SPECIAL: Ου πληρώσεις

Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, «χαλάρωσε» τα capital controls για χάρη της Εκκλησίας. Θα προξενούσε έκπληξη, αν δεν ήταν μόνο το τελευταίο κεφάλαιο σε μια μακρά λίστα ευνοϊκών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου, που στην περίοδο της κρίσης έχουν καταντήσει προκλητικές

 

 

του Θάνου Καμήλαλη

Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι «ιερές» φοροαπαλλαγές είναι σχετικά καινούριο φαινόμενο , που ισχύει εδώ και λιγότερο από δύο δεκαετίες κι εντάθηκε μετά το 2004. Όσο μάλιστα η υπερφορολογία παρασύρει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτές μεγαλώνουν και το «ταμπού» στις σχέσεις εκκλησίας - κράτους για το οποίο έγραφε από το 2011 η Le Monde κυριαρχεί.

Η διάταξη του 1945 και ο «αρχηγός κράτους»

Ο «χορός» των ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου ξεκινάει το 1997, όταν η κυβέρνηση Σημίτη απαλλάσσει την Εκκλησία της Ελλάδας από την υποχρέωση καταβολής του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Ίσως όμως αυτό να είναι πταίσμα μπροστά στην επόμενη παρόμοια νομοθετική παρέμβαση της ίδιας περιόδου, που κατήργησε μια εκκλησιαστική υποχρέωση σχεδόν 60 ετών.

Το 1945 θεσπίστηκε για πρώτη φορά η εισφορά της Εκκλησίας στο ελληνικό κράτος, ως αντάλλαγμα για την κάλυψη της κρατικής δαπάνης για τη μισθοδοσία των κληρικών. Συγκεκριμένα οριζόταν η καταβολή του 25% των ακαθάριστων εσόδων της Εκκλησίας στον κρατικό προϋπολογισμό, ποσοστό που αργότερα ανέβηκε στο 35%. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν η εισφορά ανταποκρινόταν στα πραγματικά δεδομένα, κάτι που οδήγησε την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τον Ιανουάριο του 2004 να τη χαρακτηρίσει «αναποτελεσματική». Μόνο που αντί να την τροποποιήσει ή να εγκαταστήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς και ενόψει τον εκλογών το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, η κυβέρνηση την κατήργησε εντελώς. Η κατάργηση της υποχρεωτικής εκκλησιαστικής εισφοράς προβλέπεται από το άρθρο 15 του ν. 3220/2004 και υπογράφεται από τους τότε υπουργούς Τσοχαντζόπουλο, Ρέππα, Χριστοδουλάκη, Ευθυμίου, Πετσάλνικο, Σκανδαλίδη και Βερελή.

Ο Ανταγωνισμός και το Πλιάτσικο

    

Γράφει ο Ίουλιανός

Η διαφήμιση προστάζει και επιβάλει έναν ολοκληρωτισμό υποχρεωτικό για όλους: καταναλώστε! Και ενώ η εντολή είναι υποχρεωτική για όλους ταυτόχρονα είναι και ανέφικτη για την πλειοψηφία των πολιτών λόγω φτώχειας και σκληρής οικονομικής ανισότητας.

Όμως όποιος δεν καταναλώνει δεν υπάρχει. Στο βασίλειο της αγοράς πρέπει να έχεις αυτοκίνητο μάρκας, παπούτσια μάρκας, αρώματα μάρκας, ρούχα μάρκας, iPhone Apple, να καταναλώνεις την βιομηχανία κουλτούρας Lady Gaga, fast food, Goody’s ή McDonald’s και καφέ καλυτέρα από το Starbucks παρά από το Mikel : «Το Mikel δεν έχει βέβαια αυτό το διεθνές προφίλ και την ενδιαφέρουσα ιστορία (σ.σ. του Starbucks) αλλά έχει κάτι άλλο. Προφανώς είναι πολύ ελκυστικό στους νέους, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές. Σε μια ελεύθερη αγορά αυτό μετράει πολύ.»

Τάδε έφη ο φιλελεύθερος, Αριστείδης Χατζής. Αρθογράφος των «ΝΕΩΝ», αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο κύριος καθηγητής με προσωπική ανάρτηση στο Facebook υπό τον τίτλο «Ευχαριστώ Mikel», αφού πρώτα έχει πλασάρει την ιστορία των Starbucks περιγράφοντας ταυτόχρονα και τις προσωπικές του εμπειρίες από τις επισκέψεις του, με ακαδημαϊκή αξιοπιστία πληροφορεί τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του πως:

«… δεν έχω καθίσει ούτε μια φορά στο Mikel. Εξαιτίας του Mikel όμως, και αυτού του πολύ ωραίου, εξωτικού για την Ελλάδα, πράγματος που λέγεται «ανταγωνισμός», θα απολαμβάνω από εδώ και πέρα φθηνότερα το καφεδάκι μου στο Starbucks. Ευχαριστώ Mikel!»

Στην ουσία ο κύριος καθηγητής με γαλήνια πεποίθηση και αυτάρεσκη αίσθηση διαφημίζει την ιδεολογία του και επικαλείται το θεώρημα του ανταγωνισμού ως προωθητική διαφημιστική δύναμη. Καφές σε τιμή ευκαιρίας!!

Άλλωστε ο νόμος δίνει στον κύριο καθηγητή το δικαίωμα να μετατραπεί από καθηγητή σε «μάνατζερ», με μέλημα πώς θα προσελκύσει κονδύλια για το ίδρυμα όπου διδάσκει.
Έτσι κι αλλιώς τα πανεπιστήμια, όπου διδάσκει ο κύριος καθηγητής, πρέπει να μοιάζουν και να λειτουργούν σαν άψογα οργανωμένα εμπορικά κέντρα και οι φοιτητές πρέπει να μπαίνουν στις τάξεις ρουφώντας επώνυμο καφέ και να συμπεριφέρονται σαν καταναλωτές όπου η εταιρική κουλτούρα και όχι το προϊόν, στην περίπτωση μας ο καφές, να καθορίζει το οικοδόμημα της ίδιας της ύπαρξης τους, βάση του επωνύμιου που αγόρασαν.

Το πανεπιστήμιο στο κάτω κάτω της γραφής, λειτουργεί ως επιχείρηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εντολών που έχουν λάβει οι καθηγητές από την εταιρική χρηματοδότηση, αξιολογώντας ταυτόχρονα τι πουλάει και τι όχι, υπολογίζοντας κέρδη ώστε να είναι «βιώσιμο και ανταγωνιστικό». Γι αυτό και καταργεί το επιστημονικό περιεχόμενο των πτυχίων και το μετατρέπει σε βεβαίωση και πιστοποιητικό κατάρτισης και μάλιστα διαφόρων ταχυτήτων, ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς. Γιατί λοιπόν ο κύριος καθηγητής να μην προωθήσει τους πολιτικά ορθούς συγκινησιακούς του δεσμούς με την μοδάτη φίρμα Starbucks;

Νόμιμη φοροδιαφυγή της Starbucks

Στην Ελλάδα τα Starbucks λειτουργούν υπό την ομπρέλα του ομίλου Μαρινόπουλου και πιο συγκεκριμένα της Marinopoulos Holding SARL που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το left.gr η εταιρεία παρουσίασε 174,2 εκατομμύρια μικτά κέρδη, την τελευταία δεκαετία αλλά δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος! Αντίθετα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές…Και όμως εξακολουθούν τα Starbucks να επεκτείνονται. Γιατί; Και πού πάνε τα κέρδη;

Θες φοροαπαλλαγή, γίνε εφοπλιστής:

Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, στον νέο επενδυτικό νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, φρόντισε να κατοχυρώσει όλες τις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν ο. εφοπλιστές και οι ναυτιλιακές τους εταιρείες εδώ και δεκαετίες και να προσθέσει μερικές ακόμα απαλλάσσοντας τους ακόμα και από τη\ καταβολή των «ελάχιστων».

Μάλιστα οι κυβερνώντες φρόντισαν να περάσουν με τροπολογία επί του νομοσχεδίου τις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Αρχικά υπήρχε ρύθμιση για έκτακτη εισφορά σε ναυτιλιακές επιχειρήσεις που υπάγονται στις διατάξεις του νόμοι 27/1975 (πρόκειται για τον περιβόητο νόμο που εξασφαλίζει πάνω από 60 φοροαπαλλαγές στο εφοπλιστικό κεφάλαιο), αλλά έπειτα από παρεμβάσεις τα»» εφοπλιστών απευθείας στο πρωθυπουργικό γραφείο και τις φήμες που ήθελαν τον υπουργό Ναυτιλίας Κ. Μουσουρούλη να είναι έτοιμος να υποβάλει την παραίτηση του, τα πάντα... διορθώθηκαν. Ετσι πέρασαν από την «πίσω πόρτα» τόσο οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, όσο και μια σειρά από προνομιακές ρυθμίσεις που μειώνουν τους φορολογικούς συντελεστές επί των κερδών των ξένων εφοπλιστικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, οι οποίες ως επί το πλείστον διαχειρίζονται ελληνικά κεφάλαια.

Η προκλητική φορολογική ασυλία που εξασφάλισε η κυβέρνηση με την ψήφιση του επενδυτικού νόμου, έγινε λίγους μήνες μετά το νέο φορολογικό που είχαν εγκρίνει οι εταίροι της συγκυβέρνησης, το οποίο και αυτό με τη σειρά. του περιείχε πλειάδα ρυθμίσεων προκειμένου να εξασφαλιστεί η διεύρυνση των φοροαπαλλαγών από το εφοπλιστικό κεφάλαιο.