Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Πρώτα εκμετάλλευση, μετά απέλαση

b8cf881ba3e9426ada76dbe6cff4e712

Η πρόσφατη μετάφραση του κειμένου ”Κέντρα Κράτησης Μεταναστών: Εδώ είναι Γκουαντάναμο” κατέδειξε τις φρικαλεότητες που λαμβάνουν χώρα στα κέντρα κράτησης μεταναστών στη Βρετανία. Το παρόν κείμενο μας πάει πέρα από τα κέντρα κράτησης και διεισδύει στους εργασιακούς χώρους μεταναστών στο πολύβουο Λονδίνο, όπου η αφηγήτρια, μία καμαριέρα που ξεκίνησε ένα μπλογκ με στόχο την ενημέρωση, την οργάνωση συλλογικών αγώνων και τον συνδικαλισμό, μας ξεναγεί σε έναν από τους πιο σκληρούς εργασιακούς κλάδους, αυτόν της εστίασης. Η παραβίαση των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού για τον άνθρωπο στο όνομα του κέρδους, τα καθημερινά βιώματα εξευτελισμού από πελάτες και αφεντικά, η κούραση, η εξάντληση και η έλλειψη αλληλεγγύης και αγώνων, διαγράφουν μία ασφυκτική πραγματικότητα για χιλιάδες μετανάστες. Αυτή τη στιγμή, χιλιάδες άνθρωποι στη Βρετανία ζουν με το φόβο της σύλληψης, της απέλασης και της αβεβαιότητας του μέλλοντος. Όμως ποιοί είναι αυτοί; Τι αντιμετωπίζουν στο εργασιακό  περιβάλλον και την καθημερινή τους ζωή και πως διαμορφώνονται οι εμπειρίες τους σε μία χώρα που γίνεται ολοένα λιγότερο ανεκτική στη διαφορετικότητα;
 
byron-burger-immigration-694068
 
μετάφραση και εισαγωγή: Black Cat

Πριν μερικές εβδομάδες οι εργαζόμενοι στις κουζίνες του εστιατορίου Byron Burger, που κατάγονται από διάφορες χώρες του κόσμου, κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο. Όταν έφτασαν βρήκαν την αστυνομία μετανάστευσης να τους περιμένει και ως αποτέλεσμα συνελήφθησαν και απελάθηκαν 35 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι κρύβονται κάπου εκεί έξω. Κάποιοι από τους υπαλλήλους αυτούς εργάζονταν στο Byron εδώ και τέσσερα χρόνια. Το Byron Burger σκόπευε να τους εργοδοτεί ενόσω μπορούσε να τους εκμεταλλεύεται με χαμηλό κόστος και να τους πετάξει στο δρόμο ανερυθρίαστα όταν πλέον η εργοδότησή τους δεν  συνέφερε οικονομικά την εταιρία. Η λογική πίσω από την εκμίσθωση εργατών χωρίς χαρτιά είναι πολύ απλή: η εταιρία δεν τους παρέχει το κατώτατο όριο μισθού και δεν σέβεται τους βασικούς εργασιακούς κανονισμούς ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.

4612

Όσοι αντιστέκονται στην υπερεκμετάλλευσή τους έρχονται αντιμέτωποι με απειλές για απέλαση, απειλές που ισοδυναμούν με το θάνατο όταν η χώρα που άφησαν πίσω δεν είναι ασφαλής λόγω πολέμου ή πείνας. Αυτή είναι μία σχέση δουλείας. Αυτού του είδους οι συμπεριφορές είναι εγγενείς στην ξενοδοχειακή βιομηχανία. Πριν μερικά χρόνια το ίδιο είχε συμβεί και στο ξενοδοχείο που εργάζομαι.
 
Το club είχε μία άτυπη πολιτική να εργοδοτεί υπαλλήλους χωρίς χαρτιά μέχρι που ξαφνικά ενημερώθηκε η αστυνομία. Τότε τους συνέλαβαν εν ώρα εργασίας και τους έστειλαν σε κέντρα κράτησης μεταναστών για απέλαση. Βλέπουν τους μετανάστες ως «ανθρώπους μίας χρήσης”. Ο ρατσισμός της ξενοδοχειακής βιομηχανίας δεν περιορίζεται στους εργαζομένους χωρίς χαρτιά. Οι μετανάστες με χαρτιά βιώνουν παρόμοιες συνθήκες και ο νόμος τους παρέχει ελάχιστη προστασία. Συχνά, οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν αόρατοι στον έξω κόσμο.
 
Ο χώρος εργασίας μου αποτελείται κυρίως από μετανάστες: οι Ευρωπαίοι εργοδοτούνται άμεσα δια μέσω της εταιρίας και οι μη-Ευρωπαίοι εργάζονται στο πίσω μέρος. Συνολικά, το 70% είναι μη-Βρετανοί πολίτες με καταγωγή από την Ιταλία, τη Ρουμανία, την  Ουγγαρία, τη Σλοβακία, την Πολωνία, την Καραϊβική και την Αφρική. Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με επικίνδυνες εργασιακές συνθήκες, καταπιεστικούς διευθυντές και χυδαίους πελάτες, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει καμία οικονομική σταθερότητα. Οι μάγειρες εργάζονται 12-15 ώρες την ημέρα. Φεύγουν από εδώ στις 11:30 το βράδυ και επιστρέφουν ξανά στις 8:00 το πρωί. Υποφέρουν από θερμική καταπόνηση καθώς το σώμα τους κινείται ασταμάτητα στις κουζίνες και τους φούρνους για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των πελατών που αρνούνται να περιμένουν το φαγητό τους για περισσότερο από 8 λεπτά. Δεν υπάρχει κλιματισμός ούτε παράθυρα για να μπορούν να αναπνεύσουν. Το προσωπικό κουζίνας εργάζεται μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες για περίπου 70 ώρες την εβδομάδα και χωρίς σταθερά διαλείμματα. Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για 15 μέρες χωρίς ούτε ένα ρεπό. Οι μάγειρες που παίρνουν 5 λεπτά διάλειμμα για να ξεγλιστρήσουν έξω από το club για ένα τσιγάρο, ακολουθούνται από το διευθυντή που τους φωνάζει και τους προσβάλλει μπροστά στους συναδέλφους τους.
 
Οι σερβιτόροι συχνά μου λένε για το ρατσισμό που βιώνουν από πελάτες που εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος τους για να τους εξευτελίσουν και να τους μειώσουν. Έχω δει πελάτες να πεθαίνουν από τα γέλια μιμούμενοι την ξένη προφορά κάποιου σερβιτόρου. Μία φίλη πρόσφατα μου είπε για ένα περιστατικό, που ενώ σέρβιρε το κρασί μίας λευκής πλούσιας  πελάτισσας, που είχε τον αέρα καλλιτέχνη ή κάποιου είδους μάνατζερ, ένιωσε την ανάγκη να αναφέρει πόσο αηδία της προκαλούσαν τα ”Αφρικανικά έθιμα κατανάλωσης κρασιού”.

deported

Μία άλλη μέρα η φίλη μου είπε πως κάποιος άλλος της είχε πει να μη βάφει τα άφρο μαλλιά της ξανθά-πως ”το ξανθό είναι για τους λευκούς”… Αυτή ήταν μία ξεκάθαρη παρενόχληση. Η φίλη μου, μία 20χρονη κοπέλα που σερβίρει φαγητά και ποτά στα τραπέζια για να πάρει το βασικό κατώτατο μισθό, είναι αναγκασμένη να ανέχεται αυτούς τους κακομαθημένους τραμπούκους.
 
Ο χώρος εργασίας μου δεν είναι ανοιχτός στο κοινό. Είναι ένα μέρος που πάνε διασημότητες για να ξεφύγουν από τους παπαράτσι και να γνωρίσουν άλλους καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες όπως η Μαντόνα και ο Γουίλ Σμιθ διοργανώνουν τα πάρτυ τους εδώ.
 
Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι αλληλεγγύη και συλλογική δράση για να σταματήσουμε αυτή την κουλτούρα εκμετάλλευσης και εργασιακού ρατσισμού. Το πρόσφατο δημοψήφισμα για την  Ευρωπαϊκή Ένωση προκάλεσε ένα μεγάλο κύμα άγχους στη δουλειά μου και είναι προφανές πως απασχολεί πολύ τους εργαζόμενους. Αρκετοί συνηθίζουν να θέτουν ερωτήματα όπως: Θα έχουμε ακόμα δουλειά; Θα μπορέσουμε να παραμείνουμε στη χώρα; Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς με βρετανική υπηκοότητα, γνωρίζω πως είναι είναι να έχεις ένα μεγάλο προνόμιο. Θα ήθελα να τους διαβεβαιώσω πως υπάρχει πολύς κόσμος που θα παλέψει για το δικαίωμα τους να μείνουν, όμως το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: ο βρετανικός λαός ψήφισε γιατί δεν μας θέλει πλέον εδώ. Αλλά αυτό ας μην το εκλάβουμε εκτός του παρόντος πλαισίου: οι εφημερίδες έχουν κάνει τα πάντα για να ρίξουν το φταίξιμο και να εκθέσουν αυτούς που βρίσκονταν στο περιθώριο εδώ και πολλά χρόνια.
 
Μέτρα όπως το πρόσφατο νομοσχέδιο μετανάστευσης που εισήχθη από την Τερίσα Μέυ κάνει τη στέγαση και την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας πολύ δύσκολη για τους μετανάστες. Οι αυθαίρετες έφοδοι σε εστιατόρια, κοινωνικούς χώρους και άλλους θεσμούς αυξάνονται. Η παρενόχληση στο δρόμο είναι σε έξαρση χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση και επηρεάζει ιδιαίτερα τις μουσουλμάνες γυναίκες που φορούν μαντήλι. Μία φίλη από τη Ρουμανία πρόσφατα ανέφερε πως την ώρα που ψώνιζε στο σουπερμάρκετ ένας άλλος πελάτης την κατηγόρησε πως μαζεύει τις συσκευασίες με βρεφικό γάλα για να τις πάρει στη χώρα της.
 
Λόγω της έλλειψης συνδικαλισμού, συλλογικής δράσης και ουσιαστικής αλληλεγγύης από άλλους εργαζομένους, ο κλάδος αυτός παραμένει αόρατος στην κοινωνία και παραβιάζει καθημερινά τα ανθρώπινα και βασικά εργασιακά δικαιώματα των μεταναστών, αφήνοντας τους απομονωμένους, εξευτελισμένους και ανίσχυρους.
 
Πηγή : provo.gr 
Το διαβάσαμε: iforinterview

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου