Υπόθεση Μαξ Μέρτεν 1-2-3-4…και Κων.Καραμανλής…

Υπόθεση Μαξ Μέρτεν (1)

Ομολογώ ότι με παραξένεψε ο ξαφνικός μπουχός που σηκώθηκε αυτές τις ημέρες χάρη σε κάποιο έγγραφο της CIA, σύμφωνα με το οποίο ο «εθνάρχης» Καραμανλής ήταν συνεργάτης των ναζί κατά την διάρκεια της κατοχής. Παραξενεύτηκα γιατί όσα αναφέρονται στο εν λόγω έγγραφο (και πολύ περισσότερα ακόμη) είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Πού ήσαν τόσον καιρό όλοι αυτοί που σήμερα έπεσαν από τα σύννεφα; Πώς και δεν είχαν ακούσει ποτέ για την πολύκροτη υπόθεση Μαξιμίλιαν Μέρτεν; Έλα ντε!

Επειδή, λοιπόν, κάθε ιστολόγιο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να βρίσκεται συντονισμένο με την επικαιρότητα, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στην σειρά, προκειμένου να σχηματίσουμε μια σωστή και ολοκληρωμένη άποψη για τα πραγματικά γεγονότα. Και σ’ αυτή την προσπάθεια δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εισαγωγή από το παρακάτω απόσπασμα (παρά τις ανακρίβειες που περιέχει), το οποίο προέρχεται από το βιβλίο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη:

Ο Μαξ Μέρτεν, ανώτερος Γερμανός αξιωματικός, ήταν αυτός που εξόντωσε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στη διάρκεια της κατοχής. Μετά τον πόλεμο τον βρίσκουμε ανώτερο υπάλληλο του Υπουργείου Δικαιοσύνης (!) στην κυβέρνηση της Βόννης. Καλυμμένος, λοιπόν, με την ιδιότητα του κρατικού λειτουργού ξεθαρρεύει και λέει να επισκεφτεί τον τόπο του εγκλήματος, τη Θεσσαλονίκη. Κι έτσι, τον Σεπτέμβρη του 1960 έρχεται στη συμπρωτεύουσα για διακοπές, γνωρίζοντας πως έχει δικαστεί και καταδικαστεί ερήμην από ελληνικό δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου.
Ένα χρόνο πριν, το 1959, ο Καραμανλής διά νόμου έχει αποφανθεί πως οι Γερμανοί εγκληματίες πολέμου που έδρασαν εγκληματικά στην Ελλάδα δεν πρέπει να δικάζονται στην Ελλάδα αλλά στη Γερμανία. Που έχει σταματήσει προ πολλού να δικάζει τα άξια της γερμανικής πατρίδας τέκνα με το επιχείρημα ότι δεν υπηρέτησαν τον Χίτλερ τότε αλλά την πατρίδα.
Σου λέει, λοιπόν, ο Μέρτεν, αφού είμαστε πλέον φίλοι με τους Έλληνες, θα επιστρέψω στον τόπο του εγκλήματος ως φίλος. Ναι, αλλά είχε δικαστεί και καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη πριν απ’ τον κατ’ ουσίαν αμνηστεύοντα τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου νόμο του 1959. Κι έτσι, βάσει του δεδικασμένου, ο πανέντιμος αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης διατάσσει την συλληψή του τουρίστα Μέρτεν, αδιαφορώντας για την ιδιότητα του ως ανωτέρου υπαλλήλου του γερμανικού κράτους. Του Καραμανλή, του κόβονται τα ποδάρια. Και λέει υποθέτω μέσα του: να γιατί η ελληνική δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι ανεξάρτητη. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη σ’ ενα κράτος εξαρτημένο από χίλιες μεριές δεν νοείται.

Η βασίλισσα Φρειδερίκη, εγγονή του τελευταιου Γερμανού Κάϊζερ και μέλος της νεολαίας του Χίτλερ στα νιάτα της, τρώει τα σίδερα και τελικά πείθει τον Καραμανλή να εκδώσει νομοθετικό διάταγμα δια του οποίου ο Μέρτεν, στις αρχές του 1960 στέλνεται στη Γερμανία να δικαστεί εκεί. Για να σωθούν τα προσχήματα, οι Γερμανοί στήνουν ένα δικαστήριο-οπερέτα, αλλά ο Μέρτεν δεν είναι απ’ αυτούς που θα μπορούσε να ανεχτεί την διαπόμπευση, να δικάζεται όψιμα, το 1960, σαν εγκληματίας πολέμου, όντας ανώτερος υπάλληλος της γερμανικής κυβέρνησης.
Κι έτσι, εκεί που ο Καραμανλής νόμιζε πως ξέμπλεξε με τον Μέρτεν, μπλέκει χειρότερα. Γιατί ο Μέρτεν κατονομάζει σα συνεργάτες του στην κατεχόμενη Ελλάδα τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, τον υπουργό Εσωτερικών Δημήτρη Μακρή, τη συζυγό του Δοξούλα Λεοντίδου και τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεώργιο Θέμελη. Ο Μέρτεν λέει πως έχει φωτογραφίες που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς του. Αλλά ύστερα από ταχύτατες ενέργειες της ελληνικής διπλωματίας, οι φωτογραφίες εξαφανίζονται και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών, χάρη στον θρασύτατο εκβιασμό. Ποτέ κανείς δεν είδε τις φωτογραφίες του Μέρτεν…

Ο κόσμος το χει τούμπανο και ο Καραμανλής καμάρι

Του Χάρη Ζάβαλου

Ανακεφαλαίωση

Για τον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του γνωστού και ως «Εθνάρχη» ή Τριανταφυλλίδη ή πιο γνωστού ως «Σκατόψυχου», έχουμε γράψει εδώ.

Στο παρόν κείμενο θα επικεντρωθούμε στην δράση του Καραμανλή κατά την περίοδο της Κατοχής και τις κατηγορίες που προέκυψαν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην Κατοχή

Μετά την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά και σύμφωνα πάντα με το προσωπικό αρχείου του Κ. Καραμανλή, ο βουλευτής Σερρών, σταματάει αναπόφευκτα την ενασχόλησή του με την πολιτική και επιστρέφει στην πρώην εκλογική του περιφέρεια και γενέθλια πόλη του, στις Σέρρες.

Το 1941, ο Καραμανλής κατεβαίνει πίσω στην Αθήνα και εφόσον προηγουμένως είχε αποφύγει την στράτευση λόγω της μερικής κώφωσης που είχε, μαζί με άλλους πολιτικούς, τραπεζίτες και αστούς, συμμετέχει σε ένα think tank της εποχής.Σε αυτό συμμετέχουν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κων/νος Τσάτσος, οι επαγγελματίες πολιτικοί, Μαύρος και Γαρουφαλιάς (μετέπειτα γνωστός υπουργός της Αποστασίας), ο αδερφός των βιομηχάνων της Χαλυβουργικής και Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης, Άγγελος Αγγελόπουλος και ο μετέπειτα πρωθυπουργός και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Ξενοφών Ζολώτας.Ήταν τόσο χρήσιμη η λειτουργία του συγκεκριμένου think tank, κατά την περίοδο της Κατοχής, που μέχρι και ο Καραμανλής εκ των υστέρων την απαξίωσε, λέγοντας ότι ο προβληματισμός της δεν ήταν καν πολιτικής φύσεως αλλά μάλλον ακαδημαϊκά προσανατολισμένος.

 Στην Αθήνα μένει μέχρι το 1943, όπου στο σπίτι του και το γραφείο του επιτάσσεται από τους Γερμανούς κατακτητές.Επιστρέφει στην Βόρειο Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Νιγρίτα όπου ιδιωτεύει.Από εκείνη την στιγμή και μέχρι τον Αύγουστο του 1944 που επιστρέφει στην Αθήνα με σκοπό να μεταβεί στο Κάιρο όπου η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μοιράζει υπουργεία, τίποτα δεν είναι γνωστό για την δράση του, ούτε καν μέσα από τον προσωπικό του αρχείο που κατά τα άλλα είναι αναλυτικότατο.

SPECIAL: Ου πληρώσεις

Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, «χαλάρωσε» τα capital controls για χάρη της Εκκλησίας. Θα προξενούσε έκπληξη, αν δεν ήταν μόνο το τελευταίο κεφάλαιο σε μια μακρά λίστα ευνοϊκών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου, που στην περίοδο της κρίσης έχουν καταντήσει προκλητικές

 

 

του Θάνου Καμήλαλη

Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι «ιερές» φοροαπαλλαγές είναι σχετικά καινούριο φαινόμενο , που ισχύει εδώ και λιγότερο από δύο δεκαετίες κι εντάθηκε μετά το 2004. Όσο μάλιστα η υπερφορολογία παρασύρει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτές μεγαλώνουν και το «ταμπού» στις σχέσεις εκκλησίας - κράτους για το οποίο έγραφε από το 2011 η Le Monde κυριαρχεί.

Η διάταξη του 1945 και ο «αρχηγός κράτους»

Ο «χορός» των ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου ξεκινάει το 1997, όταν η κυβέρνηση Σημίτη απαλλάσσει την Εκκλησία της Ελλάδας από την υποχρέωση καταβολής του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Ίσως όμως αυτό να είναι πταίσμα μπροστά στην επόμενη παρόμοια νομοθετική παρέμβαση της ίδιας περιόδου, που κατήργησε μια εκκλησιαστική υποχρέωση σχεδόν 60 ετών.

Το 1945 θεσπίστηκε για πρώτη φορά η εισφορά της Εκκλησίας στο ελληνικό κράτος, ως αντάλλαγμα για την κάλυψη της κρατικής δαπάνης για τη μισθοδοσία των κληρικών. Συγκεκριμένα οριζόταν η καταβολή του 25% των ακαθάριστων εσόδων της Εκκλησίας στον κρατικό προϋπολογισμό, ποσοστό που αργότερα ανέβηκε στο 35%. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν η εισφορά ανταποκρινόταν στα πραγματικά δεδομένα, κάτι που οδήγησε την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τον Ιανουάριο του 2004 να τη χαρακτηρίσει «αναποτελεσματική». Μόνο που αντί να την τροποποιήσει ή να εγκαταστήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς και ενόψει τον εκλογών το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, η κυβέρνηση την κατήργησε εντελώς. Η κατάργηση της υποχρεωτικής εκκλησιαστικής εισφοράς προβλέπεται από το άρθρο 15 του ν. 3220/2004 και υπογράφεται από τους τότε υπουργούς Τσοχαντζόπουλο, Ρέππα, Χριστοδουλάκη, Ευθυμίου, Πετσάλνικο, Σκανδαλίδη και Βερελή.

Χιμπατζήδες κι Ακροβάτες

Του Παναγιώτη Σπυρόπουλου

Η επικοινωνιακή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας είναι σε πλήρη εγρήγορση και σε πολλούς αναλυτές το φαινόμενο αυτό καταδεικνύει ότι η παράταξη μοιάζει να βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση. Τα αρνητικά μηνύματα από το Βερολίνο, το χρονοδιάγραμμα της Τρόικα που πιέζει για επιτάχυνση των διαδικασιών και απαιτεί νέα αντιλαϊκά μέτρα και κοινωνική επιδείνωση και ο ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να κερδίζει κομμάτι της εκλογικής πίτας, κάνοντας στροφή προς το κέντρο, έχουν ενεργοποιήσει το «μπλε» στρατόπεδο, ώστε να αναστραφεί το κλίμα με τις μικρότερες δυνατόν απώλειες εώς τις εκλογές.  

Οι "κυβερνητικοί εκπρόσωποι" (Άδωνις, Βούλτεψη, Βορίδης, Κεφαλογιάννης και άλλα γνώστα και άγνωστα στελέχη ή ατσαλάκωτα πρώην δαπιτάκια και κρυφοφασίστες), έχουν ξαμολυθεί στα τηλεοπτικά πάνελ, σε ραδιοφωνικές εκπομπές, στο διαδίκτυο και βομβαρδίζουν ανηλεώς τη νοημοσύνη μας ξεστομίζοντας όλο και πιο προκλητικές φανφάρες και μπούρδες, με μπόλικη δόση νεοφιλελεύθερου κομπασμού, ισοπεδωτισμού και μια δικής τους, αλλά κατά τα άλλα, «κοινής» λογικής. Από το ατύχημα στην Εγνατία «που αν ο δρόμος ήταν ιδιωτικός θα είχε αποφευχθεί» κατά τον Κεφαλογιάννη, «την κουμμουνιστική απειλή» που νιώθει ο Άδωνις, μέχρι την κατ' εντολή Βούλτεψη λογοκρισία στη συνέντεξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, (γεγονότα που πριν μια δεκαετία θα φάνταζαν ως συνέχεια της τρελής κωμωδίας των '70s Οι Αρειανοί επιτίθενται - Mars Attacks), δείχνουν σαφώς τον πανικό στις τάξεις των κυβερνώντων και κατά πολλούς προσπαθούν να σπείρουν το φόβο, να δημιουργήσουν έντονο κλίμα, να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους ώστε να μειώσουν το χάσμα μέχρι τις εκλογές.

Είναι όντως πανικός; Είναι όντως εγκλωβισμένοι αφού νιώθουν ότι τα «ψωμιά» τους τελειώνουν; Στο ίδιο μοτίβο θα συνεχιστεί και η προεκλογική περίοδος; Μπορεί... Μπορεί όμως όλα να είναι μέρος ενός ευρύτερου επικοινωνιακού σχεδίου, αφού όπως λένε και οι φίλοι τους οι Αμερικάνοι «Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή». Πρωτοκλασάτες εφεδρίες όπως ο Κωστάκης ο Καραμανλής, η Ντόρα η Μπακογιάννη και λοιποί παρατρεχάμενοι (Καρατζαφέρηδες κλπ) σίγα σιγά αρχίζουν κι αχνοφαίνονται στο προσκήνιο, με αρχή την παρουσία τους δίπλα στον πρωθυπουργό Αντώνιο στα γενέθλια της ΝΔ, θέλοντας να δώσουν το μύνημα ότι η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει (μόνο οι Έλληνες πεθαίνουν και η Δημοκρατία σ' αυτό τον τόπο) και κατά την προσωπική μου άποψη θα διαδραμματίσουν σημαντικό ρόλο όταν θα αρχίσουν τα δύσκολα και η πλάστιγκα να γέρνει προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά.... Κι ο Κωστάκης θα πει τα πρώτα του λογάκια κι η Ντορούλα θα σταματήσει να παίζει με τις κούκλες της, προκειμένου να δώσουν το ενωτικό μήνυμα και να μην αφήσουν την κυβέρνηση στους κουμμουνιστές (λέμε τώρα).