Η Ελλάδα ως ειδική περίπτωση

Του Κώστα Βλαχόπουλου

Το δημοσίευμα στην ιντερνετική έκδοση μιας εκ των ιστορικών εφημερίδων αναφερόταν στην εγκατάσταση του συστήματος ηλεκτρονικού εισιτηρίου στο μετρό της Αθήνας που προωθείται από το Υπουργείο Υποδομών. Στα περισσότερα σχόλια αναγνωστών κάτω από το ρεπορτάζ κυριαρχούσε η αγανάκτηση για το πόσο άργησε ένα τέτοιο μέτρο και η απορία γιατί «η Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμα Ευρώπη, όπου σε όλους τους σταθμούς των μεγάλων πόλεων υπάρχουν μπάρες».

Παρόμοιοι αφορισμοί διατυπώνονται και για τον αντικαπνιστικό νόμο που (δεν) ισχύει στην Ελλάδα. Στο μυαλό κάποιων, πουθενά στην Ευρώπη δεν επιτρέπεται το κάπνισμα σε μπαρ, εστιατόρια, καφετέριες κλπ. Μόνο στην Ελλάδα, που «είμαστε ακόμα Βαλκάνια» καπνίζουμε σε εσωτερικούς χώρους.

Η δημόσια συζήτηση γίνεται ακόμα πιο έντονη όταν καταπιάνεται με το θέμα των καταλήψεων κτηρίων εντός των αστικών κέντρων. Και σ’αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα είναι «η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δείχνει ανοχή σε φαινόμενα αναρχίας».

Τι κι αν στο Βερολίνο, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν μπάρες στο μετρό και ο κόσμος καπνίζει κανονικά σε πολλά μπαρ της πόλης; Τι κι αν υπάρχουν δεκάδες καταλήψεις απλωμένες παντού στις μεγάλες πόλεις σε όλη την Ευρώπη, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις επιδοτούνται και από τους ίδιους τους δήμους;

Οι περισσότεροι από αυτούς τους πασιονάριους του «εκσυγχρονισμού», που θέλουν τις πόλεις αποστειρωμένες, χωρίς καμία δυναμική, δεν έχουν εμπειρία από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πολλοί δεν έχουν ταξιδέψει καν εκτός Ελλάδας. Στην καλύτερη περίπτωση, έχουν πάει μέχρι το Λονδίνο για να φωτογραφηθούν με φόντο κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους και το Big Ben . Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να έχουν διαμορφωμένη άποψη για τα πάντα.

Ομπάμα: Ο Ησυχος Αμερικανός… φονιάς

Ποιος ήταν ο πιο πολεμοχαρής πρόεδρος των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση που έρχεται σχεδόν αυτόματα στο στόμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο είναι ο Τζορτζ Μπους. Τα φαινόμενα όμως απατούν.

 

Πριν από μερικά χρόνια η σκηνοθέτιδα Σόνια Κένεμπεκ είχε μια εξαιρετική ιδέα. Το εθνόσημο των ΗΠΑ με τον αετό (που υιοθετήθηκε στην αμερικανική επανάσταση του 1782) θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα drone.

Η ιδέα μετουσιώθηκε σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο National Bird στο οποίο η Κένεμπεκ παρακολουθεί τρεις χειριστές drone που αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους (και ορισμένοι ενδέχεται να αντιμετωπίσουν την κατηγορία εθνικής προδοσίας) αλλά και συγγενείς και φίλους μιας αφγανικής οικογένειας 25 ατόμων που δολοφονήθηκε στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια ενός γάμου.


Στην πραγματικότητα το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το απόλυτο σύμβολο του σύγχρονου αμερικανικού μιλιταρισμού το οποίο έχει πλέον συνδυαστεί άρρηκτα με την προεδρία Ομπάμα.


Παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα στοχευμένων επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ξεκίνησε στα χρόνια του Τζορτζ Μπους, ο Ομπάμα ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στο νέο «παιχνίδι» του Πενταγώνου.


Για την ακρίβεια, ο στρατός του Ομπάμα σκότωσε περίπου 4.700 ανθρώπους με drones σε σχέση με τους 2.996 πολίτες που σκοτώθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου.

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους… φόρους!

Τι πλήρωσαν (μέχρι τώρα) μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες στην εποχή των μνημονίων

«Αν ήθελα να βάλω έναν τίτλο στη φορολογική ιστορία της χώρας, θα ήταν: τέλειωσαν τα άσχημα- έρχονται τα χειρότερα»! Αυτή η εύστοχη δήλωση έγινε πριν από δέκα περίπου μέρες (18 Μαρτίου) από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Τρύφωνα Αλεξιάδη, στη Βουλή. Όπως ήταν φυσικό αυτή η διαπίστωση έστρεψε τα φώτα των μέσων ενημέρωσης στο πρόσωπο του υφυπουργού, όχι γιατί είπε ψέματα, αλλά γιατί προσδιόρισε και το τι μας περιμένει…

Από το κακό στο.. χειρότερο

Ο κ. Αλεξιάδης, ο οποίος κατά τη συνήθη πρακτική προέβη σε διορθωτικές δηλώσεις, θα μπορούσε να διεκδικήσει το βραβείο ειλικρίνειας, και μάλιστα ως μέλος μιας κυβέρνησης, η οποία δεν διακρίνεται καθόλου γι αυτή την αρετή. Το θέμα όμως είναι ότι ο κ. Αλεξιάδης δεν έγινε υπουργός για να κάνει διαπιστώσεις, αλλά για να αλλάζει τα κακώς κείμενα που εντοπίζει. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για όλα τα μέλη της κυβέρνησης.

Πράγματι, αν ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη (την μετά το πρώτο μνημόνιο) φορολογική ιστορία της χώρας, θα καταλήξει στη διαπίστωση ότι το «κάθε χρόνος και χειρότερα» ισχύει απολύτως για τη συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων.

ΠΕΡΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ

Του ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

 

Στην Ελλάδα έχει εμπεδωθεί ο μύθος της νεοφιλελεύθερης αφήγησης, που παρουσιάζει την αποκρουστική εικόνα ενός Γολιάθ ‘υπερτροφικού’ και ‘αδηφάγου’ κράτους, με υπερπληθώρα άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων. Τα πρόσφατα όμως στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2013, κατατάσσουν τη χώρα μας στην 31^η θέση μεταξύ των 33 χωρών-μελών του με τον μικρότερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, ως ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Συγκεκριμένα, το ποσοστό των ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται σε 8,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ενώ ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 15,5%. Ο αντίστοιχος μέσος όρος των χωρών της ευρωζώνης είναι 17%, ενώ σε χώρες του ‘σκληρού’ πυρήνα του βορρά είναι 17,5% στο Βέλγιο, 13% στην Ολλανδία και 10,5% στη Γερμανία. Οι χώρες της περιφέρειας-νότου της ευρωζώνης παρουσιάζουν ποσοστά 14% στην Ιταλία, 13% στην Ισπανία και 12,5% στην Πορτογαλία αντίστοιχα. Σε χώρες της ΕΕ τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 17,5% στη Βρετανία, 26% στη Σουηδία και προσεγγίζει το 30% στις Σουηδία και Δανία, ενώ στην μητρόπολη του καπιταλισμού ΗΠΑ είναι 14,9%. Το κόστος της δημόσιας διοίκησης της χώρας μας είναι 12,4% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της ευρωζώνης ανέρχεται σε 21,4%.

Τα αντίστοιχα ποσοστά σε χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου-βορρά ανέρχονται σε 28,5% στην Ολλανδία, 25,2% στη Φινλανδία, 24,8% στις Γαλλία και Βέλγιο, 20% στη Γερμανία και 18,7% στην Αυστρία. Σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας-νότου τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 19,7% στην Ισπανία, 19,2% στην Ιταλία, 18,2% στην Πορτογαλία και 16,3% στην πρώην ‘κελτική τίγρη’ του νεοφιλελευθερισμού Ιρλανδία.