Επιστάτες εξουσίας

Ο Περικλής Αγορεύων στην Πνύκα- τοιχογραφία στο Maximmileaneum Palace Μονάχου, του Philipp

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

     

Οποιος έχει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τον αντίλογο. Αλλιώτικα, έχουμε τυραννία.


Δηλαδή μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση.


Η άλλη άποψη είναι εξ ορισμού λάθος και συχνά ποινικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει ακόμα και την εσχάτη των ποινών.


Υποτίθεται πως ο ναός του δημόσιου λόγου-αντιλόγου είναι το Κοινοβούλιο.


Θεωρητικά, εκεί θα έπρεπε το ένα επιχείρημα να αποδομεί το άλλο επιχείρημα και να επικρατεί εκείνος ο λόγος που πείθει τους περισσότερους.


Αν και αυτό ήταν το θεμέλιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σήμερα μια τέτοια άποψη μοιάζει ουτοπική. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.


Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ σήμερα η πραγματική εξουσία είναι κρυφή και αόρατη.


Στην πραγματικότητα αυτοί που ψηφίζουμε δεν είναι εκπρόσωποί μας, αλλά επιστάτες της πραγματικής εξουσίας.


Οι φεουδάρχες κατά κανόνα διόριζαν τους επιστάτες τους. Αλλά αν βρισκόταν κάποιος καινοτόμος και έδινε ψήφο στους κολίγους του για να επιλέξουν επιστάτη, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα.

ΦΥΛΑΞΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ...

Κάποιοι πολύ καλοί φίλοι με ρώτησαν  ξανά και ξανά γιατί δεν γράφω. Γράφω λοιπόν αυτό σαν απάντηση, νομίζω τους οφείλω γιατί πάντα διάβαζαν τις κουταμάρες μου με αγάπη... Δεν γράφω λοιπόν γιατί δεν βρίσκω κανένα σοβαρό λόγο να γράψω. Νοιώθω πως αυτό που βιώνουμε είναι μια σκουπιδο ταινία, από εκείνες που δεν βγαίνουν καν στις αίθουσες, πάνε για video club στα πίσω ράφια.. τι λέω ούτε καν στις προσφορές στο καλάθι , 10 ταινίες 2 ευρώ...  Μια ταινία που δεν είναι καν cult να γίνει τουλάχιστον θρύλος στο βασίλειο της λουμπενοσκέψης...

Υπήρξε ο καιρός της αγανάκτισης, ο καιρός της οργής που μάλλον ήταν τόσο ισχνή που δεν ανησύχησε κανέναν, υπήρξε ο καιρός τους αυτομαστιγώματος - τι μ@λάκας είμαι - κι έφτασε επί τέλους η στιγμή της περισυλογής...

Είναι η  στιγμή που μπουκάρεις σε μια γιορτή ντυμένος κιουνελάκι και συνειδητοιείς πως έκανες λάθος πάρτυ.. και μένεις μ@λακας να κοιτάς γύρω σου αμήχανα και  κάτι ξινογαλες φάτσες να σε κοιτάνε υποτιμητικά...

Τα πάντα γύρω μοιάζουν μια αγχωμένη μ@λακια που έλεγε και το τραγουδάκι... Λέξεις που έμοιαζαν σημαντικές έχουν αλλάξει βάρδια με καινούργιες που έστεκαν στην άκρη αχρησιμοποιήτες.  Φάτσες  μονοπωλούν με μανία το 15λεπτο δημοσιότητας πριν επιστρέψουν στην τραγική τους ασημαντότητα...

Στο γενικότερο κάδρο άνθρωποι πνίγονται κρεμασμένοι από υπερμεγέθεις κοτσάνες που εκτοξεύονται από ανθρώπους που μοιάζουν ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.