ακολουθούν δίκες και καταδίκες, ο ίδιος διαφεύγει στην Ιταλία, ενώ ο αδερφός του Μάκης Κουρής φυλακίζεται.

Νίκος Παππάς: ο άρχοντας του ψηφιακού δημοσιογραφικού σκότους

Δεν περιμέναμε, δυστυχώς, τη συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη στη Lifo στις 9 Νοεμβρίου 2016 για να μάθουμε ότι κάτι πολύ πιο σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ενημερωτικού ίντερνετ.


ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ


Τα όσα δήλωσε όμως ο δημοσιογράφος και στιχουργός στην εβδομαδιαία δωρεάν εφημερίδα Lifo με αφορμή την κυκλοφορία του νέο του βιβλίου (περισσότερα εδώ) ήταν αποκαλυπτικά. Εν ολίγοις, ότι Νίκος Παπάς και Αλέξης Τσίπρας του έδιναν 1.000 ευρώ το μήνα και 500 σε έναν βοηθό του για να γράφει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοείται μαύρα…





Η δημοσίευση της παραπάνω συνέντευξης στην εφημερίδα Lifo έχει τους δικούς της συμβολισμούς καθώς, όπως είχαμε μάθει από τα Wikileaks, η Lifo λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της αμερικάνικης πρεσβείας. Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα «φύτευε» στις σελίδες της Lifo συνεντεύξεις με την ίδια ευκολία που ένα έντυπο της Αριστεράς δημοσιεύει στις σελίδες του άρθρα προβεβλημένων στελεχών του κόμματος που στηρίζει και χρηματοδοτεί την εφημερίδα.

ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΑΠΠΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΑΔΑ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΣ…

Κλαψουρίζουν τα φερέφωνα του καθεστώτος Τσίπρα, επειδή οι δικαστές, λέει, δεν αμφισβητούν, απλά, αλλά καταστρατηγούν την νομοθετική αρμοδιότητα μιας εκλεγμένης κυβέρνησης με την απόφασή τους περί αντισυνταγματικότητας του νόμου Παππά για τηλεοπτικές άδειες..

Βαρύτατο, λοιπόν, το «ολίσθημα» των δικαστών, «πραξικοπηματική» δίχως άλλο η απόφασή τους, φανερή η πρόθεση τους να αποσταθεροποιήσουν την ευλογημένη από τον λαό πρώτη φορά κομμουνιστική κυβέρνηση με την προσθήκη των σκληρών δεξιών του Πάνου του Καμμένου…

Τα φερέφωνα εμφανίστηκαν χολωμένα σε τέτοιο βαθμό για έναν και μοναδικό λόγο. Ψυχανεμίστηκαν φαίνεται ότι κόντυνε το ανάστημά τους, ότι λιγοστεύει ο χρόνος που θα παραμείνουν στην εξουσία. Η εξουσιομανία τους, όμως, αντίθετα απ’ ότι θα περίμενε κάποιος αντί να περιορίζεται αυξάνεται μέρα με την μέρα. Λάθεψαν, γιατί νόμισαν ότι γνωρίζουν απ’ έξω και ανακατωτά πως μοιράζεται η εξουσιαστική τράπουλα, αφιονισμένοι οι νεόκοποι εξουσιαστές, τυφλωμένοι από την απληστία τους, μοιράζουν και ξαναμοιράζουν τα σημαδεμένα χαρτιά μόνο στους «δικούς» ή σε εκείνους που είναι έτοιμοι να τους προσκυνήσουν, όπως θα προσκυνούσαν οποιονδήποτε θα ήταν στην θέση τους.

Οι δικαστάδες φυσικά δεν τους την «έφεραν», δεν έχουν κανένα σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τίποτε και κανέναν, ούτε παίζουν το «παιχνίδι» της αντιπολίτευσης ή της λεγόμενης παλαιάς διαπλοκής σε βάρος εκείνης που θέλει να «στήσει» το καθεστώς Τσίπρα. Οι δικαστάδες που πλειοψήφησαν δεν υπερασπίστηκαν το Σύνταγμα, γιατί πάντα υπάρχουν εναλλακτικές οδοί σε κάθε ζητούμενο.

Οι δικαστάδες έστειλαν ένα «ξεκάθαρο» μήνυμα: η «υπόθεση» θα προχωρήσει μέσω ενός «σοβαρού» συμβιβασμού ανάμεσα σ’ όλες τις πλευρές, με την δικαστική εξουσία αφ’ ενός να εγγυάται αυτόν ακριβώς τον διακανονισμό και αφ’ ετέρου να ενισχύει εκ νέου την δική της ισχύ.

Οι «καπνοί» από τις συγκεκριμένες εξελίξεις είχαν ήδη πυκνώσει μέρες πριν την απόφαση του ΣτΕ, με τα φερέφωνα του καθεστώτος να προσπαθούν να μειώσουν τις συνέπειες του «χτυπήματος», που τελικά δεν απέφυγαν, με τον συνήθη αλλά και αφόρητο λαϊκισμό. Οι «κακοί» δικαστές εάν αποφασίσουν ότι ο νόμος της «καλής» και «φιλολαϊκής» κυβέρνησης είναι αντισυνταγματικός θα είναι υπεύθυνοι για τον διωγμό από τους παιδικούς σταθμούς 15.000 παιδιών, ενώ επίσης θα είναι υπεύθυνοι για την μη πρόσληψη 4.000 νοσηλευτών.

Νόμος είναι το δίκιο του αφέντη

 

Αν συνυπολογιστεί το πόσο εύκολα ζητήματα «διασπάθισης του δημόσιου χρήματος» (για να το πούμε κομψά) γίνονται σημαίες μιας γενικευμένης καχυποψίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, είναι ευνόητο γιατί το ζήτημα του «καρτέλ των εργολάβων» δεν είναι ούτε πρώτης ούτε δεύτερης γραμμής για κανέναν απ’ τους δημαγωγούς. Ό,τι γίνεται εξελίσσεται σιωπηλά, μακρυά από επιπόλαιες φανφάρες.

Να θυμίσουμε: οι μεγάλες και μεσαίες ντόπιες κατασκευαστικές, μαζί με τους σημαντικότερους διεθνείς συνεταίρους τους στις εδώ εργολαβίες, είχαν δημιουργήσει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 (!!!) καρτέλ. Αυτό, πολύ απλά, σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος διπλο- και τριπλο-πλήρωνε (το έχει αναγνωρίσει και ο γιγάντιος κυρ Γιάνης, σαν υπουργός…) για δρόμους, γεφύρια, τούνελ, φράγματα· αλλά και για τα ολυμπιακά έργα, κάποτε.

Η ταπεινή μας σκέψη θα συμπέραινε ότι άπαξ και αποκαλυφθεί μια απάτη τέτοιου μεγέθους, όσοι γέμισαν τα θησαυροφυλάκιά τους επί 2,5 δεκαετίες θα πρέπει να πληρώσουν πρόστιμα ανάλογα της ζημιάς που προκάλεσαν στον κρατικό προϋπολογισμό. Έτσι, άραγε, δεν κάνουν εις τα ευρώπας όταν τσακώνουν, για παράδειγμα την apple, να χοντρο-φοροδιαφεύγει;

Αμ δε! Εδώ είναι βαλκάνια· εδώ είναι και παίξε και γέλασε.

Τηλεοπτικές άδειες: Τι πέτυχαν

Σίγουρα δεν είναι καθόλου αναμενόμενο μία κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται αριστερή να αντιμετωπίζει την ενημέρωση και τις δημόσιες συχνότητες ως εμπόρευμα. Κι αυτό γιατί, όπως συνήθιζαν να λένε πριν γίνουν εξουσία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για δημόσιο αγαθό που ανήκει στον ελληνικό λαό και το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από μία δημοκρατική κυβέρνηση που σέβεται τους πολίτες της, είναι να θέσει σε δημόσια και ουσιαστική διαβούλευση τους όρους διάθεσης των συχνοτήτων.

της Βασιλικής Σιούτη

Η τηλεόραση εξακολουθεί να παίζει και σήμερα τον πιο σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση,  καθώς είναι το πιο μαζικό μέσο, ενώ ταυτόχρονα έχει εκ των πραγμάτων κι έναν διαπαιδαγωγικό ρόλο . Σε τίνος χέρια θα βρεθεί έχει μεγάλη σημασία. Για αυτό και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να δώσει ρόλο στην κοινωνία, αλλά -αντιθέτως- την απέκλεισε, παρά τις φραστικές προεκλογικές διακηρύξεις  ότι ο λαός θα βρισκόταν στην εξουσία αν κέρδιζαν τις εκλογές, κάτι που μετά και τη διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος βέβαια,  η ηγεσία  έχει αποδείξει ότι δεν εννοούσε.

Θα μπορούσε, αν είχε την πολιτική βούληση, να ζητήσει μεταξύ άλλων και τη συμβουλευτική  γνωμοδότηση  κοινωνικών φορέων, σωματείων, εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και πανεπιστημίων κ.α.  Αντ΄ αυτού βρέθηκε να  αποφασίζει ένας υπουργός μόνος του,  λες και οι δημόσιες συχνότητες είναι προσωπική του ιδιοκτησία- πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για τη δημοκρατία.

Πολύ ουσιαστικό επίσης είναι τι τηλεόραση και τι ενημέρωση θέλουμε, αλλά για τα ποιοτικά κριτήρια δεν έγινε η παραμικρή κουβέντα από την κυβέρνηση.

Μοναδικό κριτήριο για να δώσει τις άδειες ήταν τα χρήματα (αν κι εδώ υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση για το τι θα πάρει τελικά και από πού).   Όποιος δώσει τα πιο πολλά, θα τις πάρει, είχε πει  ο πρωθυπουργός  (που κι εδώ υπάρχουν παρατράγουδα,  αφού έμεινε χωρίς άδεια καναλάρχης που πρόσφερε περισσότερα από άλλους που πήραν, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που εμφανίζονται με μεγάλες ζημιές, δάνεια και απλήρωτους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους. Θα δώσουν λεφτά -τους- για το κανάλι; ).

Η κυβέρνηση με ιδιαίτερο κυνισμό δεν έθεσε άλλο κριτήριο πέρα από το οικονομικό. Και φυσικά το κριτήριο αυτό - όταν δεν αποκλείονται ούτε καν οι υπόδικοι και οι κατηγορούμενοι ακόμα και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, φοροδιαφυγής, υπεξαίρεσης κτλ -  δεν αποκλείει  καθόλου να πέσουν οι άδειες ακόμα και στα χέρια της μαφίας, όπως εύστοχα επισήμανε ο Κώστας Χρυσόγονος.

O πιο διασκεδαστικός εξευτελισμός του αιώνα

Τους τελευταίους μήνες έχω σταματήσει να επιδεικνύω την ίδια μαζοχιστική υπομονή ως προς την παρακολούθηση μιας επικαιρότητας η οποία επαναλαμβάνεται από την πρώτη χρεοκοπία του 2010 μέχρι σήμερα. Δεν σημαίνει όμως ότι σταμάτησα να το διασκεδάζω. Και μάλιστα τώρα, όπου η διασκέδαση αυτή έχει περάσει σε νέα επίπεδα.


Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε τον έναν μετά τον άλλο τα άτομα που «ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις» -όπως μας έλεγαν- να γίνονται δημοσίως ρεντίκολο, και μάλιστα χωρίς καν να αντιλαμβάνονται ότι αυτο-εξευτελίζονται με αυτόν τον τρόπο.


Τα προηγούμενα χρόνια μαθαίναμε ότι οι μεγαλύτεροι επιχειρηματίες που ήταν και ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, κουνούσαν το μικρό τους δαχτυλάκι και όριζαν την πολιτική ατζέντα της χώρας. Πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές βαράγαν προσοχή μπροστά τους. Κοινοί θνητοί παρακαλούσαν να μπουν στη δούλεψή τους, γιατί εκείνοι ήταν που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονταν πάντοτε μέσα στα πράγματα.


Μέχρι που άρχισαν να απαντούν δημόσια σε ορισμένα απλά ερωτήματα.


Με αφορμή όλα όσα ακούστηκαν, και συνεχίζουν να ακούγονται, σε αυτήν την εξεταστική για τα δάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ, βγήκαν στη φόρα τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων που στα πρωτοσέλιδά τους προβάλλονταν ως οι καραγκιοζοπαίκτες του συστήματος· όμως στο πραγματικό θέατρο σκιών της καθημερινότητας δεν ήταν καν οι καραγκιόζηδες.

Πόλεμος κατά της διαπλοκής: Ένα κακογραμμένο, καλοκαιρινό μυθιστόρημα

Μοιάζει δεδομένο πως το ζήτημα της αναδιάταξης του μιντιακού τοπίου, μέσω της επικείμενης δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών, θα αποτελέσει το βασικό ζήτημα, που θα έρθει  να ταράξει για φέτος τη θερινή ραστώνη όσων διατείνονταν ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Ήδη τα «επεισόδια» που έχουμε δει μέχρι σήμερα στο εν λόγω σίριαλ μας προϊδεάζουν για μια εξίσου εντυπωσιακή συνέχεια. Το βασικό ζητούμενο όμως ήταν και παραμένει η ουσία πίσω από την όλη διαμάχη, όπως αυτή καταγράφεται στη δημόσια σφαίρα.

 Γιατί πίσω από τον «ιερό πόλεμο» που δείχνει να έχει κηρύξει σύσσωμος ο Σκάι κατά τις κυβέρνησης, πίσω από τον «ανένδοτο», στον οποίο έχει επιδοθεί η ΝΔ, αλλά και πίσω από τις μεγαλοστομίες κυβερνητικών στελεχών κατά της διαπλοκής, είναι εύκολα αντιληπτό ότι κρύβεται ένα σκληρό οικονομικό μπρα ντε φερ. Κανείς από τους παραπάνω άλλωστε δεν μπαίνει πλέον στη διαδικασία να αμφισβητήσει τον πυρήνα των ακολουθούμενων πολιτικών, οι οποίες εδώ και χρόνια ανακυκλώνουν το φαύλο κύκλο της λιτότητας. Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου απλά μοιράζουν μεταξύ τους ρόλους, με τον Άρη Πορτοσάλτε να καταγγέλλει πια με πάθος «τις μνημονιακές μειώσεις μισθών και συντάξεων».

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ (πέρα από τις όποιες ενδεχόμενες αρχικές καλές προθέσεις του) βολεύεται απόλυτα με το αφήγημα του «πολέμου κατά της διαπλοκής». Είναι βλέπετε πολύ συνηθισμένη πρακτική για κάθε εξουσία, σε περιπτώσεις άγριου στριμώγματος όλο και σε κάποιο πόλεμο να επενδύει. Μόνο που πιθανότατα στο Μέγαρο Μαξίμου ξέρουν πολύ καλά πως ένα τόσο βαθιά σάπιο σύστημα δεν καταπολεμάται με κορόνες περί «βοθροκάναλων», ούτε με εξεταστικές επιτροπές, όπως εκείνη που εξετάζει τα δάνεια που παραχωρήθηκαν σε ΜΜΕ και κόμματα. Εκτός κι αν έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι, εκτός των ξεχωριστών πορισμάτων που θα εκδοθούν από τα κόμματα, θα αποδοθούν ουσιαστικές ευθύνες σε όσους φρόντισαν επί δεκαετίες να πέφτουν εκατοντάδες εκατομμύρια στη «μαύρη τρύπα» του τριγώνου ΜΜΕ-πολιτικών-τραπεζών.

Όχι άλλο κάρβουνο!

Ο μειοδοτικός διαγωνισμός για την ανακήρυξη εταιρείας που θα αναλάμβανε τον σχεδιασμό και την εκτέλεση της ηλεκτρονικής δημοπρασίας για την κατακύρωση των τηλεοπτικών αδειών ματαιώθηκε και κηρύχτηκε άγονος. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της μιντιακής ασυδοσίας  – ισχυρίζεται ότι η εν λόγω εξέλιξη δεν προσθέτει όπλα στην παλιά διαπλοκή (την οποία φιλοδοξεί να συμπληρώσει με την νέα διαπλοκή στον χώρο των ΜΜΕ) και διαβεβαιώνει πως μέχρι το τέλος Αυγούστου όλα θα είναι κομπλέ…


Η δίκη για την Ζήμενς αναβλήθηκε επ’ αόριστον καθότι άργησε λίγο η μετάφραση του κατηγορητηρίου. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της διαφθοράς – διαβεβαιώνει ότι αυτή τη φορά θα προκάνει με την μετάφραση, δεν θα υπάρξουν οι (προ των πυλών) παραγραφές, κι όλα θα είναι κομπλέ…


Η διάταξη για την δυνατότητα των πολιτικών προσώπων να διαθέτουν οφ σορ εταιρείες αφού ψηφίστηκε, δυο μέρες αργότερα  αντικαταστάθηκε με νέα διάταξη. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της ρεμούλας – διαβεβαιώνει ότι τα νομικά αποτελέσματα, που όπως το γνωρίζουν και οι πρωτοετείς της Νομικής προκάλεσε η πρώτη της διάταξη, δεν δημιουργούν δεδικασμένο κι ότι όλα είναι κομπλέ…

Οι «ολιγάρχες» Μπόμπολας, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος στο στόχαστρο των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα

Το ρόλο μια χούφτας οικογενειών που ελέγχουν κατασκευαστικές, πετρελαϊκές και ναυτιλιακές εταιρείες και παράλληλα κυριαρχούν στο τοπίο των ΜΜΕ φέρνει στο φως έκθεση της οργάνωσης Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα.


Ανάμεσα σε δεκάδες άλλους ολιγάρχες από όλο τον κόσμο – συχνά με στενές σχέσεις με πολυεθνικές αλλά ακόμη και με το οργανωμένο έγκλημα – η έκθεση επιλέγει για την περίπτωση της Ελλάδας τις οικογένειες Μπόμπολα, Βαρδινογιάννη και Αλαφούζου.


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εκτίμηση των συντακτών ότι οι προσπάθειες από προηγούμενες κυβερνήσεις να ελέγξουν την εξουσία των ολιγαρχών προσέκρουσαν πρωτίστως στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ύστερα από την άσκηση τρομακτικών πιέσεων στα θεσμικά όργανα της ΕΕ μέσω ειδικών λόμπι, αναφέρει η έκθεση, η Κομισιόν έκρινε ότι η σχετική νομοθεσία θα εμπόδιζε την επιχειρηματική ελευθερία.

Βαποράκια

"Αν δεν σε ήξερα, θα έλεγα ότι είσαι κι εσύ διαπλεκόμενος", μου είπε ένας φίλος τις προάλλες, λόγω της επιμονής μου να μη θέλω να φορτώσω την οικονομική κατάντια των ελλήνων σε συγκεκριμένους αποδιοπομπαίους τράγους (Άκης, Μαντέλης, Τσουκάτος κλπ), όπως κάνουν οι καφενόβιοι , μιμούμενοι τον Λαζόπουλο. Πράγματι, προσωπικά επιμένω να θεωρώ τους πρωταγωνιστές όλων των οικονομικών σκανδάλων ως προϊόντα τού συστήματος και όχι ως δολιοφθορείς του. Με άλλα λόγια, εκτιμώ πως ο κάθε Άκης δεν δημιούργησε το πρόβλημα αλλ' απλώς αποτελεί μέρος και δεδομένο του.

Πριν έναν περίπου μήνα, κατά την συζήτηση που έγινε στην βουλή επί της πρότασης του ΣυΡιζΑ και των ΑνΕλ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι "δεν ζητάμε μια εξεταστική επιτροπή προκειμένου να κριθούν πολιτικές αντιλήψεις με τις οποίες διαφωνούμε" αλλά "για να διερευνήσει αν πέρα από την υλοποίηση μιας κακής, νεοφιλελεύθερης και εμμονικής πολιτικής τελέστηκαν εν τέλει πράξεις που είχαν μη πολιτικά κίνητρα".

Ένας βρόμικος εν μέσω δυο καθαρών

Η παραπάνω τοποθέτηση του πρωθυπουργού δεν δείχνει μόνο μια θεώρηση διαμετρικά αντίθετη από την δική μου. Δείχνει, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα κάθε λογής προβλήματα από το ίδιο το σύστημα που τα δημιουργεί: αντί να αναζητείται η ρίζα αυτών των προβλημάτων, εξετάζεται η νομιμότητα των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν. Έρχεται, δηλαδή, η αστική εξουσία, ελέγχουσα και ελεγχομένη ταυτοχρόνως, να αποδώσει ευθύνες, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο ένα νομικό οπλοστάσιο που η ίδια έχει δημιουργήσει προς υπεράσπισή της.

Κυβερνητικό επικοινωνιακό παιχνίδι ή έρχονται αποκαλύψεις ικανές «να δολοφονήσουν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα»;

Οι μέρες είναι «πονηρές» γ’ αυτό δεν μπορεί να ξέρουμε αν είναι τυχαίο ή οφείλεται σε κυβερνητικό επικοινωνιακό σχεδιασμό τα δημοσιεύματα από έντυπα που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ για συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έρχονται και οι οποίες μπορούν «να δολοφονήσουν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα». όπως γράφει το  περιοδικό Hot Doc αναφερόμενο στις αποκαλύψεις που φέρεται διατεθειμένος να κάνει ένας υπόδικος στις φυλακές Κορυδαλλού. Πρόκειται για τον Ελβετό  τραπεζίτη Ζαν Κλοντ Οσβαλντ του οποίου η εμπλοκή στο τεράστιο σκάνδαλο της Ζήμενς είναι αναμφισβήτητη.

Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα απ’ την σειρά. Προηγουμένως είχαμε κάνει ανάρτηση για δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα» που προανάγγειλε ότι σύντομα θα υπάρξουν συγκλονιστικές αποκαλύψεις για πρόσωπα που θησαύρισαν εμπλεκόμενα στο σύστημα της μιντιακής διαπλοκής.

Μηχανορραφίες Μέσω Ειδήσεων

Συντάκτης: 

Νίκος Σβέρκος

     

Οποιος κατέχει τα ηνία στα δίκτυα ενημέρωσης, έχει και μεγαλύτερη δύναμη», λένε όσοι γνωρίζουν τα της πολιτικής επικοινωνίας, που τα εργαλεία της δεν εξαντλούνται σε προεκλογικές περιόδους. Κάθε άλλο. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η δύναμη στα κέντρα λήψης αποφάσεων δεν στηρίζεται μόνο στο μέγεθος μιας οικονομίας, αλλά και στον τρόπο που χειρίζεται τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ.

Είναι άλλωστε κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες ότι τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2008, τη χρονιά που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, λειτουργεί με ένα μιντιακό σύστημα με «καλολαδωμένα γρανάζια», που μπορούν να μεταφέρουν άμεσα την πληροφορία και να τη μοιράσουν σε λίγες ώρες σε όλα τα μέσα ενημέρωσης της ηπείρου.

Ο μηχανισμός αυτός στηρίζεται στη μυστικότητα των πηγών των δημοσιογράφων, αρχή απαραβίαστη για τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Ωστόσο, εδώ χρησιμοποιείται αντίστροφα, προστατεύοντας τον μηχανισμό, που παραμένει παρασκηνιακός: Ουδείς δημοσιογράφος στην πρωτεύουσα του Βελγίου είναι διατεθειμένος να «ρισκάρει» την εργασία του. Και έτσι διατηρείται η «ομερτά».

Το έπος της κατουρημένης ποδιάς

Ωπα ωρέ! Πλάκωσε η Τουρκιά και μας φοβερίζει! Ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος (φίλος κάποτε, την εποχή της αθωότητάς του) στο κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγνωρίζει ένα εθνικοσοσιαλιστικό μόρφωμα! Ο άλλος, ο δυστυχής απ’ τα «Νέα», τον εθνικισμό και τον φασισμό της χούντας τον ονομάζει «εθνοπατριωτισμό». Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και το έθνος να συκοφαντηθεί με τον εθνικισμό και ο πατριωτισμός με τον φασισμό. Ο κ. Ψαριανός (που από καιρό έπεσε στο ποτάμι κι έπνιξε την ψυχή του) κατηγορεί τον κ. Βαξεβάνη, τον κ. Αρβανίτη, τον κ. Λαζόπουλο και την αφεντιά μου ως χαφιέδες του καθεστώτος. Επίπεδο τρολ.
Ολοι αυτοί που κατά κόρον χρησιμοποίησαν τους ευφημισμούς του «εκσυγχρονισμού» για να εξαπατήσουν τον λαό και να τον κάνουν «απασχολήσιμο» και «ευέλικτο», τώρα χρησιμοποιούν τη διαστρέβλωση, την παραποίηση και τη συκοφαντία για να πετύχουν το ίδιο. Ανασύρουν τα κακόγουστα αρχαιολατρικά παραληρήματα της χούντας, τις κιτς γιορτές για την «πολεμική αρετή των Ελλήνων», και τα προσομοιάζουν με τον εορτασμό της εθνικής (εθνικιστικής; εθνικοπαράφρονος; εθνικολαϊκιστικής;) επετείου, επειδή σ’ αυτόν οι μπάντες θα παίξουν την «Ιτιά»!
Και ιδού η «εθνικόφρων αριστερά»! Ιδού οι «φαιοκόκκινοι», ιδού οι «λαϊκιστές». Το ίδιο τροπάρι! Είκοσι χρόνια τώρα, οι θεράποντες της υποτέλειας, κάνουν τους τιμητές όσων αντιστέκονται σε δαύτη. Ενα μέρος αυτών των τύπων προέρχεται απ’ την Αριστερά κι ένα μέρος της Αριστεράς (πρόβλημά της) σχετίζεται ακόμα μαζί τους. Και να τώρα
πολύς αχός ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, Σταυρούλης κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ εγγόνια. Η χώρα καίγεται, βρίσκεται στις διαπραγματεύσεις με την ψυχή στο στόμα και οι παρελάσεις ανάγονται σε μείζον ζήτημα! Επίπεδο τρολ; επίπεδο υπομειόνων; μακάρι να ’ταν έτσι. Πρόκειται για επίπεδο Σουλτς, όταν θέλει να ’χει λόγο για τη σύνθεση της ελληνικής κυβέρνησης, πρόκειται για επίπεδο Σόιμπλε και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εκλογικά αποτελέσματα, πρόκειται για τον ολοκληρωτικό εφιάλτη ο οποίος αρχίζει να χαρακτηρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν πρόκειται

Κι αυτοί, απέναντι, είναι οι τύραννοι!

Alexandros Raskolnick

 

Ανάμεσα σε αυτούς που σπεύσαμε να συγχαρούμε τον κ. Χαϊκάλη για τον καλύτερο, ίσως, ρόλο της καριέρας του, ομολογούμε ότι ενώ είχαμε πιστέψει πως βρισκόταν πολύ κοντά στην προδοσία της σημαίας των Ανεξέλεγκτων  Ελλήνων, κάτω από την οποία εξελέγη βουλευτής, αυτός κατάφερε να προσκομίσει ακόμα περισσότερα στοιχεία μπροστά στα –όχι πια και τόσο- έκπληκτα μάτια μας, για την βρωμιά του πολιτικού μας συστήματος. Υποκλινόμαστε, λοιπόν, και χειροκροτούμε όρθιοι για την επιτυχία του -εφόσον, φυσικά, η παράσταση έχει λάβει τέλος!

 

 

Το σημαντικότερο, ίσως, χαρακτηριστικό στοιχείο σε αυτό το τελευταίο επεισόδιο της πολιτικής φαρσοκωμωδίας που βιώνουμε, είναι η εκ νέου εμπλοκή αυτού του -κατά πάσα πιθανότητα παρανοϊκού- τύπου που μας έχει κατσικωθεί στον σβέρκο ως πρωθυπουργός.
 

Πάλι εμπεπλεγμένος αυτός που, εν τω μεταξύ επιμένει να μιλάει, μυστηριωδώς και παρά κάθε πολιτική λογική, για την δυνατότητα συγκέντρωσης των 180 ανέντιμων ψήφων -και δεν λέει επιτέλους να ξεκουμπιστεί και να πάει στον αγύριστο της Ιστορίας. Στον έξω από δω να πάει, αυτός και το συνονθύλευμα των εξωνημένων, των ανίκανων και των πολιτικών παρασίτων που υπό αυτόν τον ανισόρροπο εθνικό ολετήρα, κυβερνούν τον τόπο μας, αυτά τα τελευταία πέτρινα χρόνια!

Άκου, θείο… Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Αντί προλόγου, μια διευκρίνιση: Είναι μάλλον εύκολο να απαντήσει κανείς στον Γιώργο Τράγκαδημοσιογραφικά. Ειδικά το UNFOLLOW, ένα περιοδικό που βασίζει τα θέματά του στο ρεπορτάζ, ανοίγει θέματα που για άλλους είναι ταμπού, μιλάει σταθερά και με στοιχεία εναντίον της εγχώριας πλουτοκρατίας και αντιπολιτεύεται με στοιχεία, γιατί πιστεύει στο ρόλο της δημοσιογραφίας. Αντίθετα ο «θείος» (όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, αλλά και να τον αποκαλούν), κάπου ανάμεσα σε πρόσκαιρες συμμαχίες και σε διασπορά φόβων ότι έρχονται οι Τούρκοι να μας πάρουν τα σπίτια και οι Πακιστανοί να μας κολλήσουν Έμπολα (ή το αντίστροφο, δεν έχει σημασία…), κάνει κάθε μέρα PR στα ερτζιανά, διανθισμένο συνήθως με άναρθρες κραυγές.

Το δύσκολο είναι να παρακολουθήσει κανείς τις πολιτικές του μεταμορφώσεις. Διότι σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει πρώτα να αφουγκραστεί προς ποια ακριβώς κατεύθυνση φυσάει τη δεδομένη στιγμή ο άνεμος. Άλλοτε αντιμνημονιακός, άλλοτε αντι-αντιμνημονιακός, ο Τράγκας δεν πιάνεται, είναι ένα δημοσιογραφικό χέλι. Με τόση γλίτσα πάνω του που ξεγλιστράει από όπου κι αν πας να τον πιάσεις. Μοιάζει να είναι με όλους και με κανέναν, γιατί πρωτίστως είναι με τον εαυτό του! Το μόνο που έχει μείνει αταλάντευτο στην πενηντάχρονη (κατά δήλωσή του) σχέση του Τράγκα με το επάγγελμά του, είναι η πυξίδα που δείχνει προς το προσωπικό του συμφέρον. Τι να κάνουμε; Έτσι αντιλαμβάνονται τη «δημοσιογραφία» οι εργολάβοι της ενημέρωσης…

Άκου, θείο…

Την ώρα που σε φαντάζομαι καθισμένο στο Σούνιο να περιμένεις την τουρκική απόβαση, για την οποία εσχάτως μας λες ότι ευθύνεται ο «μικρός» (ο Τσίπρας δηλαδή), μου δίνεις την αφορμή να γράψω κάτι που το λέω καιρό σε συζητήσεις με φίλους (θυμάσαι τι είναι οι φίλοι ε; οι κανονικοί, όχι οι «δημοσιογραφικοί» που τους αλλάζεις σαν τα πουκάμισα), αλλά δεν το είχα γράψει ως τώρα.

Για την οικονομική κρίση, θείο, που την ακολούθησε η ακόμα βαθύτερη κοινωνική κρίση του Μνημονίου, δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί αυτουργοί, υπάρχουν και ηθικοί. Ναι, ευθύνονται οι πολιτικοί που έφεραν τη χώρα ως εδώ. Πρώτοι από όλους, όμως, ευθύνονται οι δημοσιογράφοι σαν κι εσένα που ούτε το άρθρο του Συντάγματος περί ελευθεροτυπίας σεβάστηκαν ποτέ, ούτε τους κανόνες δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Φταίνε ασφαλώς και η δικαιοσύνη και οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουν κι αυτοί που –ενώ ήξεραν– σταθερά έκρυβαν από τον πολίτη την πραγματική κατάσταση της χώρας, με δημοσιογραφικές παλινωδίες του τύπου «σήμερα με αυτούς, αύριο είναι μια άλλη μέρα, βλέπουμε…». Φταίνε αυτοί που, ενώ έλεγαν ότι είναι δημοσιογράφοι, αντί να ελέγχουν την εξουσία, χρησιμοποιούσαν τις πληροφορίες τους για να συμμετέχουν στο φαγοπότι. Με δυο λόγια: Φταις κι εσύ, θείο!