Τους τελευταίους μήνες έχω σταματήσει να επιδεικνύω την ίδια μαζοχιστική υπομονή ως προς την παρακολούθηση μιας επικαιρότητας η οποία επαναλαμβάνεται από την πρώτη χρεοκοπία του 2010 μέχρι σήμερα. Δεν σημαίνει όμως ότι σταμάτησα να το διασκεδάζω. Και μάλιστα τώρα, όπου η διασκέδαση αυτή έχει περάσει σε νέα επίπεδα.
Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε τον έναν μετά τον άλλο τα άτομα που «ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις» -όπως μας έλεγαν- να γίνονται δημοσίως ρεντίκολο, και μάλιστα χωρίς καν να αντιλαμβάνονται ότι αυτο-εξευτελίζονται με αυτόν τον τρόπο.
Τα προηγούμενα χρόνια μαθαίναμε ότι οι μεγαλύτεροι επιχειρηματίες που ήταν και ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, κουνούσαν το μικρό τους δαχτυλάκι και όριζαν την πολιτική ατζέντα της χώρας. Πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές βαράγαν προσοχή μπροστά τους. Κοινοί θνητοί παρακαλούσαν να μπουν στη δούλεψή τους, γιατί εκείνοι ήταν που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονταν πάντοτε μέσα στα πράγματα.
Μέχρι που άρχισαν να απαντούν δημόσια σε ορισμένα απλά ερωτήματα.
Με αφορμή όλα όσα ακούστηκαν, και συνεχίζουν να ακούγονται, σε αυτήν την εξεταστική για τα δάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ, βγήκαν στη φόρα τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων που στα πρωτοσέλιδά τους προβάλλονταν ως οι καραγκιοζοπαίκτες του συστήματος· όμως στο πραγματικό θέατρο σκιών της καθημερινότητας δεν ήταν καν οι καραγκιόζηδες.
Κατέρριψαν από μόνοι τους μια αέναη συνωμοσία που ήθελε τη συγκεκριμένη κλίκα να τα βρίσκει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όταν ο κόμπος έφτανε στο χτένι, λειτουργώντας με ένα ένστικτο επιβίωσης που μόνο σε αγέλη λύκων συναντά κανείς. Ποδοπατήθηκαν επί ώρες καρφώνοντας ο ένας τον άλλο και δίνοντας απίστευτες απαντήσεις όταν παραδέχονταν πως λάμβαναν δάνεια εκατομμυρίων ευρώ με εγγύηση τον «αέρα» της υπογραφής τους.
Έπαιξαν το παιχνίδι της επίκλησης της συμπόνοιας στο πρόσωπό τους και την αδύναμη κατάσταση της υγείας τους, ενώ φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε τον γιο του μεγάλου εκδότη να παραδέχεται ότι τα γραπτά της εφημερίδας του πατέρα του περί βουνίσιων γατών κι άλλων αιλουροειδών, ήταν απλά «κουτσομπολιά» που δεν είναι άξια σχολιασμού.
Είδαμε όμως και κάτι άλλο. Την εκτίμηση που θρέφει ο ένας για τον άλλο όταν έφτασε η ώρα να μπουν στο παιχνίδι των τηλεοπτικών αδειών. Η πραγματική εικόνα των ισχυρών των μίντια είναι θυροκολλημένη με συνδετήρες και σελοτέιπ στην πόρτα της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης. Παρέα με τα ασφαλιστικά μέτρα του ενός εναντίον του άλλου. Είναι δυνατόν να υπάρχει πιο όμορφο θέαμα από αυτό, για μια κυβέρνηση που κατάφερε να κάνει τους πάντες να ξεχάσουν τον κατηργημένο ΕΝΦΙΑ, τα σχισμένα μνημόνια και το κατώτατο μισθό 751;
Κι εδώ πρέπει να τονιστεί κάτι. Μέσα την ηλιθιότητα που κατακλύζει μια κοινωνία όπου όλοι γνώριζαν ότι επιπλέουν μόνο οι φελλοί και τα σκατά, ο ρόλος αυτής της κυβέρνησης στο πανηγύρι που στήθηκε είναι τουλάχιστον διακοσμητικός. Οι αιτιάσεις πως ο Τσίπρας ή ο Παππάς καταφέρνουν να εξευτελίζουν τα μεγάλα εγχώρια κεφάλια των μίντια και των επιχειρήσεως στη χώρα, δεν έχουν καμία βάση. Οι συγκεκριμένοι τύποι επέλεξαν μόνοι τους να εξευτελιστούν.
Καταρχάς, νομιμοποιώντας δια της παρουσίας τους το λάκκο που στήθηκε μπροστά τους χωρίς να έχουν αντιληφθεί καν την ύπαρξή του, βουτηγμένοι ακόμη στη χρεοκοπημένη τους έπαρση.
Δεύτερον, παίζοντας το παιχνίδι του αλληλοκαρφώματος και των πανηλίθιων παραδοχών για τα δάνεια του αέρα και τα παιχνίδια των (συν)μετόχων και -κατά τα άλλα- αγαπητών συνεταίρων. Και τρίτον, αναδεικνύοντας σε ζωντανή μετάδοση την ανεπάρκειά τους καταρρίπτοντας σε μερικές ώρες το είδωλο που είχαν «επιμελώς» κατασκευάσει επί δεκαετίες.
Αυτή η ανεπάρκεια που αγγίζει ή και ξεπερνά τα όρια της ηλιθιότητας, είναι το πραγματικό καρφί στο διαφαινόμενο «φέρετρο» της δικής τους εποχής. Έκαναν ήδη την κηδεία του, χωρίς να το έχουν καταλάβει. Αισίως φτάνουμε στα κόλλυβα κι ακόμη να αντιληφθούν τι συμβαίνει. Ίσως αυτό να είναι ένα από τα κατάλοιπα –ή και πρότυπα- που απεικονίζονται γλαφυρότατα στο πρόσωπο του διευθυντή ειδήσεων ενός μεγάλου καναλιού, ο οποίος πέρασε όλη του τη δημοσιογραφική ζωή μη γνωρίζοντας εάν έχει καταλάβει σωστά αυτό που θέλει να ρωτήσει. Ίσως όχι. Ποιος ξέρει;
Προσπερνώντας όμως τα παραπάνω, οφείλουμε να κατανοήσουμε κάτι. Το πάρτι που στήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και ανέδειξε αυτήν την ανεπαρκή και μπακαλίστικη μιντιακή ελίτ δεν θα τελείωνε εάν οι ίδιες οι τράπεζες δεν αποφάσιζαν να το τελειώσουν. Κι αν οι ευρωπαϊκές τραπεζικές αρχές και η λεγόμενη τρόικα -που τόσο καλά έκαναν μέχρι πρότινος τη δουλειά τους με τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ που παραδέχτηκαν δημόσια ότι έκρυβαν την αλήθεια και εκτελούσαν συγκεκριμένες εντολές- δεν διαπίστωναν ότι οι υπηρεσίες τους πλέον δεν είναι απαραίτητες επειδή κάποιος άλλος κατάφερε να κάνει ακριβώς τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκε με τα κανάλια και τις εφημερίδες απέναντί του, τότε τίποτε από όλα όσα βλέπουμε σήμερα δεν θα είχαν συμβεί.
Έτσι λοιπόν, κατέληξα να παρακολουθώ με ιδιαίτερα εύθυμη διάθεση τις αγωνιώδεις κραυγές των υπαλλήλων όσων δεν αντιλήφθηκαν καν τον εθελοντικό εξευτελισμό των αφεντικών τους, αναγνωρίζοντας στη δική τους διασκεδαστική υπερβολή όλα τα κριτήρια που τους ανέδειξαν στην κορυφή των εγχώριων «διαμορφωτών γνώμης».
Όμως είπαμε. Οι φελλοί και τα σκατά θα επιπλέουν πάντα σε τούτο εδώ τον τόπο. Ακόμη κι αν «όλες οι κοινωνικές ομάδες» πιστεύουν το αντίθετο. Κι εγώ έχω αμέριστη εμπιστοσύνη στην άποψη όλων των κοινωνικών ομάδων. Το ίδιο και τα νέα (;) κρατικά αφεντικά της αλησμόνητης παρουσιάστριας.
Πηγή: polyfimoss
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου