Πέντε μικρὰ θέματα & 13.12.43 - Του Μ. Αναγνωστάκη

Πέντε μικρὰ θέματα Ι Μὲς στὴν κλειστὴ μοναξιά μου Ἔσφιξα τὴ ζεστὴ παιδική σου ἄγνοια Στὴν ἁγνὴ παρουσία σου καθρέφτισα τὴ χαμένη ψυχή μου. Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε. Ἐμεῖς Προσευχόμαστε πάντοτε. Ἐμεῖς Μοιραστήκαμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸν κόπο μας Κι ἐγὼ μέσα σὲ σένα καὶ σ᾿ ὅλους. ΙΙ Ἴσκιοι βουβοὶ ἀραγμένοι στὴ σκάλα Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα Καὶ δὲν ἀγάπησα μόνον ἐσένα ποὺ τόσο μὲ κράτησες Ὅπως ἀγάπησα τὰ ναυαγισμένα καράβια μὲ τὰ τραγικὰ ὀνόματα Τοὺς μακρινοὺς φάρους, τὰ φῶτα ἑνὸς ἀπίθανου ὁρίζοντα Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη. ΙΙΙ ... IV Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη Μερόνυχτα νὰ τριγυρνῶ χωρὶς νὰ σὲ βρίσκω μπροστά μου Ὁρίζοντα λευκὲ τῆς ἀστραπὴς καὶ τοῦ ὄνειρου Ἔνιωσα τὸ στῆθος μου νὰ σπάζει στὴ φυγή σου Ψυχὴ τῆς ἀγάπης μου ἀλήτισσα Λεπίδι τοῦ πόθου μου ἀδυσώπητο Νικήτρα μονάχη τῆς σκέψης μου. V Χαρά, Χαρά, ζεστὴ ἀγαπημένη Τραγούδι ἀστείρευτο σὲ χείλια χιμαιρικὰ Στὰ γυμνά μου μπράτσα τὸ εἴδωλό σου συντρίβω Χαρὰ μακρινή, σὰν τὴ θάλασσα ἀτέλειωτη Κουρέλι ἀκριβὸ τῆς πικρῆς ἀναζήτησης Ἄσε νὰ φτύσω τὸ φαρμάκι τῆς ψεύτρας σου ὕπαρξης Ἄσε νὰ ὁραματιστῶ τὶς νεκρὲς ἀναμνήσεις μου (Ἀνελέητο κύμα τῆς νιότης μου). Ὢ ψυχὴ τὴν ἀγωνία ἐρωτευμένη!

13.12.43 Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ῾λεγα Ὅταν σφυρίζουν τὰ πλοῖα μὴν εἶσαι στὸ λιμάνι. Μὰ ἡ μέρα ποὺ ἔφευγε ἤτανε δικιά μας καὶ δὲ θὰ θέλαμε ποτὲ νὰ τὴν ἀφήσουμε Ἕνα μαντήλι πικρὸ θὰ χαιρετᾶ τὴν ἀνίατου γυρισμοῦ Κι ἔβρεχε ἀλήθεια πολὺ κι ἤτανε ἔρημοι οἱ δρόμοι Μὲ μιὰ λεπτὴν ἀκαθόριστη χινοπωριάτικη γεύση Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι τόσο λησμονημένοι - Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι; Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι; Κι ἕσφιγγα τὰ χέρια σου Δὲν εἶχε τίποτα τ᾿ ἀλλόκοτο ἡ κραυγή μου. Θὰ φύγουμε κάποτε ἀθόρυβα καὶ θὰ πλανηθοῦμε Μὲς στὶς πολύβοες πολιτεῖες καὶ στὶς ἔρημες θάλασσες Μὲ μιὰν ἐπιθυμία φλογισμένη στὰ χείλια μας Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ γυρέψαμε καὶ μᾶς τὴν ἀρνήθηκαν Ξεχνοῦσες τὰ δάκρυα, τὴ χαρὰ καὶ τὴ μνήμη μας Χαιρετώντας λευκὰ πανιὰ π᾿ ἀνεμίζονται. Ἴσως δὲ μένει τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ αὐτὸ νὰ θυμόμαστε. Μὲς στὴν ψυχή μου σκιρτᾶ τὸ ἐναγώνιο Γιατί, Ρουφῶ τὸν ἀγέρα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκατάλειψης Χτυπῶ τοὺς τοίχους τῆς ὑγρῆς φυλακῆς μου             καὶ δὲν προσμένω ἀπάντηση Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς             καὶ τῆς θλίψης μου. Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.