Αυτό το «Νόμπελ Ειρήνης» είναι ανέκδοτο

Σύμφωνα με τη διαθήκη του Σουηδού Άλφρεντ Νόμπελ, εμπνευστή των ομώνυμων βραβείων (και εφευρέτη του δυναμίτη μεταξύ άλλων), κάθε Νόμπελ Ειρήνης θα έπρεπε να απονείμεται σ' αυτόν που «έχει κάνει την περισσότερη ή την καλύτερη δουλειά για την αδελφότητα μεταξύ των εθνών, για την κατάργηση ή τη μείωση των μόνιμων στρατών και για την προώθηση των ειρηνικών συνεδριάσεων».

Τα κριτήρια αυτά προσπάθησε -φιλότιμα, είναι η αλήθεια- να εφεύρει η Νοβηγική Επιτροπή Νόμπελ στη σημερινή της ανακοίνωση για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την επιλογή της. Στην ανακοίνωση αυτή, αφού γίνεται αναφορά στις προσπάθειες Γερμανίας και Γαλλίας να αμβλύνουν τις διαφορές τους μετά τον Β’ΠΠ, στην είσοδο Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας στην ΕΕ τη δεκαετία του ‘80 «αφότου είχαν επανεισάγει τη δημοκρατία στο εσωτερικό τους», τις κεντροευρωπαϊκές χώρες που «εξευρωπαϊστηκαν» μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και άλλα τέτοια ωραία, καταλήγει στο ότι η ΕΕ «πέτυχε στον αγώνα της για ειρήνη, συμφιλίωση, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα» δρώντας σε ρόλο σταθεροποιητή, ούτως ώστε τελικά «να μετατρέψει το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης από ήπειρο πολέμου σε ήπειρο ειρήνης».

Οταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πρότεινε τον Κεμάλ Ατατουρκ για νόμπελ Ειρήνης

12 Ιανουαρίου του 1934 και την Ελλάδα να βρίσκεται σε μια τεράστια οικονομική ύφεση, κατά πολλούς αποτέλεσμα του Αμερικάνικου κραχ του '29 και για άλλους τη θέληση των Ελληνικών Κυβερνήσεων να εξυπηρετήσουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, προβαίνοντας σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις σε μισθούς, περικοπές στο όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε, κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και δυσβάσταχτη φορολογία στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα (μας θυμίζει κάτι μήπως;;;), ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αποφασίζει να προτείνει για νόμπελ Ειρήνης τον Κεμάλ Αττατούρκ, με νωπές ακόμη τις μνήμες από την προ 12 ετών Μικρασιατική Καταστροφή. Λίγο η κοινή τους καταγωγή (από την ίδια συνοικία της Θεσσαλονίκης, από όπου ξεπετάχτηκαν πολλοί ηγέτες - ακόμη και ο Σαρκοζί), λίγο η ανάπτυξη καλής γειτονίας (ζεϊμπέκικα τύπου ΓΑΠ), έβαλαν το ξεκλήρισμα και τον ξεριζωμό των λαών σε δεύτερη μοίρα... Λέτε η Ρεπούση να είχε δίκιο περί συνωστισμού; Ούτε να το σκέφτομαι....

Ακολουθεί το γράμμα της πρότασης Βενιζέλου: