12 Ιανουαρίου του 1934 και την Ελλάδα να βρίσκεται σε μια
τεράστια οικονομική ύφεση, κατά πολλούς αποτέλεσμα του Αμερικάνικου κραχ του
'29 και για άλλους τη θέληση των Ελληνικών Κυβερνήσεων να εξυπηρετήσουν το διεθνές
χρηματοπιστωτικό σύστημα, προβαίνοντας σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις
σε μισθούς, περικοπές στο όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε, κλείσιμο νοσοκομείων,
σχολείων και δυσβάσταχτη φορολογία στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα (μας
θυμίζει κάτι μήπως;;;), ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αποφασίζει να προτείνει για
νόμπελ Ειρήνης τον Κεμάλ Αττατούρκ, με νωπές ακόμη τις μνήμες από την προ 12
ετών Μικρασιατική Καταστροφή. Λίγο η κοινή τους καταγωγή (από την ίδια συνοικία
της Θεσσαλονίκης, από όπου ξεπετάχτηκαν πολλοί ηγέτες - ακόμη και ο Σαρκοζί),
λίγο η ανάπτυξη καλής γειτονίας (ζεϊμπέκικα τύπου ΓΑΠ), έβαλαν το ξεκλήρισμα
και τον ξεριζωμό των λαών σε δεύτερη μοίρα... Λέτε η Ρεπούση να είχε δίκιο περί
συνωστισμού; Ούτε να το σκέφτομαι....
Ακολουθεί το γράμμα της πρότασης Βενιζέλου:
