Διάβασα ξανά εκείνο το καταπληκτικό κείμενο όπου μιλάς για την ελπίδα. Για το πλοίο που ταξιδεύει και μεταφέρει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Το πλοίο που μπορεί να φέρει είτε το όνομα «Αγωνία» είτε «Ελπίδα». Γράφεις για τα βλέμματα των ανθρώπων που μέσα στην αγωνία τους πιάνονται από την τελευταία ελπίδα που τους πετά στα πόδια η ζωή και η ψυχή τους φωτίζεται στιγμιαία και τραγικά μέχρι να βυθιστούν και να χαθούν για πάντα.
Το έχω δει το βλέμμα και τους σπασμούς του προσώπου.
Σε κάποιους κλείνει το μάτι πονηρά ο «θεός» που πιστεύουν, σε κάποιους άλλους η ζάλη μιας καινούργιας ζωής. «Εσύ θα σωθείς, εσύ θα γλυτώσεις» του ψιθυρίζει η φωνή στο κεφάλι. Άσε τα γεγονότα να πάνε να γαμηθούν, εσύ θα τα καταφέρεις.
Το θαύμα λοιπόν. Ή μάλλον καλύτερα η προσδοκία του θαύματος. Μια ανθρωπότητα που αιώνες τρέφεται και πεθαίνει με την προσδοκία του θαύματος. Οι ίδιες καταστάσεις και οι ανάλογες καταστροφές επιστρέφουν πάντα στον ίδιο σταθμό και βρίσκουν τους ίδιους ανθρώπους να κάθονται στις λάθος γωνίες κάνοντας ξανά και ξανά τα λάθος πράγματα. Ο Όργουελ στο «1984» βάζει τον ήρωα του να εργάζεται στην διεύθυνση που είναι επιφορτισμένη με την καταστροφή και την εκ των υστέρων διαμόρφωση της ιστορίας του παρελθόντος.
«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον» γράφει ο Όργουελ.
Προφητικός όσο κανένας άλλος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αν το σκεφτείς προσεκτικά αυτό είναι που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και φυσικά πιο έντονα στις μέρες μας.
Υπάρχει ένα καθεστώς που έχει εξαφανίσει κυριολεκτικά από την συλλογική ιστορική μνήμη, τους αγώνες και τα επιτεύγματα της εργατικής τάξης, που έχει σχεδόν μεταβάλλει ακόμα και την ματιά με την οποία οι άνθρωποι βλέπουν την μεγαλύτερη εκατόμβη στην ιστορία του κόσμου, τον Β-ΠΠ.
Η νεότερη γενιά θα αναφέρεται σε μια σύγκρουση μεταξύ δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων τα οποία η «δημοκρατική καπιταλιστική Δύση» κατάφερε να εξοντώσει με διαφορά 50 χρόνων.
Αυτό το είναι ανάγνωσμα. Μια διαρκής απειλή που αλλάζει συνεχώς ονόματα, που βρίσκεται έξω και μέσα στις πόλεις μας, που σημαδεύει τα παιδιά μας και που μας «αναγκάζει» να αυτοπεριοριστούμε» για να σωθούμε.
Για τους «δημοκράτες» της Δύσης, οι αξίες και οι αρχές του πολιτισμού της δεν έχουν χαθεί ούτε έχουν αλλάξει.
Το μόνο που έχει μεταβληθεί – εξαιτίας των συγκυριών πάντα – είναι η ιεράρχησή τους. Πρώτα η «ασφάλεια» [τους] και μετά τα ανθρώπινα δικαιώματα [μας].
Το σπουδαιότερο όπλο επιβολής της θέλησης τους είναι ο απόλυτος έλεγχος του χρόνου ως μονάδα συμπυκνωμένης εμπειρίας και πηγής συμπερασμάτων για το μέλλον.
Έχοντας στήσει έναν κολοσσιαίο μηχανισμό παρακολούθησης και προπαγάνδας – ΜΜΕ και σύστημα εκπαίδευσης σε όλες του τις βαθμίδες – διαστρεβλώνουν το κάθε τι παρουσιάζοντας το κατά το πώς τους συμφέρει.
Στόχος και σκοπός η μαζική λήθη. Έτσι δημιουργείται ο φαύλος κύκλος της λήθης που οδηγεί στην επανάληψη των ίδιων συμπεριφορών και λαθών, που οδηγούν με την σειρά τους στις ίδιες αποτυχίες, στις ίδιας απογοητεύσεις, στις ίδιες αδιέξοδες ελπίδες που σκοτώνουν ρίχνοντας την χαριστική βολή στον ηττημένο.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για φάμπρικα, για ένα Matrix όπου με τρόπο εντελώς προβλέψιμο οδηγείσαι από το σημείο Α στο σημείο Β, και μετά στο Γ και πάει λέγοντας.
Και όλο αυτό δεν είναι κάτι που θα συμβεί. Είναι κάτι που ήδη συμβαίνει. Απλά τελειοποιείται χρόνο με τον χρόνο.
Σε άλλες κοινωνίες το Matrix είναι προηγμένο, σε άλλες όπως η Ελληνική, πρωτόγονο.
Στα παραπάνω υπάρχει μια ακόμα μαύρη πινελιά.
Σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπου πάνω στην γη, ο κόσμος του πνεύματος στεκόταν κριτικά απέναντι στην εκάστοτε εξουσία και επιδίωκε – με άλλοτε άλλου βαθμού επιτυχία – να πει την αλήθεια όπως εκείνος την αντιλαμβανότανε.
Σήμερα είναι η πρώτη ιστορικά στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει.
Ο πνευματικός άνθρωπος του παρελθόντος ήταν κατά μια έννοια αλτρουιστής.
Ο σημερινός, υπάλληλος του τράπεζο-χρηματιστηριακού συστήματος ή σπουδαγμένος στα πανεπιστημιακά ιδρύματα που αυτό έχει αγοράσει.
Φυσικά και δεν έχω ελπίδα για κάτι σπουδαίο και ανατρεπτικό που θα συμβεί στις ζωές μας τα επόμενα χρόνια.
Τα πράγματα θα δυσκολεύουν συνεχώς. Αυτό όμως δεν μου απαγορεύει να συμπεράνω πως, αν συνεχίσουμε να αντιδρούμε με τους ίδιους τρόπους, θα παράγουμε μοιραία και τα ίδια αποτελέσματα.
Από το σημείο Α, στο σημείο Β και μετά στο Γ και ούτω καθεξής.
Πρέπει να δούμε τα πράγματα διαφορετικά λαμβάνοντας υπόψη κομμάτια από την εμπειρία μη-συμβατικών κινημάτων αντίστασης στις μητροπόλεις του καπιταλισμού -πχ οι Μαύροι Πάνθηρες παλαιότερα- και να τις προσαρμόσουμε στις σύγχρονες ανάγκες.
Χρειαζόμαστε ένα νέο επαναστατικό που θα εμπνεύσει και θα μπορέσει να τραβήξει κοντά του ανθρώπους που θα έχουν την θέληση της προσφοράς στην κοινωνία και στα μέλη της, ανθρώπους που δεν θα θέλουν να διοικήσουν αλλά να οδηγήσουν και να εκπαιδεύσουν.
Θα δώσω μονάχα ένα παράδειγμα για να εξηγήσω το παραπάνω.
Στην εκπαίδευση λόγου χάρη, το σύνθημα «περισσότερα λεφτά για την παιδεία» δεν έχει νόημα αφού το σύστημα είναι προσανατολισμένο αποκλειστικά στην παραγωγή εξειδικευμένων εργαζομένων και όχι συνειδητών πολιτών.
Ένα νέο και σύγχρονο επαναστατικό κόμμα δεν θα παρακαλεί για περισσότερα κονδύλια.
Θα στήνει «σχολεία» ξεχωριστά από εκείνα του κράτους, θα διαχέεται μέσα στην κοινωνία, θα λύνει τα προβλήματα όπου υπάρχουν, θα οργανώνει την κοινωνία προκειμένου να αμυνθεί στην νέο-φιλελεύθερη λαίλαπα.
Όταν ισχυροποιηθεί αρκετά θα μπορεί να οργανώνει και να φέρνει εις πέρας νικηφόρα ουσιαστικές κινητοποιήσεις με στόχους συγκεκριμένους όπως πχ μια απεργία διαρκείας μέχρι η κυβέρνηση να αποσύρει ολόκληρο το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Θα έχει επίσης την δυνατότητα να ακυρώνει στην πράξη ανόητα φοροεισπρακτικά μέτρα στηρίζοντας νομικά, πολιτικά και ηθικά τους που θα αρνηθούν να καταβάλουν έναν συγκεκριμένο και άδικο νόμο.
Ο μοναδικός τρόπος να σπάσεις το σύστημα τους είναι να μην το ακολουθήσεις. Να πηγαίνεις από το σημείο Α στο σημείο Ε και μετά πίσω στο Γ.
Το Matrix είναι η δύναμη τους και η αδυναμία τους μαζί.
Δεν έχουν μάθει να λειτουργούν εκτός των κανόνων που έχουν κατασκευάσει.
Δυστυχώς όμως ούτε κι εμείς. Ακόμα.
Φιλιά από την βασιλευομένη Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, Μνήμη, Μνήμη, Μνήμη. Η μόνη μας περιουσία είναι η Μνήμη. Διώκονται η Μνήμη και η Σκέψη. Εκεί παίζονται όλα. Χωρίς Μνήμη, θα χαθούμε. Όποιος ξεχνάει από πού έρχεται, δεν ξέρει που θέλει να πάει. Να είσαι καλά, Ηλία.)
πηγή: pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου