Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν;

«Ναι» είναι η απάντηση στο ποιητικό αυτό ερώτημα.
Και τα στέλνουν στις κιμαδομηχανές για να γίνουν λουκάνικα.
Φτηνά λουκάνικα όμως. Για σκύλους λυσσασμένους.

Τα λυσσασμένα σκυλιά λατρεύουν το κρέας ψόφιων αλόγων.

Τρώγοντάς το, γαυγίζουν περισσότερο. Φορές-φορές τσακώνονται και μεταξύ τους.

Οι πονηροί αλογοτρόφοι τα γδύνουν τα άλογα, πριν τα σκοτώσουν.

Τους βγάζουν τα χαϊμαλιά και τα ακριβά σαμάρια. Τα στέλνουν γυμνά στο σφαγείο.

Καμία σχέση, βέβαια, δεν έχει η παραπάνω εμπορική πραγματικότητα με την ομώνυμη ταινία του Sydney Pollack.

Στην ταινία- που αποτυπώνεται η ανέχεια της δεκαετίας του ’30- ζευγάρια διαγωνίζονταν σε αγώνες χορευτικής διάρκειας, μέχρι τελικής πτώσης.

Με έπαθλο ένα ασήμαντο ποσόν.

Και γίνονταν θέαμα σε πλούσιους Αμερικάνους, που τα έβλεπαν να χορεύουν και πόνταραν στο ποιο ζευγάρι θα αντέξει περισσότερο.

Έχει, όμως, μεταφορική σχέση η πρακτική της θανάτωσης των γέρικων αλόγων και της κατάληξής τους στην διατροφική αλυσίδα, με τα όσα διαδραματίζονται στην Βουλή με την παραπομπή του Γιάννου Παπαντωνίου.

Όχι, ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν μεταλλάχτηκε σε γέρικο άλογο.

Ο όμορφος πρώην Υπουργός ήταν ο ιπποκόμος μιας γενιάς αλόγων, που ρίχτηκαν με όρεξη στον Ιππόδρομο της δεκαετίας των εκσυγχρονιστών.

Ήταν άλογα από πολλές ράτσες.

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ… ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

 

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ* 

 

Ένα «νοσταλγικό» φάντασμα πλανιέται πάνω από τη χώρα, για τους υπηκόους της οποίας το μνημονιακό «νοικοκύρεμα» προβλέπει, αν όχι για το άμεσο μέλλον σίγουρα πάντως για το... μέλλον, συντάξεις που θα μοιάζουν περισσότερο με επιδόματα κηδείας. Ίσως δε «προβλέπει» και επίσπευση κηδειών, λόγω της «προδιαγεγραμμένης» τύχης των ασφαλιστικών κλάδων περίθαλψης (εκτός εάν πιστεύει κανείς τις «διαβεβαιώσεις» του Μαξίμου ή εάν θεωρεί ότι οι επικείμενες περικοπές θα είναι και οι τελευταίες )…  

Το φάντασμα αυτό φιλοδοξεί να «δικαιώσει» παλιούς … βρικόλακες, όπως τα αλήστου μνήμης σχέδια Σπράου (Οκτώβριος 1997) και Γιαννίτση (Απρίλιος 2001) για το ασφαλιστικό. Το κυριότερο: Να ενισχύσει, ει δυνατόν να καταστήσει ακλόνητη την ιδέα, πως εάν ο πολιτικό σύστημα είχε αποτολμήσει και η κοινωνία είχε αποδεχθεί εκείνα τα… αποκυήματα μέγιστης σοφίας, το ασφαλιστικό «δεν θα είχε φθάσει σήμερα ως εδώ». Αντίληψη που εκβάλλει σε μία ευρύτερη: Σε πολλά κοινωνικά και οικονομικά πεδία υποτίθεται πως αν είχαμε επιβάλλει στον εαυτό μας πολλά επί μέρους, «μικρά», «ηπιότερα» μνημόνια, δεν θα φθάναμε στα μεγάλα και τόσο εφιαλτικά…  

Βγήκε λοιπόν από το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ο Σταύρος Θεοδωράκης (28/11) και περίτρανα απέδειξε πόσο αβάσιμος είναι ο ισχυρισμός – κλισέ πως «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Το δικό του Ποτάμι γυρίζει πανεύκολα στην εποχή της πρωθυπουργίας Σημίτη, την οποία αμφιβάλουμε αν ποτέ έπαψε να λατρεύει ο Στ. Θεοδωράκης. Για να μας πει, τι, εν προκειμένω; Πως όσοι διαδήλωναν το 2001 εναντίον του σχεδίου Γιαννίτση φέρουν σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση των ταμείων. Ανατριχιάσαμε…  

Αλλά μήπως είναι μικρότερο το φταίξιμο και όσων αγανάκτησαν, νωρίτερα, με το «βαθυστόχαστο» πόνημα Σπράου; Όχι, απαντά από το «Βήμα» (29/11) ο Αντώνης Καρακούσης, γεμάτος συγκίνηση για το αριστερό παρελθόν του Σπράου και της οικογένειάς του (ποιος ξέρει, ίσως κάτι τέτοιες αναδρομές θυμίζουν στον Α. Καρακούση και το δικό του αριστερό παρελθόν).  

Ένα «νοσταλγικό» φάντασμα πλανιέται, λοιπόν, πάνω από τη χώρα. Καλεί την κοινωνία να ομολογήσει – και πάλι- «συλλογική ενοχή» για τον παλιό «ευδαιμονισμό» της. Καλεί το πολιτικό σύστημα να παραδεχθεί την – επίσης παλιά- «δειλία» του μπροστά στον κίνδυνο του «πολιτικού κόστους» και τη συνακόλουθη απροθυμία του να προβεί σε μια αντιγραφή κινήσεων του Προκρούστη, οι οποίες εδώ και χρόνια ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις»…  

Αξίζει να δούμε «εκ του σύνεγγυς» αυτή τη φιλολογία, καθώς η… ευγενική αποστολή της μόνο ήσσονος σημασίας δεν είναι: Με όχημα την «αναδρομή» υποβοηθά κάθε νέα, εναντίον του κόσμου της εργασίας, οικονομική και πολιτική επιδρομή…

  

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΣΕΡΝΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΟ ΚΑΡΟ, ΑΛΛΑ...  

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δέχεται δυο σφαίρες κατάστηθα. Την ώρα που μεταφέρεται στην εντατική, ημιθανής, ο δράστης – ελεύθερος και «άνετος» - τον πλησιάζει και του ψιθυρίζει: «Εγώ στα έλεγα… Έπρεπε να είχες κάνει αυτό που σου είχα πει προ 15 ετών για τη χοληστερίνη σου…».        

Εάν θεωρείτε αδιανόητο τον σουρεαλισμό της παραπάνω σκηνής, σκεφθείτε πως ανάλογη «λογική» περιβάλλει και τον ανόητο ισχυρισμό ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα βρίσκονταν σήμερα σε αισθητά καλύτερη κατάσταση, εάν είχαν εισακουστεί ο Σπράος, ο Γιαννίτσης ή αμφότεροι. Η μία σφαίρα αντιπροσωπεύει φυσικά το PSI, που αφάνισε το 75% των αποθεματικών. Η δεύτερη, βεβαίως, αντιστοιχεί στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας με 1,5 εκατομμύριο ανέργους «επισήμως» - στην πραγματικότητα κατά πολύ περισσότερους.  

Η ίδια κοινωνία, το 2008 περιέκλειε 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενους και 3,8 εκατ. ανθρώπους που εντάσσονταν στο φάσμα των οικονομικά ανενεργών ή των ανέργων. Κι όμως, σε μία μόλις τετραετία, οι αριθμοί αυτοί αντιστράφηκαν πλήρως! Τον Ιούνιο του 2012, δηλαδή έπειτα από μία διετία «σωτήριας δημοσιονομικής προσαρμογής», η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραφε το… αδιανόητο: Οι εργαζόμενοι είχαν μειωθεί στους 3.766.415 (άλλο θέμα πόσο «κανονικά» απασχολούνταν ή κάθε πότε πληρώνονταν) και αυτοί θα έπρεπε να συντηρούν 4.588.507 ανθρώπους. Επρόκειτο για το άθροισμα ανέργων (1.216.410, τότε) και μη ενεργών οικονομικά ατόμων (3.372.097), δηλαδή ηλικιωμένων, παιδιών, σπουδαστών, κλπ. Ναι, πλήρης αντιστροφή, σε τέσσερα χρόνια. Ασύλληπτο, αλλά αληθινό.  

ΞΕΠΛΥΜΑ ΜΑΥΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Τα πράγματα είναι απλά. Ούτε σχόλια χρειάζονται, ούτε αναλύσεις. Η Ιστορία τα καταγράφει μια χαρά. Το μαύρο πολιτικό σύστημα που μας έφτασε εδώ και μας ετοιμάζει για τα χειρότερα, δεν θα τιμωρηθεί ποτέ.

Κώστας Σημίτης το 2002 όταν μας έχωνε στην ευρωζώνη: «Με το ευρώ γίνεται παράλληλα η ελληνική οικονομία πιο ισχυρή, πιο ανταγωνιστική και πιο αποτελεσματική στην αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην Ενωμένη Ευρώπη. Αποκτά νέες δυνατότητες στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στην ανάπτυξη και στην πραγματική αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων».

Κώστας Καραμανλής το 2009 όταν δεν ήξερε τι του γινόταν: «Παραλάβαμε έλλειμμα που προσέγγιζε το 8% και το μειώσαμε στο 3%. Το δημόσιο χρέος από 30% το 1981, αυξήθηκε σε πάνω από 100% το 2004. Περίπου 65% προέρχεται από τους τόκους και ένα άλλο ποσοστό από εξοπλιστικά προγράμματα που είχε υπογράψει το ΠΑΣΟΚ. Το δημόσιο χρέος το δημιούργησε διόγκωσε και μας το κληροδότησε το ΠΑΣΟΚ».

Γιώργος Παπανδρέου το 2011 όταν υμνούσε την επιτυχία του μνημονίου του και … θυμίζοντας κάποιον: «Πρώτη προτεραιότητα μας: Μία σίγουρη πορεία. Να σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία. Πήραμε την απόφαση να δώσουμε μάχη για να αποφύγουμε μία καταστροφή για τη χώρα και τον πολίτη, τη χρεοκοπία και να μείνουμε στο ευρώ. Αυτό σήμαινε και σημαίνει δύσκολες αποφάσεις, σήμαινε και σημαίνει αναγκαίες θυσίες με δικαιοσύνη ναι, αλλά πάντως θυσίες».

Βαποράκια

"Αν δεν σε ήξερα, θα έλεγα ότι είσαι κι εσύ διαπλεκόμενος", μου είπε ένας φίλος τις προάλλες, λόγω της επιμονής μου να μη θέλω να φορτώσω την οικονομική κατάντια των ελλήνων σε συγκεκριμένους αποδιοπομπαίους τράγους (Άκης, Μαντέλης, Τσουκάτος κλπ), όπως κάνουν οι καφενόβιοι , μιμούμενοι τον Λαζόπουλο. Πράγματι, προσωπικά επιμένω να θεωρώ τους πρωταγωνιστές όλων των οικονομικών σκανδάλων ως προϊόντα τού συστήματος και όχι ως δολιοφθορείς του. Με άλλα λόγια, εκτιμώ πως ο κάθε Άκης δεν δημιούργησε το πρόβλημα αλλ' απλώς αποτελεί μέρος και δεδομένο του.

Πριν έναν περίπου μήνα, κατά την συζήτηση που έγινε στην βουλή επί της πρότασης του ΣυΡιζΑ και των ΑνΕλ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι "δεν ζητάμε μια εξεταστική επιτροπή προκειμένου να κριθούν πολιτικές αντιλήψεις με τις οποίες διαφωνούμε" αλλά "για να διερευνήσει αν πέρα από την υλοποίηση μιας κακής, νεοφιλελεύθερης και εμμονικής πολιτικής τελέστηκαν εν τέλει πράξεις που είχαν μη πολιτικά κίνητρα".

Ένας βρόμικος εν μέσω δυο καθαρών

Η παραπάνω τοποθέτηση του πρωθυπουργού δεν δείχνει μόνο μια θεώρηση διαμετρικά αντίθετη από την δική μου. Δείχνει, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα κάθε λογής προβλήματα από το ίδιο το σύστημα που τα δημιουργεί: αντί να αναζητείται η ρίζα αυτών των προβλημάτων, εξετάζεται η νομιμότητα των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν. Έρχεται, δηλαδή, η αστική εξουσία, ελέγχουσα και ελεγχομένη ταυτοχρόνως, να αποδώσει ευθύνες, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο ένα νομικό οπλοστάσιο που η ίδια έχει δημιουργήσει προς υπεράσπισή της.

Μπα; Ξαναμίλησε κι ο Σημίτης;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Πόσο overdose «ΠΑΣΟΚίλας» των 90ς να αντέξει κανείς, την ίδια ημέρα, στην ίδια εφημερίδα; Οι αναγνώστες της κεντροδεξιάς «Καθημερινής», πάντως, κλήθηκαν να αντέξουν, «μαζεμένα», μια συνέντευξη Βενιζέλου και ένα άρθρο Σημίτη. Αντέχεται; Εκείνοι ξέρουν…

Δεν βαριέστε, από τη χαραυγή των 90ς έχουν εθιστεί άπαντες στην πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση των δυο – ισχυρών, τότε – πόλων, εκπροσώπων του «μεσαίου χώρου». Και αφ’ ότου αμφότεροι οι πυλώνες του «μεσαίου χώρου» χρεώθηκαν τόση ακραία φτώχεια, ακραία ανεργία, ακραία οδύνη, κυβερνητικά συστεγαζόμενοι (μέχρι πρότινος) και πολιτικά δοκιμαζόμενοι (για πολύ ίσως και στο διηνεκές), τίποτε δεν φαντάζει υπερβολικό. Είναι να αναρωτιέσαι ποια «δίδυμα ΠΑΣΟΚ» θα μπορούσαν να ακολουθήσουν στην «Καθημερινή», στο ίδιο φύλλο- έτσι, διότι η επανάληψη είναι «μήτηρ πάσης μαθήσεως» και το «δυο την ημέρα» μέθοδος εξοικονομήσεως.

Ο Σημίτης έφερε τη Χρυσή Αυγή

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Η τεχνοκρατική αντίληψη της πολιτικής και τα συστατικά της έφτιαξαν λοιπόν ένα πολύ εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής, με την υποβάθμιση των ζητημάτων δημοκρατίας και ιδεολογίας

Την ημέρα των εκλογών του 2004 βρέθηκα, ως εκλογικός αντιπρόσωπος, να συζητώ με έναν εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Μια φράση του συμπύκνωσε το περιεχόμενο της ιδεολογικής ηγεμονίας που είχε εδραιωθεί στην ελληνική κοινωνία. «Δεν έχει σημασία για τον πολιτικό η ιδεολογία του. Σημασία έχει να μπορεί να λύνει προβλήματα!». Ήταν τα χρόνια του «εκσυγχρονισμού». Η άνοδος του Κώστα Σημίτη στην εξουσία το 1996 σηματοδότησε την προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στον ιδεολογικό χώρο της Δεξιάς, τον νεοφιλελευθερισμό. Για να εξυπηρετηθεί αυτό το σβήσιμο των ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών, οι ταξικές και κοινωνικές αναφορές της πολιτικής εξαφανίστηκαν και αυτό που έμενε ήταν ένας νέος λαϊκισμός, όχι του παραδοσιακού χαρισματικού πολιτικού των μπαλκονιών, αλλά του καλού τεχνοκράτη πολιτικού, του ειδικού που κατέχει τις αντικειμενικές γνώσεις και είναι σε θέση να λύνει τα προβλήματα, πέρα από ιδεολογίες και άλλα τέτοια “παρωχημένα”.

Έτσι, η ελληνική κοινωνία έθεσε τους νέους μεγάλους στόχους. Την ΟΝΕ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και για κανέναν από τους δύο δεν ρωτήθηκε και έμαθε να μην την πειράζει αυτό. Βρέθηκε ξαφνικά να έχει συμφωνήσει μαζί τους, ως αυτονόητα, μέσα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ και να τους υπηρετεί, χωρίς να σκέφτεται πως το δημοκρατικό της δικαίωμα και καθήκον ήταν να ενημερωθεί για αυτούς, πριν τους υποστηρίξει. Μαζί με αυτά, ως απαραίτητο στοιχείο για το «εκσυγχρονιστικό» αναπτυξιακό όραμα, ήρθε η γιγάντωση μιας κουλτούρας καταναλωτισμού αλλά και εύκολου πλουτισμού που κυριάρχησε με την άνοδο του χρηματιστηρίου. Αυτά έφτιαξαν ένα πνεύμα έντονου ατομισμού, για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό στην ελληνική κοινωνία. Κοντά σε αυτά ήρθε και ο πολλαπλασιασμός των life style περιοδικών που πρόβαλαν ένα συγκεκριμένο πρότυπο του πετυχημένου (οικονομικά και καταναλωτικά) άντρα, το οποίο επιβαλλόταν καθολικά. Δεν είναι τυχαίο πως ο Πέτρος Κωστόπουλος, κύριος εκδότης περιοδικών αυτού του είδους, ήταν από τους βασικούς υποστηριχτές του Σημίτη και του δόγματός του. Και το 2000, όταν η χώρα μας έδωσε γη και αέρα για να βομβαρδίζεται η Σερβία από το ΝΑΤΟ, ο σημιτικός εκσυγχρονισμός έβγαλε από το καπέλο το νέο σύνθημα «Πρώτα η Ελλάδα!», προσπαθώντας έτσι να αδρανοποιήσει ένα από τα βασικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, τον φιλειρηνισμό τους, και να τους εξοικειώσει με τον σκληρό και στυγνό ωφελιμισμό. Όλα τα παραπάνω δεν χρειάζονταν κάποιο περίσσευμα ιδεολογίας για να εξυπηρετηθούν, καμία έγνοια για τη δημοκρατία, απεναντίας τους ήταν εχθρικά. Και η ελληνική κοινωνία έμαθε να τα βλέπει ως γραφικά και παρωχημένα και να μην έχει καμία ευαισθησία για αυτά. Γιατί χαλούσαν το πάρτυ του ατομικού καταναλωτικού ονείρου.