Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον στην Ελλάδα είναι πως οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν πως είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο ηρωικό. Πραγματικά, αυτό είναι εντυπωσιακό.
Από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι τον περιπτερά, κανείς δεν παραδέχεται αυτό που είναι.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ένας πολιτικός απατεώνας αλλά ένας σύγχρονος ήρωας που δίνει μάχες με τους ολιγάρχες και το παγκόσμιο κατεστημένο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη -που με άλλο επώνυμο θα μάζευε φάπες- αλλά ο νέος πολιτικός που θα σώσει την Ελλάδα.
Και βέβαια, ο περιπτεράς είναι μια ακόμα αδικημένη και παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα που «αν με άφηναν εμένα, θα ήμουν σήμερα μεγάλη φίρμα».
Σε μια Ελλάδα που δεν κουνιέται φύλλο -και έχει κυριαρχήσει η αφασία και η απάθεια-, οι Έλληνες νομίζουν πως κάνουν επανάσταση.
Οπωσδήποτε, το φαντασιακό είναι πάρα πολύ έντονο στην Ελλάδα.
Δεν το συναντάς αυτό – σε τέτοιο βαθμό- σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δεν είναι κάτι κοινό.
Οι Έλληνες μεγαλώνουν με εθνικούς μύθους και μεγαλεία, τους γεμίζουν το κεφάλι από παιδιά με μαρμαρωμένους βασιλιάδες και τον μύθο του περιούσιου λαού, οπότε, αν θέλουν να γίνουν άνθρωποι, πρέπει να τα πετάξουν όλα αυτά από πάνω τους.
