Πρεκαριάτο: Η βάση της γερμανικής ανάπτυξης

Μπέρτολντ Χούμπερ, πρόεδρος μεταλλεργατών: «Για τον Θεό, πέρυσι είχαμε από τα μεγαλύτερα κέρδη στην ιστορία. Υπό συνθήκες όπως αυτές, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους αξιοπρεπώς και δίκαια.»

Το ότι η μεταπολεμική ανοικοδόμηση της -τότε Δυτικής- Γερμανίας οφείλεται στην αμέριστη υλική βοήθεια της Δύσης είναι γνωστό. Εκείνο για το οποίο δεν γίνεται πολύς λόγος είναι το πού οφείλεται η εξαιρετική αντοχή τής -ενιαίας πλέον- Γερμανίας στην σοβούσα καπιταλιστική κρίση, κατά την διάρκεια της οποίας μάλιστα έχει να παρουσιάσει μερικά αξιοθαύμαστα επιτεύγματα όπως π.χ. η μείωση του επίσημου ποσοστού ανεργίας στο ιστορικά χαμηλό 3,9% τον Δεκέμβριο του 2016. Είναι όντως παράδοξο το γεγονός ότι όλοι μιλούν για ένα σύγχρονο γερμανικό οικονομικό θαύμα αλλά κανείς δεν τολμάει να πει ότι θαύματα δεν γίνονται και να δώσει κάποια λογική εξήγηση.

Γνωρίζοντας ότι ξύνομαι στην γκλίτσα τού τσοπάνη, θα τολμήσω να πω ότι ακρογωνιαίος λίθος τού γερμανικού «θαύματος» είναι η αύξηση της φτώχειας και της ανισότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ο Spiegel διαπιστώνει: «Χώρες από όλον τον κόσμο ζηλεύουν την οικονομική επιτυχία της Γερμανίας και την βλέπουν ως πρότυπο. Όμως, μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει μια πολύ πιο ζοφερή πραγματικότητα. Μόνο λίγοι επωφελούνται από την οικονομική έκρηξη, την ώρα που οι μισθοί μένουν στάσιμοι και οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας δυσκολεύουν εκατομμύρια ανθρώπων να τα βγάλουν πέρα (…) Ο κόσμος της εργασίας είναι αποδιοργανωμένος. Από την μια, υπάρχουν διευθυντικά στελέχη, ειδικοί και μέλη του βασικού εργατικού δυναμικού, οι οποίοι επωφελούνται από το ότι σπανίζουν οι καλά εκπαιδευμέοι εργαζόμενοι. Από την άλλη, είναι μια δεξαμενή εργαζομένων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα με τις ανάγκες και μετά να απολυθούν, μέσω ειδικών συμβάσεων μερικής ή προσωρινής απασχόλησης. Πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται εκτός των διατάξεων των συλλογικών διαπραγματεύσεων». (*)

Όλα άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας τού 1980, με την προσάρτηση (**) της Γερμανικής Λ.Δ. στην Δυτική (Ομοσπονδιακή) Γερμανία. Η λεηλασία τής περιουσίας της προσαρτώμενης χώρας γέννησε στρατιές άνεργων γερμανών, οι οποίοι απετέλεσαν μια θαυμάσια δεξαμενή φτηνών και -κυρίως- μη συνδικαλισμένων εργατών, πρόθυμων να δουλέψουν για ψίχουλα, προκειμένου να επιβιώσουν σε συνθήκες πρωτόγνωρες γι’ αυτούς. Φυσικά, το γερμανικό κεφάλαιο χρησιμοποίησε αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό ως μοχλό για να συμπιέσει την αμοιβή της εργασίας και τα εργατικά δικαιώματα σε ολόκληρη την χώρα. Το συγκεκριμένο σκηνικό ευνοήθηκε και από την αποπληθωριστική πολιτική που υιοθέτησε τότε η Μπούντεσμπανκ (και κατόπιν, βεβαίως, η ΕΚΤ), η οποία είχε ως στόχο την σταθεροποίηση του επιχειρησιακού κόστους ώστε να ενισχυθούν οι εξαγωγές. Τελικό αποτέλεσμα όλης αυτής της σκηνοθεσίας ήταν η μείωση της πραγματικής αμοιβής τής εργασίας, η οποία υπολογίζεται σε 4,5% μόνο κατά την προηγούμενη δεκαετία.

Το προφίλ ενός σίριαλ κίλερ και ο τρόμος της «υπερβολικής δημοκρατίας»

Γελωτοποιός

Κυριαρχία, χειριστικότητα και έλεγχος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Τζον Ντάγκλας, είναι ο ιδρυτής της profiling σχολής του FBI, (της εφαρμοσμένης ψυχολογίας του εγκλήματος για να είμαστε πιο σαφείς).

Η ευστοχία στις προβλέψεις του είναι τέτοια που τον παρομοιάζουν με τον Σέρλοκ Χολμς –με μια δόση από μέντιουμ. Χωρίς να βρεθεί στον τόπο του εγκλήματος, χωρίς να έχει χειροπιαστά στοιχεία, ακούγοντας μόνο τις συνθήκες στις οποίες διαπράχτηκε το έγκλημα μπορεί να προβλέψει τι χρώμα αυτοκίνητο οδηγάει ο δολοφόνος και κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, όπως ότι είναι ψευδός.

Ο Τομ Χάρις, ο συγγραφέας που έγινε διάσημος από την κινηματογραφική διασκευή της «Σιωπής των Αμνών», έμαθε τα πάντα για τους σίριαλ κίλερ από εκείνον.

Γράφει, λοιπόν, ο Ντάγκλας ότι τα τρία βασικά κίνητρα των κατά συρροή βιαστών και δολοφόνων είναι: Κυριαρχία, χειριστικότητα και έλεγχος.

Ο κύριος στόχος του δολοφόνου και βιαστή δεν είναι να σκοτώσει ή να βιάσει, αλλά να ελέγξει, να χειριστεί, να κυριαρχήσει πάνω σε ένα άλλο ανθρώπινο –ή μη- ον.

~~

Η «επιχείρηση πειθώ» εξαντλεί τα όριά της

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

 

Κλιμακώνουν το χρηματοδοτικό bullying εις βάρος της κυβέρνησης οι δανειστές – ΕΚΤ και ΔΝΤ κρατούν τα κλειδιά της διαπραγμάτευσης και απαιτούν «συμμόρφωση» 

«Καθήκον μας είναι να πείσουμε τους εταίρους μας ότι οι δεσμεύσεις μας είναι στρατηγικές και όχι τακτικιστικές...., και η λογική μας υγιής. Καθήκον τους είναι να εγκαταλείψουν μια στρατηγική που έχει αποτύχει». Είναι η κατακλείδα άρθρου του υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη στο Project Syndicate, με τίτλο «Ένα New Deal για την Ελλάδα».... Σ’ αυτή τη φράση περικλείεται το βασικό λάθος της κυβερνητικής τακτικής στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Την αντιμετωπίζει ως υπόθεση πειθούς. Λες και οι δανειστές είναι παραπλανημένα πλάσματα, που με τα κατάλληλα πειστικά επιχειρήματα θα επανέλθουν στον ορθό δρόμο. Εδώ μπερδεύεται η επικοινωνία και η δημόσια ρητορική με τον «πόλεμο» συμφερόντων και πολιτικής ισχύος.

Μας εξαθλίωσαν για χάρη των Γερμανικών και Γαλλικών τραπεζών

Πηγή: Λεωνίδας Βατικιώτης – «Επίκαιρα»

Πολλαπλά εκτεθειμένοι εμφανίζονται οι πιστωτές της χώρας, και ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, με βάση τα όσα αναφέρονται στην κατατοπιστικότατη μελέτη για τις λεπτομέρειες του πρώτου δανείου προς την Ελλάδα που εξέδωσε το Κέντρο για τη Διεθνή Καινοτομία στη Διακυβέρνηση (Centre for International Governance Innovation - CIGI). Συντάκτης της έκθεσης είναι ο βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Πολ Μπλουστάιν, που έχει εργαστεί στις εφημερίδες Washington Post και Wall Street Journal Δεν αμφισβητείται επομένως η αξιοπιστία των ευρημάτων του...

Ο Μπλουστάιν έρχεται κι αυτός με τη σειρά του να απαντήσει στο πολύ απλό ερώτημα που τέθηκε από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η κρίση: Γιατί δεν είχε προκριθεί η πολύ απλή λύση του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων από το 2010 κιόλας, όταν άπαντες διαπίστωναν πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν έλλειψη ρευστότητας, αλλά αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους; Γιατί μια λύση που είχε επιλεγεί σε πολλές άλλες πρόσφατες περιπτώσεις απορρίφθηκε το 2010 για την Ελλάδα;

«Αντίσταση» αριστερής… επαιτείας

του Γιώργου Δελαστίκ

Σιγά μη δεν πληρώσει η κυβέρνηση Τσίπρα τη δόση στο ΔΝΤ τη Μεγάλη Πέμπτη!
Με βάση τη λογική που κινείται η κυβέρνηση, θα ήταν αδιανόητο να μην πληρώσει, ορμώμενη πρωτίστως από πολιτικούς λόγους. Όλος ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που στραγγαλίζουν την ελληνική οικονομία για να «σπάσουν» τον Τσίπρα και να τον υποχρεώσουν να γίνει πιόνι τους που θα εκτελεί τυφλά τις εντολές τους, προτού απαλλαγούν από αυτόν και την κυβέρνησή του, αφού όμως πρώτα τον έχουν εξευτελίσει στα μάτια όλων των Ευρωπαίων.

Αφού όμως η σύγκρουση είναι με το Βερολίνο, θα ήταν εντελώς παράλογο –πάντα κατά τη λογική στην οποία κινείται η κυβέρνηση– να προκαλέσει «πιστωτικό γεγονός», με άλλα λόγια τη χρεοκοπία της χώρας, μη πληρώνοντας το ΔΝΤ, το οποίο όλοι ξέρουν ότι είναι όργανο των ΗΠΑ. Σε μια τέτοια περίπτωση θα εμφανίζονταν οι Αμερικανοί υπεύθυνοι της χρεοκοπίας της Ελλάδας και όχι οι Γερμανοί! Μόνον ένας πολιτικά ηλίθιος ή βαμμένος «γερμανοτσολιάς» θα έκανε τέτοιο δώρο στους Γερμανούς!

Ο Βαρουφάκης δηλώνει έτοιμος να γοητεύσει τον Σόιμπλε

Ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δηλώνει στην βρετανική εφημερίδα Telegraph ότι «στο Βερολίνο θα προσπαθήσει να είναι όσο πιο γοητευτικός μπορεί».

«Θα πω στον κ. Σόιμπλε ότι μπορεί να είμαστε ένα αριστερό "τσούρμο", αλλά μπορεί να υπολογίζει στο κίνημα του ΣΥΡΙΖΑ για την εκκαθάριση των καρτέλ και των ολιγαρχιών και για την προώθηση εις βάθος μεταρρυθμίσεων του ελληνικού κράτους, μεταρρυθμίσεις που προηγούμενες κυβερνήσεις αρνήθηκαν να κάνουν» σημειώνει ο κ. Βαρουφάκης και προσθέτει: «Αλλά θα του πω επίσης ότι θα βάλουμε τέλος στον φαύλο κύκλο χρέους-αποπληθωρισμού και θα κάνουμε ό,τι έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πέντε χρόνια. Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Διαθέτουμε μία δημοκρατική εντολή για να πολεμήσουμε τη συνολική φιλοσοφία της λιτότητας».

Μήνυμα Αισιοδοξίας: Το πραγματικό χρέος της Ελλάδος δεν υπερβαίνει τα 150 δισ. ευρώ

Αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα η σύστασις Διεθνούς Συνόδου Αποτιμήσεως Ζημιών στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία από αδόκιμες - και ζημιογόνες - πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως κατά την κρίσιμη περίοδο μεταξύ 2008-2014. Επιβάλλεται να αναγνωρισθεί και διεθνώς το γεγονός ότι το Ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα είναι αισθητά μικρότερο απ'ότι αφελώς παρουσιάζεται.

Δυστυχώς, όμως, μέχρι στιγμής δεν έχουν οριστικά εκτιμηθεί, θεσμικά και στο σύνολό τους, οι συγκεκριμένες ζημίες εις βάρος της Ελλάδος. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν οι οποιεσδήποτε «πολύπλοκες και πολυεπίπεδες» επαφές και διαπραγματεύσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - όπως συνήθως στην Αθήνα ή και στο Παρίσι αλλά κυρίως μελλοντικά - να θεωρούνται έγκυρες και διεθνώς αποδεκτές: όταν εν τω μεταξύ αγνοούνται ολοσχερώς καθοριστικής σημασίας μεγέθη και σημαντικές λεπτομέρειες;

Η τρέχουσα διαμόρφωσις ενός μελλοντικώς εξοφλητέου χρέους εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: όπως η αστάθεια επιτοκίων, η διάρκεια εξοφλήσεως και η δυναμική της Ελληνικής αλλά και διεθνούς οικονομίας. Όπως επίσης και η ακραίως επιβληθείσα συμμετοχή του ιδιωτικού τομέος, γνωστού ως Private Sector Involvement (PSI), στην αναδιάρθρωση του Ελληνικού δημοσίου χρέους, τελικά και λόγω πρόχειρων υπολογισμών, επεβάρυνε το σημερινό χρέος περισσότερο απ'ότι είχε αρχικά προβλεφθεί κατά 86 δισεκατομμύρια ευρώ. (Το Χρονικό της Μεγάλης Κρίσης, έκδοσις Τραπέζης της Ελλάδος 2014, σελ. 107).

Το πολύκροτο και εμφανιζόμενο σήμερα ως προέχον ονομαστικό χρέος της Ελλάδος (sovereign debt) των δήθεν 340+ οφειλομένων δισεκατομμυρίων ευρώ προς το τρίο των - εν πολλοίς αμελέτητων - δανειστών μας είναι θεμελιωδώς ανακριβές. Ούτε συμβιβάζεται με την πραγματικότητα. Διότι δεν έχουν, μεταξύ άλλων, ληφθεί ορθολογιστικά υπ'όψιν χαρακτηριστικά επισφαλείς μεθοδεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως οι οποίες εξακολουθούν να δημιουργούν και αντισυνταγματικά ανώμαλες καταστάσεις. Ενώ ταυτόχρονα υποσκάπτουν ευοίωνες προοπτικές της εύρυθμα επιδιωκομένης αποκαταστάσεως ευημερίας στην χώρα μας από την Κυβέρνηση.

Σειρά εσφαλμένων Ευρωπαϊκών επινοήσεων πρωτίστως Γερμανικής προελεύσεως έχουν παραβιάσει και στοιχειώδεις αρχές της συγχρόνου οικονομικής σκέψεως και επιστήμης - στην υπηρεσία ενός νεφελώδους Ευρωπαϊκού ιδεώδους. Καθώς και της εφηρμοσμένης πρακτικής του. Όπως η εσκεμμένα πιεστική «κατεδάφισις», επί έξι ολόκληρα χρόνια, της συνολικής γενικής ζητήσεως στην Ελλάδα. Με αποτέλεσμα το Ελληνικό ΑΕΠ να έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 30%, η συνολική ζήτησις ακόμη περισσότερο και το εν τρίτον του εργατικού δυναμικού της χώρας να ευρίσκεται εκτός εργασίας. Με κυρίως πληττόμενο τμήμα τους νέους: το 60% των οποίων είναι άνεργοι. Πρόκειται εδώ για ένα πρωτοφανές καθεστώς που ούτε καν νοείται θεωρητικά, και σε καμμία περίπτωση προβλέπεται από την σύγχρονη οικονομική επιστήμη, κατά την περίοδο που μια καθηλωμένη οικονομία αγωνιά να αναπτυχθεί χωρίς μοιραίες κοινωνικές αναταραχές.

Τα τεχνάσματα της ΕΚΤ

 

Από το τεστ προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων, σχετικά με την αντοχή των τραπεζών, συμπεραίνεται η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων – αφού δεν έλαβε υπ’ όψιν τον αποπληθωρισμό, τα ομόλογα θεωρήθηκαν ασφαλή, ενώ κρύφτηκαν τα παράγωγα

Είναι πολύ δύσκολο να δώσει κανείς απάντηση στο ερώτημα, εάν είναι σωστό να κρίνει με αισιοδοξία τα γεγονότα ή να εμμένει στην πραγματικότητα, όσο δυσάρεστη και αν είναι - με την έννοια του τι προσφέρει περισσότερο και τι λιγότερο, όσον αφορά την, εν μέσω κρίσης, ενημέρωση. Η ΕΚΤ πάντως φαίνεται πως έχει αποφασίσει για το πρώτο, θεωρώντας πως η «ωραιοποίηση» των μεγεθών των τραπεζών είναι προτιμότερη, από την αποτύπωση της ψυχρής αλήθειας.

Ενδεχομένως βέβαια να έχει δίκιο, να είναι δηλαδή σωστή η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, όσον αφορά την πραγματική οικονομική κατάσταση των τραπεζών – ειδικά αυτών του ευρωπαϊκού Νότου, καθώς επίσης ορισμένων άλλων προβληματικών χωρών, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Ιρλανδία.

Δύσκολα όμως μπορεί να πεισθεί κανείς πως οι αυστριακές τράπεζες είναι απολύτως υγιείς, παρά την τεράστια έκθεση τους στην Ανατολική Ευρώπη και στην Ουκρανία – όπως επίσης οι ολλανδικές, όταν στη χώρα μαίνεται η κρίση ακινήτων, οι ιρλανδικές, οι οποίες διασώθηκαν από τους Πολίτες, μετά τον εκβιασμό τους από την ΕΚΤ κοκ.

Εν τούτοις, γνωρίζοντας ότι το ψέμα δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, ενώ η ουτοπία δεν προσφέρει στην επίλυση των προβλημάτων, έχουμε την άποψη πως η ΕΚΤ έκανε μεγάλο λάθος – αφού μέσα σε λίγες ώρες αποκαλύφθηκε το πρώτο μεγάλο μειονέκτημα των τεστ κοπώσεως: το ότι δεν συμπεριελήφθη το σενάριο του αποπληθωρισμού, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.



Για τη Βόρεια Ευρώπη βέβαια δεν αποτελεί ίσως πρόβλημα. Για τη Νότια όμως, η οποία είναι ήδη βυθισμένη στον αποπληθωρισμό, ενώ ο έλεγχος της αντοχής των τραπεζών της πρόβλεψε πληθωρισμό (!), το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό.

Αυτή είναι ουσιαστικά μία από τις αιτίες, λόγω των οποίων τα κεφάλαια που λείπουν από τις τράπεζες είναι τόσο χαμηλά – κάτι που είναι ιδιαίτερα αισθητό σε χώρες όπως η Ελλάδα, στην οποία συνεχίζεται η μείωση της ζήτησης, με τον τζίρο της λιανικής να περιορίζεται ακόμη κατά 5% τον Οκτώβριο.