Διαβάζεις παντού για σοκ και δέος που προκάλεσε η εκλογή του Τραμπ και καταλαβαίνεις πως ακόμα δεν πήραμε χαμπάρι πως ο κόσμος μας έχει ήδη βαρέσει κανόνι.
Σοκαρισμένος ο κόσμος, λέει, από την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ. Well, κύριοι, η ιδέα του "President Trump" με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν είναι το μόνο πράγμα που θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε να χωνεύουμε.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Ίσως αυτή η αδιανόητη μέχρι πριν λίγο καιρό εξέλιξη να μην είναι καν το πιο σημαντικό στοιχείο που τεκμαίρεται από τη φαινομενικά αλλοπρόσαλλη επιλογή. Αν δεις όσα έχουν προηγηθεί σε επίπεδο πολιτικής σε διαφορετικά σημεία της γης και τα βάλεις σε μία σειρά, έντρομος θα διαπιστώσεις πως το αναπτυγμένο κομμάτι του πλανήτη γυρνά την πλάτη του σ' εκείνους και σε εκείνα που του υποσχέθηκαν παλιότερα δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο το οποίο ολοένα και πιο έντονα αφορά διαρκώς μικρότερο μέρος της κοινωνίας.
Η νίκη του Τραμπ πιθανότατα θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια μαύρη μέρα για τη δημοκρατία, αν και η προσωπική πεποίθησή μου είναι πως με βάση καθαρά πολιτικούς όρους, μια επικράτηση της Κλίντον θα έπρεπε να σημάνει το ίδιο. Ο "βαψομαλλιάς" νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αναμφισβήτητα ό,τι πιο εκκεντρικό, αδιανόητα υπερβολικό και επικίνδυνο κόλπο "σκαρφίστηκε" ένα εκλογικό σώμα για να εκφράσει τα συναισθήματά του για το σήμερα. Η Κλίντον, όμως, ήταν εκείνη που συγκέντρωσε στο πρόσωπό της τις παθογένειες του "συστήματος" στο οποίο οι ψηφοφόροι έβγαλαν επιδεικτικά τη γλώσσα.
Σήμερα τα ξημερώματα συμπληρώθηκε το "full house" με μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε άσχετες μεταξύ τους γωνιές του πλανήτη, το αποτέλεσμα της οποίας μαρτυρά πως οι φορείς της παγκοσμιοποίησης και του κόσμου που παραδίδει έχουν ξοφλήσει μια για πάντα και οδηγούν τη Δημοκρατία σε ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της φιάσκο.
Το 67% του "ΟΧΙ" στο αστείο ελληνικό δημοψήφισμα, το "BREXIT" και τώρα οι εκλογές στις ΗΠΑ συγκεντρώνουν μια σειρά από ταυτόσημα χαρακτηριστικά τα οποία θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να αγνοηθούν. Και τα τρία αποτελέσματα θεωρήθηκαν σοκαριστικά. Και τα τρία ήρθαν παρά το γεγονός ότι σχεδόν εξ ολοκλήρου τα βαρβάτα μιντιακά συγκροτήματα διαφήμιζαν και έσπρωχναν απροκάλυπτα την άλλη πλευρά (θυμηθείτε λίγο το παράδειγμα της Ελλάδας). Και στις τρεις περιπτώσεις η κάθε μορφής ελίτ (με τον όρο να μην συνεπάγεται απαραίτητα κάτι κακό) πήραν θέση υπέρ του αντίπαλου, πολιτικά ορθού, δέους, κουνώντας το δάχτυλο στους αμόρφωτους, χαμηλής νοημοσύνης και αντιληπτικότητας "άλλους" που τελικά αποδείχτηκαν περισσότεροι. Και -φυσικά- και στις τρεις περιπτώσεις τα γκάλοπ και οι δημοσκοπήσεις που προεξοφλούσαν άνετες νίκες για τις "συστημικές" και προβαλλόμενες ως αναγκαίο κακό επιλογές, έπεσαν πολύ μακριά από την πραγματικότητα . Όπως έγραψε και μια φίλη στο facebook, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς "Χριστός εναντίον Βαραββά" για να κάνουμε σαν παλαβοί μπροστά σε τέτοια διλήμματα.
Σοκαρισμένος ο κόσμος, λέει, από την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ. Well, κύριοι, η ιδέα του "President Trump" με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν είναι το μόνο πράγμα που θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε να χωνεύουμε.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Ίσως αυτή η αδιανόητη μέχρι πριν λίγο καιρό εξέλιξη να μην είναι καν το πιο σημαντικό στοιχείο που τεκμαίρεται από τη φαινομενικά αλλοπρόσαλλη επιλογή. Αν δεις όσα έχουν προηγηθεί σε επίπεδο πολιτικής σε διαφορετικά σημεία της γης και τα βάλεις σε μία σειρά, έντρομος θα διαπιστώσεις πως το αναπτυγμένο κομμάτι του πλανήτη γυρνά την πλάτη του σ' εκείνους και σε εκείνα που του υποσχέθηκαν παλιότερα δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο το οποίο ολοένα και πιο έντονα αφορά διαρκώς μικρότερο μέρος της κοινωνίας.
Η νίκη του Τραμπ πιθανότατα θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια μαύρη μέρα για τη δημοκρατία, αν και η προσωπική πεποίθησή μου είναι πως με βάση καθαρά πολιτικούς όρους, μια επικράτηση της Κλίντον θα έπρεπε να σημάνει το ίδιο. Ο "βαψομαλλιάς" νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αναμφισβήτητα ό,τι πιο εκκεντρικό, αδιανόητα υπερβολικό και επικίνδυνο κόλπο "σκαρφίστηκε" ένα εκλογικό σώμα για να εκφράσει τα συναισθήματά του για το σήμερα. Η Κλίντον, όμως, ήταν εκείνη που συγκέντρωσε στο πρόσωπό της τις παθογένειες του "συστήματος" στο οποίο οι ψηφοφόροι έβγαλαν επιδεικτικά τη γλώσσα.
Σήμερα τα ξημερώματα συμπληρώθηκε το "full house" με μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε άσχετες μεταξύ τους γωνιές του πλανήτη, το αποτέλεσμα της οποίας μαρτυρά πως οι φορείς της παγκοσμιοποίησης και του κόσμου που παραδίδει έχουν ξοφλήσει μια για πάντα και οδηγούν τη Δημοκρατία σε ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της φιάσκο.
Το 67% του "ΟΧΙ" στο αστείο ελληνικό δημοψήφισμα, το "BREXIT" και τώρα οι εκλογές στις ΗΠΑ συγκεντρώνουν μια σειρά από ταυτόσημα χαρακτηριστικά τα οποία θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να αγνοηθούν. Και τα τρία αποτελέσματα θεωρήθηκαν σοκαριστικά. Και τα τρία ήρθαν παρά το γεγονός ότι σχεδόν εξ ολοκλήρου τα βαρβάτα μιντιακά συγκροτήματα διαφήμιζαν και έσπρωχναν απροκάλυπτα την άλλη πλευρά (θυμηθείτε λίγο το παράδειγμα της Ελλάδας). Και στις τρεις περιπτώσεις η κάθε μορφής ελίτ (με τον όρο να μην συνεπάγεται απαραίτητα κάτι κακό) πήραν θέση υπέρ του αντίπαλου, πολιτικά ορθού, δέους, κουνώντας το δάχτυλο στους αμόρφωτους, χαμηλής νοημοσύνης και αντιληπτικότητας "άλλους" που τελικά αποδείχτηκαν περισσότεροι. Και -φυσικά- και στις τρεις περιπτώσεις τα γκάλοπ και οι δημοσκοπήσεις που προεξοφλούσαν άνετες νίκες για τις "συστημικές" και προβαλλόμενες ως αναγκαίο κακό επιλογές, έπεσαν πολύ μακριά από την πραγματικότητα . Όπως έγραψε και μια φίλη στο facebook, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς "Χριστός εναντίον Βαραββά" για να κάνουμε σαν παλαβοί μπροστά σε τέτοια διλήμματα.
