Δεν κινδυνεύουμε από αυτούς που δεν μας μοιάζουν αλλά από αυτούς που μας περιφρουρούν

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Στις 9 Οκτωβρίου 2009 -την ίδια χρονιά που αύξησε την αμερικανική παρουσία στο Αφγανιστάν κατά 17.000 στρατιώτες- ο Ομπάμα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης, επειδή οραματίστηκε έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά.

 

Μάλλον επειδή, αν συνεχίσουν έτσι οι ΗΠΑ να ασκούν την εξωτερική τους πολιτική, σε 100 χρόνια το πολύ, οι αντίπαλοι τους θα τους πολεμούν με ξύλα και πέτρες.

Το 1979 ο Φιντέλ Κάστρο οραματίστηκε τον ίδιο κόσμο, δηλαδή έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά (σου στέλνω όλη του την ομιλία στον ΟΗΕ).

Ο Κάστρο δεν βραβεύτηκε ποτέ φυσικά με το Νόμπελ Ειρήνης.

Μάλιστα, 27 χρόνια μετά διαβάζεις βλαμμένα άρθρα για τον… πολεμοχαρή Κάστρο.

Πραγματικά, λύσσαξε το παγκόσμιο φιλελευθεριάτο, όπως πολύ εύστοχα το περιέγραψε ο Άρης Χατζηστεφάνου.

Επίσης, διαβάζεις σε διάφορες βρωμοφυλλάδες της Δύσης πως πέθανε επιτέλους ένας αδίστακτος τύραννος με δεκάδες εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν θέλω να αρχίσω να συγκρίνω τον Κάστρο -έναν άνθρωπο που κυνηγήθηκε από το καθεστώς Μπατίστα και που κατάφερε τελικά να τον ανατρέψει- με όλους εκείνους τους άφαντους και άεργους πρώην ΠτΔ ή πρωθυπουργούς για τους οποίους δακρύζει το… φιλελευθεριάτο· η Ιστορία εξάλλου (θα) τους κρίνει όλους.

Ας πούμε, λοιπόν, πως ο Κάστρο ήταν όντως ένας εγκληματίας, έτσι για το χαβαλέ της συζήτησης.

Για ποιο λόγο οι ίδιοι που μιλάνε με τέτοια άνεση για τον Κάστρο, δεν βγάζουν άχνα για τις ΗΠΑ και όλους αυτούς τους Αμερικανούς Προέδρους με τα αιματοβαμμένα πουκάμισα;

Οι ΗΠΑ δεν έχουν εγκληματίσει κατά της ανθρωπότητας;

Στις 3 Οκτωβρίου 2015, οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Αφγανιστάν, σκοτώνοντας 42 αμάχους και έξι μήνες μετά η Ουάσινγκτον χαρακτήρισε το γεγονός ως ανθρώπινο λάθος ελέω… παραλείψεων -όπως βάφτισε κάποτε ως «παράπλευρες απώλειες» τις νεκρές γιαγιάδες στη Γιουγκοσλαβία.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους, ενώ στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν περισσότερες από 200.000 ψυχές.

Το Ιράκ συνεχίζει να έχει σήμερα τη μεγαλύτερη παιδική θνησιμότητα στον πλανήτη, όταν η Κούβα έχει μικρότερη παιδική θνησιμότητα και από τις ΗΠΑ.

Οι Αμερικάνοι στρατιώτες έχουν εκτελέσει -ή οδηγήσει στο θάνατο από τις κακουχίες- περισσότερους από 20 εκατομμύρια ανθρώπους σε τουλάχιστον 40 χώρες μετά τον Β’ ΠΠ και καλύτερα να μην αναφέρουμε καν τα θύματα από αυταρχικά καθεστώτα που στήριξαν οι ΗΠΑ ανά τον κόσμο ή τους εκατομμύρια θανάτους στις διαλυμένες χώρες πολλά χρόνια μετά την επέμβαση -λόγω των διαλυμένων υποδομών- ή ακόμα και τα θύματα από τη ρίψη δυο ατομικών βομβών σε αμάχους στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ένα έγκλημα πολέμου για το οποίο οι ΗΠΑ δεν λογοδότησαν ποτέ -ασχέτως σε ποια πλευρά πολεμούσαν τότε οι Ιάπωνες.

Οι ΗΠΑ είναι μια από τις χώρες που εκπαίδευσαν τους τζιχαντιστές του ISIS στη Σαουδική Αραβία, ενώ εμπλέκονται και στην εμφύλια διαμάχη στη Συρία που έχει κοστίσει τη ζωή σε περισσότερους από 300.000 ανθρώπους, για να μην ξεχνιόμαστε.

Οι ΗΠΑ είναι η χώρα που στηρίζει καθεστώτα σαν εκείνα του Σουχάρτο και του Πινοσέτ παλιότερα και της βασιλικής οικογένειας στη Σαουδική Αραβία σήμερα -που δεν διστάζει να αποκεφαλίσει δημόσια ανιτφρονούντες.

Οι ΗΠΑ συντηρούν, όχι μια ή δυο, αλλά 800 στρατιωτικές βάσεις εκτός αμερικανικών συνόρων, μια εξ’ αυτών βρίσκεται μάλιστα στην Κούβα (Γκουαντάναμο).

Οι ΗΠΑ, εκτός από τις στρατιωτικές τους επεμβάσεις, διατηρούν υπό τον έλεγχο τους το Πουέρτο Ρίκο, που κατ’ εμέ είναι η κοντινότερη προσέγγιση στο ερώτημα «πώς θα ήταν η Κούβα σήμερα δίχως την επανάσταση».

Ευτυχώς, που με το σύνταγμα του 1952, το Πουέρτο Ρίκο χαρακτηρίστηκε ως ελεύθερο κράτος υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ· για τόσο ελεύθερο μιλάμε.

Μάλιστα, η Κούβα ήταν και εκείνη αποικία των ΗΠΑ -την οποία οι ΗΠΑ άρπαξαν από τους Ισπανούς μαζί με το Γκουάμ, τις Φιλιππίνες και το Πουέρτο Ρίκο- μέχρι να την χάσουν λόγω της Κουβανικής Επανάστασης· γι’ αυτό άλλωστε τρελαίνονται οι Αμερικάνοι μαζί της.

Παρ’ όλα αυτά η Κούβα είναι το πρόβλημα. Okay.

Και φυσικά δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ το εμπάργκο ή το πρότυπο σύστημα υγείας της Κούβας ή που η Κούβα συνεισφέρει με ιατρικό προσωπικό στον Τρίτο Κόσμο, κάνοντας εκατομμύρια δωρεάν εξετάσεις και ιατρικές επεμβάσεις.

Ούτε που η Κούβα εκτός από γιατρούς έχει και νοσοκομεία, που παρέχουν δωρεάν περίθαλψη, χωρίς να είναι απαραίτητο να φοράς στο πέτο το άστρο της ασφάλειας σου· παρά το εμπάργκο δηλαδή όλα αυτά.

Βασικά, θέλετε να συγκρίνουμε και τα δικά μας νοσοκομεία, που φτάσαμε στο σημείο να υπερβαίνουν οι ιερείς τους γιατρούς;

Ούτε καν οι ΗΠΑ έχουν ανθρώπινο σύστημα περίθαλψης.

Οι ΗΠΑ έχουν μόνο λεφτά, λεφτά και λεφτά -και ούτε αυτά είναι για όλους.

‘Οταν στο νοσοκομείο σου ζητάνε μερικές εκατοντάδες δολλάρια -ή και χιλιάδες- για μια απλή επέμβαση, τότε δεν έχεις να κάνεις με νοσοκομείο, αλλά με σούπερ μάρκετ.

Είναι ανήθικο, απάνθρωπο και αντιδεοντολογικό να τιμολογείται η περίθαλψη, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία των ανθρώπινων μυαλών έχουν κάνει μπάνιο στην κολυμπήθρα των αγορών και δεν το καταλαβαίνουν, με αποτέλεσμα -ειδικά στις ΗΠΑ- να ακούς την ίδια αναμασημένη καραμέλα πως τίποτα δεν είναι δωρεάν γιατί έτσι «πρέπει» να είναι ο κόσμος μας σήμερα, με Μαύρες Παρασκευές, μήπως περισσέψει τίποτα και για τον γιατρό.

Ε, τι τα θέλουμε τα τανκς, αφού έχουμε τους βλαξ.

Αλλά μην ξεφεύγω και ας πάμε πίσω στο εμπάργκο.

Καταρχάς, δεν έχει επιβληθεί μόνο στην Κούβα εμπάργκο.

Οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει εμπάργκο στο Σουδάν από το 1997 -κατά τ’ άλλα έτρεχε πριν λίγα χρόνια ο Κλούνεϊ να μας μιλήσει για την κλιματική αλλαγή και την… ξηρασία στο Νταρφούρ-, ενώ η συνεχιζόμενη πίεση στην περιοχή για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών έχει οδηγήσει ακόμα και στην απόσχιση του Νότιου Σουδάν από την υπόλοιπη χώρα.

Οι ΗΠΑ διατηρούν ακόμα το εμπάργκο που επέβαλαν στο Ιράν το 1979 -μετά την κρίση μεταξύ των δυο χωρών- και στη Βόρεια Κορέα το 2006, λόγω πυρηνικών δοκιμών.

Στο μεταξύ, δεν ενοχλείται κανένας για τα πυρηνικά των ΗΠΑ, της χώρας με τις περισσότερες πυρηνικές δοκιμές στον πλανήτη, μακράν του δεύτερου -με περισσότερες από 1.100 δοκιμές στο παλμαρέ της- και της χώρας που έχει κατασκευάσει 70.000 πυρηνικές κεφαλές μέχρι σήμερα, τις περισσότερες απ’ όλες τις υπόλοιπες χώρες μαζί.

Είναι λίγο ηλίθιο να μιλάμε για τα πυρηνικά οπλοστάσια άλλων χωρών και να μην μιλάμε για εκείνο των ΗΠΑ, και συγγνώμη, αλλά δεν εμπιστεύομαι καθόλου τον Ομπάμα και σύντομα τον Τραμπ ή τους εκστασιασμένους στρατηγούς στις ΗΠΑ.

Ας πούμε και πάλι, όμως, ότι η Βόρεια Κορέα είναι περισσότερη επικίνδυνη από τις ΗΠΑ που έχουν ξεκινήσει μόνο 200 από τις 250 πολεμικές συρράξεις ανά την υφήλιο μετά τον Β’ ΠΠ.

Η Κούβα από την άλλη -παρά το εμπάργκο- δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε άλλη χώρα, οπότε ποια είναι η δικαιολογία;

Η Κούβα θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να επιτεθεί στο Γκουαντάναμο -ένα τσιγάρο δρόμος είναι- και να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο.

Δεν το έκανε ποτέ μέχρι σήμερα, γιατί η Κούβα έχει μάλλον, κάτι που απουσιάζει από τις ΗΠΑ: αξιοπρέπεια.

Θα ήθελα να ήξερα κιόλας ποια θα ήταν η τύχη της χώρας που θα προσπαθούσε να σκοτώσει ένα πρόεδρο των ΗΠΑ πάνω από 600 φορές.

Πιστεύει κανείς πως δεν θα είχε εξαφανιστεί από το χάρτη;

Αλλα η Κούβα προτίμησε αντί των πολέμων να στέλνει ιατρικό προσωπικό και εξοπλισμό σε όλο τον κόσμο, πχ για την αντιμετώπιση του ιού ‘Εμπολα ή για παροχή βοήθειας στην Αϊτή, δηλαδή στη χώρα που οι Αμερικάνοι θυμήθηκαν μόνο το 1994 όταν έπρεπε να επέμβουν για δεύτερη φορά στο νησί για να προασπίσουν τον δικτάτορά τους.

Αλλά η Κούβα, εν τέλει, είναι που βαφτίζεται ως άντρο τρομοκρατίας και εξτρεμισμού και οι ΗΠΑ ως ο σωματοφύλακας της δημοκρατίας.

Η Αμερική -της οποίας οι στρατιωτικές δαπάνες είναι 600 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο -περισσότερα απ’ όσα δαπανούν μαζί οι επόμενες 7 χώρες στη λίστα, δηλαδή η Κίνα, η Σαουδική Αραβία, η Ινδία, η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία- είναι ο εγγυητής της παγκόσμιας ειρήνης.

Σοβαρά τώρα;

Πείτε μου τώρα μια χώρα που να έχει πατήσει με στρατό στις ΗΠΑ.

Πείτε μου μια χώρα που να έχει ρίξει ναπάλμ σε Αμερικανούς πολίτες.

Πείτε μου μια χώρα που να έχει βομβαρδίσει αμερικανική πόλη σε ζωντανή μετάδοση τα μεσάνυχτα.

Πείτε μου μια χώρα που να έχει εισβάλει σε άλλη και να βγαίνει μετά η υπουργός εξωτερικών της και να λέει γελώντας «We came, we saw, he died».

Καμιά, έτσι;

‘Ισως πάλι να πίστευα στην περίφημη εκστρατεία εκδημοκρατισμού του πλανήτη από τις ΗΠΑ, αν δεν ήταν τόσα πολλά τα παραδείγματα ανατροπής δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων (από τις ΗΠΑ) ή η παρέμβασή τους σε στιγμές που η πολιτική σταθερότητα μιας χώρας περνούσε μια κάποια κρίση.

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.

21 Απριλίου 1967, Ελλάδα.

Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;

Τέλος πάντων, η υποκρισία φαίνεται ότι ζει και βασιλεύει στον «υπερσύγχρονο» Δυτικό κόσμο και νομίζω δεν αργεί η μέρα που τα ψέματα στα οποία κολυμπάμε θα στερέψουν.

Είμαι 100% σίγουρος κιόλας ότι η ιστορία θα δικαιώσει τον Κάστρο -όπως ο ίδιος προέβλεψε- και θα στείλει στο χρονοντούλαπό της όλα αυτά τα καθάρματα που ανοίγουν κάθε μέρα το χάρτη και αναρωτιούνται «where to invade next».

Ακόμα και στην ομιλία του στον ΟΗΕ το 1979, ο Φιντέλ Κάστρο επιζήτησε την αδελφοσύνη όλων των λαών και τον τερματισμό των πολέμων.

Θα μπορούσε να κουνάει το πουλί του πέρα-δώθε σαν τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά προτίμησε να μιλήσει σαν άνθρωπος.

Συγκρίνετε την ομιλία και το ήθος του Κάστρο με το αντίστοιχο προεκλογικό του Ντόναλντ Τραμπ ή της Χίλαρι Κλίντον που ήταν η «εναλλακτική».

Ποιος προάγει τελικά το μίσος μεταξύ των λαών;

Φυσικά, ο Κάστρο δεν εισακούστηκε, προφανώς επειδή δεν μίλησε για λεφτά.

Αντιθέτως, κατηγορήθηκε εν ζωή ότι είναι βίαιος άνθρωπος και συνεχίζει να κατηγορείται από τους ίδιους ηλίθιους και μετά το θάνατό του.

Πάντως, δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν καταλάβει ότι στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθε φορά δεν κάθεται ο Κάστρο, ο σοσιαλισμός ή η Κούβα, αλλά η ίδια η ανθρωπότητα.

Γιατί, πολύ απλά, όταν εμπιστεύεσαι περισσότερο τις ΗΠΑ των 50 πολέμων -αντί για την Κούβα της μιας επανάστασης-, τότε μην περιμένεις να μην σε βρει και σένα κάποτε ένας αμερικάνικος πύραυλος.

Εξάλλου, είναι το αμερικάνικο όνειρο, ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή, μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί.

Και εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση του Μάνου Χατζιδάκι, ότι δεν κινδυνεύουμε από αυτούς που δεν μας μοιάζουν -η Κούβα στην προκειμένη περίπτωση- αλλά από αυτούς που μας περιφρουρούν.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και ο Φιντέλ Κάστρο είναι, ακόμα και μετά τον θάνατο τους, μεγαλύτεροι επαναστάτες από τους περισσότερους ανθρώπους, ειδικότερα απ’ αυτούς που σιχαίνονται την αντίθεση που προκαλεί η σύγκριση τους με τους δυο αγωνιστές.

Τον άσχημο άνθρωπο δεν τον πειράζει η φάτσα του, αλλά αν ο διπλανός του είναι όμορφος, γιατί μόνο τότε υπάρχει απτό μέτρο σύγκρισης.

Θα κρατήσω από τον λόγο του Κάστρο το 1979 μια ακόμα καταπληκτική φράση για να κλείσω εδώ τις σκέψεις μου:

«Αναφέρονται συχνά τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά πρέπει επίσης να ειπωθούν και τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας».

Υποκλίνομαι.

Καλό Παράδεισο -και κομμουνιστικό- κομαντάντε.

Με εκτίμηση

Άρης

(Αγαπητέ Άρη, ζούμε την απόλυτη παράνοια. Μια διαρκής προσπάθεια της παγκόσμιας ολιγαρχίας να μας επιβληθεί ως λογικό το παράλογο και ως αλήθεια το ψέμα. Άρη, έγραψα πριν από λίγες ημέρες τους πολέμους και τις παρεμβάσεις σε άλλες χώρες που έχουν κάνει οι ΗΠΑ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και δεν τα έγραψα και όλα γιατί είναι ατελείωτα. Οι ΗΠΑ δεν είναι χώρα, είναι ο ποινικός κώδικας. Αλλά δεν έχουν τιμωρηθεί για τίποτα. Και μας κουνάνε και το δάχτυλο. Η φράση του Κάστρο για τα δικαιώματα της ανθρωπότητας είναι όλη η ουσία και η υποκρισία της υπόθεσης. Μιλούν συνέχεια για ανθρώπινα δικαιώματα μειονοτήτων για να ξεσκίσουν τα δικαιώματα της ανθρωπότητας.
Να κι ένα σύντομο βίντεο για την απόλυτη υποκρισία των ΗΠΑ:

Άρη, η παράνοια δεν θα νικήσει. Γιατί, αν νικήσει, θα είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Να είσαι καλά.)

Πηγή: pitsirikos