Σαπούνι και νερό αντί για χημικό

11 ΙΟΥΝΙΟΥ, 2021 / 1 ΣΧΟΛΙΟ

Άλλο οι νόμοι άλλο οι κανόνες. Οι νόμοι είναι επιβολή οι κανόνες ανάγκη. Και επειδή η ανάγκη είναι ισχυρή, οι κανόνες είναι αυτοί που θα επιβάλουν την κατάργηση των νόμων. Την κατάλυση του κράτους και του άρχειν.

Τα φανάρια ρύθμισης της κυκλοφορίας είναι ένας κανόνας. Μια σύμβαση, μια συμφωνία την οποία αν δεν τηρήσουμε θα σκοτωθούμε και θα σκοτώσουμε, άρα θα σκοτωθούμε δυο φορές.

Κανένας δεν περνάει με κόκκινο για να μην πληρώσει πρόστιμο, αλλά γιατί κινδυνεύει. Ο κίνδυνος μας βάζει σε σειρά μας μετράει καμιά φορά με τα δάχτυλα τα παίδια κάνοντάς μας συνεργάτες για να τον ημερώσουμε.

Ένας κανόνας μας βοηθάει να επιβιώσουμε και να μη φτάσουμε στο κομφούζιο της αντιδραστικής βίας. Της φασιστικής μπότας που για να σε κάνει καλά πρέπει πρώτα να σε σκοτώσει.

Οι αστικές δικτατορίες επιβάλλονται και εξουσιάζουν μέσω των νόμων. Ο νόμος είναι το οξυγόνο τους. Άπειροι νόμοι περισσότερο ως σκιάχτρα μιας ανθρώπινης ανάγκης για χρήση των ενστίκτων έξω απ’ τη χαρτογραφημένη δυναμική των νόμων αυτών που δημιουργούν ηθική και ηθικολόγους.

Οι ηθικολόγοι, που είναι οι μεγαλύτεροι φασίστες, ηθικολογούν πάντα στο όνομα του νόμου αφήνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό ως θλιβερό κριτή να συναρμολογήσει όλες τις κοινωνικές αρρώστιες που το εμπόριο ελπίδας ονομάζει ψυχολογικές.

Ο ηθικολόγος παραβιάζει τους κανόνες αλλά επικαλείται τους νόμους. Πιστεύει στον κτηνώδη ανταγωνισμό χωρίς κανόνες αλλά με νόμους. Γνωρίζοντας βεβαίως, πως, αυτός που κατασκευάζει τους νόμους αυτός μπορεί και να τους καταργεί.

Ο νόμος είναι δημιούργημα της ιστορικής στιγμής, κομμάτι της ταξικής διαιτησίας, ο κανόνας είναι συνεργασία και η τήρησή του θεμέλιο εμπιστοσύνης.

Μόνο στις συνελεύσεις και τα κοινόβια που δεν πουλάνε βιτρίνα λειτουργούν οι κανόνες.

Λίγοι πήραν χαμπάρι πως το Σάμερχιλ το σχολείο που ίδρυσε στην Αγγλία ο Νηλ είχε κανόνες αλλά όχι νόμους άρα και τιμωρίες.

Η αυξανόμενη δυσαρέσκειά του μπορεί να εντοπιστεί στις προσωπικές του σημειώσεις. Σε αυτές, περιέγραφε τον εαυτό του ως «τόσο Νιτσεϊκό ώστε να αισθάνεται υποχρεωμένος να διαμαρτύρεται ενάντια στο να διδάσκονται τα παιδιά να είναι ταπεινά και υποτακτικά.»και έγραφε ότι «προσπαθούσε να σχηματίσει μυαλά που θα αμφισβητούσαν, θα κατέστρεφαν και θα ξανάχτιζαν».

Και γι’ αυτό πολεμήθηκε λυσσαλέα απ’ το συντηρητικό αγγλικό κατεστημένο, αφού αναδείκνυε επιθυμίες προστατευμένες από κανόνες και όχι ανταγωνισμούς επιβεβλημένους απ’ τους νόμους που ράβονται μαζί με τα φουστάνια της βασίλισσας.

Οι μεγάλες κοινότητες που συμβιώνουν ελεύθερα στη φύση έχουν κανόνες.

Οι παστωμένοι στις μεγάλες πόλεις τρέχουν πίσω απ’ τους νόμους. Το τηλέφωνο του δικηγόρου είναι το φυλακτό στη φανέλα του θλιβερού αστού, που κάθε φορά που παραβιάζει έναν κανόνα ανάβει ένα χρυσό κεράκι στο ναό του νομικού μπολιτιζμού.

Από: Αδέσποτος Σκύλος

Πρώτα εκμετάλλευση, μετά απέλαση

Η πρόσφατη μετάφραση του κειμένου ”Κέντρα Κράτησης Μεταναστών: Εδώ είναι Γκουαντάναμο” κατέδειξε τις φρικαλεότητες που λαμβάνουν χώρα στα κέντρα κράτησης μεταναστών στη Βρετανία. Το παρόν κείμενο μας πάει πέρα από τα κέντρα κράτησης και διεισδύει στους εργασιακούς χώρους μεταναστών στο πολύβουο Λονδίνο, όπου η αφηγήτρια, μία καμαριέρα που ξεκίνησε ένα μπλογκ με στόχο την ενημέρωση, την οργάνωση συλλογικών αγώνων και τον συνδικαλισμό, μας ξεναγεί σε έναν από τους πιο σκληρούς εργασιακούς κλάδους, αυτόν της εστίασης. Η παραβίαση των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού για τον άνθρωπο στο όνομα του κέρδους, τα καθημερινά βιώματα εξευτελισμού από πελάτες και αφεντικά, η κούραση, η εξάντληση και η έλλειψη αλληλεγγύης και αγώνων, διαγράφουν μία ασφυκτική πραγματικότητα για χιλιάδες μετανάστες. Αυτή τη στιγμή, χιλιάδες άνθρωποι στη Βρετανία ζουν με το φόβο της σύλληψης, της απέλασης και της αβεβαιότητας του μέλλοντος. Όμως ποιοί είναι αυτοί; Τι αντιμετωπίζουν στο εργασιακό  περιβάλλον και την καθημερινή τους ζωή και πως διαμορφώνονται οι εμπειρίες τους σε μία χώρα που γίνεται ολοένα λιγότερο ανεκτική στη διαφορετικότητα;

 

 

μετάφραση και εισαγωγή: Black Cat

Πριν μερικές εβδομάδες οι εργαζόμενοι στις κουζίνες του εστιατορίου Byron Burger, που κατάγονται από διάφορες χώρες του κόσμου, κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο. Όταν έφτασαν βρήκαν την αστυνομία μετανάστευσης να τους περιμένει και ως αποτέλεσμα συνελήφθησαν και απελάθηκαν 35 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι κρύβονται κάπου εκεί έξω. Κάποιοι από τους υπαλλήλους αυτούς εργάζονταν στο Byron εδώ και τέσσερα χρόνια. Το Byron Burger σκόπευε να τους εργοδοτεί ενόσω μπορούσε να τους εκμεταλλεύεται με χαμηλό κόστος και να τους πετάξει στο δρόμο ανερυθρίαστα όταν πλέον η εργοδότησή τους δεν  συνέφερε οικονομικά την εταιρία. Η λογική πίσω από την εκμίσθωση εργατών χωρίς χαρτιά είναι πολύ απλή: η εταιρία δεν τους παρέχει το κατώτατο όριο μισθού και δεν σέβεται τους βασικούς εργασιακούς κανονισμούς ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.

Το μεγάλο σκάνδαλο της 3ης ανακεφαλαιοποίησης

 

Πώς μεθοδεύουν και ποιοι ωφελούνται από τη χρηματιστηριακή κατρακύλα των τραπεζών

 

Του Παύλου Δερμενάκη

 

«…Η χοντρή εκκαθάριση, αφορά δύο κατηγορίες παραχωρήσεων που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα του μνημονιακού σχεδιασμού: [α) αφορούσε την τότε ασφαλιστική μεταρρύθμιση] και β) την εκχώρηση των συστημικών τραπεζών σε κερδοσκοπικά funds και ντόπια συμφέροντα, που θα σημάνει την απόκτηση του ………

 

ελέγχου στο σύνολο σχεδόν της ιδιωτικής περιουσία, συμπεριλαμβανομένης της κατοικίας.

Με δυο λόγια θα σημάνει την πλήρη εκχώρηση του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας. Με τα λεφτά του δημοσίου που δόθηκαν στις τράπεζες και θα τα καταπιούν οριστικά τα κερδοσκοπικά συμφέροντα που θα τις ελέγχουν.

Δείξε μου τον νόμο σου να σου πω ποιος είσαι

Για την ανάγκη φασιστοποίησης όσων βρίσκονται στην εξουσία μίλησε σε μια τηλεοπτική εκπομπή ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ, Γιάννης Τζιφόπουλος. Μετά την αποκάλυψη της άποψης του ο ίδιος παραιτήθηκε, όμως κανένας δεν αισθάνεται ότι αποκαταστάθηκε η τάξη.

Τα πανεπιστήμια και η εκπαίδευση γενικότερα είναι ένας χώρος στον οποίο το τελευταίο διάστημα γίνονται πολλά πειράματα που αφορούν την επόμενη μέρα. Κι αυτό γιατί, όπως παραδέχονται ανοιχτά οι κυβερνητικοί βουλευτές και παράγοντες, οι φοιτητές είναι οι μόνοι που δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι σημαίνει να ζεις σε μια χρεοκοπημένη χώρα χωρίς κανένα δικαίωμα.
Δυστυχώς, γι’ αυτούς, πολλοί νέοι έχουν προλάβει ακόμη να διαβρωθούν.

Τα πανεπιστήμια έχασαν τα αποθεματικά τους από το κούρεμα των καταθέσεων τους για να σωθεί η ελληνική οικονομία και οι τράπεζες, όμως οι τελευταίες ήταν οι μόνες που μπήκαν στο πρόγραμμα αποκατάστασης των αδικιών τις οποίες όλος ο άλλος κόσμος δέχτηκε με ξύλο, ΜΑΤ και δακρυγόνα.

Πλέον, με νόμο που προωθεί ο υπουργός της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών, τα δημόσια πανεπιστήμια αποκτούν ανταγωνιστές όσα κολέγια έχουν αναγνωριστεί από ιδρύματα του εξωτερικού, ενώ οι τράπεζες συνεχίζουν να απολαμβάνουν και τα προνόμια της μη καταβολής των φόρων που τους αναλογούν για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά και της προώθησης των συμφερόντων τους στο νέο δικανικό σύστημα που ετοιμάζεται.

Σύμφωνα με τον Νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, όσες επιχειρήσεις χρωστούν σε εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιο και τράπεζες, θα πρέπει να διαθέτουν πρώτα το 65% των εσόδων από τους πλειστηριασμών των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων για να εξυπηρετήσουν τα τραπεζικά δάνεια, ενώ το 25% θα πηγαίνει στο δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους απλήρωτους εργαζόμενους και το 10% θα λαμβάνουν οι προμηθευτές με αυτή της σειρά προτεραιότητας.

Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι και το δημόσιο έρχονται μετά τις τράπεζες, οι οποίες κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα μπορούν να γεμίζουν με δάνεια τους φίλους τους όπως έκαναν κάποτε, χωρίς να ρισκάρουν να χάσουν τα λεφτά τους, ή σημαντικό μέρος αυτών.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος ασχολείται ακόμη με τον τρόπο που θα ψηφίζουν οι φοιτητές τις καταλήψεις και το λόγο για τον οποίο ένας φοιτητής αδειάζει σκουπίδια στο γραφείο του πρύτανη του πανεπιστημίου του.

Τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, όσοι νόμοι έχουν αλλάξει αφορούν το συμφέρον των τραπεζιτών, αλλά και των φίλων τους, που γκρέμισαν τις τράπεζες και μετά χρέωσαν τον κόσμο για να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Είναι φοβερό ότι η χρεοκοπία της χώρας και η εξαφάνιση του 25% του πλούτου των πολιτών της συνεχίζει να αντιμετωπίζεται σαν ένα φυσικό φαινόμενο από το οποίο ελπίζουμε ότι θα συνέλθουμε. Σα να μας χτύπησε τσουνάμι κι εμείς απλώς να περιμένουμε να τραβηχτούν τα νερά για να δούμε τι βρίσκεται θαμμένο από κάτω.

Κι όμως, το ζήτημα της νομιμοφροσύνης έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις διότι είναι πολύ πιο εύκολο να πεις ότι ο φοιτητής που κάνει το γραφείο του πρύτανη χωματερή παραβιάζει το νόμο, ενώ ο τραπεζίτης ή ο δημόσιος λειτουργός που αμνηστεύεται προκαταβολικά με νόμο της βουλής, είναι η ελπίδα για το μέλλον της χώρας.

Στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε πού και πότε έγινε κάποιο σκάνδαλο, όμως αν κάποιος μιλήσει με ονόματα και ζητήσει την τιμωρία τους, τότε είναι λαϊκιστής.